คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Tell me : five Kirstao
Tell me : five
By : vnuza
สัมผัสเย็นๆที่อยู่บนหน้า เรียสิอผมให้ลับืนมา ผมพยายามเปิเปลือาที่ละนิแล้วปรับให้เ้าับแส อหลอไฟ
“โอ้ยย..” ผมร้อออมาเพราะนที่ำลัเ็ัวให้ผมอนนี้เ็ไปโน รอย้ำที่แ้มอผม
“เฮ้ยๆๆ หยอ มานี้เร็ว เทาเทาฝืนแล้ว” แบฮยอนนั้นเอที่เป็นนเ็ัวให้ผมอยู่
“ไหน ๆๆ อาเทา ฝืนแล้วริๆ้วย” ร้อยยิ้มที่โผล่มาพร้อมับหน้าเอ๋อๆ อานยอล เป็นสิ่แรที่ทำให้ผมรู้สึีใมาึ้น
ผมไม่้ออยู่นเียวอีแล้ว
“ไ เทาเทา เป็นยัไบ้าอะ ......นามารแม่ใร้ายหวะ ว่าไหมอิหยอ “ ประโยแรหันมาถามผม
แ่ประโยหลัหันลับไปพูับานยอล ผมว่า นามารที่พูถึ้อเป็นพี่ลู่ฮานแน่ๆ
ผมพยัหน้าอบรับแบฮยอนเบาๆ ว่าผมยัสบายี
“ีึ้นแล้วสินะ ไปินอะไรหน่อยีว่า ันทำ้าว้มไว้ให้” แบฮยอนบอ
“น้อยๆๆ หน่อย เถอะ ไอ้หมา ูเป็นนไปื้อมา่าหา ............ โอ้ยยย ไอ้หมา ทำไรเนีย...??”
านยอลแย่..... แบฮยอนเลยัฝามือให้สัอ
“เทาเทาไม่้อไปฟัอิหยอมัน.......ไปิน่อนีว่าะไ้มีแร สู้ับยัยนามาร” แบฮยอนพูแล้วทำท่าิบปาิบอ
“อืมๆๆ แบฮยอนแล้วเฮียหละ ยัไม่ลับอีหรอ?? ”
“เฮียบอว่าพรุ่นี้ลับ ูโฮ ป่วยหนัไม่มีนูแล ” ำอบอแบฮยอนทำให้ผมใหาย...ะว่าสสารูโฮ ็ไม่เิ
แ่อีใลับเ็บึ้นมาะั้น ผม็ไม่สบายเฮียะรู้ไหมนะ ??
“อย่าิมาเลย เทาๆ เป็นห่วัวเอ่อน ้อแ็แรเ้าไว้เพื่อสู้ับนามารนะ”
“พี่ลู่ฮานอะ หรอ? แล้วเาไปไหนแล้วหละ ”
“ะใระอีหละ ศัรูนสำัอเทาเทาเลยรู้รึป่าวนะ ยัะถามหาอีทำไมเาลับไปนานหละ“
แบฮยอน็ยัทำท่าลูบแนนลุให้ผมู = =*
“เฮ้ย... ไอ้หมา เรื่อมันนานมาหละ ะพูให้อาเทา ฟัทำไม ??”
“อิหยอมึหุบปาไปเลย ยิ่เรื่อนี้เทาเทายิ่้อรู้” แบฮยอนหันไปแวายอลทันที
“ไรหวะ.... โ แน่ริัั้ปะหละ โห้ววว ”
“เียวมึเอู อิหัวหยอ” แบฮยอนทำท่าะลุไปหาเรื่อานยอล ทำไไู้่นี้ใล้ันทีไรัันทุที (**เทา้อทำใ)
ผมลุึ้นาเียแล้วไปนั่ิน้าว้ม ยอมรับว่าอยู่ับสอนนี้ทำให้ผมหายเศร้าไปเยอะ อืม แ่อนนี้เฮียะินอะไรรึยันะ ???
....................................................................................................................
. บ้านูโฮ
“ลุไหวไหม...ูโฮ”
“อืมๆ ไหวแล้วหละเฮีย”
“ั้นไปิน้าวเถอะเฮียทำไว้สำหรับนป่วยโยเพาะ” ผมลุึ้นยืนแล้วู้นิ้วโป้ให้ัวเอ
“ไปสิ เออ เฮียมาอยู่ที่นี้หลายวัน ไม่เป็นห่วอาเทา บ้าหรอ??”
“เป็นห่วนะ แ่ไม่มีอะไรหรอ ส่สอนนั้นไปอยู่เป็นเพื่อนแล้วนิ ไม่เหาหรอ?? ว่าแู่โฮเถอะ เมื่อไหร่ะหายเนีย”
“ใล้หายแล้วหละ อบใเฮียมานะที่มาอยู่เป็นเพื่อน ” ูโฮอบผมออมา้วยน้ำเสียิเศร้าเล็น้อย สายาูหม่นหมอ
ผมรู้สึสสารูโฮั เพื่อนผู้แสนีอผมนนี้อ่อนไหว่ายนั........ สาเหุที่ทำใหู้โฮ้อมาป่วยหนันานี้
็มีแ่สาเหุเียว นั้นือ
.
.
.
ทะเลาะับเลย์....แฟนอูโฮนะ...... ูโฮเล่าให้ผมฟัว่า พันี้เลย์ูห่าเหินับเา ูไม่่อยสนใเาเลย
นเิมีปาเสียันอย่าหนั ็วันที่ผมไปอนุาิเทามานอนเป็นเพื่อนับูโฮนั้นแหละ
พอวันรุ่ึ้นูโฮ็เป็นไ้หนั ผมเป็นห่วเลย้ออยูู่แล และที่สำั...ผม ลืมโทรไปบอเทา
ไม่รู้อนนี้ะเป็นยัไบ้าะิน้าวรึยันะ เป็นห่วั........
………………………………………………………………………………………………………………….
.
.
.
.
.
“เฮ้ย....ไอ้หมา แม่แพ้แล้วอย่าพาลิหวะ อาเทาูมันิ” านยอลำลัี้ให้ผมูวามเอาแ่ใอแบฮยอนที่อนนี้ำลัพยายามแล้ให้านยอลแพ้เมส์
“ไรอะ.....แนั้นแหละโ ไม่ยอมายะที” (- -* )
“ใระายให้โ่...หวะ มึนี้็พูแปล”
“็มึไ ายใหู้นะสัา ็ไม่ไ้” แบฮยอนทำท่าอออ้อน
“ไปไล ี ูเลยมึอะ” านยอลใ้เท้า* เี้ยแบฮยอนยิๆๆ
“โธ่ ูไม่เล่นหละ....เิมึามสบาย แบร์” แบฮยอนผลัายอลแล้วลุึ้นเินมาหาผม
.
.
.
.
.
.
“โ อิแร”
“เฮี้ยยย............. หยอถ้ามึไม่หยุ ืนนีู้ะให้มึนอนนอบ้าน”
“อโทษร๊าฟฟฟ”
.
.
.
.
.
“ราบีนูสิ......”
“เียวูถีบ เหอะ....ไอ้หมา......”
“อินี้.......สสัยมึว้อนนอนนอบ้านแล้วไ”
“”โ...............” ายอลร้อรวรา
“ฮ่าาาาาาาาาๆๆๆๆ”
“หัวเราะอะไรอาเทา // ลหรอเทาเทา ??? ” ผมรีบเอามือปิปา ( * x *) บทสอนนี้ะสามัีัน น่าลัวเฮอะ
.
.
สสัยผมมาผิัหวะ............แล้วสรุปผมผิสินะ *[]* ……………เห้ย (*ถอนหายใ*)
ป.ล. เเล้วไรเอร์็ลับมาพร้อมับู่ที่ใรๆ็ฟินัน (ัันลอเวลา)
สำหรับใรที่อยารู้ว่าทำไมลู่ฮาน ถึทำลาย เทา ลอามมานะ 55+
ไรเอร์ยัรอำิมอยู่มาอมเมน์ให้ไรเอร์เยอะๆนะ
ความคิดเห็น