คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : เรียกน้ำย่อย
.
.
“ทำไมมาอยู่ไกลขนาดนี้อ่ะพี่ อีกไม่กี่กิโลก็จะออกต่างจังหวัดแล้ว”จงฮุนถาม
“ฉันอยากให้พวกสาวๆอยู่ไกลความวุ่นวายหน่อยหน่ะ แต่ไม่ต้องห่วงหรอกอีกสองวันพวกเธอจะย้ายเข้าไปอยู่ใจกลางเมืองเลย .......พวกนายเหมือนกัน”จุนซาพูด
“พวกเราด้วยหรอ ยังไงอ่ะพี่”มินฮวานถาม
“พวกนายก็ต้องย้ายออกจากหอเหมือนกัน และพวกนายก็จะไปอยู่ร่วมกับพวกสาวๆ”จุนซาพูด
“อยู่ร่วมกัน!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! จริงดิพี่”ฮงกิตะโกนลั่น
“ฮงกิวันนี้นายตะโกนกี่รอบแล้วเนี่ย ใช่..........พวกนายต้องไปอยู่บ้านเดียวกับพวกเธอ เพราะทางบริษัทเห็นว่าพวกนายก็ต้องทำงานหนัก การเดินทางไปสอนไกลๆจะทำให้พวกนายลำบาก ก็เลยให้ไปอยู่ด้วยกันซะเลย”จุนซาพูด
“เท่าที่ฟังพี่เล่า สาวๆทั้งหลายท่าจะเฮี้ยนน่าดู ผมชักไม่ค่อยอยากจะเจอแล้วสิ”แจจินพูด
“นายก็คิดมากไป สาวพวกนั้นเป็นนักเรียนของนายนะไม่ใช่ผี ไปได้แล้วรีบขึ้นไปหานักเรียนของพวกนายได้แล้ว”จุนซาพูดแล้วเดินนำหน้าไป
.
มันช่างเป็นความรู้สึกที่บรรยายไม่ถูกจริงๆ หนุ่มๆทั้งตื่นเต้นและแอบหวาดกลัวฤทธิเดชสาวๆ แต่จะทำไงได้ ก็ได้แค่ก้มหน้าก้มตา เดินตามพี่จุนซาไป
“นี่พี่ ผมว่าเราต้องไปออกกำลังกายเพิ่มแล้วหล่ะ”ซึงฮยอนพูดกับจงฮุน
“ทำไมอ่ะ”จงฮุนถามอย่างสงสัย
“ก็เราต้องเตรียมรบกับเหล่าสาวๆไงพี่ ผมว่าเราอาจจะโดนซ้อมก็ได้”ซึงฮยอนพูด
“นายก็เว่อ..........สาวๆเขาจะซ้อมนายเพื่ออะไรเล่า ติ้งต๊อง”มินฮวานบ่น
“ก็แน่ดิ นายจะไปกลัวอะไรบึกบึนซะขนาดนั้น”ซึงฮยอนพูด
.
.
.
หน้าประตูห้องๆหนึ่ง
“นี่พี่กดกริ่งไปล้านรอบได้แล้วมั้ง ไม่เห็นมีใครออกมาเลย ใช่ห้องนี้แน่ป่ะพี่”ฮงกิถาม
“ห้องนี้แหละ ฉันไม่บ้ามาห้องผิดหรอก”จุนซาพูด
“พี่ทำไมไม่โทรเข้าไปหล่ะ”แจจินพูด
“อือ.........นั่นดิ ว่าแต่ฉันควรจะโทรหาใครดีหล่ะเนี่ย ฤทธิ์เดชแต่ละนาง เฮ้อ.......... งั้นโทรหา...........โทรหา อื้อ....ทันบี โทรหาทันบีดีกว่า”จุนซาพูดด้วยน้ำเสียงอย่างมีความหวังและหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทร
.
.
.
“ฮัลโหล.......ทันบี นี่ คัง จุนซานะ ผมอยู่หน้าประตู เปิดให้ผมหน่อยสิ”
“คุณคัง จุนซา คุณมาทำไมแต่เช้าคะเนี่ย”เสียงหญิงสาวดังกลับมา
“นี่ไม่เช้าแล้วนะ นี่มันแปดโมงกว่าแล้วนะ”จุนซาพูด
“แต่วันนี้เราไม่มีงานอะไรตอนเช้า คุณจะมาปลุกพวกเราทำไม”
“เอาเป็นว่าตอนนี้ทันบีมาเปิดประตูให้ผมเดี๋ยวนี้เลย”จุนซาเริ่มโมโห
“ได้ๆๆๆๆๆๆ..................โอ๊ย.................”เสียงหญิงสาวบ่นผ่านโทรศัพท์
.
.
.
“เชิญคะ.............อยากนั่งตรงไหนตามสบายเลยนะคะ เชิญเลยคะ เชิญ.................”หญิงสาวพูดและปิดประตูอย่างแรงราวกับว่าจะดันให้มันหลุด
.
.
ตะลึงงงงันกันไปเป็นแถบๆ หญิงสาวที่มาเปิดประตูราวกับจะเปิดมาขับไล่
.
เสื้อกล้ามสายเดี่ยว กางเกงขาสั้นตัวเล็กๆ ผมที่ปล่อยยาวสยาย กับใบหน้าสะลึมสะลือ นี่อ่ะนะนักเรียนของห้าหนุ่ม นี่อ่ะนะสภาพของคนที่จะเดบิวต์ โอ้......พระเจ้า แค่เดินมาเปิดประตูรัศมีแห่งฤทธิเดชก็สาดกระจายไปทั่ว
.
.
“ทันบี...........จะไปไหนหน่ะ”จุนซาพูดกับหญิงสาวที่เดินไม่สนใจเขาเลย
“ฉันชื่อน้ำ ไม่ใช่ทันบี ต้องให้บอกกี่ครั้ง คุณอยากจะทำอะไรก็ทำ ฉันจะไปนอน”
“ทันบีนี่มันแปดโมงแล้วนะ ไปล้างหน้า อาบน้ำ ได้แล้ว ทันบี ทันบี!!!!!!!!”จุนซาตะโกนลั่น
“ฉันชื่อน้ำ บอกว่าน้ำไงเล่า!!!!!!!!!!!! ฉันจะนอน!!!!!!!!!!!”น้ำตะโกนลั่นแล้วเดินเข้าห้องนอนไป แต่ทว่า......................จุนซาขวางไว้ซะก่อน
“เดี๋ยว ทันบี แล้วอินจอง อินฮยอง กาอิน มยอนฮวา หล่ะอยู่ไหน”
“พี่เขาก็อยู่ในห้องไงหล่ะคะ แล้วบอกกี่ครั้งแล้วว่าพี่เขาชื่อ พี่แฟร้ง พี่ตุ๊กตา พี่ไนส์ พี่ฝ้าย ฉันจะไปนอนจริงๆแล้ว อย่ากวนนะ”น้ำตะโกนลั่นแล้วเดินเข้าห้องนอนไปหน้าตาเฉย
“โอ๊ย.............ฉันจะบ้าตาย ดูสิดูพวกเธอ โอ๊ย!!!!!!!!!!!!!”จุนซาตะโกนแทบคลั่ง
“พี่ผมว่าพวกเราคงไม่ไหวหรอกมั้งพี่ แค่เปิดประตูก็น่ากลัวแล้ว”แจจินพูด
“ผมนึกว่าเด็กวัยรุ่นเอาแต่ใจสะอีกนะเนี่ย ท่าทางร้ายน่าดู”จงฮุนพูด
“นี่คนเล็กนะ ฤทธิเดชน้อยแล้ว เอ้า...............พวกนายเข้าไปดูแต่ละห้องซิว่าสาวๆเขาเป็นไงกันบ้าง แล้วพาออกมาที่ห้องนั่งเล่นด้วย”จุนซาพูด
“แล้วพี่จะให้เราไปห้องไหนหล่ะครับ”ฮงกิถาม
“ห้องไหนก็แล้วแต่พวกนาย กุญแจแขวนอยู่ที่กำแพงหยิบเอาเองนะ เฮ้อ................”จุนซาพูดแล้วล้มตัวลงโซฟาอย่างเหนื่อยใจ
“เอ้า...............พี่ พวกผมจะไปเลือกได้ไงเล่าพี่”มินฮวานพูด
“ฮงกินายเข้าไปห้องทันบี แจจินนายไปห้องมยอนฮวา ซึงฮยอนนายไปห้องกาอิน จงฮุนนายไปห้องอินฮยอง และก็มินฮวานไปห้องอินจอง”จุนซาพูด
“อ่าๆๆๆๆ ครับๆ พี่เตรียมทำเรื่องเบิกค่ารักษาพยาบาลพวกเราไว้ด้วยหล่ะ”แจจินพูด
“นายก็เอาชีวิตออกมาให้ได้ก่อนก็แล้วกัน ถึงตอนนั้นทำเรื่องเบิกก็ทัน พวกนายไปลากนักเรียนพวกนายออกมาได้แล้วไป”จุนซาพูด
ไม่อยากจะนึกถึงสิ่งที่หนุ่มๆจะต้องเจอเลย มันไม่ต่างกับย่างก้าวที่ย่างเข้าสู่แดนมรนะ ที่สุดท้ายก็ต้องเอาชีวิตไปทิ้งอยู่ดี มันช่างน่ากลัวและหมดหวังสิ้นดี
.
5 หนุ่มมองหน้ากัน แต่ละคนทำหน้าราวกับว่าถ่ายไม่ออกมาทั้งปี เสียงถอนหายใจที่ดังราวกับเสียงตะโกนของฮงกิ ก็ยิ่งทำให้บรรยากาศหดหู่
.
หนุ่มๆหยิบกุญแจห้องของแต่ละคน และเริ่มแยกย้ายกันเดินทางสู่แดนมรนะ
ความคิดเห็น