คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : CHAP2
ผมเคยบอกคุณไปรึยัง ว่าบางที ชีวิตคนเรามันก็สั้นนะ ในวันที่ผมเริ่มเขียนไดอารี่เล่มนี้ มันคงใกล้แล้วเหมือนกัน เมื่อไหร่ที่ปากกาด้ามนี้หมึกหมดไป ชีวิตของผม … ก็คงใกล้สิ้นสุดลงเช่นกัน-. คิมยูคยอม
บทที่สอง
‘ทำไมมึงไม่เคยบอกกูเลยวะแจ็คสัน’
‘ทำไมมึงถึงไม่เคยบอกกูว่ามันเป็นหนักขนาดนี้’
มาร์คพูดออกมาด้วยน้ำเสียงแหบพร่า เขาได้ยินอาการของยูคยอมที่หมอบอกแล้ว ไม่เคยเลย ไม่เคยรู้เลยจริงๆ ว่าน้องตัวเองเป็นโรคร้ายขนาดนี้ ทำไมกัน เขามันเป็นพี่ที่ไม่ได้เรื่องใช่ไหม
‘กูขอโทษะ มันไม่อยากให้บอกใคร’
แจ็คสันหลุบตาลงต่ำ น้ำใสๆที่เริ่มไหลมาอยู่ที่ขอบตา ก่อนจะไหลลงมาเป็นสายอย่างห้ามไม่อยู่ เขาไม่รู้ว่าเขาทำถูกรึเปล่าที่เชื่อยูคยอมว่าห้ามบอกใครทั้งนั้น มาร์คเป็นคนนิ่งๆก็จริงแต่ความจริงก็อ่อนไหวมากเช่นกัน ยูคยอมไม่อยากให้มาร์ครู้เรื่องนี้ จะได้ไม่ต้องมาคอยกังวล เพื่อนๆที่โรงเรียนก็ไม่มีใครรู้เรื่องนี้ซักคน เรื่องนี้เป็นความลับ
‘กูมันเป็นพี่ที่โคตรแย่เลยใช่มั๊ย แจ็คสัน’
มาร์คพูดเสียงแผ่ว เสียงสะอื้นเบาๆ แต่ดังมากพอที่คนข้างๆจะได้ยิน ทำให้หวังแจ็คสัน ต้องดึงอีกคนมากอดปลอบ
‘หมอบอกว่า ยูคอาจจะมีโอกาสฟื้นก็ได้ ไม่ต้องร้องนะ’
ถึงจะได้แต่บอกอีกคนว่าไม่ต้องร้อง แต่แจ็คสันเองก็ไม่สามารถห้ามน้ำตาของตนเองที่ไหลออกมาได้เช่นกัน
‘ไม่ต้องห่วงหรอกนะ มันจะต้องไม่เป็นไร’
02.05.2014
ฤดูร้อนยังคงเป็นฤดูที่กันต์พิมุกชอบเช่นเคย ทุกวันหยุดในฤดูร้อน เขามักจะมานั่งปลูกต้นไม้ รดน้ำ และพรวนดินอยู่เสมอ ดอกกุหลาบคือดอกไม้ที่เขาชื่นชอบ ถึงมันจะมีหนามแหลมคม แต่กลับดูสวยงามและน่าหลงใหล เป็นราชินีในดอกไม้ทั้งปวง
กรรไกรตัดกิ่งไม้ถูกตัดฉับลงที่ก้านของดอกกุหลาบดอกหนึ่ง กันต์พิมุกจับก้านของดอกกุหลาบอย่างระมัดระวัง เพราะเขาเคยถูกหนามของกุหลาบตำเข้าที่นิ้วจนเลือดไหล โชคดีที่ตอนนั้นเขามียูคยอมอยู่ด้วย…
ยูคยอม เพื่อนรักของเขา
ผ่านมาสองปีแล้วที่ยูคยอมล้มลงไปตอนที่แข่งวิ่งในงานกีฬาสีโรงเรียน เขาจำได้แค่ว่า เขาพยายามวิ่งไปอีกฟากของสนามเพื่อไปหายูคยอม แต่เพราะคนที่มากมายและต่างคนต่างอยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ทำให้เขาเข้าไปไม่ได้ เห็นแค่แจ็คสันกับพี่มาร์คที่ช่วยกันหามยูคยอมขึ้นรถไป
ไม่มีใครบอกข่าวคราวของยูคยอมกับกันต์พิมุกเลยซักคน แม้แต่มาร์คและแจ็คสันเองก็ปิดข่าวเงียบ เขาถามใครก็ไม่ยอมตอบ บอกแค่ว่า ยูคยอมไม่เป็นอะไรมาก ซึ่งตอนนั้นแม้เขาเองจะเป็นห่วงยูคยอมมาก แต่ก็ไม่รู้จะต้องทำยังไง กันต์พิมุกไม่รู้ว่าเพื่อนของเขาอยู่โรงพยาบาลไหน ห้องไหน หรืออยู่ที่ไหนเลยด้วยซ้ำ บวกกับต้องทำเรื่องไปเรียนต่ออเมริกาที่สอบชิงทุนได้ ทำให้เรื่องของยูคยอมถูกพักเอาไว้ก่อน
หนึ่งอาทิตย์หลังจากนั้น ทำให้เขาได้ทราบข่าวของยูคยอม แจ็คสันเป็นคนพูดออกมาเองโดยที่ไม่ต้องถาม ยูคยอมยังคงมีชีวิตอยู่
เขายังปลอดภัยดี
เพียงแค่
ไม่สามารถตอบสนองได้เท่านั้น
กันต์พิมุกตัวชาวาบไปหลังจากได้ยินว่ายูคยอม กลายเป็นเจ้าชายนิทรา เขายังคงมีลมหายใจ แต่ไม่ตอบสนอง เป็นเหมือนคนที่กำลังหมดแรงและอยากนอนพัก เป็นเหมือนคนที่เหนื่อยล้าจากการวิ่งแข่งเท่านั้น หลังจากได้ยินข่าวนั้น กันต์พิมุกตัดสินใจทิ้งทุนที่ต้องไปเรียนต่อและบินกลับมายังเกาหลีทันที แต่ดูเหมือนทุกอย่างจะสายเกินไป เขาพยายามติดต่อทั้งแจ็คสันและมาร์คเพื่อถามหาโรงพยาบาลที่ยูคยอมรักษาอยู่ แต่ผลสุดท้ายคือ
มาร์คพายูคยอมกลับไปอเมริกาเพื่อรักษาต่อ
พวกเขาย้ายที่อยู่อย่างกะทันหันโดยไม่บอกกล่าว กันต์พิมุกเองนึกโกรธทั้งแจ็คสันและมาร์ค พี่ชายของยูคยอมที่ไม่ยอมบอกอะไรกับเขาเลย ทั้งๆที่เขากับยูคยอมก็เป็นเพื่อนสนิทกัน นึกน้อยใจที่มีแต่คนมองข้าม ทั้งๆที่เขาเป็นห่วงอีกคนแทบบ้า
สองปีที่ผ่านมา เขาทำได้แค่รออีเมลล์ตอบกลับจากมาร์คเพื่อถามไถ่อาการของยูคยอม แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจงใจจะแกล้งหรือติดธุระอย่างที่บอกจริงๆก็ไม่รู้ มาร์คตอบอีเมลล์เขาช้าเหลือเกินในความรู้สึก
ล่าสุดคือเมื่อเดือนก่อน มาร์คบอกว่าอาการของยูคยอมยังคงทรงตัว ผ่านมาสองปี แต่ยูคยอมก็ยังไม่สามารถตอบสนองได้ มาร์คบอกว่าถ้าครบสามปี ยูคยอมยังไม่ฟื้นขึ้นมา ทางครอบครัวจะปล่อยให้ยูคยอม จากไปอย่างสงบ
กันต์พิมุกปาดน้ำตาที่เริ่มไหลรินอีกครั้ง ทุกครั้งที่คิดถึงอีกคน น้ำตามันจะไหลออกมาเองอย่างห้ามไม่อยู่ เขาตัดหนามของดอกกุหลาบออกด้วยความระมัดระวัง วันนี้เป็นวันเกิดของเขา สอง พฤษภาคม และเป็นวันเดียวกับที่ยูคยอม…
ล้มลงไปวันนั้น
ไม่รู้จะนับเป็นวันที่พิเศษได้รึเปล่า
ออดดดดดดดดดด
กันต์พิมุกสะดุ้งเบาๆ เขาได้ยินเสียงออดหน้าบ้านดังขึ้น สองมือวางดอกกุหลาบไว้ที่โต๊ะอย่างเบามือ ปัดเศษดินที่เปื้อนมืออยู่ ก่อนจะเดินไปที่ประตู
บุรุษไปรษณีย์นั่นเอง
“มีพัสดุมาส่งครับ ช่วยเซ็นรับด้วยนะครับ”
กันต์พิมุกยิ้มรับให้กับคนที่มาส่งพัสดุ เขาเซ็นชื่อของตนเองตามที่บุรุษไปรษณีย์บอก
“ขอบคุณครับ”
เขาเอ่ยขออบคุณเบาๆ ก่อนจะเอากล่องพัสดุเขาบ้าน มันไม่ใหญ่มาก เป็นกล่องขนาดประมาณเอสามเห็นจะได้ จ่าหน้าส่งมาถึงเขานี่
กันต์พิมุกขมวดคิ้ว ปกติเขาไม่เคยได้รับพัสดุจากใครเท่าไหร่ ไม่เคยสั่งซื้อของในเน็ต หรือมีเพื่อนทางไปรษณีย์ นี่เป็นของใครส่งมากัน
TO… Kunpimuk Puwakul
F R O M K I M Y U G Y E O M
ความคิดเห็น