บันทึกของนายน้ำ

ผ่านไปอีกปี คืนนี้ผมนอนไม่หลับทั้งที่ร่างกายเรียกร้องหาฟูกนุ่ม 

"น้ำ" คือชื่อของผม ผมมองไปยังไม้ขีดไฟที่พึ่งจะดับจากการจุดบุหรี่ 

นั่งดูควันสีเทาที่ค่อยสลายไป นั่งนึกถึงภาพต่างๆที่ในอดีต

ผมเป็นวัยรุ่นที่หน้าตาน่ารักทีเดียว การเรียนของผมดีมากจนเป็นที่รักใคร่ของครูอาจารย์ทั่วไป 

เล่นกีฬาได้ระดับปานกลาง

"น้ำอ่านอะไรว่ะ" ผมมองตามเสียงเพื่อนรักคนหนึ่งที่มาตบหลังผมขณะผมอ่านประกาศบนกระดานข่าวที่โรงเรียน

"อะไรว่ะอ่านแล้วยิ้ม อย่าบอกนะว่านาย จะลงสมัครทุนนักเรียนแลกเปลี่ยน นายจะเอาจริงหรือ"

"ใช่" ผมตอบเพื่อนรักของผมไป เพื่อนสนิทที่เรียนกันมา 3 ปีเต็มๆ

 คนที่สาวๆ กรี๊ดมากๆ เพราะ หล่อ เข้ม เล่นดนตรีเก่ง

"นายจะว่าไงฟ้าถ้าเราจะสมัคร ลองสอบดูเล่นๆ น่าสนุกดี" 

"โห น้ำ ทุนนี้ 2 ปีครึ่งเลยนะ ถ้าได้นายจะไปจริงๆ หรือว่ะ"

"ลองดูว่ะฟ้า คนสมัครเป็นร้อย เอาชายคนหญิงคน ได้คงยาก 

นายหล่ะฟ้าลองสมัครด้วยกันไหมหล่ะ เผื่อนายได้นะ สอบข้อเขียน 

สอบสมัคร สอบการแสดงเผยแพร่วัฒนธรรม"

"ไม่เอาหรอก ไปตั้งสองปีครึ่ง พอกลับมาก็เอ็นเลยนะ ไปแล้ว จะ เอ็นติดเหรอว่ะได้แต่ภาษานะน้ำ คิดดีแล้วเหรอ"

"คิดไปไกลจังเลยฟ้า เราว่ารอให้ได้ก่อนเหอะ"

ความตั้งใจอันแน่วแน่ของผมทำให้ผมสอบผ่านทุกขั้นตอน ของการสอบชิงทุนเพื่อเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนที่ออสเตรเลีย ระดับไฮสคูล ไม่น่าเชื่อผมอ่านข่าวแล้วสมัครวันก่อนวันสุดท้ายของการปิดรับสมัครด้วยซ้ำ ติดอยู่นิดเดียวคือด่านสุดท้ายที่ต้องทำการสอบการแสดงเพื่อเผยแพร่วัฒนธรรม ผมเองไม่มีความสามารถเลย ด่านนี้มีคน 10 คนต้องเข้าทดสอบเพื่อตัดสินว่าใครจะได้

"น้ำ ทดสอบขั้นสุดท้ายวันไหนว่ะ" "อีก 5 วัน นะฟ้า เราว่าเราคงไม่ไปหรอก"

"เฮ้ย ทำไมว่ะ น้ำ น่าเกลียดน่า ผ่าฟันจนจะถึงที่สุดแล้ว" 

"เราไม่รู้จะเอาอะไรไปแสดงว่ะ เรามันแค่เด็กเรียน เรื่องอื่นทำไม่เป็น"

"เรื่องแค่นี้ นายไปค้างบ้านเราสักสามคืนสิ เราช่วยได้ เนี่ยวันศุกร์ เสาร์ นี่เลย"

"ช่วยไงว่ะฟ้า"

"อย่าถาม น่า เก็บเสื้อผ้ามาเดี๋ยวโทรไปขอแม่นายให้"

เย็นวันศุกร์ผมแทบไม่เชื่อเลยว่าเพื่อนที่ผมคิดว่ารู้จักดีมาก ผมรู้จักเขาเพียงเสี้ยวเดียวเท่านั้น เขาพาผมไปที่บ้านของเขาเองซึ่งความจริงผมเองก็ไปบ่อยด้วยซ้ำ เพียงแต่ว่าครั้งนี้ผิดกันคือผมต้องค้าง ถึงบ้านของฟ้าเขาพาผมลัดเลาะไปทางหลังบ้าน เป็นทางที่เลาะไปตามคันคูของสวนหลังบ้าน จนกระทั่งถึงเรือน ใช่ผมเรียกว่าเรือน เป็นเรือนไทยที่ผมคิดว่าไม่เคยเห็นเรือนไทยที่ไหน สวยเท่านี้ สะอาด ดูสง่า จนผมรู้สึกว่าตกอยู่ วังวนของการย้อนเวลาสัก 50 ปี

"คุณยายครับ นี่เพื่อนฟ้าครับ ชื่อน้ำ ที่จะมาขอให้คุณยายฝึกรำพลายชุมพลไปสอบทุนวัฒนธรรมนะครับน้ำกราบคุณยายของฟ้าสิ "

ยายของฟ้าท่านดูเป็นคนสูงอายุที่ใจดี ท่านทักผมแต่ผมไม่กล้าพูดอะไรมาก 

กลัวว่ากริยามารยาทผมจะไปอยู่ผิดที่ผิดทาง หลังจากนั้นผมและ ฟ้าก้ออาบน้ำทานอาหารเย็นกับคุณยาย 

ไม่อยากบอกเลยว่าผมเกร็งเอามากๆ 

หลังจากมื้อค่ำ ผมตกใจยิ่งขึ้นเพราะต้นแบบการรำพลายชุมพลคือนายฟ้าเพื่อนรักของผมนั่นเอง ไม่น่าเชื่อ นายฟ้าคนที่อยู่ โรงเรียนดูห้าวๆ เล่นกีต้าร์ เพลงเฮฟวี่ จะเป็นพลายชุมพลได้อ่อนช้อยขนาดนี้ นายฟ้าตรงหน้ายังกับไม่ใช่นายฟ้าที่ผมรู้จัก

การสอนการรำคืนนั้นไม่ก้าวหน้าเท่าไร เหตุผลหรือครับ มือผมเป็นกระด้ง ไม่อ่อนเอาเลย ได้แต่ จำท่า กับ เนื้อเพลงได้ แต่ ลีลาผมนั้น คุณยายนายฟ้าออกปากว่า เรียนจบสอบเข้าโรงเรียนตำรวจจราจรได้เลย โบกรถสวยมาก -- ผมเองได้แต่ยิ้ม

คืนนั้นผมกับฟ้าได้นอนเรือนลูก เป็นเรือนแยกออกมาเป็นปีกเฉพาะ 

เราคุยกันมากมาย ก่อนจะรุ่งสางผมกำลังจะเคลิ้มหลับ เสียงฟ้าก็เอ่ยขึ้นมาไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย

"น้ำ ฟ้าชอบน้ำนะ ฟ้าแค่อยากบอกน้ำ ไม่ได้ต้องการอะไร แค่กลัวว่าน้ำได้ทุนแล้วไกลกันจะไม่ได้บอก

 ฟ้าไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงชอบน้ำ แต่รู้ว่า น้ำน่ารักมากเลย ฟ้าหลงรักน้ำตั้งแต่ มอสองแล้ว ฟ้าเองก้อไม่เคยนะ ไม่คิดด้วยว่าจะชอบเพศเดียวกันเอง ฟ้าเคยลองถามตัวเองว่าถ้าเป็นผู้ชายคนอื่นเราจะชอบไหม คำตอบคือไม่ น้ำรู้แล้วน้ำยังเป็นเพื่อนฟ้าต่อได้ไหม"

ผมฟังแต่มีสติเลยตอบฟ้าไปว่า

"ฟ้า น้ำสัญญานะไม่ว่ายังงัย สถานภาพของฟ้าที่จะอยู่ในใจน้ำคือเพื่อนแน่นอน ตลอดไปด้วยน้ำสัญญา เรื่องวันนี้ น้ำขอบใจนะที่มีความรู้สึกดีๆให้"

คืนนั้นผมกับฟ้าก้อไม่ได้คุยกันเรื่องหัวใจอีกเลยตื่นเช้ามา  ผมก้อฝึกรำอีก ฟ้าทำตัวตามปกติ แต่แววตาของฟ้าเท่านั้นที่ถ่ายทอดความรู้สึกที่ดีๆ ให้ผมมากมาย ไม่ว่าวันนั้นจนถึงวันนี้

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

" น้ำ ฟ้าจะตามไปเที่ยวช่วงปิดเทอมนะ ฟ้าน่าจะห้ามไม่ให้น้ำสมัครสอบชิงทุน ฟ้านึกไม่ออกเลยว่า สองปีครึ่งของมอปลายที่ไม่มีน้ำ ฟ้าจะความสุขได้ยังไง"

ฟ้ากอดผมแน่นมาก ผมก้อไม่รู้เหมือนกัน ว่า ทำไมไม่บอกตัดให้ขาด หรือตกลงตอบรับฟ้าไปเลย อาจเป็นเพราะผมยังไม่ใช่ผู้ใหญ่ ผมยังไม่รู้หรอกว่าจะต้องเลือกทางไหน เพราะ ผมยังไม่เคยค้นใจตัวเองเลยตอนนั้น ตอนนั้นผมคงทำให้ฟ้าทรมานมาก เพราะต่อมาผมได้รับรู้ถึงความรู้สึกอยากครองครองคนที่ตนเองรักแต่ไม่สมดังความต้องการ

การเดินทางของผมเพิ่งเริ่มต้น เริ่มต้นพร้อมกับสายตาแห่งความรักของฟ้าที่ตามมองผมถึงประตูด่านสุดท้ายของผู้โดยสารขาออก ผมเองก้อรู้สึกโหวงคิดถึงฟ้าอย่างแปลกประหลาด แต่ผมก็กำลังตื่นเต้นกับโลกใหม่ในออสเตรเลีย

ผมหวังว่าคุณคงจะติดตามต่อไปในตอนที่ 2