คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : พาหะนำโรค(2)
“ไปเ้าห้อน้ำล้าหน้าล้าาสบิสบใ่อนีว่าไหม เี๋ยวรนี้ไหมัาร่อเอ” บออย่าเห็นใ หน้าีปาสั่นะนานี้ ถ้ายัฝืนยืนอยู่่อ ไอ้ที่ปิ ๆ ไว้เพราะลัวในผลอมันะมีผล่อหน้าที่าราน ไ้แโพล๊ะ เปิออมาแน่
“แ่...” นัยน์าลมใสไหววูบ้วยพิษออาารประหลามอไปยัร่าสู้นเหุอโรพิสารที่เธอำลัเผิอยู่ึ่ำลัเินเ้ามาใล้ทุที ๆ ้วยวามลัเลใ
“พี่แอนรีบไปสิะ รออะไร เา…ใล้เ้ามาทุที ๆ แล้วนะ” แพรไหมระิบเร่เมื่อเห็นพาหะนำโรหน้าาีออร่าวามหล่อวิ้าวใสพุ่มาแ่ไลำลัเินเ้ามาใล้ทุที…ทุที
“ั้น…พี่ไปห้อน้ำนะ ฝาไหม้วยนะ” บอ่อนะรีบเินแมวิ่ไปที่ห้อน้ำเพื่อหลบพาหะนำอาารประหลา
“่ะ ไปเถอะ ๆ” ใบหน้าสวยหวานวาหวานึ่ราวับนาในวรรีไทยหลุออมา็ไม่ปานพยัหน้าอบรับ แล้วเอามือันหลัให้พี่สาวี้เรใ ทั้ ๆ ที่เป็นเพื่อนรัเพื่อนสนิท่าอายุันมาั้นานหลายปี
“อ้าว…แล้วนั่นแอนเป็นอะไรไปน้อไหมทำไมหน้าีแบบนั้น ไม่สบายเหรอ” พยาบาลสาวรุ่นพี่อีนเอ่ยถาม เพราะทันไ้เห็นท่าทาเหมือนะไม่สบายออลิสาพอี
“บ่นว่าปวหัวนิหน่อย่ะ” ปาอบแ่สายาเหลือบมอุหมอหนุ่มหน้าใสรูปร่าผึ่ผายแ่็สะโอสะอโปร่เพรียวึ่ำลัเินมาทานี้อย่าใ้วามิ
ุหมอแพยาป้าย ยาเสน่ห์ หรือประพรมน้ำหอมที่ปลุเสใส่าถาอามสาวระทวยาอาารย์ื่อัเวทมนร์ลัมารึเปล่านะ ทำไมมันถึไ้ทำให้สาว ๆ พาันลั่ไล้ไ้นานี้ เห็นทีเธอ้อไปอน้ำมน์าพระมาลอีใสู่ะแล้วละมั้ เผื่อมน์าถานั้นมันะเสื่อมลบ้า ไม่อย่านั้นพี่สาวเธอไ้ลายเป็นนาฟ้าวิปริิสะุ้ื่นลัวแบบนี้ไปลอแน่ ๆ ว่าแ่…ทำไมน้ำมันพราย น้ำหอมลอามหรือใบหน้าหล่อ ๆ อเาถึไม่มีผลใ ๆ ับเธอเลยล่ะ?
็เพราะุหมอเาไม่ไ้ทำ ไม่ไ้ใส่ ไม่ไ้มีอย่าที่เธอว่าไล่ะยายแพรไหม!
เาหล่อ ใส หน้าาีันทั้บ้านอยู่แล้วเหอะ!
สามหมออัศวไรุลเียวนะ เธอยัล้าิสสัยว่าเาะ้อพึ่มน์ำอะไรแบบนั้นไ้ยัไ! ที่เธอไม่โนมน์เสน่ห์อเา็เพราะเธอมันเป็นผู้หิไม่มีหัวใ ามาย้าน เอ๊ย! รัใรอบผู้ายนไหนไม่เป็น่าหาล่ะยายสวยแ่ทึ่ม!
สสัยเออบเอแบบไม่รอให้ใรมาอบให้เสร็สรรพ
“ิ” เผลอหลุเสียหัวเราะบันออมา ่อนะส่ายหน้าับวาม ่าิ่าินนาาร ถาม-อบัวเอไปมานเียวในใอย่าับนบ้า
“น้อไหม…น้อไหม!” แรเย่าแนเรียสิพยาบาลสาว่าิ่าินนาารให้รู้สึัว
“ะ…ว่าไนะะพี่ันทร์”
“มัวเหม่อแล้ว็หัวเราะำอะไรอยู่ หือ? โน่น…ุหมอไปโน่นแล้ว ไม่รีบามไปละฮึ!” แป้นันทร์ พยาบาลสาวรุ่นพี่ที่อยู่วอร์นี้มานานหลายปีบุ้ยใบ้ามร่าสูที่ำลัเินไปรวนไ้และเธอ้อามเาไป้วยใหู้
“ออ…่ะ อบุ่ะพี่ันทร์” แพรไหมพยัหน้าแล้วรีบเินามุหมอหนุ่มไป
“เป็นยัไบ้ารับวันนี้ ยัปวแผลมาอยู่รึเปล่า” ุหมอหนุ่มเอ่ยถามพลาหยิบหูฟัออมาแนบฟัเสียารเ้นหัวใ
“รับ ไม่ปวมาเท่าเมื่อวานแล้ว แ่อยาไ้ยาแ้ันนะุหมอ นอนท่าเิมมาหลายวัน มันน้นันหลัไปหม” นป่วยที่อาารีึ้นนสามารถพูุยและพอะยับัว่วยัวเอไ้บ้าแล้วยิ้มบอ
“รบวนุพยาบาลัยาแ้ันมาให้หน่อยนะรับ” ปรเมนทร์หันมาุยับพยาบาลสาว้าายึ่วามริเป็นเพียารพูุยปิสัมพันธ์ันเท่านั้น เพราะารสั่ยาแพทย์ผู้รวะ้อเียนเอสารออเอร์ส่ให้พยาบาลไปำเนินารอีทีอยู่แล้ว
“่ะ” แพรไหมพยัหน้ารับำ
“วันนี้ิน้าวปิไ้แล้วนะรับ แล้ว็ยับพลิัวบ่อย ๆ ออำลัายยืแนยืาเบา ๆ นะรับ” ยิ้มบอ่อนะอัวไปรวนไ้รายอื่น่อ แพรไหมเินามเาไปิ ๆ
อือ…หน้าาวใสเหมือนแ้ม้นเ็แบบนี้ อยารู้ัว่าใ้รีมอะไร สะิถามะูน่าเลียไหมนะ
ิอย่าำ ๆ อีรอบ เพราะเผลอมอแ้มาวใสไร้ริ้วรอยอุหมอหนุ่มแล้วเผลออิาเล็ ๆ ามประสาสาวผิวเ้ม ที่แม้ะไม่ไ้ัว่าำหรือำมา ออแนวผิวสีน้ำผึ้นวลมาว่า แ่อนนี้เทรน์สาวเาหลีหน้าเล็าวเรียวผิวาวเหมือนินหลอไฟเป็นอาหารำลัมาแร เธอเอ็อยาะอินเทรน์บ้า แ่ลอสั่ลอีเอฟในเฟบุ๊ที่เาโปรโมทว่าีว่าาวแน่ ๆ มาใ้แล้วแ่็ยัไม่มีัวไหนยี่ห้อไหนที่ไม่ใ้สารปรอทและปลอภัยะทำให้หน้าเธอาวใสไ้เท่าหน้าอุหมอหนุ่มเลยสััว
“หน้าผมิอะไรเหรอรับุพยาบาล” เสียทุ้มนุ่มหูเอ่ยถามเมื่อเห็นว่าสาวร่าบาในุาวที่เินามเามาราวน์วอร์รวเยี่ยมนไ้อยลอบมอเาอยู่ลอเวลา
เาไ้รับสายาที่มอมาอย่าื่นมหรือแอบปลื้มพึใมา็มา ทั้าพยาบาลสาวและนไ้าินไ้หิรวมทั้ผู้หิทั่วไป ึ่ไม่ไ้ทำให้หวั่นไหว สนใ รู้สึอะไรใ ๆ มา่อน แ่ับสายาอนแอบลอบมอ้า ๆ นนี้ มันลับทำให้เาสนใอยารู้วามหมายอสายาเธอึ้นมา
“เปล่า่ะ” แพรไหมส่ายหน้า
ะบอไ้ยัไล่ะว่าำลัสสัยว่าอาารย์หมอใ้รีมอะไรทาหน้า หน้าถึไ้าวใสเป็นที่้อา้อใสาว ๆ ทั้สาวแท้สาวเทียม แล้วนี่ะรู้ัวไหมนะว่าวามหล่อหน้าาวใสิ๊ ๆ มอไม่เห็นแม้แ่รอยสิวหรือุ่มี้แมลวันอุหมอะเป็นสาเหุให้ผู้หินหนึ่้อทุ์ทรมาน้วยอาารประหลา และอาาร็เริ่มหนัึ้นเรื่อย ๆ
“อาารย์หมอรวเลือรึยัะ” ู่ ๆ ปาับใ็รันและันพูถามออมาะอย่านั้น แพรไหมแทบะยมือึ้นะปบปาัวเอ ิแ่ั้สิทันเลยทำเนียนมอแฟ้มในมือแทน เพราะิว่าเาไม่ไ้ยิน
“ุพยาบาลำลัสสัยว่าผมเาะเลือรวสุภาพเพื่อูว่าเป็นโรอะไรรึเปล่าใ่ไหมรับ”
แ่นหูี็ไ้ยิน และหันมาถามลับเสียนุ่มพร้อมรอยยิ้มบา ๆ สายาใี ไม่มีแววุ่นโรธ มันือ้อีอีอย่าอเาและพี่ายทั้สอที่แม้ะเป็นถึเ้าอโรพยาบาล เป็นอาารย์หมอมาวามสามารถและเี่ยวาทาารผ่าั แ่อาารย์หมอทั้สาม็ไม่เยแสอาารแบบนเ่อีโ้สู ยน่มท่านับเพื่อนร่วมสายานหรือพนัานลู้าเลยสัรั้
ลับันพวเา่อน้าสุภาพและให้เียริทุนเสมอ แม้แุ่หมอปาห่าม อาารย์หมอปรมินทร์เอ็าม ถึะปารปาร้าย แ่ไม่เยหยาบาย เวลาใรทำอะไรผิเา็แ่ำหนิามวามริอเหุและผลเท่านั้น ไม่เยโวยวาย่าทอใส่ ทำให้เ้าหน้าที่พยาบาลและบุลารอที่นี่่า็มีวามสุ เพราะุหมอท่านอื่น ๆ ็เอาอย่าพวเาทั้สาม แม้บานะอีโ้สูถือว่าัวเอเ่อย่าุหมอาโรพยาบาลอรับานที่มารับ๊อบผ่าัที่นี่ อนอยู่โรพยาบาลอัวเออีโ้สูลิบเยไ้ยินพี่ ๆ พยาบาลที่เยทำานที่เียวันบอเล่าถึวามเยอะอเา แ่พอมาที่นี่ลับทำัวปิ ้อยวามีวามอบอผู้บริหารหนุ่มทั้สามนี่ล่ะ ที่ไม่ใ่ะเอาแ่บริารีเยี่ยมาเ้าหน้าที่ พยาบาล ลู้านลืมวามเท่าเทียมและให้เียริัน
“เอ่อ…ิันหมายถึว่าอาารย์หมอรวสุภาพประำปีรึยัะ” แถนสี้าถลอ็านนี้นี่ล่ะ เพราะวาระรวสุภาพประำปีผ่านมาแล้วั้หลายเือน
“รวแล้วรับ สุภาพี ผลเลือ็ปิีรับ” ยิ้มบอาพราว มอเธอนิ่ราวับรอว่าเธอยั้อาระถามอะไรเาอีไหม
“่ะ” แพรไหม้อมศีรษะน้อย ๆ อโทษเาลาย ๆ ที่ปาไวปาไม่ีรับใเร็วเินไป
“ุพยาบาล…แพรไหม” หลุบามอื่อที่ลัอยู่รอเสื้อ ่อนะยิ้มถามอีประโย
“สบายใแล้วนะรับ”
“ออ…่ะ” แพรไหมพยัหน้าอบลับ
“อบุวามห่วใยนะรับ”
“ะ!?”
เธอไปห่วไปใยเาอนไหน?
“ที่ถาม…เพราะวามเป็นห่วไม่ใ่เหรอรับ”
ไม่ใ่! เธอะไปห่วอะไรเาทำไม หน้าใสปามพูแลูสุภาพีแถมเป็นถึุหมอเ้าอโรพยาบาล เมื่อวาน็เพิ่เห็นอัปไอีไปยิมมา สาว ๆ พาันไปถูใเป็นหมื่น ๆ อนนี้ถึแสนแล้วระมั
แล้วเธอะไปห่วเาเพื่อ?
นั่นือสิ่ที่ิ แ่สิ่ที่อบออไปือยิ้มสวย ๆ พร้อมับำว่า “่ะ”
็ะให้เธอพูอะไรนอาำว่า่ะล่ะ ในเมื่อานนี้เธอผิเ็ม ๆ ที่ไปละลาบละล้วเรื่อรวสุภาพอเา ำว่ารวสุภาพหรือยัับำว่าสบายีหรือเปล่าเหมือนันแ่สื่อถึเรื่อสุภาพร่าาย แ่วามหมายลับ่าันอย่าสิ้นเิ อันแรวามหมายเิลบ เหมือนสสัยว่าิโรอะไรมารึเปล่าไปรวมารึยั ส่วนอันที่สอมันือประโยำถามทั่วไปเป็นในเิบว เิห่วใย นี่ถ้าเป็นเธอหามีผู้ายมาถามแบบนี้ เธอปรี๊แ่าลับว่าผลรวเธอไปหนัอวัยวะส่วนไหนอนถามหรือะไปแล้ว แ่เาลับอบ้วยเสียนุ่ม ๆ ทุ้มหูน่าฟัแถมยัยิ้มบา ๆ ให้อี เธอยิ่รู้สึ…เป็นนไม่รู้ัวามเ้าไปให่
“อโทษนะะ” แพรไหมยมือึ้นไหว้อย่ารู้สึผิ
“วามห่วใยไม่ใ่วามผินี่รับ” เายิ้มบอ่อนะเินไปรวเยี่ยม สอบถามอาารอนไ้เีย่อไป แพรไหมไ้แ่ยิ้มแห้เินามเาไปอย่าสำนึในวามปาพล่อยอัวเอ
“ผมเลือรุ๊ปเอบีรับ” หลัาราวน์วอร์รวนไ้ส่ใบออเอร์ให้เธอเสร็และเรียมะไปห้อผ่าัเพราะมีเสผ่าั่อ ุหมอหนุ่ม็หันลับมาบอับเธออีรั้
“ะ?”
“เผื่อุพยาบาลอยารู้” ปรเมนทร์ยิ้มยิบาส่ให้่อนะเินาไป แพรไหมมอามอย่า ๆ
ทั้เรื่อผลเลืออเาและรอยยิ้มเท่วนใละลายที่เาบอเาส่ให้ ถ้าไม่ิว่าเธอปัธลาใเอาไว้แล้วว่าเา…ือยอายผู้พิิายทั่วหล้าแล้วละ็ เธอะแอบิเล่น ๆ ว่าเาำลัอ่อยำลัยั่วไปแล้ว
ความคิดเห็น