คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 1
Chapter 1
แสงแดดจ้าพระอาทิตย์กลางหัวบอกเวลา นี่มันเที่ยงแล้วจินควรจะพักใช่ควรอย่างมาก
จินพาตัวเองเดินเข้าไปในตึกเรียนของตัวเองนั่งลงข้างเสาตรงลานกิจกรรมข้างในซึ่งไม่มีกิจกรรมเพราะกิจกรรมส่วนใหญ่จัดด้านหน้าตึก ลมโชยอ่อนๆปะทะกับใบหน้าที่เต็มไปด้วยเหงื่อ
เซ็กซี่ไม่เบาถ้าไม่ติดว่าตั้งแต่คอลงไปเป็นหุ่นหมีอ้วนสีน้ำตาล
“เป็นไงบ้างวะไอ้จิน”
ชูก้าพูดก่อนนั่งลงข้างๆเพื่อนที่ตอนนี้นั่งเงียบทำตัวเป็นพระเอกเอ็มวีไร้การตอบสนองจะสิ่งเร้ารอบตัว
“............”
“จิน...”
“............”
ยังคงเงียบ
“ไอ้จิน...”
“...........”
ปั๊ก!!
มือเล็กของชูก้าปะทะเข้าอย่างจังกับหัวเปียกๆของจิน ก่อนจะเอามือมาเช็ดขากางเกงตัวเองเพราะรู้สึกไม่โอเคกับความเปียกชื้นที่ติดมือมา
“โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยอะไรของมึงไอก้า เจ็บนะเว้ย” จินลูบหัวขอตัวเองพร้อมจ้องหน้าเพื่อนตัวดีที่ตบหัวเขา
“ก็กูเรียกแลวมึงไม่หัน เป็นไรวะ”
“ก็เหนื่อยดิวะ ถามได้
“เหนื่อยแล้วนั่งเหม่อเนี่ยนะ”
เรื่องเหนื่อยมันก็เหนื่อยอยู่หรอกแต่ไอ้เรื่องที่มันคาใจเนี่ยดิ
“สู้ๆนะฮะ”
แล้วไงอ่ะแล้วงายยยยยยยยยย แล้วเดินไปเลย คือไรทำให้อยาก(?) แล้วจากไปเนี่ยนะ
มันข้องใจมันคาใจนะเว้ย เด็กที่ไหนอยู่ๆมาพูดแบบนี้กับเขา
เฮ้ออ...
มันข้องใจนะ
หรือว่า
ติดใจกันเเน่
“มึงเลิกคิดอะไรประหลาดๆได้ละไอ้จิน”
1.น้องยังเด็ก
2.นั่นเด็กผู้ชาย
3.กูก็ผู้ชาย
มันก็แค่เนี่ย ไม่มีอะไรที่จะมานั่งคิดถึง แต่โอ้ยยยย....หรืออาจเป็นเพราะอากาศในหมีมันร้อน
“ก้า วันนี้กูเหนื่อย นอนบ้านมึงนะ”
บ้านชูก้ามันใกล้มหาลัยมาก ใกล้มากแบบเดินก็ได้อ่ะ เเบบป้ายรถเมล์เดียวต่างจากผมรถเมล์สามต่อไม่รวมวินเข้าบ้าน
“เออแล้วแต่มึงมาช่วยกูด้วยก็ดี การบ้านกราฟิคกูไม่สนิทเอกมึงสนิทดีมาช่วยกูแล้วกัน” ครับไอ้ก้ามันเรียนเอกวารสาร วันๆก็เห็นแต่มันเขียนๆ อ่านๆ ถ่ายรูปอะไรของมันไม่รู้แต่ที่มาสนิทกันเพราะสนิทในช่วงรับน้องตอนแรกๆมันเลย เลยเถิดมาถึงทุกวันนี้
“ใช่เรื่องกูป่ะ..”
“งั้นไม่ต้องนอน”
“นี่ท้ากูอ่อ..”
ได้....
“เออเดี๋ยวกูช่วย”
ให้กลับบ้านสภาพนี้ไม่ไหวจริงๆฝากไว้ก่อนนะไอ้ก้านี่กูเห็นแก่บ้านมึงเถอะ
_____________________________________
ในอีกมุมนึงของมหาวิทยาลัย..
เด็กผู้ชายในยูนิฟอร์มนักเรียนมัธยมสองคนนั่งอยู่ใต้ต้นไม้เพื่อพักเหนื่อยหลังจากแยกย้ายกันไปเก็บข้อมูลทำรายงานในงานประจำปีของมหาวิทยาลัยใกล้โรงเรียน ลมโชยอ่อนๆ ทำให้คลายความเหนื่อยล้าได้ดี
“จองกุกอ่า...”
“หืม..” จอนจองกุกเจ้าของชื่อหันไปตอบเพื่อน
“ตะกี้ไปไหนมาอ่ะ”
“ไปหาหมี”
หมี ?
“ห๊ะ..หมีในมหาลัยเนี่ยนะ มึงนี่ไม่ใช่สวนสัตว์” จีมิน ขมวดคิ้วมองหน้าเพื่อนอย่างไม่เชื่อรูหูตัวเองในสิ่งที่ได้ยิน
“หมีจริงๆ แต่เป็นมาสคอตนะ ฮ่าๆๆ ”
“น่ารักมากกกกกกจีมิน มันอ้วนๆแต่กูว่าพี่เค้าคงเหนื่อยอ่ะ” เสียงใสพูดขึ้นอย่างร่าเริงเมื่อนึกถึงสิ่งที่เจอไปเมื่อกี้
“โหยหนีไปเล่น แล้วนี้ได้คณะทำรายงานยัง”
“ได้แล้วกะทำนิเทศศาสตร์ เพราะมีพี่ที่รู้จักด้วยไงง่ายดี จะได้มีเวลาทำอย่างอื่นด้วย พวกวิชา 0.5 หน่วยกิตเนี่ย สั่งงานกันอย่างกับ 5.0 ไหนจะกีฬาสีอีก ”
“มึงว่าไงนิเทศดีม่ะ"
"ได้ๆตามนั้นก็ได้” จีมินพยักหน้าตามหงึกๆ อันที่จริงก็ไม่ได้อะไรมากมายตามไปไปๆ ดีเหมือนกันจะได้ไม่ต้องยุ่งยาก
"เออแล้วเรื่องกีฬาสีอ่ะ มึงจะสมัครประธานใช่ม่ะกุก"
"อาจจะ.."
___________________________________
บ้านสองชั้น เหมือนบ้านจัดสรรทั่วไป หน้าบ้านมีที่จอดรถเล็กน้อย เข้าไปเป็นห้องรับแขกโล่งโปร่งสบายยยยดีมาก พ่อแม่มันไม่ค่อยอยู่บ้านครับเนื่องจากท่านต้องไปดูงานต่างจังหวัดบ่อยๆนานๆผมจะเจอ เพราะอะไรนะเหรอ โรงงานมันอยู่ที่นั้น ถามโรงงานอะไร ....โรงงานน้ำตาลครับ..... นั้นแหละเหตุผลที่มันชื่อชูก้า ฮ่าๆ แต่มันไม่ค่อยให้ใครเรียกชื่อเต็มมันหรอกมันบอก หวานไปเบาหวานจะขึ้นตา 5555555555555555555555
“เดี๋ยวมึงขึ้นไปห้องกูไปก่อนเลยก็ได้ เดี๋ยวตามไป กูไปเอาขนมก่อน”
ผมมาบ้านมันบ่อยแบบมีแปรงสีฟันเสื้อผ้าทิ้งไว้เลยอ่ะ ใครไม่รู้จะคิดว่าผมกับมันมีซัมติงนะ แต่บอกเลยครับว่าไม่มีทางผมกับมันเนี่ยนะ ให้น้ำทะเลทั้งโลกหายเค็มยังง่ายกว่าผมกับมันเลย ห้องนอนมันสีขาว เฟอร์นิเจอร์สีพื้นๆเรียบๆน่าเบื่อ ขาวๆ ซีด สีชมพูสวยๆ อ่ะไม่มีหรอก เตียงขนาดไม่เล็กไม่ใหญ่ตั้งอยู่กลางห้อง มุมขวาของห้องมีโต๊ะทำงาน มีคอมพิวเตอร์ตั้งอยู่ข้างๆ มีกล้องโปรที่ดูดีมีชาติตระกูล ไอ้ก้ามันชอบถ่ายรูปครับ และมุมเก็บหนังสือหนังสืออีกมากมาย การ์ตูน นิยาย วรรณกรรมเยาวชน ยัน ละครแม่บ้านมันก็มี
สิบห้านาทีผ่านไป.....
“ทำไมไอ้ก้าไม่มาอีกวะ หรือมันจะลื่นหัวฟาดตาย”
จินตัดสินใจเดินออกจากห้องลงบันไดไปยังห้องครัวแต่กลับชะงักเมื่อได้ยินเหมือนเสียงคนคุยกัน
“รายงานเหรอ ได้ๆ เดี๋ยวพี่หาเวลาว่างแล้วเดี๋ยวบอก แล้วนี่เป็นไงมั้งไม่เจอแกนานมากอ่ะ”
“ก็ดีฮะพี่ เหมือนเดิมอ่ะ”
“มอห้าแล้วดิ”
“ช่ายยย วุ่นวายสุดๆ”
เสียงคุ้นๆ
ไอ้ก้าคุยกับใคร....
จินเดินตรงไปที่หน้าประตูบ้านแต่ไม่ใช่ในแบบปกติทั่วไป ตอนนี้จินกำลังใช้วิชาพรางตัวตุ๊กแกทองที่ได้ศึกษามาจากหลายสำนักหลบอยู่ข้างกำแพงเพื่อไม่ให้เหยื่อ(?)รู้ตัว
เห้ยยยยยยยยย นั้นมันเด็กนั่นหนิ
เชี่ยยยยยยยยยยยยยยยทำไมรู้จักกับไอ้ก้า
แล้วดูตอนนี้เสื้อยืดสีเหลือลายเป็ด คิดว่าน่ารักมากเลยดิ
เออ..น่ารัก
“โอเคแล้วคุยกัน”
“บายพี่”
ดวงตาคมมองตามร่างเล็กไปจนลับสายตา จนลืมมองไปว่าเพื่อนตัวเองเข้าในบ้านมาแล้ว
“แอบฟังคนอื่นคุยกันไม่ดีนะครับเพื่อนน” “แล้วนี่มึงมองอะไร” ชูก้าพูดพร้อมมองตามจินแต่ก็ไม่เจออะไร มีแต่ประตูบ้านถนน พื้น ต้นไม้ หรือมึงอยากออกไปวิ่งเล่นจิน ?
“ใคร...”
อะไรใคร มึงคุยกับกูป่ะนี้
“กูถามเมื่อกี้นั้นใคร”
“อ่อน้องข้างบ้านกูเองอ่ะสนิทกันตั้งแต่เล็กละ มันมาขอให้ช่วยเรื่องรายงานมันบอกวันนี้ไปงานมหาลัยเรามาด้วย แล้วต้องการข้อมูลอีกนิดหน่อย เลยมาขอความช่วยเหลือ”
“จิน...”
“นี่อย่าบอกนะว่ามึงชอบน้องกูอ่ะ”
_____________________________________
ความคิดเห็น