สุดที่รัก สุดดวงใจ

ลำดับตอนที่ #6 : ตอนที่ 6

ตอนที่ 6 



กานต์ธิดาเข้ามาออฟฟิศที่รีสอร์ทที่เป็นกิจการของครอบครัวที่อยู่อีกฝั่งของเกาะตั้งแต่เช้าเธอเข้ามาดูเรื่องที่ลูกค้าติงเรื่องบริการของพนักงานเมื่อคืนที่เธอเพิ่งได้รับรายงานเมื่อเช้าทำให้เธอต้องเร่งไปดูตั้งแต่เช้าปรากฏว่าไม่มีอะไรมาก แค่เป็นเรื่องเข้าใจผิดเท่านั้น ตอนนี้เธอกำลังนั่งตรวจเอกสารรอรับพ่อ แม่แล้วก็พี่ชายของเธอที่กำลังจะมาถึงในตอนเที่ยงวันนี้ 

“คุณอรเข้ามาหาฟ้าหน่อยค่ะ” กดเรียกสายไปยังอีกห้อง 

“คุณฟ้ามีอะไรเหรอคะ ถึงเรียกพี่มาพบที่ห้องอย่างนี้” เธอเก็บความไม่พอใจเอาไว้ในใจ อรรพีไม่ชอบน้องสาวของเจ้านายเป็นอย่างมากเพราะเธอคอยกีดกันไม่ให้เธอได้เข้าใกล้ชายหนุ่มทุกครั้งที่เธอมีโอกาส 

“ไม่มีอะไรมากหรอกค่ะ แค่จะขอดูรายงานลูกค้าที่จะเข้ามาช่วงเดือนหน้าน่ะค่ะ ไม่ทราบว่าอยู่ไหนคะ ฟ้ายังไม่เห็นมีเลย” กานต์ธิดาถามเสียงเรียบ ไร้อารมณ์แม้จะรู้ว่าผู้จัดการฝ่ายการตลาดคนนี้คิดจะจับพี่ชายของเธออยู่ แต่เธอไม่ชอบและไม่อยากที่จะได้เธอมาเป็นพี่สะใภ้แม้แต่นิดเดียว 

“พี่คิดว่าคุณเมฆจะมาดูเองเสียอีกเลยไม่ได้เอาวางไว้” เธอตอบอย่างถือดี 

“พี่เมฆให้ฟ้าเป็นคนรับผิดชอบทุกอย่างแทน คงไม่เป็นการลำบากมากไปนะคะที่จะให้เอามาให้หน่อย และขอด่วนด้วย” เธอตอบกลับไปเสียงแข็ง กล้าดียังไง 

“ค่ะ...ถ้าไม่มีอะไรแล้วพี่ของตัวก่อนนะคะ” สะบัดหน้าเดินออกไปอย่างไม่รอ ด้วยความโกรธที่กำลังพุ่งขึ้นมาคอยดูเถอะเมื่อไหร่ที่ฉันได้แต่งงานกับพี่ชายแกเมื่อไหร่แกกระเด็นออกไปจากที่นี่แน่ๆ 

กานต์ธิดาได้แต่ส่ายหน้าไปมาอย่างระอา ทำตัวเป็นเด็กๆไปได้ ถ้าได้ผู้หญิงคนนี้มาเป็นพี่สะใภ้จริงๆ ละก็เธอจะไม่อยู่ที่นี่เลยคอยดู... 

“พ่อ แม่เหนื่อยมั้ยคะ” กานต์ธิดดาร้องอย่างดีใจเมื่อเห็นว่าใครที่เป็นคนเปิดประตูเข้ามาเธอ หญิงสาวรีบลุกออกจากโต๊ะตรงไปหาทั้งสองอย่างคิดถึง 

“เป็นไงบ้างลูก ไม่เห็นกลับบ้านไปหาพ่อกับแม่เลย เนี่ยพ่อกับแม่เลยต้องมาหาซะเอง” กอดลูกสาวคนเล็กเอาไว้แน่นอย่างคิดถึง 

“ฮื้ม..พี่ชายน่ะซิคะแม่ใช้งานหนักจนไม่มีเวลาไปไหนเนี่ยหนูจะขึ้นคานเป็นเพื่อนพี่เขาอยู่แล้ว” ปรายตามองพี่ชาย 

“เห็นมั้ยแม่บอกแล้วอย่าใช้งานน้องหนัก” หันไปรับมุกลูกสาวไปว่าลูกชายที่ยืนอยู่ด้านหลัง 

“อ้าว? งั้นแกก็กลับไปอยู่บ้านเลยไป” 

“โห...ทำมาเป็นไล่นะ ถ้าเขาไปจริงๆ ตัวเองนั่นละจะลำบาก” ทำปากยื่นว่าเขาอย่างน่ารัก 

“ไหนๆ มาให้พ่อกอดหน่อย”คุณกฤศดึงลูกสาวมากอดอย่างคิดถึง
 
“หื้ม..คิดถึงพ่อจังเลย มาคราวนี้อยู่นานรึเปล่าคะ?” มองหน้าพ่ออย่างอ้อนๆ เพราะท่านจะรักและตามใจเธอมากเป็นพิเศษ 

“ไม่ต้องมาพูดดีคิดถึงแต่ไม่ยอมกลบโทรไปยังนับครั้งได้เลยนะ สองคนนี้มันเหมือนกันจริงๆ เล้ย...หายไปเลย” กานต์ธิดารัดร่างคุณกฤศแน่นขึ้นพร้อมกับหอมแก้มเขาทั้งสองข้างอย่างเอาใจ 

“ใครว่าไม่คิดถึงคะ แต่ช่วงนี้งานยุ่งจริงๆ เลยไม่ค่อยมีเวลานะคะ อย่าน้อยใจเลยน้า” 

“เอาเถอะถือว่ายกฟ้อง พาพ่อกับแม่เดินดูที่รีสอร์ทหน่อยซิฟ้า...” 

“เออ ฟ้ากันต์ไปไหนพี่ยังไม่เห็นมันเลย?” ถามหาผู้ช่วยคนสนิท 

“ไม่ทราบค่ะ ฟ้าก็ยังไม่เห็นหน้าเหมือนกัน” ยักไหล่อย่างไม่รู้จริงๆ ทั้งที่เธอก็บอกกับป้าสดเอาไว้แล้วว่าทานข้าวเสร็จให้ตามมาด้วยเธอมีเรื่องจะคุยด้วย ทั้งที่ตัดสินใจแล้วแท้ๆ 

“ไปกับพวกคุณพิชรึเปล่า?” 

“ไม่รู้เหมือนกัน” เธอตอบเสียงปร่าเมื่อคิดว่าถ้าชายหนุ่มกับกลุ่มนั้นก็เท่ากับว่าเขาเห็นว่าเธอสำคัญน้อยกว่าเพื่อนอย่างนั้นซิ 

“งั้นเหรอ พาพ่อกับแม่ไปทานข้าวเถอะค่อยไปที่บ้านดูก็ได้ว่าไปไหนกันแน่” 

“ค่ะ พ่อ แม่ไปทานข้าวก่อนแล้วค่อยดูรีสอร์ทกัน” เธอพยายามไม่คิดฟุ้งซ่านเกี่ยวกับชายหนุ่มอีกคนที่ยังไม่มาเสียที ตกเย็นแล้ววรพิชชาพาทั้งสามคนมาเล่นน้ำหลังจากที่พาเที่ยวดูเกาะจนทั่วแล้ว และเด็กๆ พากันขอเล่นน้ำเพราะคิดว่าถึงเวลาที่ต้องทำงานจริงๆ คงไม่มีโอกาสเล่นน้ำอย่างนี้เลยจะขอเล่นตุนเอาไว้ก่อน 

“พี่พิชชี่ มาเลนน้ำด้วยกันซิค้า..” เสียงสาริกาตะโกนดังออกมาเมื่อเห็นว่าพี่สาวคนสวยยังนั่งเล่นอยู่ที่ริมหาดไม่ยอมลงมาเล่นด้วยกัน วรพิชชาได้แต่ส่ายหน้าไปมาตอนนี้เธอยังไม่อยากจะเล่นน้ำขอเป็นคนนั่งดูดีกว่า ปล่อยให้เด็กๆ เล่นไปก่อนดีกว่า 

“ริกา ยอร์ชเดี๋ยวมานะ” ที่รักบอกขณะเดินไปเอาเครื่องดื่มที่ร้านค้าเพราะพวกเธอมาเล่นที่ฝั่งรีสอร์ทแต่เป็นส่วนที่ไกลออกมาไม่ค่อยจะมีผู้คนมาเล่น 

“เดินดีๆ อย่าไปสะดุดขาใครเขาเข้าละ”ตะโกนไล่หลังอย่างเป็นห่วง เพราะเธอค่อนข้างจะซุ่มซ่ามอยู่ซักหน่อยเลยทำให้เขาต้องคอยดุแลอย่างนี้ รุ่งรวินหันมาทำหน้าย่นใส่เพื่อนที่ช่างห่วงเกินเหตุแถวนี้ไม่มีอะไรให้เธอสะดุดซะหน่อย 

“เชอะ มาว่าเราเอาตัวเองให้รอดก่อนเถอะ” เธอบ่นอุบคนเดียว เดินไปที่ร้านขายเครื่องดื่มสำหรับทุกคนที่อยู่ด้วยกัน 

“ป้าคะเอาแป๊ปซี่สามกระป๋องค่ะ” 

“นี่จ้ะ” “ขอบคุณค่ะเท่าไหร่คะ?” 

“45 หนู” 

“นี่ค่ะ” หลังจากที่เธอซื้อเครื่องดื่มเสร็จเธอก็เดินไปซื้อขนมขบเคี้ยวต่อ แต่พอเฮเดินกลับไปที่ชายหาดอีกครั้งกลับเห็นว่ามีคนอื่นอยู่ด้วยที่เธอไมรู้จัก 

“พี่พิชชี่!” ที่รักมองหน้าชายหนุ่มที่นั่งอยู่อย่างสงสัยว่าเป็นใครกัน 

“ใครคะ? แฟนพี่เหรอหล่อดีนะคะ” เธอเหหมาคิดว่าคงเป็นคนรักของเธอแน่ๆ 

“เฮ้ย!” ชายหนุ่มที่นั่งอยู่ก่อนร้องอย่างตกใจที่อยู่ๆ ก็มีแฟนโดยไม่รู้ตัว 

“ที่รักแกอย่ามั่วน่า” ชยันต์ผลักหัวเธอเบาๆ เมื่อเอเดาสุ่มไปทั่ว 

“โอ้ย! ไอ้นี่ เดี๋ยวเถอะ” มองหน้าชยันต์อย่างแค้นๆ 

“นี่คุณกฤตเมฆเจ้าของเกาะที่ทุกคนอยากเห็นหน้าไงละ” วรพิชชาแนะนำเสียงเรียบ 

“เจ้าของเกาะ!” ที่รักร้องอออกมาเสียงดังอย่างตกใจ ถอยร่นไปซุกอยู่ด้านหลังชยันต์อย่างรู้ตัวว่าฟิดเต็มที่ 

“ขอโทษ...ค่ะ” เธอยกมือไว้กล่าวเสียงอ่อยๆไม่กลเมองหน้าคนที่นั่งอยู่ 

“ไม่เป็นไร” มองหน้าเด็กสาวปากเปราะที่ทำหน้าแหยอยู่หลังเพื่อนแต่ที่ทำให้เขาสะดุดหูมากก็คือที่ชายหนุ่มอีกคนเรียกเธอ ‘ที่รัก’ สองคนนี้เป็นแฟนกันเหรอเนี่ย 

“คุณเมฆคะ นี่น้องๆ ฝึกงานค่ะ ที่แอบอยู่หลังสุดน่ะที่รัก ส่วนผู้ชายนั่นยอร์ชแล้วก็น้องคนที่กำลังเดินมาน่ะชื่อริกาค่ะ” 

“สวัสดีค่ะ”ครับ” ทั้งสามคนยกมือไหว้อย่างพร้อมเพรียง แต่ในใจที่รักกลับคิดว่าแย่แน่ๆ ไปพูดอย่างนั้นกับเจ้าของเกาะเธอจะรอดได้เกรดดีๆ รึเปล่าเนี่ย” เธอกลอกตามองฟ้าอย่างเซ็งๆ 

‘ไม่น่าปากเปราะเลยเรา’ “

ครับ ว่าแต่ชื่ออะไรนะ ’ที่รัก’ เหรอ” เขาทอดเสียงเรียกอย่างอ่อนโยนมันไม่เหมือนกับที่คนอื่นเรียกเธอเลย ในความคิดของเธอเวลาเขาเรียกมันฟังแปลกๆ ยังไงไม่รู้ 

“ค่ะ...ชื่อที่รักค่ะ” เธอตอบเสียงสั่น 

“แปลกดีแล้วก็น่ารักด้วยนี่คำแล้วไม่เข้าบ้านเหรอคุณพิช?” หันไปถามลูกน้องคนเก่ง 

“อ๋อ พอดีว่าพอพวกน้องๆ เขามาชมเกาะน่ะค่ะ พอได้เวลาทำงานเดี๋ยวไม่มีเวลาเลนแล้วเลยว่าจะกลับค่ำเสียหน่อยค่ะ” 

“เหรอ ว่าแต่เห็นกันต์มั้ยผมไม่เห็นตั้งแต่กลับมาถามยัยฟ้าก็บอกไม่เห็น”
 
“เห็นค่ะ ตอนแรกบอกว่าจะไปหาคุณฟ้าแต่เห็นบอกว่ามีคนงานจะคลอดลูกน่ะค่ะกันต์เขาเลยพาไปโรงพยาบาลคงยังไม่กลับมั้งคะ”
 
“เหรอ? ขอบใจนะผมไปก่อนละกัน แต่อย่ากลับให้มันค่ำมากละ แล้วตอนเย็นไปทานขาวกันพ่อกับแม่อยากเจอคุณด้วย” เขาลุกขึ้นแล้วเดินออกไปจากที่นั่น 

“ว้าว! หล่อจังเลยพี่พิชชี่” เมื่อชายหนุ่มเดินออกไปพ้นแล้วที่รักเดินเข้ามาใกล้พี่สาวแล้วบอกอย่างชื่นชม 

“ไม่คิดว่าจะหล่อย่างนี้นะเนี่ย” ชายหนุ่มที่เธอเห็นสูงประมาณ 180 ซม. ผิวสีแทนหล่อเข้มนัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อน หุ่นดีสุดๆ ถ้าใครได้ซุกอยู่ที่อกกว้างๆ นั้นละก็คงไม่ยอมไปไหนแน่ๆ 

“อย่าไปเผลอมองเขาอย่างนั้นละที่รัก” ชยันต์ปรามเบาๆ อย่างรู้ว่าเพื่อนชอบคนหล่อแค่ไหนยิ่งหล่อแล้วหุ่นดีย่างนี้อีก 

“แหม..แกก็อย่าดักคอซิวะ แค่ฝันก็ยังดีคนอะไรไม่รู้หล่อน่ากินเป็นบ้าเลย” 

“อย่าไปพูดให้ผู้ชายคนไหนได้ยินละ ที่รัก” สาริกาส่ายหน้าอย่างระอา เพื่อนเธอเป็นพวกที่ดีแต่ปากพอมีคนมาจีบจริงๆ กลับกระโดดหนีซะอย่างนั้นไม่รู้เป็นอะไร 

“พี่พิชชี่ค่ะคุณเขายังไม่มีแฟนใช่มั้ย?” สาลิกาถามอย่างสนใจเหมือนกัน 

“ไม่มี เขาเป็นคนเงียบๆ อย่างที่บอกละ แต่ว่า...มีคนที่ชอบเขาอยู่นะรู้สึกจะชื่อ...อรรพีนี่ละอยู่ที่รีสอร์ท แต่เจ้านายไม่สนใจ” 

“เหรอคะ” 
"น่าสนใจนะแก๊...” หันไปมองสาริกาทีทำท่าดีใจเกินเหตุ และเหลือบไปมองอีกคนที่หน้าบึ้งขึ้นมาทันที อย่างไม่พอใจ 

“เก็บอาการหน่อยก็ดีนะผู้ชายที่ไหนเห็นเขาจะเผ่นซะก่อน” 

“ใครจะทำให้รู้ละคนเรามันก็แค่ชอบคนหล่อเท่านั้นไม่ได้จะจีบซะหน่อยแกนี่...”