คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : Chapter 10
Chapter 10
นี่มันจะทุ่มกว่าแล้วนะ
คนตัวขาวอย่างมินชูก้าที่เดินวนไปวนมาขณะที่เพื่อนๆในค่ายต่างพากันพักผ่อนกินข้าว พวกรุ่นพี่บ้างก็แอบงีบส่วนรุ่นน้องก็จับกลุ่มเม้าท์มอยหรือจะงานโซเชียลก็ว่ากันไป แต่สำหรับเขาแล้วตอนนี้ จิตใจมันไม่ค่อยปกติเท่าไหร่
แทฮยอง หายไปไหนนะ
มินยุนกิที่ชะเง้อหน้าไปมามองทางนู้นที่ทางนั้นที่อยู่หน้าคณะ บอกจะไปแค่ซื้อของกินตั้งแต่เย็น หรือว่าจะกลับบ้านไปแล้ว แต่ตอนไปก็ยังถามเขาอยู่เลยว่าจะกินอะไรมั๊ย หรือถ้าจะกลับอย่างน้อยก็น่าจะบอกกันบ้างป่ะ หายไปอย่างงี้
เสียงจิ๊จ๊ะ ดังขึ้นเบาๆในลำคอก่อนมือเรียวจะล้วงเอาโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อกดหาเด็กปีหนึ่งที่กำลังทำเขากระวนกะวายอยู่ในตอนนี้แต่กลับไม่มีเสียงตอบกลับอะไรนอกจาก “เลขหมายที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อ....”
ปิดเครื่อง ?
“เห้ย ไอ้ก้าเป็นไรวะ ทำไมมายืนบริจาคเลือดยุงอะไรแถวนี้”
“เอ่อ...หวัดดีฮะพี่นัมจุน” ชูก้าหันไปตอบรุ่นพี่คนสนิทที่เดินมาทัก
“เออ มึงมายืนทำไรวะ ไม่ไปกินข้าว” ซอกจินเอ่นขึ้นบ้าง
ชูก้าที่ไม่สนใจสองคนที่มาใหม่เท่าไหร่ ก่อนหันหน้าไปมองทางเดินเหมือนเดิม
“หรือว่า มึงรอคนซื้อของกินมาส่งวะ” ประโยคที่ต่อจากประโยคแรกแต่ต่างที่น้ำเสียงที่ดูจะเน้นกับประโยคท้ายมากกว่าของจินทำให้ชูก้าหันหน้ามองในทันที
“ห้ะ ไอ้จินมึงหมายความว่าไง”
“อ่อออ เด็กที่ชื่อวี อ่ะเหรอ” ชูก้าหันขวับทันที่ที่รุ่นพี่คนสนิทของเขาพูดขึ้น
พี่นัมจุนรู้จักวี ?
รู้จักได้ยังไง ?
ตั้งแต่เมื่อไหร่ ?
“มึงไม่ต้องเอาคิ้วมาผูกกันโชว์กูหรอก”
“กูกับพี่จุนจัดการให้มึงหมดละ”
จัดการ
“จัดการเหี้ยไร ?”
ชูก้าที่ตอนนี้ไม่เข้าใจทั้งไอ้เพื่อนและไอ้พี่ที่อยู่ตรงหน้าเลย
“ ไอ้วีไง”
ห้ะ!!!!
“ก็กูเคยบอกไงว่าจะจัดการให้มึงอ่ะ ก็เห็นว่ารำคาญไม่ใช่ไง”
นัยตย์ตาเรียวกระตุกวูบ ก่อนจะเข้าประชิดตัวเพื่อนตัวดีของตัวเองทันที
“มึงทำเหี้ยอะไรมัน ตอนนี้วีอยู่ไหน มึงบอกกูมาเดี๋ยวนี้นะ”
“เห้ย ไอ้ก้ามึงใจเย็น อย่ามาทะเลาะกัน”
“พี่ก็ไม่ต้องมายุ่ง บอกมาว่าไอ้วีอยู่ไหน” น้ำเสียงที่ร้อนรนของเพื่อนตรงหน้าทำให้ซอกจินเริ่มที่จะยิ้มออกมาก่อนหันมองหน้ารุ่นพี่ข้างๆตัว
“มึงจะอยากรู้ไปทำไมวะ หรือว่ามึงห่วงมัน” เสียงของพี่นัมจุนพูดขึ้นทำให้มือเล็กที่กำคอเสื้อเพื่อนสนิทอยู่ชะงักลงก่อนจะค่อยๆคลายมือออก
ใช่สิ ทำไม เขาก็ไม่เข้าใจตัวเอง ตอนนี้เขาเป็นห่วงมันหรอ ?
“......”
“สนามบาส”
ชูก้าหันไปมองหน้าจินอีกครั้ง ก่อนจะเข้าใจในสิ่งที่เพื่อนสนิทตัวเองพูด สองขาเรียวรีบพาตัวเองออกจากที่ตรงนั้นอย่างรวดเร็วโดยไม่ทันมองว่าเพื่อนและพี่ที่รักของตัวเองนั้นกำลังเป็นอย่างไง
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ มึงสมหวังแล้วละ คิมแทฮยองเอ้ยย” นัมจุนที่หัวเราะอย่างถูกใจก่อนเดินมากอดคอรุ่นน้องอย่างซอกจิน
_____________________________________
สองขาเรียวพาตัวเองวิ่งไปยังจุดหมายเดียวของเขาในตอนนี้คือ สนามบาส ลานโล่งกว้าง ไร้ซึ่งผู้คนใช่สิวันนี้วันหยุดแถมมาซะ ค่ำมืดขนาดนี้ แสงไฟจากสปอตไลท์ ข้างสนามส่องสว่างให้พอมองเห็นทางเดินลางๆ
“แฮ่กๆ” ชูก้าหยุดยืนหอบอยู่ริมสนาม
“แทฮยอง !” เสียงหวานดังขึ้นก้องไปทั่ว สายตาเรียวกวาดไปรอบๆสนามอย่างร้อนใจ ไอ้จินพี่นัมจุนทำอะไรกันแน่เนี่ย
"แทฮยองงง!นายอยู่ไหน" เหงื่อเม็ดเล็กๆผุดขึ้นตามตัวและใบหน้าหวาน หากแต่ถึงอากาศจะร้อนแค่ไหนก็ไม่เท่าจิตใจตอนนี้ของมินยุนกิแน่ๆ
“พี่จะเสียงดังทำไมเนี่ย...”
ขวับ
ชูก้าหันไปตามเสียงที่ได้ยินทันที เเละภาพที่เห็นก็คือแทฮยองที่นั่งพิงอยู่บนสแตนเชียร์ชั้นบนสุด
"แทฮยอง!" สิ้นเสียงร่างเล็กรีบพาตัวเองขึ้นไปบนนั้นทันทีก่อนจะหยุดยืนที่ขั้นที่ต่ำกว่าคนที่นั่งอูยู่สูงสุดทำให้ตอนนี้ ทั้งคนที่ยืนและคนที่นั่งนั้นอยู่ในระดับเดียวกัน
"เป็นไงบ้าง ไอ้จินมันทำอะไร เจ็บตรงไหน ไหนดูสิ" มือเล็กจับหน้าของแทฮยองหันซ้ายทีขวาที ยกแขนขึ้น ตรวจดูอาการเจ็บปวดตามร่างกายของแทฮยองอย่างละเอียด
“......”
แทฮยองยิ้มกว้างโชว์ฟันขาวกก่อนจะเอื้อมมือไปจับมือเล็กที่จับแขนเขาอยู่มากุมเอาไว้
“พี่ห่วงผมหรอ” น้ำเสียงที่ค่อนข้างจริงจังผิดกับใบหน้าที่ตอนนี้ยิ้มกว้างจนหน้าหมั้นไส้ ทำให้ชูก้าเริ่มรู้สึกทำตัวไม่ถูกอยู่ๆก็รู้สึกเลือดในกายสูบฉีดเร็วขึ้นยังไงไม่รู้ หัวใจเต้นเร็วขึ้นหรือจะเป็นเพราะเขาวิ่งมามันเลยเหนื่อย
“ป่าวก็แค่กลัวเพื่อนจะติดคุกถ้าหากนายตายไง..ปล่อยมือฉันได้แล้ว!! ” ชูก้าขึ้นเสียงนิดๆก่อนจะพยายามสะบัดมือให้หลุดจากการกุมไว้ของเด็กตรงหน้า
“ขอบคุณนะครับ”
ขอบคุณอะไร นี่มันไม่ฟังเขาเลยหรือไงว่าแค่กลัวว่าไอ้จินกับพี่นัมจุนจะติดคุกเพราะข้อหาฆ่าคนตายต่างหาก
อยากจะเถียงไปแบบนั้นแต่เพราะสายตาบ้าๆของไอ้เด็กนี่ที่มันส่งมาเนี่ยแหละ
โครกครากก....<<< เสียงท้องร้อง
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ พี่ก้าหิวหรอ ยังไม่ได้กินอะไรอ่ะดิ ม่ะๆมานั่งนี่มา” เพราะไอ้เสียงท้องร้องของเขาที่ดังทำให้ไอ้เด็กนั่นมันปล่อยมือเขาที่จับอยู่ก่อนจะตบลงข้างๆ ชูก้าชั่งใจอยู่แป๊ปนึงก่อนจะก้าวขึ้นไปอีกขั้นและนั่งลงที่ว่างข้างๆ
“อ่ะ..”
ถุงจากร้านสะดวกซื้อขนาดใหญ่สองถุงเต็มถูกส่งมาให้ผมที่นั่งอยู่
“นี่อะไร”
“ของกินไง ก็ผมถามพี่ก้าแล้วว่าจะกินไร พี่ไม่ตอบ เลยเอามาหมดเลยต้องมีถูกใจบ้างแหละ” แทฮยองพูดก่อนจะล้วงมือเข้าไปในถุงที่ตอนนี้ชูก้าถืออยู่
“แต่อันเนี้ยของผม” ขนมปังสีน้ำตาลอ่อนๆกลม ยี่ห้อขนมปังชื่อดังยี่ห้อนึง คล้ายๆว่าจะเป็นขนมปังแบบญี่ปุ่นที่ตัวการ์ตูนวิเศษอย่างโดเรมอนชอบ
“กินอะไรน่ารักไปป่ะ” ผมพูดก่อนจะเลือกหยิบขนมปัง น้ำชาและขนมถุงอีกอย่างขึ้นมา
“ก็เหมือนน่าตาไง”
เออกูจะจำไว้ว่ามันหลงตัวเอง
__________________________________________
"มึงหรอที่ชื่อวี"
นัมจุนเอ่ยก่อนเดินเข้าไปใกล้แทฮยองที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาช้าๆพร้อมกับซอกจินที่เดินตามไป ให้ความรู้สึกคล้ายๆลูกน้องจิ๊กโก๋ตามตลาดสด
“ถ้าใช่แล้วจะทำไมครับ" เเทฮยองตอบกลับในทันที
“กูได้ข่าวว่ามึงตามจีบไอ้ก้าอยู่”
“ได้ข่าว...ใกล้ๆตัวนี้หรอครับ”
วีตอบกลับพรางหันมองซอกจินที่อยู่ข้างๆคนที่พูดกับเขาอยู่ ประโยคสั้นๆจากวีเรียกเสียงหัวเราะจากนัมจุนได้ไม่น้อย
“เหอะ ใช่เล่นนะมึงอ่ะ”
“มึงชอบเพื่อนกูจริงๆหรอวะ” ซอกจินพูดขึ้นบ้าง
“ครับ”
“ไอ้ก้าอ่ะน้องรักกูเพื่อนรักไอ้จิน พวกกูไม่ยอมง่ายๆนะเว้ยถ้ามึงจะมาแค่คิดปีนเกลียวเล่นๆกับมันอ่ะ”
เขาไม่ได้มีเจตนาอะไรเลยที่มาทำแบบนี้ เขาแค่ห่วงเพราะไอ้คนก่อนๆอ่ะไม่สนหรอกเพราะมันอ่ะเลือกที่จะเขาหาเขาเอง น่าจะห่วงสาวๆมากกว่า หรือครั้งอื่นๆที่มีผู้ชายมาจีบ ไอ้ก้าก็ด่าซะ และเหมือนพวกนั้นแค่จะมาเล่นๆ ต่างจากไอ้คนนี้ ถ้าฟังจากที่จินเล่า เขาว่ามันไม่ธรรมดาแล้วละ
“ผมไม่ได้คิดแบบนั้น”
“แต่ไอ้ก้าแม่ ง ก็ไม่ได้สนใจอะไรมึง มึงก็เห็นหนิ” ซอกจินพูดไปอย่างนั้น ใช่คนอื่นอาจมองอย่างนั้นแต่กับซอกจินเพื่อนสนิทมินยุนกิบอกเลยว่าไอ้ก้าแม่งโคตรใส่ใจ
“ถึงพี่ก้าจะไม่สนแต่ผมก็จะพยายามจนกว่าพี่เขาจะยอมรับผมนั้นแหละครับ”
“แต่มึงง...”
“ผมรักพี่ก้า” วีพูดขัดขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจังในขณะที่จินกำลังจะเถียงต่อ
“มึงพูดแล้วนะ” นัมจุนพูดขึ้นก่อนเดินเข้าไปใกล้วี
“กูฝากมึงดูแลมันด้วยละกัน” พูดจบก็หันหลังเดินกลับไปพร้อมกับจินที่ยืนรออยู่ก่อนเเล้ว
รออยู่เนี่ยแหละเดี๋ยวไอ้ก้าก็มาหาเอง
_________________________________________
"แกพี่จินทำกูหวั่นไหวจนไม่รู้จะไหวยังไงแล้วอ่ะ" ทันทีที่จอนจองกุกเจอหน้าเพื่อนซี้อย่างจีมินก็โหยหวน(?) ทันที เเต่ผิดที่จีมินไม่สนใจอะไรนอกจากกับข้าวตรงหน้า
เชอะ ไอ้หมูจีมิน!
"มึงสนใจกูก่อนนนนนนนนนนนน" มือเล็กจับเเขนจีมินที่กำลังถือช้อนอยู่เขย่าไปมาทำให้กินต่อไม่ได้จึงต้อนหันมาสนใจแบบจำยอมสุดๆ
"เออๆ แล้วพี่จินเขามีท่าทีชอบแกมั้งป่ะ" จีมินถาม
เออ...
"อันนี้กูก็ไม่รู้วะ"
ไม่รู้ว่าเขาเข้าข้างตัวเองหรือเปล่า แต่ เขาเองก็มีความรู้สึกเหมือนพี่จินกำลังสับสนอะไรบางอย่างไม่ต่างจากเขานะ แต่ก่อนจะได้พูดอะไรต่อก็มีเสียงดังขัดขึ้นมาซะก่อน
"จองกุกกกกกกกกกกกกกกกกก!!! จองกุกขอบใจมึงวะที่ชวนกูมา แม่ ง
สาวโคตรเด็ดนี่ได้เบอร์มาเพียบเลยวะ" เจโฮปที่วิ่งเข้ามาแทรกระหว่างเขากับจีมิน พูดขึ้นด้วยท่าทางอารมณ์ดีก่อนเอาหน้าจอโทรศัพท์มาอวดที่ตอนนี้เต็มไปด้วยตัวเลขหลายหลัก เต็มไปหมด
" มึงแม่ ง กะล่อนชิบหายเลย" จีมินพูดยิ้มๆก่อนหันไปกินข้าวต่อ
"กูจะถือว่ามึงชมนะ ไหนๆก็ทำที่อยากทำไม่ได้ ก็หาไว้เยอะๆเผื่อเลือกละกัน เหี้ยดีเนอะ"
"เออ ชีวิตแม่ งโคตรเหี้ย"
_____________________________________________
โฮกกกกกนี่ลงสองรอบเเล้วคือเเบบมันหายละลืมเซฟในส่วนที่เเอบแก้ในนี้ไว้ เสียใจ~ จะบอกว่าไม่ได้หายหรือจงใจดองนะ พอดีสอบ เเต่นั้นไม่ใช่ประเด็น ประเด็นเลยคือนิ้มบวมม บวมเเบบ บวมมากก นี่ก็ไม่รู้เป็นอะไรเเบบปวดเเต่นี่ดีขึ้นเเล้ว อิอิ ขอโทษที่ช้าน้าา เลขตอนเป็นเลข 2 หลัก เเล้ว กรี๊ดด นี่ไม่คิดว่าจะมาถึงวันนี้ ฟิคง่อยๆที่เกิดจากเเค่เเฟนเเอคจากพี่จินที่มีเเฟนถามในโพสอิทว่า "สีชมพูสำหรับคิมซอกจินคืออะไร เเล้วพี่จินก็ตอบว่า "หัวใจ" ทำให้เเบบ อ้าวเเล้วถ้ามีอะไรที่เป็นมากกกว่าหัวใจเเต่ไม่ใช่สีชมพูละ แอร๊ยยยยยย-///////////- #อินี่เวิ่นอะไรตอนนี้วีก้าเยอะนิดนึงงนะ 555555 ยังไงก็ขอบคุณทุกคนที่ยังติดตามนะ ขอบคุณทุกคอมเม้น เราชอบอ่านมันจริงๆ รักทุกคน เลิ้บๆ 3>
ความคิดเห็น