คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : Chapter 13
chapter 13
“เอาล่ะครับน้องๆ นี่ก็มาถึงกิจกรรมสุดท้ายกันแล้ว” เสียงพี่นัมจุนพูดขึ้นด้านหน้าเวทีหลังวิทยากรและรุ่นพี่ศิษย์เก่านั้นได้ลงไปหมดแล้ว หลายคนรอบข้างดูจะมีไฟในตัวกันซะจริงๆ แต่ในส่วนของจอนจองกุกเเล้วนั้นก็คงจะเเค่เพิ่มความลังเลนิดนึงเท่านั้น
“ก่อนอื่นเลยนะครับ พี่อยากให้น้องๆทุกคนเก็บของของตัวเองให้เรียบร้อยนะครับแล้วนั่งให้เป็นระเบียบด้วย” หลังจบประกาศบรรยากาศรอบๆก็เริ่มดังขึ้นอีกครั้งก่อนจะค่อยๆซาลง
“เรียบร้อยแล้วนะครับถ้างั้นพี่ขอให้น้องๆทุกคนค่อยหลับตาลง” จองกุกและคนอื่นๆค่อยๆหลับตาลงก่อนที่พี่นัมจุนจะพูดต่อ
“จากนั้นนะครับ ให้น้องเเต่ละเเถวจับไหล่คนข้างหน้าเอาไว้ ถ้าเขาลุกเราก็ลุกตามและเดินตามๆกันไปนะครับ” เสียงคนลุกขึ้นข้างๆหูจองกุกทำให้พอจะเดาได้ว่า แถวข้างๆเขานั้นได้ลุกออกไปแล้ว ก่อนที่จะรู้สึกได้ถึงแรงดึงจากจีมินที่นั่งอยู่ตรงหน้าทำให้เค้าต้องลุกตามอย่างห้ามไม่ได้
มองไม่เห็น มองไม่เห็นอะไรเลย ตอนนี้ประสาทการรับรู้ของผมมีแค่หูเท่านั้น ถามแล้วทำไมไม่แอบดู ซื่อสัตย์สิครับ! ไม่ใช่อะไรหรอกพี่เขาอุตสาห์จัดกิจกรรมก็อยากจะให้มันเป็นไปตามขั้นตอนพี่ๆเขา นั้นแหละ รู้ก่อนมันจะสนุกอะไรจริงม่ะ
นี่ผมก็เกาะไหล่จีมินเดินมาเรื่อยๆ เลี้ยวซ้ายเลี้ยวขวาหลายรอบ ก่อนแถวทั้งหมดจะหยุดลงเล่นเอาซะสะดุดกันทั้งเเถว
“หันมาทางนี้” เสียงคุ้นๆดังขึ้นมาจากขวาของจองกุกก่อนเจ้าตัวจะหันตามเสียงที่ได้ยิน
“นั่งลงๆ” ผมนั่งลงตามเสียงที่บอกก่อนเสียงคุ้นๆที่ว่าจะพูดต่อ
“มองเห็นป่ะเนี่ยห้ามแอบมองนะ ”
ผมซื่อสัตย์นะ แต่ก็อยากแอบมองเหมือนกัน ตอนนี้เสียงรอบข้างเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆเพราะเกิดจากการที่น้องๆทักทายพี่ที่นั่งอยู่ข้างหน้าละมั้ง ผมได้ยินพี่ข้างถามชื่อจีมินด้วย
“พี่ไม่ถามชื่อผมอ่อ” จองกุกถามออกไปอย่างงั้นเพราะ มันค่อนข้างแปลกที่พี่ข้างหน้าไม่ถามคำถามเบสิกที่ควร
“รู้อยู่แล้วละ”
ห้ะ รู้อยู่แล้ว เสียงก็คุ้นนะ เดี๋ยวนะ จองกุกที่ตอนนี้นั่งหลับตาติ้วที่ขมวดเข้าหากัน และปากที่พึมพำกับตัวเองทำให้คนตรงหน้าที่จองกุกเองก็มองไม่เห็นระเบิดเสียงหัวเราะออกมา
“ฮ่าฮ่าๆๆๆๆ โอ้ยตลกวะ”
เดี๋ยวนะเสียงหัวเราะ ไม่ต้องใช่ความคิดนาน แบบนี้มีอยู่คนเดียว
“พี่ก้า!!!!!!!!!!!!!”
“โหหหห หมดสนุกเลยวะ”
จองกุกที่ยังคงนั่งหลับตาอยู่ยู้ปากน้อยๆอย่างที่ชอบทำประจำก่อน เขาเองก็หมดสนุกเหมือนกันแหละ นึกว่าจะได้รู้จักพี่ใหม่ๆ แต่ก่อนจะพูดอะไรกันไปมากกว่านั้น เสียงพี่นัมจุนก็แทรกขึ้นมาซะก่อน
“โอเคมาครบทุกคนแล้วนะครับ ถ้างั้นน้องๆทุกคนลืมตาได้ครับ”
จองกุกค่อยๆลืมตาขึ้น ห้องทั้งห้องมืดแต่ไม่สนิทเพราะแสงเทียนสลัวๆตรงหน้าเขา และทุกเล่มที่เรียงรายอยู่ตรงกลางระหว่างแถวน้องๆและแถวพี่ๆ แสงไฟสีส้มอ่อนๆ ตรงหน้าทำให้เห็นหน้าพี่ที่นั่งตรงหน้าได้ชัดเจน
“มินยุนกิ”
พี่ชูก้าจริงๆด้วย แต่ทำไมสายตาผมตอนนี้ถึงเลือกที่จะมองออกไปที่อื่นนะ
“มองหาใคร...ไอ้จินหรือไง” ชูก้าพูดขึ้นเมื่อเห็นว่าสายตาน้องตรงหน้านั้นไม่ได้อยู่ที่เขาเลย
“ป๊าววววววววว! ผมจะมองหาทำไม” น้ำเสียงสูงปรี๊ดของจองกุก ทำให้ชูก้าส่ายหัว ใช่ว่าเขาจะดูไม่ออก กะอิแค่ให้ถ่ายรูปให้กันวันนั้น ไหงเลยติดต่อกันจนวันนี้ แถมการที่ไอ้จินมันขอย้ายบ้านไปอยู่บ้านเดียวกับจองกุกนี่ยิ่งหน้าสงสัยใหญ่
“จองกุก เราอยู่กันมากี่ปีคิดว่าแค่นี้ดูไม่ออกหรือไง”
"...."
“เออใช่ก็ได้..” จองกุกพูดแค่นั้น
ชูก้าหยิบเชือกเส้นเล็กออกมาเพื่อผูกให้กับข้อมือจองกุก
“พี่จะไม่อวยพรให้แกติดที่นี่เหมือนน้องคนอื่นนะแต่จะอวยพรให้แกได้กับไอ้จินมันไวๆแล้วกัน” ชูก้าพูดได้แค่นั้นก่อนจะระเบิดเสียงหัวเราะขึ้นมาอีกครั้ง ส่งผลให้น้องตรงหน้าหน้าขึ้นสีทันที ก่อนที่จองกุกจะตอบกลับมาบ้าง
“งั้นพี่ยอมๆพี่คนนั้นได้แล้วผมเห็นตามแจเลยนะ” จองกุกพูดตอบก่อนพยักพเยิดหน้าไปทางวีที่นั่งเล่นเกมส์ในโทรศัพท์อยู่มุมห้อง
“ยุ่งหน่ะ” ชูก้าโต้กลับทันทีก่อนจะรีบผูกข้อมือให้เสร็จ เเละให้จองกุกเขยิบไปตามเเถวเพื่อผูกกับคนอื่นต่อ
การผูกข้อมือผ่านไปเรื่อยๆจนตอนนี้ข้อมือของจองกุกเต็มไปด้วยเชือกหลายสีมากมายไปหมด เวลาล่วงเลยมาจนเย็นซึ่งถึงเวลาที่ค่ายจะต้องปิดแล้ว ซึ่งสรุปง่ายๆคือคงผูกไม่ครบทุกคนเเน่ๆ
แต่จอนจองกุกยังไม่ได้พี่จินผูกให้เลยนะ ฮือออออออออออ
"จองกุกไปได้แล้วไปเอาของกัน" จีมินพูดขึ้นเมื่อเห้นว่าคนเริ่มทยอยออกจากห้องกันเเล้ว
"มึงงงง พี่จินยังไม่ได้ผูกให้กูเลยนะ"
"เเต่กูผูกแล้วนะมึง" จีมินพูดก่อชูข้อมือที่เต็มไปด้วยเชือกเช่นเดียวกับเขาให้ดู
"พี่เขาอยู่มุมนู้นอ่ะ ไปหาดิ งั้นเดี๋ยวกูก็กับโฮซอกไปเอากระเป๋าให้มึงละกัน"
โฮกกกกกกกกกกก ขอบใจมึงมากนะนะ จีมินเพื่อนยาก ผมพยักๆตกลงกับจีมินเสร็จก่อนจะหมุนตัวเดินไปในทางที่จีมินบอกทันที ไฟที่ไม่เปิดบวกกับแสงเทียนที่เหลือไม่ค่อยมากเเล้วทำให้ จองกุกที่เอาแต่มองหาพี่จินไม่ทันได้สังเกตว่าคนที่ตามหานั้นอยู่เเค่ข้างหลังของตัวเองเท่านั้น
“หาพี่อยู่ป่ะ”
“เห้ยย!!! ตกใจหมดเลย” ผมตกใจจริงๆมาไม่ให้ซุ่มให้เสียงเเต่!!! หล่ออ่ะ แสงสลัวๆมันทำให้คนดูดีอยู่แล้ว แล้วแบบคนที่องค์ประกอบศิลป์จัดมาดีขนาดนี้จะหล่อขนาดไหน
“มาให้ผูก” จองกุกพูดพร้อมยื่นข้อมือไปข้างหน้าพี่จินแอบเห็นว่าพี่จินยิ้มด้วยนะ
“ก็รออยู่เหมือนกันแหละ” จินพึมพำกับตัวเองก่อนหยิบเอาเชือกในกระเป๋ากางเกงออกมา
"ห้ะ!!! อะไรนะ"
“เอ่อ...ป่าวๆ” พี่จินปฏิเสธ ก่อนจะก้มหน้าลงจับข้อมืดผมขึ้นมา แต่ผมว่าผมได้ยินนะ อะไร รอๆ
“แล้วเมื่อเช้าทำไมไม่ปลุกพี่ห้ะ รู้มั๊ยว่าโดยไอ้ก้ามาขึ้นมาโวยเนี่ย” พี่จินบ่นขึ้นแบบคนแก่ผมไม่ตอบอะไรได้แต่ขำไปอย่างั้น
“ไม่มีทีว่างเลยอ่ะ..."
"เอางี้ดีกว่า” พี่จินที่กำลังจะผูกเชือกที่ข้อมือ อยู่ๆก็เลิกผูกและแกะออกมา
ก่อนจะเลื่อนออกมาผูกในสิ่งที่เล็กกว่า
นิ้วชี้
จอนจองกุกระเบิดตัวเองทิ้งตอนนี้ทันมั๊ย ฮืออออออออออออออออ
“เสร็จละ” พี่จินพูดขึ้นก่อนละมือออกจากนิ้วของจองกุก
“เอ่อ...เอ่องั้นผมไปหาจีมินเลยดีกว่า หวัดดีครับ” จองกุกพูดรัวๆก่อนจะรีบเดินออกมาจากตรงนั้นให้เร็วที่สุดเขาทนไม่ไหวเเล้ว เขาจะบ้าตาย พี่จินทำให้เขาหวั่นไหวเกินไปเเล้ว เขาไม่ได้เผลอใจเเต่เขาก็ไม่เข้าใจ เหมือนในใจมันเรียกร้องยังไงไม่รู้
จองกุกที่เดินออกมาเเล้วค่อยๆถอนหายใจก่อนจะจับนิ้วชี้ที่มีเชือกเส้นเล็กๆนั้นผูกอยู่
จะขาดใจตาย
______________________________________________
จองกุกเดินมาเรื่อยยังจุดที่กองสัมภาระไว้ เฮ้อ.....ใจยังเต้นไม่หายโฮซอกที่เดินมาก่อน โบกไม้โบกมือก่อนรีบวิ่งเข้ามาหาเเละยื่นกระเป๋าให้
“จีมินละ” จองกุกถามก่อนเอื้มมือไปรับกระเป๋าเพราะตั้งเเต่มาเขายังไม่เห็นเพื่อนสนิทเขาเลย
“แม่มารับไปละ”จองกุกพยักหน้ารับรู้ก่อนถามโฮซอกต่อ
“มึงกลับไงอ่ะ”
“โฮซอกกระชับกระเป๋าขึ้นก่อนหันมา ลูกพ่อแม่รักอย่างกูก็ต้องมีคนมารับดิวะนู้นไง” ก่อนชี้ไปทางนึงซึ่งก็มีรถมารับมันจริงๆ ใช่สิ๊ จอนจองกุกคนบ้านใกล้กลับเองสิครับงานนี้
“มึงกลับไงไปกับกูป่ะ”
“คนละทางเลยมึง ไม่ต้องหรอกบ้านกูใกล้แค่นี้ไปเหอะ กลับดีๆนะมึง" จองกุกบอกลาก่อนโฮซอกจะวิ่งไปขึ้นรถตอนนี้ก็เหลือเเค่เขาเเล้วสินะ สงสัยคงต้องกลับคนเดียวจริงๆ
เเต่ก็เหมือนมีเสียงสวรรค์ดังขึ้น
“กลับไงอ่ะ กลับกับพี่ป่ะ”
“อ้าวพี่ก้า” จองกุกหันไปตามเสียง
"เอ่อ....." สายตาจองกุกมองไปยังคนข้างๆตัวที่มาพร้อมพี่ชายข้างบ้านของเขาก่อนจะได้คำตอบในทันที
“ไม่ดีกว่า ไม่อยากจะไปเป็น กอ ขอ คอ ใคร”
“สวัสดีครับ ผม จอนจองกุก น้องคนสนิทบ้านตรงข้างพี่ก้าครับ”
“พี่ชื่อวีนะ ทำดีมาไฮไฟว์ที”
“แปะ!!” เสียงกระทบกันของฝ่ามือดังขึ้นพร้อมกับเสียงโวยวายของชูก้าที่เรียกเสียงหัวเราะได้ทั้งจากจองกุกเเละวีก่อนที่ชูก้าจะเดินหนีไปเเละก็ตามคาดที่วีจะเดินตามไปติดๆเหลือก็เเต่จองกุกที่ยืนหัวเราะอยู่คนเดียวกับเหตุการณ์เมื่อครู่
“ยืนหัวเราะอะไรอยู่คนเดียว ถ้าจะบ้านะเราน่ะ”
ตึกตัก ตึกตัก
เเค่เสียงตอนนี้เขาก็รู้เเล้วว่าเป็นใคร
“พี่จินกลับไงอ่ะ” จองกุกถามขึ้นพร้อมๆกับหมุนตัวกลับมา
“..”
“ว่าไงอ่ะพี่จิน” จองกุกถามย้ำอีกครั้งเพราะรุ่นพี่ตรงหน้าเอาแต่เงียบไม่ตอบเขาสักที
“พี่นอนบ้านไอ้ก้าอ่ะ กลับด้วยกันป่ะละ”
มีรึจะพลาด
____________________________________________
เดินเรื่องช้าอีกเเล้ววว สิบสามตอนเเล้ว ตัวไม่ได้จับ ปากไม่เตะอะไรเลย55555
ค่อยๆเป็นค่อยๆไปโน๊ะ งานเราเสร็จหมดละเเต่เเบบอู้ไงละบับเมื่อสี่ทุ่มฮารูมันเล่นเอาสติกระเจิดหมดกว่าจะเรียกกลับมาจนได้ลงก็ตีสองครึ่ง 55555555 วีก้าตอนนี้มาเเค่เอ่ยๆนิดๆ จะมีใครคิดถึงป่าวหว่าาา
อ่านเเล้วเป็นไงเม้นบอกกันหน่อยก็ดีเนอะเเบบไม่มีเเท็กเล่นอยากรู้ความรู้สึกคนอื่นมั้ง
เม้นคือทางเดียวนะ -3- ยังไงก็ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาหรือติดตามนะ เลิ้บ ♥
น้ำตาลอ้อยใจ
ความคิดเห็น