คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : CHAP4
บททที่ 4
Yugyeom’s Diary
ทุกครั้งที่ฉันลงสนาม ฉันรู้ว่าควรจะทำยังไงเพื่อให้เป็นที่หนึ่ง
รู้ดีว่าควรออมแรงไว้แค่ไหน เพื่อให้ได้เข้าเส้นชัยเป็นคนแรก
รู้ดีว่าต้องวิ่งแบบไหนเพื่อให้เร็วกว่าคนอื่น
รู้ทุกๆอย่าง
แต่ในชีวิตจริง ฉันกลับไม่รู้อะไรเลยว่าควรจะทำยังไง
ในตอนนี้ ... ฉันกลับไม่เก่งเหมือนตอนแข่งเอาซะเลย
แบมแบม นายรู้อะไรมั๊ย ฉันอาจไม่ใช่เพื่อนที่ดีที่สุดของนายหรอกนะ
ฉันอาจเป็นแค่คนโง่ๆคนนึง ที่ได้มารู้จักกับนาย
และนอกจากที่ฉันจะโง่แล้ว ฉันยังเป็นคนที่ชอบโกหกอีกด้วยนะ
ทุกคำพูดที่ฉันพูด มันไม่เคยตรงกับใจ
ทุกอย่างที่ฉันทำ มันไม่เคยตรงกับความรู้สึก
ฉันเคยสารภาพกับนายรึยังนะ
ว่าฉันไม่ใช่คนดีอะไร
ทุกครั้งที่ฉันไปนอนที่ห้องนาย
นายคงไม่รู้ใช่ไหม ว่าคนข้างๆ
แอบลักหลับนายทุกคืน
ริมฝีปากที่ฉันขโมยจูบครั้งแล้วครั้งเล่า
คำบอกรักที่ฉันพูดออกไปไม่รู้เท่าไหร่
ฉันกระซิบข้างหู ว่าฉันรักนายทุกคืนเลยนะ
แต่นายคงไม่ได้ยินมัน
ฉันทำได้แค่กอดนายเอาไว้ข้างกายทุกคืนๆ
ภาวนาขออย่าให้นายรู้ตัวและตื่นขึ้นมา
ภาวนาขอให้เราได้อยู่อย่างนี้ไปนานๆ
ภาวนาให้พรุ่งนี้เราได้อยู่ด้วยกันอีกเหมือนวันนี้
อ้อวนวอนกับดาวทุกดวงว่าขอให้ฉัน
ได้อยู่กับนายนานกว่านี้อีกนิด
แต่ดูเหมือนพระเจ้า คงไม่ได้รักฉันเท่าไหร่
เพราะฉัน คงไม่มีวันเวลาแบบนั้นอีกต่อไปแล้ว
ถึงอย่างนั้นก็เถอะ มาถึงตอนนี้ ฉันคงไม่เสียดายอะไรอีกต่อไปแล้ว
ฉันหวังว่านายจะได้อ่านทั้งหมดที่ฉันได้เขียนไป
หวังว่านายจะไม่โกรธ ที่ฉันเป็นเพื่อนอย่างที่นายหวังไม่ได้
และหวังว่านาย ... กับฉัน เราจะเป็นเหมือนเดิม
แม้เราอาจไม่ได้พบกันแล้วก็ตาม
-. คิม ยูคยอม
กันต์พิมุกกอดสมุดไดอารี่ไว้แนบอก ความเสียใจที่ไม่สามารถข่มมันให้หายไปได้ คำสารภาพของยูคยอมที่เขา...
รู้มาตลอด
กันต์พิมุกทำได้แค่มองห้องๆเดิม มองเตียงเตียงเดิมที่เคยนอน มองหมอนใบเดิมที่เคยหนุน มองรูปคู่ที่ถูกเก็บไว้ในลิ้นชักอย่างดี ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าอีกคนคิดยังไงกับเขา ถึงจะไม่เคยพูดออกมาตรงๆ แต่เขาก็ดูออก เขาก็สัมผัสได้ถึงไออุ่นจากอีกคนในทุกครั้งที่ยูคยอมมาค้างด้วยกัน
เพราะพ่อกับแม่ของกันต์พิมุกต้องไปทำงานนอกเมืองบ่อยๆ ทำให้เขาต้องอยู่คนเดียวเสมอ แต่นั่นมันก็ดูเป็นความเคยชินซะแล้ว เขาอยู่คนเดียวมาตั้งแต่เล็ก ไม่มีพี่ ไม่มีน้อง และไม่มีญาติที่ไหน ... ไม่มีเพื่อนสนิทที่ประเทศเกาหลี หรือแม้แต่ที่ประเทศไทย เพราะเขาต้องย้ายโรงเรียนบ่อยกว่าคนอื่น พ่อและแม่ของเขาเป็นนักธุรกิจที่หวังความเจริญก้าวหน้าที่มากขึ้นและมากขึ้น ทั้งคู่ทำงานอย่างหนัก แต่กันต์พิมุกเข้าใจดี ทั้งหมดมันก็เพื่อครอบครัวของเรา ทั้งหมดมันก็เพื่อตัวเขาเอง
ถึงจะเหงา แต่เขาก็ชินกับมันอย่างบอกไม่ถูก
เขาชอบฟังเพลงคนเดียว
อ่านหนังสือคนเดียว
ดูหนังคนเดียว
กินข้าวคนเดียวมาตลอด...
แต่นั่นมันก่อนที่จะรู้จักกับยูคยอม
เขาไม่รู้ว่าทำไมยูคยอมถึงได้ดีกับเขานัก หรืออีกคนอาจจะแค่สงสารที่เขาไม่มีใคร คาบพละของการเรียนวันแรก เขาเป็นนักเรียนใหม่ที่ยังไม่มีล็อกเกอร์สำหรับเก็บของ ได้แต่ยืนเก้ๆกังๆอยู่นานว่าจะทำอย่างไรดี แต่ยูคยอมเป็นคนเข้าหาเขาก่อนเสมอ เราแชร์ล็อกเกอร์ด้วยกัน เราเป็นพาร์ทเนอร์ของกันและกันเวลาทำกิจกรรมต่างๆ เรากินข้าวจากจานของอีกคนอย่างเป็นเรื่องปกติ ยูคยอมทำให้เขารู้สึกว่า…
การมีใครซักคนอยู่ข้างๆกัน
มันดีกว่าอยู่คนเดียวเป็นไหนๆ
ตอนเย็นหลังเลิกเรียน เขามักจะไปรอยูคยอมซ้อมวิ่งบ่อยๆ จนขนาดแจ็คสันยังอดแซวไม่ได้ว่าไม่มีเพื่อนที่ไหนทำขนาดนี้อีกแล้ว เขาเคยพูดกับยูคยอมว่าอยากได้รองเท้าวิ่งบ้างซักคู่ ในใจตอนนั้นเขาเพียงคิดว่า
ฉันแค่อยากจะวิ่งข้างๆนาย
แค่อยากจะอยู่ ใกล้ๆกัน
แค่นั้นเอง
ยูคยอมเป็นทั้งเพื่อน ทั้งพี่ ทั้งน้อง เป็นเหมือนทุกอย่างของเขา ทุกช่วงเวลาที่ผ่านมา ทุกสถานที่ มันมีแต่ยูคยอมเต็มไปหมด ไม่ว่าจะในชั้นเรียนที่เราชอบคุยกันจนโดนครูดุบ่อยๆ ไม่ว่าจะในโรงอาหารที่เรากินข้าวด้วยกันประจำ ไม่ว่าจะในสนามกีฬาหลังโรงเรียนที่เราเจอกันครั้งแรก หรือแม้กระทั่งที่ห้องนอนของเขา... ที่ยูคยอมมักจะนอนกอดกันเสมอ
ความรู้สึกของเขาที่มีกับเพื่อนสนิท มันมากกว่านั้นจริงๆ
แต่เพื่อนก็คือเพื่อน นั่นคือคำที่มาร์ค พี่ชายของยูคยอมพูดกับเขา ในวันที่เขาไปที่บ้านยูคยอมเพื่อติวหนังสือสำหรับสอบปลายภาค คำพูดของมาร์คทำให้เขาอดที่จะรู้สึกหน้าชาไม่ได้ เขารู้ดีว่าตัวเอง ตกหลุมรักยูคยอมเข้าให้แล้ว
‘ฉันไม่เคยห้ามให้นายเป็นเพื่อนกับมัน แต่ขอเถอะ เพื่อนก็คือเพื่อน อย่ามากกว่านั้น หวังว่านายคงจะเข้าใจนะ’
เหมือนน้ำเย็นถูกสาดเข้ามาที่หน้าอย่างจัง มันทำให้เขาเหมือนคนหลงทางที่ไม่รู้จะไปซ้ายหรือไปขวา ไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงกับความรู้สึกทั้งหมดที่มี ทั้งหมดอาจเป็นเพราะยูคยอมคือคนที่ดีกับเขามาตลอด อาจเป็นเพราะในวันที่ไม่มีใคร แต่ยูคยอมเป็นคนที่พร้อมจะยืนอยู่ข้างๆเขาเสมอ อาจเป็นเพราะรอยยิ้มอบอุ่นที่เขาแสนจะหลงใหล อาจเป็นเพราะหัวใจที่เต้นแรงอย่างบ้าคลั่งเวลาอีกคนเข้ามาใกล้ หรืออาจเป็นเพราะอะไรก็ตามแต่
เขารักยูคยอมเกินกว่าจะเห็นแก่ตัวได้
‘ยูคยอมเป็นคนใจดี มันทำดีกับทุกคน นายอย่าสำคัญตัวผิดเลย มันแค่สงสารนายเท่านั้น ขอร้อง อย่ามากกว่านี้เลย อย่าทำให้ทุกอย่างมันมากกว่าที่เป็นอยู่ หยุดทุกอย่างซะ แบมแบม’
‘เอารูปนี่ไปดูซะสิ นายจะได้รู้ ว่าครอบครัวเรารักกันขนาดไหน พ่อกับแม่หวงยูคยอมมาก และแน่นอน เขาไม่ปล่อยให้ลูกตัวเอง ชอบผู้ชายแน่นอน’
รูปครอบครัวแสนสุขถูกยื่นมาใส่มือกันต์พิมุก รอยยิ้มอบอุ่นของยูคยอมที่เขาชอบ ปรากฏอยู่ในรูป รอยยิ้มที่เขาเคยคิดอยากจะเก็บมันไว้ให้เป็นของเขาแค่คนเดียว แต่มันไม่มีทางทำได้ ซักวันนึง ยูคยอมคงเจอคนที่ดีกว่า ดีกว่าคนที่มันไม่มีอะไรเลยอย่างเขา กันต์พิมุกตัดสินใจหยุดทุกความรู้สึกที่มีเอาไว้ ให้มันเป็นแค่เพื่อนอย่างที่ควรจะเป็น ถึงแม้เขาจะรู้ว่ายูคยอมกับเขารู้สึกแบบเดียวกันก็ตาม แต่มันเป็นไปไม่ได้
ทุกอย่างประจวบเหมาะพอดีกับคืนนั้น ที่ยูคยอมมาค้างที่ห้องของเขา ยูคยอมบังเอิญเห็นภาพครอบครัวของตนเองอยู่ในลิ้นชักโต๊ะเขียนหนังสือ เขาหาคำตอบให้ยูคยอมไม่ได้ว่าทำไมรูปครอบครัวของเพื่อนที่เขาแอบมีใจให้ถึงมาอยู่ในห้องได้
‘ทำไมนายถึงมีรูปนี้ด้วยล่ะ แปลกจังแฮะ’
‘คือ พี่มาร์คให้มาน่ะ’
‘มาร์คเนี่ยนะ ทำไมเขาถึงให้รูปนี้กับนายได้’
‘ก็ เอ่อ คือ คงเป็นเพราะ...’
‘ฉันชอบเขา’
‘ฉันชอบพี่ชายของนาย คิมยูคยอม’
กันต์พิมุกแทบอยากจะกัดลิ้นตัวเองแรงๆที่พูดแบบนั้นออกไป ใจของเขามันตะโกนดังออกมาว่า ฉันรักนาย รักนายต่างหาก ไม่ใช่พี่ของนาย
‘พูดเล่นรึเปล่า’
‘จริง’
กันต์พิมุกตอบเสียงแผ่ว
‘ทำไม แล้วกับฉัน... นาย’
‘ทั้งหมดนั่น ที่ฉันตีสนิทกับนาย เพราะฉันอยากเข้าใกล้พี่นาย แต่ต่อไปนี้ มันจะไม่มีอีกแล้ว’
‘หวังว่าต่อจากนี้ เราจะเป็น เ พื่ อ น ที่ดีต่อกันนะ’
' น า ย คื อ เ พื่ อ น ที่ ดี ที่ สุ ด ส ำ ห รั บ ฉั น เ ล ย คิ ม ยู ค ย อ ม '
ใช่ ยูคยอม
นายมันเป็นคนโง่
โง่ที่ไม่เคยรู้ว่าฉันโกหกนายมาตลอด
โง่ที่คิดว่าฉันคิดกับนายแค่เพื่อน
แต่ฉันเอง ฉันเองที่โง่กว่า
โง่และขี้ขลาด เกินกว่าจะบอกคำนั้นออกไป
ว่ า ฉั น รั ก น า ย
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
Ps. ความจริงมันเป็นเช่นนี้แล
มาร์คเป็นแค่พี่ชายคนนึงที่รักน้องมาก
แต่ความรัก ก็อาจทำให้ลืมอะไรหลายๆอย่างไปได้เช่นกัน
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่าน
มาคอมเม้น มาคอยให้กำลังใจ
คือมันดีใจมากนะ พิมเป็นคำพูดไม่ถูกเลย
เวลาเปิดบทความเข้ามาแล้วเห็นว่า
มีคนมาเม้นให้ อินกับสิ่งที่เราต้องการจะเสนออกไป
ตอนหน้า Finally End แล้ว
ใครว่างๆอย่าลืมกดเข้ามาอ่านนะ
พรุ่งนี้เจอกัน.
ความคิดเห็น