คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : CHAP3.2
“ว่ า ไ ง ไ ม่ เ จ อ กั น น า น เ ล ย น ะ”
“พี่มาร์ค”
บทที่ 3.2
“ทำไมพี่ถึงมาอยู่ที่นี่ได้ พี่ไม่ได้อยู่อเมริกาเหรอ”
กันต์พิมุกถามคำถามที่สงสัยออกไป ไหนบอกว่าอยู่อเมริกาไม่ใช่รึไง ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้เขาพยายามติดต่อมาร์คมาตลอด อีเมลล์ที่มาร์คไม่ยอมตอบกลับเป็นสิบฉบับที่เขาได้แต่นับวันรอข้อความจากอีกคน แต่วันนี้ ทำไมถึงกับมาหาเขาที่บ้านด้วยตัวเอง ทำไมถึงมาเอาตอนนี้
“ฉันมาหานาย มีอะไรจะบอกน่ะ”
มาร์คพูดด้วยสีหน้านิ่งๆเหมือนที่เขามักจะทำอยู่เสมอ อันที่จริง เขากับกันต์พิมุกรู้จักกันมานาน เพราะกันต์พิมุกเป็นเพื่อนสนิทของน้องชายเขา เราได้เจอกันบ้างเป็นบางครั้งที่โรงเรียน หรือที่บ้านของเขา
แต่นั่นมันก็นานมากแล้ว
แต่ถึงแม้เวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน กันต์พิมุกยังคงเหมือนเดิม ตัวเล็กเหมือนเดิม สูงเท่าเดิม ผอมเหมือนเดิม และยังมีแววตาคู่เดิม ที่เขาจดจำมันได้ดี แววตาที่แสดงออกถึงความรู้สึกทุกอย่างที่อยู่ภายในใจออกมา
“วันอาทิตย์นี้นายว่างมั๊ย”
“ฉันอยากให้นาย ไปบางที่กับฉันหน่อย”
ท้องฟ้าในตอนนี้ปกคลุมไปด้วยความมืดมิด
มีเพียงพระจันทร์ที่ทอดแสงสว่างอยู่ท่ามกลางหมู่ดาว
ถนนทุกสายปราศจากยานพาหนะเคลื่อนผ่าน
บ้านทุกหลังล้วนดับไฟลง เป็นสัญญาณว่าเวลานี้ควรจะเข้านอนได้แล้ว
แต่นั่นไม่ใช่สำหรับกันต์พิมุก
ทั้งห้องนอนแคบๆมีเพียงความเงียบ
และเสียงสะอื้นของใครคนนึงที่ดังไปทั่ว ราวกับจะร้องบอกให้ทุกคนให้รู้ว่าเขากำลังเสียใจมากแค่ไหน
กันต์พิมุกทรุดตัวลงกับพื้นห้องนอนอย่างหมดแรง มาร์คกลับไปแล้ว กลับไปพร้อมกับความรู้สึกของเขาที่ตอนนี้มัน
ไม่เหลืออะไรเลย
ไม่เหลือแม้กระทั่งความหวังน้อยนิดที่เขาคิดอยู่เสมอว่ามันมีมาตลอด
หมดแล้วจริงๆ
คำพูดของมาร์คยังคงวนเวียนอยู่ในหัว มันดังก้องซ้ำไปซ้ำมาเหมือนเครื่องเสียงที่ไม่สามารถกดปิดได้ กันต์พิมุกกำมือแน่น กอดเข่าตัวเอง ปล่อยทุกน้ำตาที่เคยอดกลั้นเอาไว้ให้ไหลรินลงมา เสียงสะอื้นของเขาดังไปทั่วห้องแคบๆ
‘ฉันรู้ว่าที่ผ่านมาฉันผิดเอง ผิดทั้งกับนาย ทั้งกับยูคยอม เป็นพี่ที่โคตรแย่ ไม่เคยทำให้มันมีความสุขเลย แต่ครั้งนี้ มันเป็นครั้งสุดท้ายจริงๆแล้วที่ฉันสามารถทำเพื่อมันได้ ได้โปรดไปกับฉันเถอะนะ...’
‘อาทิตย์หน้า หมอจะถอดเครื่องช่วยหายใจของยูคยอมออก ฉันอยากจะให้นายไปหามัน เป็นครั้งสุดท้าย’
ความคิดเห็น