ลำดับตอนที่ #17
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : Naughty Love : หวานๆ (หรือเปล่าน่ะ =_=;;)
Junhyug say
ผมมอโยอบที่นั่สายาเลื่อนลอยอยู่ที่โฟามาพัให่แ่็ไม่เห็นว่าหมอนั่นะทำอะไรัทีนอามอรไป้าหน้าเยๆ ผมะไม่บ่นเลยถ้าไม่ใ่เพราะโยอบนั่อย่านี้มาสอั่วโมแล้วและนั้น็ทำให้ผมหมวามอทนแล้ว้วย
ผม่อสายหายุนอาทันที
[ุนุน มีอะไร]
“เธออยู่ไหน”
[อยู่หอ]
“เี๋ยวไปหา”
ผมวาสายแล้วรไปที่ห้อsnsd ยุนอาเปิประูรับผมอย่าๆ
“เิอะไรึ้นเหรอ”
ผมเล่าเรื่อที่พวเราไปรวสุภาพประำปีมา ทุนร่าายอ่อนแอว่าปิเพราะอยู่ใน่วโปรโมทอัลบั้มใหม่แ่ที่หนัสุือโยอบที่มีปัหาเี่ยวับอนถึั้นผ่าั โยอบเลยรู้สึท้อมา ผมึอยาทำให้หมอนั้นเลิเศร้า
“อืม พาไปปินิมั้ยที่สวนสาธาระ... อาาศีแถมสบไม่มีพวนั่าวหรือแฟนลับมาหาพวันไปันบ่อยๆเวลาว่า”
“ามนั้น แล้วเรื่ออาหารล่ะ”
“อา”
ยุนอาอ้าปา้านผมอหัวเราะไม่ไ้ยมือยี้หัวเล็ๆอย่าหมั่นเี้ยว
“ทำไม่เป็นสิท่า”
“เป็นน่ะ.....แ่ไม่อร่อย -.- ทำไีอนนี้ันอยู่นเียว้วยสิ “
เราสอนยืนิันสัพั่อนะมีเสียใรพูึ้น
“นายุนฮยอ มายืนทำอะไรในห้อพวัน”
แทยอนที่ไม่รู้มาาไหนผลัผมให้ถอยห่าาประู่อนรเ้าไปในห้อรัว ยุนอายิ้มร่าามแทยอนไป
“แทแท้า”
“หืม”
แทยอนลแ้วน้ำในมือลแล้วหันไปมอยุนอา
“ไหนว่าไปอัรายารไทำไมลับมาเร็วั”
“นี่ไม่ใ่ประเ็นสำัแน่ๆ มีอะไรบอมารๆ”
“แหม ือพวเราะไปปินิันเลยอยาให้...”
“ทำ้าวล่อให้”
“ถูเผ >_<”
“ไม่ เหนื่อย =_=”
“แทะใร้ายับโยอบเหรอ”
แทยอนะัไปนินึ ”หมอนั่นเี่ยวอะไร้วย”
ยุนอาอธิบายให้แทยอนฟั แทยอนนิ่ไปสัพันผมถอใ เผลอๆแทยอนอาะสะใวิ่ไปอหน้าโยอบอีรอบแห มัน้อเป็นแบบนั้นอยู่แล้ว
“เ้าใแล้ว อีสอั่วโมเอัน”
“ห่ะ” ผมอุทานลั่น แทยอนลเหรอเนี่ย O_O
“ห่ะอะไร ไปเรียมอสิ เสื่อ หมอน ผ้าน่ะ เร็วๆ”
“ันนึว่าเธอะสมน้ำหน้าโยอบะอี”
แทยอนหน้าึวะหลิวมาี้หน้าผม
“นี่นายเห็นันเป็นนยัไ -_-+”
“ในานะนัร้อเหมือนันันเ้าใวามรู้สึอหมอนั่นี ัน่วยเหลือทุนที่รัในารร้อเพลอย่าริใ โยอบเป็นนหนึ่ที่ันยอมรับในวามสามารถ ไม่มีเหุผลที่ันะไม่่วย”
ผมรู้สึไ้ถึออร่าที่แผ่ออมาาัวแทยอน เพราะปิเอแ่เวลาอยู่ับโยอบเลยูเหมือนนไม่เอาไหนไร้สาระ (ใร้ายอ่ะ) แ่อนนี้ผมรู้ึ้ถึำนี้แล้ว
ลีเอร์โนยอิแ!
Yoona say
เรานั่รถโยมีแทยอนเป็นนับ ที่ริโยอบอาสาะับเอแ่เอแทยอนสวนลับว่ารู้ทาเหรอเท่านั้นแหละ เลย้อยอม น่าสสารริๆ
พวเรามาถึสวนสาธาระ...เรียบร้อย ันับุนฮยอำลั่วยันปูผ้าสำหรับปินิอยู่ส่วนแทยอนับโยอบเรียมัอาหาร
“อ่ะ” แทยอนยื่นวน้ำพลาสิสีเหลือสใสที่มีหลอในัวให้โยอบ โยอบทำหน้าๆ่อนถามแทยอน
“อะไร”
“น้ำผึ้มะนาวสูรันเอ”
“อบใ”
แทยอนทำหน้าเหวอนิหน่อยนัน้อลั้นำ เรียมรับำประเ็มที่แ่พอลายเป็นำว่าอบใเลยไปไม่เป็น ฮ่าๆๆ
“ิน้าวันีว่า”
ันพยายามทำัวร่าเริเผื่อะทำให้โยอบสนุึ้น แ่ไม่เลย โยอบยันิ่เียบ ันเลยหันไปมอแทยอนให้ทำอะไรหน่อย
แทยอนึหันไปหาโยอบ่อนเอ่ยึ้นว่า
“ั๊แนเาะหัวนายอยู่”
“เฮ้ย!”
เท่านั้นล่ะ าที่นั่นิ่ๆลายเป็นเ้นแรเ้นาโวยวายให่โ -0-
“เอาออไป๊ ุนฮยอ่วย้วย TOT”
“นายนี่ ็แ่ั๊แน ไว้มีริ่อยโวยวายใหม่ล่ะัน”
โยอบะั มอหน้าแทยอนวับ แทยอน็ยิ้มื่อให้
“ยะยะ ยัยเี้ย ันเือบร้อไห้เลยน่ะ”
“เี้ยเหรอ ่อยันเลยมั้ยห่ะ”
ทั้สอั้ท่าวามวยนันับุนฮยอ้อรีบไปแยออมา
เวลาผ่านไป อาหารหมทุอย่า ันับุนฮยออัวไปื้อนมันพอลับมา็้ออึ้ับภาพรหน้า
แทยอนนั่นอนหลับพิ้นไม้ให่โยมีโยอบที่พึ่ทะเลาะันเมื่อรึ่ั่วโมที่แล้วนอนหนุนัหลับไป้วยเ่นัน เป็นภาพที่ไม่น่าเื่อว่าะเิึ้นระหว่าสอนนี้ ูเป็นู่รัที่น่ารัมาๆเลย
“น่ารัอ่ะ ไม่ิว่าสอนนี้ะมีมุมแบบนี้ ้อถ่ายรูปเ็บไว้”
ันยมือถือถ่ายรูปทุมุมนพอใั้ท่าะนั่ลแุ่นฮยอว้าแนเอาไว้
“เราไปีว่า ปล่อยสอนนี้ไว้”
“ะีเหรอ”
“ี โยอบมันนอนไม่หลับมาหลายวันแล้วเห็นนอนหลับสบายัน็เบาใ แทยอน่วยไ้ริๆ”
“โอเ แล้วเราะไปไหน”
“ไปในที่ที่มีแ่เราไ ^_^”
“แอร๊ย ไปเลย Let’s go!”
Taeyeon say
่อนยุนอาะลับมา
“นี่ เป็นอะไรนั่เหาเป็นหมาห่อยไปไ้”
“เธอรู้เรื่อันแล้วใ่ไหม”
ันนิ่รอให้โยอบระบายออมา แ่็ไม่
“ันรู้ว่านายลัวอะไร”
โยอบัวแ็เมื่อันับไหล่เาให้เอนมานอนหนุนั
“นายลัวร้อเพลไม่ไ้ใ่ไหม”
โยอบหลับานิ่มีน้ำใสๆลออยู่ในา “ารร้อเพลือสิ่ที่ันรัที่สุ”
“ันรู้ แ่ถ้าผ่าันาย็ะหาย”
“แล้วถ้าเิผิพลาล่ะ ันอาะร้อเพลมะ...”
“ู่” ันยนิ้วปิปาโยอบไม่ให้พูออมา “ถ้าเป็นอย่านั้น็แ่นับหนึ่ันใหม่เท่านั้นเอ”
“...นั่นสิน่ะ”
“ันมีาถาวิเศษะให้นาย”
ัน้มหน้าลไปินหน้าผาอเราสัมผัสัน
“โอม วามลัวหายไป วามล้าเ้ามา ทุเ้าที่ื่นมาะมีแ่วามหวั เพี้ย!”
โยอบผ่อนลมหายใยาว่อนะหายใสม่ำเสมอให้รู้ว่าเามสู่ห้วนิทราแล้ว ันใ่นิ้วปาน้ำาบนหน้าอโยอบ ันรู้สึว่าเาเปราะบามาในเวลานี้ ันึอยาอยู่้าๆเาเหมือนับที่โยอบอยอยู่้าันเสมอยามันอ่อนแอ ันนั่มอวิวทิวทัศน์ไปเรื่อยๆ่อนะผล๊อยหลับามไปในที่สุ
“อืม”
ันราออมาเบายมือลูบหน้าไล่วาม่วุนออไปยนาฬิาึ้นมาูพบว่าสามั่วโมผ่านไปแล้ว แ่ยุนอาับุนฮยอนหายไปในไม่รู้
ันเหลือบสายาไปเห็นระาษโน้ึหยิบมาอ่านไ้ใวามว่า
‘เราไม่อยาเป็น. ึอลับ่อนน่ะ่ะ พี่แท’
“ยัยยุนอา ลับไปายแน่”
โยอบยับัวลืมาื่นึ้นมา ลุึ้นนั่่อนถาม
“อะไรเหรอ”
“เราโนสอนนั้นทิ้ไว้น่ะิ”
“โห สามั่วโม ันว่าเราลับันเหอะ”
“อืม โอ๊ย” ันทำท่าะลุแ่็้อทรุนั่ลไปใหม่ ให้ายิ เพราะให้โยอบหนุนสามั่วโมโยไม่ยับไปไหนทำให้ามันปวและแทบไม่มีแรเิน
“เป็นอะไร”
“ปวา”
“ไปทำอะไรมาล่ะ”
“ยัะถามอี” แถมมาทำหน้าวนประสาทเี๋ยวเถอะ
“อ่ะๆ เห็นแ่ที่ยอมให้หนุนัหรอน่ะ”
โยอบเ็บ้าวอลในะร้า่อนะหันหลันั่ยอๆให้
“ึ้นมา”
ันยแนโอบรอบอโยอบไว้ เาันันึ้นแผ่นหลั่อนออเิน
ะว่าไปเมื่อี้ทำหน้าวนประสาทใส่ ั้น้อเอนี่
“โอ๊ย หูั้น ปล่อยน่ะเว๊ย” ันึหูโยอบแรว่าเิม
“ไม่ปล่อยหู ันปล่อยเธอร่วแน่”
“ล้า็เอาิ”
“ปล่อยยยย”
“ม่ายยยยย”
*****************************************************************
ไรเอร์็อยาให้มีมุมหวานๆบ้าเนอะ ัันมาั้นาน
แ่นแล้วนรอ็ไม่วาย 55555
อนนี้อาสั้นไปหน่อยน่ะ่ะ แหะๆ ^_^;;
ถึะเิเรื่อเยอะแยะแ่ไรเอร์็อิ้นู่ โยแท ่อไปน่ะ่ะ >_<
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น