คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : กรรมตามสนอง (100%)
(ั้แ่อนนี้ะเป็นเนื้อหาสอล้อับเนื้อเพลนะ่ะ)
@โอบ
ผมื่อโอบรับ เรียนวิศวะม.G ที่ผมมาที่นี่็แ่อยามาหานนหนึ่ เพราะผมยัไม่สามารถลืมผู้หินนึไ้ ใรนะหรอ ็ยัยอ้วนรหน้าผมไ ผมบอามรเลยว่าอนที่ผมบับยัยนี่ผม็แอบไปมีอะไรับนอื่นลอ แ่ผม็รัแ่เธอนเียวเท่านั้น! เธอไม่เยับไ้สัรั้ นผมไ้ใและทำผิ้ำแล้ว้ำเล่าโยไม่เยนึถึิใอเธอ เริ่มที่ะห่าาเธอโยเอาเรื่อานมาอ้า แล้วรั้สุท้ายที่ผมไุ้ยับเธอ็อนที่ผมโหเธอไปว่า ทำานับเพื่อนๆที่มหาลัย ทั้ๆที่ผมำลันั่ินอาหารี่ปุ่นอยู่ับูน. อีู่วนใหม่อผม
ระหว่าที่ผมำลันั่รออาหารที่สั่ไปอยู่นั้น ผมไ้ละสายาไปมอรทาเิน้านอร้าน
ผม: เอม...
ผมไ้เห็นะเอมเินอยู่ับเพื่อนอเธออยู่หน้าร้าน เหมือนเธอพึ่ะเินออไปาร้านนี้...
ูน: มีอะไรหรอ่ะพี่โอบ?
ผม: พี่้อรีบไป่อนนะมีธุระ่วน ไว้เอันนะรับ!
แล้วผม็วัแบ์พันึ้นมาวาไว้บนโ๊ะแล้ววิ่ออมาาร้านเพื่อามะเอมให้ทัน
ผม: อเถอะ ออย่าให้เป็นอย่าที่เราิเลย...
เมื่อผมออไป็ไม่เอะเอมแล้ว แล้วผม็วิ่ออไปนอห้า็เห็นเธอึ้นรถออไปับเพื่อนอเธอะแล้ว
ผม: ะเอม! ะเอมเี๋ยว!
ผมะโนเรียเธอ แ่็ไม่ทันแล้ว...
หลัาอนนั้นผม็พยายามิ่อเธอ แ่เธอ็ไม่รับสายผมเลย ผมลอไปหาเธอที่ห้อเพื่อปรับวามเ้าใับเธอ แ่เธอ็ันหลบหน้าผมอี ผมไม่รู้ว่าะทำอย่าไร พยายามทำทุๆทาเธอ็ไม่ยอมรับาริ่อาผมเลย เราห่าันเรื่อยๆ นระทั่บม.6 ผม็ัสินใไปเรียน่อ่าประเทศามำแนะนำอุแม่ ผมพยายามที่ะบับนอื่นเพื่อลืมเธอ แ่ผม็ไม่สามารถทำไ้ วามรู้สึผิมันยััินหัวใผมลอเวลา
อนนี้ผมนั่มอะเอมำลันั่ินอาหารอย่ารวเร็ว หึ!ผมรู้นะว่าเธอไม่อยาะอยู่ับผมนานๆ และผม็รู้ว่าเธอเลียผมมาๆ
ัน: นี่ยัยอ้วนไม่้อรีบินนานั้น็ไ้ เี๋ยว็สำลัหรอ ่อยๆิน็ไ้!
ะเอม: อะแ้! แ้! แ้!
ัน: นั้นไ! พูไม่ทันาำ
ผมเห็นอย่านั่นผม็รีบยื่นแ้วน้ำไปให้เธอ เธอรับไปื่ม แล้วัน็นั่ลูบหลัให้เธอ
ะเอม: แ้ๆ! อบในะ เราอิ่มแล้ว เราลับ่อนนะ (แล้ว็หันไปพูับเพื่อนๆ) นี่ทุนเราลับ่อนนะ บ้ายๆเอันพรุ่นี้นะ!
อบิน: เอ้า! แล้วแะลับยัไ?
ะเอม: ุุ๊้ ไปละเอัน
แล้วเธอ็รีบวิ่ไปเลย
ผม: เี๋ยว! ะเอม!
แล้วผม็รีบวิ่ามเธอไป...
@ัน
ผมนั่สัเะเอมับไอโอบมาสัพัแล้ว ผมรู้สึสับสน และเ็บที่หน้าอแปลๆ... แู่ท่าทาะเอมะไม่อยาเอับไอโอบเลย แล้วอยู่ๆเธอ็สำลัเพราะรีบินเินไป หลัาหายเธอ็อัวลับเลย. ผมับพฤิรรมอเธอมา ผมเห็นไอโอบวิ่ามเธอออไป ผม็รีบวิ่ามออไปอีน...นถึหน้าร้าน็ไ้ยินเสียนุยัน
ผม: นั้นมันเสียะเอมนิ!
แล้วผม็หยุฟัเ้าสอนุยัน...
@ะเอม
นี้มันวันบ้าไรวะเนี่ย! ทำไม้อมาเอโอบในที่แบบนี้
โอบ: เี๋ยวเอม รอโอบ่อน!
ันทำเป็นไม่ไ้ยินและรีบ้าวเท้าให้เร็วึ้นไปอี
โอบ: นี่เอม! โอบบอให้รอ่อนไ!(แล้ว็เอื้อมมือมาระาแนัน)
ัน: นี่นาย! นายมีสิทธิ์อะไรมาสั่ัน! ปล่อยแนันนะ!
โอบ: ไม่!นว่าเอมะยอมุยับโอบีๆ!
ัน: ั้นไม่มีอะไระุยับนาย!
โอบ: มีิ!มีเยอะเลย!
ัน: หึ! เราไม่มีอะไร้อุยันั้แ่วันนั้นแล้วหละ!
โอบ: เธอเห็น...
ัน: ใ่!ั้นเห็น พอใยั!
@ะเอม
ัน: ใ่! ั้นเห็น พอใยั! แล้ว็รู้แล้วว่า ลอเวลาที่ั้นบับนาย นาย็แอบไปมีนอื่นลอเวลา นายเห็นั้นเป็นัวอะไรอะ! นายเห็นั้นเป็นัวอะไร!
โอบ: เอม...โอบอโทษ...
ัน: มันสายไปแล้วละโอบ...เลิยุ่ับั้นเถอะ...ั้นอร้อ...ฮึๆ! อย่าให้ั้น้อรู้สึเ็บไปว่านี้เลย ฮึๆ
โอบ: เอม...เอมะไม่ให้โอาศโอบไ้แ้ัวเลยหรอ...
ัน: โอาศอนายมันหมไปนานแล้ว และมัน็ะไม่มีอีแล้ว ปล่อยเราไปเถอะ...เราอร้อ
โอบ: ยัไเรา็ไม่ยอมแพ้หรอเราะทำให้เอมลับมาหาโอบให้ไ้!
ัน: เรื่ออเรามันบไปนานแล้ว อย่าพยายามรื้อฟื้นวามเ็บที่ั้นพยายามที่ะฝัมันลไปั้หลายปีเลย รู้มั้ยว่ามันยา...ยามา...ฮึๆ!
@โอบ
ผมมอะเอมที่ยืนร้อไห้อยู่้วยวามปวร้าว ผมมันเลวเอ เลวที่ที่ทำับเธออย่านั้น เลวที่หลอลวเธอมาลอ เลวที่ไม่เห็นุ่าอเธอเมื่ออนมีเธออยู่ เลวที่หัหลัเธอ้ำแล้ว้ำเล่า และเลวที่ไปุเอาวามเ็บปวที่เธอพยายามลบไปึ้นมาอีรั้
ผม: เอมโอบอโทษ...โอบะไม่อให้เราลับมารััน...โอบอแ่เอมอย่าหายไปาีวิโอบอีรั้็พอ...แ่เพื่อน็ไ้ โอบอแ่เพื่อน...เอมให้โอบไ้มั้ย...
ะเอม: ไ้สิ...ไ้อยู่แล้ว...
ผม: เราีในะ ที่เอมยอมเป็นเพื่อนับโอบ โอบะทำทุอย่าเพื่อไถ่โทษับสิ่ที่โอบทำลไป...
ะเอม: อืม...ั้นเราลับนะ
ผม: อืม...เี๋ยวโอบไปส่...
ะเอม: ไม่เป็นไรหรอเี๋ยวเราลับเอ..เราอยาลับเอ...
ผม: แ่มันอันรายนะ.ให้โอบไปส่เถอะ...
ะเอม: ไม่เป...เฮ้ยัน!
ัน: เี๋ยวเราไปส่เอ! ึ้นรถ!
แล้วผม็ยืนมอะเอมึ้นรถไอัน แล้ว็เลื่อนออไป พร้อมับวามหวัที่หายไป ผมไม่มีหวัแล้วริๆใ่มั้ย เราลับมาเป็นเหมือนเิมไม่ไ้แล้วริๆใ่มั้ย..
ความคิดเห็น