คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : CHAP3.1
To… Kunpimuk Puwakul
From Kim Yugyeom
ตลกน่ะ ... มันจะเป็นไปได้ยังไงกัน
ทำไมพัสดุนี่ ถึงเป็นของยูคยอมได้
บทที่สาม
Running is the best thing that I love
But you are more than that Bambam.
Happy Birthday to you. My best friend.
กันต์พิมุกอ่านข้อความในการ์ดทุกตัวอักษร มองลายมือที่คุ้นเคยและจดจำมันได้ดี ยูคยอม นายเป็นคนเขียนมันเหรอ ... นายเป็นคนส่งมันมาให้ฉันเหรอ นายฟื้นขึ้นมาแล้วใช่รึเปล่า นายหายแล้วใช่ไหม
หรือว่าทั้งหมดนี่
‘ยูคยอมฝากมาให้นาย’
กันต์พิมุกพลิกการ์ดไปด้านหลัง ข้อความที่ถูกเขียนด้วยลายมือที่แตกต่างออกไปทำให้เขาไหล่ตก
ฉันแจ็คสัน
ขอโทษที่ไม่เคยบอกอะไรกับนายเลย
ไม่รู้สิ บอกตอนนี้มันอาจจะสายเกินไป
ยูคยอมฝากนี่ไว้ให้นายก่อนที่มันจะย้ายไปอเมริกา
หวังว่าคงจะส่งไปทันวันเกิดนายพอดี
เจ้าของวันเกิดได้แต่มองการ์ดด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก ตอนแรกมันทั้งตื่นเต้น ตกใจ ดีใจ แต่ท้ายที่สุดกลับถูกซ้ำด้วยความความผิดหวังอย่างรุนแรง เขามองของขวัญที่อยู่ในกล่อง หวนคิดถึงวันเก่าๆที่ผ่านมานานแต่ยังไม่เคยลืม ยังจำมันได้ดีถึงวันนั้น ของขวัญที่เขาเคยบ่นว่าอยากได้
รองเท้าวิ่ง
เขาเคยบอกกับยูคยอมว่า เขาอยากวิ่งบ้าง ครั้งแรกที่เขาและยูคยอมเจอกัน คือที่สนามวิ่งหลังโรงเรียน ยูคยอมเป็นนักกีฬาวิ่งแข่งของโรงเรียนตั้งแต่ ม.ต้น และได้รู้จักเขาเมื่อตอน ม.4 ซึ่งเป็นช่วงที่เขาย้ายโรงเรียนจากไทยมาเรียนที่เกาหลี
ในตอนนั้นที่เขายังพูดภาษาเกาหลีไม่เก่ง เพื่อนก็ไม่มีเพราะสื่อสารกันไม่รู้เรื่อง แต่ยูคยอมเป็นเพียงคนเดียวที่มาชวนเขาคุย ทั้งๆที่เราคุยกันคนละภาษา ได้แต่ชี้โน่นชี้นี่ใบ้ไปใบ้มา รู้เรื่องบ้างไม่รู้เรื่องบ้าง แต่สุดท้ายเราก็เข้าใจกันได้
รอยยิ้มกว้างๆถูกส่งมาให้เขาเสมอ ไม่ว่าจะเป็นตอนไหนก็ตาม ยูคยอมเป็นเหมือนส่วนหนึ่งในชีวิตเขา เราเรียนห้องเดียวกัน ชั้นเดียวกัน โรงเรียนเดียวกัน กินข้าวกลางวันด้วย ยูคยอมเป็นคนที่คอยช่วยเหลือเขาเสมอ เป็นเพื่อนแบบที่เขาคิดว่าคงจะหาไม่ได้อีกแล้ว ทุกๆอย่างที่เป็นยูคยอม มันไม่มีอีกแล้ว ไม่มี แม้กระทั่งรอยยิ้มนั่น
ไม่มีอะไรเลย
กันต์พิมุกสูดลมหายใจเข้าลึกๆ สะกดจิตตัวเองเอาไว้ว่าอย่าให้น้ำตาไหลออกมา เขาหยิบรองเท้าที่อยู่ในกล่องมาลองใส่ มันพอดีกับเท้าของเขาอย่างไม่น่าเชื่อ แอบยิ้มเศร้าๆที่คนเลือกยังอุตส่าใส่ใจหารองเท้าที่พอดีกับไซส์มาให้เป๊ะ
ขอบคุณนะ ยูคยอม
ขอบคุณมากจริงๆ
กันต์พิมุกได้แต่พูดขอบคุณในใจซ้ำเป็นร้อยๆรอบ ทั้งๆที่ความจริง เขาควรจะเป็นคนไปบอกยูคยอมด้วยตัวเอง แต่สุดท้าย ก็ไม่มีโอกาส ได้แต่นึกเสียใจที่ทุกอย่างมันสายเกินไป สายตาของเขาเหลือบไปเห็นอะไรอีกอย่างที่อยู่ในกล่องที่ก่อนหน้านี้เขาไม่ได้ให้ความสนใจกับมันนัก
สมุดเหรอ
ออดดดดดดดดดดดดด
เสียงออดหน้าบ้านดังขึ้นอีกครั้ง ทำให้ต้องละความสนใจจากกล่องพัสดุไปที่หน้าประตู มีคนมาหาสินะ
ทันทีที่กันต์พิมุกเปิดประตูบ้านออกไป ขาทั้งสองข้างก้าวมาได้แค่ไม่กี่ก้าวก็ต้องหยุดชะงักลง ครั้งนี้ไม่ใช่บุรุษไปรษณีย์มาส่งพัสดุ แต่เป็นคนที่เขาคุ้นเคยดี ทั้งๆที่ไม่คิดว่าจะได้เจอกันอีกครั้ง
“ว่ า ไ ง ไ ม่ เ จ อ กั น น า น เ ล ย น ะ”
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
Ps. เดี๋ยวมาต่อนะ มาแบบสั้นๆก่อน
ดีใจมากเลยที่มีคนมาอ่านด้วย 5555
ตอนแรกกะจะมาเม้นให้นิยายตัวเองละ
เงียบเหลือเกิน ฮ่าๆๆ ล้อเล่น
ใครที่เดาว่ายูคส่งของขวัญวันเกิดมาให้กับไดอารี่ นั่นคือจริง
เรื่องนี้ไม่ยาวนะ อีกไม่กี่ตอนก็จบแล้ว
ถามว่ายูคตายมั๊ย ต้องอ่านให้จบ โอเคนะ สัญญาเร็วววว!
กอดแน่นๆ นักอ่านทุกคน
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
ความคิดเห็น