คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : อาจารย์-นักเรียน
“วันนี้อาจารย์คนใหม่จะมานะครับ รับรองว่าคุณหนูต้องชอบแน่ๆ เป็นนักร้องด้วยนะครับ วงดงบังชินกิ รับรองว่าเก่งแน่นอน เป็นหลานเพื่อนผมเองครับ”พ่อบ้านโอพูด
“ดงบังชิกิ............................ คะ ได้คะหนูเชื่อพ่อบ้านโออยู่แล้ว”มุนอาพูดอย่างมีความสุข
“คงมาแล้วหล่ะครับ ไปครับคุณหนู”พ่อบ้านโอพูดแล้วพามุนอาไปพบแจจุง
“นี่ครับคุณหนู คิม แจจุง”พ่อบ้านโอแนะนำแจจุงให้มุนอารู้จัก
“สวัสดีคะ ...................คุณ.....คนที่ไม่ใช่ผู้ชายหนิ!!!!”มุนอาตกใจมาก
“อะไรครับคุณหนู”พ่อบ้านโอถาม
“ไม่มีอะไรคะ สวัสดีคะ ฉันชื่อมุนอา ฮัน มุนอา”
“เชิญทั้งสองคนไปที่ห้องสอนร้องเพลงเลยนะ แจจุงสอนคุณหนูดีๆนะ”พ่อบ้านโอพูดแล้วพาไปที่ห้องสอนร้องเพลง
“เจอกันอีกแล้วนะ”แจจุงพูด
“ไหนบอกว่ามาสอนร้องเพลงไง เรามาเข้าเรื่องกันเถอะ คุณจะได้ไม่ต้องอยู่กับผู้หญิงนิสัยไม่ดีอย่างฉัน”มุนอาพูดแล้วไปนั่งที่โต๊ะเขียนหนังสือ
“ก็ดีเหมือนกัน งั้นก็เรียนเลย”แจจุงพูด แจจุงสอนทฤษฎีการร้องเพลงและเริ่มให้มุนอาร้องเพลง
“คุณจะให้ฉันร้องอีกกี่รอบเนี่ย ฉันร้องอยู่เพลงเดียวมันเบื่อ”มุนอาบ่น
“เพลงเดียวก็ร้องให้มันดีก่อนเถอะ เพลงนี้ร้องง่ายก็ร้องให้คล่องซะก่อน”แจจุงตอบหน้าตาย
“แหม............................แต่ฉันก็ร้องเพราะใช่ไหมหล่ะ หรือว่าไม่จริง”มุนอาพูด
“ก็..................................................... ใช่ร้องเพราะ แต่ต้องเพราะกว่านี้ ร้องไป ร้องไปอีกห้ารอบ”แจจุงสั่ง
“อะไรห้ารอบ มากไปมั้ง ก็บอกแล้วไงว่ามันเบื่อ!!!!!!!!!!!”มุนอาโวยวายเสียงดัง
“เบื่อก็ไม่ต้องร้องสิไม่เห็นยากเลย”แจจุงพูด
“ดี!!!!!!!!!!! ไม่ร้องก็ได้”มุนอาพูดแล้วเดินออกจากห้อง
“ก้าวไปอีกก้าวเดียวถือว่าเธอแพ้นะ และก็ยอมรับว่ามีปัญญาแค่แย่งของของคนอื่น”แจจุงพูด
“ว่าไงนะ ร้องก็ได้ โธ่....................จะบอกให้ ถ้าฉันร้องได้ไม่ดีคุณก็โดนเหมือนกัน”มุนอาพูด
“แต่คุณก็เป็นคนขี้แพ้อยู่ดี”แจจุงตอกกลับ
“หนอย.................................ฟังสิ อยากให้ร้องก็ฟังซะด้วย”มุนอาพูดและกลับมาร้องเพลงต่อ
“พอแล้วมาเรียนทฤษฎีต่อได้แล้ว”แจจุงพูด
“เฮ้อ!!!!!!!!!! น่า....................”
“น่าอะไร”แจจุงถาม
“น่า.........................น่าสนใจจังเลย.........................................น่า....สน....ใจ”มุนอาพูด แจจุงสอนทฤษฎีการร้องเพลงให้มุนอาเพิ่มเติม มุนอาก็ตั้งใจเรียนแต่ทว่า...........
“อ้าว!!!!!!!!มาหลับอะไรตอนนี้ นี่!!!!!!!!!!!!!!”แจจุงหันมาเห็นมุนอานอนหลับน้ำลายยืดก็ปลุกให้ตื่น
“ซา ราง เฮ คือ ฮือ นาน มา รี รา โด เน ชา กึน ชิม จา งึล มอม ชู จโย ”มุนอาร้องเพลงออกมา
“ร้องอะไรของเธอ”แจจุงถาม
“ร้องท่อนต่อไปสิ บื้ออยู่ได้ ร้องสิ ซู จู บึน มี โซ โร นา เย เก ดา กา วา โซก ซา กิล เต”มุนอาร้องท่อนต่อไปออกมาแล้วก็ลุกขึ้นมาทำท่าเหมือนตัวเองเป็นนักร้อง
“เธอร้องแทนไปแล้วหนิ มานี่มาเรียนต่อ”แจจุงลุกขึ้นไปดึงมุนอามานั่ง
“ไม่เอา จะร้องเพลง ร้องเพลง ซา ราง เฮ คือ ฮือ นาน มา รี รา โด เน ชา กึน ชิม จา งึล มอม ชู”มุนอาสะบัดมือแจจุงและก็ยังร้องเพลงเหมือนเดิม
“มานี่ มาเรียน....................”แจจุงไปดึงตัวมุนอาอีกครั้ง
“ไม่เอา ร้องท่อนต่อไปสิ ร้องนะ”มุนอาพูดด้วยน้ำเสียงงัวเงียสุดขีด
“ไม่ร้อง มาเร็ว”แจจุงพยามพามุนอาไปนั่ง
“ไม่เรียน จะร้อง”มุนอาสะบัดมือแจจุงออกอีกครั้ง แจจุงก็พยามดึงมันอาไปนั่งเรียน แต่มุนอาก็ไม่ยอม
“โอ๊ย!!!!!!!!!อะไรเนี่ยล้มเลย บอกแล้วไงว่าให้ร้องร้องสิ”มุนอาล้มลงไปบนตัวแจจุง และเขย่าคอเสื้อให้แจจุงร้องท่อนต่อไป
“ซู จู บึน มี โซ โร นา เย เก ดา กา วา โซก ซา กิล เต” แจจุงร้องท่อนต่อไปออกมาด้วยความตกใจ
“ดี...................ร้องแล้ว เย้!!!!!!!!!!!!!”มุนอาพูดอย่างดีใจ แล้วก็หลับน้ำลายยืดอยู่บนตัวแจจุงต่อไป
“คนอย่างงี้มีด้วยหรอเนี่ย ก็ได้วันนี้พอแค่นี้ ง่วงก็ไปนอนไป”แจจุงพูดและผลักมุนอาออกจากตัว มุนอาลุกขึ้นแล้วเดินออกไป แต่.................
“โครม!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”เสียงมุนอาเดินชนประตูอย่างจัง
“เอ้า!!!!!!!!!!!!!!เอาเข้าไป เจ็บไหมเนี่ย”แจจุงเดินเข้าไปดูมุนอา
“ไม่เจ็บ ไม่เจ็บ ไปนอนนะ”มุนอาพูดทั้งที่ไม่ลืมตาและเริ่มเดินอีกครั้ง
“พอแล้ว มานี่”แจจุงเดินเข้าไปอุ้มมุนอา
“ละเมออะไรขนาดนี้ เฮ้อ!!!!!!!!!!!”แจจุงบ่นขณะเดินอุ้มมุนอาไปที่ห้องนอน
“เอ้า!!!!!!!!!!!ถึงแล้ว นอนซะ”แจจุงวางมุนอาลงบนเตียงและหยิบผ้ามาห่มให้
“คุณแม่!!!!!!!!!!!!!มุนคิดถึงคุณแม่ คุณแม่มุนจะร้องเพลงเก่งๆแบบคุณแม่”มุนอาละเมอ
“ละเมอได้อีก เลิกละเมอได้แล้วนะ”แจจุงพูดแล้วเดินไปลูบศรีษะมุนอา
“อ้าว................แจจุง”พ่อบ้านโอเดินเข้ามา
“วันนี้พอแค่นี่ครับ ท่าทางเธอง่วงเต็มที่แล้ว ผมกลับก่อนนะครับ”แจจุงพูดแล้วเดินออกจากห้องไป
“คุณหนูเมื่อไรจะโตซะทีครับ”พ่อบ้านโอพูดทั้งรอยยิ้มแล้วเดินออกไป
ความคิดเห็น