คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตัวร้าย : Chapter1
ตัวร้าย chapter 1
สถานทีวุ่นวายตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง สถานที่ที่มีทั้งการจากลาและการได้พบกัน แต่สำหรับเขาตอนนี้แล้ว มันคือการกลับมา กลับมาเพื่อทวงคืนบางสิ่ง ร่างเล็กเดินออกมาพร้อมกับกระเป๋าเดินทางของตัวเอง ก่อนมือบางจะค่อยๆขยับผ้าพันคอหนาออกจากลำคอของตัวเอง เพราะอากาศที่นี่เรียกว่าอุ่นกว่าในที่ที่เขาไปเรียนมาก
ขาเรียวพาตัวเองเดินออกมาเรื่อยๆ จนสัมผัสได้ถึงปริมาณคนที่เริ่มเยอะขึ้นเมื่อเดินผ่านประตูบานใหญ่ออกมา สายตาเรียวกวาดไปรอบๆเพื่อมองหาคนที่มารับเขา คนแรกที่เขาเลือกที่จะเจอในรอบหลายปีที่เขาไม่ได้กลับเกาหลี
“เห้ย จองกุก” ผมหันไปตามเสียงที่เรียกก่อนจะพบกับเพื่อนตัวขาวของผม ไอยุนกิ แล้วดูมันทำ ไปเอากระดาษเอสี่ที่ไหน มาถือเขียนว่า 'มารับจอนจองกุก กลับบ้าน'
“เขียนเชี่ยไรของมึงเนี่ย” ผมหัวเราะก่อนเดินเขาไปกอดมันเบาๆ
“ก็กูมารับมึงกลับบบ้านไง เป็นไรกลับมาไม่บอกใครเลยนะมึง”
“ก็กูเรียนจบแล้วอ่ะ มึงจะให้กูอยู่ที่นู้นเพื่อ”
“ก็อยู่กับพ่อแม่ มึงไง”
“นี่มึงจะไม่คิดอยากเจอกูอีกเลยตลอดชีวิตหรือไง”
“ก็ยังดีกว่ากับมาเจอคนที่มึงไม่อยากเจอป่ะวะ”
ใครบอกว่าผมไม่อยากเจอ ผมยกยิ้มขึ้นก่อนจะตอบคำถามคนตรงหน้า
“ใครบอกว่ากูไม่อยากเจอ”
“มึงหมายความว่าอะไร” สายตาเพื่อนซี้อย่างมินยุนกิหรี่ลงอย่างจับผิด ก่อนจะพูดต่ออีกประโยคเพื่อคาดคั้นเอาคำตอบจากผม
“นี่มึงคิดอะไรอยู่จองกุก?”
“อะไรบางอย่างที่มีมึงเข้ามาเกี่ยว และมึงต้องช่วยกู”
"กลับคอนโดเหอะมึงกูเหนื่อยไว้คุยกัน"
----------------------------------
“ห้ะ ว่าไงนะ!!” เสียงห้าวของยุนกิดังขึ้นเมื่อได้ฟังแผนทั้งหมดจากเพื่อนตัวดีที่เพิ่งกลับมาจากต่างประเทศ
“หูมึงไม่ดีหรอยุนกิ” มือบางเอื้อมมาจับหูเพื่อนสนิทก่อนจะพลิกซ้ายทีขวาทีทำท่าเหมือนกำลังจะส่องอะไรบางอย่าง
“ไอ้เชี่ย ยังจะมาทำเล่นๆ” ยุนกิพูดพลางปัดมือที่จับหูตัวเองออก
“หึ! แล้วมันจะผิดตรงไหนในเมื่อทุกวันนี้มึงก็ยังไม่มีแฟนเป็นตัวเป็นตน เห็นวันๆได้แต่ควงคนนู้นทีคนนี้ที ไม่เห็นมึงจะรักใครสักคน คนอย่างมินยุนกิเรื่องแค่นี้ไม่น่าจะยากหรอกมั้ง”
เรื่องจริงที่มินยุนกิเองก็ไม่สามารถที่จะปฏิเสธได้ถูกพูดขึ้นจากปากเพื่อนซี้อย่างจอนจองกุก
“ก็น้องๆพวกนั้นเขามาหากูเอง ในเมื่อเสนอมากูก็แค่สนองตอบ แต่นี่มึงจะให้กูไปจีบเขาเพื่อเป็นหมากตัวนึงที่ค่อยช่วยเหลือมึงในการแย่งพี่จินกลับมาเนี่ยนะ”
“เออแค่ดึงมันออกมาให้ห่าง คอยเป็นฝืนให้กู ส่วนไฟอ่ะ เดี๋ยวกูใส่เอง”
ร่างเล็กพูดขึ้นก่อนแสยะยิ้มออกมากับเรื่องที่กำลังคิดอยู่ในหัว ยุนกิมองการกระทำของเพื่อนตัวเองที่กำลังจมอยู่ในความคิดอะไรบางอย่างนั้นที่เขาก็ไม่อาจที่จะคาดเดาออกมาได้
แม่ งโคตรน่ากลัว
แต่ก็น่าลองดูนะ ถามเขา เขาก็โกรธ โกรธแทนจองกุก ที่จู่ๆโดนทิ้งทั้งๆที่ไม่ได้ทำอะไรผิดเลยแม้แต่น้อย ไอ้พี่จินกับคนคนนั้นต่างหากที่ผิด ที่ทำร้ายจองกุก ได้! อยากจะรู้เหมือนกันว่าคนที่ทำให้พี่จินต้องทิ้งเพื่อนเขามันจะแน่ซักแค่ไหนกัน
“มึงได้ช่วยกู แถมได้ของเล่นชิ้นใหม่ด้วยนะ ได้ทั้งขึ้นทั้งล่อง ไม่ดีหรือไง”
“แล้วกูจะไปทำความรู้จักเขายังไง มีประวัติรูปถ่ายให้กูดูแบบในละครมั๊ย? ” ยุนกิพูดขึ้นขำๆตามละครที่แม่เขาดูตอนเด็ก แต่ก็ไม่คิดว่าเพื่อนตรงหน้ามันจะไม่ต่างกับในละคร
ปึก!
ซองกระดาษสีน้ำตาลหนาพอสมควรถูกโยนลงบนโต๊ะตรงหน้า ตามด้วยการพยักพเยิดหน้าของจองกุก
“กู เตรียมพร้อม” จองกุกพูดก่อนยักคิ้วกวนๆตอบ
มึงนี่มัน... ยุนกิคิดได้แค่นั้น ก่อนหยิบซองตรงหน้าออกมาเปิดดู
คิม แทฮยอง ชื่อคนตรงหน้าที่เด่นหลาอยู่กลางกระดาษ ก่อนจะเต็มไปด้วยประวัติส่วนตัว ช่องทางการติดต่อทั้งหมด รวมถึงรูปภาพจำนวนมาก ที่ดึดความสนใจของมินยุนกิได้เป็นอย่างดี
ใบหน้าสวย นัยน์ตาคม จมูกโด่ง เส้นผมสีน้ำตาลอ่อนที่ปรกหน้านิดๆ เผยขึ้นมาให้เห็นที่ละภาพๆ
ใช่เล่นนะ
“นี่มึงไปเอามาจากไหนเยอะแยะวะ”
“กูมีทางละกัน”
จองกุกมึงเปลี่ยนไปมากรู้ตัวป่ะ
จอนจองกุกที่เคยสดใส จอนจองกุกที่ใครๆเห็นเป็นต้องยิ้มออกมา น่ารักจนใครๆหลายคนหมายปองแต่คนเหล่านั้นก็ต้องกินแห้วไปในเมื่อคนที่คว้าหัวใจคนอย่างจองกุกไว้ได้ คือรุ่นพี่คิมซอกจิน ทั้งคู่รักกันมากถึงแม้พี่จินจะจบออกไปก่อน แต่ก็ยังแวะเวียนมาหาจองกุกทุกเย็น จนกระทั่งจองกุกจบมัธยม และครอบครัวมันต้องย้ายไปอยู่ที่ต่างประเทศ พ่อแม่ของจองกุกขอแค่ให้ไปเรียนที่นั้น ถ้าจบแล้วอยากกลับมาเกาหลีเขาก็ไม่ว่าอะไร
ซอกจินบอกจะรอ จะรอวันที่จองกุกกลับมาอยู่ด้วยกัน ช่วงปีแรก ก็ยังมีการคุยกันบ้างถึงแม้เวลาจะต่างกันจนทำให้ติดต่อลำบาก พอเข้าปีที่สอง เริ่มมีการติดต่อน้อย จอนจองกุกก็เข้าใจว่าพี่จินคงเพิ่งเริ่มทำงาน แต่สุดท้าย...เขาก็ไม่เข้าใจเมื่อจู่ๆ ก็โทรมาบอกเลิกซะอย่างงั้น
จองกุกลืมไม่ได้ เเละไม่คิดจะลืม ในเมื่อเรียนจบเเล้ว เขาก็เเค่ตัดสินใจที่จะกลับมาขอคืนเท่านั้น
“แล้วนี่มึงจะไปหาพี่จินเขายังไง? ”
“โทรบอกเขายังว่ากลับมาแล้ว ?”
จองกุกส่ายหน้าน้อยๆ เขาไม่ได้บอกใครนอกจากยุนกิว่าเขาจะกลับมา
“กูจะไปสมัครงาน”
“หมายความว่ายังไง?" ยุนกิถามกลับทันที
“ในเมื่อพี่จินทิ้งกูเพราะระยะทางงั้นกูก็จะใช้ระยะทางเนี่ยแหละเอากลับมา”
“หมายถึงมึงจะไปทำงานบริษัทพี่จิน”
“แสนรู้หนิมึง” จบประโยคขายาวของยุนกิก็กระแทกเข้ากับสีข้างของเพื่อนสนิททันที
แล้วเจอกันนะ 'จิน'
--------------------TBC------------------
ไม่รู้จะคุยไรดีเเอบกลัวโดนด่า
55555555 ชอบมั๊ยจองกุกเเบบนี้
น่ารักกดีโน๊ะขอบคุณที่ติดตามกันนะคะเลิ้บ
น้ำตาลอ้อยใจ
ความคิดเห็น