ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่ 4
ตอนที่ 4
ชยันต์มานั่งรอเพื่อนทั้งสองคนเมื่อทานอาหารเสร็จแล้วเขาเดินมาอยู่ที่เรือนพักของเพื่อนด้วยกันและนั่งคุยกันเงียบๆ และวรพิชชาบอกว่าให้เอาขนมกับเครื่องดื่มมาดื่มกันและเธอเข้าไปหยิบเอากีตาร์มาเขาดีดเล่นจะได้ไม่เหงา
“เอ้า..เล่นให้พี่ฟังหน่อย” ชยันต์รับมาอย่างเต็มใจตอนี่เขาออมาจากคอนโดฯ เขารีบจนลืมเอามาด้วยทำให้คิดว่ามาคราวนี้คงเงียบเหงาเสียแล้ว
“วันนี้งดแอลกอฮอล์นะเดี๋ยวคนอื่นเขาจะมองไม่ดีมาวันแรกก็เมาแอ๋ซะแล้ว” เธอบอกเด็กทั้งสามคนที่นั่งดื่มเครื่องดื่มและขนมและร้องเพลงคลอไปกับเสียงกีต้าร์ที่ชัยต์เป็นคนเล่น กฤตเมฆมาถึงกรุงเทพฯ ในช่วงเย็นและเข้าไปเคลียร์งานในบริษัทของเขาก่อนและเขานัดกับอรรณพและธีระยุทธทั้งสองมากันก่อนแต่กฤตเมฆบอกว่าจะตามมาหลังจากที่เขาทั้งสองย้ายจากร้านอาหารไปที่ตึกของมอริสโตะแล้วอรรณพก็เคลียร์งานก่อนที่จะออกมา
“มาอย่างนี่แล้วคึกเป็นบ้า แกว่ามั้ยริค” ธีระยุทธบอกอย่างร่าเริง เขาเป็นคนสนุกสนานอยู่แล้ว และที่สำคัญใจเย็นมากซึ่งบุคลิกผิดกันมากกับอรรณพที่ออกจะเป็นคนอารมณ์ร้อนอยู่เสียหน่อย
“อือ” อรรณพตอบอย่างไรอารมณ์ตอนนี้ใจเขามันลอยไปอยู่ที่หญิงสาวคนนั้นมากกว่า แต่มานี่ก็เพียงเพื่อจะผ่อนคลายเท่านั้น
“เอ้ย! เรามาเที่ยวสนุกกันนะ ทำตัวร่างเริงหน่อยเพื่อน” ตบไหล่เพื่อนเบาๆ อย่างกระตุ้นให้เขามีใจสนุกหน่อย ทุกทีมาเที่ยวกันอย่างนี้อรรณพจะมีสาวๆ ข้างกายตลอด แต่คราวนี้มาแปลกที่เขาไม่ชวนใครมาอย่าที่บอกจริงๆ
“เอาอะไรวะริค”
“อะไรแกสั่งเถอะ”
“เป็นเอามากเว้ย” มองหน้าเพื่อนแล้วส่ายหน้าอย่างระอา และก็จัดการสั่งเครื่องดื่มสำหรับขาทั้งสามคนและหญิงสาวที่เขาพามาด้วย หญิงสาวคนนี้เต็มใจที่จะมากับเขาและมีข้อตกลงกันเอาไว้แล้ว ธีระยุทธมองไปรอบๆ ร้านอย่างเคยชินและเห็นว่ากฤตเมฆกำลังเดินเข้าร้านมาเพียงลำพัง
เฮ้อ..เพื่อนคนนี้ก็อีกคนทำตัวอย่างกับฤๅษีจำศิลป์ไม่สนใจสาวๆ เลย ทั้งที่หน้าตาออกหล่อเหลา เข้มอย่างชายไทย
“เฮ้ย เมฆทางนี้” โบกมือให้เพื่อนที่สอดส่ายสายตามองหาอยู่ และกฤตเมฆก็เดินมาที่โต๊ะอย่างใจเย็น
“ไงเพื่อน มากันนานรึยัง” “เพิ่งมาถึงไม่นาน แกละทำอะไรอยู่เพิ่งมา”
“ทำงานเพิ่งเสร็จน่ะ เลยเพิ่งปลีกตัวออกมาได้ เฮ้ย ริคมาแปลกจังคราวนี้แกไม่พาสาวคนไหนมาด้วยเนี่ย” หันไปกระเซ้าเพื่อนรักอีกคนที่นั่งเงียบอยู่อีกมุม
“อย่าไปใส่ใจมันเลยกัน ตอนนี้มันกำลังตกหลุมลึกอยู่”
“หลุม? หลุมอะไรวะ?” มองหน้าเพื่อนทั้งสองสลับกันไม่มาอย่างสงสัย
“หลุมรักน่ะซิ จะหลุมอะไร”
“ฮ้า! ใครวะ?” วินดี้นางแบบสาวสวยตั้งใจฟังเต็มที่ว่าชายหนุ่มที่ถูกเรียกว่าไร้หัวใจนั้นจะรักใครได้ เพราะเท่าที่เธอรู้นั้นเพื่อนเธอเองหลายคนอยากเป็นที่รักของเขาแต่ไม่เคยมีใครที่ทำสำเร็จซักคนเดียว
“ก็...เคทไงละ” บอกอย่างรู้กัน
“ห๋า...เคทเนี่ยนะ มันคู่หมั้นไอ้ริคไม่ใช่เหรอแล้ว..”
“ไม่ต้องงง เคทเพิ่งกลับมาแล้วดูท่าคราวนี้ไอ้ริคมันจะทวงความรักมันคืน ดูอย่างวันนี้ซิ มันไม่สนใครซักคนเดียว”
“เออ จริงว่าแต่น้องเขายอมเหรอไม่ได้โกรธกันอยู่เหรอวะ?” ถามอย่างรู้ความเป็นไปดี
“ก็ โกรธแต่คิดว่าคงไม่เกินความสามารถที่จะทำให้เขากลับมารักฉันเหมือนเดิมหรอกนะ” “แกเจอเขารึยังและที่สำคัญแกรู้ได้ยังไงว่าเขากลับมาแล้ว?”
“เจอแล้ว และเรื่องมันยาวแล้วจะเล่าให้ฟังแล้วกัน” อรรณพไม่อยากให้คนอื่นรู้เรื่องมากนัก เกรงว่าจะเป็นการกระจายข่าวมากเกินไปไม่ว่าเขาจะทำอะไรก็เป็นข่าวไปเสียหมดทั้งที่เขาไม่ใช่ดารา นักแสดงแต่ย่างใด
“อืม” กฤตเมฆรับคำอย่างเข้าใจดี เมื่อสังเกตเห็นว่ามีคนอื่นอยู่ด้วย
“สวัสดีครับผมคงเสียมารยาทมากเลยที่ไม่ทักทายสาสวยอย่างคุณวินดี้น่ะครับ คงไม่ถือสาผมนะครับ”
“แหม ใครจะกล้าละคะ” เธอส่งสายตาให้กฤตเมฆอย่างหวานเยิ้ม เธอหวังว่าจะมีวันทีจะคว้าไม่ใครคนหนึ่งมาเป็นของเธอให้ได้
“เป็นไงบ้างสบายดีกันทุกอย่างนะ ไม่ค่อยได้เจอกันเลยนี่หว่า” อรรณพถามอย่างห่วงใย เพราะส่วนมากกฤตเมฆอยู่ที่ทางใต้เพื่อดูเหมืองของเขามากกว่าที่จะมาดูบริษัทเอง แต่จะมาเฉพาะเรื่องสำคัญเท่านั้น
“ไม่มีอะไรหรอก แค่เข้าเคลียร์งานเท่านั้น แต่ไม่น่าเชื่อนะว่าคราวนี้จะได้ฟังข่าวดีน่ะ”
“จะดีกว่านี้อีกถ้า...” อรรณพค้างได้เท่านั้นเมื่อเห็นสายตาของเพื่อนทั้งสองมองอยู่ที่ร่างๆ หนึ่งจนเขาต้องหันไปมอง ว่าอะไรถึงดึงความสนใจจากเพื่อนเขาได้
“เฮ้ย! นั่นเคทนี่” ธีระยุทธทักอย่างจำหญิงสาวได้ดีแม้จะเคยเห็นเพียงครั้งเดียวเท่านั้น
“เออ จริงวะ ใช่เคทจริงๆ ด้วยแต่มากับใครวะ?”
“เพื่อนเขาไง...นั่นธีมที่เป็นดารากับภรรยากับมาร์โคและภรรยาแต่อีกคนฉันผู้หญิงอีกคนไม่รู้จักน่าจะเป็นเพื่อนเขานะ”
“โห แกใจเย็นขึ้นเยอะเลยนี่นา” กฤตเมฆบอกล้อๆ เมื่อเห็นเพื่อนบอกเสียงเรียบ
“มันไม่ได้ใจเย็นขึ้นหรอกเมฆ แต่มันรู้แล้วต่างหากว่ากลุ่มนั้นน่ะไม่มีทางที่จะมีใครจะรักเคทมากกว่าเพื่อนเด็ดขาด”
“น่าสนใจ แต่นี่โชคดีมากเลยนะแกที่เจอเขาวันนี้แต่สวยขึ้นกว่าเก่าตั้งเยอะ” ธีระยุทธบอกย่างชื่นชมหญิงสาวที่สวมชุดแซคดำยาวแค่เข่าเป็นเสื้อไม่มีแขนแต่มีสายคล้องที่คอแทนทำให้ดูเซ็กซี่มากๆ นางแบบสาวมองตามสายตาของชายหนุ่มทั้งสามคนอย่างสนใจ ก่อนจะเห็นอย่างเดียวกับที่ทั้งสามคนเห็นคือกลุ่มหกคนที่หน้าตาโดดเด่นเป็นอย่างมาก แต่ที่สะดุดตาคือสาวชุดแซคดำต่างหาก และเห็นว่าอรรณพมองเธอไม่วางตาอีกด้วย ด้วยสายตาแสนรักที่เขาใช้มอง เธอไม่เคยเห็นเขามองใครอย่างนี้มาก่อน และไม่คิดว่าจะมีอีกด้วย หรือว่าคนนี้คือที่พูดถึงเมื่อกี้...
กฤตเมฆมองตามเพื่อนที่มองคู่หมั้นสาวอย่างไม่วางตา ทั้งที่เมื่อหลายปีก่อนอรรณพมาโอดครวญกับเขาเรื่องเธอคนนั้นแต่มาวันนี้กลับมาบอกว่าเรื่องที่เกิดขึ้นเป็นเรื่องเข้าใจผิดและตอนนี้เขาจะเอาเธอกลับมาเป็นของเขาให้ได้... วรพิชชาปล่อยให้ทั้งสามคนนั่งเล่นกีต้าร์อยู่ด้านนอกไปแต่เธอกำลังต่อสายหาเพื่อนสาวทันทีที่รู้ข่าว
“เคท! แกนอนยัง?”
“เปล่าแกมีอะไรรึเปล่าวะไม่โทรมาตั้งนาน? แกรู้มั้ยว่ามีบางคนที่ตามหาแกอยู่”
“อย่าพูดถึงเรื่องที่มันผ่านมาแล้วเลย ว่าแต่จริงรึเปล่าเรื่องที่แกกำลังจะแต่งงานน่ะ?”
“ห๋า!!! แกเอาอะไรมาพูดน่ะ?”
“ไม่รู้..แต่มันจริงรึเปล่าละ? และที่สำคัญนะเขาว่าเจ้าบ่าวแกชื่ออรรณพเสียด้วย”
“เฮ้ย! เอาอะไรมาพูดแต่แต่กลับมาเนี่ยฉันเจอดเขาสองครั้งเองนะแก จะไปแต่งงานกันได้ยังไง?”
“ฉันไม่รู้ ถึงได้โทรมาถามาแกไง?” ลากเสียงยาวถาม
“ว่าแต่เขามาขอคืนดีรึเปล่า?” “คงงั้น เขามาแล้วบอกว่าจะทำทุกทางให้ฉันยอมคืนดีกับเขาน่ะ”
“แกว่าไง?”
“ไม่รู้มัน...กรทันหันจนฉันตั้งตัวไม่ติด” บอกอย่างไม่แน่ใจ
“อย่าหนีความจริงแล้วก็ใจตัวเองละ”
“ขอบใจแกมากนะว่าแต่แกอยู่ไหน รู้มั้ยว่าเจ้านั่นมันตามหาแกให้ควั่กเลย จะไม่ยอมให้มันเจอหน่อยเหรอ?”
“จะเจอกันอีกทำไมเมื่อมันเป็นคนบอกเองนะ ว่าให้ฉันเลิกวุ่นวายกับมันเสียทีน่ะ” บกเสียงขืน
“แต่ตอนนี้มันรู้แล้วนี่นาแกจะใจแข็งไปถึงไหน ไม่สงสารมันเหรอ?” พยายามเกลี้ยกล่อมให้เพื่อนใจอ่อนนี่ก็ผ่านมาสองปีแล้ว เธอยังไม่ยอมหายโกรธอีกคนเลย
“เอาไว้ฉันทำใจได้เมือไหร่ฉันจะไปหามันเองไม่ต้องห่วงหรอกอาจจะเป็นวันที่มันแต่งงานกับผู้หญิงคนนั้นก็ได้” บอกเสียงเครือผ่านมาสองปีแล้วเอยังไม่ลืมเรื่องวันนั้นได้เลย
“มันเลิกกบผู้หญิงคนนั้นแล้ว พอรู้ว่าแกหายไปมันก็เลิกกับเขาเลยนะ แกเลิกโกรธแล้วกลับมาเถอะนะ”
“ถ้ามันอยากเจอกฉันจริงๆ ให้มันตามหาฉันให้เจอเอง แล้วฉันจะลองคิดดูเรื่องอยกโทษให้รึเปล่า”
“จริงนะ!! แกอย่าคืนคำละ”
“จะคืนคำทำไมละ แค่ยกโทษให้เพื่อนคนหนึ่งไม่ใช่สามีหรือพ่อฉันเสียหน่อย”
“แกยังโกรธมันอยู่จริงๆ เสียด้วย เกิดมนคิดได้ละว่าคิดอะไรกับแกอยู่มากว่าเพื่อนอย่างที่บอกแกไปละ?"
“ไม่รู้แต่วันนั้นทำให้ฉันรู้ว่าอย่าเข้าไปยุ่งกับชีวิตคนอื่นเดี๋ยวจะโดนอย่างที่โดนมาจนหน้าหงายอย่างนี้”
“แต่กำไม่โหดไปหน่อยเหหรอที่อยู่ๆ ก็เอาแหวนไปคืนแล้วหายไปเลย ความผิดครั้งแรกเขายังรอลงอาญาเลยนะแก”
“ถ้ามาเพราะรูสึกผิดบอกมันนะว่าอย่ามา ไม่เจอกันไปเลยอาจจะเป็นเรื่องที่ดีที่สุดก็เป็นได้”
“ถ้าไม่ได้มาเพราะรู้สึกผิดก็มาได้ใช่มั้ย” ถาอย่างตื่นเต้น
“เอาไว้ให้ถึงวันนั้นก่อนละกันหรือถ้าเป็นวันที่ฉันแต่งงานไปแล้วฉันอาจจะเชิญมันมาก็ได้นะ”
“นี่! แกตัดใจได้แล้วเหรอ?”
“คงมีวันนั้นถึงลืมไม่ได้แต่เราก็เริ่มความรักใหม่ได้นี่นา”
“งั้นไม่มีอะไรแล้วแค่นี้นะส่วนยัยฮันนี่ฉันจะดูแลให้เองละกันไม่ต้องห่วง”
“งั้นแกก็...” แคทีพูดไม่ทันจบเพื่อนตัวดีก็วางสายไปเสียก่อนที่เธอจะทันรู้เรื่อง แต่สิ่งที่ทำให้รู้อีกอย่างคือว่าเพื่อนเธออยู่ที่ไหนแล้วและเธอจะสามารถช่วยให้สองคนคืนดีกันได้มั้ย? จากสภาพทั้งสองคงไม่ต่างกันเท่าไรนัก
ชยันต์มานั่งรอเพื่อนทั้งสองคนเมื่อทานอาหารเสร็จแล้วเขาเดินมาอยู่ที่เรือนพักของเพื่อนด้วยกันและนั่งคุยกันเงียบๆ และวรพิชชาบอกว่าให้เอาขนมกับเครื่องดื่มมาดื่มกันและเธอเข้าไปหยิบเอากีตาร์มาเขาดีดเล่นจะได้ไม่เหงา
“เอ้า..เล่นให้พี่ฟังหน่อย” ชยันต์รับมาอย่างเต็มใจตอนี่เขาออมาจากคอนโดฯ เขารีบจนลืมเอามาด้วยทำให้คิดว่ามาคราวนี้คงเงียบเหงาเสียแล้ว
“วันนี้งดแอลกอฮอล์นะเดี๋ยวคนอื่นเขาจะมองไม่ดีมาวันแรกก็เมาแอ๋ซะแล้ว” เธอบอกเด็กทั้งสามคนที่นั่งดื่มเครื่องดื่มและขนมและร้องเพลงคลอไปกับเสียงกีต้าร์ที่ชัยต์เป็นคนเล่น กฤตเมฆมาถึงกรุงเทพฯ ในช่วงเย็นและเข้าไปเคลียร์งานในบริษัทของเขาก่อนและเขานัดกับอรรณพและธีระยุทธทั้งสองมากันก่อนแต่กฤตเมฆบอกว่าจะตามมาหลังจากที่เขาทั้งสองย้ายจากร้านอาหารไปที่ตึกของมอริสโตะแล้วอรรณพก็เคลียร์งานก่อนที่จะออกมา
“มาอย่างนี่แล้วคึกเป็นบ้า แกว่ามั้ยริค” ธีระยุทธบอกอย่างร่าเริง เขาเป็นคนสนุกสนานอยู่แล้ว และที่สำคัญใจเย็นมากซึ่งบุคลิกผิดกันมากกับอรรณพที่ออกจะเป็นคนอารมณ์ร้อนอยู่เสียหน่อย
“อือ” อรรณพตอบอย่างไรอารมณ์ตอนนี้ใจเขามันลอยไปอยู่ที่หญิงสาวคนนั้นมากกว่า แต่มานี่ก็เพียงเพื่อจะผ่อนคลายเท่านั้น
“เอ้ย! เรามาเที่ยวสนุกกันนะ ทำตัวร่างเริงหน่อยเพื่อน” ตบไหล่เพื่อนเบาๆ อย่างกระตุ้นให้เขามีใจสนุกหน่อย ทุกทีมาเที่ยวกันอย่างนี้อรรณพจะมีสาวๆ ข้างกายตลอด แต่คราวนี้มาแปลกที่เขาไม่ชวนใครมาอย่าที่บอกจริงๆ
“เอาอะไรวะริค”
“อะไรแกสั่งเถอะ”
“เป็นเอามากเว้ย” มองหน้าเพื่อนแล้วส่ายหน้าอย่างระอา และก็จัดการสั่งเครื่องดื่มสำหรับขาทั้งสามคนและหญิงสาวที่เขาพามาด้วย หญิงสาวคนนี้เต็มใจที่จะมากับเขาและมีข้อตกลงกันเอาไว้แล้ว ธีระยุทธมองไปรอบๆ ร้านอย่างเคยชินและเห็นว่ากฤตเมฆกำลังเดินเข้าร้านมาเพียงลำพัง
เฮ้อ..เพื่อนคนนี้ก็อีกคนทำตัวอย่างกับฤๅษีจำศิลป์ไม่สนใจสาวๆ เลย ทั้งที่หน้าตาออกหล่อเหลา เข้มอย่างชายไทย
“เฮ้ย เมฆทางนี้” โบกมือให้เพื่อนที่สอดส่ายสายตามองหาอยู่ และกฤตเมฆก็เดินมาที่โต๊ะอย่างใจเย็น
“ไงเพื่อน มากันนานรึยัง” “เพิ่งมาถึงไม่นาน แกละทำอะไรอยู่เพิ่งมา”
“ทำงานเพิ่งเสร็จน่ะ เลยเพิ่งปลีกตัวออกมาได้ เฮ้ย ริคมาแปลกจังคราวนี้แกไม่พาสาวคนไหนมาด้วยเนี่ย” หันไปกระเซ้าเพื่อนรักอีกคนที่นั่งเงียบอยู่อีกมุม
“อย่าไปใส่ใจมันเลยกัน ตอนนี้มันกำลังตกหลุมลึกอยู่”
“หลุม? หลุมอะไรวะ?” มองหน้าเพื่อนทั้งสองสลับกันไม่มาอย่างสงสัย
“หลุมรักน่ะซิ จะหลุมอะไร”
“ฮ้า! ใครวะ?” วินดี้นางแบบสาวสวยตั้งใจฟังเต็มที่ว่าชายหนุ่มที่ถูกเรียกว่าไร้หัวใจนั้นจะรักใครได้ เพราะเท่าที่เธอรู้นั้นเพื่อนเธอเองหลายคนอยากเป็นที่รักของเขาแต่ไม่เคยมีใครที่ทำสำเร็จซักคนเดียว
“ก็...เคทไงละ” บอกอย่างรู้กัน
“ห๋า...เคทเนี่ยนะ มันคู่หมั้นไอ้ริคไม่ใช่เหรอแล้ว..”
“ไม่ต้องงง เคทเพิ่งกลับมาแล้วดูท่าคราวนี้ไอ้ริคมันจะทวงความรักมันคืน ดูอย่างวันนี้ซิ มันไม่สนใครซักคนเดียว”
“เออ จริงว่าแต่น้องเขายอมเหรอไม่ได้โกรธกันอยู่เหรอวะ?” ถามอย่างรู้ความเป็นไปดี
“ก็ โกรธแต่คิดว่าคงไม่เกินความสามารถที่จะทำให้เขากลับมารักฉันเหมือนเดิมหรอกนะ” “แกเจอเขารึยังและที่สำคัญแกรู้ได้ยังไงว่าเขากลับมาแล้ว?”
“เจอแล้ว และเรื่องมันยาวแล้วจะเล่าให้ฟังแล้วกัน” อรรณพไม่อยากให้คนอื่นรู้เรื่องมากนัก เกรงว่าจะเป็นการกระจายข่าวมากเกินไปไม่ว่าเขาจะทำอะไรก็เป็นข่าวไปเสียหมดทั้งที่เขาไม่ใช่ดารา นักแสดงแต่ย่างใด
“อืม” กฤตเมฆรับคำอย่างเข้าใจดี เมื่อสังเกตเห็นว่ามีคนอื่นอยู่ด้วย
“สวัสดีครับผมคงเสียมารยาทมากเลยที่ไม่ทักทายสาสวยอย่างคุณวินดี้น่ะครับ คงไม่ถือสาผมนะครับ”
“แหม ใครจะกล้าละคะ” เธอส่งสายตาให้กฤตเมฆอย่างหวานเยิ้ม เธอหวังว่าจะมีวันทีจะคว้าไม่ใครคนหนึ่งมาเป็นของเธอให้ได้
“เป็นไงบ้างสบายดีกันทุกอย่างนะ ไม่ค่อยได้เจอกันเลยนี่หว่า” อรรณพถามอย่างห่วงใย เพราะส่วนมากกฤตเมฆอยู่ที่ทางใต้เพื่อดูเหมืองของเขามากกว่าที่จะมาดูบริษัทเอง แต่จะมาเฉพาะเรื่องสำคัญเท่านั้น
“ไม่มีอะไรหรอก แค่เข้าเคลียร์งานเท่านั้น แต่ไม่น่าเชื่อนะว่าคราวนี้จะได้ฟังข่าวดีน่ะ”
“จะดีกว่านี้อีกถ้า...” อรรณพค้างได้เท่านั้นเมื่อเห็นสายตาของเพื่อนทั้งสองมองอยู่ที่ร่างๆ หนึ่งจนเขาต้องหันไปมอง ว่าอะไรถึงดึงความสนใจจากเพื่อนเขาได้
“เฮ้ย! นั่นเคทนี่” ธีระยุทธทักอย่างจำหญิงสาวได้ดีแม้จะเคยเห็นเพียงครั้งเดียวเท่านั้น
“เออ จริงวะ ใช่เคทจริงๆ ด้วยแต่มากับใครวะ?”
“เพื่อนเขาไง...นั่นธีมที่เป็นดารากับภรรยากับมาร์โคและภรรยาแต่อีกคนฉันผู้หญิงอีกคนไม่รู้จักน่าจะเป็นเพื่อนเขานะ”
“โห แกใจเย็นขึ้นเยอะเลยนี่นา” กฤตเมฆบอกล้อๆ เมื่อเห็นเพื่อนบอกเสียงเรียบ
“มันไม่ได้ใจเย็นขึ้นหรอกเมฆ แต่มันรู้แล้วต่างหากว่ากลุ่มนั้นน่ะไม่มีทางที่จะมีใครจะรักเคทมากกว่าเพื่อนเด็ดขาด”
“น่าสนใจ แต่นี่โชคดีมากเลยนะแกที่เจอเขาวันนี้แต่สวยขึ้นกว่าเก่าตั้งเยอะ” ธีระยุทธบอกย่างชื่นชมหญิงสาวที่สวมชุดแซคดำยาวแค่เข่าเป็นเสื้อไม่มีแขนแต่มีสายคล้องที่คอแทนทำให้ดูเซ็กซี่มากๆ นางแบบสาวมองตามสายตาของชายหนุ่มทั้งสามคนอย่างสนใจ ก่อนจะเห็นอย่างเดียวกับที่ทั้งสามคนเห็นคือกลุ่มหกคนที่หน้าตาโดดเด่นเป็นอย่างมาก แต่ที่สะดุดตาคือสาวชุดแซคดำต่างหาก และเห็นว่าอรรณพมองเธอไม่วางตาอีกด้วย ด้วยสายตาแสนรักที่เขาใช้มอง เธอไม่เคยเห็นเขามองใครอย่างนี้มาก่อน และไม่คิดว่าจะมีอีกด้วย หรือว่าคนนี้คือที่พูดถึงเมื่อกี้...
กฤตเมฆมองตามเพื่อนที่มองคู่หมั้นสาวอย่างไม่วางตา ทั้งที่เมื่อหลายปีก่อนอรรณพมาโอดครวญกับเขาเรื่องเธอคนนั้นแต่มาวันนี้กลับมาบอกว่าเรื่องที่เกิดขึ้นเป็นเรื่องเข้าใจผิดและตอนนี้เขาจะเอาเธอกลับมาเป็นของเขาให้ได้... วรพิชชาปล่อยให้ทั้งสามคนนั่งเล่นกีต้าร์อยู่ด้านนอกไปแต่เธอกำลังต่อสายหาเพื่อนสาวทันทีที่รู้ข่าว
“เคท! แกนอนยัง?”
“เปล่าแกมีอะไรรึเปล่าวะไม่โทรมาตั้งนาน? แกรู้มั้ยว่ามีบางคนที่ตามหาแกอยู่”
“อย่าพูดถึงเรื่องที่มันผ่านมาแล้วเลย ว่าแต่จริงรึเปล่าเรื่องที่แกกำลังจะแต่งงานน่ะ?”
“ห๋า!!! แกเอาอะไรมาพูดน่ะ?”
“ไม่รู้..แต่มันจริงรึเปล่าละ? และที่สำคัญนะเขาว่าเจ้าบ่าวแกชื่ออรรณพเสียด้วย”
“เฮ้ย! เอาอะไรมาพูดแต่แต่กลับมาเนี่ยฉันเจอดเขาสองครั้งเองนะแก จะไปแต่งงานกันได้ยังไง?”
“ฉันไม่รู้ ถึงได้โทรมาถามาแกไง?” ลากเสียงยาวถาม
“ว่าแต่เขามาขอคืนดีรึเปล่า?” “คงงั้น เขามาแล้วบอกว่าจะทำทุกทางให้ฉันยอมคืนดีกับเขาน่ะ”
“แกว่าไง?”
“ไม่รู้มัน...กรทันหันจนฉันตั้งตัวไม่ติด” บอกอย่างไม่แน่ใจ
“อย่าหนีความจริงแล้วก็ใจตัวเองละ”
“ขอบใจแกมากนะว่าแต่แกอยู่ไหน รู้มั้ยว่าเจ้านั่นมันตามหาแกให้ควั่กเลย จะไม่ยอมให้มันเจอหน่อยเหรอ?”
“จะเจอกันอีกทำไมเมื่อมันเป็นคนบอกเองนะ ว่าให้ฉันเลิกวุ่นวายกับมันเสียทีน่ะ” บกเสียงขืน
“แต่ตอนนี้มันรู้แล้วนี่นาแกจะใจแข็งไปถึงไหน ไม่สงสารมันเหรอ?” พยายามเกลี้ยกล่อมให้เพื่อนใจอ่อนนี่ก็ผ่านมาสองปีแล้ว เธอยังไม่ยอมหายโกรธอีกคนเลย
“เอาไว้ฉันทำใจได้เมือไหร่ฉันจะไปหามันเองไม่ต้องห่วงหรอกอาจจะเป็นวันที่มันแต่งงานกับผู้หญิงคนนั้นก็ได้” บอกเสียงเครือผ่านมาสองปีแล้วเอยังไม่ลืมเรื่องวันนั้นได้เลย
“มันเลิกกบผู้หญิงคนนั้นแล้ว พอรู้ว่าแกหายไปมันก็เลิกกับเขาเลยนะ แกเลิกโกรธแล้วกลับมาเถอะนะ”
“ถ้ามันอยากเจอกฉันจริงๆ ให้มันตามหาฉันให้เจอเอง แล้วฉันจะลองคิดดูเรื่องอยกโทษให้รึเปล่า”
“จริงนะ!! แกอย่าคืนคำละ”
“จะคืนคำทำไมละ แค่ยกโทษให้เพื่อนคนหนึ่งไม่ใช่สามีหรือพ่อฉันเสียหน่อย”
“แกยังโกรธมันอยู่จริงๆ เสียด้วย เกิดมนคิดได้ละว่าคิดอะไรกับแกอยู่มากว่าเพื่อนอย่างที่บอกแกไปละ?"
“ไม่รู้แต่วันนั้นทำให้ฉันรู้ว่าอย่าเข้าไปยุ่งกับชีวิตคนอื่นเดี๋ยวจะโดนอย่างที่โดนมาจนหน้าหงายอย่างนี้”
“แต่กำไม่โหดไปหน่อยเหหรอที่อยู่ๆ ก็เอาแหวนไปคืนแล้วหายไปเลย ความผิดครั้งแรกเขายังรอลงอาญาเลยนะแก”
“ถ้ามาเพราะรูสึกผิดบอกมันนะว่าอย่ามา ไม่เจอกันไปเลยอาจจะเป็นเรื่องที่ดีที่สุดก็เป็นได้”
“ถ้าไม่ได้มาเพราะรู้สึกผิดก็มาได้ใช่มั้ย” ถาอย่างตื่นเต้น
“เอาไว้ให้ถึงวันนั้นก่อนละกันหรือถ้าเป็นวันที่ฉันแต่งงานไปแล้วฉันอาจจะเชิญมันมาก็ได้นะ”
“นี่! แกตัดใจได้แล้วเหรอ?”
“คงมีวันนั้นถึงลืมไม่ได้แต่เราก็เริ่มความรักใหม่ได้นี่นา”
“งั้นไม่มีอะไรแล้วแค่นี้นะส่วนยัยฮันนี่ฉันจะดูแลให้เองละกันไม่ต้องห่วง”
“งั้นแกก็...” แคทีพูดไม่ทันจบเพื่อนตัวดีก็วางสายไปเสียก่อนที่เธอจะทันรู้เรื่อง แต่สิ่งที่ทำให้รู้อีกอย่างคือว่าเพื่อนเธออยู่ที่ไหนแล้วและเธอจะสามารถช่วยให้สองคนคืนดีกันได้มั้ย? จากสภาพทั้งสองคงไม่ต่างกันเท่าไรนัก
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น