{FIC SJ } EUNHAE YAIO SPY..........The Secret love

ลำดับตอนที่ #2 : Part 2 .................... เริ่มต้นขึ้น

��������������������������������������

�������������������������������������������� ในห้องของคยูฮยอน ดงแฮหยิบเสื้อผ้าและของใช้บางส่วนใส่ไว้ในกระเป๋าเป้โดยมีสายตาของคยูฮยอนจับจ้องอย่างไม่วางตา

�" พี่จะไปวันนี้เลยเหรอฮะ พี่ดงแฮ "�

" อื้ม ทำไมเหรอ "

" เปล่าหรอกฮะ ว่าแต่พี่จะเอามาคืนผมตอนไหนอ่า "

" ไม่รู้สิ ว่างเมื่อไหร่ก็คงจะมาเอง บอกไอ้พี่ฮันด้วยนะ ไปล่ะ " ดงแฮสะพายเป้ไว้ที่บ่าก่อนจะสาวเท้าไปที่ประตูก่อนจะหันมาหาคยูฮยนอีกครั้ง

" ดูแลตัวเองนะคยูฮยอน " ดงแฮยิ้มด้วยความอ่อนโยนไปให้ ถึงดงแฮจะไม่ใช่พี่ชายแท้ๆของคยูฮยอน แต่เขาก็ดูแลคยูฮยอนดีเหมือนน้องชายแท้ๆเสมอมา

" พี่ก็ด้วยนะ สู้ๆ " คยูชูสองนิ้วให้พี่ชาย และได้รับรอยยิ้มอ่อนโยนตอบกลับมาก่อนที่ดงแฮจะเปิดประตูออกไป

������������������� ' ภารกิจครั้งใหม่รอเขาอยู่ '

..................................................................................................................................

������������ ซอยเปลี่ยวแห่งหนึ่งดงแฮเดินตามทางที่แผ่นที่บอกไว้มาเรื่อยๆ รอบกายเขามีแต่คอนโดเก่าๆที่ดูแล้วก็คงค่อนข้างที่จะถูกมาก เพราะบริเวณแถวนี้ก็เปลี่ยวจนแถบไม่อยากจะเชื่อว่ามีคนกล้ามาอยู่�

������������� ' ที่นี่แหละมั้ง ' ดงแฮคิดในใจขณะที่เงยหน้าขึ้นมองคอนโดเก่าๆที่อยู่ตรงหน้า แล้วหยิบรูปออกมาจากซองเพื่อตามหาคนในรูปนั้น แต่ก่อนที่เขาจะเดินขึ้นไป ก็มีเสียงตะโกนโหวกแหวกดึงดูดความสนใจเขาเข้าซะก่อน จนดงแฮอดไม่ได้ที่จะวิ่งเข้าไปดู

�� "� ถ้าไม่อยากเจ็บตัวก็เอาเงินมาให้ซะดีๆ !!!!!! ~" ภาพที่ปรากฎต่อสายตาของดงแฮก็คือ ชายฉกรรจ์ประมาณ5คนยืนล้อมรอบเด็กหนุ่มผิวขาวตัวเล็ก ที่นั่งติดกำแพง ตัวสั่นเทิ้ม และพยายมอ้อนวอนขอชีวิตต่อคนตรงหน้า

�� " ผะ...ผม...ไม่มีจริงๆครับ ปล่อยผมไปเถอะ " เด็กหนุ่มอ้อนวอนเสียงสั่น น้ำตารินไหลเป็นสายด้วยความหวาดกลัว� และที่ทำให้ดงแฮแปลกใจคือ ไม่มีใครกล้าเข้าไปยุ่ง ต่างคนต่างพากันวิ่งหนีกันหมด จนตอนนี้ไม่เหลือใครอยุ่ที่นั่นเลย จึงเหลือเพียงเขาที่ตอนนี้ขยับมาแอบมองเหตุการณ์อยู่หลังรถยนต์คันหนึ่ง

�� " โกหก !!!!!!� อยากเจ็บตัวใช่ไหม หืมม เด็กน้อย ได้ เดี๋ยวฉันสงเคระห์ให้ " ชายคนหนึ่งกระชากของมือเด็กหนุ่มให้ลุกขึ้นขึ้นแล้วกระแทกเข้ากับกำแพงอย่างแรง เมื่อดงแฮเริ่มพิจารณาเด็กคนนั้นกับคนในรูปดีๆ นั่นมัน ลี ฮยอก แจ นี่นา !!!

� " โอ๊ยยยยยยยยย....อย่า ได้โปรด ผมกลัวแล้วว ฮึก...ปล่อยผมไปเถอะ " เด็กหนุ่มร้องด้วยความเจ็บปวดก่อนจะพยายามดิ้นให้หลุดพ้นจากการจับกุม แต่ก็ไม่สามารถหนีออกไปได้�

� " หึ......ถ้ายอมให้เงินฉันตั้งแต่แรกแกก็ไม่ต้องเจ็บตัวหรอก เฮ้ยยยย ค้นตัวมันให้ทั่ว ถ้าเจอเงินแม้แต่สตางค์เดียว ละก็.........รุมข่มขืนมันทีละคนเลย " ชายคนหนึ่งสั่งด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก เด็กหนุ่มรุ้สึกเหมือนกับว่ามีใครเอาน้ำเย้นจัดมาสาดใส่หน้าของเขา มันชาไปหมดทั้งร่างกาย เมื่อชายคนนั้นพูดจบ ชานฉกรรจ์ที่เหลือก็เข้ามากดเขาลงกับพื้นกระชากเสื้อของเขาออกจนหลุดรุ่ย มือแต่ละมือควานหาเงินให้กระเป๋ากางเกงและกระเป๋าเสื้อที่ฉีกออกไปเมื่อสักครู่อย่างชุลมุนวุ่นวายไปหมด

�" เอาไงเอากันวะ เพื่อแผนเรา " ดงแฮเอ่ยขึ้นก่อนที่จะสูดหายใจลึกๆคว้ากระเป๋าเป้ทิ้งไว้ข้างๆก่อนจะวิ้งเข้าไปถีบคนที่เหมือนเป้นหัวหน้าเข้าไปอย่างเต็มแรง จนชายคนนั้นล้มไปกองกับพื้น เรียกความสนใจจากลูกน้องที่เหลือได้อย่างดี

�" มึงเสือกไรด้วยวะไอ้หน้าวาน!!!!!!�เฮ้ยย จัดการมัน!!!!! ใครฆ่ามันได้กูมีรางวัลให้ " หัวหน้ามันที่ล้มกองอยู่กับพื้นตะโกนออกมาด้วยความแค้น� ส่วนพวกที่เหลือก็วิ่งเข้าใส่ดงแฮ อย่างบ้าคลั่ง

��� เด็กหนุ่มคว้าเสื้อที่ขาดหลุดรุ่ยมาห่อร่างที่เปล่าเปลือยไว้ก่อนจะค่อยๆไถตัวเข้าไปชิดกำแพงแล้วตัวสั่นด้วยความกลัว เขาอยากจะวิ่งหนีไปให้ไกล แต่เขาไม่สามารถทำได้ ขาเขาสั่นไปหมดแล้ว เด็กหนุ่มมองการต่อสู้ด้วยความตกตะลึง ใครกันนะที่มาช่วยเขา แม้จะเป้นหนึ่งต่อสี่ แต่เหมือนพวกคนที่ทำร้ายเขาจะเสียเปรียบเห็นๆ คนคนนั้นเป้นใครกันแน่นะ

��� " เฮ้ยยยยยยยยยย ฝากไว้ก่อนเถอะมึง ว๊ากกกกกกกกกกกกกก " เมื่อลูกน้องที่เหลือถูกจัดการจนล้มแน่นิ่งไปจนหมด หัวหน้าที่ล้มกองอยุ่กับพื้นก็ถึงกับเสียสติตะโกนเหมือนคนบ้าวิ่งหนีไป และดงแฮก็ไม่ได้สนใจอะไร�

��� " เป็นอะไรไหม " ดงแฮก้าวเข้าไปนั่งตรงหน้าของร่างเล็กอย่างเป็นมิตร เขาส่งยิ้มด้วยความอ่อนโยนให้ร่างเล็ก แต่นี่ไม่ใช่ความรุ้สึกจริงๆของดงแฮ มันก็เป็นเพียงแผนการหนึ่ง ที่จะนำความสำเร้จมาสู่ภารกิจของเขา แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าร่างบางกำลังจหลงเข้ามาติดกับดักนั่นด้วยภาพหลอกลวงที่ดงแฮสร้างขึ้นมาเสียแล้ว

���� " ไม่.....ขอบใจนะ " ฮยอกแจเอ่ยน้ำเสียงแผ่วเบา รอยยิ้มของดงแฮที่ส่งมาให้เขานั้น ร่างเล็กมองไม่ออกเลยว่ามันเป็นความจงใจที่จะล่อคนตัวเล็กให้ติดกับเท่านั้น�

���� " ฉัน ลี ดงแฮ นะ นายล่ะ " ดงแฮเอ่ย ไม่ว่าใครก็ไม่สามารถจับพิรุธเขาได้ บทละครผู้แสนดีกำลังเริ่มต้นขึ้น ดงแฮเก่งเรื่องหลอกลวง ล่อเหยื่อ หรือ อะไรพวกนี้มากเรียกได้ว่าเป้นมือหนึ่งเลยก็ว่าได้ กับการแค่ตีบทเป็นคนที่แสนดี มันเป็นเรื่องที่ง่ายมาก ถ้าไม่ใช่คนที่รู้เรื่องด้วยละก็จับไม่ได้เลยว่าดงแฮแค่แกล้งทำ

���� " ลี ฮยอก แจ ขอบใจนายมากๆนะ ไม่งั้นฉันคงโดนพวกมันทำอะไรต่อมิอะไรไปแล้วแหละ ขอบใจจริงๆนะ " ฮยอกแจพูด เขาเริ่มรูสึกไว้ใจดงแฮมากขึ้นทีละน้อยๆและนั่นแหละคือสิ่งที่ดงแฮต้องการ


....................................

30�%

����