ยัยติ่งเกาหลี กับหนุ่มหน้าตี๋ข้างห้อง

ลำดับตอนที่ #3 : เอาไงดี...นาทีต้องทำไง

            การค้นพบคนที่ทำให้หัวใจเต้นแรง มันก็เป็นความสุขอีกอย่างหนึ่ง...เเต่การค้นพบความรู้สึกนี้ บางทีก็อาจจะแฝงไปด้วยความกังวลบางอย่าง แต่ถึงอย่างนั้น เมื่อเราค้นพบแล้ว ทางที่ต้องเลือกก็ควรมีแค่จะค้นหาต่อ หรือหยุดให้ตัวเองชื่นชมเท่านั้น

            ความบังเอิญ...ที่ทำให้เราต้องมาเจอกัน เเล้วฉันควรจะทำยังไง

            เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นครั้งแล้ว ครั้งเล่า แต่ฉันก็ยังไม่ยอมรับหมายเลขนั้น เพียงเพราะรู้ว่าอยู่เเล้วว่าปลายสายต้องการอะไรจึงโทรมาในเวลาแบบนี้ วันนี้ปอลี่น่าจะชวนฉันไปงานดาวเดือนเฟรชชี่อย่างแน่นอนเพราะหล่อนเคยบอกฉันไว้ 

           ติ๊ง เสียงช่องข้อความเฟสบุ๊คดังเตือนอีกครั้ง 

          บางทีฉันก็ค่อนข้างจะเเปลกใจในความพยายามของคนที่ติดต่อมาเหลือเกิน พวกเขาไม่มีท่าทีหยุด หรือล้มเลิกความพยายามเลย ถึงแม้ว่าจะไร้การตอบกลับใด ๆ ก็ตาม นี่สินะ ที่เขาว่า "คนเรามักจะพยายามทำทุกอย่างเพื่อให้ได้ในสิ่งที่ตนเองต้องการ จนกว่าจะได้สิ่งนั้นฉันต้องทำให้เต็มที่ก่อน" 

          แต่ท้ายที่สุด...ฉันก็ต้องรับโทรศัพท์ เนื่องจากยอมแพ้ให้กับความพยายามของบุคคลอย่างปอลี่ที่วันนี้โทรมาเกือบ 50 สาย

          "ฮัลโหล..." ฉันกดรับพร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงสุภาพกว่าปกติ

          "แก...ฉันต้องการแกมากตอนนี้ มาหาหน่อย กูอกหัก" เสียงปอลี่ที่ไม่ค่อยดีตอบกลับมา "รู้มั้ย กูต้องการมึงนะ มาอยู่เป็นเพื่อนหน่อย" นั้นคือสิ่งที่ปอลี่พูดกับฉัน ก่อนจะวางสายไป

          หลังจากบทสนทนาของฉันกับปอลี่จบลง ตอนนี้ฉันเข้าใจแล้วว่าทำไมเพื่อนที่แสนรัก ถึงต้องโทรหาถี่ขนาดนั้น ปัญหาของปอลี่คือหล่อนกับแฟนผู้ชายของหล่อนมักจะทะเลาะกัน เเละบอกเลิกกันอยู่เสมอ ถึงแม้บางทีปอลี่จะดูชื่นชอบผู้ชายคนอื่นไปทั่ว แต่หล่อนก็ยังรักเเฟนหนุ่มของหล่อนตลอดเวลา

          "เฮ้อ...ความรักบางทีมันก็ยากเหมือนกันเนอะ" ฉันบ่นกับตัวเอง 

     

          ฉันเปิดประตูออกจากห้องพัก เพื่อจะไปหาปอลี่ แต่แล้วประตูของคนข้างห้องก็ได้เปิดขึ้นเช่นกัน

          เขาคนนั้น หันมาหน้ามาทางฉัน โดยบังเอิญ ก่อนจะยิ้มให้ฉันเล็กน้อย ตอนนี้เขาอยู่ในชุดกางเกงยีนที่ขากางเกงมีรอยขาดเล็กหน่อย เสื้อตัวยาวที่ใส่ พร้อมกับรองเท้ากีฬาสีสดใสทำให้ฉันนึกถึง มาร์คคึ รวมถึงสไตล์การเซตผมของเขา และรอยยิ้มที่ละมุนมากมาย นั้นชวนให้ฉันนึกชอบเขาขึ้นมา ก่อนที่เขาจะหันหลังเเละก้าวเดินลงบันไดไป ฉันมองเห็นหลังของเขาที่ค่อย ๆ จากฉันไป เขาจะไปไหนนะ ? 

          ในขณะที่ฉันกำลังจะเดินไปขึ้นรถเพื่อออกไปหาปอลี่นั้น เสียงทุ่มต่ำของใครบางคนก็ลอยเข้ามาในโสตประสาทของฉัน ราวกับว่าเขาต้องการจะบอกบางอย่างผ่านการพูดคุยที่ฉันบังเอิญได้ฟัง

          "เอ่อน่า...กูกำลังจะออกไปเนี่ย ทันแน่กว่าจะเล่นก็อีกตั้งนาน" 

          "เคๆ กูกำลังจะไป เจอกันที่งานนะ" ต้นเสียงกำลังพูดอยู่ข้างหลังของฉัน ฉันรู้สึกได้ หรือบางทีเขาอาจจะบอกฉันเป็นนัยแล้วในสิ่งที่เขากำลังจะทำในอนาคต ฉันควรทำยังไงกับเป้าหมายในวันนี้ 

---------------------------------------

          รถมอเตอร์ไซต์จอดที่หน้าหอพักของปอลี่ ไอโฟน 5C ของฉันได้รับข้อความเตือนมากมาย เนื่องจากปอลี่พยายามติดต่อมาหาฉัน 

          "ถึงแล้วมาเปิดประตูหน่อย" ฉันพิมพ์ข้อความตอบกลับปอลี่ในช่องเเชท

สรุปวันนี้เพื่อนรักของฉันต้องมาก่อนผู้ชายสินะ 

          ขณะความคิดฉันกำลังโลดเเล่นอยู่นั้น ปอลี่ก็ปรากฏตัวขึ้น พร้อมกับเสื้อผ้า หน้าผม ที่ครบชุด ดูไม่ออกเลยว่า หล่อนเพิ่งจะอกหัก หรือทะเลาะกับแฟนแต่อย่างใด 

          "นัท...เราไปงานดาวเดือนกันเถอะ" ปอลี่พูดด้วยน้ำเสียงนิ่ง ต่างจากปกติ

          "เดียวนะ...คือไหนว่าอกหัก จะไปงานได้หรอ" ฉันตอบทันทีด้วยท่าทีสงสัย "ไหวป่ะเนี่ย หรือว่าโกหก"

          "ไม่ได้โกหก อกหักจริงเว้ย แต่มึงจะให้กูร้องไห้ทำไมว่ะ มันเศร้าก็จริง แต่ควรจะมีวิธีอื่นนิ...มึงเป็นเพื่อนกูไม่อยากให้กูสบายใจหรอ" ปอลี่ตอบกลับเหมือนซ้อมบทพูดไว้แล้ว ซึ่งฉันก็ไม่ได้ปฏิเสธ เอาเถอะ!! ถึงจะไม่ชอบงานแบบนี้ แต่ครั้งนี้ยกให้หล่อนสักครั้ง

     

    -------------------------------

          "ไอ้มาร์ค...มึงมาสายนะเนี่ย แล้วจะซ้อมยังไงให้ทันว่ะ" 

          "เอาน่ะ กูมั่นใจในเสียงของตัวเอง 5555" ชายที่ถูกเรียกว่ามาร์ค ตอบกลับทันที 

          น้องคนนั้น...ยัยเด็กนั้น จะมางานแบบนี้ไหม ท่าทางที่ดูไม่ค่อยปกติ กับรอยยิ้มที่ไม่เหมือนคนอื่น เธอจะเข้าใจที่เขาต้องการจะบอกหรือเปล่า 

          บ้าไปแล้ว...นี่มึงกำลังคิดถึงใคร  เขาบ่นกับตัวเองและมองไปที่เครื่องดนตรีที่เพื่อนร่วมวงกำลังเช็คก่อนขึ้นแสดงในคืนนี้ เพลงที่วงของเขาจะทำการแสดงคือ เพลงใกล้แค่ไหนคือใกล้ คุกเข่า และ เวลา นั้นคือสาเหตุที่เขาต้องร้องเพลงเหล่านี้ทุกวัน ลั่นห้อง ซึ่งเขาก็อยากจะขอโทษห้องข้าง ๆ บางเหมือนกัน บางทีเขาอาจจะไม่ได้ร้องเพลงเพราะแต่อย่างใด เพียงแต่เขาอยากแน่ใจว่าเขาร้องเพลงได้ในทุกสถานการณ์เท่านั้น

------------------------------------------------------

          "มึงรู้อะไรไหม" ปอลี่ถามขึ้นขณะนั่งซ้อมรถมอเตอร์ไซต์

          "อะไรล่ะ " ฉันตอบกลับทันที

          "ก่อนที่กูจะชอบผู้ชาย กูอกหักจากผู้หญิงคนหนึ่งมานะเว้ย" ปอลี่พูด แล้วก็เอาหัวมาซบที่หลังของฉัน

          "อืมม ก็พอจะรู้ล่ะ ผู้ชายที่เปลี่ยนไปชอบเพศด้วยกันก็น่าจะมาจากผู้หญิงบ้างล่ะ" ฉันตอบ

          "เสียดายนะ มึงไม่สวย โลกส่วนตัวสูงไปหน่อย ไม่งั้นกูอาจจะเปลี่ยนใจ" ปอลี่พูดขึ้นอีก 

          "งั้นกูก็โชคดีแล้วล่ะ ที่ไม่สวยและไม่ใช่สเปกมึง 555" ฉันตอบกลับ และได้ยินเสียงหัวเราะของปอลี่เบา ๆ อย่างน้อยหล่อนก็ยิ้มบาง ๆ ได้บ้าง

         หลังจากที่งานดาวเดือนเริ่มไปสักพักแล้ว ฉันกับปอลี่ก็เพิ่งเข้ามาถึงที่งาน เด็กปีหนึ่งจำนวนมากที่มาเชียร์เพื่อนของตนเอง ส่วนใหญ่ถึงแม้ว่าจะเป็นปีหนึ่งเหมือนกับคนอื่น ก็ไม่ได้ตื่นเต้นกับงานประเภทนี้สักเท่าไหร่ งานดำเนินไปเรื่อย ๆ ในความคิดของฉัน งานนี้น่าเบื่อกว่าการไปนั่งรอเข้าคอนเสิร์ตของบรรดาโอปป้าเสียอีก รวมทั้งปอลี่ที่พยายามทำตนเองราวกับว่ามีความสุขมากที่สุด เพื่อปกปิดความเศร้าของตนเอง 

          "เดือนปีนี้ ไรวินร์มาแรงว่ะ เพื่อนเราโคตรหล่อเลยเนอะ" ปอลี่พูดขึ้น

          "อืมม หล่อหรอ" ฉันตอบ

          "หล่อดิ เห็นในจอโปรเจกเตอร์ไหม ดูดีจะตาย" ปอลี่ยังอวยต่อเนื่อง

          "ไม่หรอก หล่อนะ ต้องเเบบมาร์ค" ฉันตอบพร้อมยิ้มอ่อนให้ 

          "แต้ม เเต้ม ทางนี้" ปอลี่พูดขึ้นพร้อมกวักมือเรียกเพื่อนอีกคนให้เข้ามา

          "หาตั้งนาน คนเยอะเนอะ" เเต้มพูดขึ้น พร้อมกับเดินตรงมาหยุดต่อหน้าฉันและปอลี่ 

          แต้มเป็นเพื่อนของฉันที่อยู่กลุ่มเดียวกันตอนรับน้อง เธอเรียนคนละสาขากับฉันและปอลี่ แต่เธอก็มักจะมากินข้าวกลางวันกับฉันเสมอ เพราะเธอยังต้องปรับตัวกับเพื่อน ๆ ในสาขาของเธออยู่ เเต้มชอบหมอรุ่นเดียวกันอยู่คนหนึ่ง เพราะมาจากโรงเรียนเดียวกันกับเธอ ดังนั้นงานดาวเดือนแบบนี้จึงไม่แปลกที่จะเจอเธอมาร่วมงานด้วย เพราะเธอก็คงคาดหวังว่าจะเจอหมอคนนั้นอยู่บ้าง

          "ใช่ๆ คนเยอะสิ" ฉันตอบกลับ

          "เสร็จงานนี้ไปกินข้าวต้มต่อนะ ท่าทางจะดึก" แต้มชวนทันที

          "ได้ๆ " ปอลี่ตอบกลับแทน

          "ต่อไปถึงวงหมอฟันร้องเพลงเเล้วนะ ...ไปยืนอยู่ข้างหน้ากัน" แต้มพูดขึ้นพร้อมกับดึงมือฉันให้เดินตามไปตรงหน้าเวที "วงนี้นะ นักร้องนำไม่ค่อยหล่อนะ อยากให้ดูมือกลอง" แต้มยังคงพูดเรื่อย ๆ 

               เสียงไฟสีม่วง ๆ อมชมพูทำให้บรรยากาศหน้าเวทีมีแสงค่อนข้างสลัวฉันว่าคงไม่ใช่วงที่มีเพลงเพราะสักเท่าไหร่ แต่เมื่อแสงไฟเปิดขึ้นอีกครั้ง ภาพของชายข้างห้องก็ปรากฏขึ้น เขาทักทายผู้ชมด้วยสายตา ท่าทางที่เป็นธรรมชาติ ไม่เขินอายใด ๆ ดวงตากลมโตที่ต่างจากที่ฉันเคยเห็นทำให้เขายิ่งดูดีมากขึ้น เพราะอะไร...ทำไมเขาจึงมีแสงออกมารอบตัว วินาทีนั้น เพลงที่เขาร้องฉันไม่รู้หรอกว่าเป็นเพลงอะไร แต่ฉันรู้แล้วว่า เขาคือคนที่ทำให้ฉันหัวใจเต้นแรง ความใกล้จนจะติดหน้าเวทีกลายเป็นความไกลที่ฉันเพิ่งเข้าใจก็วันนี้ 

               บนเวที...สายตาของผู้คนมากมายจับจ้องไปที่เขา แน่นอนว่าหน้าที่นักร้องนำทำให้เขาไม่สามารถเผยความเขินอายใด ๆ ได้ เขาต้องทำหน้าที่นักร้องให้ดี การทักทายผู้ชมเป็นเรื่องพื้นฐานที่เขาต้องทำ เเล้วสายตาของเขาก็กวาดไปเจอกับดวงตาเป็นประกายของใครคนหนึ่งซึ่งเขารู้สึกคุ้นเคย และเหมือนว่าเธอจะมองมาที่เขาเพียงคนเดียวเสียด้วย 

               เธอโดดเด่นอยู่ตรงนั้น...ท่ามกลางผู้คนมากมาย เธอมางานนี้ด้วยหรอ แม่สาวน้อย 

----------------------------------------------------------------

          00.24 น. คือเวลาสิ้นสุดของงานดาวเดือนเฟรชชี่ 

          ผลการคัดเลือกของเป็นไปตามที่ปอลี่ แม่หมอพยากรณ์ว่าไว้ 

          เดือน คือไรวินร์ เพื่อนร่วมชั้นปี ร่วมสาขา ร่วมคณะ 

          ส่วนดาว คือเเพรว เพื่อนร่วมมหาวิทยาลัยที่อยู่คณะเภสัช 

          ส่วนฉัน โดนัท เพื่อนปอลี่ และเเต้ม ก็ยังคงครองตำแหน่งผู้หิวโหยจากการร่วมงาน 

               "ไปกินข้าวต้นเถอะ" เเต้มพูดขึ้นทันทีหลังจากงานเสร็จ

               "ไปดิ ร้านเจ๊ดี๊ดี" ปอลี่เลือกร้านเองเสร็จสรรพ

               "งั้นเจอกันที่ร้านเลยนะ" แต้มตอบ ก่อนจะบิดมอเตอร์ไซต์นำไปก่อน 

          ระหว่างที่ขับรถมาจนถึงร้านข้าวต้มเจ๊ดี๊ดี ฉันได้ยินเสียงปอลี่ พูดอยู่ตลอดเวลา แต่ไม่ได้รู้สึกว่าเป็นเรื่องสำคัญเลย เพราะสิ่งที่หล่อนพูดก็มีแค่เรื่องเดือนคนใหม่ที่หล่อนชื่นชมมาตั้งเข้ามหาวิทยาลัยแล้ว

               "ถึงล่ะ ลงค่ะ" ฉันจอดรถมอเตอร์ไซต์แล้วรีบไล่ให้ปอลี่ลงไป บางทีฉันก็รำคาญเพื่อนคนนี้ขึ้นมา

               "สั่งอะไรดี ต้มหมูไหม ก๋วยจั๊บ หรืออะไร" แต้มถามขึ้นหลังจากเราทั้งคู่นั่งเรียบร้อยแล้ว 

               "มาม่าผสมโจ๊กนะ" ปอลี่บอก

               "มาม่าแค่นั้น" ฉันตอบ 

               "ทำไมไม่ต้มกินที่หอย่ะ" แต้มย้อนถามฉัน 

               "อ้าว ก็อยากกินนิ" ฉันตอบ แต้มเขียนเมนูที่อยากกินลงไปในกระดาษแล้วก็เอาไปส่งเจ๊ดี๊ดี ที่กำลังจัดเตรียมของเสิร์ฟโต๊ะอื่นอยู่

               "สนุกดีเนอะ ฉันว่าล่ะ ไอ้วินมาแน่" แต้มพูดขึ้น

               "ฉันเดาไว้แล้วว่าต้องเป็นฮี ไม่มีผิดแน่นอน" ปอลี่ กับเเต้มยังพูดคุยกันต่อไปไม่หยุด ทันใดนั้นฉันรู้สึกว่า หูของฉันกับให้ความสนใจกับเสียงของใครบางคนมากกว่า

               "เอามาม่า" เสียงผู้ชายคนหนึ่งร้องขึ้นมาแต่ไกลจากด้านหลังของฉัน 

               "แค่มาม่า มึงไปต้มกินเองที่หอไหม" เสียงชายอีกคนทำท่าจะร้องค้าน

               "ก็กูจะกิน สั่งเลยพิเศษด้วย" เสียงชายคนหนึ่งตอบกลับ

               จนฉันอดไม่ได้ที่จะพยายามหันหลังกลับไปมองยังต้นเสียงนั้้น และเเล้วฉันก็คิดถูก เขาคือชายข้างห้องคนนั้นจริง ๆ  เขาคือคนเดียวกับที่ร้องเพลงบนเวทีเมื่อสองชั่วโมงก่อน และตอนนี้เขาก็กำลังนั่งอยู่ในร้านข้าวต้มเช่นเดียวกับฉัน แต้มเอามือมาสะกิดที่มือฉัน ก่อนจะพูดขึ้นว่า

               "นักร้องนำวงหมอฟัน สั่งเหมือนแกเลย โดนัท 5555" แต้มพูดขึ้น ก่อนจะหัวเราะออกมา 

               "อืม..." ฉันตอบได้เท่านั้น 

               "ลุกขึ้นไปเอาน้ำดิแก ...นั่งริมสุดล่ะ ลุกง่ายก็ลุกสิ" แต้มพูดต่อ

               "โอเค" ฉันพูดพลางลุกขึ้นไปตักน้ำมาบริการเพื่อน 

               จุดน้ำดื่มที่ต้องบริการตัวเองอยู่หน้าร้าน ฉันกำลังต่อคิวถัดจากชายอีกคนที่ตักน้ำอยู่ และรู้สึกเหมือนมีใครบางคนเดินมาหยุดอยู่ด้านข้างขวามือของฉัน เขาพูดขึ้นด้วยท่าทีสุภาพ "กินดึกเหมือนกันนะ...งานเลิกดึกก็อย่างนี้ล่ะ หิวเลย"

               ฉันนิ่งไปชั่วขณะ วินาทีนั้นฉันต้องทำยังไงดี ราวกับว่าเขากำลังกระซิบข้างหูฉัน  ฉันรู้คิดว่าตนเองเห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของเขาเล็กน้อย ก่อนจะมีเสียงของชายอีกคนตะโกนขึ้นมา

               "มาร์ค...เอามาสองแก้วนะเว้ย" เสียงชายที่ร่วมโต๊ะของเขาพูดขึ้น

               "โอเค" ชายคนที่ยืนอยู่ข้างฉันตอบกลับ

               มาร์คหรอ...ชื่อของชายคนนี้ คือมาร์คสินะ ใช่เเล้ว ฉันแน่ใจว่าเขาคือมาร์คที่อยู่ในชีวิตจริง และกำลังยืนอยู่ตข้างฉันในตอนนี้

               "ตักน้ำเถอะ รอนานล่ะ" เขาพูดด้วยใบหน้าที่มีรอยยิ้มพลางชี้ไปที่แก้วน้ำ และกระติกน้ำที่อยู่ตรงหน้าฉันที่ไร้คนตักน้ำแล้ว เหลือแค่ฉันกับเขาสองคน

               "ค่ะ" ฉันก้มหน้าตักน้ำโดยไม่สนใจสิ่งอื่นใดนอกจากนี้  และกว่าจะรู้ตัวก็ตักน้ำไปมากกว่าจำนวนของเพื่อนตนเองแล้ว 

               "มากันหลายคนหรอครับ" เขาถามขึ้น

               "ค่ะ" ฉันมองหน้าเขาเเล้วพูดขึ้น

               "มาหลายคนเนี่ย ไม่มีคนช่วยหรอ" เขาถามอีก

               "ค่ะ..สามคนค่ะ" ฉันตอบกลับ

               "งั้นเกินแล้วล่ะ" เขาพูดก่อนจะยิ้มให้ฉันอีกครั้ง ฉันหันหน้าไปมองแก้วน้ำที่เป็นจำนวนกว่า 10 แก้วที่วางเรียงอยู่ และรู้แต่เพียงว่า ฉันไม่รู้ว่าตอนนี้ฉันต้องทำยังไง ?? ใครก็ได้บอกฉันที 

              

                   "งั้นทีเกินมาพวกพี่ขอนะ...ขอบคุณครับ" เขายิ้มเล็กน้อย ภาพของเขาช่างน่ารัก โอปป้าฉันคิดว่าฉันกำลังตกหลุกมรัก!!