คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : 02 [ Oh! My Boy ]...'Special'...(40%)
-------------------
เสียงครางอันหวานหูหวีดร้องออกมาอย่างสุดจะกลั้นยามที่เรียวลิ้นร้อนตวัดเลียเบาๆที่ยอดอกสีสวยของตัวเอง มือบางจิกลงไปที่ผ้าปูที่นอนสีอ่อนด้วยความเสียงซ่าน จากสัมผัสอันเร่าร้อนของคนอันเป็นที่รัก
ผิวกายขาวเนียนเต็มไปด้วยหยาดเหงื่อที่ขับให้คนตัวบางดูเย้ายวนมากยิ่งขึ้น ลิ้นร้อนละเลงซ้ำก่อนจะดูดดึงยอดอกสีสวยแรงๆ จนร่างข้างใต้ต้องสะท้านเฮือกเพราะความเสียงจัด
ร่างสองร่างทาบทับเกี่ยวพันกันอย่างแนบแน่น เมื่อจุดสูงสุดของอารมณ์มาถึง เสียงครางหวานของร่างบางและเสียครางทุ้มของร่างสูงประสานไปกับเสียงหอบหนักที่ถูกเปล่งออกมาหลังจากปลดปล่อยหยาดน้ำรักเข้าสู่ช่องทางสีสวย ร่างบางกระตุกเบาๆเมื่อรู้สึกได้ถึงหยาดน้ำรักที่ร่างสูงปลดปล่อยเข้ามาเต็มช่องทางรักของตัวเอง ใบหน้าหล่อเต็มไปด้วยหยาดเหงื่อจากกิจกรรมที่เพิ่งผ่านมาสดๆร้อนๆ แนบลงกับอกบางที่ยังสะท้านด้วยความเหน็ดเหนื่อย
“ยุนโฮ” เอ่ยออกมาด้วยเสียงอ่อน
“หืม?”
“สองเดือนแล้วนะที่ฉันมาอยู่ญี่ปุ่น”
“อื้ม ทำไมเหรอ?” เสียงทุ้มเอ่ยถามคนข้างใต้ที่จ้องมองตัวเองอยู่พลางล้มลงมานอนข้างกาย ก่อนจะรั่งร่างบอบบางให้ขึ้นมานอนคว่ำทับอย่าบนร่างของตัวเอง
“ก็จำเรื่องที่ฉันเคยพูดให้ฟังไม่ได้เหรอ?”
“อ๋อ เรื่องที่แจจุงถูกพ่อส่งมาอยู่ญี่ปุ่นทั้งๆที่พุดญี่ปุ่นไม่ได้ เพราะต้องการดัดนิสัยเจ้าชู้น่ะเหรอ”
เสียงทุ้มเอ่ยออกมาพร้อมกับใบหน้าที่ทำให้แจจุงต้องอดหมั่นไส่ไม่ได้ ก็เพราะครั้งแรกที่เล่าให้ยุนโฮฟังน่ะ ไม่รู้ว่าขำอะไรนักหนา ชิ แต่ตอนนี้เขาก็พูดญี่ปุ่นได้นิดหน่อยก็แล้วกัน เพราะถูกยุนโฮขอร้องแกมบังคับให้มาเรียนภาษาญี่ปุ่นน่ะสิ ไม่รู้ว่าเพราะกลัวเขาหลงทางแล้วช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ หรืออยากจะหาเศษหาเลยจากร่างกายเขาก็ไม่รู้ ตอบผิดทีก็จูบที ตอบผิดทีกดที!!
“นี่ไม่ต้องขำเลยนะ” แจจุงแว้ดลั่นขึ้นมาทันที มือบางจะจัดการปิดปากของยุนโฮ ก่อนที่ยุนโฮจะขำออกมาอีกครั้ง
.. ก็มันขำจริงๆนี่นา ท่าทางเมื่อก่อนเมียผมคงจะแรงน่าดู ถึงไดถูกพ่อตัวเองส่งมาญี่ปุ่นทั้งๆที่พูดญี่ปุ่นไม่ได้แบบนี้ แต่ผมว่าวิธีนี้ท่าทางจะได้ผลดีเสียด้วย หึหึ ..
“ไม่ขำก็ได้ๆ ว่าแต่..พูดถึงเรื่องนี้ทำไมเหรอ?”
“ก็อีกไม่กี่วันก็จะครบ2เดือนที่ฉันต้องมาอยู่ญี่ปุ่นแล้วน่ะสิ” เอ่ยเสียงอ่อนๆออกมา ก่อนซุกใบหน้าสวยลงบนอกแกร่งอย่างออดอ้อน เพราะเขากำลังกังวลเรื่องที่พ่อของเขาบอกให้พายุนโฮไปพบท่านด้วย ไม่รู้ว่าพ่อจะชอบยุนโฮหรือเปล่าน่ะสิ
สีหน้าที่ดูเป็นกังวลของแจจุงรียกให้ยุนโฮต้องเอามือลูบลงไปบนกลุ่มผมสีดำสนิท ที่แผ่กระจายอยู่บนแผงอกของตัวเอง อย่างอ่อนโยน ก่อนจะเอ่ยถามออกมาอย่างอ่อนโยน
“ทำไมทำหน้าแบบนี้ล่ะ หรือว่ากำลังคิดมากที่จะต้องกลับเกาหลี แต่แจจุงไม่ต้องคิดมากนะ เพราะยุนโฮก็จะกลับไปกับแจจุงด้วย”
“จริงเหรอ!” เอ่ยออกมาดังลั่นอย่างดีใจ ก่อนดวงหน้าจะกลับมากังวลอีกครั้ง แต่เขาไม่ได้กังวลเรื่องนี้น่ะสิ ถึงยุนโฮไม่ยอมกลับไปกับเขา เขาก็จะบังคับให้ยุนโฮไปด้วยให้ได้อยู่ดี
“แต่แจจุงไม่ได้คิดมากเรื่องนั้นหรอก”
“แล้วเรื่องอะไรล่ะ”
“ก็พ่อของแจจุงบอกว่า ให้พายุนโฮไปพบท่านด้วย”
“ก็ไม่เห็นเป็นอะไรเลยหนิ” ยุนโฮเลิกคิ้วด้วยความสงสัย
“แต่พ่อของแจจุงน่ากลัวมากเลยนะ”
“ถึงพ่อของแจจุงจะน่ากลัวขนาดไหน แต่ยุนโฮจะเอาชนะใจท่านให้ได้เลย” เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงหนักแน่น และสายตาที่ดูจริงจัง “แต่ยุนโฮว่า..เรามาต่อกันดีกว่าเน๊อะ” ว่าแล้ว ไม่รอให้ร่างบางได้พูดอะไรออกมา ก็จัดการปิดปากของแจจุง ด้วยจูบหวานๆของตัวเอง ก่อนที่จะพลิกให้ร่างบางนอนราบลงไปกับเตียงนุ่ม แล้วตามขึ้นทาบทับทันที
ทั้งคู่ถ่ายทอดความรักและความอบอุ่นให้แก่กัน เสียงครางหวานดังขึ้นอีกครั้ง เมื่อบทรักได้สานต่อจากรอบที่แล้ว และไม่มีท่าทีว่าจะหยุดลงว่ายๆตลอดทั้งคืน...
-------------------------------
สนามบินอินชอน
ภายในสนามบินมีผู้คนที่วันนี้มีคนมาใช้บริการไม่มาก แต่กลับมีร่างของคนสามคนที่เดินจูงมือกันใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม เด็กหญิงหน้าตาบ่องแบ๊วที่เดินขั้นกลางระหว่างชายหนุ่มทั้งสองที่คนนึงมีใบน้าสวยหวานไม่แพ้ผู้หญิง ส่วนอีกคนก็มีใบหน้าหล่อเหลารูปร่างดี เดินจูงมือกันอย่างมีความสุข คนรอบข้างต่างมองด้วยสายตาชื่นชม แลดูเป็นครอมครัวที่อบอุ่นยิ่งนัก
“ยุนโฮไปพักบ้านแจจุงนะ” แจจุงร้องขอ ในขณะที่ขาทั้งสองข้างก็หยุดเดินไปด้วย จนคนทั้งสามต้องหยุดเดินตาม
“แล้วพ่อของนายไม่จะว่าเอาเหรอ” ยุนโฮเลิกคิ้มถามอย่างสงสัย ไหนบอกว่าคุณพ่อตาแกน่ากลัวไง ทำไมถึงยอมให้ลูกเขยคนนี้ไปพักที่บ้านล่ะเนี่ย? หรือว่า…พ่อของแจจุงจะชอบเขาตั้งแต่ได้ยินชื่อเลย สงสัยคงไม่ต้องกังวลเรื่องคุณพ่อตาแล้วล่ะมั้ง ว่ะฮ่ะฮ่าๆๆๆๆๆ (อย่าเพิ่งดีใจไปเลย ยุนเอ๊ย~ คึคึ)
แต่เรื่องที่พักน่ะ เขาพักที่ไหนก็ได้ เพราะเขาไม่มีครอบครัวให้กลับไปหาเหมือนแจจุง เหลือก็แต่ลุงที่เลี้ยงเขามาตั้งแต่พ่อแม่เขาเสียชีวิต ตอนนั้นเขาก็อายุประมาณสิบเก้า ส่วนจีฮเยแค่สามขวบเอง พอเขาเรียนจบเขาก็ย้ายไปญี่ปุ่นเพื่อที่จะดูแลธุรกิจโรงแรมต่อของแม่ของเขา เพราะแม่ของเขาโตที่ญี่ปุ่น ส่วนลุงเขาก็ดูแลธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ของพ่ออยู่ที่เกาหลี ซึ่งตอนนี้ลุงของเขาน่าจะไปติดต่อธุรกิจอยู่ที่จีนล่ะมั้ง
“ไม่รู้สิ อยู่ดีๆพ่อก็บอกให้นายไปพักที่บ้าน” แจจุงพูดพลางทำหน้าสงสัย ปกติพ่อไม่เคยให้เขาพาแฟนเข้าบ้านเลยสักครั้งนี่นา?
“สงสัยพ่อของจุงคงจะเห็นดีเห็นงามกับความรักของเราล่ะมั้ง”
“คงงั้นมั้ง ดีจัง ท่าทางพ่อคงจะเลิกโหดกับแฟนของแจจุงแล้วแล่ะ” ร่างบางเอ่ยยิ้มๆอย่างดีใจ
เด็กน้อยที่ไร้บทพูดมานาน ยืนขั้นกลางอยู่ระหว่างพวกเขาทั้งสอง มือเล็กกระตุกชายเสื้อของแจจุงเบาๆ เพื่อเรียกให้คนตัวบางก้มลงมาหาตน
“พี่แจจุง จีฮเยปวดฉี่อ่ะ” คนตัวเล็กบอก พร้อมกับบิดตัวไปมา แสดงอาการอย่างที่พูดจริงๆ
“งั้นเดี๋ยวพี่พาไปนะ” แจจุงบอกกับจีฮเย ก่อนจะยกกระเป๋าสะพายใบหรูที่สั่งทำเป็นพิเศษที่มีใบเดียวโลกที่ได้เป็นของขวัญในวันเกิดจากผู้เป็นพ่อ ฝากคนตัวสูงเอาไว้ “เดี๋ยวฉันจะพาจีฮเยไปห้องน้ำนะ ฝากกระเป๋าด้วย” ว่าแล้วก็เดินจากไปพร้อมกับคนตัวเล็ก
ร่างสูงพยักหน้าเบาๆ ก่อนจะเดินไปนั่งลงบนเก้าอี้แถวๆนั้น ระหว่างรอยุนโฮก็ยกกระเป๋าของแจจุงขึ้นมาดูหมุนไปหมุนมาสำรวจรอบๆกระเป๋าอย่างไม่มีอะไรทำ
แต่ในขณะที่ร่างสูงกำลังเพลิดเพลิน กับการสำรวจกระเป๋าใบหรูของแจจุง ก็มีเสียงฝีเท้าที่เดินเร่งรีบเรียกให้คนในแอร์พอร์ตต้องหันมามองตามๆกัน รวมทั้งร่างสูงด้วย ยุนโฮเงยหน้าจากกระเป๋าขึ้นมองตามเสียง ก็พบกับชายชุดดำจำนวนมากเดินเข้ามากระฉากเขาให้ลุกจากเก้าอี้ แล้วล็อกแขนเขาไว้ด้านหลัง สร้างความตกใจแก่ผู้คนเป็นอย่างมาก ร่างสูงตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นจึงไม่ได้ขัดขืนคนชุดดำ แต่เมื่อได้สติปากหยักก็ตะโกนออกมาทันที
“ปล่อยนะเว้ย มาจับฉันทำไมว่ะ!” ยุนโฮดิ้นไปดิ้นมาเพื่อขัดขืน คนพวกนี้มันใครว่ะเนี่ย?
“ฉันจะปล่อยแกได้ไง ในเมื่อขโมยกระเป๋าของน้องฉัน” ชายหนุ่มที่ดูท่าทางน่าจะเป็นนายของคนพวกนี้เอ่ยตะคอกเขา พลางชูกระเป๋าของแจจุงขึ้นมาให้เขาดู
.. ขโมยงั้นเหรอ? ..
ใบหน้าหล่อยังคงเต็มไปด้วยเครื่องหมายคำถาม สมองกำลังประมวลคำพูดที่ผู้ชายคนนี้พูด เมื่อกี๊ผู้ชายคนนั้นบอกว่าเขาขโมยกระเป๋าของน้องมัน แล้วกระเป๋าใบนี้เป็นของแจจุง หรือว่าไอ้นี่มันจะเป็น!....
ก่อนที่ปากหยักจะพูดอะไรออกมา ก็มีเสียงเสียงหนึ่งที่เขาจำได้ดีว่าเป็นใคร ตะโกนขัดขึ้นมาซะก่อน
“พี่ชีวอน ปล่อยแฟนของแจจุงนะ!” ร่างบางที่เพิ่งเดินมาจากห้องน้ำพร้อมกับจีฮเย เมื่อเห็นว่ามีชายชุดดำจำนวนมากอยืนอยู่บริเวณที่ยุนโฮรอเขาอยู่ ก็รีบเดินมาดูทันที แล้วก็พบว่าคนที่ยืนอยู่นั้นคือ ..
.. พี่ซีวอน! พี่ชายแท้ๆของเขาเอง! ..
“แจจุง!” ซีวอนหันไปมองตามเสียงเรียก ก็พบกับน้องชายสุดที่รัก กำลังยืนเท้าสะเอว ส่วนมืออีกข้างก็จูงมือเด็ก
น้อยที่เขาไม่รู้จัก พร้อมกับใบหน้าที่แสดงความไม่พอใจ แต่ร่างสูงของคนเป็นพี่ชายไม่ได้สนใจใบหน้าที่บึ้งตึงเลยสักนิด ก่อนจะรีบตรงเขาไปกอดร่างของน้องชายสุดที่รักที่ไม่ได้เจอกันมาตั้งสองเดือน
”พี่คิดถึงแกสุดๆเลย ไอ้น้องรัก”
ใบหน้าหวานยู่ลงหนักกว่าเก่าเพราะแรงกอดของพี่ชาย
“อื้อ แจจุงอึดอัดนะ” เมื่อได้ยินเสียงอู้อี้ของน้องชาย ซีวอนจึงคลายออมกอดลง แต่ต้องเลิกคิ้วอย่างสงสัยเมื่อเจอใบหน้าบอกบุญไม่รับของแจจุง
“ทำหน้าแบบนี้ทำไมเนี่ย”
“ก็พี่อ่ะ สั่งคนมาจับตัวแฟนของแจจุงทำไม” เสียงหวานเอ่ยออกมาแสดงอารมณ์ไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด ก่อนจะหันไปมองคนที่กำลังล็อกตัวของยุนโฮด้วยสายตาที่บ่งบอกว่า ’ถ้าไม่ปล่อยล่ะก็ แกตายแน่!’ทำให้ชายชุดดำคนนั้นต้องรีบปล่อยตัวของยุนโฮทันที
.. ฮึก ผมยังไม่อยากถูกคนหนูฆ่าตายหรอกนะครับ T_T ..
“นี่แฟนแกเหรอ?” ซีวอนถามอย่างไม่แน่ใจ พร้อมกับชี้นิ้วไปที่ยุนโฮที่ตอนนี้กำลังยืนอึ้งอยู่เหตุการณ์ตรงหน้า ส่วนจีฮเยก็ยืนกอดแขนพี่ชายตัวเองแน่น อย่างกลัวๆ กับพวกชายชุดดำจำนวนมากที่ยืนล้อมพวกเขาอยู่
“ก็ใช่น่ะสิ” แจจุงตอบก่อน จะเดินไปหาร่างสูงแล้วกอดแขนยุนโฮอย่างแสดงความเป็นเจ้าของ “เนี่ยแล่ะ คนที่แจจุงจะพามาหาพ่อ”
ซีวอนเบิกตากว้าง มองไปที่ร่างสูงของยุนโฮที่กำลังยิ้มแหยๆมาให้ ก่อนจะรีบเดินเข้าไปกอดยุนโฮแล้วตอบหลังเบาๆ ทำเอายุนโฮแทบปรับอารมณ์ตามพี่ชายของแจจุงแทบไม่ทัน
“ฮะๆ ขอโทษที ไอ้น้องเขย” ซีวอนหัวเราะออกมาเบาๆ อย่างอารมณ์ดี
ท่าทีที่เปลี่ยนไปเร็วของซีวอน ทำเอายุนโฮได้แต่ยิ้มแหยๆส่งกลับไป อะไรว่ะ ตอนแรกทำท่าเหมือนจะจะฆ่ากูอยู่เลยไม่ใช่เหรอ?
“รีบกลับบ้านเถอะ พ่อเขากำลังเตรียมต้อนรับว่าที่ลูกเขยอยู่” ชีวอนเอ่ยยิ้มๆ แต่ภายใต้รอยยิ้มนั้นกลับแฝงไปด้วยความเจ้าเล่ห์
.. เตรียมรับศึกหนักได้เลย ไอ้น้องเขย หึหึ ..
--------------------------
talk
พรุ่งนี้เปิดเทอมแล้ว - -
ความคิดเห็น