ลำดับตอนที่ #9
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : [Chapter 6]To Love...
Title :: To Love…
Chapter :: 6
Author :: Nukkinz
Rate :: No NC
.
.
แอ๊ด ดด...
เสียงเปิดประตูดังขึ้นโดยที่ยังไม่ถูกเคาะเพื่อขออนุญาต ทำให้คนที่นั่งทำงานอยู่ด้านในเอ่ยตำหนิคนที่เข้ามาโดยไม่ได้เงยหน้าขึ้นไปมองทันที เพราะนึกว่าเป็นเลขาของเค้า
“คุณอี ซุนกยู คุณควรจะเคาะประตูห้องก่อนเข้ามานะ”
“แล้วถ้าไม่ใช่ซุนกยู ควรจะเคาะประตูก่อนเข้ารึเปล่าล่ะ ? ท่านประธาน”
เสียงไม่คุ้นหูกลับเอ่ยตอบ ทำให้ท่านประธานหรือเชว ชีวอนรู้สึกแปลกใจจึงเงยหน้าขึ้นมาเพื่อมองหาต้นตอของเสียง ร่างสูงขมวดคิ้วขึ้นอย่างแปลกใจก่อนจะเอ่ยถาม
“คุณเป็นใคร ?”
“คิม ฮีชอล”
เจ้าของเสียงหวานเอ่ยตอบกลับมาพร้อมกับปิดประตูห้องและค่อยๆเดินไปนั่งบนโซฟาตัวนุ่มที่ตั้งไว้ตรงมุมห้อง ชีวอนมองท่าทางนั้นด้วยความประหลาดใจที่ร่างบางตรงหน้าทำเหมือนอยู่ในห้องของตนเองซะอย่างนั้น แต่ก็ยังคงไม่ได้ขยับตัวออกจากเก้าอี้ทำงาน เพราะเค้ารู้ว่าคนตัวบางคนนี้ไม่มีทางจะมีแรงเยอะขนาดสู้กับเค้าได้ ถ้าสู้กันจริงๆน่ะนะ...
“ผมไม่ได้ถามว่าคุณชื่ออะไร ผมถามว่าคุณเป็นใคร”
“จะให้บอกจริงๆน่ะเหรอ ?”
“…..”
“ชั้นคือจักรพรรดิแห่งกรุงคังวอนโด มาที่นี่เพื่อเจรจาการทูต พอใจมั้ย ?”
ฮีชอลพูดด้วยสีหน้ายิ้มแย้มผิดกับอีกคนที่นั่งทำหน้าเรียบเฉย ใบหน้าสวยยกยิ้มทะเล้นไปทางร่างสูง
หารู้ไม่ว่า....ตัวเองกำลังเข้ามาผิดจังหวะ เพราะชีวอนกำลังนั่งอารมณ์ไม่ดีเพราะเครียดกับปัญหาการงานอยู่
“ตลกเถอะ เชิญคุณหัวเราะไปคนเดียวเหอะ !!”
“เอ๊ะ !! ก็บอกไปแล้วว่าชื่อฮีชอล อยากรู้อะไรอีกเล่า !?”
คนอารมณ์ดีกระแทกเสียงหน่อยๆในประโยคหลัง อะไรวะ....คนอุตสาห์อารมณ์ดี อย่าทำตัวเป็นมารขวางสิเฟ้ย !!!!!
“คุณมาที่นี่ทำไม ? ตอนนี้ผมกำลังอารมณ์ไม่ดีอย่างมาก และถ้าคุณกวนผมอีกครั้ง.....ผมจะจับคุณโบกคอนกรีตและเอาไปถ่วงแม่น้ำฮันแน่นอน”
“=[]=”
ร่างบางอ้าปากค้างกับคำพูดของคนตัวสูง พูดแบบนี้พร้อมกับทำหน้าจริงจังแบบนี้ช่างน่ากลัวนักเชียว !! เดี๋ยวเค้านี่แหละจะทำให้อีตานั่นอารมณ์ดีซะจนล้นเหลือ =..= ฮึๆ ๆ สร้างไมตรีจิตเป็นสิ่งที่เค้าถนัดมาก โดยเฉพาะการหว่านสเน่ห์
“ไม่งั้นคุณก็ออกไปซะแต่โดยดี ผมต้องการเวลาเงียบๆในการคิดปัญหา”
“จะเล่นปัญหาถาม-ตอบงั้นเรอะ !?”
“ปัญหาการงาน !!!”
“อ่าวเหรอ ? -*- โทษที”
“คุณจะออกไปไหม ? อย่าให้ผมต้องลากเรียกยามมาลากคุณออกไป แล้วใครปล่อยให้คุณเข้ามาในห้องทำงานผมเนี่ย !!!!”
“พอดีว่าเพื่อนรักของนายพาชั้นเข้ามา....”
“เพื่อนรัก...? หมายถึงยุนโฮน่ะเหรอ ?”
“ใช่เลย !!!!”
“มันรู้จักกับคุณเหรอ ?”
“สนิทกันเลยแหละ !!!”
ร่างบางเอ่ยออกไปด้วยท่าทางชิวๆ(?) ในใจก็ภาวนาให้ร่างสูงไม่รู้ว่าเค้าโกหก นี่เป็นการทำความรู้จักสนิทสนมขั้นแรก ต้องหาเรื่องคุยให้ได้ซะก่อน....
“มันรู้จักคุณได้ยังไงกัน ? ทำไมผมไม่รู้ล่ะ”
“เค้าคงลืมๆล่ะมั้ง นั่นแหละๆ ชั้นสนิทกับยุนโฮสุดๆ แบบที่ว่าตายแทนกันได้เลย !!!!”
มาถึงตอนนี้ฮีชอลเริ่มลดมือที่วางไว้บนโซฟาลงมาไขว้นิ้วไว้ที่หลัง แต่ปากก็ยังไม่หยุดพูด คนหน้าหวานคุยสนุกจนทำให้ร่างสูงลืมจุดประสงค์ที่จะไล่ร่างบางออกจากห้องทำงาน และลืมความเครียดก่อนหน้านี้ไปหมด เสียงหัวเราะสนุกสนานดังออกมาจากห้องทำงานของท่านประธานบริษัทเชวไม่หยุด ทั้งที่เจ้าของห้องเป็นคนไม่ค่อยจะสนิทกับใครง่ายๆ.....
หลังจากคุยกันพอถูกคอแล้ว.....คนสวยก็เริ่มเอ่ยถามเพื่อหวังจะช่วย
“นายเครียดเรื่องอะไรล่ะ”
“ก็ทางฝ่ายวัตถุดิบขอเบิกเงินเพิ่ม เนื่องจากค่าข้าวของสูงขึ้น มันใช้เงินเยอะพอสมควรเลยล่ะ”
“ก็จ่ายให้ไปสิ !! เงินแค่นี้นายจะเครียดไปทำไมล่ะ ? โรงแรมหรูขนาดนี้ยังจะงกอีก =3=”
“แต่คุณ....มันใช้เงินมากขนาดไหนคุณรู้ไหมเนี่ย ?”
“ถ้างั้นก็ลดส่วนที่ไม่จำเป็นออกหน่อยสิ แล้วเอามาเพิ่มส่วนวัตถุดิบ เช่นตรงจำนวนพนักงานต้อนรับไงล่ะ”ร่างบางยักไหล่
“โรงแรมของผมมันระดับไหน แล้วจะลดพนักงานเนี่ยนะ !!”
“ไม่งั้นก็ลดตรงอื่น พวก@#%$&*^#)*.....”
“คุณก็คิดเป็นนี่นา ขนาดผมยังคิดไม่ถึงเลยนะเนี่ย !!”
“ชั้นมันเทพอยู่แล้ว !!”ฮีชอลออกตัวด้วยน้ำเสียงภูมิใจ
ชีวอนรู้สึกแปลกใจในตัวของร่างบางที่เพิ่งจะรู้จักกันเป็นอย่างมาก แต่ในอีกทางก็ออกแนวชื่นชมกับความเฉลียวฉลาดในการพลิกแพลงเรื่องต่างๆได้ และปัญหาที่เค้าเครียดมาตลอดทั้งบ่ายก็ถูกคนตัวบางคนนี้แก้ออกเสียจนไม่มีอะไรให้คิดเลย.....
--------------------------------------------------- To Love… ----------------------------------------------------
.
“คุณ.....ฮยอกแจ”
คนที่พังประตูเข้ามาเอ่ยเบาๆเมื่อเห็นคนตัวเล็กกำลังนั่งขดตัวอยู่ที่มุมห้องน้ำ เมื่อเดินเข้าไปใกล้ๆก็พบว่าเจ้าของชื่อที่เค้าเอ่ยมาได้ผล็อยหลับไปแล้ว
“คุณจะมานอนในนี้ไม่ได้นะ.....โธ่เอ๊ย ~! ผมแค่กำลังชอบคุณ,แค่กำลังจะจีบคุณ แล้วผมก็ไม่ใช่คนดีอะไรนักหนาด้วยซะหน่อย”
ฮันกยองใช้มือหนาปาดคราบน้ำตาที่แก้มใสนั่นอย่างแผ่วเบาก่อนจะถอดเสื้อนอกมาคลุมตัวร่างเล็กไว้ และช้อนตัวของคนที่หลับไปด้วยแขนแกร่งของตน ร่างสูงค่อยๆอุ้มคนที่เค้าชอบขึ้นมาก่อนจะพาเดินออกจากห้องน้ำโดยไม่หันไปมองด้านหลัง....
.
.
“เตี่ย,,เตี่ยจัดการเรื่องค่าใช้จ่ายของห้างนั่นให้ผมด้วยนะ โหย แค่ถีบประตูแค่นี้ อะไรเล่า !!! ไม่รู้แหละๆ เตี่ยไปจัดการด้วยแล้วกัน โทรมาแค่นี้แหละน่า....เดี๋ยวผมก็กลับไปหาแล้ว โอเคๆ แค่นี้แหละ...”
ฮยอกแจตื่นขึ้นมาด้วยเสียงคุยโทรศัพท์ ร่างเล็กขยับตัวขึ้นมาก่อนจะมองสำรวจไปรอบๆห้องที่ไม่คุ้ยเคย ห้องโทนสีดำที่มีแต่ข้าวของกระจายระเกะระกะไปทั่ว ต่างจากห้องนอนของเค้ากับชีวอนที่จะไม่เลอะเทอะขนาดนี้ คนตัวเล็กดำลังนั่งอยู่บนเตียงสีดำขนาดใหญ่ อาการปวดลูกตาเริ่มเข้ามาเนื่องจากร้องไห้มากเกินไป แต่ก็ยังดันลงจากเตียงหนาไปยังหน้าต่างบานใหญ่ที่ปิดม่านสีดำไว้
มองไปข้างนอกหน้าต่าง.....ท้องฟ้ามืดสนิทบ่งบอกว่าเป็นเวลาดึกพอสมควร มีเพียงแสงไฟจากตึกและถนนต่างๆบอกให้รู้ว่าไม่ว่าจะดึกขนาดไหน กรุงโซลก็ไม่มีทางหลับใหลเป็นแน่....
“เฮ้ ! นายตื่นแล้วเหรอ ? เป็นไงบ้าง ?”
เสียงทุ้มเอ่ยขึ้น ขายาวๆพาร่างของตนมาหยุดอยู่ใกล้ๆร่างเล็ก ฮยอกแจหันไปมองคนข้างๆก่อนจะเอ่ยถามออกมาเบาๆ ตอนนี้เค้าไม่มีแรงแม้แต่จะขยับปากพูดแล้ว แต่ก็ต้องเอ่ยถามคนตรงหน้าให้รู้เรื่อง ไม่อยากโวยวายอีกแล้ว....
“คุณเป็นใคร....?”
“ผมลืมแนะนำตัวไป....ผมฮันกยองครับ ^^”
“คุณ....เป็นคนดีรึเปล่า ?”
เสียงใสที่เอ่ยออกมาสั่นจนเห็นได้ชัดเจน จนคนที่ถูกถามต้องรีบให้คำย้ำกับคนตัวเล็กอย่างหนักแน่น เมื่อฮยอกแจพอวางใจได้แล้วจึงซักต่อ
“อื้อ,,แล้วผมมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง ?”
“เรื่องมันยาวมาก ตอนนี้ก็ดึกมาแล้วด้วย เอางี้....คุณนอนไปก่อนแล้วกัน ถ้าตื่นมาพรุ่งนี้เดี๋ยวผมจะเล่าให้ฟัง....เท่าที่ผมรู้นะ”
“แต่....ผมต้องกลับบ้าน ไม่งั้นชีวอนจะเป็นห่วง....”
“ตอนนี้เลยเหรอ ?”หนุ่มคนจีนถาม
“อื้อ คุณช่วยพาผมไปได้ไหม ?”
“อ่า.....ตอนนี้รถของผมอยู่กับเพื่อนน่ะ ถ้ายังไงลองโทรไปบอกเองดีไหม ?”
ฮันกยองรีบหาข้ออ้างทันที เค้าไม่อยากให้คนตัวเล็กกลับไปเร็วขนาดนี้ อย่างน้อยอยู่กับเค้าให้พอรู้จักกันก็ยังดี !! คนตัวเล็กพยักหน้ารัวๆก่อนจะเอื้อมมือลงไปควานหามือถือในกระเป๋ากางเกง
“เอ๊ะ....!!!”
เสียงใสร้องอุทานเบาๆเมื่อหาโทรศัพท์มือถือของตนเองไม่เจอ เค้ารีบเดินไปที่เตียงนอนอย่างร้อนรน พยายามมองหาอุปกรณ์สื่อสารของตน แต่ก็ไม่เจอ ฮยอกแจหันไปถามอีกคนทันที
“คุณฮันกยองฮะ.....คุณเห็นมือถือผมไหมฮะ ?”
ตอนนี้ร่างเล็กเริ่มระแวงคนที่อยู่ในห้องอีกคน คิดว่าอาจจะถูกขโมยของไป ทางด้านอีกคนก็งุนงงกับท่าทางของคนตัวเล็ก ยกมือหนาขึ้นมาลูบท้ายทอยด้วยความเคยชินก่อนจะเอ่ยตอบ
“ไม่เห็นนะ ตอนที่ผมอุ้มคุณมา....เอ หรือว่าจะหล่นอยู่ตรงนั้น”ร่างสูงนึกทวน
“ตกลงเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ผมมาอยู่ที่นี่ได้ไง จำได้ว่าตอนนั้น....ผม....อึก”
ขอบตาเริ่มร้อนผ่าวเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ ร่างเล็กกลืนก้อนสะอื้นลงไปก่อนจะพยายามสะกดเสียงออกมาไม่ให้สั่นมากไปกว่านี้ โดยมีร่างสูงมองอย่างเป็นห่วงแกมไม่เข้าใจจึงรีบเดินไปหาคนที่กำลังจะร้องไห้อย่างรวดเร็ว
“เกิดอะไรขึ้นกับคุณ....?”
“ผม....ฮือ....”
เอ่ยได้เพียงเท่านี้....ไหล่บอบบางก็สั่นไหว ฮยอกแจยกมือขึ้นมาปิดหน้าตัวเองพร้อมกับปล่อยเสียงร้องไห้ออกมา หนุ่มคนจีนค่อยๆโอบร่างเล็กไว้หลวมๆอย่างปลอบประโลม คนตัวเล็กไม่ได้ขัดขืน....เพราะนึกว่านี่เป็นอ้อมกอดที่เหมือนกับพี่ชายปลอบน้องชายเท่านั้น หากแต่คนที่กำลังโอบไม่ได้คิดแบบนั้นเลย.....
“ผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับคุณนะ.....พอจะเล่าให้ผมฟังได้รึเปล่า ? แต่ถ้าไม่อยากเล่าก็ไม่เป็นไร”
“ฮึก....ขอโทษครับ....”
“ขอโทษทำไม ? ฮยอกแจไม่ได้ทำอะไรผิดซะหน่อย”
เสียงทุ้มเอ่ยอย่างสงสัย ก่อนจะใช้มือหนาลูบผมสีเข้มไปมา ร่างเล็กร้องไห้โดยไม่ได้เอะใจว่าคนๆนี้รู้ชื่อของเค้าได้อย่างไร ทั้งที่ยังไม่ได้แนะนำตัวเลยด้วยซ้ำ
“ฮือ ฮึก....”
ยิ่งขยะแขยงตัวเองมากยิ่งขึ้นเมื่อนึกถึงความรู้สึกที่ถูกคนนั้นทำร้าย ฮยอกแจผละออกจากอ้อมกอดของคนตัวใหญ่ ใช้มือเรียวเช็ดน้ำตาตัวเองแรงๆจนแก้มใสขึ้นสีแดงอย่างนึกรังเกียจตัวเอง
รังเกียจตัวเองที่ปกป้องอะไรไม่ได้เลย....
ปกป้องแม้กระทั่งร่างกายของตน....
หรือแม้แต่หัวใจของคนรัก.....เชว ชีวอน
“ทำไมเช็ดหน้าตัวเองแรงอย่างนี้ล่ะ ไม่เจ็บหรือไง ? หือ ?”คนตัวสูงถามก่อนจะดึงมือเล็กออก และใช้มือหนาของตัวเองเข้าไปเช็ดน้ำตาให้อย่างแผ่วเบาแทน
“อึก ฮันกยอง....ผมมันสกปรกมากไหม ?”
“อะไรนะ !?”ตกใจที่อยู่ๆคนตัวเล็กก็ถามขึ้นมา
“ผม....ฮึก เลวที่สุดเลยใช่ไหม...?”
“คุณควรจะพักผ่อนนะ”
ฮันกยองเอ่ยก่อนจะรวบตัวร่างเล็กที่ไร้เรี่ยวแรงขึ้นมาด้วยวงแขนแกร่ง พาไปวางบนเตียงเบาๆก่อนจะเอ่ยเสียงนุ่มให้คนที่นอนอยู่สบายใจ
“คุณนอนไปก่อนนะ....เดี๋ยวพรุ่งนี้ เกิดอะไรขึ้นค่อยเล่าให้ผมฟังแล้วกัน ตอนนี้ไม่ต้องคิดอะไรมาก”
“ละ....แล้วคุณ....จะไปไหน ?”
ปากสีแดงช้ำค่อยๆขยับถามอย่างกลัวๆ ไม่อยากจะอยู่คนเดียวอีกแล้ว....กลัวคนๆนั้นจะมาทำร้ายเอาอีก
“เดี๋ยวผมจะไปนอนบ้านเพื่อน คุณไม่ต้องกลัวว่าผมจะทำอะไรคุณหรอก”
คนจีนเอ่ยเพื่อให้ฮยอกแจสบายใจ ทั้งที่ไม่อยากจะออกไปจากห้องๆนี้เลยด้วยซ้ำ อดไม่ได้ที่จะคิดว่าถ้าเค้าได้นอนกับร่างเล็กนี่....เพียงแค่นอนข้างๆกันเฉยๆ....คิดแล้วก็ส่ายหัวไปมาด้วยความระอากับความคิดของตน
วันนี้ต้องไปนอนบ้านฮีชอลซะแล้ว.....T T
“อย่าไปนะ !! อย่าออกไปไหนนะ....“
มือเล็กยกขึ้นมากำชายเสื้อคนตัวใหญ่ไว้ไม่ยอมปล่อย พร้อมทั้งส่งเสียงอ้อนวอน กลัวอีกแล้ว.....แค่หลับตา ภาพชายคนนั้นก็ยังคงติดอยู่ไม่หายไป
“แต่คุณต้องการอยู่คนเดียว....”
“ไม่นะ....อย่าทิ้งผมไว้”
เสียงสั่นๆเอ่ยขึ้นพร้อมกับกำชายเสื้อร่างสูงแน่นขึ้นไปอีก ทำให้ฮันกยองพอใจชื้นขึ้นมาอีก ไม่แน่....คืนนี้เค้าอาจจะได้นอนห้องเดียวกับคนตัวเล็กนี่ก็เป็นได้ [ทำไมป๋าคิดแต่เรื่องพวกนี้วะ -*-]
“โอเคๆ งั้นผมจะไปอาบน้ำก่อน คุณก็นอนหลับไปเลยนะ ส่วนผมจะไปนอนที่โซฟาห้องนังเล่น”
“นอนที่นี่นะ,,ฮึก....อยู่ในห้องนี้...”
ฮยอกแจร้องบอก ทำให้คนตัวสูงตัวรีบพยักหน้ารับทันที มือหนาค่อยๆแกะมือเล็กออกจากเสื้ออย่างแผ่วเบาและวางมันลงกับที่นอนนุ่ม ก่อนจะเดินไปเข้าห้องน้ำ ทิ้งให้ร่างเล็กนอนน้ำตาไหลอย่างเงียบๆ ความกลัวที่เข้ามาทำให้ลืมเรื่องคนรักของตนไปหมดสิ้น.....
ไม่เข้าใจ.....ทำไมเค้าถึงไว้ใจชายแปลกหน้ามากขนาดนี้ด้วย
แต่แค่สัมผัสเบาๆจากร่างสูงก็ทำให้เค้ารู้สึกอบอุ่น เหมือนกันกับที่ถูกคนรักสัมผัส.....ให้ความรู้สึกแบบเดียวกัน ทั้งที่เค้าไม่เคยเจอใครที่เป็นแบบนี้…..
พรมลิขิตไม่ได้ส่งคนให้มาเกิดความรักแก่กันเป็นลำดับ ความรักก็จะเกิดสุดแต่ฟ้าเป็นผู้กำหนดเท่านั้น....ทั้งนี้อาจจะทำให้ใครบางคนเจ็บปวด
To be continue in chapter 7…..
Talk with writer.
เดี๋ยวนี้แต่งฟิคตอนดึกบ่อยมาก,,ไม่รู้ทำไม สงสัยตอนกลางวันหัวไม่แล่น = =;;
ต้องมาแต่งตอนกลางคืน ตอนนี้กว่าจะแต่งเสร็จก็เที่ยงคืนครึ่ง =[]=
ทำไมไม่ง่วงเลยสักนิด -*- ช่างมันเถอะ
สรุปคนนั้นไม่ใช่ป๋าจริงๆนั่นแหละ แต่ยังไม่บอกว่าเป็นใคร ? รู้ไม่รู้ก็ค่าเท่ากัน
เพราะเดี๋ยวก็รู้ เพราะพล็อตฟิคมันวางไว้แบบนั้น
ช่วงนี้ไรท์เตอร์ออกนอกพล็อตฟิคบ่อยไปนิด ต้องพยายามบีบๆให้มันกลับเข้ามาหน่อย...
กะจะแต่งให้ป๋าร้ายๆนะ แต่ไหงมันกลับเข้ามาอบอุ่นได้วะเนี่ย =[]=
ไม่เป็นไร ทุกคนก็มีทั้งด้านดีและด้านเสีย
เดี๋ยวซักวันเนื้อเรื่องมันก็เข้าพล็อตเอง ไม่ต้องห่วง
สรุปจะไม่มีคนเม้นเลยใช่ไหม ?
งั้นก็ซัก2อาทิตย์อัพทีแล้วกัน
เพราะไรท์เตอร์ก็ไม่ได้ว่างมานั่งเล่นทุกวัน
เพราะเปิดเทอมแล้วด้วย !!
มีความร้ายมากมาบอก ^^ <<ทำไมชั้นถึงยิ้ม =[]=
ไรท์เตอร์จะพยายามแต่งฟิคเรื่องนี้ต่อไป !!
เพราะว่า...เริ่มไม่มีเวลาเล่นคอมอย่างจริงจังแล้ว เนื่องจากหลายๆเหตุผล (ที่ทนเหงา)
แต่จะไม่ทิ้งฟิคเรื่องนี้แน่นอน !! จะพยายามแต่งและอัพนะฮะพี่น้อง !
แอดเมลล์มาได้ จิกได้ ทวงได้ ด่าได้ แรงได้ !! << แต่อย่าแรงมาก = =;;
ไรท์เตอร์จะได้มีคนคอนโทรในการแต่งต่อ ไม่งั้นจะเลซี่ !!
ปรึกษาปัญหาได้ทุกประเภท,รับฟัง รับเตือน รับคิด สารพัดอย่าง !
อยากเป็นกันเองโว้ย ย ย !!!!!
แต่ปัญหาอยู่ที่ว่า....ฉันจะมีเวลาออนรึเปล่า นั่นแหละ -*-
แอดมาเถอะน่า !
Kim_Heechul.Jaejoong@hotmail.com
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น