ลำดับตอนที่ #10
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : ตอนที่ 10
ตอนที่ 10
“ไง...ยัยอิ่มไปทำงานกับท่านประธานวันแรกน่ะ” วิชญาดาถามอย่างสนใจ
“ยังไงเหรอ?...ก็ปกตินะไม่เห็นมีอะไรนี่นา แค่ไปคุยกับลูกค้าแล้วก็ทานข้าวแค่นั้นเอง”
“แค่นั้น!...รู้มั้ยว่ามีพนักงานสาวที่นี่เกือบทั้งหมดอยากเป็นอย่างแกเลยนะ”
“ไม่รู้” ส่ายหน้าอย่างเหนื่อยๆ เธอนั่งอ่านและศึกษาเกี่ยวกับงานที่ชายหนุ่มให้เธอมาวันนี้จนปวดตาไปหมดแล้ว
“เป็นอะไรมากมั้ยเนี่ย” มองหน้าเพื่อนอย่างสงสัยยิ่งเห็นท่าทีระโหยโรยแรงแบบนี้ด้วย
“เป็นน่ะซิ แกรู้มั้ยว่าท่านประธานของพวกแกน่ะจอมโหดเอางานอะไรก็ไม่รู้มากองให้ฉันอ่านน่ะเกือบตายแกรู้มั้ย” บ่นออกมาอย่าเหลืออด
“ไม่รู้...รู้แต่ว่าอยากเปลี่ยนตัวจัง” บอกอย่างฝันหวาน
“งั้นแกไปทำแทนฉันมั้ยละ?” ถามตาวาว
“จะได้โดนไล่ออกแทบไม่ทันน่ะซิ”
“งั้นก็เลิกพูด ฉันเจอหน้าเขามาทั้งวันแล้วเลิกงานแล้วฉันไม่อยากได้ยินเรื่องเกี่ยวกับเขาอีก” บอกอย่างหน่ายๆ ที่เห็นเพื่อนบ้าผู้ชายเหมือนบ้าดาราอย่างนี้
“โธ่ แกก็ความสุขเล็กๆ น้อยๆ แกก็อย่าขัดได้มั้ย”
“ความสุขแกความทุกข์ฉันน่ะซิ”
“เชอะ...พวกไม่เห็นค่าเพชรในมือ”
“เห็นค่าแล้วมีอะไรยังไงเขาก็เป็นเจ้านายแกอย่าลืมนะความจริงนี้เปลี่ยนไม่ได้หรอก ใครเขาจะมาสนใจลูกจ้างอย่างเรากัน ถ้าจะหลอกฟันก็ว่าไปอย่าง”
“ต้าย! หยาบคายจริงเชียวแกนี่ เป็นสาวเป็นนาง..” ตีแขนเพื่อเบาๆ
“โอ้ย! เจ็บนะ”มองหน้าเพื่อนอย่างโมโหที่อยู่ๆ ก็ตีเธอมาเสียอย่างนั้น
“ดี..สมหน้าหน้าฉันอยากให้หล่อนเจ็บมากๆ จะได้เลิกปากเสียซะที”
“เรื่องนี้แก้ไม่หายแล้วละแกยัยวิชชี่”
“ว่าแต่แกจะไปที่ห้างฯ กับฉันมั้ย?”
“แกจะไปทำไม?” ก็ช่วงนี้ไม่ใช่ช่วงช็อปของวิชญาดานี่นา ทุกเดือนเพื่อนสาวจะมาช็อป แต่นี่มันกลางเดือนนะ”
“จะไปหาซื้อของขวัญวันเกิดให้พี่ชลแกน่ะอาทิตย์หน้านี้แล้วด้วย”
“เออ....จริงซิ! ฉันลืมไปเลยนะเนี่ย!” อุทานมาเสียงดัง
“งั้นฉันไปด้วย”
“ฉันก็ว่าแล้วว่าแกต้องลืมยัยอิ่ม เจอคนหล่อขนาดนั้นนี่นา”
“เอ๊ะ! ยัยวิชชี่แกหาเรื่องอีกแล้วนะ...”
“เรื่องจริง”
“ไม่จริงซะหน่อย ฉันงานยุ่งตะหากแล้วฉันเพิ่งไปทำงานกับเขาวันแรกเอง”
“เอาละๆไปเถอะแล้วค่อยมาถกกันเรื่องใครถูกใครผิด”
“ว่าแต่แกจะซื้ออะไรให้พี่ชลเขาละ?” เมื่อเดินมาที่ร้านเครื่องแก้วคริสตัลแล้วทั้งสองพากันเดินดูของในร้านอย่าเพลิดเพลิน
“ว่าจะดูเครื่องแก้วน่ะ แกละ?” หันกลับมาถามมนปริยาที่เดินอยู่ด้านหลัง
“ยังไม่รู้เหมือนกันว่าจะดูสร้อยข้อมือให้แกหน่อยน่ะ หวังผลๆ เผื่อว่าวันเกิดฉันแกจะซื้อให้บ้างน่ะ” บอกอย่างร่าเริง
“แกนี่มัน...” มองเพื่อนอย่างไม่รู้จะว่าอะไรมนปริยาดี
“แกก็เอามั่งดิ พี่ชลแกไม่กล้าซื้อให้ถูกกว่าที่แกซื้อให้หรอกน่า..”
“ไม่รู้ฉันจะเอาชุดเครื่องแก้วนี่ละ แต่ยังเลือกแบบไม่ได้”
“งั้นก็ค่อยๆ เลือกไปเถอะเดี๋ยวฉันไปสร้อยข้อมือที่ร้านข้างๆ นะ”
“อืมไปเถอะ เดี๋ยวฉันเสร็จก่อนจะตามไปนะ”
โบกมือไล่เพื่อนที่อยู่ด้านหลังให้เดินไปก่อนเลย เพราะเธอกำลังสนใจของที่เธอจะเลือกเอาไปเป็นของขวัญวันเกิดเจ้านายเธออยู่
มนปริยาเดินไปดูเครื่องเพชรที่ร้านใกล้ๆ กันเธอเดินเข้าไปในร้านอย่างมั่นใจ มองดูในตู้ที่มือหลายอย่างให้เลือกสรร
“มีอะไรใหช่วยมั้ยคะ” พนักงานสาวสวยเดินมาหาเมื่อเธอนั่งลงที่หน้าเคาเตอร์แล้ว
“ค่ะ...พอดีว่าอยากจะดูสร้อยข้อมือหลายๆ แบบหน่อยค่ะ”
“ซักครู่นะคะ เดี๋ยวจะเอามาให้เลือก” พนักงานบอกเสียงหวานก่อนจะเดินไปเอาชุดที่ว่าออกมา มนปริยามองตามหลังพนักงานก่อนจะหันมาสนใจของในตู้ต่อ โดยไม่ได้มองข้างๆ ว่ามีใครอยู่แถวๆ นั้นรึเปล่า
“สวัสดีค่ะพี่อิ่ม” เสียงใสทักเธอแจ๋วๆ อยู่ข้างๆ เธอ มนปริยาหันไปมองตามเสียงที่ทักเธออย่างสงสัยว่าเธอรู้จักใครในร้านนี้เหรอเปล่า
“อ้าว!..จินนี่มาทำอะไรที่นี่เหรอ?” ร้องทักอย่างตกใจไม่คิดว่าจะเจอน้องสาวเจ้านายบ่อยขนาดนี้
“อ๋อ..พอดีว่าจินนี่มาเลือกของขวัญวันเกิดให้ยัยสองคนนั้นน่ะค่ะพอดีว่าเกิดวันเดียวกันด้วยเลยต้องมาคนเดียว...เอ้ะ..ไม่ใช่ซิมากับพี่ชาย” บอกอย่างร่าเริง
“เห?..” ก่อนจะมองหน้าคนที่สาวน้อยกล่าวอ้างอะไรจะบังเอิญขนาดนั้น ขนาดว่าเลิกงานยังเจอกันอีกเหรอเนี่ย
“พี่อิ่มละคะ?”
“พี่มาเลือกของขวัญวันเกิดให้เจ้านายน่ะพอดีว่าอาทิตย์หน้าก็จะถึงแล้วเลยมาเลือกเอาไว้ก่อน” บอกตามความจริง
“มาคนเดียวเหรอคะ” เพราะเธอมองหาก็เห็นแต่มนปริยาคนเดียว
“มากับเพื่อนอีกคน เขาอยู่ร้านข้างๆ กันนี่ละ เราเลือกคนละอย่างพี่เลยเดินมาดูที่นี่น่ะ”
“พี่จิน!” ส่งเสียงเรียกพี่ชายเสียงดังเมื่อเขาเดินมาในร้านหลังจากที่ขอตัวไปคุยโทรศัพท์กับลูกค้าแล้วให้น้องสาวเข้ามาก่อน
“อ้าว!...คุณอิ่มเจอกันอีกแล้วนะครับ”
“อิ่มก็ว่ายงั้นละค่ะ เจ้านายนี่ใจดีนะคะพาน้องสาวมาเลือกของขวัญด้วย”
“ก็มันอยู่แค่นี่นี่ครับ และก็ห่วงเขาด้วยเลยต้องมาด้วยครับ”
“แหมเป็นเหมือนกันหมดมั้ยคะเนี่ยพี่ชาย..”
“พี่คุณอิ่มก็คงห่วงคุณอิ่มมากเหมือนกันนะครับ”
“คงงั้นแหละค่ะเพราะอิ่มเป็นคนเล็กๆ พี่ๆ เลยตามใจน่ะค่ะ” เธอบอกอย่างมีความสุขใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มเมื่อเอ่ยถึงพี่ๆ ที่รักเธอมาก
“พี่อิ่มคะ..วันนี้ทานข้าวกับพวกเรานะคะ” อยู่ๆ เด็กสาวก็เอ่ยชวนขึ้นมาเสียอย่างนั้น
“พี่ว่า...ไม่เหมาะมั้งคะ พี่ไมได้มาคนเดียวด้วย” เธอส่ายหน้าอย่างเกรงใจ
“ไม่เห็นเป็นไรเลยนี่คะ ช่วยเพื่อนพี่อิ่มไปด้วยกันก็ได้นะคะ” ออดเสียงเล็กๆ อย่างน่ารัก
“เอ้อ..” เธอพยายามหาทางปฏิเสธน้องสาวเจ้านาย เพราะไม่อยากตกเป็นข่าวเสียด้วยแค่นี้เธอก็โดนสายตาทิ่มแทงจากสาวๆ ที่บริษัทมากพอแล้ว
“น้า...นะคะ”
“พี่คงต้องถามเพื่อนดูก่อนน่ะค่ะว่าไปด้วยได้มั้ย”
“เย้!” ร้องอย่างดีใจยังไงก็ต้องไปด้วยกันแน่ๆ
“วิชชี่..แกเลือกของได้รึยังมาหาฉันที่ร้านข้างหน่อยซิ” กรอกเสียงลงไปเมื่อเพื่อนรับสายแล้ว
“เออ...เดี๋ยวไป”
“เป็นไงบ้างคะ” ถามอย่างตื่นเต้น
“บอกว่าเดี๋ยวก็มาค่ะ”
“เหรอคะ”
“ค่ะ...ว่าแต่น้องจินนี่ตั้งใจว่าจะมาซื้ออะไรให้เพื่อนๆ เหรอคะ?” ถามอย่างสนใจ
“ว่าจะเลือกสร้อยน่ะค่ะ พี่อิ่มละคะ?”
“พี่ว่าจะเลือกสร้อยข้อมือค่ะ แนะพนักงานเอามาพอดีเลย น้องคะพี่ขอดูสร้อยคอสำหรับวัยรุ่นสาวๆ หน่อยนะคะ”
“รอซักครู่ค่ะ” ตอบรับด้วยรอยยิ้ม
“พี่อิ่มนี่รู้เรื่องอัญมณีดีจังนะคะ” ถามอย่างสังเกต ลักษณะการเลือกของหญิงสาวที่เลือกแต่ละชิ้นขึ้นมาดู
“ก็ค่ะพี่ๆ เขาช่วยสอนค่ะ บอกว่าต้องรู้จักอัญมณีแต่ละชิ้นให้ดี”
“เหรอคะ?...” มองอย่างทึ่งจัด
“พี่อิ่มน่าจะทำงานเกี่ยวกับพวกนี้มากกว่านะคะ”
“ก็หลายเหตุผลค่ะ เลยต้องมาทำงานที่นี่ แต่ก็เป็นงานที่รักอีกแบบนะคะ คนละอย่างกัน เรื่องพวกนี้มันเป็นสิ่งที่ติดตัวมาค่ะ”
จิณณ์วัตรนิ่งฟังสิ่งที่หญิงสาวพูดและซึมซับเอาว่าเธอเป็นคนอย่างไร และมีความสุขเขาไม่นึกว่าหลังเลิกงานแล้วยังได้เจอกันอีก ถือว่าวันนี้เขาโชคดีมากๆ เลย และไม่ต้องเอาเรื่องงานมาอ้างอีกด้วย
“ไง...ยัยอิ่มไปทำงานกับท่านประธานวันแรกน่ะ” วิชญาดาถามอย่างสนใจ
“ยังไงเหรอ?...ก็ปกตินะไม่เห็นมีอะไรนี่นา แค่ไปคุยกับลูกค้าแล้วก็ทานข้าวแค่นั้นเอง”
“แค่นั้น!...รู้มั้ยว่ามีพนักงานสาวที่นี่เกือบทั้งหมดอยากเป็นอย่างแกเลยนะ”
“ไม่รู้” ส่ายหน้าอย่างเหนื่อยๆ เธอนั่งอ่านและศึกษาเกี่ยวกับงานที่ชายหนุ่มให้เธอมาวันนี้จนปวดตาไปหมดแล้ว
“เป็นอะไรมากมั้ยเนี่ย” มองหน้าเพื่อนอย่างสงสัยยิ่งเห็นท่าทีระโหยโรยแรงแบบนี้ด้วย
“เป็นน่ะซิ แกรู้มั้ยว่าท่านประธานของพวกแกน่ะจอมโหดเอางานอะไรก็ไม่รู้มากองให้ฉันอ่านน่ะเกือบตายแกรู้มั้ย” บ่นออกมาอย่าเหลืออด
“ไม่รู้...รู้แต่ว่าอยากเปลี่ยนตัวจัง” บอกอย่างฝันหวาน
“งั้นแกไปทำแทนฉันมั้ยละ?” ถามตาวาว
“จะได้โดนไล่ออกแทบไม่ทันน่ะซิ”
“งั้นก็เลิกพูด ฉันเจอหน้าเขามาทั้งวันแล้วเลิกงานแล้วฉันไม่อยากได้ยินเรื่องเกี่ยวกับเขาอีก” บอกอย่างหน่ายๆ ที่เห็นเพื่อนบ้าผู้ชายเหมือนบ้าดาราอย่างนี้
“โธ่ แกก็ความสุขเล็กๆ น้อยๆ แกก็อย่าขัดได้มั้ย”
“ความสุขแกความทุกข์ฉันน่ะซิ”
“เชอะ...พวกไม่เห็นค่าเพชรในมือ”
“เห็นค่าแล้วมีอะไรยังไงเขาก็เป็นเจ้านายแกอย่าลืมนะความจริงนี้เปลี่ยนไม่ได้หรอก ใครเขาจะมาสนใจลูกจ้างอย่างเรากัน ถ้าจะหลอกฟันก็ว่าไปอย่าง”
“ต้าย! หยาบคายจริงเชียวแกนี่ เป็นสาวเป็นนาง..” ตีแขนเพื่อเบาๆ
“โอ้ย! เจ็บนะ”มองหน้าเพื่อนอย่างโมโหที่อยู่ๆ ก็ตีเธอมาเสียอย่างนั้น
“ดี..สมหน้าหน้าฉันอยากให้หล่อนเจ็บมากๆ จะได้เลิกปากเสียซะที”
“เรื่องนี้แก้ไม่หายแล้วละแกยัยวิชชี่”
“ว่าแต่แกจะไปที่ห้างฯ กับฉันมั้ย?”
“แกจะไปทำไม?” ก็ช่วงนี้ไม่ใช่ช่วงช็อปของวิชญาดานี่นา ทุกเดือนเพื่อนสาวจะมาช็อป แต่นี่มันกลางเดือนนะ”
“จะไปหาซื้อของขวัญวันเกิดให้พี่ชลแกน่ะอาทิตย์หน้านี้แล้วด้วย”
“เออ....จริงซิ! ฉันลืมไปเลยนะเนี่ย!” อุทานมาเสียงดัง
“งั้นฉันไปด้วย”
“ฉันก็ว่าแล้วว่าแกต้องลืมยัยอิ่ม เจอคนหล่อขนาดนั้นนี่นา”
“เอ๊ะ! ยัยวิชชี่แกหาเรื่องอีกแล้วนะ...”
“เรื่องจริง”
“ไม่จริงซะหน่อย ฉันงานยุ่งตะหากแล้วฉันเพิ่งไปทำงานกับเขาวันแรกเอง”
“เอาละๆไปเถอะแล้วค่อยมาถกกันเรื่องใครถูกใครผิด”
“ว่าแต่แกจะซื้ออะไรให้พี่ชลเขาละ?” เมื่อเดินมาที่ร้านเครื่องแก้วคริสตัลแล้วทั้งสองพากันเดินดูของในร้านอย่าเพลิดเพลิน
“ว่าจะดูเครื่องแก้วน่ะ แกละ?” หันกลับมาถามมนปริยาที่เดินอยู่ด้านหลัง
“ยังไม่รู้เหมือนกันว่าจะดูสร้อยข้อมือให้แกหน่อยน่ะ หวังผลๆ เผื่อว่าวันเกิดฉันแกจะซื้อให้บ้างน่ะ” บอกอย่างร่าเริง
“แกนี่มัน...” มองเพื่อนอย่างไม่รู้จะว่าอะไรมนปริยาดี
“แกก็เอามั่งดิ พี่ชลแกไม่กล้าซื้อให้ถูกกว่าที่แกซื้อให้หรอกน่า..”
“ไม่รู้ฉันจะเอาชุดเครื่องแก้วนี่ละ แต่ยังเลือกแบบไม่ได้”
“งั้นก็ค่อยๆ เลือกไปเถอะเดี๋ยวฉันไปสร้อยข้อมือที่ร้านข้างๆ นะ”
“อืมไปเถอะ เดี๋ยวฉันเสร็จก่อนจะตามไปนะ”
โบกมือไล่เพื่อนที่อยู่ด้านหลังให้เดินไปก่อนเลย เพราะเธอกำลังสนใจของที่เธอจะเลือกเอาไปเป็นของขวัญวันเกิดเจ้านายเธออยู่
มนปริยาเดินไปดูเครื่องเพชรที่ร้านใกล้ๆ กันเธอเดินเข้าไปในร้านอย่างมั่นใจ มองดูในตู้ที่มือหลายอย่างให้เลือกสรร
“มีอะไรใหช่วยมั้ยคะ” พนักงานสาวสวยเดินมาหาเมื่อเธอนั่งลงที่หน้าเคาเตอร์แล้ว
“ค่ะ...พอดีว่าอยากจะดูสร้อยข้อมือหลายๆ แบบหน่อยค่ะ”
“ซักครู่นะคะ เดี๋ยวจะเอามาให้เลือก” พนักงานบอกเสียงหวานก่อนจะเดินไปเอาชุดที่ว่าออกมา มนปริยามองตามหลังพนักงานก่อนจะหันมาสนใจของในตู้ต่อ โดยไม่ได้มองข้างๆ ว่ามีใครอยู่แถวๆ นั้นรึเปล่า
“สวัสดีค่ะพี่อิ่ม” เสียงใสทักเธอแจ๋วๆ อยู่ข้างๆ เธอ มนปริยาหันไปมองตามเสียงที่ทักเธออย่างสงสัยว่าเธอรู้จักใครในร้านนี้เหรอเปล่า
“อ้าว!..จินนี่มาทำอะไรที่นี่เหรอ?” ร้องทักอย่างตกใจไม่คิดว่าจะเจอน้องสาวเจ้านายบ่อยขนาดนี้
“อ๋อ..พอดีว่าจินนี่มาเลือกของขวัญวันเกิดให้ยัยสองคนนั้นน่ะค่ะพอดีว่าเกิดวันเดียวกันด้วยเลยต้องมาคนเดียว...เอ้ะ..ไม่ใช่ซิมากับพี่ชาย” บอกอย่างร่าเริง
“เห?..” ก่อนจะมองหน้าคนที่สาวน้อยกล่าวอ้างอะไรจะบังเอิญขนาดนั้น ขนาดว่าเลิกงานยังเจอกันอีกเหรอเนี่ย
“พี่อิ่มละคะ?”
“พี่มาเลือกของขวัญวันเกิดให้เจ้านายน่ะพอดีว่าอาทิตย์หน้าก็จะถึงแล้วเลยมาเลือกเอาไว้ก่อน” บอกตามความจริง
“มาคนเดียวเหรอคะ” เพราะเธอมองหาก็เห็นแต่มนปริยาคนเดียว
“มากับเพื่อนอีกคน เขาอยู่ร้านข้างๆ กันนี่ละ เราเลือกคนละอย่างพี่เลยเดินมาดูที่นี่น่ะ”
“พี่จิน!” ส่งเสียงเรียกพี่ชายเสียงดังเมื่อเขาเดินมาในร้านหลังจากที่ขอตัวไปคุยโทรศัพท์กับลูกค้าแล้วให้น้องสาวเข้ามาก่อน
“อ้าว!...คุณอิ่มเจอกันอีกแล้วนะครับ”
“อิ่มก็ว่ายงั้นละค่ะ เจ้านายนี่ใจดีนะคะพาน้องสาวมาเลือกของขวัญด้วย”
“ก็มันอยู่แค่นี่นี่ครับ และก็ห่วงเขาด้วยเลยต้องมาด้วยครับ”
“แหมเป็นเหมือนกันหมดมั้ยคะเนี่ยพี่ชาย..”
“พี่คุณอิ่มก็คงห่วงคุณอิ่มมากเหมือนกันนะครับ”
“คงงั้นแหละค่ะเพราะอิ่มเป็นคนเล็กๆ พี่ๆ เลยตามใจน่ะค่ะ” เธอบอกอย่างมีความสุขใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มเมื่อเอ่ยถึงพี่ๆ ที่รักเธอมาก
“พี่อิ่มคะ..วันนี้ทานข้าวกับพวกเรานะคะ” อยู่ๆ เด็กสาวก็เอ่ยชวนขึ้นมาเสียอย่างนั้น
“พี่ว่า...ไม่เหมาะมั้งคะ พี่ไมได้มาคนเดียวด้วย” เธอส่ายหน้าอย่างเกรงใจ
“ไม่เห็นเป็นไรเลยนี่คะ ช่วยเพื่อนพี่อิ่มไปด้วยกันก็ได้นะคะ” ออดเสียงเล็กๆ อย่างน่ารัก
“เอ้อ..” เธอพยายามหาทางปฏิเสธน้องสาวเจ้านาย เพราะไม่อยากตกเป็นข่าวเสียด้วยแค่นี้เธอก็โดนสายตาทิ่มแทงจากสาวๆ ที่บริษัทมากพอแล้ว
“น้า...นะคะ”
“พี่คงต้องถามเพื่อนดูก่อนน่ะค่ะว่าไปด้วยได้มั้ย”
“เย้!” ร้องอย่างดีใจยังไงก็ต้องไปด้วยกันแน่ๆ
“วิชชี่..แกเลือกของได้รึยังมาหาฉันที่ร้านข้างหน่อยซิ” กรอกเสียงลงไปเมื่อเพื่อนรับสายแล้ว
“เออ...เดี๋ยวไป”
“เป็นไงบ้างคะ” ถามอย่างตื่นเต้น
“บอกว่าเดี๋ยวก็มาค่ะ”
“เหรอคะ”
“ค่ะ...ว่าแต่น้องจินนี่ตั้งใจว่าจะมาซื้ออะไรให้เพื่อนๆ เหรอคะ?” ถามอย่างสนใจ
“ว่าจะเลือกสร้อยน่ะค่ะ พี่อิ่มละคะ?”
“พี่ว่าจะเลือกสร้อยข้อมือค่ะ แนะพนักงานเอามาพอดีเลย น้องคะพี่ขอดูสร้อยคอสำหรับวัยรุ่นสาวๆ หน่อยนะคะ”
“รอซักครู่ค่ะ” ตอบรับด้วยรอยยิ้ม
“พี่อิ่มนี่รู้เรื่องอัญมณีดีจังนะคะ” ถามอย่างสังเกต ลักษณะการเลือกของหญิงสาวที่เลือกแต่ละชิ้นขึ้นมาดู
“ก็ค่ะพี่ๆ เขาช่วยสอนค่ะ บอกว่าต้องรู้จักอัญมณีแต่ละชิ้นให้ดี”
“เหรอคะ?...” มองอย่างทึ่งจัด
“พี่อิ่มน่าจะทำงานเกี่ยวกับพวกนี้มากกว่านะคะ”
“ก็หลายเหตุผลค่ะ เลยต้องมาทำงานที่นี่ แต่ก็เป็นงานที่รักอีกแบบนะคะ คนละอย่างกัน เรื่องพวกนี้มันเป็นสิ่งที่ติดตัวมาค่ะ”
จิณณ์วัตรนิ่งฟังสิ่งที่หญิงสาวพูดและซึมซับเอาว่าเธอเป็นคนอย่างไร และมีความสุขเขาไม่นึกว่าหลังเลิกงานแล้วยังได้เจอกันอีก ถือว่าวันนี้เขาโชคดีมากๆ เลย และไม่ต้องเอาเรื่องงานมาอ้างอีกด้วย
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น