คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : HUTCAN 47 : INTRO
ผมยืนมองตัวเองผ่านกระจกเงาเต็มตัวบานใหญ่ในห้องนอนยืนหมุนไปหมุนมาอยู่หลายรอบเพื่อเช็คความพร้อมก่อนจะไปมหาลัย .. ดู ๆ ไปผมก็หล่อแหะ ไม่ใช่สิหล่อมากต่างหากล่ะ .. ผมกำลังจะไปมหาลัยในนามของเฟรชชี่คณะศิลปศาสตร์คณะที่ผมใฝ่ฝันและตั้งใจจะเข้าให้ได้แล้ววันนี้ผมก็ทำได้ ..
“ ฮัท จิรวิชญ์ “ นั่นคือชื่อของผมเพราะมั๊ยครับ ? ภูมิใจนำเสนอม๊าตั้งให้เลยนะเนี้ย ปัจจุบันผมอายุ 18 กำลังจะย่าง 19 ในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้า ผมเป็นลูกชายคนสุดท้องและเป็นลูกชายคนเดียวของบ้านและแน่นอนผมถูกเลี้ยงมาแบบลูกคุณหนูประคบประหงมเหมือนไข่ในหินไม่มีผิดอยากได้อะไรก็มีคนคอยหามาประเคนถึงที่ให้จนบางทีผมก็อยากท้าทายตัวเองด้วย ‘ของที่ได้มายาก ๆ ซะบ้าง ‘
“ฮัทแกเสร็จยังเนี้ย !? “ เสียงแหกปากเอะอะโวยวายดังเข้ามากระสบโสตประสาทเสียงสิบแปดหลอดที่เธอคนนั้น เอ่อ.. คนที่หน้าห้องผมนั่นแหละทำให้ขี้หูผมเต้นระบำได้ไม่ยาก
“เออ ๆ เสร็จแล้ว ๆ เสียงดังลั่นบ้านไม่สมเป็นกุลสตรีเลย ชิ “
“ใครจะไปแรดเหมือนแกย่ะ “ ทำหูทวนลมแล้วเดินผ่านไปคำว่า ‘แรด’ ข้างต้นผมไม่ได้ภิรมย์กับมันนักหรอกแต่เพราะ ‘ชิน’ ต่างหากผมเลยไม่ตอบโต้มันด่าผมด้วยคำนั้นมาตั้งแต่ผม 7 ขวบ จำได้เลยว่าตอนนั้นได้วางมวยกับมันไปหลายยกแต่ผมก็สู้มันไม่ได้โดนมันถีบกระเด็นทุกที อ่อ ! ผมลืมบอกไปผู้หญิงที่แหกปากแว้ด ๆ เมื่อสักครู่เป็นน้องสาวฝาแฝดผมเองครับ ทำไมถึงเป็นน้องสาวน่ะเหรอ ? ไม่ได้พูดผิดแต่อย่างใดผมเป็นพี่ถูกต้องแล้วเพราะตอนคลอดผมกลัวม๊าเจ็บผมเลยถีบมันออกมาก่อนแล้วเสียสละตัวเองออกทีหลังสรุปคือ ‘ผมเป็นพี่จบนะ !’
“อ้าวน้องฮัทลงมาแล้วเหรอลูกมานั่งข้างม๊ามา แหม วันนี้แต่งตัวซะหล่อเชียวนะพ่อลูกชาย “
“แน่นอนอยู่แล้วม๊าลูกชายม๊าซะอย่างไม่หล่อได้ไง ฟอดดดดดดด “ หอมแก้มเอาใจม๊าไปสองฟอดม๊าผมเป็นคนใจดีครับเป็นผู้หญิงสวยน่ารักแววตาหวานขนาดลูกโตกันหมดแล้วยังสวยเด้งเหมือนสมัยสาว ๆ ไม่มีผิด นี่ผมไม่ได้ยอม๊าตัวเองเลยนะ
“ขี้ประจบ ชิ ! “
“นี่แหนะ ! ทำไมไปว่าน้องแบบนั้นห๊ะ ! “ ฮ่าฮ่ายัยแฝดตัวดีโดนม๊าบิดพุงเข้าให้ยัยแฝดชี้นิ้วคาดโทษผมแลบลิ้นกลับไป ‘สมน้ำหน้าอยากว่าน้องฮัทดีนักรู้ซะบ้างว่าไผเป็นไผ ! ‘
“น้องเฟรมที่หลังอย่าไปว่าน้องฮัทนะลูกเป็นพี่น้องต้องรักกันไว้เข้าใจมั๊ยค่ะ “
“เข้าใจแล้วค่าเด็จแม่ “
“ยังอีกนะเรา ! อยากโดนบิดอีกเหรอเรา ! “
“ไม่เอาแล้วม๊าน้องเฟรมเจ็บ “
บรรยากาศบนโต๊ะอาหารเช้านี้เต็มไปด้วยเรื่องโต้เถียงก็ผมกับยัยแฝดแหละครับมันหาเรื่องกัดผมตลอดผมไม่เคยสู้มันได้เลยตั้งแต่เด็กยันโตผมเรียกมันว่า ‘ยัยถึก’ เอาคืนที่มันชอบด่าผมว่า ‘แรด’ ผมสรรหาสารพัดคำมาทำให้มันโกรธแล้วแลดูคำนี้จะได้ผลสุดด้วยจำได้ว่าครั้งแรกที่เอ่ยคำนี้ออกไปกระทบกับโสตประสาทมันก็ประเคนเท้างาม ๆ มาให้ผมซะเต็มหน้าอกไอ้ผมนี่หงายเงิบลงไปนอนแอ้งแม้งกับพื้นจุกไปและเข็ดมาตั้งแต่บัดนั้นเลยครับ
“สวัสดีครับโกว “
“อ้าวตาฮั่นเข้ามาทานข้าวด้วยกันก่อนสิจ้ะมาซะตรงเวลาเชียวเข้ามา ๆ “
“เห้ยเฮีย ! มากินข้าว ๆ เค้ามีเรื่องจะโม้ให้เฮียฟังเยอะแยะเลย บลา ๆ “ ผมเหล่มองผู้มาใหม่แค่แว๊บเดียวก่อนจะก้มหน้าก้มตากินข้าวต่อ ‘เฮีย’ หรือ ‘พี่ฮั่น’ เป็นลูกพี่ลูกน้อผมเองบ้านเราอยู่ห่างกันแค่รั้วกั้นจะไปจะมาเมื่อไหร่ก็ได้แต่ยัยแฝดผมทำเหมือนไม่ได้เจอกันมาเป็นชาติสารพัดเรื่องจะคุยกันสองคนนี้เค้าเป็นคู่หูดูโอ้กันครับรวมหัวกันแกล้งผมตั้งแต่เด็ก
“ฮั่นยังไงโกวฝากดูน้องหน่อยนะลูก”
“ครับโกวฮั่นจะดูแลอย่างดีเลย”
“พร้อมยังจ้ะแฝด Let’s goooooo !! “
“ไปนะม๊าเจอกันตอนเย็นนะครับฟอดดดดดด ”
“ประจบเสร็จแล้วก็รีบมาซะทีสิ “ ผมหันมากอดลากับหอมแก้มม๊าไปอีกฟอดใหญ่ก่อนจะหันไปตามเสียงเรียกแล้วเดินไปที่รถอย่างเซ็ง ๆ ชอบว่าผมประจบอยู่เรื่อยผมล่ะเหนื่อยใจแทนม๊าจริง ๆ เฟรมทั้งแก่นเซี้ยวเปรี๊ยวซ่าก๋ากั๋นห้าวหาญไม่มีใครเกินผมอยู่กับมันมาจะ 19 ปีไม่เห็นมันจะเคยกลัวอะไรสักอย่างมีอะไรก็ลุยอย่างเดียวต่างจากผมมากโขทีเดียวเฟรมมันบอกว่าผม ‘เอ๋อ’
.
.
.
“ให้เฮียไปส่งที่คณะป่ะเฟรม ? “
“ไม่ต้องหรอกเฮียเค้าไปเองได้เฮียไปส่งไอ้ตี๋ตาตี๋นั่นเหอะไปล่ะเจอกันตอนเย็นนะเฮียบ๊ายบาย”
“ฮ่าฮ่า เอาไงไอ้ตี๋ให้ไปส่งป่ะ ? “
“ก็ดีนะเฮียผมก็ไม่ค่อยรู้ทาง”
ผมเดินไปตามทางเดินมองดูนุ้นดูนี่ไปเรื่อย..มหาลัยนี้กว้างดี ว่าแต่คณะศิลปะศาสตร์ของผมมันอยู่แห่งหนใดล่ะเนี้ย !? จะถามเฮียเผลอแว๊บเดียวเฮียก็หายไปซะแล้ว แล้วน้องฮัทคนนี้จะไปทางไหนถามใครเค้าก็ไม่กล้าดันเป็นคนขี้อาย
‘ถ้าหากรักนี้ไม่บอกไม่พูดไม่กล่าวแล้วเค้าจะรู้ว่ารักหรือเปล่าอาจจะไม่แน่ใจ ~ ‘
พลันสายตาผมก็ไปสะดุดกับชายหญิงกลุ่มหนึ่งกำลังล้อมวงเล่นดนตรีแต่กลับมีคน ๆ หนึ่งดูโดดเด่นออกมาคนที่มีกีต้าร์อยู่กับมือมือเรียวสวยที่จับคอร์ดกับมืออีกข้างที่ทำหน้าที่ดีดเสียงที่เปล่งออกมารอยยิ้มหวาน ๆที่ฉีกยิ้มกว้างให้คนรอบข้าง .. ทำไมถึงมีเสน่จัง ..
“เห้ยไอ้ฮัทดูไรอยู่ว่ะ ? “
“เฮีย ! ผมจะเอาคนนั้น ! “
“ไอ้ฮัท ! นั่นเดือนสื่อสารเลยนะเว้ย “
“แล้วไงก็ผมจะเอาเดือนก็เดือนเหอะ ผมจะสอย ! “
เอ่อ..สงสัยผมคงพูดดังไปสินะคนเดินผ่านไปผ่านมาถึงกับหยุดชะงักแล้วทุกสายตาก็จับจ้องมาที่ผมไม่เว้นแม้แต่เฮียฮั่นที่ดูจะช็อค ๆ ไป รวมถึงกลุ่มโต๊ะม้าด้วย แล้วไง ! ใช่ว่าผมจะแคร์ ! ก็ผมชอบเค้าผมจะเอา ! แล้วต้องทำยังไง ? ใช่ต้องบอกต้องเดินไปบอกม๊าสอนว่ารักใครชอบใครก็ต้องบอกจะอมพะนำไว้ทำขี้เกลืออะไรเดี๋ยวหมาคาบไปรับประทาน !
ผมเดินดุ่ม ๆ ไปที่โต๊ะไม้แล้วผ่ากลางวงพี่คนนั้นของผมถึงกับผงะดูอึ้ง ๆ มองหน้าผมอย่างงง ๆ หวา อย่าทำหน้าสงสัยแบบนั้นสิมันน่ารักรู้มั๊ย ยิ่งดูใกล้ๆก็ยิ่งน่ามอง โอ้ยยยยโดนใจ ! ผมยิ้มหล่อให้ก่อนจะเลื่อนหน้าไปกระซิบเบา ๆ ที่ข้างหูรุ่นพี่ของผมว่า ...
“ผมจีบพี่นะครับ จุ้บ ”
“ไอ้.. ไอ้ ไอ้เด็กเวร !!!~ “
TBC.
ความคิดเห็น