คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : CHAP5 END
CHAP 5 The End
อเมริกา
สนามบินที่เต็มไปด้วยความวุ่นวายของผู้คนมากหน้าหลายตา แต่เทียบไม่ได้เลยกับความว้าวุ่นที่เกิดขึ้นในใจของกันต์พิมุกตอนนี้ เท้าของเขาก้าวไปตามทางเดินที่มาร์คได้เขียนแผนที่ไว้ เรานัดกันที่ทางออกที่สองของสนามบิน แต่เพราะเขายังไม่เคยชินกับที่นี่เท่าไหร่ ทำให้ต้องก้มๆเงยๆ มองซ้ายมองขวาว่าจะเดินไปทางไหนดี
กันต์พิมุกมองไปตามป้ายบอกทางต่างๆ เขามีเป้เพียงหนึ่งใบสำหรับการเดินทางมาที่นี่ ความตั้งใจเดียวที่มีคือเพื่อคนที่เขารัก เพื่อการอำลาครั้งสุดท้าย
เพราะมันเป็นการพบกัน
ก่อนที่จะจากกัน
ตลอดกาล
ขาทั้งสองข้างหยุดลง เมื่อพบว่าตนเองมาถึงที่นัดหมายแล้ว แต่เขากลับไม่พบใครรออยู่เลย กันต์พิมุกชะเง้อมองซ้ายที ขวาที รอบข้างเต็มไปด้วยผู้คนที่เดินสวนกันไปมา คนแล้วคนเล่า มันผ่านไปนานเหลือเกิน สำหรับคนที่กำลังรอในตอนนี้
เขาตัดสินใจโทรศัพท์ไปหามาร์ค บางทีมาร์คอาจจะไปรออยู่ที่อื่นโดยที่ไม่ได้บอกไว้ก่อน กันต์พิมุกกดเบอร์ที่ให้ไว้ในแผนที่ แต่สิ่งที่ได้คือความว่างเปล่า ปลายทางที่มีแค่เสียงโอเปอเรเตอร์ตอบกลับทำให้เขาต้องขมวดคิ้วเข้าหากันแน่น
แบบนี้ก็แย่น่ะสิ
เขามองแผนที่ สลับกับมองซ้ายขวาเพื่อหาคนที่นัด มาร์คไม่ได้ให้ที่อยู่ที่บ้านไว้ เพราะฝ่ายนั้นเป็นคนบอกเองว่าจะมารับไปด้วยกัน จะได้ไม่หลงทาง แต่ดูท่าทางเขาจะพลาดซะแล้ว บางที ... มาร์คอาจจะโกหกเขา
คนที่กำลังกระสับกระส่ายอยู่ด้วยความคิดต่างๆนานาต้องสะดุ้งแรงๆ เมื่อเขารู้สึกถึงฝ่ามือของใครบางคนสัมผัสที่หัวไหล่ มันใหญ่พอที่จะทำให้รู้ว่าอีกคนเป็นผู้ชาย
ไวเท่าความคิด กันต์พิมุกหันหลังขวับไปมองคนที่อยู่ข้างหลัง
“ขอโทษนะครับ คุณคือคุณกันต์พิมุกรึเปล่า”
“คือมาร์คให้ผมมารับคุณแทนน่ะ วันนี้เขาไม่ว่าง”
“เขาเลยส่งน้องชายมาแทน”
น้องชาย
นี่ความความจริง หรือเขากำลังฝัน
นี่นายเหรอ
เป็นนายจริงๆใช่ไหม
กันต์พิมุกถามตัวเองซ้ำไปซ้ำมาเมื่อได้เห็นหน้าอีกฝ่ายอย่างชัดเจน สมองของเขาในตอนนี้มันเบลอไปหมด ดวงตาทั้งสองข้างกำลังพร่ามัวเพราะน้ำใสๆที่เริ่มจะเอ่อล้นออกมา ไม่ผิดแน่ น้ำเสียงที่เขาได้ยิน ดวงตาคู่นั้นที่เขาคุ้นเคย รอยยิ้มแบบนั้นที่เขาฝันถึงมันมาตลอด มือที่กำลังเอื้อมมาปาดน้ำตายิ่งย้ำให้เขามั่นใจ ว่าไม่ได้ฝันไป นายจริงๆด้วย...
“ยูคยอม”
กันต์พิมุกปล่อยโฮออกมา เดินเข้าไปกอดคนตรงหน้าไว้ สองแขนโอบรัดเอาไว้แน่นราวกับกลัวว่าคนที่เขากำลังสัมผัสจะเป็นแค่ความฝัน กลัวว่าอีกคนจะหายไปหากเขาลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง กลัวว่าทุกอย่างจะเป็นแค่จินตนาการของคนขี้กลัวคนหนึ่ง กลัวไปหมดทุกๆอย่าง
คนที่เขาคิดถึงมาตลอดสองปีที่ผ่านมา คนที่เขาอยากเจอมากที่สุด คนที่เขาไม่คิดว่าจะได้เจอกันอีก แต่ตอนนี้ มันเป็นจริงแล้ว ยูคยอมมาอยู่ตรงหน้าเขา อยู่ในอ้อมกอดของเขา ย้ำชัดเจนในความรู้สึกว่าอีกคนไม่ใช่ความฝัน
“ไม่ร้องนะ”
ยูคยอมกอดตอบคนตัวเล็กแน่นจนเหมือนอีกคนจะจมหายไปในอ้อมแขน ฝ่ามือใหญ่ลูบหัวของอีกคนเบาๆอย่างปลอบประโลมเหมือนที่ชอบทำเมื่อครั้งยังอยู่ด้วยกัน สองปีที่ไม่ได้เจอกันมันไม่เคยทำให้ทุกอย่างเปลี่ยนไปเลยซักนิด ความรู้สึกที่ห่างหายแต่ไม่เคยลืมมัน ทุกสัมผัสที่กันและกันต่างจดจำได้เป็นอย่างดี สัมผัสที่เขาคิดถึงมันมาตลอด
ถึงแม้จะผ่านไปแค่ช่วงเสี้ยวนาที แต่กลับเนิ่นนานในความรู้สึก เหมือนเวลาถูกหยุดเอาไว้ เหมือนภาพถ่ายที่ถูกบันทึกโดยช่างภาพฝีมือยอดเยี่ยม เหมือนกับว่าหัวใจมันเต้นแรงผิดปกติจนแทบจะระเบิดออกมา น้ำตาแห่งความดีใจไหลออกมาไม่ขาดสาย
ในที่สุด เราก็ได้พบกันซักที
อ้อมกอดที่ถูกคลายลงทำให้กันต์พิมุกได้มีโอกาสเห็นหน้าคนตรงหน้าชัดเจนขึ้น เป็นนายจริงๆ เป็นนายจริงๆด้วย กันต์พิมุกพูดคำเดิมวนไปวนมาในหัว ยูคยอมยังคงเหมือนเดิม ยังคงเป็นยูคยอมคนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง นัยย์ตาสีดำที่สะกดให้เขาจมดิ่งลึกลงไปเหมือนถูกมนต์สะกด ริมฝีปากที่มักจะยิ้มให้เขาอยู่เสมอแม้กระทั่งในตอนนี้ ต่างแค่อีกคนดูผอมลงไปอย่างเห็นได้ชัดกับทรงผมที่ดูเหมือนจะสั้นลงกว่าแต่ก่อน ผมของยูคยอมกลายเป็นสีดำธรรมชาติต่างจากตอนเรียนที่มันเคยถูกย้อมเป็นสีบลอนซ์บ้าง น้ำตาลบ้าง
“นายหายไปไหนมาตั้งสองปี”
กันต์พิมุกถามขึ้น จ้องมองอีกฝ่ายตาไม่กะพริบ ราวกับจะเก็บทุกรายละเอียดของคนตรงหน้าเอาไว้ให้ได้มากที่สุด สองปีที่หายไป สองปีที่เขาแอบร้องไห้ทุกคืนเมื่อคิดถึงเรื่องราวต่างๆที่ผ่านมา สองปีที่เขาคิดว่าจะไม่ได้พบยูคยอมอีกแล้ว
แต่แล้ว
ยูคยอมก็มาปรากฏอยู่ตรงหน้า
นายทำให้ฉันแทบจะบ้าตายอยู่แล้ว รู้บ้างไหม
“ฉันต้องผ่าตัดนะ ต้องพักฟื้น แถมยังต้องกายภาพบำบัดด้วย กว่าจะมายืนให้นายกอดได้แบบนี้น่ะ ไม่ใช่ง่ายๆนะรู้ไหม”
ยูคยอมยิ้มบางๆให้คนตรงหน้า ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา ไม่มีวันไหนเลย ที่เขาจะไม่คิดถึงกันต์พิมุก เขารอดตายมาได้อย่างปาฏิหาริย์ หลังจากที่ล้มลงที่สนามแข่งเมื่อสองปีก่อน เพราะในตอนแรกที่เข้ารับการรักษา หมอลังเลที่จะทำการผ่าเอาเนื้องอกในสมองออก เนื่องจากโอกาสเสี่ยงค่อนข้างสูง หากไม่สำเร็จ เขาอาจไม่มีวันฟื้นขึ้นมาอีก แต่เพราะมันเป็นทางสุดท้าย ถ้าไม่เสี่ยง เขาก็อาจไม่มีวันลืมตาขึ้นมาเพื่อพบกับคนที่เขารักอีกครั้งได้เช่นกัน
ขอบคุณที่การผ่าตัดเป็นไปด้วยความราบรื่น
แต่ก็มีผลข้างเคียงเช่นกัน
ขาของเขาไม่สามารถขยับได้หลังจากฟื้นขึ้นมา กล้ามเนื้อของเขาอ่อนแรงลง ต้องทำกายภาพบำบัดในทุกๆวันโดยที่ตอบไม่ได้ว่านานแค่ไหนกว่าจะหายเป็นปกติ แต่เพราะความหวังและกำลังใจจากทุกๆคน ทำให้ทุกอย่างสำเร็จได้ด้วยดี
ถึงแม้จะไม่สามารถกลับไปวิ่งได้แบบเมื่อก่อนก็ตาม
ต้องขอบคุณแจ็คสัน ที่ฝากฝังเขาเป็นคนไข้พิเศษของศัลยแพทย์มือหนึ่งอย่างนิชคุณ หากไม่ได้หมอเก่งๆ เขาอาจจะตายไปแล้วก็เป็นได้ และก็ต้องขอบคุณมาร์ค ที่มาคอยดูแลหลังจากที่ฟื้นขึ้นมา มาร์คสารภาพกับเขาว่าตกใจมากหลังจากรู้ว่าเขามีอาการผิดปกติไป ซึ่งในนาทีนั้น ทุกอย่างพรั่งพรูออกมาจากปากพี่ชาย รวมถึงเรื่องของกันต์พิมุกด้วยเช่นกัน
เขาไม่เคยรู้มาก่อนว่ามาร์คพูดอะไรกับแบมแบม รู้เพียงแค่อีกคนทำตัวห่างเหินกับเขาไป หลังจากที่บอกว่าชอบมาร์ค แบมแบมหลบหน้าเขา ย้ายที่นั่งไปนั่งข้างคนอื่น ไม่มารอเขาที่สนามแข่งเหมือนเดิม หลีกเลี่ยงที่จะต้องเจอกันทั้งๆที่ต้องเรียนอยู่ห้องเรียนเดียวกัน บรรยากาศระหว่างเขาทั้งสองคนมันน่าอึดอัดไม่เหมือนเมื่อก่อน
แจ็คสันยังคงเป็นเพื่อนที่คอยปลอบใจเขา และรับรู้เรื่องราวทุกอย่าง เขาได้ฝากของขวัญวันเกิดแบมแบมไว้กับแจ็คสันก่อนที่จะย้ายไปรักษาต่อที่อเมริกา แต่เพราะการสื่อสารที่ผิดพลาด ข้อความที่เขาส่งไปให้แจ็คสันไม่ตรงกับข้อความที่แจ็คสันได้รับ
เขาเขียนว่า ให้แจ็คสันช่วยส่งของขวัญไปให้แบมแบมแทนเขาที เพราะอีกสองวันจะเป็นวันเกิดแบมแบม แต่แจ็คสันเข้าใจเป็น อีกสองปี ค่อยส่งไปให้ ซึ่งเขาก็เพิ่งมารู้ไม่นานเรื่องนี้ หลังจากที่ล่าสุดพบกับแจ็คสัน มันบอกกับเขาว่า เมื่อวันก่อนส่งของขวัญไปให้แบมแบมแล้ว ทำให้เขางงหนัก เพราะมันน่าจะถูกส่งไปได้ตั้งแต่สองปีที่แล้วไม่ใช่เมื่อวันก่อน
ไดอารี่เล่มนั้น เขาเขียนมันขึ้นมาหลังจากที่รู้ว่าตัวเองเป็นเนื้องอกในสมอง ในใจตอนนั้นคิดว่าคงไม่มีโอกาสรอดแน่ๆ เพราะเขาปวดหัวหนักขึ้นเรื่อยๆ มันรุนแรงมากขึ้นๆ จนยาที่กินที่สามารถบรรเทาความทรมานได้ ทุกความรู้สึกจึงถูกส่งผ่านไดอารี่ไป หวังแค่ให้อีกคนรู้ว่าเขา รักมากแค่ไหน
อีเมลล์จากกันต์พิมุกที่ถูกส่งมาที่มาร์คทำให้เขารู้ว่าอีกคนยังคงเป็นห่วงกันมากแค่ไหน เขาอ่านข้อความของแบมแบมทุกฉบับ และเป็นคนตอบมันด้วยตนเอง แต่อีกฝ่ายคงไม่เคยรู้มาก่อน ตอนแรกเขาไม่ได้ตั้งใจจะโกหกถึงอาการที่เป็น แต่เพราะอยากจะพิสูจน์ว่าอีกคนยังรู้สึกกับเขาเหมือนเดิมหรือไม่ ทำให้ต้องพิมโกหกไปว่าตัวเองกลายเป็นเจ้าชายนิทรา เหมือนกับเป็นการแช่งตัวเองซะอย่างนั้น เขาขอมาร์คเล่นละครไหลตามน้ำไปกับเขา ถึงกับบินไปเกาหลีเพื่อที่จะไปบอกแบมแบม ซึ่งทั้งหมดเพราะเขาแค่อยากให้แบมแบมมาหาเขาที่อเมริกาเท่านั้นเอง
แต่ทั้งหมดที่ทำมามันก็คุ้มค่า
เพราะเขาได้รู้
ว่าอีกคนไม่เคยเปลี่ยนไป
และเขาเองก็ยังไม่เคยเปลี่ยนไปเช่นกัน
ยังรัก ไม่เคยเปลี่ยน
“ยูคยอม ฉันคิดถึงนายจะบ้าอยู่แล้ว ฉันดีใจมากเลยนะที่เจอนาย ฉันคิดว่านาย... นายจะ คือฉันคิดว่าเราจะไม่ได้พบกันอีกซะแล้ว ฮืออออออออ ฉันขอโทษนะ ขอโทษจริงๆ ขอโทษที่ผ่านมา ฉัน... ฉัน”
คำพูดมากมายกำลังตีรวนปนกันอยู่ในหัวของกันต์พิมุก เขามีเรื่องมากมายเหลือเกินที่อยากจะบอกกับอีกคน มันมากเสียจนไม่รู้ว่าจะพูดอะไรก่อนดี แต่สิ่งหนึ่งที่ยังค้างคาใจอยู่คือเขาอยากจะขอโทษยูคยอม เมื่อย้อนคิดไปถึงเรื่องตอนนั้น ที่เขาทำไม่ดีกับยูคยอมไว้ ความรู้สึกผิดยังคงอยู่ในใจเขาจนมาถึงวันนี้ เขาหลบหน้าอีกคน พูดจาไม่ดีใส่ ทำตัวไม่เหมือนเดิม แถมยัง ไล่อีกคนให้ไปไกลๆ ทั้งๆที่ยูคยอมเป็นคนที่คอยดูแลเขามาอยู่เสมอ กันต์พิมุกรู้สึกผิดจริงๆ
“ไม่เป็นไร ฉันเข้าใจนายแบมแบม เข้าใจว่าทำไมนายถึงต้องทำแบบนั้น มาร์คบอกทุกอย่างแล้ว ฉันไม่เคยคิดจะโกรธนายเลยนะ”
“จริงๆนะ”
“ไม่โกรธจริงๆ”
“ขอบคุณนะ ที่เข้าใจฉัน และก็ไม่โกรธกัน แต่ว่าความจริงแล้วมีเรื่องนึงที่ฉัน ... โกรธนายนะ”
“หืม เรื่องอะไร ฉันทำอะไรผิด” ยูคยอมขมวดคิ้วกับคำพูดของแบมแบม
“ก็ที่นายเขียนในไดอารี่ว่า นายจูบฉัน...”
“ห๊ะ.. เอ่อ คือ..เรื่องนั้นเหรอ” ยูคยอมพูดเสียงแผ่ว ก็เขาเป็นคนสารภาพมันออกไปเองนี่ จะแก้ตัวตอนนี้ก็คงไม่ทัน
“ใช่สิ เพราะแบบนี้ เพื่อเป็นการเอาคืน
น า ย ต้ อ ง โ ด น ฉั น จู บ คื น น ะ รู้ มั๊ ย”
“อะไรนะแบมบะ...”
ไม่มีคำพูดใดๆหลุดออกมาจากปากของยูคยอมอีก เสียงทุกเสียงหายเงียบลงในลำคอ จูบที่กันต์พิมุกกำลังเอาคืน ทำให้คิมยูคยอมอดที่จะยิ้มแก้มปริไม่ได้ รู้แบบนี้จะหลอกให้ทำคืนซะให้เข็ด ภาพของสนามบินที่มีคนมากมายเดินสวนกันไปมามากหน้าหลายตา หลายเชื้อชาติ หลายภาษา คุณจะได้เห็นเรื่องราวหลากหลายมุมมองจากคนเหล่านั้น หลายคนกำลังอำลาญาติพี่น้องเพื่อไปเรียนต่อ หลายคนกำลังเร่งรีบเพราะกำลังจะตกเครื่อง หลายคนกำลังดีใจที่ได้พบกับคนที่จากกันไปแสนนาน และที่ทางออกที่สองหากคุณได้มองไปทางนั้น คุณจะได้พบผู้ชายสองคนที่รักกันมากกอดกันอยู่โดยที่ไม่มีใครคิดที่จะปล่อยอีกคนก่อน
เป็นอ้อมกอดที่อบอุ่นที่สุด คุณว่ามั๊ย?
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
Ps. ส่งท้าย จบแล้วง่า ใครไม่อ่านมาถึงตอนนี้จะงอนมากเลย
ขอบคุณทุกคอมเม้นมากนะจ๊า กอดแน่นๆ
ขอส่งน้องยูคมาลาทุกคน ฮิฮิ บายยยยย
ความคิดเห็น