คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : HUTCAN 47 : เจอกันโดยบังเอิญ
“พี่แคนอันนี้เอาไว้ตรงไหนอ่ะ “
“เอาวางไว้ตรงนั้นเลยต๊อปเดี๋ยวพี่จัดการเอง”
หันไปสั่งงานน้องรหัสคนสวยก่อนจะหันกลับมาวุ่นวายกับกองเอกสารตรงหน้า ช่วงมหาลัยเปิดใหม่ ๆ แน่นอนครับผมกำลังวุ่นอยู่กับการรับน้องการรับนิสิตใหม่ของคณะทุกคณะเป็นเหมือนกันหมดช่วงนี้เลยไม่ค่อยว่างกันเวลาจะนอนยังไม่มีเลยปีนี้ตั้งใจว่าจะไปรับน้องที่เสม็ดอันที่จริงหาเรื่องไปเที่ยวกันมากกว่าซึ่งคณะผมจะเน้นความสามัคคีของรุ่นพี่รุ่นน้องเป็นหลักครับให้ไปใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันจะได้ทำความรู้จักกันไว้ยังไงก็ยังต้องเจอกันอีกนาน
ช่วงนี้ผมยุ่ง ๆ เลยลืมเรื่องไอ้เด็กตี๋ไปเลยช่วงนี้มันหายหัวไปเลยสงสัยคงจะวุ่นไม่ต่างจากผมแหละได้ข่าวว่าเด็กศิลป์ไปรับน้องกันแล้วแต่สงสัยคงจะน็อคเลยไม่มาป้วนเปี้ยนในชีวิตผม ว่าแต่ผมจะไปพูดถึงมันทำไม ? ผมเปล่าคิดถึงมันนะ ! จริงจริ๊ง ไม่เชื่อผมเหรอ
คณะผมเพิ่งจับสายรหัสกันไปเมื่อวันก่อนผมมีน้องรหัสเป็นน้อง ‘ สต๊อป ‘ ดาวคณะปีล่าสุดคนสวยส่วนหลานรหัสของผมเป็นน้องสาวผิวขาวจั๊วะตากลมยิ้มสดใสแต่ซ่าเป็นบ้า ! ครั้งแรกที่ผมเจอน้องผมเผลอหลงชมไปว่าน่ารักได้ไงไม่รู้แสบมากครับรายนี้ประวัติร่ำลือมาจากบรรดาเพื่อนร่วมรุ่นของน้อง ๆ จากโรงเรียนมัธยมที่น้องจบมาขอบอกว่าหลานรหัสผมไม่ธรรมดาจริง ๆ
“พี่แคนเย็นนี้ว่างป่ะไปเลี้ยงรับน้องรหัสเป็นเพื่อนต๊อปหน่อยดิ่”
“ไปเหอะแคนไปเป็นเพื่อนน้องมันหน่อยเดี๋ยวทางนี้เราจัดการเอง”
“เอางั้นเหรอโดมงั้นเราฝากด้วยนะ”
“ไปกี่โมงอ่ะต๊อปแล้วจะไปที่ไหน”
“รูม 68 พี่ร้านเดิมที่พี่เลี้ยงรับต๊อป”
“ได้ ๆ เจอกันหกโมงนะรอที่ร้านเลย” ตบปากรับคำน้องเสร็จก็จรลีขี่น้องซีสีฟ้าน้ำทะเลกลับหอไปแต่งหล่อทันที
ผมอาบน้ำแต่งหล่อเสร็จก่อนเวลานัดเลยขับรถมากินลมชมวิวไปเรื่อยจนมาถึงสวนหลัง ม. ผมชอบมานั่งเล่นที่นี่ครับมันเงียบสงบรมรื่นไปด้วยต้นไม้ดอกไม้เยอะแยะผมรู้จักที่นี่เมื่อสามปีที่แล้วเข้ามาหาลัยใหม่ผมมาใช้บริการที่นี่เป็นประจำแต่พักหลัง ๆ ไม่ค่อยได้มาเท่าไหร่อาจเป็นเพราะผมมีเพื่อนรุมล้อมมากมายทำให้ผมอาจหลงลืมไปแต่ไม่เลยที่นี่ยังคงเป็นที่ ๆ ผมชอบมาเสมอถ้ามีเวลาว่าง
“ยาหยี ~ “ ใครมันมาแหกปากแถวนี้ว่ะ
“เบเบี๋ ~ ” ใครมันมาสวีทจู๋จี๋กันด้วยคำเลี่ยน ๆ แบบนี้แถวนี้ว่ะ
“เห้ย ! พี่หูหนวกหรอ ! พี่คนนั้นอ้ะคนดำ ๆ ! ” ไอ้เชี่ยหูผมมีปฏิกิริยากับคำว่าดำอย่างรวดเร็วผมหันควับไปมองที่มาของเสียงทันที กูว่าแล้วไง ไอ้เด็กปากมอม ทำไมต้องมาเจอมันที่นี่ด้วยผมหันหน้ากลับมาแล้วเดินจ้ำอ้าวหนีมันทันทีคนกำลังอารมณ์ดี ๆ เชอะ !
“เห้ยพี่จะหนีผมไปไหนเนี้ยย “ ไอ้เด็กตี๋วิ่งตามมาฉุดข้อมือผม แหนะ ๆ อย่าคิดว่าจะสะดุดขี้มดลมทับแล้วจุ้บกันเหมือนในนิยายรักน้ำเน่าที่คุณเคยอ่านมานะไม่มีทางซะหรอก
“อะไรของแกห๊ะ “
“ทำไมพี่ชอบโอเปร่าใส่ผมอยู่เรื่อย “ ไอ้เด็กบ้ายู่หน้าใส่ผมน่ารักตายละ ชิ ! ..แล้วเมื่อไหร่แกจะปล่อยข้อมือฉันทำเนียนนะไอ้ตี๋
“โอเปร่า ? “
“ก็แหกปากไงพี่ ! พี่ชอบแหกปากใส่ผมอยู่เรื่อยพูดดี ๆหน่อยสิครับหน้าตาก็น่ารักดีอยู่หรอกแต่พูดทีนี่... อ้ายเห้ยพี่จะไปไหนอ่ะกลับมาก่อน “ ไอ้เด็กปากมอมนี่มันด่าผมมันหาว่าผมชอบแหกปากผมไม่รอให้มันพูดจบสะบัดข้อมือออกจากการเกาะกุมของมันแล้วเดินดุ่ม ๆ ไปดีกว่าคุยกับไอ้เด็กนี่เสียสุขภาพจิตเป็นบ้า !
“พี่คิดว่าเล่นหนังอินเดียอยู่หรือไงเนี้ยให้ผมวิ่งตามอยู่ได้ แฮ่ก ๆ “
“ใครใช้ให้แกตามฉันฉันไม่ได้ขอ ! “
“ใจผมใช้ให้ตามมาไง..เขินเหรอพี่หูแดงเชียว ฮ่าฮ่า “
“ไปพี่ผมพาไปกินติม”
“ฉันไม่ใช่เด็กไม่ต้องเอาติมมาล่อ !”
“ผมเลี้ยง “
“งั้นไป”
“ฮ่าฮ่า” สาบานว่าผมไม่ได้เห็นแก่กินเลยนะ จริ๊งจริง มันทำเนียนเดินมาจูงมือผมพอผมสะบัดมันก็จับใหม่สะบัดแล้วก็จับใหม่ .. งั้นช่างมันให้มันจับไปเหอะ พอผมยอมให้มันจับไม่สะบัดออกมันก็หันมามองผมงง ๆ ผมก็บอกมันไปว่า ‘เบื่อสะบัด’ มันก็หัวเราะผมใหญ่
“ไหนแกว่าจะเลี้ยงไอติม”
“แล้วที่พี่กินอยู่มันไม่ใช่ไอติมรึไง “
“ฉันนึกว่าแกจะพาฉันไปเลี้ยงซเว่นเซ่นซะอีก”
“ทำไมอ้ะพี่ไอติมที่ผมซื้อให้กินมันไม่อร่อยเหรอ“
“ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไรแกนิ่”
“ผมว่านะไอติมอร่อยมันไม่ได้อยู่ที่ไอติมจะถูกจะแพงหรอกแต่มันอยู่ที่ว่าเรานั่งกินกับใครมากกว่า “ ไอ้เด็กบ้านั่งยิ้มกรุ่มกริ่มกินไอติมดูมีความสุขที่ทำให้ผมเขินได้มันทำหน้าผมร้อนอีกแล้วใครก็ได้น้ำแข็งมาโยนใส่หน้าผมที ....คิดอีกทีไม่เอาดีกว่าเดี๋ยวหน้าแหกหมดหล่อพอดี
‘ไอ้เด็กบ้า’
TBC.
ความคิดเห็น