ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่ 5
ตอนที่ 5 
กฤตเมฆตื่นขึ้นมาตั้งแต่เช้าตามคามเคยชินเมื่อคืนเขากลับบ้านดึกเพราะนัดเจอกับเพื่อนๆ กว่าจะได้กลับมาก็เข้าวันใหม่แล้ว ชายหนุ่มเดินลงมาที่ด้านล่าง
“อ้าว? ตื่นเช้าจังเลยตาเมฆ” คุณกนิกาเอ่ยเมื่อเห็นลูกชายเดินลงมาจากห้องตั้งแต่เช้าเธอนึกว่าเขาจะลงมาช้ากว่านี้เสียอีก เธอเอ่ยถามอย่างเอ็นดู
“กฤตเมฆเดินเข้ามากอดเอวหนาของมารดาและหอมที่แก้มหนักๆ อย่างมันเขี้ยวคุณกนิกายังคงเค้าความสวยอยู่อย่างอ้อนๆ
“ชินครับแม่มันนอนไม่ค่อยลับ”
“เฮ้ยๆ!!! นั่นเมียฉันไอ้เมฆ ปล่อยได้แล้ว” กฤศร้องเสียงดังเมื่อลูกชายกอดภรรยาเขาไม่ปล่อยเสียที
“เมียพ่อแต่แม่ผมนี่ครับ”
“ไอ้นี่...เดี๋ยวเถอะ”
“พอจะหวงไปทำไมให้ผมกอดน่ะดีแล้ว”
“แม่มีอะไรทานบ้างครับหิวจัง” หันมาอ้อนคุณกนิกาต่ออย่างไม่สนใจพ่อเขาที่ทำท่าฮึดฮัดอยู่คนเดียวที่ทำอะไรเขาไม่ได้
“อย่าไปยั่วพ่อเขาซิเมฆ” บอกลูกชายเสียงอ่อนโยน
“รู้อยู่ว่าพ่อเขาเป็นยังไง” ส่ายหนาอย่างระอากับความเป็นเด็กของสามีเมื่อก่อนไม่เห็นเป็นอะไรแต่พอลูกชายโตและเข้ามากอดเธอแล้วจะมีอาการอย่างนี้ตลอด
“แกก็รีบๆ มีเมียซะทีซิวะ จะได้เลิกกอดเมียฉันซะที”
“โอ้ย! ไม่เอาหรอกแฟนผมยังไม่มีเลยจะไปมีเมียได้ยังไง” บอกอย่างไม่สนใจ
“แล้วหนูอรละลูก แม่ว่าเขาก็ดีนะ” คุณกนิกาเชียร์หญิงสาวคนนี้มกเพราะเธอเป็นลูกสาวของเพื่อนเธอและเห็นกันมานานและอรรพีก็ดูจะรักชอบลูกชายเธอมากอยู่
“ไม่เอาละครับ” เขาไม่ได้คิดกับหญิงสาวอย่างนั้นแม่แต่น้อยเลย และจะให้คิดตอนนี้ก็ไม่มีทางเสียด้วย ถ้าเขาจะรักเขารักมาตั้งนานแล้วไมรอให้มันนานขนาดนี้หรอก เขาก็อายุมากแล้ว
“เมื่อไหร่แม่จะได้อุ้มหลานเนี่ย”
“เมื่อถึงเวลาครับไม่ต้องห่วงหรอกถ้าเจอคนที่ใช่เมื่อไหร่ผมไม่รีรอหรอกครับแม่อย่าห่วงเลย”
“ว่าแต่ไปคราวนี้แม่จะไปพร้อมผมมั้ยครับ”
“ไปซิ แม่เตรียมของหมดแล้วและคิดถึงยัยฟ้าด้วยไปอยู่ที่โน่นแล้วหายไปเลยไม่ยอมหลับมาที่นี่เลย”
“น้องงานยุ่งน่ะครับ แม่อย่าว่าน้องเลย” ไม่ต้องมาออกตัวแทนน้องเลย แม่จะไปให้เห็นกับตาว่ามันเพราะอะไรกันแน่ที่ทำให้ติดที่โน่นจนไม่ยอมกลับบ้าน”
“พ่อละครับไปด้วยรึเปล่าครับ?”
“ไม่ต้องถามหรอกรายนั้นน่ะไม่ปล่อยให้แม่ไปคนเดียวหรอก”
“ผมก็ว่างั้น...ผมไม่นาถามเล้ย”
“เอ้าทานข้าวเถอะเดี๋ยวจะเย็นแล้วไม่อร่อยนะ” ท่านบอกอย่างเอาใจใส่ หลังจากที่ทานอาหารเช้าเสร็จแล้วชายหนุ่มตั้งใจว่าจะกลับไปที่เกาะทันทีโดยกลับไปคราวนี้จะมีพ่อกับแม่เขาเดินทางไปด้วย วรพิชชาตื่นขึ้นมาตามปกติแม้เมื่อคืนเธอจะออกมานั่งเลนกับเด็กๆ ที่นั่งร้องเพลงเมื่อคืนก็ตาม เธอลุกขึ้นอาบน้ำเปลี่ยนชุดสบายๆ เพราะวันนี้เป็นวันหยุดของเธอยู่แล้วไม่ได้ทำอะไรเป็นวันพักผ่อนเธออกไปเดินอยู่แถวๆ หาดเพื่อออกกำลังกายตาปกติ แต่ไม่ได้ปลุกทั้งสองคนตื่นขึ้นมาด้วย
“พี่พิชชี่ไม่ยอมปลุกที่รักเลยนะคะ” เธอยืนอยู่หน้าบ้าพักเมื่อวรพิชชาเดินกลับมาที่บ้านพัก
“พี่เห็นพากันหลับสบายเลยไม่อยากปลุกน่ะ”
“แหมอากาศดีๆอย่างนี้ใครจะหลับลงละคะ”
“เหรอพี่นึกว่าจะพากันเหนื่อยน่ะ”
“ไม่หรอกค่ะ วันนี้ไม่ทำงานเหรอคะ?” สาริหาเดินเข้ามาสมทบและถามเมื่อเห็นว่าพี่สาวยังแต่งตัวสบายๆ
“วันนี้หยุดจ้ะ ส่วนเด็กๆ จะเริ่มงานวันจันทร์ พอดีวันนั้นเจ้านายคงมาพอดีเห็นว่าไปไม่นานด้วย คงได้จอกันแน่ๆ”
“อึ๋ย...ท่านดุมั้ยค่ะ?” ที่รักถามอย่างหวาดๆ ส่วนมากเจ้านายจะดุอยู่แล้ว
“ไม่หรอกแต่เป็นคนเงียบๆ มากกว่าเห็นแล้วจะรู้เองละว่าท่านเป็นยังไง”
“น่าจะเป็นคนแก่ใจดีนะ” ที่รักคิดว่ายังไงซะคนที่เป็นเจ้าขงเกาะและกิจการมากมายอย่างนี้น่าจะมีอายุเยอะแล้ว แต่เธอลืมคิดไปอย่างหนึ่งเหมือนกันว่าแคทีและเพื่อนๆ ก็ยังไม่แกเหมือนกันแต่ก็เป็นเจ้าของกิจการหลายอย่างเหมือนกัน
“เข้าในอะไรผิดไปรึเปล่าฮันนี่ คุณฟ้าน้องสาวท่านน่ะเพิ่งจะ 24 เองนะแล้วท่านน่ะจะแกได้ยังไงแล้วที่สำคัญพี่ว่านะ 33 นี่ยังไงแก่ซักนิดเดียว” วรพิชชาแก้ความเข้าใจผิดให้เด็กสาว
“โห ไม่น่าเชื่อนะริกาชักอยากจะเห็นหน้าเร็วๆ จังหวัวว่าคงใจดีเหมือนน้องสวนะ”
“เอาละหิวกันรึยัง?”
“ยังเลยค่ะปกติพี่ทานข้าวยังไงเหรอคะ?”
“อืมบางทีเขาก็เอามาที่นี่นนะ แต่ส่วนใหญ่จะไปทานที่เรือนใหญ่ คุณเมฆเป็นห่วงน่ะเลยให้ไปทานที่นั่นทุกวันแกกลัวพี่ไม่ทานข้าว ฮึ ฮึ”
“ทำไมละคะ?” เธอไม่เคยเห็นพี่สาวคนนี้ไม่ทานข้าวเสียทีจะลดหุ่นก็ไม่ใช่
“ไม่มีอะไรหรอกช่วงนั้นพี่ทานข้าวไม่ค่อยจะลงน่ะเลยติดสินใจที่จะไม่ทานมันเสียเลย ทีนี้พอไม่ทานมากๆ เข้ามันก็ผอมซิ เขาเลยเป็นห่วงบังคบให้ไปทานที่เรือนใหญ่หิวไม่หิวก็ต้องกินกันละ เมื่อท่านจ้องอยู่อย่างนั้นนี่ แถมมีนะถ้าไม่ทานจะเพิ่มข้าวขึ้นเรื่อยและต้องทานให้หมดเสียด้วย”
“โหดจัง...” ที่รักบอกเมื่อฟังเล่าจบ
“ไม่หรอกถ้ามาเห็นพี่ตอนนั้นก็ต้องเล่นบทนี้เหมือนกัน” เธอคิดถึงช่วงที่เธอมาถึงที่นี่ใหม่ๆ เธอแทบไม่ยอมทานข้าวและทำงานหอย่างบ้าคลั่งจนทุกคนเป็นห่วงว่าเธอจะล้มไปเสียก่อน และเธอก็ล้มจริงเสียด้วยจนต้องเข้าโรงพยาบาลหลังจากอกจากโรงพยาบาลเท่านั้นชายหนุ่มก็บังคับให้เธอทานข้าและต้องมาทานให้เขาเห็นทุกวันและวันไหนที่เขาไม่อยู่ต้องคอยรายงานว่าเธอทานหรือเปล่า
“งั้นวันนี้เราทำอะไรกันดีค่ะ? อยู่ว่างๆอย่างนี้น่าเบื่อจัง”
“เอาไว้จะพาทัวร์เกาะด้านนี้เป็นส่วนที่ทำฟาร์มเลี้ยงมุก ส่วนอีกด้านจะเป็นรีสอร์ท สองฝั่งนี้จะไม่ยุ่งเกี่ยวกันถ้าจะมาพักรีสอร์ทก็ต้องเข้าฝั่งนั้นทางเดียวเข้าทางนี้ไม่ได้เดี๋ยวโดนเป่าทิ้งเสียก่อน” อธิบายให้ฟัง แล้วเราไปได้รึเปล่าคะ”
“ได้ แต่ฝั่งนั้นจะมาที่นี่ไม่ได้นะ คุณเมฆไม่ชอบน่ะ”
“เหรอคะ”
“ไปทานข้าวเถอะเดี่ยวพี่จะพาไปเที่ยวเกาะกันจะได้รู้จักกับคนงานอื่นๆ ด้วยคงไม่ได้ไปไหนกันส่วนใหญ่ที่ออกไปก็จะกลับพรุ่งนี้ ถ้าไม่ออกไปก็จะอยู่ตลอดละ”
“เย้!/ไชโย้!”
“ป้าสดคะ พาดเด็กๆ มารายงานตัวแล้วค่ะ” วรพิชชาเรียกแม่บ้านอย่างร่างเริงเธอรักท่านเหมือนเป็นญาติคนหนึ่งทีเดียวตลอดเวลาที่เอไม่สบายจนต้องย้ายมาอยู่ที่เรือนใหญ่นั้นก็ได้ท่านนี่ละมาดูแลอยู่ไม่ห่าง
“อ้าว? มากันแล้วเหรอนู่นแนะหนุ่มๆ เขานั่งอยู่ก่อนแล้วกำลังจะให้คนไปรียกอยู่พอดี” ท่านบอกอย่างเอ็นดู เมื่อคืนตอนที่เด็กๆ กลุ่มนี้มาถึงก็ทำคามเคารพเธออย่างไม่เหมือนเด็กสมัยนี้ที่มือเท้าแข็งไม่รู้จักทำความเคารพคนแก่กว่าและที่ท่านชอบมากๆคือเด็กพวกนี้ทานเก่งเลยพลอยทำให้ท่านปลื้มมาก เพราะสองสาวนี้ทานน้อยเป็นทุนเดิม เมื่อมีคนมาช่วยทานและคอยถามนู่นถามนี่มันทำให้ท่านมีความสุขมาก
“ไอ้ยอร์ชมาไม่ยอมไปเรียกเลยนะแก” ที่รักว่าเพื่อนเสียงดังเมื่อเห็นว่าเพื่อนกำลังนั่งทานข้าต้มอยู่
“โหย ไม่ได้หรอกเดี๋ยวกินไม่ทันแกพอดี ยิ่งกินจุอยู่ด้วยใครได้แกไปเป็นเมียนะโชคร้ายสุดๆ อาหารก็ทำไม่เป็นเหลือเชื่อแกจริงๆ ทำขนมเป็นทุกอย่างกับข้าวเนี่ยทำไมทำไมเป็น?”
“ก็หาแม่บ้านมาทำรึไม่ก็หาสามีที่ทำอาหารเป็นก็สิ้นเรื่องซะวะ”
“คิดง่ายดีนะแก๊”
“หนูที่รักทำขนมเป็นด้วยเหรอลูก” ป้าสดถามอย่างสนใจท่านเองก็อยากทำเหมือนกัน
“ค่ะ แต่เรื่องอาหารอย่าถามเพราะทำไม่ซักอย่างเดียวเลย แฮะ แฮะ”
“ดีลูกป้าเองก็ชอบเหมือนกัน ทำอะไรเป็นบ้างหละ?”
“เป็นทุกอย่างเลยครับอร่อยด้วย แต่ไม่รู้ทำไม๊ทำไมมันทำอาหารไม่เป็นทั้งที่ง่ายกว่าขนมพวกนั้นตั้งเยอะ” ใช่ว่าแต่เพื่อนสงสัยตัวเอเองก็สงสัยเหมือนกันว่าทำไมเธอถึงไม่มีพรสวรรค์เรื่องอาหารทั้งที่แม่เธอก็ทำอาหารออกจะเก่งแต่เธอไม่ได้เศษเสี้ยวความสามารถนั้นมาเลยแม้แต่นิดเดียว
“เอาไว้วันหยุดเรามาทำกันนะ”
“ค่ะ ไม่มีปัญหาอยู่แล้ว่าแต่จะมีใครยอมทานมั้ยเนี่ย” หันไปมองหน้าเพื่อนอย่างเป็นต่อ
“แกจะห่วงทำไมแค่มีคนทำทำไมจะไม่มีคนกินเยอะแยะ”
“แกมันเห็นแกกินไอ้ยอร์ช..”
“ช่วยไม่ได้นี่หว่า ใครบอกให้แกมาเป็นเพื่อนฉันละ และยังทำอร่อยอีกด้วย”
“เอาละๆ พี่ว่าทานกันก่อนที่มันจะเย็นดีกว่านะ” กันต์ธรตัดสินใจห้ามทัพเมื่อเห็นว่าจะยาว สองคนนี้ตั้งแต่ที่เดินทางมาแล้วเขาเห็นว่าหาเรื่องทะเลาะกันได้ตลอด และอีกคนหนึ่งก็เงียบเสียปล่อยให้สองคนนั้นหาเรื่องกันและเมือถึงที่สุดค่อยห้าม นี่คงจะเห็นว่าเป็นเรื่องปกติแน่ๆ
“ว่าแต่คุณฟ้าละครับ ยังไม่เห็นเลย” ชายหนุ่มองหาตั้งนานแล้วแต่ก็ยังไม่เห็นเธอลงมาเสียที
“เธอไปที่รีสอร์ทค่ะเห็นบอกว่าคุณเมฆจะมาถึงตอนที่ยงพร้อมกับคุณพ่อคุณแม่ค่ะ ท่านบอกว่าจะแวะดูรีสอร์ทก่อน บอกว่าถ้าคุณกันต์ทานเสร็จแล้วให้ตามเธอไปด้วยนะคะ”
“ครับ” เขารับคำเสียงเรียบ แต่เขาคิดว่าพลางว่าทำไมเธอไม่รอไปพร้อมเขาแล้วทำไมต้องไปก่อนหรือเพราะเธอรังเกียจเขาจริงๆ แล้วเมื่อวานมันคืออะไรกัน
“เห็นเธอบอกว่ามีเรื่องต้องจัดการก่อนน่ะกันต์เธอเลยไปก่อนอย่างคิดมากซิ” วรพิชชาบอกเมื่อเห็นชายหนุ่มเริ่มคิดมาก
“เหรอ? ขอบใจมากนะ”
“อือ..ทานเถอะจะได้รีบตามไป ยังไงก็คุยกันให้รู้เรื่องละ”
“ขอบใจ ว่าแต่พิชละ? วันนี้จะทำอะไร?” ถามอย่างเป้ฯห่วงถ้าเขาทิ้งเธอเอาไว้ที่นี่
“ไม่ต้องห่วงหรอก วันนี้พิชว่าจะพาเด็กๆ ไปทัวร์เกาะเสียหน่อย” บอกอย่างร่างเริงเธอเองก็ก็ไม่ได้เที่ยวมานานมาแล้ว
”งั้นไปก่อนนะเดี๋ยวไม่ทัน” ลุกออกไปอย่างรีบร้อน เขาอยากจะคุยกับเธอให้เร็วๆ ก่อนที่พี่ชายพ่อกับแม่เธอจะมาเสียก่อน
“พี่กันต์จะรีบร้อนไปไหนเหหรอคะพี่พิชชี่” ที่รักมองตามร่างหนาไปอย่างสงสัย เท่าที่เธอถามกับพี่สาวดูกันต์ธรยังไม่มีคนรักและโสดมาหลายปีแล้วเธอไม่เข้าใจว่าชายหนุ่มที่รูปร่างหน้าตาดียิ่งหล่อตี๋อินเตอร์แบบนี้ด้วยแล้วทำไมไม่มีแฟนกับเขาเสียที อายุเขาก็ 29 แล้วด้วย แม้จะดูเป็นคนพูดน้อยอยู่ซักหน่อยก็ตาม รึว่าจะเป็นเกย์?...
“พี่พิชชี่คะ พี่กันต์เป็นเกย์รึเปล่าคะ?” ถามออกไปทื่อ แค่ก แค่ก วรพิชชาถึงกับสำลักกาแฟที่กำลังดื่มอยู่ทีเดียวเมื่อเจอคำถามทื่อๆ นั้นเข้า
”ว่าไงนะ?” เธอถามกลับเสียงสูง
“เอ้า..มันไม่น่าสงสัยเหรอคะหน้าตาดีออกอยางนี้ยังไม่มีแฟนอีก” เธอถามหน้าซื่อๆ อย่างบ้องแบ๊วเต็มที่
“ไม่มีแฟนไม่ได้หมายความว่าเขาไม่มีคนที่รักอยู่นี่นา ไม่แน่ว่าอาจจะไม่นานนี้ละอาจจะมีคนรักกับเขาเสียที
“จริง! เหรอคะใครเหรอคะ บอกหน่อยน้า..” บีบนวดแขนพี่สาวอย่างมีหวังเต็มที่ว่าเธอจะใจอ่อนยอมบอก
“เอาไว้เมื่อถึงเวลาก็รู้เองละว่าเป็นใคร อย่าทำไก่ตื่นเลยเดี๋ยวพี่กันต์เขาจะแห้วไปเสียก่อน” เขามือแตะที่ปากตัวเองอย่าเห็นเป็นเรื่องสนุก เธอมองมาตั้งนานแล้วแต่ไม่เคยเห็นว่าชายหนุ่มจะทำอะไรที่มันเด็ดขาดไปเสียที คงต้องช่วยกันเร่งเสียหน่อย
“เฮ้อ... เซ็งเลย” ทำหน้าม่อยห่อเหี่ยวอย่างที่บอก
กฤตเมฆตื่นขึ้นมาตั้งแต่เช้าตามคามเคยชินเมื่อคืนเขากลับบ้านดึกเพราะนัดเจอกับเพื่อนๆ กว่าจะได้กลับมาก็เข้าวันใหม่แล้ว ชายหนุ่มเดินลงมาที่ด้านล่าง
“อ้าว? ตื่นเช้าจังเลยตาเมฆ” คุณกนิกาเอ่ยเมื่อเห็นลูกชายเดินลงมาจากห้องตั้งแต่เช้าเธอนึกว่าเขาจะลงมาช้ากว่านี้เสียอีก เธอเอ่ยถามอย่างเอ็นดู
“กฤตเมฆเดินเข้ามากอดเอวหนาของมารดาและหอมที่แก้มหนักๆ อย่างมันเขี้ยวคุณกนิกายังคงเค้าความสวยอยู่อย่างอ้อนๆ
“ชินครับแม่มันนอนไม่ค่อยลับ”
“เฮ้ยๆ!!! นั่นเมียฉันไอ้เมฆ ปล่อยได้แล้ว” กฤศร้องเสียงดังเมื่อลูกชายกอดภรรยาเขาไม่ปล่อยเสียที
“เมียพ่อแต่แม่ผมนี่ครับ”
“ไอ้นี่...เดี๋ยวเถอะ”
“พอจะหวงไปทำไมให้ผมกอดน่ะดีแล้ว”
“แม่มีอะไรทานบ้างครับหิวจัง” หันมาอ้อนคุณกนิกาต่ออย่างไม่สนใจพ่อเขาที่ทำท่าฮึดฮัดอยู่คนเดียวที่ทำอะไรเขาไม่ได้
“อย่าไปยั่วพ่อเขาซิเมฆ” บอกลูกชายเสียงอ่อนโยน
“รู้อยู่ว่าพ่อเขาเป็นยังไง” ส่ายหนาอย่างระอากับความเป็นเด็กของสามีเมื่อก่อนไม่เห็นเป็นอะไรแต่พอลูกชายโตและเข้ามากอดเธอแล้วจะมีอาการอย่างนี้ตลอด
“แกก็รีบๆ มีเมียซะทีซิวะ จะได้เลิกกอดเมียฉันซะที”
“โอ้ย! ไม่เอาหรอกแฟนผมยังไม่มีเลยจะไปมีเมียได้ยังไง” บอกอย่างไม่สนใจ
“แล้วหนูอรละลูก แม่ว่าเขาก็ดีนะ” คุณกนิกาเชียร์หญิงสาวคนนี้มกเพราะเธอเป็นลูกสาวของเพื่อนเธอและเห็นกันมานานและอรรพีก็ดูจะรักชอบลูกชายเธอมากอยู่
“ไม่เอาละครับ” เขาไม่ได้คิดกับหญิงสาวอย่างนั้นแม่แต่น้อยเลย และจะให้คิดตอนนี้ก็ไม่มีทางเสียด้วย ถ้าเขาจะรักเขารักมาตั้งนานแล้วไมรอให้มันนานขนาดนี้หรอก เขาก็อายุมากแล้ว
“เมื่อไหร่แม่จะได้อุ้มหลานเนี่ย”
“เมื่อถึงเวลาครับไม่ต้องห่วงหรอกถ้าเจอคนที่ใช่เมื่อไหร่ผมไม่รีรอหรอกครับแม่อย่าห่วงเลย”
“ว่าแต่ไปคราวนี้แม่จะไปพร้อมผมมั้ยครับ”
“ไปซิ แม่เตรียมของหมดแล้วและคิดถึงยัยฟ้าด้วยไปอยู่ที่โน่นแล้วหายไปเลยไม่ยอมหลับมาที่นี่เลย”
“น้องงานยุ่งน่ะครับ แม่อย่าว่าน้องเลย” ไม่ต้องมาออกตัวแทนน้องเลย แม่จะไปให้เห็นกับตาว่ามันเพราะอะไรกันแน่ที่ทำให้ติดที่โน่นจนไม่ยอมกลับบ้าน”
“พ่อละครับไปด้วยรึเปล่าครับ?”
“ไม่ต้องถามหรอกรายนั้นน่ะไม่ปล่อยให้แม่ไปคนเดียวหรอก”
“ผมก็ว่างั้น...ผมไม่นาถามเล้ย”
“เอ้าทานข้าวเถอะเดี๋ยวจะเย็นแล้วไม่อร่อยนะ” ท่านบอกอย่างเอาใจใส่ หลังจากที่ทานอาหารเช้าเสร็จแล้วชายหนุ่มตั้งใจว่าจะกลับไปที่เกาะทันทีโดยกลับไปคราวนี้จะมีพ่อกับแม่เขาเดินทางไปด้วย วรพิชชาตื่นขึ้นมาตามปกติแม้เมื่อคืนเธอจะออกมานั่งเลนกับเด็กๆ ที่นั่งร้องเพลงเมื่อคืนก็ตาม เธอลุกขึ้นอาบน้ำเปลี่ยนชุดสบายๆ เพราะวันนี้เป็นวันหยุดของเธอยู่แล้วไม่ได้ทำอะไรเป็นวันพักผ่อนเธออกไปเดินอยู่แถวๆ หาดเพื่อออกกำลังกายตาปกติ แต่ไม่ได้ปลุกทั้งสองคนตื่นขึ้นมาด้วย
“พี่พิชชี่ไม่ยอมปลุกที่รักเลยนะคะ” เธอยืนอยู่หน้าบ้าพักเมื่อวรพิชชาเดินกลับมาที่บ้านพัก
“พี่เห็นพากันหลับสบายเลยไม่อยากปลุกน่ะ”
“แหมอากาศดีๆอย่างนี้ใครจะหลับลงละคะ”
“เหรอพี่นึกว่าจะพากันเหนื่อยน่ะ”
“ไม่หรอกค่ะ วันนี้ไม่ทำงานเหรอคะ?” สาริหาเดินเข้ามาสมทบและถามเมื่อเห็นว่าพี่สาวยังแต่งตัวสบายๆ
“วันนี้หยุดจ้ะ ส่วนเด็กๆ จะเริ่มงานวันจันทร์ พอดีวันนั้นเจ้านายคงมาพอดีเห็นว่าไปไม่นานด้วย คงได้จอกันแน่ๆ”
“อึ๋ย...ท่านดุมั้ยค่ะ?” ที่รักถามอย่างหวาดๆ ส่วนมากเจ้านายจะดุอยู่แล้ว
“ไม่หรอกแต่เป็นคนเงียบๆ มากกว่าเห็นแล้วจะรู้เองละว่าท่านเป็นยังไง”
“น่าจะเป็นคนแก่ใจดีนะ” ที่รักคิดว่ายังไงซะคนที่เป็นเจ้าขงเกาะและกิจการมากมายอย่างนี้น่าจะมีอายุเยอะแล้ว แต่เธอลืมคิดไปอย่างหนึ่งเหมือนกันว่าแคทีและเพื่อนๆ ก็ยังไม่แกเหมือนกันแต่ก็เป็นเจ้าของกิจการหลายอย่างเหมือนกัน
“เข้าในอะไรผิดไปรึเปล่าฮันนี่ คุณฟ้าน้องสาวท่านน่ะเพิ่งจะ 24 เองนะแล้วท่านน่ะจะแกได้ยังไงแล้วที่สำคัญพี่ว่านะ 33 นี่ยังไงแก่ซักนิดเดียว” วรพิชชาแก้ความเข้าใจผิดให้เด็กสาว
“โห ไม่น่าเชื่อนะริกาชักอยากจะเห็นหน้าเร็วๆ จังหวัวว่าคงใจดีเหมือนน้องสวนะ”
“เอาละหิวกันรึยัง?”
“ยังเลยค่ะปกติพี่ทานข้าวยังไงเหรอคะ?”
“อืมบางทีเขาก็เอามาที่นี่นนะ แต่ส่วนใหญ่จะไปทานที่เรือนใหญ่ คุณเมฆเป็นห่วงน่ะเลยให้ไปทานที่นั่นทุกวันแกกลัวพี่ไม่ทานข้าว ฮึ ฮึ”
“ทำไมละคะ?” เธอไม่เคยเห็นพี่สาวคนนี้ไม่ทานข้าวเสียทีจะลดหุ่นก็ไม่ใช่
“ไม่มีอะไรหรอกช่วงนั้นพี่ทานข้าวไม่ค่อยจะลงน่ะเลยติดสินใจที่จะไม่ทานมันเสียเลย ทีนี้พอไม่ทานมากๆ เข้ามันก็ผอมซิ เขาเลยเป็นห่วงบังคบให้ไปทานที่เรือนใหญ่หิวไม่หิวก็ต้องกินกันละ เมื่อท่านจ้องอยู่อย่างนั้นนี่ แถมมีนะถ้าไม่ทานจะเพิ่มข้าวขึ้นเรื่อยและต้องทานให้หมดเสียด้วย”
“โหดจัง...” ที่รักบอกเมื่อฟังเล่าจบ
“ไม่หรอกถ้ามาเห็นพี่ตอนนั้นก็ต้องเล่นบทนี้เหมือนกัน” เธอคิดถึงช่วงที่เธอมาถึงที่นี่ใหม่ๆ เธอแทบไม่ยอมทานข้าวและทำงานหอย่างบ้าคลั่งจนทุกคนเป็นห่วงว่าเธอจะล้มไปเสียก่อน และเธอก็ล้มจริงเสียด้วยจนต้องเข้าโรงพยาบาลหลังจากอกจากโรงพยาบาลเท่านั้นชายหนุ่มก็บังคับให้เธอทานข้าและต้องมาทานให้เขาเห็นทุกวันและวันไหนที่เขาไม่อยู่ต้องคอยรายงานว่าเธอทานหรือเปล่า
“งั้นวันนี้เราทำอะไรกันดีค่ะ? อยู่ว่างๆอย่างนี้น่าเบื่อจัง”
“เอาไว้จะพาทัวร์เกาะด้านนี้เป็นส่วนที่ทำฟาร์มเลี้ยงมุก ส่วนอีกด้านจะเป็นรีสอร์ท สองฝั่งนี้จะไม่ยุ่งเกี่ยวกันถ้าจะมาพักรีสอร์ทก็ต้องเข้าฝั่งนั้นทางเดียวเข้าทางนี้ไม่ได้เดี๋ยวโดนเป่าทิ้งเสียก่อน” อธิบายให้ฟัง แล้วเราไปได้รึเปล่าคะ”
“ได้ แต่ฝั่งนั้นจะมาที่นี่ไม่ได้นะ คุณเมฆไม่ชอบน่ะ”
“เหรอคะ”
“ไปทานข้าวเถอะเดี่ยวพี่จะพาไปเที่ยวเกาะกันจะได้รู้จักกับคนงานอื่นๆ ด้วยคงไม่ได้ไปไหนกันส่วนใหญ่ที่ออกไปก็จะกลับพรุ่งนี้ ถ้าไม่ออกไปก็จะอยู่ตลอดละ”
“เย้!/ไชโย้!”
“ป้าสดคะ พาดเด็กๆ มารายงานตัวแล้วค่ะ” วรพิชชาเรียกแม่บ้านอย่างร่างเริงเธอรักท่านเหมือนเป็นญาติคนหนึ่งทีเดียวตลอดเวลาที่เอไม่สบายจนต้องย้ายมาอยู่ที่เรือนใหญ่นั้นก็ได้ท่านนี่ละมาดูแลอยู่ไม่ห่าง
“อ้าว? มากันแล้วเหรอนู่นแนะหนุ่มๆ เขานั่งอยู่ก่อนแล้วกำลังจะให้คนไปรียกอยู่พอดี” ท่านบอกอย่างเอ็นดู เมื่อคืนตอนที่เด็กๆ กลุ่มนี้มาถึงก็ทำคามเคารพเธออย่างไม่เหมือนเด็กสมัยนี้ที่มือเท้าแข็งไม่รู้จักทำความเคารพคนแก่กว่าและที่ท่านชอบมากๆคือเด็กพวกนี้ทานเก่งเลยพลอยทำให้ท่านปลื้มมาก เพราะสองสาวนี้ทานน้อยเป็นทุนเดิม เมื่อมีคนมาช่วยทานและคอยถามนู่นถามนี่มันทำให้ท่านมีความสุขมาก
“ไอ้ยอร์ชมาไม่ยอมไปเรียกเลยนะแก” ที่รักว่าเพื่อนเสียงดังเมื่อเห็นว่าเพื่อนกำลังนั่งทานข้าต้มอยู่
“โหย ไม่ได้หรอกเดี๋ยวกินไม่ทันแกพอดี ยิ่งกินจุอยู่ด้วยใครได้แกไปเป็นเมียนะโชคร้ายสุดๆ อาหารก็ทำไม่เป็นเหลือเชื่อแกจริงๆ ทำขนมเป็นทุกอย่างกับข้าวเนี่ยทำไมทำไมเป็น?”
“ก็หาแม่บ้านมาทำรึไม่ก็หาสามีที่ทำอาหารเป็นก็สิ้นเรื่องซะวะ”
“คิดง่ายดีนะแก๊”
“หนูที่รักทำขนมเป็นด้วยเหรอลูก” ป้าสดถามอย่างสนใจท่านเองก็อยากทำเหมือนกัน
“ค่ะ แต่เรื่องอาหารอย่าถามเพราะทำไม่ซักอย่างเดียวเลย แฮะ แฮะ”
“ดีลูกป้าเองก็ชอบเหมือนกัน ทำอะไรเป็นบ้างหละ?”
“เป็นทุกอย่างเลยครับอร่อยด้วย แต่ไม่รู้ทำไม๊ทำไมมันทำอาหารไม่เป็นทั้งที่ง่ายกว่าขนมพวกนั้นตั้งเยอะ” ใช่ว่าแต่เพื่อนสงสัยตัวเอเองก็สงสัยเหมือนกันว่าทำไมเธอถึงไม่มีพรสวรรค์เรื่องอาหารทั้งที่แม่เธอก็ทำอาหารออกจะเก่งแต่เธอไม่ได้เศษเสี้ยวความสามารถนั้นมาเลยแม้แต่นิดเดียว
“เอาไว้วันหยุดเรามาทำกันนะ”
“ค่ะ ไม่มีปัญหาอยู่แล้ว่าแต่จะมีใครยอมทานมั้ยเนี่ย” หันไปมองหน้าเพื่อนอย่างเป็นต่อ
“แกจะห่วงทำไมแค่มีคนทำทำไมจะไม่มีคนกินเยอะแยะ”
“แกมันเห็นแกกินไอ้ยอร์ช..”
“ช่วยไม่ได้นี่หว่า ใครบอกให้แกมาเป็นเพื่อนฉันละ และยังทำอร่อยอีกด้วย”
“เอาละๆ พี่ว่าทานกันก่อนที่มันจะเย็นดีกว่านะ” กันต์ธรตัดสินใจห้ามทัพเมื่อเห็นว่าจะยาว สองคนนี้ตั้งแต่ที่เดินทางมาแล้วเขาเห็นว่าหาเรื่องทะเลาะกันได้ตลอด และอีกคนหนึ่งก็เงียบเสียปล่อยให้สองคนนั้นหาเรื่องกันและเมือถึงที่สุดค่อยห้าม นี่คงจะเห็นว่าเป็นเรื่องปกติแน่ๆ
“ว่าแต่คุณฟ้าละครับ ยังไม่เห็นเลย” ชายหนุ่มองหาตั้งนานแล้วแต่ก็ยังไม่เห็นเธอลงมาเสียที
“เธอไปที่รีสอร์ทค่ะเห็นบอกว่าคุณเมฆจะมาถึงตอนที่ยงพร้อมกับคุณพ่อคุณแม่ค่ะ ท่านบอกว่าจะแวะดูรีสอร์ทก่อน บอกว่าถ้าคุณกันต์ทานเสร็จแล้วให้ตามเธอไปด้วยนะคะ”
“ครับ” เขารับคำเสียงเรียบ แต่เขาคิดว่าพลางว่าทำไมเธอไม่รอไปพร้อมเขาแล้วทำไมต้องไปก่อนหรือเพราะเธอรังเกียจเขาจริงๆ แล้วเมื่อวานมันคืออะไรกัน
“เห็นเธอบอกว่ามีเรื่องต้องจัดการก่อนน่ะกันต์เธอเลยไปก่อนอย่างคิดมากซิ” วรพิชชาบอกเมื่อเห็นชายหนุ่มเริ่มคิดมาก
“เหรอ? ขอบใจมากนะ”
“อือ..ทานเถอะจะได้รีบตามไป ยังไงก็คุยกันให้รู้เรื่องละ”
“ขอบใจ ว่าแต่พิชละ? วันนี้จะทำอะไร?” ถามอย่างเป้ฯห่วงถ้าเขาทิ้งเธอเอาไว้ที่นี่
“ไม่ต้องห่วงหรอก วันนี้พิชว่าจะพาเด็กๆ ไปทัวร์เกาะเสียหน่อย” บอกอย่างร่างเริงเธอเองก็ก็ไม่ได้เที่ยวมานานมาแล้ว
”งั้นไปก่อนนะเดี๋ยวไม่ทัน” ลุกออกไปอย่างรีบร้อน เขาอยากจะคุยกับเธอให้เร็วๆ ก่อนที่พี่ชายพ่อกับแม่เธอจะมาเสียก่อน
“พี่กันต์จะรีบร้อนไปไหนเหหรอคะพี่พิชชี่” ที่รักมองตามร่างหนาไปอย่างสงสัย เท่าที่เธอถามกับพี่สาวดูกันต์ธรยังไม่มีคนรักและโสดมาหลายปีแล้วเธอไม่เข้าใจว่าชายหนุ่มที่รูปร่างหน้าตาดียิ่งหล่อตี๋อินเตอร์แบบนี้ด้วยแล้วทำไมไม่มีแฟนกับเขาเสียที อายุเขาก็ 29 แล้วด้วย แม้จะดูเป็นคนพูดน้อยอยู่ซักหน่อยก็ตาม รึว่าจะเป็นเกย์?...
“พี่พิชชี่คะ พี่กันต์เป็นเกย์รึเปล่าคะ?” ถามออกไปทื่อ แค่ก แค่ก วรพิชชาถึงกับสำลักกาแฟที่กำลังดื่มอยู่ทีเดียวเมื่อเจอคำถามทื่อๆ นั้นเข้า
”ว่าไงนะ?” เธอถามกลับเสียงสูง
“เอ้า..มันไม่น่าสงสัยเหรอคะหน้าตาดีออกอยางนี้ยังไม่มีแฟนอีก” เธอถามหน้าซื่อๆ อย่างบ้องแบ๊วเต็มที่
“ไม่มีแฟนไม่ได้หมายความว่าเขาไม่มีคนที่รักอยู่นี่นา ไม่แน่ว่าอาจจะไม่นานนี้ละอาจจะมีคนรักกับเขาเสียที
“จริง! เหรอคะใครเหรอคะ บอกหน่อยน้า..” บีบนวดแขนพี่สาวอย่างมีหวังเต็มที่ว่าเธอจะใจอ่อนยอมบอก
“เอาไว้เมื่อถึงเวลาก็รู้เองละว่าเป็นใคร อย่าทำไก่ตื่นเลยเดี๋ยวพี่กันต์เขาจะแห้วไปเสียก่อน” เขามือแตะที่ปากตัวเองอย่าเห็นเป็นเรื่องสนุก เธอมองมาตั้งนานแล้วแต่ไม่เคยเห็นว่าชายหนุ่มจะทำอะไรที่มันเด็ดขาดไปเสียที คงต้องช่วยกันเร่งเสียหน่อย
“เฮ้อ... เซ็งเลย” ทำหน้าม่อยห่อเหี่ยวอย่างที่บอก
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น