ลำดับตอนที่ #24
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #24 : [Chapter 15]To Love...?{เต็มร้อยแล้ว ว. 100%}
Title :: To Love…?
Author :: Nukkinz {CHU-HEE}
Chapter :: 15
Rate :: All allow
.
ฮยอกแจนั่งจุ้มปุ้กอยู่บนโซฟาตัวใหญ่ กำลังครุ่นคิดถึงปัญหาที่กำลังเกิดขึ้นอย่างหนักใจ เรียนกว่าเป็นปัญหาที่ใหญ่ที่สุดในชีวิตเลยก็ว่าได้ ! ,เค้ากลับบ้านไม่ได้ ไม่มีกุญแจห้องด้วย ติดต่อคนอื่นก็ไม่ได้ ติดอยู่เพียงสองอย่างแต่ก็สามารถทิ้งเค้าไว้ข้างถนนได้อย่างสมบูรณ์แบบเลยทีเดียว โกรธสุดๆเลยที่ชีวอนติดต่อเค้าไม่ได้ และเค้าก็ไม่สามารถติดต่อใครได้เลยสักนิด ยังดีอยู่บ้างที่มีคนใจดีให้ที่อาศัยแก่เค้า ไม่งั้นเค้าต้องเป็นพวกเร่ร่อนแน่ๆเลย ณ เวลานี้ !!
ยังไงก็คงติดต่อกันไม่ได้,ถึงคิดหาทางออกตอนนี้ก็ยังกลับบ้านไม่ได้อยู่ดี เค้าคงต้องนั่งฆ่าเวลาไปเรื่อยๆ เค้าต้องทำความรู้จักกับผู้มีพระคุณซะแล้ว ร่างเล็กเริ่มชวนคุย
“ฮันกยอง.คุณเป็นคนจีนใช่ไหมฮะ ?”
“อืม,ผมพูดไม่ค่อยชัดน่ะ”
“ไม่ใช่นะ ! คุณพูดชัดออกจะตาย !.แล้วทำไมคุณถึงใจดีนักล่ะ ที่ให้ผมมาอยู่ด้วย…ถึงจะแค่แป๊ปเดียวก็เถอะ”
ฮยอกแจเป็นคนพูดเก่ง จึงเป็นเรื่องง่ายที่จะเข้ากับผู้อื่น ทั้งสองคนนั่งอยู่บนโซฟาหนังตัวเดียวกันในห้องนั่งเล่นของหนุ่มคนจีน โดยเว้นะยะห่างพอประมาณเนื่องจากยังไม่คุ้นเคยกัน
“ก็...อยากให้อยู่ด้วยน่ะ”
เสียงคมเอ่ยเบาๆ ใบหน้าหล่อหันไปมองหน้าคนตัวเล็ก เป็นเวลาเดียวกันกับที่ร่างเล็กๆหันมามองคนตัวสูงเมื่อได้ยินคำตอบ สายตาคมกริบมองจ้องคนข้างๆด้วยแววตาอ่อนโยนพร้อมกับมุมปากที่ยกขึ้นเล็กน้อย คนถูกจ้องไม่เข้าใจกับทั้งคำตอบและสายตาที่มองมาจึงได้แต่หลบแววตานั้นโดยการก้มลงมองหน้าขาตนเอง แก้มใสขึ้นสีระเรื่อเหมือนเวลาที่อยู่กับคนรักแล้วเขินยังไงยังงั้น เค้าก็ไม่เข้าใจว่าทำไมใบหน้าถึงขึ้นสีได้ ทั้งๆที่เพิ่งรู้จักกันแท้ๆ ร่างเล็กนึกโทษตัวเองที่แอบใจเต้นกับผู้ชายคนอื่น…ที่ไม่ใช่ชีวอน(ดีแล้วลูก,ปล่อยวอนให้ชู้ไรท์เตอร์ไปเถอะ;ไรท์เตอร์)
“หมายถึง…คุณคงยังไม่มีที่ไปน่ะ เลยอยากให้อยู่ด้วยก่อน เดี๋ยวจะหลงซะเปล่าๆ”
เมื่อร่างสูงเห็นคนน่ารักแสดงอาการแบบนั้นแล้วก็รีบพูดเสริมไม่ให้เข้าใจผิด แต่ที่จริงก็หมายความตามนั้นจริงๆ ในใจจอมเจ้าเล่ห์ของเค้ากำลังดีใจ เพราะเค้าจี้ร่างเล็กถูดจุด ถึงแสดงอาการเขินอายน่ารักออกมาแบบนี้ เดี๋ยวมังกรจะค่อยๆตะล่อมไก่น้อยไปเรื่อยๆ หึๆ =..=
“เข้าใจแล้ว,”
“นี่ฮยอกแจ,ถ้ายังไม่มีที่อยู่จริงๆน่ะ…มาอยู่กับผมก่อนก็ได้นะ”
“ขอบคุณ.”
ครืด ครืด ..
ฮันกยองรู้สึกถึงโทรศัพท์มือถือที่กำลังสั่นอยู่ในกระเป๋ากางเกงเค้า เค้าปิดเสียงเพื่อไม่ให้คนตัวเล็กเห็นว่ามือถือเค้าไม่ได้หาย!,ใบหน้าคมคิดหาข้ออ้างออกไปเพื่อรับโทรศัพท์อย่างรวดเร็ว…
ต่อมTolaytoxin(โทเลท็อกซิน = ตอแหลท็อกซิน)ยังไม่เคยหยุดทำงาน ภายในหนึ่งวินาที…สมองอันปราดเปรื่อง(เรื่องอย่างว่า=..=)ก็ส่งความคิดไปให้ระบบประสาททันที (ทำไมต้องส่งไประบบประสาท - -)
ใครไม่รู้จักต่อมนี้ไม่เป็นไร เพราะมันไม่มีจริง! ; ไรท์เตอร์
“ผมไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ.”
.
.
..
เดินเลี่ยงออกมาแล้ว.ร่างสูงเข้าไปในห้องน้ำก่อนจะกดรับและเอ่ยเสียงเบา.
“ว่าไงฮีชอล..”
_______________10% complete._____________
--------------------------------------------------- To Love… ----------------------------------------------------
“หึๆ =..=”
คิมฮีชอลนั่งยิ้มชั่วร้ายอยู่บนเตียง ในมือถือแก้วไวน์สีม่วงเข้มไว้ ตอนนี้สมองของเค้ามีแต่เรื่องสนุกๆอยู่เรื่อย ได้แกล้งคนชีวิตมีสีสันกว่าอยู่เบื่อๆไปวันๆซะอีก. เกิดมาครั้งเดียวก็ต้องทำอะไรที่เป็นความสุขของชีวิตหน่อยล่ะ เพราะถ้าอยู่แต่ในกรอบ,ทำตามแต่ที่คนอื่นสั่ง แล้วชาติไหนจะมีความสุขล่ะ ?
ประโยคที่เค้าชอบพูดกับตัวเองบ่อยๆ..
‘ตัวเองเป็นเจ้าของตัวเอง’
“โทรหาฮันกยองดีกว่า”
ยังพอมีเวลาอยู่ก่อนที่ชีวอนผู้น่าสงสาร(?)จะกลับมาที่นี่ เพราะกว่าจะค้นพบตัวเองว่าทรัพย์สินหายก็คงอีกนาน.. หยิบโทรศัพท์มือถือคู่ใจขึ้นมาและกดโทรออกทันที
(ว่าไงฮีชอล..)
“ชั้นรู้นะฮันกยอง ฮยอกแจอยู่กับนาย.”
“เหรอ ? นายรู้ได้ยังไง ?” ปลายสายไม่ได้มีน้ำเสียงหรือท่าทีตกใจเลยสักนิด ก็รู้ออยู่แล้วว่าโกหกร่างบางคนนี้ไม่ได้ เพียงแต่จะรู้ช้ารู้เร็วเท่านั้น แล้วอีกอย่าง…ถึงจะรู้ไป ยังไงฮีชอลก็ต้องเข้าข้างเค้าอยู่แล้ว แน่นอน !
(นายจะเอายังไง ?)เสียงหวานไม่สนใจคำถามที่ถูกส่งมา แต่กลับยิงคำถามใหม่ไป
“ขอเวลาสักสามวัน, กันหมอนั่นให้ที”เอ่ยออกไปอย่างใจคิด ‘หมอนั่น’ผู้ถูกพาดพิงป่านนี้คงจะลนลานหากุญแจรถแล้วมั้ง ! ในความคิดของฮีชอล
“ชั้นยังไงก็ได้อยู่แล้ว แต่นายเถอะ,ขอถามสักคำถามได้ไหม ?”ถึงคิมฮีชอลจะช่วยฮันกยอง แต่เค้าก็ยังรู้สึกไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ที่จะแยกทั้งสองออกจากกัน
มันจะดูน่าสงสาร..ทั้งชีวอน และฮยอกแจ
(ว่ามาเลย.)
“คนนี้…นายจะจริงใจใช่ไหม ?”
(ฮันกยองคนนี้จริงใจกับทุกคนน่า~)
“ไม่สิ,คนนี้ ..นายจะจริงจังใช่ไหม ?”
(ชั้น..ไม่แน่ใจ)พูดเสียงแผ่วเบา ในใจก็ครุ่นคิดไปด้วย,เค้าไม่รู้ว่าต่อไป คนตัวเล็กจะถูกทิ้งเหมือนคนอื่นๆรึเปล่า ?
“ขอร้องล่ะนะ,ถ้าคนนี้ นายแค่เล่นๆเหมือนคนอื่นๆ.อย่าเลยดีกว่า เพราะชั้นสงสารพวกเค้าทั้งสองคน”
(…)
“ถ้านายแค่มีนิสัยเอาชนะ,
ถ้านายแค่เห็นแล้วถูกใจเหมือนคนอื่นๆ
ถ้านายแค่จะจีบแล้วปล่อยผ่านไป
หรือถ้านายไม่คิดจะ’รัก’จริงๆ
อย่าไปแยกพวกเค้า…จากกันเลยนะ”
(แล้ว...ถ้าชั้นบอกว่า…ชั้นจริงจังล่ะ)ปลายสายเงียบไปสักพักก่อนจะเอ่ยตอบ
เป็นคำพูดที่บีบรัดหัวใจดวงน้อยของฮีชอล มือบางที่เคยจับเครื่องมือสื่อสารไว้กลับไร้เรี่ยวแรงกะทันหัน ส่งผลให้ต้องโทรศัพท์แน่นกว่าเดิม ริมฝีปากล่างถูกกัดเพื่อกั้นอารมณ์ ก่อนจะพยายามพูดต่อ โดยน้ำเสียงที่ไม่มีพิรุธเลยสักนิด..
“ถ้านายพูด..ชั้นจะเชื่อ แล้วหลังจากสามวัน นายจะทำยังไงต่อ ?”
(ถ้านายปล่อยให้หมอนั่นกลับบ้านแล้ว ถ้าฮยอกแจอยากกลับไป..ชั้นก็จะ…)
“จะพากลับเรอะ ?”เสียงหวานเอ่ยแทรก ทั้งๆที่รู้นิสัยเพื่อนสนิทว่าเป็นอย่างไร
(เปล่า..จะขัง !)
“ไอ้โรคจิต !,เดี๋ยวค่อยคุยนะ ตอนนี้ไม่ว่างแล้ว บาย.”
รีบตัดสายก่อนที่จะรู้สึกแย่ไปมากกว่านี้ แค่ต้องดัดเสียงสั่นๆของตัวเองให้เป็นธรรมชาติก็แย่แล้ว ยังมีปากที่สั่นไม่หยุดอีก อา…ทำไมรู้สึกเจ็บที่หัวใจอย่างนี้นะ..
ไม่ได้นะฮีชอล…นายจะมารู้สึกอะไรแบบนี้ไม่ได้.
หยุดสักทีความรู้สึกเจ็บปวดแบบนี้…
สั่งตัวเองพร้อมกับหยิกแขนตัวเองเบาๆเพื่อทำให้รู้สึก เดี๋ยวชีวอนก็จะเข้ามา ต้องไม่ใช่หน้าตาแบบนี้ก็จะรอคอย เค้าต้องเข็มแข็งให้มากกว่านี้สิ…สมองประมวลความคิดอย่างรวดเร็วเพื่อคิดหาแผนการต่อไป.
เหลืออีกห้าวินาที..
สี่..
สาม…
สอง…
หนึ่ง..
“ฮีชอล ! คุณเห็นกุญแจรถของผมไหม !?”
ประตูถูกผลักออกอย่างไม่ไยดี ร่างสูงลุกลี้ลุกลนหาทรัพย์สินของตัวเองอย่างเร่งรีบ ร่างบางที่ถูกเรียกชื่อกระตุกยิ้มนิดหน่อยก่อนจะเดินเข้าไปใกล้ แสร้งทำหน้าใสซื่อ..
“อะไร กุญแจรถหายรึไง?”
“ใช่ บัตรในกระเป๋าสตางค์ของผมก็หายด้วย..อาจจะตกอยู่ที่นี่ ผมหาในถุงเสื้อผ้าแล้วก็ไม่มี!”ร่างสูงใจร้อนรนดั่งไฟ คิมฮีชอลเดินเข้าไปทำเป็นช่วยหาของ ทั้งๆที่รู้ว่าหาให้ตายก็ไม่เจอ !
“เอ..มันจะไปอยู่ไหนน้า~”
“แต่พวกบัตรในนั้นสำคัญมากๆ ช่วยผมหาหน่อยเถอะ.”
“ชั้นไม่ใช่คนดีที่จะมีเวลาว่างมาช่วยหาของหรอกนะ..”ร่างบางพูดเสียงเรียบ. ประโยคนั้นทำให้เชวชีวอนตระหนักขึ้นมาอีกครั้ง เค้าอาจจะมองคนๆนี้ผิดไป ถึงอย่างไรก็ไม่ใช่คนดีร้อยเปอร์เซ็นต์ สมมติถ้าคิมฮีชอลเป็นคนเอาของพวกนี้ไปล่ะ ..? จะทำไปเพื่ออะไร ? ในการเจอกันครั้งแรก..ร่างสูงคงจะมองข้ามจุดๆนี้ไป
ซึ่งเป็นจุดที่สำคัญซะด้วย..
“คุณเอาไปเหรอ ?”ชีวอนกดเสียงให้ต่ำลงมาเมื่อสงสัยและสังหรณ์ เค้าเริ่มแน่ใจแล้วว่า มันจะต้องอยู่กับคนๆนี้แน่ๆ
“เปล๊า ~.”ฮีชอลตอบเสียงสูง“เพียงแต่มันไม่ได้หายไปไหน,แต่ก็ไม่ได้อยู่กับชั้นด้วย”
“เอาไปซ่อน..? ผมน่าจะเดาออก.คุณน่าจะเป็นคนดีนะ เท่าที่ผมดูมา”
“นายรู้จักชั้นวันกว่า,จะดูออกได้ยังไงกัน ? ชั้นไม่ได้เอาไปซ่อน แต่มันอยู่ในที่ของมัน และทั้งกระเป๋าสตางค์ มันจะอยู่สภาพเดิม..”
“ต้องการอะไร ?”
“ไม่ใช่เงิน..”เสียงหวานเอ่ยพลางเดินเข้ามาประชิดตัวร่างสูง
“ไม่ใช่ทอง..”มือบางทั้งสองข้างเอื้อมไปรวบข้อมือหนาแล้ววางไว้ด้านหลังก่อนจะจับไว้เพื่อไม่ให้สะบัดออก
“ไม่ใช่ชื่อเสียง..”ตำแหน่งใบหน้าหวานเลื่อนมาหยุดอยู่ตรงหน้าชีวอน ดวงตาคู่สวยที่คนตัวสูงเห็นจากด้านบนช่างสวยงาม ทำให้เค้าตัวแข็ง ขยับเขยื้อนไม่ได้เลยสักนิด
“แต่เป็น..นาย”พูดจบกระเขย่งปลายเท้าและประทับริมฝีปากของตัวเองกับปากหนาเบาๆและแช่ไว้เนิ่นนาน โดยไม่มีการล่วงล้ำ…
ทิ้งให้ร่างสูงยิ่งแข็งอยู่อย่างนั้น…
To be con.
คุยกันฉันท์เอลฟ์ !.
ก่อนอื่นเลย ต้องกราบขอโทษงามๆ -/\- สักสิบสามครั้ง
ขอโทษที่ดองฟิก =..= อย่างแรง (เรียกว่าดองไหมเนี่ย .ไม่อัพเกือบสองอาทิตย์)
ในตอนนี้ ก็คงจะเป็นรอยต่อของเรื่องที่จะเกิดขึ้นอีก
ความโรคจิตของป๋ากำลังเริ่มแสดงออกมา =..=
ส่วนความด้านของเจ๊ ยังคงอยู่
ลูกย๊อก และคุณชายกำลังเป็นผู้ไม่รู้เรื่อง 55 5’
เดี๋ยวต่อไปผลัดกันรู้คนละเรื่องแล้วกัน .ไม่มีใครฉลาดคนเดียวหรอก
คำพูดที่พูดกันอยู่บ่อยๆ
ขอบคุณที่ยังไม่ทิ้งฟิกเรื่องนี้ไป
ไรท์เตอร์ของคุณแฟนฟิกมากๆที่เข้ามาอ่าน
ที่รออ่านฟิกเรื่องนี้ >< ขอบคุณมากๆ
รักนะ >3<
ไรท์เตอร์ชู้ฮี.
๒๒.๐๖ // ๑๔.๑๑.๒๐๐๙
ประชาสัมพันธ์เรื่องเสื้ออีกครั้ง กดย้อนกลับไปดูหน้าก่อน
หรือว่าจะเข้าในนี้ก็ได้
และอีกเรื่อง
มีใครจะช่วยไรท์เตอร์ไปขายเสื้อที่คอนมั้ย ? *0*
เป็นกันเองสุดๆ และไม่มีค่าแรงให้ (ด้านมาก =[]=)
55 5’ เอางี้ ถ้าเจอเสื้อที่เอาไปขายที่คอน สามารถเดินเข้ามาทักได้
ไม่กลัวกัด =..=, ใครช่วยขาย จะรู้สึกดีมาก
ติดต่อ 086-1133110 ไม่ว่าจะเป็นพี่หรือน้อง ได้หมด !
อีกอย่าง…อยากรู้ว่าไปกันกี่โมงง ง>[]<
จะจองที่ทันมั้ยเนี่ย =..=
*แก้ไข ไม่ไปวันแรกและ
เดี๋ยวเสื้อหมด .
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น