คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Intro____.RAiN OF BLADES.
Intro___.RAiN OF BLADES.
.. ความทรงจำเหล่านั้น
ไหลย้อนกลับมาทำให้ผมรู้สึกถึงมันได้อีกครั้งเหมือนเพิ่งเกิดขึ้น
แต่มันจะไม่เกิดขึ้นอีกแล้ว ไม่เกิดขึ้นอีกแล้ว ..
ผมก้มมองนาฬิกาบนข้อมือของตนเองก่อนจะเดินออกมาจากรถมุ่งหน้าตรงไปยังตึกฉุกเฉิน อันเป็นสถานที่ ที่ผมต้องทำงานอย่างไม่รีบร้อนนัก
แหงสิ ยังไม่ถึงเวลาเข้าเวรของผมนี่ครับ
ผมหยิบชุดกาวน์สีขาวที่ถูกพาดไว้ขึ้นมาสวมใส่ สูดลมหายใจเข้าปอดแรงๆ ก่อนจะพ่นมันออกมา เพื่อเป็นการรวบรวมสมาธิก่อนจะเตรียมรับผู้ป่วยในวันนี้ แวบนึง รู้สึกตาขวากระตุกยังไงไม่รู้
ผมนั่งอยู่ด้านในนี้ไม่นาน พยาบาลสาวเธอก็เดินเข้ามาหาผมพร้อมกับรอยยิ้มเปื้อนอยู่บนหน้าเช่นเคย ผมส่งยิ้มตอบไปอย่างเต็มใจ เธอจะหยุดยืนอยู่ตรงหน้า ก่อนที่จะส่งเสียงหวานเอ่ยทักทาย
"สวัสดีค่ะคุณหมอ มาเร็วตามเคยเลยนะคะ"
"สวัสดีครับ ทักพี่เหมือนเดิมตลอดเลยนะเรา"
"โหยย ก็คุณหมอคนเก่งเล่นจำได้ทุกครั้งแบบนี้นี่"
ส่งยิ้มหวานให้ผมอีกรอบก่อนจะยกมือขึ้นป้องปากหัวเราะคิกคักตามนิสัยปกติ เพราะความน่ารักแบบนี้ทำให้ผมยังรักเธอเหมือนเดิมทุกวัน มันเป็นอย่างนั้นจริงๆ
"นั่งลงสิ"
"เพิ่งจะมาเชิญ" ทำเสียงประชดเล็กน้อยและเธอก็ไม่ยอมนั่งลงจริงๆ "จะมาบอกว่า คนไข้ที่นัดไว้เมื่อวานโทรมาเลื่อนนัดเพราะติดธุระน่ะ"
ผมพยักหน้าเป็นเชิงตอบรับ แล้วเปิดสมุดเช็คตารางเวรของวันนี้ "คุณหมอจองซูกลับไปยัง ?" ผมเอ่ยถามเมื่อเห็นว่าตารางเวรของผมกับเขาคลาดเคลื่อนกันนิดเดียว
"กลับไปตอนฉันเดินเข้ามานี่ล่ะ เห็นว่าวันนี้มีนัดกับพี่ฮีชอล ..มั้ง"
สีหน้าเธอค่อนข้างเศร้าเล็กน้อย เมื่อพูดประโยคหลังออกมา ตามประสาของผู้หญิงถึงแม้ว่าจะได้อยู่ใกล้ชิดกับคนรัก ทำงานในที่ที่เดียวกัน พบเจอกับในสถานที่เดิมบ่อยๆ แต่เธอก็ยังคงอยากได้ความใส่ใจเล็กๆ น้อยๆ จากคยูฮยอนแบบที่คนรักเขาทำกันบ้างก็เท่านั้น
ผมเดาความรู้สึกจากสีหน้าของเธอออก รู้สึกผิดอยู่ที่ไม่ค่อยได้พาเธอไปทานข้าวหรือไปเที่ยวด้วยกัน เพราะสองอาทิตย์ที่ผ่านมาเราสองคนต่างยุ่ง
"คืนนี้ว่างหรือเปล่า" เอ่ยเสียงเรียบ คิดว่าจะชวนไปเที่ยวด้วยกันเพื่อเป็นการเอาใจอีกคน
"จะพาไปกินข้าวเหรอคะคุณหมอ" เธอลากเสียงออดอ้อน
"เปล่า" โกหกคำโต ยกยิ้มแล้วมองหน้าอีกคนที่ถึงกับหน้าสลด "จะพาไปเดินเล่นดีไหม"
"ว้า ไม่ว่าง น่าเสียดายจังเลย 555555555" เธอหมุนตัวแล้วเดินกลับไปยังประตูบานเดิม ก่อนที่นิ้วเรียวจะบิดกลอน "ฉันออกเวรสองทุ่มค่ะ" เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงขี้เล่นก่อนจะเปิดประตูออกแล้วเดินออกไป ผมได้แต่มองตามหลังร่างบางพร้อมกับยิ้มขำไปด้วย
ผมลืมแนะนำเธอสินะครับ เธอชื่อลี จูยอน เรื่องอาชีพไม่ต้องพูดถึงผมคิดว่าทุกคนคงจะรู้กันอยู่แล้ว ส่วนสถานะ .. เธอเป็นว่าที่ภรรยาของผมครับ ผมคบกับเธอมาได้สามปีเศษ อีกไม่กี่เดือนข้างหน้า สถานะที่ถูกกล่าวไปเมื่อสักครู่คงจะไม่มีคำว่า 'ว่าที่' นำหน้าซะแล้ว
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
ผมนั่งอยู่ภายในห้องอยู่ไม่นานนัก เสียงเอะอะจากด้านนอกก็ดังเข้ามากระทบกับโสตประสาท รู้สึกตาข้างขวาจะกระตุกเล็กน้อย โบราณว่าขวาร้ายซ้ายดี ปกติผมจะไม่ค่อยเชื่อเรื่องพวกนี้สักเท่าไหร่ แต่ทำไมวันนี้ผมรู้สึกแตกต่างออกไปจากทุกวัน
"คุณหมอคะ คุณหมอคยูฮยอนคะ ! .." เสียงของพยาบาลในห้องฉุกเฉินรีบวิ่งปรี่เข้ามาพร้อมกับน้ำเสียงที่ดูลุกลี้ลุกลน ไม่ต้องพูดอะไรตอบผมทำอาชีพนี้มาหลายปี เมื่อคิดได้ดังนั้นจึงรีบวิ่งเข้าไปภายในห้องฉุกเฉินตรงไปยังเตียงที่ถูกล้อมไปด้วยนางพยาบาล
"ผู้ป่วยโดนเหล็กแทงที่หลังค่ะ บาดแผลค่อนข้างลึก"
ถ้าโรงพยาบาลนี้อยู่ในเมือง ผมคงจะคิดว่าเด็กช่างกลตีกัน แต่นี่มันไม่ใช่ ผมมองเสี้ยวหนึ่งของใบหน้าผู้ป่วยที่ยังมีสติอยู่ แต่ก็ยังไม่สู้ดีนัก
"เตรียมห้องผ่าตัดด่วนเลย !" สิ้นเสียงคำสั่ง พยาบาลหลายคนรีบออกไปจัดแจงอุปกรณ์ มีเพียงบางส่วนที่เหลือยังคงปฐมพยาบาลให้กับคนตรงหน้าอยู่
"ผมขอประวัติคนไข้ด้วยครับ" พยาบาลรีบหยิบใบประวัติออกมาให้ผมดู ผมรีบรับมันมาอย่างว่องไว "มีเท่านี้ใช่ไหม แล้วญาติล่ะ ?"
"ญาติผู้ป่วยรออยู่ด้านนอกค่ะ เมื่อกี้ฉันไปถามมาแล้ว เขาบอกว่าเขาเป็นเพียงคนขับรถ .."
ผมกวาดสายตาลงบนกระดาษไปเรื่อยๆ โดยละเว้นชื่อของเขาไว้ก่อน "โอเคๆ มีเลือดกรุ๊ปบีอยู่บ้างไหม"
"มีคนมาบริจาคเมื่อวานพอดีเลยค่ะ"
ผมก้มลงมองกระดาษใบเดิมอีกครั้งเพื่อจะอ่านชื่อแล้วสนทนากับคนไข้ได้ถูก
.. Mr. Siwon Choi ..
…………………………
ชื่อคุ้นเคยดีนะครับ วินาทีนี้ผมได้แต่ภาวนาในใจว่าไม่ใช่ .. ตาขวาของผมที่กระตุกคงเป็นเพราะความอ่อนล้าจากการใช้สายตามากเกินไป ผมขอให้มันเป็นแบบนั้น
ผมเดินเข้าไปหยุดอยู่ตรงใบหน้าของเขา ก้มศรีษะลงเล็กน้อยก่อนจะรู้สึกเหมือนโดนอะไรกระแทกหน้าอย่างจัง เมื่อพบว่าผู้ป่วยที่ผมต้องรักษาในวันนี้คือ
.. ชเว ซีวอน ..
.. อดีตคนรัก ..
ทูบีคอน
ความคิดเห็น