คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : หมา แจจุง
“พี่ยูทำแบบนี้มุนว่าไม่ดีแล้วนะ พี่แจจุงคงโกรธมากเลย”มุนอาพูด
“ช่างเขาสิ มุนก็ทำไม่ถูกแต่แจจุงก็ใจร้ายไม่ฟังอะไรเลย ถ้าพี่ต้องแต่งงานกับคนแบบนี้สงสัยบ้าตายแหงๆ”ยูกิพูดขณะขับรถ
“พี่ยูไปส่งมุนที่บ้านเพื่อนได้ไหมคะ คือมุนมีเพื่อนอยู่ที่ญี่ปุ่น จะได้ไม่ต้องรบกวนพี่ยู”มุนอาพูด
“พี่ว่ามุนไปอยู่กับพี่ดีกว่านะ เพราะเรื่องจะได้ไม่กระจายออกไป พี่เชื่อว่ามุนคงไม่บอกใคร แต่กันไว้ดีกว่า แล้วถ้ามุนคิดถึงเพื่อนก็ค่อยไปหาเพื่อนก็ได้ อีกอย่างพี่ไม่อยากให้เรื่องนี้มาทำให้แจจุงกับคนอื่นมีปัญหาด้วย มุนว่าจริงไหม”ยูกิพูด
“คะ แล้วแต่พี่ยูแล้วกัน”มุนอาพูดแล้วมองออกไปนอกรถ
...................................................................................................................................................
ที่บ้านของดงบัง
“นี่มันสมุดของมุนอานี่ คิดถึงหรอ”ยูชอนถามแจจุงที่นั่งเหมอลอยอยู่
“ก็แค่เอามาดูว่ามุนอาจดอะไรบ้าง”แจจุงตอบ
“ทำไมไม่รีบไปตามมุนอากลับมาหล่ะ”ยูชอนถาม
“ไม่ดีกว่า ปล่อยให้เป็นแบบนี้แหละ มุนอาควรจะถูกดัดนิสัยบ้าง”แจจุงพูด
“มุนอาเป็นคนร่าเริงคิดหรอว่าเรื่องแค่นี้จะทำให้ทุกข์ใจได้ แรกๆก็คงจะเสียใจแต่ไม่นานก็กลับมาฮาเหมือนเดิม ป่านนี้คงอยู่กับยูกิสบายไปแล้ว”ยูชอนพูด
“นายรู้จักนิสัยมุนอาดีจังเลยนะยูชอน”แจจุงพูดแล้วจ้องหน้ายูชอน
“พี่รู้จักดีกว่าผมอีก ทำไมพูดกับผมแบบนี้หล่ะ”ยูชอนถาม
“ก็แค่เห็นว่านายเขาข้างมุนอาเหลือเกิน”แจจุงพูด
“ผมไว้ใจมุนอาต่างหาก สำหรับผมมุนอาก็เหมือนน้องสาวคนนึง”ยูชอนพูด
“น้องสาวหรอ นายปิดบังอะไรไม่มิดหรอกยูชอน”แจจุงพูด
“ผมไม่เคยคิดจะปิดบังอะไร ถ้าผมเอามุนอามาสอนแทนได้ก็คงจะเอามาแล้ว”ยูชอนเริ่มพูดด้วยความโมโห
“อยากได้ก็เอาไป”แจจุงพูดแล้วโยนสมุดของมุนอาให้ยูชอน
“พี่................................................ ผมไม่คิดเลยนะว่าพี่จะนิสัยแบบนี้”ยูชอนพูด
“ก็รู้ซะสิ”แจจุงพูดแล้วเดินเข้าห้องไป
“ชักจะมากแล้วนะ”ยูโนพูดกับยูชอน
“นายอย่าไปถือพี่เขาเลย ตอนนี้เลือดจะไปลมจะมา”จุนซูพูด
“ไม่ถือหรอก แต่เป็นห่วงมากกว่า”ยูชอนพูดด้วยสีหน้ากังวล
“ใช่พี่แจจุงคงทุกข์ใจมาก ยังไงความผูกพันมันก็ตัดกันไม่ง่ายหรอก”ชางมินพูด
“อีกไม่นานจะต้องมีคนทุกข์ใจเพิ่มอีก ต้องมีการเสียน้ำตา มันต้องเกิดแน่นอน”ยูชอนพูดอย่างกลัดกลุ้ม
.....................................................................................................................................................
ฝ่ายมุนอา
“มุนไม่คิดถึงพี่แจจุงหรอ”ยูกิถามขณะกินข้าวกับมุนอา
“ไม่อ่ะ เบื่อคนแบบนั้นแล้ว คงคิดอยู่หล่ะสิว่ามุนคงจะนั่งร้องไห้ขี้มูกโป่ง แต่หารู้ไม่ตอนนี้มีความสุขอย่าบอกใคร กินของอร่อยๆเต็มเลย”มุนอาพูด
“ท่าทางมุนจะรู้ใจพี่แจจุงเหมือนกันนะ”ยูกิพูด
“คนแบบนั้นเดาใจไม่ยากหรอกคะ ผู้ชายธรรมดาธรรมดาจะตาย โธ่..................”
“มุนก็แบบเนี้ย มิน่าแจจุงถึงเป็นห่วงนัก”ยูกิพูด
“เป็นห่วง.......................................ห่วงที่ไหน แกล้งซะด้วยซ้ำ”มุนอาพูด
“ก็นี่ไง เขาส่งข้อความมาบอกว่าให้พี่ดูแลมุนอา และก็สั่งสอนมุนอาให้ดี แล้วก็ยังบอกอีกว่ามุนอาต้องกินนมก่อนนอนและตอนเช้า แถมยังบอกยี่ห้อนมมาด้วย”ยูกิพูดแล้วส่งมือถือให้มุนอาดู
“งั้นหรอคะ คงทำไปเพราะจำเป็นแหละ พ่อบ้านโอบอกให้เขาดูและมุนให้ดีๆหน่ะคะ”
“เอาเข้าไป คิดแบบนั้นเมื่อไหร่จะดีกันได้เนี่ย”ยูกิพูดอย่างเอือมระอา
“ไม่รู้สิคะ พี่ยูกินข้าวต่อเถอะอย่าไปใส่ใจเลย”มุนอาพูดแล้วกินข้าวต่อไป
..........................................................................................................................................
สองวันผ่านไป
“เป็นยังไงบ้างครับพี่”ยูโนถามผู้จัดการ
“ได้มาแล้วเทปวงจรปิดวันที่เกิดเรื่อง”
“ขอบคุณนะครับ”ยูโนพูดแล้วรีบเอามาเปิดทันที
“จุนซูไปตามพี่แจจุงมาเร็ว จะได้กระจ่างกันซะที”ยูชอนพูดกับจุนซู
“พี่แจจุงออกมาหน่อย มาดูเทปวันที่เกิดเรื่องเร็ว ออกมาเร็วๆ”จุนซูเคาะประตูเรียกแจจุง
“จะดูทำไม ก็รู้ๆกันอยู่ น่ารำคาญ”แจจุงเดินออกมาและบ่นอย่างน่าเบื่อ
“เอาเหอะน่า จริงไม่จริงยังไงเดี๋ยวก็รู้เองน่า เร็วๆ”จุนซูรีบดึงแจจุงให้มานั่ง ทุกคนต่างนั่งดูเทปวันนั้นอย่างใจจดใจจ่อ แจจุงทำเป็นไม่สนใจแต่สายตาก็จับจ้องไม่วางตา
“นั่นไง ว่าแล้ว ผู้หญิงคนนั้นดึงผ้าของมุนอาโยนออกไปข้างนอก แล้วมุนอาถึงเอาแท่งไฟมาเหยียบซะเละเลย”จุนซูพูด
“พี่แจจุงจะเอายังไงต่อหล่ะ คราวนี้พี่ผิดเปรี้ยงเลยนะ”ชางมินพูด
“อ้าวไปไหนแล้วหล่ะ”
“วิ่งออกไปตั้งนานแล้ว นายมัวแต่โม้กันอยู่”ยูโนพูด
“ไปไหนของเขา”ชางมินพูด
“ไม่เห็นต้องถาม ไปบ้านยูหน่ะสิ ไปตามมุนอากลับบ้านไง”ยูชอนพูด
“คราวนี้แหละเราได้หัวเราะกันซะใจแน่ๆ”จุนซูพูด
................................................................................................................................................
บ้านยูกิ
“ยู เปิดประตูหน่อย ยู”แจจุงเคาะประตูเรียก
“มีอะไรคะ มาเอะอะแบบนี้ได้ยังไง”ยูกิพูด
“มุนอาอยู่ไหม มุนอาหล่ะ”แจจุงถามอย่างร้อนรน
“ไปบ้านเพื่อนมีอะไรหรอ”ยูกิถาม
“มีที่อยู่ไหม มีไหม”แจจุงถามอย่างรีบร้อน
“มีคะมี อ่ะนี่”ยูกิพูดแล้วรีบส่งที่อยู่ให้แจจุงทันที
“ขอบใจมากนะ พี่ไปก่อนนะ”แจจุงพูดและรีบวิ่งออกไปทันที
“แจจุงคุณเป็นห่วงมุนอาเหลือเกินนะ ถ้าเป็นฉันคุณจะห่วงแบบนี้บ้างหรือเปล่า”ยูกิพูดกับตัวเองด้วยความน้อยใจ
..................................................................................................................................................
ติ๊งต๋อง ............................................................ติ๊งต๋อง
“มาหาใครหรอคะ อ่ะคุณ........................แจจุงนี่หน่า”
“มุนอาอยู่ไหมครับ ที่นี่บ้านเพื่อนมุนอาใช่ไหม”แจจุงถาม
“อยู่ อยู่คะ เชิญคะ”
“มุนอา............................กลับบ้านได้แล้ว”แจจุงเดินตรงเข้าไปหามุนอา
“มาได้ไงเนี่ย กลับอะไรตอนนี้ คุยกับเพื่อนอยู่”มุนอาพูด
“พี่รู้เรื่องทุกอย่างแล้ว กลับบ้านกับพี่นะ พี่ขอโทษจริงๆ”แจจุงพูด
“อะไร เดี๋ยว...........ก่อน ใจเย็นๆ”มุนอาบอกแจจุง
“สวัสดี คิดถึงจังเลย เอ๊ะ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”เสียงผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้น
“คุณที่โดนแกล้งนี่หน่า”มุนอาพูด
“รู้จักกันด้วยหรอ”เพื่อนของมุนอาถาม
“อ้อ.............คุณที่ช่วยฉันวันนั้นนี่หน่า สวัสดีคะ ฉันชื่อจองฮวา ฮัน จองฮวาคะ ขอบคุณมากเลย แล้วนี่คุณ...............................แจจุง!!!!!!!!!!!!!!”
“กลับบ้านได้แล้วหน่า ขอบคุณมากนะ ขอตัวก่อนนะ มานี่!!!!!!!!!!!!!!!กลับได้แล้ว”แจจุงพูดแล้วดึงมุนอาออกมา
“ค่อยๆพูดได้ไหม กลับอะไร แล้วนี่ทำน่าเกลียดที่สุด”มุนอาบ่น
“ทำไมไม่บอกว่าถูกทำก่อน อมพะนัมอยู่ได้”แจจุงพูด
“เอ้า!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ก็เอาแต่ว่าๆๆ ไม่ฟังอะไรเลย”มุนอาย้อน
“เอาเถอะ ขอโทษจริงๆนะ ยังไงก็กลับบ้านกันเถอะ”แจจุงพูด
“ไปบ้านพี่ยู อยากจะกลับเมื่อไหร่แล้วจะกลับเอง”มุนอาพูด
“ได้ไง”แจจุงโวยวาย
“ถ้าไม่ไปส่งก็ไม่เป็นไร กลับเองก็ได้”มุนอาพูดแล้วเดินแยกออกไปจากแจจุง
“ไป ไป ก็ได้ ไปบ้านยูก็บ้านยู”แจจุงพูดแล้วไปส่งมุนอาที่บ้านของยูกิ
..............................................................................................................................................
“ยูจัดการที่สิ มุนอาไม่ยอมกลับบ้าน พูดยังไงก็ไม่ฟัง”แจจุงพูด
“เป็นธรรมดา ก็ทำกับเขาซะขนาดนั้น ใครจะหายโกรธง่ายๆหล่ะ”ยูกิพูด
“มันก็ใช่ แต่................................................”แจจุงพูดอย่างกลุ้มใจ
“เอาเป็นว่าเดี๋ยวยูจะพูดกับมุนอาให้เองนะคะ คุณเองก็ควรจะใจเย็นๆ มุนอาไม่ได้โกรธคุณแล้ว แกแค่งอนตามภาษาเด็กๆเท่านั้น”ยูกิพูดเพื่อให้แจจุงสบายใจ
“เอาเป็นว่าฝากด้วยนะ ช่วยทำให้มุนอากลับบ้านที ไม่รู้จะทำยังไงแล้ว”แจจุงพูดอย่างทอแท้
“เอาหน่าคะ ยูจะพูดให้ ไม่นานเดี๋ยวก็กลับเองคะ”ยูกิพูด
“งั้นผมกลับก่อนแล้วกันนะ ดูสิตั้งแต่กลับมายังไม่ออกมาหากันเลย”แจจุงพูดอย่างน้อยใจ
“น่า............ใจเย็นนะคะ กลับบ้านดีๆหล่ะ”ยูกิพูดแล้วเดินออกไปส่งแจจุง
“มุนอา เปิดประตูหน่อย”ยูกิเรียกมุนอา
“คะพี่ยู”มุนอาเปิดประตูห้องให้ยูกิเข้าไป
“ยังงอนพี่แจจุงอยู่หรอ ไม่ยอมออกไปเลย”ยูกิถาม
“เปล่าหรอกคะ แค่อยากจะแก้เผ็ดซะหน่อย คราวหน้าคราวหลังจะได้ฟังกันบ้าง”มุนอาพูด
“เอาเถอะถ้ามุนอายังไม่อยากกลับก็ไม่เป็นไร แจจุงเองก็อยากให้มุนอาอยู่ที่นี่ก่อน”ยูกิพูด
“อยากให้อยู่ที่นี่หรอคะ”มุนอาถาม
“คือแจจุงอยากให้มุนอาสบายใจก่อนหน่ะแล้วจะกลับไปตอนไหนก็ได้”ยูกิรีบตอบมุนอา
“อ๋อ...............................มุนไม่อยากรีบกลับหรอกคะ ขออยู่นี่ก่อนนะคะ”มุนอาพูด
“ได้สิ พี่ขอตัวก่อนนะ”ยูกิพูดแล้วเดินออกจากห้องไป
“แจจุง ยูขอโทษนะคะที่ทำแบบนี้ แต่ยูแค่กลัว กลัวว่าความใกล้ชิดกับมุนอาจะทำให้คุณลืมความรักระหว่างเราสองคน”ยูกิพูดกับตัวเองอย่างทุกข์ใจ
..................................................................................................................................................
บ้านดงบัง
“ทำไมกลับมาคนเดียวหล่ะ”ยูโนถามแจจุง
“อย่าถามได้ป่ะ เซ็ง”แจจุงพูดแล้วล้มตัวลงบนโซฟา
“มุนอาคงไม่ยอมกลับสินะ พี่แจจุงงานเข้าแล้วหล่ะ”ยูชอนพูด
“ยูชอน นายเข้าใจมุนอา นายน่าจะมีวิธีที่ทำให้มุนอายอมกลับบ้านนะ”แจจุงพูด
“เรียนผูกก็ต้องเรียนแก้เอง ผมไม่ช่วยหรอก”ยูชอนพูด
“ผมไปรับให้เอาป่ะ”จุนซูพูด
“ถึงนายไปรับเขาก็คงไม่กลับ เพราะว่ามุนอาโกรธฉัน”แจจุงพูด
“นั่นสิเอาไงดี โอ๊ย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!กลุ้ม”จุนซูตะโกนอย่างกลุ้มใจ
“จุนซูเราออกไปข้างนอกกันเถอะ”ยูชอนพูดกับจุนซู
“ไปไหน”จุนซูถาม
“เหอะน่ามานี่เร็ว”ยูชอนดึงมือจุนซูออกจากบ้านไป
“ไปไหนเนี่ย แต่นี่มันทางไปบ้านยูกินี่หน่า”จุนซูพูด
“ใช่เราจะไปรับมุนอากัน”ยูชอนพูด
..........................................................................................................................................
“ยู นี่พี่ยูชอนกับจุนซูเอง”ยูชอนเคาะประตูเรียกยูกิ
“มาถึงนี่เลยมีอะไรกันคะ เข้ามาก่อนคะ”ยูกิเปิดประตูแล้วเชิญยูชอนกับจุนซูเข้าบ้าน
“พี่กับจุนซูจะมารับมุนอากลับบ้าน”ยูชอนพูดกับยูกิ
“กลับบ้าน แล้วพี่แจจุงรู้หรือยังคะ”ยูกิถาม
“ยังหรอก แต่ถ้าเป็นพี่แจจุงมารับมุนอาคงไม่ยอมกลับแน่ๆ”จุนซูตอบ
“ลองคุยกับมุนอาดูนะคะ ไม่รู้ว่าจะยอมกลับหรือเปล่า”ยูกิพูดแล้วไปตามมุนอา
“มุนอาพี่ยูชอนกับพี่จุนซูมารับกลับบ้านหน่ะ ไปคุยกับพี่เขาดูนะ พี่ขอตัวก่อนนะ”ยูกิพูดกับมุนอา
“ทำไมเป็นพี่ยูชอนกับพี่จุนซูหล่ะคะ แล้วพี่แจจุงหล่ะ”มุนอาถามยูกิ
“ไม่รู้สิลองไปคุยหล่ะกัน”ยูกิตอบแล้วเดินเข้าห้องและโทรศัพท์หาแจจุงทันที
“แจจุงคะ ตอนนี้ยูชอนกับจุนซูมารับมุนอาแล้วนะ”ยูกิบอกแจจุง
“แล้วท่าทางเป็นยังไงบ้าง”แจจุงถาม
“ฉันว่ามุนอาคงกลับหน่ะคะ ดูแกอยากกลับบ้านแล้วเหมือนกัน”ยูกิพูด
“ยู............คุณทำยังไงก็ได้ที่ทำให้มุนอาไม่กลับบ้าน”แจจุงพูด
“ห๊ะ!!!!!!!!!!!!! ไม่ให้กลับบ้าน ทำไมหล่ะ”ยูกิถามอย่างสงสัย
“ผมจะต้องเป็นคนที่ทำให้มุนอากลับบ้านเท่านั้น ไม่ใช่คนอื่น ทีจะพากลับไม่กลับ พอเป็นยูชอนกลับเลยนะ ยังไงก็ช่วยผมที่นะยู”แจจุงพูด
“คะ ยูจะพยายามนะคะ งั้นเดี๋ยวแค่นี้ก่อนนะ”ยูกิพูดและรีบไปหามุนอาทันที
“กลับก็ได้ แต่บอกพี่ยูก่อนนะคะ มาพอดีเลย พี่ยูคะเดียวมุนจะกลับบ้านแล้วนะ”มุนอาพูดกับยูกิที่เดินเข้ามาหา
“พี่ไม่อยากให้มุนอากลับ อยู่ที่นี่เถอะอย่าเพิ่งกลับเลย”ยูกิพูด
“ทำไมหล่ะ”ยูชอนถาม
“คนที่ควรจะมาพามุนอากลับบ้านควรเป็นแจจุงมากกว่า ไม่ใช่พี่สองคน การที่พี่ทำแบบนี้มันเท่ากับเข้าข้างแจจุง อีกหน่อยก็อาจจะมีเหตุการณ์ณ์แบบนี้อีก ยูไม่อยากให้มุนอาต้องมารับเคราะห์อีก”ยูกิพูด
“พี่ยูคะ ใจเย็นๆคะ ใจเย็นก่อนนะ”มุนอาพูด
“มุนเข้าห้องไป พี่บอกว่าให้เข้าห้องไปไง”ยูกิเริ่มดุมุนอา
“คะ เข้าแล้วคะ”มุนอาพูดแล้วเดินเข้าห้องไปอย่างง
“พี่สองคนกลับไปก่อนเถอะคะ ไม่นานหรอกเดี๋ยวมุนอาก็จะกลับไปเอง”ยูกิพูด
“งั้นพวกเรากลับก่อนแล้วกัน”ยูชอนและจุนซูเดินออกมาจากบ้านด้วยความสับสน
“แจจุงคุณรักมุนอาแล้วสินะ แต่คุณยังรักฉันอยู่ใช่ไหม”ยูกิพูดกับตัวเองทั้งน้ำตา
สองวันผ่านไป
“ฮัลโหล มีอะไรหรอคะ”ยูกิถามแจจุงที่โทรมาหาแต่เช้า
“ขอพูดกับมุนอาหน่อย”แจจุงพูด
“ได้คะ มุนอาพี่แจจุงจะคุยด้วยหน่ะ”ยูกิส่งมือถือให้มุนอา
“มีอะไรหล่ะ”มุนอาถามอย่างรำคาญ
“วันนี้พวกเราไม่อยู่บ้าน”แจจุงพูด
“แล้วไง”มุนอาถาม
“ฉันเพิ่งซื้อลูกหมามา มันได้แค่เดือนเดียว แล้ววันนี้เราก็ไม่อยู่ ถ้ายังมีความเห็นอกเห็นใจกันอยู่ก็ช่วยมาดูแลมันหน่อย”แจจุงพูด
“อะไรนะ ทำไมไม่เอามาให้ที่นี่หล่ะ”มุนอาถาม
“ตอนนี้ออกมาไกลแล้ว คงกลับไปเอาไม่ทัน ป่านนี้มันคงหิวนมแย่แล้ว แต่ถ้าไม่อยากไปก็ไม่ต้องไป ปล่อยให้มันหิวอยู่อย่างนั้นแหละ”แจจุงพูด
“ไปสิ แต่แค่นั้นนะ แล้วตอนเย็นก็กลับ”มุนอาพูด
“และก็อย่าไปรบกวนยูหล่ะ แค่นี้เธอก็รบกวนเขามากแล้ว”แจจุงพูด
“รู้แล้วน่า เดี๋ยวจะรีบไปเดี๋ยวนี้แหละ”มุนอาพูดแล้ววางสายทันที
“พี่ยูคะเดี๋ยวมุนไปบ้านก่อนนะ แล้วจะกลับเย็นๆนะคะ”มุนอาพูดแล้วรีบออกจากบ้านไป
“เดี๋ยวก่อน มุนอาให้พี่ไปด้วยไหม”ยูกิตะโกนถามมุนอา
“ไม่ต้องหรอกคะ เดี๋ยวก็กลับแล้ว”มุนอาตะโกนกลับไป
“แจจุงคุณเล่นอะไรอยู่เนี่ย เอาไงดี จะโทรถามดีไหมเนี่ย”ยูกิหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อโทรหาแจจุง แต่ก็ตัดสินใจกดสายทิ้งเสียก่อน
...................................................................................................................................................
ที่บ้านของดงบัง
“อยู่ไหนนะ เจ้าลูกหมาป่านนี้คงหิวมากแน่เลย อยู่ไหนเนี่ย”มุนอาเดินหาลูกหมารอบบ้าน
“อยู่นี่เอง โธ่...........................คงหิวสินะ อยู่กับตาแจจุงคงลำบากแน่เลย เดี๋ยวไปอยู่กับพี่ดีกว่านะ อ่ะกินนมก่อนนะ”มุนอาพบลูกหมาในห้องของแจจุง และป้อนนมให้อย่างทะนุถนอม
-ตึง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!-เสียงประตูห้องนอนปิดดังลั่น
“กว่าจะยอมกลับ ต้องขนาดนี้กันเลยนะ”แจจุงพูดกับมุนอา
“ทำไมถึง...............................................หลอกกันนี่หน่า”มุนอาพูดแล้วเดินออกจากห้อง
“ถ้าไม่ทำแบบนี้จะกลับหรอ พูดดีแล้วไม่ยอมหนิ”แจจุงพูด
“แต่ก็ไม่น่าเอาลูกหมามาเป็นเครื่องมือนี่หน่า มันก็มีชีวิตนะ”มุนอาพูด
“ขอโทษ แต่ลูกหมาตัวนี้เป็นของมุนอานะ”แจจุงพูดแล้วอุ้มลูกหมาขึ้นมาเล่น
“ของฉันหรอ”มุนอาถาม
“อื้อ..................................อยู่ที่นี่ดงบังชิกิมีงานเยอะ บางทีมุนอาอาจต้องอยู่คนเดียว ก็.........ให้ลูกหมาอยู่เป็นเพื่อนไง ว่าแต่ชอบหรือเปล่า”แจจุงถาม
“ชอบสิ กำลังอยากได้หมาพอดีเลย คุณนี่ใจดีจังเลยนะ”มุนอาพูดแล้วเอาลูกหมาจากแจจุงมาอุ้มเล่น
“ไม่โกรธแล้วหรอ”แจจุงถาม
“หายโกรธตั้งนานแล้ว โกรธนานๆแล้วมันเครียด น่าเบื่อด้วย”มุนอาพูดไปเล่นกับลูกหมาไป
“ดีแล้ว........................................ว่าแต่จะให้ลูกหมาชื่ออะไรหรอ”แจจุงถาม
“ชื่อ................................อืม...............อ้อ!!!!!!!! ชื่อแจจุง ใช่แจจุง!!!!!!!!!!!”
ความคิดเห็น