ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ตอนที่ 7
ตอนที่ 7
กฤตเมฆเดินออกมาที่ระเบียงหน้าบ้านที่ยื่นหน้าออกทางทะเล เขาเดินถือถ้วยกาแฟอย่างเคยชินหลังจากที่อาบน้ำและทานอาหารเย็นกันแล้ว โดยขาดกันต์ธรที่ยังไม่กลับมาจากที่โรงพยาบาลเลย เขามองออกไปข้างหน้าอย่างไร้จุดหมาย จากที่เขาได้เห็นเด็กฝึกงานทั้งสามคนจากการแนะนำของวรพิชชานั้นทำให้เขารู้ว่าสามคนนี้เป็นเพื่อนสนิทกันและเด็กที่ชื่อไม่เหมือนชาวบ้านนั้นเป็นน้องสาวของเพื่อนรักวรพิชชาอีกทีหนึ่งและสนิทกันมาก
ชายหนุ่มรู้ว่าตัวเองไม่อาจจะถอนสายตาไปจากร่างบางเล็กของเธอได้คอยแต่จะมองจับนิ่งอยู่ที่เธอไม่คลาดสายตาหลายครั้งทีมองไปและสบตากับเจ้าของร่างบางอย่างไม่อาจจะเลี่ยงได้ เธอมองหน้าเขาอย่างสงสัยว่ามองหน้าเธอมีอะไรรึเปล่า ทั้งสาคนเป็นคนร่างเริงและคุยเก่งเป็นอย่างมาก แต่จะมีก็เพียงสาริกาที่ดูจะเงียบกว่าเพื่อนจากที่เขาเห็นว่าสายตาที่เด็กหนุ่มมองที่สาริกานั้นมันไม่เหมือนกันแต่มันเหมือน...
“อ้าว? คุณเมฆยังไม่นอนเหรอครับ?” กันต์ธรถามเมื่อเขากำลังจะกลับที่เรือนพักของเขานั้นเห็นว่าเจ้านายยังอยู่ที่ระเบียงอยู่
“อ๋อ ยังนายละเป็นไงบ้างเด็กเป้ฯไงบ้าง?” เรียบร้อยครับไม่มีปัญหา เป็นเด็กผู้หญิงพอดีว่าพ่อเขาไปเปลี่ยนผมเลยกลับมาพักน่ะครับ ต้องขอโทษด้วยนะครับที่ไม่ได้อยู่รอ” ของเขาอย่างรู้สึกผิด
“ฉันน่ะไม่เป็นไรหรอกแต่อีกคนเนี่ยซิ นายคงต้องเคลียร์ยาวหน่อย ฮึ ฮึ” ก่อนจะเดินเข้าบ้านไปปล่อยให้ชายหนุ่มอีกคนคิดหนักอยู่ว่าใครที่โกรธเขาขนาดนั้น
“อะไรวะ?” เขายืนอยู่ตรงนั้นอยู่นานแต่ไม่รู้เลยว่าตัวเองตกอยู่ในสายตาของใครอีกคนที่ยืนแอบดูอยู่ในห้องตัวเองอย่างน้อยใจ นี่เขาจะไม่คิดบอกเธอเลยเหรอว่าไปไหนมา โทรศัพท์ก็มีน่าจะโทรบอกกันหน่อยะนะ คนใจร้าย...
เธอได้แต่นึกน้อยใจอยู่คนเดียว ยังไงวันนี้เธอก็ต้องเคลียร์กับเขาให้รู้เรื่องให้ได้คิดได้ดังนั้นเธอเดินออกจาห้องไปทันที มุ่งไปไปยังจุดหมายที่เธอคิดเอาไว้
ก๊อก ก๊อก
กันต์ธรเดินมาเปิดประตูคิดว่าคงเป็นชยันต์ที่มาเคาะเรียกเพราะนี่มันก็ดึกมากแล้ว และคิดว่าคงไม่น่าจะเป็นคนอื่น เขาจึงเดินออกมาทั้งที่ใสผ้าขนหนูผืนเดียว
“เฮ้ย! คุณฟ้ามาทำไมครับ!?” เขมองหน้าเออย่างตกใจพยายามที่จะปิดประตูกันไม่ให้เธอเข้ามาแต่ไม่ทันเสียแล้ว
“เอาซิถ้าพี่กันต์กล้าไล่ฟ้า ฟ้าจะร้องให้คนช่วย” เธอมองหน้าเขาอย่างเด็ดเดี่ยว
“เฮ้อ..มีอะไรครับคนอื่นเห็นมันจะไม่เหมาะนะครับ” เขามองหน้าหญิงสาวอย่างกังวลลำพังตัวเขาเองไม่เท่าไหร่ แต่เธอวิจะเสียชื่อหากมีคนเอาไปพูดต่อ
“ฟ้าไม่สนใครจะว่ายังไง ฟ้าต้องคุยกับพี่ให้รุ้เรื่อง”
“ครับๆ เอางั้นก็ได้แต่ผมขอเปลี่ยนชุดหน่อยะกันเกิดคนอื่นมาเห็นมันจะไม่เหมาะนัก” เขาบอกอย่างยอมแพ้ยิ่งเห็นสายตาที่มองเขาอย่าตัดพ้อด้วยแล้วมันทำให้เขาใจแข็งกับเอไม่ลง แม้จะรู้ว่าอาจจะเกิดเรื่องเสียหายได้หากมีคนผ่านมาละก็
“พี่กันต์แคร์คนอื่นมากรึไง?” เธอถามเขาอย่างน้อยใจ นี่เธอสำคัญกับเขาน้อยว่าคนอื่นรึไงกัน
“เฮอ! เปล่านะครับแต่ผมห่วงคุณฟ้าว่าจะเสียหายต่างหากแล้วสภาพผมตอนนี้มันก็ล่อแหลมมากด้วย เกิดคนอื่นเห็นเขาจะเอาไปพูดไม่ดีนะครับ” เขาบอกเธออย่างเหนื่อยใจ
“อ๋อ พี่คงรำคาญฟ้ามากใช่มั้ยถึงทำหน้าอย่างนั้นน่ะ” เธอถามอย่างน้อยใจ เธอหันหลังกลับจะออกจากห้องไป ก่อนที่จะถึงประตูเธอก็รู้สึกถึงสัมผัสที่ข้อมือบางของเธอ กานต์ธิดาหันไปมองคนที่จับมือเธอเอาไว้แน่น
“มาห้ามทำไม? รำคาญไม่อยากคุยฟ้าไปไกลๆ ก็ได้” เธอห้ามน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่เมื่อคิดว่าเขาไม่อยากเห็นหน้าตัวเองจริงๆ
“ไปกันใหญ่แล้วครับใครว่าไม่อยากคุย ไม่อยากเห็นหน้าคุณฟ้ากันครับ ไม่เอาไม่ร้องนะครับ” เข้าใช้มือข้างที่ว่างจากากรเกาะกุมมือเธอ ยกขึ้นเกลี่ยน้ำตาที่ไหลตามแก้มเธอออกเบาๆ กันต์ธรจูงร่างบางให้นั่งลงที่เตียงของเขาเองและตัวเองนั่งลงข้างๆ กัน
"เอาละครับคุณฟ้ามีอะไรเรามาคุยกันให้รู้เรื่องกันดีกว่า” เขาตัดสินใจพูดกับเธอหลังจากที่เธอคลายสะอื้นพอจะคุยกับเขาได้แล้ว กานต์ธิดามองหน้าชายที่เธอมีใจให้อย่างแน่วแน่ก่อนที่จะถามออก
“พี่กันต์คิดยังไงกับฟ้าคะ?”
“ยังไงครับคุณฟ้าก็เป็นน้องสาวเจ้านาย” เขาตอบทื่อ
“เท่านั้นเองเหรอคะ?” เธอถามเขาอย่างน้อยใจนี่เขาคิดกับเธอนั้นเหรอ
“เปล่าครับคุณเป็นน้องสาวเจ้านายและ...” เขามองหน้าเธอก่อนจะพูคำสำคัญออกไป
“ผม-รัก-คุณ” เขาจ้องตาเธอนิ่งหวังให้เธอเห็นความจริงใจของเขา
“ฮะ ฮะ ทำไมไม่บอตั้งแต่แรก” เธอหัวเราะทั้งน้ำตา ที่ไม่คิดว่าตัวเองจะมีโอกาสได้ยินคำนี้จากเขาตลอดหลายปีที่แอบรักเขามา เธอกอดเขาเอาไว้แน่นไม่ยอมปล่อย
“คุณฟ้า...จะไม่ยอมบอกผมเหรอครับว่ารู้สึกยังไงเอาแต่หัวเราะแบบนี้ผมใจเสียนะครับ” เขาบออกเธอยู่ที่กลุ่มผมปอมกรุ่นนั้น กอดเธอเอาไว้แน่นเหมือนกัน
“ขนาดนี้แล้วพี่กันต์ยังไม่รู้อีกเหรอคะ?” เธอเงยหน้ามองเขาอย่างหน้ารักแววตาที่มองเขานั้นมันเต็มไปด้วยความรัก
“รู้ครับผมอยากได้ยินอะไรที่มันชัดเจนมากกว่าไม่อยากมาเสียใจทีหลัง ตอนที่คุณบอกกว่าไม่ได้มีใจหรออะไรด้วย” เขาบอกอยิ้มๆ ตาพราวอย่างเจ้าเล่ห์ ซึ่งเธอไม่เคยเห็นเขาในมุมนี้มาก่อน
“...รัก” เธอบอกเขาแผ่วๆ กับอกกว้าง
“คุณฟ้าว่าอะไรนะครับผมไม่ได้ยินเลย” เขาถามย้ำเพราะเสียงที่เปล่งออกมานั้นเบาเหลือแสน
“ฟ้าบอกว่า ฟ้า-รัก-พี่-กันต์-ค่ะ ไดยินชัดมั้ยคะ” เธอตะโกนใส่หูเขาลั่นเกรงว่าเขาจะไม่ได้ยินอีก
“ชัดแจ่มแจ๋วเลยครับ” บอกเอย่างมีความสุข
“ขออะไรอย่างได้มั้ยคะ?” เธอเอ่ยออกมาหลังจากซุกตัวเงียบในอ้อมแขนแกร่งอยู่นาน “เรื่องอะไรเหรอครับ ถ้าทำได้พี่จะทำ”
“ไม่ใช่เรื่องอยากอะไรเลยค่ะ เรียกตัวเองว่า ’พี่’ ได้มั้ยคะ”
“เรื่องแค่นี้เองทำไมจะไม่ได้ละครับ” เขารับเสียงอ่อนโยน
“แหมน่ารักจังเลย” “ไม่ได้หรอกครับคนรักกันขอแค่นี้พี่ให้ได้อยู่แล้ว”
“ค้า..ที่เมื่อก่อนละเย็นชากับเราเหลือเกินนะคะ เอาแต่ขลุกอยู่กับพี่พิชรู้มั้ยคะว่าฟ้าน้อยใจแล้วก็อดที่จะอิจฉาพี่เขาไม่ได้” เธอบอกอเขาอย่างน้อยใจ
“จะอิจฉาทำไมครับ ผม...พี่กับพิชน่ะเป็นเพื่อนกันเท่านั้นที่พี่คุยกับเขาน่ะก็เรื่องน้องฟ้าเท่านั้นเอง”
“นี่ อย่าบอกนะว่าพี่พิชรู้เรื่องนี้ด้วยน่ะค่ะ”
“ทีแรกก็ไม่รู้แต่เขาดูออกน่ะครับเวลาที่เห็นพี่มองคุณฟ้าเวลาที่คนอื่นไม่เห็นเขาเลยรู้และถามพี่น่ะ ปฏิเสธยังไงเขาก็ไม่เชื่อ พิชเขาบอกว่ารักเขาก็ควรจะบอกไม่ควรจะเก็บไว้ ถ้าเกิดปล่อยไปแล้วจะมาเสียใจทีหลังไม่ได้แล้ว เขาบอกกพ่อย่างนี้ละ”
“เหรอคะ ฟ้าอดน้อยใจอยู่ตั้งนานเวลาเห็นพี่สองคนคุยกัน มันเหมือนกับว่ามีโลกส่วนตัวแล้วฟ้าไม่สามารถที่จะเข้าไปได้น่ะค่ะ”
“เลิกน้อยใจได้แล้วนะครับ ไหนให้พี่ดูหน้าให้ชัดๆ ซิครับ” เขาเชยคางมนขึ้นให้อยู่ในระดับสายตาเข้าก้มลงไปหาเธออย่างช้าๆ มองเธออย่างไม่อาจถอนสายตาได้ ชายหนุ่มแตะริมฝีปากลงไปแผ่วค่อยๆ กดเน้นเพิ่มแรงบดลงไปชายหนุ่มค่อยส่งลิ้นเข้าไปชิมความหวานภายใน
“น้องฟ้า” ชายหนุ่มเรียกคนรักเสียงพร่า ฝ่ามือทั้งสองข้างลูบไล้ร่างบางภายนอกชุดนอนบางที่เธอสวมมาอย่างมอาจห้ามอยู่
“พี่กันต์!” เธอเรียกชายหนุ่มอย่างตระหนกเมื่อฝ่ามือของเขาวางนิ่งยู่ที่ทรวงหยุ่นของเธอทั้งสองข้างชายหนุ่มค่อยเอนตัวลงไปทั้งที่เธออยู่ด้านบน ชายหนุ่มพลิกร่างอย่างรวดเร็วและหญิงสาวก็ตกอยู่ใต้ร่างเขาทั้งสองตกอยู่ภายใต้มนต์สะกดแห่งห้วงพิศวาสที่ไมอาจจะหลุดพ้นได้ เขาค่อยไล่สำรวจร่างบางอย่างทั่วถึง ค่อยปลดเปลื้องอาภรณ์เธออกอย่างเชื่องช้า เธอไม่รู้ว่าชายหนุ่มปลดเปลื้องชุดเธอตอนหนทั้งที่มือเขาก็วุ่นวายกับร่างเธอไม่หยุดตอนนี้เธอไม่มีสมองจะคิดอะไรแล้วมีแต่เขาเพียงคนเดียวเท่านั้น กันต์ธรยกตัวเองขึ้นมามองร่างบางภายใต้เขาอย่างเสน่หา
เขามองเธอย่างไม่อาจจะละสายตาไปได้เธอสวยและน่ามองมากก่อนจะก้มลงไปที่ทรวงเธอข้างหนึ่งเขารักเธอด้วยปากและจมูกส่วนอีกข้างเขาไม่ให้น้อยหน้าใช้มือเคล้นคลึงไปทั่วอย่างเป็นเจ้าของ กานต์ธิดารู้สึกรวดร้าวทรมานไปหมดเมื่อโดนเขาทรมานทั้งปากและมืออย่างนี้เขาจูบเธอไปทั่วทั้งตัวกดลงไปที่ใดสร้างความรัญจวนให้เธอที่นั่น เขาจูบตัวลงไปเรื่อยจนถึงหน้าท้องและต่ำลงไปเขาหยุดอยู่ที่กลางกายความเป็นหญิงของเธอเขาแตะจูบแผ่วๆ ก่อนจะส่งลิ้นที่แสนร้ายกาจของเขาเข้าไปชิมกลีบกุหลาบภายในของเธออย่างหนักหน่วงเต็มที่
“พี่กันต์ตรงนั้นไม่เอานะคะ” เธอพยายามดิ้นหีเมื่อเขาหยุดอยู่ตรงนั่นนานเกินไป ชายหนุ่มไมฟังเสียงของเธอเลยตอนนี้เขาเตลิดไปไกลเสียแล้วเขายังคงคลุกเคล้าต่อไปชายหนุ่มยอมผละออกจาตรงนั้น กดจูบเธออีกครั้งอย่างดุดดื่มแทบจะกลืนกินเธอเข้าไป กานต์ธิดารับรู้ถึงการเปลี่ยนแปลงของร่างกายของเขาที่โดนเธอ และเธอเองไม่ใช่เด็กที่จะไม่รู้ว่ามันคืออะไร เธอมองเขาอย่างตระหนกตกใจกับขนาดของมัน
“พี่กันต์!”
“ไม่เป็นไรหรอก พี่จะระวังเอง” เขาปลอบเธออย่างอ่อนโยนรับรู้ว่าเธอกลัวอะไรอยู่
กฤตเมฆเดินออกมาที่ระเบียงหน้าบ้านที่ยื่นหน้าออกทางทะเล เขาเดินถือถ้วยกาแฟอย่างเคยชินหลังจากที่อาบน้ำและทานอาหารเย็นกันแล้ว โดยขาดกันต์ธรที่ยังไม่กลับมาจากที่โรงพยาบาลเลย เขามองออกไปข้างหน้าอย่างไร้จุดหมาย จากที่เขาได้เห็นเด็กฝึกงานทั้งสามคนจากการแนะนำของวรพิชชานั้นทำให้เขารู้ว่าสามคนนี้เป็นเพื่อนสนิทกันและเด็กที่ชื่อไม่เหมือนชาวบ้านนั้นเป็นน้องสาวของเพื่อนรักวรพิชชาอีกทีหนึ่งและสนิทกันมาก
ชายหนุ่มรู้ว่าตัวเองไม่อาจจะถอนสายตาไปจากร่างบางเล็กของเธอได้คอยแต่จะมองจับนิ่งอยู่ที่เธอไม่คลาดสายตาหลายครั้งทีมองไปและสบตากับเจ้าของร่างบางอย่างไม่อาจจะเลี่ยงได้ เธอมองหน้าเขาอย่างสงสัยว่ามองหน้าเธอมีอะไรรึเปล่า ทั้งสาคนเป็นคนร่างเริงและคุยเก่งเป็นอย่างมาก แต่จะมีก็เพียงสาริกาที่ดูจะเงียบกว่าเพื่อนจากที่เขาเห็นว่าสายตาที่เด็กหนุ่มมองที่สาริกานั้นมันไม่เหมือนกันแต่มันเหมือน...
“อ้าว? คุณเมฆยังไม่นอนเหรอครับ?” กันต์ธรถามเมื่อเขากำลังจะกลับที่เรือนพักของเขานั้นเห็นว่าเจ้านายยังอยู่ที่ระเบียงอยู่
“อ๋อ ยังนายละเป็นไงบ้างเด็กเป้ฯไงบ้าง?” เรียบร้อยครับไม่มีปัญหา เป็นเด็กผู้หญิงพอดีว่าพ่อเขาไปเปลี่ยนผมเลยกลับมาพักน่ะครับ ต้องขอโทษด้วยนะครับที่ไม่ได้อยู่รอ” ของเขาอย่างรู้สึกผิด
“ฉันน่ะไม่เป็นไรหรอกแต่อีกคนเนี่ยซิ นายคงต้องเคลียร์ยาวหน่อย ฮึ ฮึ” ก่อนจะเดินเข้าบ้านไปปล่อยให้ชายหนุ่มอีกคนคิดหนักอยู่ว่าใครที่โกรธเขาขนาดนั้น
“อะไรวะ?” เขายืนอยู่ตรงนั้นอยู่นานแต่ไม่รู้เลยว่าตัวเองตกอยู่ในสายตาของใครอีกคนที่ยืนแอบดูอยู่ในห้องตัวเองอย่างน้อยใจ นี่เขาจะไม่คิดบอกเธอเลยเหรอว่าไปไหนมา โทรศัพท์ก็มีน่าจะโทรบอกกันหน่อยะนะ คนใจร้าย...
เธอได้แต่นึกน้อยใจอยู่คนเดียว ยังไงวันนี้เธอก็ต้องเคลียร์กับเขาให้รู้เรื่องให้ได้คิดได้ดังนั้นเธอเดินออกจาห้องไปทันที มุ่งไปไปยังจุดหมายที่เธอคิดเอาไว้
ก๊อก ก๊อก
กันต์ธรเดินมาเปิดประตูคิดว่าคงเป็นชยันต์ที่มาเคาะเรียกเพราะนี่มันก็ดึกมากแล้ว และคิดว่าคงไม่น่าจะเป็นคนอื่น เขาจึงเดินออกมาทั้งที่ใสผ้าขนหนูผืนเดียว
“เฮ้ย! คุณฟ้ามาทำไมครับ!?” เขมองหน้าเออย่างตกใจพยายามที่จะปิดประตูกันไม่ให้เธอเข้ามาแต่ไม่ทันเสียแล้ว
“เอาซิถ้าพี่กันต์กล้าไล่ฟ้า ฟ้าจะร้องให้คนช่วย” เธอมองหน้าเขาอย่างเด็ดเดี่ยว
“เฮ้อ..มีอะไรครับคนอื่นเห็นมันจะไม่เหมาะนะครับ” เขามองหน้าหญิงสาวอย่างกังวลลำพังตัวเขาเองไม่เท่าไหร่ แต่เธอวิจะเสียชื่อหากมีคนเอาไปพูดต่อ
“ฟ้าไม่สนใครจะว่ายังไง ฟ้าต้องคุยกับพี่ให้รุ้เรื่อง”
“ครับๆ เอางั้นก็ได้แต่ผมขอเปลี่ยนชุดหน่อยะกันเกิดคนอื่นมาเห็นมันจะไม่เหมาะนัก” เขาบอกอย่างยอมแพ้ยิ่งเห็นสายตาที่มองเขาอย่าตัดพ้อด้วยแล้วมันทำให้เขาใจแข็งกับเอไม่ลง แม้จะรู้ว่าอาจจะเกิดเรื่องเสียหายได้หากมีคนผ่านมาละก็
“พี่กันต์แคร์คนอื่นมากรึไง?” เธอถามเขาอย่างน้อยใจ นี่เธอสำคัญกับเขาน้อยว่าคนอื่นรึไงกัน
“เฮอ! เปล่านะครับแต่ผมห่วงคุณฟ้าว่าจะเสียหายต่างหากแล้วสภาพผมตอนนี้มันก็ล่อแหลมมากด้วย เกิดคนอื่นเห็นเขาจะเอาไปพูดไม่ดีนะครับ” เขาบอกเธออย่างเหนื่อยใจ
“อ๋อ พี่คงรำคาญฟ้ามากใช่มั้ยถึงทำหน้าอย่างนั้นน่ะ” เธอถามอย่างน้อยใจ เธอหันหลังกลับจะออกจากห้องไป ก่อนที่จะถึงประตูเธอก็รู้สึกถึงสัมผัสที่ข้อมือบางของเธอ กานต์ธิดาหันไปมองคนที่จับมือเธอเอาไว้แน่น
“มาห้ามทำไม? รำคาญไม่อยากคุยฟ้าไปไกลๆ ก็ได้” เธอห้ามน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่เมื่อคิดว่าเขาไม่อยากเห็นหน้าตัวเองจริงๆ
“ไปกันใหญ่แล้วครับใครว่าไม่อยากคุย ไม่อยากเห็นหน้าคุณฟ้ากันครับ ไม่เอาไม่ร้องนะครับ” เข้าใช้มือข้างที่ว่างจากากรเกาะกุมมือเธอ ยกขึ้นเกลี่ยน้ำตาที่ไหลตามแก้มเธอออกเบาๆ กันต์ธรจูงร่างบางให้นั่งลงที่เตียงของเขาเองและตัวเองนั่งลงข้างๆ กัน
"เอาละครับคุณฟ้ามีอะไรเรามาคุยกันให้รู้เรื่องกันดีกว่า” เขาตัดสินใจพูดกับเธอหลังจากที่เธอคลายสะอื้นพอจะคุยกับเขาได้แล้ว กานต์ธิดามองหน้าชายที่เธอมีใจให้อย่างแน่วแน่ก่อนที่จะถามออก
“พี่กันต์คิดยังไงกับฟ้าคะ?”
“ยังไงครับคุณฟ้าก็เป็นน้องสาวเจ้านาย” เขาตอบทื่อ
“เท่านั้นเองเหรอคะ?” เธอถามเขาอย่างน้อยใจนี่เขาคิดกับเธอนั้นเหรอ
“เปล่าครับคุณเป็นน้องสาวเจ้านายและ...” เขามองหน้าเธอก่อนจะพูคำสำคัญออกไป
“ผม-รัก-คุณ” เขาจ้องตาเธอนิ่งหวังให้เธอเห็นความจริงใจของเขา
“ฮะ ฮะ ทำไมไม่บอตั้งแต่แรก” เธอหัวเราะทั้งน้ำตา ที่ไม่คิดว่าตัวเองจะมีโอกาสได้ยินคำนี้จากเขาตลอดหลายปีที่แอบรักเขามา เธอกอดเขาเอาไว้แน่นไม่ยอมปล่อย
“คุณฟ้า...จะไม่ยอมบอกผมเหรอครับว่ารู้สึกยังไงเอาแต่หัวเราะแบบนี้ผมใจเสียนะครับ” เขาบออกเธอยู่ที่กลุ่มผมปอมกรุ่นนั้น กอดเธอเอาไว้แน่นเหมือนกัน
“ขนาดนี้แล้วพี่กันต์ยังไม่รู้อีกเหรอคะ?” เธอเงยหน้ามองเขาอย่างหน้ารักแววตาที่มองเขานั้นมันเต็มไปด้วยความรัก
“รู้ครับผมอยากได้ยินอะไรที่มันชัดเจนมากกว่าไม่อยากมาเสียใจทีหลัง ตอนที่คุณบอกกว่าไม่ได้มีใจหรออะไรด้วย” เขาบอกอยิ้มๆ ตาพราวอย่างเจ้าเล่ห์ ซึ่งเธอไม่เคยเห็นเขาในมุมนี้มาก่อน
“...รัก” เธอบอกเขาแผ่วๆ กับอกกว้าง
“คุณฟ้าว่าอะไรนะครับผมไม่ได้ยินเลย” เขาถามย้ำเพราะเสียงที่เปล่งออกมานั้นเบาเหลือแสน
“ฟ้าบอกว่า ฟ้า-รัก-พี่-กันต์-ค่ะ ไดยินชัดมั้ยคะ” เธอตะโกนใส่หูเขาลั่นเกรงว่าเขาจะไม่ได้ยินอีก
“ชัดแจ่มแจ๋วเลยครับ” บอกเอย่างมีความสุข
“ขออะไรอย่างได้มั้ยคะ?” เธอเอ่ยออกมาหลังจากซุกตัวเงียบในอ้อมแขนแกร่งอยู่นาน “เรื่องอะไรเหรอครับ ถ้าทำได้พี่จะทำ”
“ไม่ใช่เรื่องอยากอะไรเลยค่ะ เรียกตัวเองว่า ’พี่’ ได้มั้ยคะ”
“เรื่องแค่นี้เองทำไมจะไม่ได้ละครับ” เขารับเสียงอ่อนโยน
“แหมน่ารักจังเลย” “ไม่ได้หรอกครับคนรักกันขอแค่นี้พี่ให้ได้อยู่แล้ว”
“ค้า..ที่เมื่อก่อนละเย็นชากับเราเหลือเกินนะคะ เอาแต่ขลุกอยู่กับพี่พิชรู้มั้ยคะว่าฟ้าน้อยใจแล้วก็อดที่จะอิจฉาพี่เขาไม่ได้” เธอบอกอเขาอย่างน้อยใจ
“จะอิจฉาทำไมครับ ผม...พี่กับพิชน่ะเป็นเพื่อนกันเท่านั้นที่พี่คุยกับเขาน่ะก็เรื่องน้องฟ้าเท่านั้นเอง”
“นี่ อย่าบอกนะว่าพี่พิชรู้เรื่องนี้ด้วยน่ะค่ะ”
“ทีแรกก็ไม่รู้แต่เขาดูออกน่ะครับเวลาที่เห็นพี่มองคุณฟ้าเวลาที่คนอื่นไม่เห็นเขาเลยรู้และถามพี่น่ะ ปฏิเสธยังไงเขาก็ไม่เชื่อ พิชเขาบอกว่ารักเขาก็ควรจะบอกไม่ควรจะเก็บไว้ ถ้าเกิดปล่อยไปแล้วจะมาเสียใจทีหลังไม่ได้แล้ว เขาบอกกพ่อย่างนี้ละ”
“เหรอคะ ฟ้าอดน้อยใจอยู่ตั้งนานเวลาเห็นพี่สองคนคุยกัน มันเหมือนกับว่ามีโลกส่วนตัวแล้วฟ้าไม่สามารถที่จะเข้าไปได้น่ะค่ะ”
“เลิกน้อยใจได้แล้วนะครับ ไหนให้พี่ดูหน้าให้ชัดๆ ซิครับ” เขาเชยคางมนขึ้นให้อยู่ในระดับสายตาเข้าก้มลงไปหาเธออย่างช้าๆ มองเธออย่างไม่อาจถอนสายตาได้ ชายหนุ่มแตะริมฝีปากลงไปแผ่วค่อยๆ กดเน้นเพิ่มแรงบดลงไปชายหนุ่มค่อยส่งลิ้นเข้าไปชิมความหวานภายใน
“น้องฟ้า” ชายหนุ่มเรียกคนรักเสียงพร่า ฝ่ามือทั้งสองข้างลูบไล้ร่างบางภายนอกชุดนอนบางที่เธอสวมมาอย่างมอาจห้ามอยู่
“พี่กันต์!” เธอเรียกชายหนุ่มอย่างตระหนกเมื่อฝ่ามือของเขาวางนิ่งยู่ที่ทรวงหยุ่นของเธอทั้งสองข้างชายหนุ่มค่อยเอนตัวลงไปทั้งที่เธออยู่ด้านบน ชายหนุ่มพลิกร่างอย่างรวดเร็วและหญิงสาวก็ตกอยู่ใต้ร่างเขาทั้งสองตกอยู่ภายใต้มนต์สะกดแห่งห้วงพิศวาสที่ไมอาจจะหลุดพ้นได้ เขาค่อยไล่สำรวจร่างบางอย่างทั่วถึง ค่อยปลดเปลื้องอาภรณ์เธออกอย่างเชื่องช้า เธอไม่รู้ว่าชายหนุ่มปลดเปลื้องชุดเธอตอนหนทั้งที่มือเขาก็วุ่นวายกับร่างเธอไม่หยุดตอนนี้เธอไม่มีสมองจะคิดอะไรแล้วมีแต่เขาเพียงคนเดียวเท่านั้น กันต์ธรยกตัวเองขึ้นมามองร่างบางภายใต้เขาอย่างเสน่หา
เขามองเธอย่างไม่อาจจะละสายตาไปได้เธอสวยและน่ามองมากก่อนจะก้มลงไปที่ทรวงเธอข้างหนึ่งเขารักเธอด้วยปากและจมูกส่วนอีกข้างเขาไม่ให้น้อยหน้าใช้มือเคล้นคลึงไปทั่วอย่างเป็นเจ้าของ กานต์ธิดารู้สึกรวดร้าวทรมานไปหมดเมื่อโดนเขาทรมานทั้งปากและมืออย่างนี้เขาจูบเธอไปทั่วทั้งตัวกดลงไปที่ใดสร้างความรัญจวนให้เธอที่นั่น เขาจูบตัวลงไปเรื่อยจนถึงหน้าท้องและต่ำลงไปเขาหยุดอยู่ที่กลางกายความเป็นหญิงของเธอเขาแตะจูบแผ่วๆ ก่อนจะส่งลิ้นที่แสนร้ายกาจของเขาเข้าไปชิมกลีบกุหลาบภายในของเธออย่างหนักหน่วงเต็มที่
“พี่กันต์ตรงนั้นไม่เอานะคะ” เธอพยายามดิ้นหีเมื่อเขาหยุดอยู่ตรงนั่นนานเกินไป ชายหนุ่มไมฟังเสียงของเธอเลยตอนนี้เขาเตลิดไปไกลเสียแล้วเขายังคงคลุกเคล้าต่อไปชายหนุ่มยอมผละออกจาตรงนั้น กดจูบเธออีกครั้งอย่างดุดดื่มแทบจะกลืนกินเธอเข้าไป กานต์ธิดารับรู้ถึงการเปลี่ยนแปลงของร่างกายของเขาที่โดนเธอ และเธอเองไม่ใช่เด็กที่จะไม่รู้ว่ามันคืออะไร เธอมองเขาอย่างตระหนกตกใจกับขนาดของมัน
“พี่กันต์!”
“ไม่เป็นไรหรอก พี่จะระวังเอง” เขาปลอบเธออย่างอ่อนโยนรับรู้ว่าเธอกลัวอะไรอยู่
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น