คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ๏ ch.9 ๏ ๛
9
“เอ่อ... อ๊ะ!”
จงอินดึงแขนข้างซ้ายของผมให้ลุกแล้วมองผมนิ่ง เขาจะไม่ทำอะไรผมเหมือนกับที่ทำเซฮุนใช่มั้ย
“พี่มาทำอะไรที่ห้องของผม ไหนบอกว่ามาหาเพื่อน”
“คือว่า...ความจริงเซฮุนให้พี่มาเอาของให้น่ะ เซฮุนบอกว่าไม่อยากรบกวนนายแล้ว เขามีที่พักใหม่แล้วน่ะ”
“เซฮุนมันบอกอะไรพี่ บอกผมมาให้หมดเดี๋ยวนี้นะ”
จงอินหรี่ตามองผมอย่างจับผิด น้ำเสียงฟังก็รู้ว่ากำลังข่มอารมณ์ที่คุกรุ่นอยู่แต่เขาก็คงไม่กล้าตะคอกใส่เพราะรู้ว่าผมเป็นโรคกลัวเสียงดัง
“ไม่ได้บอกอะไรเลย แต่เซฮุนบาดเจ็บเยอะมาก บอกแค่ว่าเจอพวกนักเลงมารุมทำร้ายอีกแล้ว”
“โกหก!”
อึก!!!
“พี่รู้ความจริงแล้วทำไมผมจะไม่รู้ หน้าตาอย่างพี่โกหกใครเก่งที่ไหนล่ะ!”
“จงอิน... พี่...”
“ไม่ว่ายังไงพี่ก็ต้องเป็นของผมคนเดียว ผมชอบพี่มาตั้งหลายปีแล้วทำไมไอ้เวรนั่นถึงต้องมาแย่งพี่ไปจากผม!!”
“อ๊ะ อื้อ”
มือหนาดึงหัวของผมเข้าไปประกบปากแล้วสอดลิ้นร้อนเข้ามาในโพรงปากอย่างรวดเร็ว เป็นจูบที่รุนแรงและอาจหาญจนผมทนไม่ไหวก่อนที่เขาจะถอนริมฝีปากออกแล้วผลักผมให้ถอยหลังไปนั่งบนโต๊ะทำงาน
“ไม่นะ อย่าทำแบบนี้!”
“ทำไม พี่รังเกียจผมรึไง!!!”
เสียงทุ้มใหญ่ตะคอกใส่เสียงดังลั่นห้องจนผมสะดุ้งอยู่ซ้ำแล้วซ้ำเล่า
“ไม่ได้รังเกียจ แต่เราเป็นแค่พี่น้องกัน”
“ผมรักพี่! ไม่ว่ายังไงผมก็จะแย่งพี่มาจากไอ้เวรนั่นให้ได้ ไอ้แบคฮยอน!”
“อย่าเรียกแบคฮยอนแบบนั้นนะ!”
“ทำไม! เรียกแค่นี้ทำไมต้องโมโหแทนมันด้วยวะ! รักมันมากใช่มั้ย!!”
“ไม่ จงอิน... อย่าตะคอกใส่พี่... อึก พี่ทนไม่ไหว”
ผมทาบมือไว้ที่อกข้างซ้ายพลางหอบหายใจเสียงดัง ร่างกายไม่มีแรงจนมันอ่อนปวกเปียกไปหมด น้ำตาเริ่มไหลออกมาอย่างห้ามไว้ไม่อยู่ เขาตะคอกใส่ผมดังเกินไปแล้ว ผมแทบจะลมจับอยู่แล้ว...
“หึ ถ้าไม่อยากให้ตายเพราะผมตะคอกใส่ก็อยู่กับผมก่อนสิ... ผมขาดเรียนสักวันคงไม่ตายหรอก” เขายิ้มแสยะ
“ไม่! อ๊ะ ปล่อยนะ!”
“หรือว่าอยากจะตายไวๆ!!!”
ผมทรุดพิงลงกับกำแพงอย่างหมดแรงถึงแม้ว่าจะนั่งอยู่บนโต๊ะทำงาน
“ไม่... อะ อื้อ”
มือหนาล้วงเขามาในสาบเสื้อแล้วบีบเข้าที่ยอดอกจนผมร้องลั่น ไม่เอา... ไม่เอาแบบนี้ ผมไม่ต้องการ
“ร่างกายพี่มันยังซื่อสัตย์กว่าคำพูดของพี่อีกนะครับ พี่คยองซู”
จงอินยิ้มกริ่มอย่างที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อนแล้วแนบร่างกายเข้ามาใกล้ผมเรื่อยๆ
“มะ ไม่... จงอิน ขอร้องล่ะ พี่ขอร้อง อ๊ะ อึก ฮือๆ อ๊า”
ผมปิดปากตัวเองแน่นเพื่อหยุดเสียงที่น่าอายแล้วมองจงอินทั้งน้ำตา
นายมันเลวที่สุด…
ผมมองจงอินที่กำลังนอนกอดเอวของผมไว้แน่น เด็กคนนี้ที่ผมเคยรักนักเป็นห่วงหนาอยู่ตลอดเวลา
ไม่เคยคิดเลยว่าเขาจะเป็นคนแบบนี้...
ไม่รู้ว่าตลอดหลายชั่วโมงที่ผ่านมาเขาทำกับผมกี่ครั้ง มันมากจนไม่ได้นับแต่ก็ยังพอจำได้รางๆ บนโต๊ะทำงาน บนโซฟา บนพื้น ในห้องน้ำ บนเตียง
แต่ต่อให้เขาทำกับผมอีกสักกี่พันครั้งผมก็ไม่ได้รักเขา เราเป็นเพียงแค่พี่น้องกันเท่านั้น ผมไม่ได้คิดอะไรไปมากกว่านั้นเลยสักนิด
“แบคฮยอน...”
ลุกขึ้นมาก็เจอกับกระจกที่ตั้งตระง่านอยู่ตรงหน้า เผยให้เห็นร่างกายของผมที่เต็มไปด้วยรอยจูบ
ใบหน้าของผมสะท้อนออกมาจากกระจก...
ดวงตาของผมที่หม่นลง...
ที่มันเป็นแบบนี้เพราะผมคิดถึงแบคฮยอน ถ้าเขารู้เรื่องนี้เขาต้องโมโหแน่ๆ
ผมค่อยๆลุกขึ้นมาจากเตียงแล้วหยิบเสื้อผ้าที่กระจัดกระจายไปทั่วมาสวมใส่ก่อนจะเริ่มเก็บของให้เซฮุนอีกครั้งเหมือนเหตุการณ์เมื่อกี้ไม่ได้เกิดขึ้น แต่แค่มีบุคคลหนึ่งเข้ามาอยู่ในห้องเท่านั้น
“ผมรักพี่”
ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่จงอินลุกขึ้นนั่งบนเตียงแล้วมองผม แต่เท่าที่รู้คือผมไม่อยากเห็นหน้าเด็กคนนี้อีกต่อไป แต่ก็ยังอยากเห็น... ผมรักเขา รักที่เป็นน้องที่ผมรักเท่าๆกับเซฮุน
“นายไม่ควรทำแบบนั้นกับเซฮุน”
“ผมรู้...”
“แต่นายก็ยังทำ!! นายรู้มั้ยว่าเซฮุนอาการหนักขนาดไหนน่ะ ถ้าพี่ไม่ไปเจอเขาที่สวนสาธารณะ ตอนนั้นเซฮุนคงต้องนอนแข็งตายท่ามกลางหิมะตอนกลางคืนแน่ๆ”
“…”
“ถ้าเซฮุนแข็งตายในตอนนั้น นายจะทำยังไงจงอิน... นั่นเพื่อนนายนะ เซฮุนรักนายแล้วมันยังไงหรอ ทำไมต้องทำร้ายเขาขนาดนั้น ความรักของเซฮุนทำให้ชีวิตนายล่มจมรึไง นายควรจะดีใจสิที่มีคนมารักนาย ไม่ใช่มารักคนอย่างพี่... คนอย่างพี่ที่ไม่ได้รักนาย...”
“พี่ไม่เข้าใจหรอก ผมแอบรักพี่ข้างเดียวมากี่ปี แต่แบคฮยอนมันก็มาแย่งพี่ไป จะให้ตัดใจง่ายๆมันง่ายอย่างที่พูดซะที่ไหนล่ะ” เขารั้งเอวผมไปกอดไว้แน่น ใบหน้าคมซุกที่ท้องของผมอย่างโหยหา
“พี่ขอโทษที่ทำให้นายเสียใจ แต่ต้องโทษหัวใจของนายที่มารักคนอย่างพี่ นายอาจจะเสียใจที่พี่พูดแบบนี้ แต่ตัดใจจากพี่ซะเถอะ”
“หึ อีกด้านของพี่ก็เย็นชาดีนะครับ”
จงอินเงยหน้ามามองผมแล้วยิ้มเย้ยตัวเองอย่างน่าสมเพชก่อนจะผละออกจากตัวผมไป
ดีแล้วล่ะ ที่ผมต้องพูดแบบนี้เพราะไม่ว่ายังไงผมก็ไม่มีวันรักเขา เราเป็นได้แค่พี่น้องกัน
“ส่วนเรื่องเซฮุน... พี่จะไม่ช่วยนะ เซฮุนรักนายมากนะรู้มั้ย ความจริงเขาจะลาออกจากมหาฯลัยเพื่อกลับบ้านแล้วนะ แต่ดีที่พี่ยังรั้งเขาไว้ก่อน ไม่งั้นที่ผ่านมาเซฮุนก็เหมือนเรียนไปเสียเปล่า”
“ช่างมันเถอะ... คราวนี้ผมกับมันต้องตัดขาดกันแล้วล่ะ”
“จงอิน...”
“มันรักผม ผมไม่รักมัน แล้วยังทำร้ายมันขนาดนั้น อยู่ไปก็อึดอัดรังแต่จะลำบากใจเปล่าๆ รอวันที่ผมพร้อม แล้วผมจะกลับไปเป็นเพื่อนกับมันนะครับ”
ผมถอนหายใจมองจงอินอย่างเหนื่อยหน่าย
พูดถึงแต่ตัวเอง... แล้วเซฮุนล่ะ
“งั้นพี่กลับล่ะ”
ผมลากกระเป๋าเดินทางของเซฮุนออกมาจากห้องของจงอิน แล้วตรงมาที่รถของตัวเองทันซึ่งจอดไว้ด้านล่างของคอนโด ก่อนจะยืนคิดหนักว่าจะแบกกลับบ้านไปยังไง สุดท้ายก็ลงเอยด้วยการโบกแท็กซี่ให้ช่วยแบกกลับแล้วตัวเองขับนำซะงั้น
พอมาถึงที่บ้านก็จัดข้าวของให้เซฮุนเสร็จสรรพทุกอย่างแล้วกระโดดนั่งบนเตียงอย่างเบื่อหน่าย
ไม่มีอะไรทำอีกแล้ว...
ครืด ครืด ครืด
ผมมองหมายเลขในไอโฟนด้วยความฉงน เป็นเบอร์จากต่างประเทศแถมยังโทรแบบวิดีโอซะด้วย สงสัยแม่คงโทรมาแน่ๆ คงคิดถึงผมมากสินะ ^_^
“ยอโบเซโย”
[คิดถึงคยองจัง]
นี่มันหน้าแบคฮยอนชัดๆ =_= คิดว่าเป็นแม่ซะอีก แม่ไม่โทรมาหาเลยสักครั้ง ไม่คิดจะคิดถึงผมบ้างเลยหรอเนี่ย T^T
“แบค...”
แบคฮยอนยิ้มส่งมาให้ เขาอยู่ในชุดสูทที่หลุดลุ่ยนิดหน่อย ให้ทายว่าตอนนี้เขาอยู่บนคอนโด เพราะดูจากบรรยากาศด้านหลังแล้ว มีเตียง มีโต๊ะเล็กข้างเตียง ทายมาถูกก็โง่เกินไปแล้วล่ะ
[ทำไมทำหน้าผิดหวังแบบนั้นล่ะ]
“ก็ฉันคิดว่าแม่โทรมา”
[คยองได้กินข้าวรึยัง ที่เกาหลีเที่ยงแล้วนี่]
“ตอนนี้หรอ ยังไม่ได้กินเลย”
[คยอง...]
“หืม”
[แบคว่าแบคไม่เคยดูดที่ไหปลาร้าคยองนะ อีกอย่าง... รอยจูบของแบคมันหายไปนานล้วไม่ใช่หรอ]
“ฉัน...”
เป็นเพราะผมมัวแต่จัดของให้เซฮุนอย่างเหน็ดเหนื่อยเลยเผลอถอดผ้าพันคอออก แล้วผมก็ใส่เสื้อคอกว้างซะด้วย ลืมซะสนิทเลย แบคต้องโมโหแน่ๆ
[ไม่เป็นไร แบคยังจีบคยองไม่ติดนี่ แบคไม่มีสิทธิ์ว่าคยองหรอก]
“เอาเป็นว่ากลับมาแล้วเราค่อยคุยกันเรื่องนี้ดีกว่านะ”
[ไม่ แบคไม่อยากฟังว่ะ แค่นี้มันก็เจ็บโคตรๆแล้วล่ะ]
แบคฮยอนวางไอโฟนลงที่ไหนสักแห่ง ทำให้ตอนนี้ผมเห็นแค่เพดานห้องของเขาเท่านั้น ผมจะวางสายก็วางได้นะ แต่ติดตรงที่ผมเห็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยความโกรธของเขาน่ะสิ
“นายน่ะ... พูดอะไรให้มันตรงกับใบหน้าของนายหน่อยสิ นายโกรธฉันอยู่ใช่มั้ยล่ะ”
[ก็ใช่น่ะสิ! แบคทำดีให้คยองตลอด! แต่เนี่ยหรอสิ่งที่แบคได้กลับมาจากคยอง! เหอะ!]
เวรกรรม... ผมไม่คิดเลยว่าเขาจะโมโหขนาดนี้ ดีนะที่คุยในโทรศัพท์ ถ้าอยู่ต่อหน้าผมคงน้ำมูกน้ำไหลเพราะเขาตะคอกใส่แน่ๆ
“ฉันไม่ได้ตั้งใจ ถ้าทำงานนายก็อย่าเอาแต่มัวคิดเรื่องนี้นะ มันจะเสียงาน”
[จะคิด! คิดว่าทำยังไงให้ได้คยองมาเป็นของแบค!]
ถึงในไอโฟนผมจะเห็นแค่เพดาน ไม่เห็นหน้าว่ารู้สึกยังไง แต่ฟังจากน้ำเยงเขาทั้งโมโห ทั้งเสียใจ
“แบค นายอย่าเอาแต่ใจได้มั้ย”
[ถ้าไม่เอาแต่ใจ... แล้วเมื่อไหร่แบคจะได้คยองมาวะ!]
ความจริงผมคิดว่าจะบอกเขาไปว่าผมโดนข่มขืน แต่พอเจอโหมดไร้เหตุผลของแบคฮยอนบ้างแล้ว คิดว่าน่าจะไม่ดีกว่า ไว้บอกเล่าในวันที่เขากลัยมาน่าจะเวิร์ค ขืนบอกไปตอนนี้มีหวังเขาเอาไปรวมกับเวลางานแล้วมันจะรวนซะหมด
“สงบสติอารมณ์หน่อยสิ นายชักจะไปกันใหญ่แล้วนะ”
[ไม่! พอแล้ว ไม่ทำมันแล้วงานน่ะ จะกลับไปหาคยองแล้วเคลียร์ให้มันรู้เรื่องเลย!]
“แบค! อย่างี่เง่าได้มั้ย! อย่ามานะ ทำงานให้เสร็จแล้วค่อยกลับ! นายจะมาเสียงานเพราะฉันไม่ได้นะ!”
[ช่างหัวงานมันสิ หุ้นที่นี่ไม่เอาแล้วก็ได้ ไปเอาที่อื่นก็...]
“ฉันรักนาย!”
[ไม่เชื่อหรอก... ที่พูดแบบนี้เพราะอยากให้แบคสบายใจแล้วทำงานต่อใช่มั้ยล่ะ]
มันก็ถูกส่วนหนึ่ง แต่อีกนัยหนึ่งผมก็สารภาพรักเขาด้วยนั่นแหละ หน้าแดงจนผมต้องวางไอโฟนลงให้เขาเห็นแต่เพดานแบบผมบ้าง
“เชื่อสิ ฉะ ฉันรักนายนะ ถ้านายกลับมาฉันจะไม่รักนายแล้วนะ! ที่พูดนี่พูดจริงนะ”
[ปัญญาอ่อนแล้วคยอง อย่าเล่นมุขแบบนี้ มันไม่เข้าท่า รู้มั้ยว่าแบค...]
“ก็บอกว่ารักนายไง ฉันจะโกหกทำไมเล่า! แค่นี้แหละ”
ผมรีบวางสายพร้อมหัวใจที่เต้นไม่เป็นระส่ำ ให้ตายเถอะ! อยู่ดีๆปากมันก็พูดไปเองพร้อมกับความคิดว่าพอจะหยุดแบคฮยอนได้บ้าง แต่ผมเล่นบอกรักเขาไปตั้งสามครั้ง หืม หัวใจผมจะระเบิดอยู่แล้ว >///<
อีกอย่างนะ แบคฮยอนบอกว่าไปอเมิรกาสองวัน วันนี้วันที่สอง พรุ่งนี้เค้าก็กลับมาแล้วน่ะสิ! แล้วผมจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนเนี่ย!!!
วันต่อมา
เวลาผ่านไปไวเหมือนโกหก ผมส่องหน้าต่างดูก็พบว่าแบคฮยอนกำลังลงจากรถเดินเข้าบ้านอย่างรวดเร็วเพราะวันนี้หิมะตกหนัก
ใจผมมันเต้นตึกตักๆเลยแฮะ โอ๊ยยยยยย >_<
แต่ต้องรีบไปเคลียกับแบคฮยอนให้เขาเข้าใจ ผมเป็นฝ่ายผิด ผมจะให้เขาเดินมาหาไม่ได้ มันน่าเกลียดออก
หลังจากที่รถของโฮย่ากับแอลขับออกไป ผมก็เดินไปกดออดหน้าบ้านแบคฮยอนอยู่สองสามครั้งจนกระทั่งเขาออกมาเปิดแล้วต้อนรับผมด้วยสีหน้านิ่ง
“มีอะไร”
“นายยังโกรธอยู่หรอ ฉันขอโทษ”
“ไม่มีอะไรน่าโกรธไปกว่านายบอกรักฉันพร่ำเพรื่อเพื่อให้ฉันไว้ใจนาย”
เขาไม่ได้แทนตัวเองว่า ’แบค’ แล้วเขาก็ไม่ได้แทนตัวผมว่า ‘คยอง’
เขาโกรธผมมากเลยหรอ...
“แค่รู้ว่าคนที่ตัวเองรักไปเอากับคนอื่น แค่นี้ก็เจ็บพอแล้ว”
“ฉะ ฉันโดนข่มขืน” ผมพูดออกมาตามตรง
“อะไรนะ! ใครทำวะ!”
“ถ้านายรู้นายจะทำอะไรเค้า”
“ฆ่ามัน!”
“ถ้านายคิดจะทำร้าย ฉันจะไม่บอกนายว่าเป็นใคร แล้วก็เลิกขึ้นเสียงใส่สักที”
แบคฮยอนถอนหายใจเพื่อกดอารมณ์ตัวเองให้เป็นศูนย์ก่อนจะดึงผมให้เข้าไปในบ้านแล้วปัดหิมะที่ตกเต็มตัวผมออก ก่อนจะพาผมไปนั่งที่โซฟา
“บอกมาสิว่าใคร แบคไม่ทำหรอก”
โล่งไปที เขากลับมาแทนตัวเองเหมือนเดิมแล้ว แต่ยังไงเขาก็ยังโมโหอยู่ดี
“แน่ใจนะ”
“เออน่า!”
เขาชักจะโมโหใหญ่แล้วนะ ทำไมชอบขึ้นเสียงใส่จัง
“จงอิน...”
“มันทำทำไม”
ผมถอนหายใจนิดหน่อยเพราะความขี้เกียจเล่า แต่ยังไงก็คิดว่าคงต้องเล่าให้แบคฮยอนฟัง
“เหี้ย”
แบคฮยอนสบถเบาๆอย่างโมโหแล้วเสมองไปทางอื่นทำเอาผมใจหาย
“นายรังเกียจฉันหรอ รังเกียจที่ฉันไปมีอะไรกับจงอิน คนที่ไม่ใช่นายใช่มั้ย”
“…”
“ถ้าไม่ตอบ... ก็ไม่เป็นไร ตัดใจจากฉันก็ได้ ฉันกลับล่ะ”
ผมลุกขึ้นเดินออกจากบ้านอย่างเงียบๆ ในใจของผมตอนนี้คงไม่มีอะไรนอกจากความผิดหวัง
พอผมรักเขา
เขาก็จะทิ้งผมไป...
“พี่คยองซูเป็นอะไรครับ”
เสียงเซฮุนถามผม เขาอยู่ในสภาพเปลือยท่อนบนกำลังเช็ดหัวพลางเดินลงมา แล้วนั่งลงตรงข้ามโซฟาที่ผมนั่งอยู่
“พี่ไม่ได้เป็นอะไร”
“หรอครับ แล้วไหนบอกว่าจะไปหาพี่แบคฮยอน ไปหามาแล้วหรอ”
“ไปมาแล้วเพิ่งกลับมา นายรีบแต่งตัวไปเรียนเถอะ เดี๋ยวสายนะ”
เซฮุนกลับขึ้นไปอย่างว่าง่าย ผมนั่งกอดหมอนแน่นอย่างเซ็งๆ ตั้งแต่เมื่อวานที่โดนจงอินทำแบบนั้นแล้วก็โดนแบคฮยอนทักเรื่องรอยจูบ ผมก็เลยใช้รองพื้นทาทับเพราะกลัวว่าเซฮุนจะเห็นแล้วถามขึ้นมา ผมไม่อยากจะเล่าเรื่องนี้ให้เซฮุนฟัง เพราะผมรู้ว่าเซฮุนจะต้องโทษตัวเองแน่นอน
เซฮุนน่ะเป็นคนดีเกินไป...
“อยากให้แม่กลับมาไวๆจัง เหงาจะตายอยู่แล้ว” ผมพึมพำเบาๆ
พยายามไม่คิดเรื่องแบคฮยอน ให้เขารังเกียจผมไปเถอะ เขาคงรับผมไม่ได้อยู่แล้วล่ะ
ผมมันก็แค่คนที่กลายเป็นเศษขยะที่นำกลับมาใช้ใหม่ไม่ได้...
โดนขย้ำแล้วนี่
“พี่คยองซู ผมแต่งตัวเสร็จแล้วครับ”
“ป่ะ งั้นไปมหาลัยกัน ^O^”
“ฮะๆ วันนี้พี่ดูร่าเริงแปลกๆนะ เมื่อกี้ยังเห็นหน้าเศร้าอยู่เลย คิดว่าทะเลาะกับพี่แบคฮยอนซะอีก”
“ไม่ได้ทะเลาะๆ ป่ะ ไปกันเถอะ”
ผมเดินนำเซฮุนไปที่หน้าบ้านเพื่อไปเอารถออกมาเตรียมจะไปส่งเขาที่มหาฯลัย แต่ก็ต้องชะงักเมื่อเห็นว่าแบคฮยอนกำลังเปิดประตูหน้าบ้านเดินเข้ามาในบ้านผม
“จะไปไหน” แบคฮยอนถามผมเสียงนิ่งแต่เซฮุนกลับตอบแทน
“พี่คยองซูจะไปส่งผมที่มหาลัยครับ”
“งั้นมากับพี่สิ ไปมอเตอร์ไซต์มันหนาวนะ”
“พี่คยองซูไปกันเถอะ ผมเองก็คิดว่ามันหนาวนะ ไปกับพี่แบคฮยอนกัน”
ผมเออออตามน้ำไปอย่างช่วยไม่ได้เพราะก็ไม่อยากให้เซฮุนหนาวจนเป็นไข้อยู่เหมือนกัน
“แต่พี่ไม่ไปไม่ได้หรอ นายก็ให้แบคฮยอนไปส่งคนเดียวเถอะ”
“ไปด้วยกัน” แบคฮยอนว่าเสียงเข้ม
“ไม่” ผมตอบกลับแล้วเดินเข้าไปในบ้านทันที แล้วเดินปึงปังๆขึ้นไปบนห้องนอนของตัวเองก่อนจะทิ้งตัวลงนอนคว่ำบนเตียง
เฮ้อ แค่เห็นหน้าเขาผมยังเจ็บขนาดนี้เลย น่าเบื่อ... ทำไมผมต้องร้องไห้ด้วย
“ฮึก ฮือ”
คนที่เรารักรังเกียจเรา ไม่อยากจะเชื่อว่ามันจะเจ็บขนาดนี้...
20 นาทีต่อมา
รู้สึกว่าตาของผมมันบวมช้ำไปหมด ร้องไห้เท่าไหร่น้ำตาก็ไม่หยุดไหลสักที ก่อนจะรู้สึกถึงอ้อมแขนอุ่นที่กอดเข้าที่เอวช้าๆ
“เป็นอะไร ร้องไห้ทำไม”
รู้ๆกันอยู่แล้วยังจะถามอีกหรอ!
“รังเกียจฉันไม่ใช่หรอ มาหาฉันทำไมล่ะ ฮือ”
“แบคบอกตอนไหนว่ารังเกียจครับ ฮึ” เขาใช้มือจับผมพลิกตัวให้นอนหงาย
“ก็ฉันถาม นายก็เงียบ”
“แค่เงียบเอง คยองคิดเองเออเองทั้งนั้น ตอนนั้นแบคแค่พยายามเก็บอารมณ์เพราะไม่อยากกลายเป็นปีศาจในสายตาคยองนะ”
“แบครักคยองจะตาย จีบขนาดนี้ไม่ปล่อยง่ายๆหรอกและจะไม่มีวันปล่อยเลยด้วย ดูสิ ร้องไห้จนตาบวมหมดแล้ว เลิกร้องได้แล้ว” เขาจูบซับหน้าตาของผมเบาๆแล้วยิ้มบางๆอย่างอ่อนโยน
“การเงียบคือการไม่พูด เพราะฉะนั้นมันไม่ใช่คำตอบที่เราจะต้องคิดให้มันแน่นอนเสมอไปหรอกนะคยอง เข้าใจที่แบคสอนมั้ย” นิ้วเรียวจิ้มจมูกผมเบาๆก่อนที่เขาจะขึ้นมาคร่อมเพื่อสบตากับผม
“ส่วนการคิดเองเออเองมันจะทำให้ส่งผลร้ายแก่ตัวเองเปล่าๆนะ จำที่แบคสอนไว้ล่ะ”
ผมพยักหน้าหงึกๆอย่างเข้าใจพลางปาดน้ำตาทิ้งหลังจากที่หายเศร้าไปแล้ว พอฟังแบคฮยอนสอน ก็คิดได้เลยว่าทั้งหมดผมเป็นคนผิดเอง ตั้งแต่ที่คิดเองเออเองแล้วมาร้องไห้เองคนเดียว รู้สึกละอายแปลกๆแฮะ
“ที่นายบอกว่าฉันบอกรักนายพร่ำเพรื่อ นายไม่เชื่อที่ฉันพูดหรอ”
“แบค...”
“ฉะ... ฉันรักนายมากเลยนะ” ผมเบนสายตามองไปทางอื่นอย่างเขินอาย หัวใจมันเต้นตึกตักๆอีกแล้ว
“งั้นคยองก็ต้องหาอะไรมาพิสูจน์ว่าคยองรักแบคจริงๆ”
“นายย้อนที่ฉันทำกับนายหรอ T.T”
“ใช่ แต่ของแบคมันง่ายกว่านั้นนะ ลองทายดูสิ”
ผมสบตาแบคฮยอนที่กำลังคร่อมผมอยู่ แต่อยู่ดีๆก็หน้าแดงแปร้ดเมื่อคิดอะไรได้
“หน้าแดงซะแล้ว ตื่นเต้นจัง อยากรู้ว่าคยองคิดอะไรอยู่” แบคฮยอนยิ้มกริ่ม
ผมค่อยๆยื่นแขนสองข้างไปคล้องคอแบคฮยอนแล้วกดให้เขาก้มลงมาช้าๆ ริมฝีปากของเราสองคนแตะกันเบาๆก่อนที่ผมจะได้ผละออก แบคกลับกลายเป็นคนกดริมฝีปากให้แนบชิดมากยิ่งขึ้นแล้วสอดลิ้นร้อนเข้ามาข้างในโพรงปาก
“อะ อื้อ”
จูบที่เร่าร้อนเล้าโลมจนแทบจะละลาย น้ำหวานไหลเยิ้มออกมาจากริมฝีปากแต่แบคฮยอนก็ยังเลียทำความสะอาดก่อนจะถอนริมฝีปากออกไป
“แบคเชื่อแล้วล่ะ แต่ความจริงแค่คยองกอดแบคก็เชื่อแล้วน่ะนะ”
“รู้แบบนี้ฉันไม่จูบนายซะยังจะดีกว่า -*-”
“แต่ว่าตอนนี้แบคไม่ไหวแล้ว อ่า” แบคฮยอนทิ้งตัวลงนอนทับผมพลางบ่นออกมา
“ไม่ไหวอะไรของนาย อ๊ะ O///O”
อะไรบางอย่างมันกำลังดุนดันที่ขาอ่อน เหมือนมันกำลังจะขยายใหญ่ขึ้นเรื่อยๆจนน่าตกใจ
“ก็คยองยั่วแบคซะขนาดนี้”
“ฉันไปยั่วตอนไหนเล่า!”
ผมผลักแบคฮยอนให้นอนหงายไปอีกด้านก่อนจะลุกขึ้นนั่งด้วยใจที่เต้นระทึกเหมือนเจอผี ก็ผมไม่เคยเจอเหตุการณ์นี้มาก่อนนี่นา
“ฉะ ฉันทำให้ก็ได้นะ” ผมก้มหน้าหงุดๆ อยากจะตบปากตัวเองที่เผลอพูดไปอย่างนั้น
“ทำสิ อยากลองให้คนที่แบครักทำบ้าง”
แบคฮยอนค่อยๆปลดเข็มขัดออกช้าๆก่อนจะรูดซิปลงแล้วมองผมเหมือนต้องการให้เริ่มทำสักที ผมค่อยๆดึงบ็อกเซอร์และอันเดอร์แวร์ลงช้าๆก่อนที่แท่งเนื้อร้อนจะตั้งชันขึ้นมา
“ซี๊ดดด”
แบคฮยอนซี๊ดปากเมื่อลิ้นของผมเลียที่ส่วนปลายเบาๆก่อนจะอมไปทั้งหมดแล้วรูดขึ้นลงช้าๆ
“ใช่ย่อยนะ ทำเก่งเหมือนกันนี่” เขาว่า
ผมเลียวนรอบปลายหัวเปิดช้าๆอย่างหมั่นไส้
เพิ่งทำครั้งแรกแล้วจะเก่งได้ยังไงกันเล่าไอ้คนลามก พูดแบบนี้แสดงว่านายมีประสบการณ์เยอะแน่ๆ!
“อ่า”
จากนั้นก็เริ่มขยับหัวขึ้นลงช้าๆแล้วค่อยขยับเร็วเป็นระยะๆ จนเขาเร่งให้ทำเร็วๆ ผมก็เลยยอมทำตามอย่างว่าง่าย
“อึก! อื้อ!”
มือเรียวกดหัวจนแท่งเนื้อร้อนถลำลึกเข้าไปในลำคอ ลิ้นเล็กของผมกดรูดแท่งเนื้อร้อนพร้อมกับออกแรงดูดแล้วปล่อยเบาๆเป็นจังหวะ น้ำสีขาวขุ่นทะลักเข้ามาในปากมากมายจนแทบล้น แต่ก็ยังพยายามกลืนลิ้มรสชาดคาวของมันเข้าไปจนหมด
แบคฮยอนใส่กางเกงกลับเหมือนเดิมแล้วลุกขึ้นมานั่งโดยมีผมนั่งข้างเขา
“ที่เทาบอกว่านายเซ็กจัด คงจะจริง”
“หา!? ไอ้เวรเทาเอ้ย เผาเพื่อนแบบนี้ได้ไงวะ”
“ไม่จริงหรอ...”
“ก็จริงน่ะสิ”
หืม! ก็ยังจะตอบตรงซะเหลือเกิน -*-
“นายนี่มัน...” ผมส่ายหน้าไปมาอย่างเหนื่อยใจ
“คยอง...”
“หืม”
“มาถึงขนาดนี้แล้ว มาเป็นแฟนกันเถอะนะ”
“หะ ฮ้า!”
“อย่ามัวแต่เอ๋อสิ ตอบมาเดี๋ยวนี้เลย”
“เอ่อ...”
“นะๆๆ รู้มั้ยว่าแบคหวังคำตอบที่ดีที่สุดในชีวิตเลยนะ รักคยองหมดใจขนาดนี้ ทำอะไรให้เยอะแยะเพื่อหวังความรักจากคยองเลยนะ”
หัวใจเต้นตึกๆไม่เป็นระส่ำ มันเขินก็เพราะแบคฮยอนพูดประโยคเมื่อกี้ทั้งนั้นแหละ
“แต่ว่าฉัน...”
“...”
“ก็ได้ เป็นก็เป็น อ๊ะ!”
แขนแกร่งดึงผมเข้าไปกอดแน่น ร่างทั้งร่างแทบจมเข้าไปเป็นร่างเดียวกันกับแบคฮยอน แค่เห็นหน้าเขาก็รู้แล้วว่ามีความสุขแค่ไหน
“นายต้องไม่ทิ้งฉันนะ” ผมว่า
“คนที่ต้องพูดแบบนั้นคือแบคนะ แบคแน่ใจว่าแบครักคยองมากกว่าที่คยองรักแบค”
“แหวะ ใครรักนายกัน”
“โห คยอง”
“ล้อเล่นน่า”
ผมจูบริมฝีปากชมพูนั้นไปทีหนึ่ง พอรู้ตัวอีกทีว่าได้เป็นแฟนกันแล้ว จะทำอะไรก็ทำได้แฮะ แบบนี้คงต้องแสดงความรักเยอะๆบ่อยๆแล้วล่ะ นานๆทีจะมีแฟนนี่นา <3
อีกด้านหนึ่ง ณ หลังมหาฯลัย
ร่างสูงโปร่งยืนพิงกำแพงอย่างเหนื่อยหอบแล้วยิ้มอย่างสะใจก่อนจะหยิบบุหรี่ออกมาสูบ สายตารังเกียจมองร่างอีกร่างที่กำลังนอนหายใจรวยรินจมกองเลือด ริมฝีปากยิ้มแสยะเหมือนดั่งปีศาจที่ไร้สิ้นคราบกายมนุษย์
เจ็บใจของร่างที่นอนจมกองเลือดมันบอบช้ำจนแทบจะแตกสลาย ไม่สิ... มันแตกสลายไปนานแล้ว ดวงตาคมสวยเอื้อนมองคนที่ยืนสูบบุหรี่ทั้งที่ยังคงนอนเดี้ยงอยู่ น้ำตาใสไหลรินออกมาช้าๆเมื่อเห็นใบหน้าคนที่เขารักมีใบหน้าที่สะใจ
เขาแทบอยากจะตายไปตรงนี้ อยากจะหายไปจากโลกนี้ ไม่อยากมีแล้ว...
ความรัก...
“ฆ่าฉันเถอะ...”
_____________________________________________________________________________________
Please Do for me.
ความคิดเห็น