(.Fic SJ 'Yaoi'.)To Love...รักเพื่อ...?{,,102;38!}*

ลำดับตอนที่ #4 : [Chapter 2]To Love...

Title :: To Love…

Chapter :: 2

Author :: Nukkinz

Rate :: NC-18

                                                                                                                     

 

 

 

            “อ๊า ~ จองโม   แรงๆ”

 

            “อือ   พี่ครับ.....”

 

            “อา.....อ๊ะ”

 

            เสียงครวญครางดังอยู่บนเตียงขนาดใหญ่   ทั้งสองร่างนัวเนียพันกันด้วยอารมณ์ปรารถนาที่ไม่อาจห้ามได้   ทั้งมือหนามือบางลากผ่านร่างของอีกฝ่ายไปมาอย่างเร่าร้อนสลับกับเสียงครางดังขึ้นไม่หยุดหย่อน   แก่นกายของร่างสูงถูกสอดเข้ามาในช่องทางรักของร่างบางอย่างรุนแรงตามคำเรียกร้อง   มือหนาสะกิดยอดอกสีหวานเพื่อเร้าอารมณ์ให้คนตรงหน้ามากยิ่งขึ้น

 

            “จะ.....จองโม !!!!!   อ๊ะ.....อา   ตรงนั้น.....ตรงนั้น”

 

            “เจอแล้ว.....”

 

            ร่างบางครางลั่นเมื่อแก่นกายขนาดใหญ่ถูกกระแทกย้ำบริเวณจุดกระสันของร่างบางซ้ำๆ   ปากหนาโน้มลงไปจูบคนข้างล่างด้วยความต้องการ   ลิ้นทั้งสองฟาดฟันกันราวกับสนามรบขนาดย่อมๆ   แลกลิ้นไปมาจนน้ำลายสีใสไหลลงไปตามลำคอระหงของฮีชอล   แก่นกายของร่างสูงถูกกลืนเข้าไปในช่องทางรักสีหวานก่อนจะถูกชักออกมาและกระแทกลงไปอย่างรวดเร็ว   จองโมขบกรามแน่นและเอ่ยบอกรุ่นพี่ด้วยเสียงแหบพร่าตามแรงอารมณ์

           

            “พี่ฮีชอล.....จะออกแล้ว”

 

            “อ๊ะ.....อ๊า   ชั้นก็.....จะออกแล้ว   อา”

 

            ตัวของร่างบางเกร็งกระตุกอย่างแรงก่อนจะปลดปล่อยน้ำรักสีขาวขุ่นเต็มหน้าท้องแกร่งของอีกฝ่าย   ตามด้วยร่างสูงที่ปล่อยน้ำสีขุ่นใส่ช่องทางรักของคนข้างล่าง   จองโมถอดแก่นกายของตนออกก่อนจะล้มตัวลงนอนข้างๆร่างบางที่หอบจนตัวโยน

 

            “แฮ่กๆ.....ลีลายังดีเหมือนเดิมนะ   จองโม”

 

            “อีกรอบไหมล่ะพี่.....ผมไหวอยู่แล้ว”

 

            จองโมแลบลิ้นให้รุ่นพี่อย่างท้าทาย   มีหรือที่คิม ฮีชอลคนนี้จะยอม   ร่างบางตอบด้วยน้ำเสียงสนุกสนานพลางขึ้นมานั่งคร่อมร่างสูง

 

            “เอาสิ   ชั้นเริ่มก่อนแล้วกัน”

 

            มือบางไล้เบาๆที่แก่นกายของร่างหนาเพื่อปลุกอารมณ์ขึ้นมาอีกครั้งก่อนจะขยับมือขึ้นลงเป็นจังหวะ   ร่างบางทาบทับทิ้งน้ำหนักลงมาบนตัวของร่างสูงและโน้มใบหน้าลงมาประกบริมฝีปากบางกับกลีบปากหนาทันที   มือหนาลูบไล้ตามแผ่นหลังขาวเนียนก่อนจะไล่ลงมาที่ช่องทางรักสีสวย   นิ้วเรียวสอดเข้าไปในช่องทางรักของร่างบางทีละนิ้ว , ทีละนิ้วไปจนครบสามนิ้ว   ก่อนจะชักเข้าออกจนสุดและขยับไปมาภายใน   เรียกเสียงครางหวานมาจากฮีชอลได้ที่กำลังปรนเปรอช่วงล่างของร่างหนาได้

 

            “อาาา.....อ๊ะ ~!!   อ๊า   จอง....จองโม”

 

            “เริ่มเลยนะ.....พี่ฮีชอล”

 

            จองโมเอ่ยพลางจับร่างบางพลิกมาอยู่ด้านล่างก่อนจะสอดแก่นกายเข้าไปอีกครั้งทำให้ซินเดอเรลล่าคนสวยครางกระเส่าด้วยอารมณ์เสียวซ่านแทบจะขาดใจ   แต่ก็สุขสม.....

 

            .....บทรักในยามค่ำคืนยังคงดำเนินต่อไปเรื่อยๆพร้อมกับเสียงครางสลับก่อนของทั้งสอง.....

 

--------------------------------------------------- To Love… ----------------------------------------------------

 

            “หนาว....อื้อ”

 

            ร่างเล็กครางในลำคอพร้อมกับขยับตัวเล็กน้อย   เรียกความสนใจจากชีวอนที่กำลังจะขับรถออกจากลานจอกรถของผับที่พวกเค้ามาเยือนในค่ำคืนนี้   มือหนาเอื้อมไปจัดผ้าห่มให้คนตัวเล็กที่นอนอยู่อีกเบาะหนึ่ง   คนที่ชอบอะไรเรียบง่ายไม่ชอบอะไรจุกจิกอย่างเค้าต้องเก็บทั้งหมอน , ผ้าห่ม   และตุ๊กตามากมายสีสันสดใสไว้ในรถก็เพราะร่างเล็กคนนี้ติดสิ่งเหล่านี้อย่างกับอะไรดี   และเผื่อไว้เวลาคนรักของเค้าหนาว

 

            ปากหนายกยิ้มขึ้นมาเล็กน้อยเมื่อนึกถึงสิ่งต่างๆที่เปลี่ยนไปตั้งแต่พบเจอร่างเล็กที่นอนหลับอยู่ข้างๆ   ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าเค้าคงจะรักคนๆนี้อย่างหมดหัวใจ   และคิดว่าชีวิตของเค้าเป็นของ’อี ฮยอกแจ’เท่านั้น

 

            .....ถ้าขาดนายไป   ชั้นคงจะอยู่ไม่ได้.....

 

            ชีวอนกดจมูกโด่งลงบนแก้มใสอย่างอ่อนโยน   ร่างเล็กสะบัดผมอย่างรำคาญก่อนจะดึงผ้าห่มหนาขึ้นมาคลุมหัวไว้ไม่ให้ใครมารบกวนเวลานอนหลับของเค้า   ร่างสูงหัวเราะกับท่าทางน่ารักๆของคนรักเบาๆก่อนจะเหยียบคันเร่งออกรถไปยังคอนโดหรูของตนทันที

 

.....คอนโดของชีวอนก็คือคอนโดแห่งเดียวกันกับสถานที่ที่คิม ฮีชอลกำลังเริงรักอยู่ในขณะนี้   และเป็นห้องติดกันซะด้วย.....

 

--------------------------------------------------- To Love… ----------------------------------------------------

 

~조금더가까이사랑너와내가지금이대로언제라도곁에있어때로는지쳐서아프고힘들면그저넌기대면돼 Uhh~

 

            “ฮึ่ย~!   โทรมาทำไมแต่เช้าวะ”

 

            เสียงหวานสบถก่อนจะเอื้อมมือไปควานหาโทรศัพท์มือถือบนโต๊ะข้างๆเตียงใหญ่   กดรับแล้วกรอกเสียงลงไปห้วนๆ

 

            “ยอโบเซโย   โทรมาทำไม”

 

            (เฮ้ ~!   นายอยู่ไหนน่ะ)

 

            “ฮันเกิงเหรอ ?   ชั้นนอนอยู่”

 

            (รู้ว่านอนอยู่   ฮีชอล.....นายอยู่ไหน   เดี๋ยวชั้นไปรับ   ที่บ้านนายไม่มีคนอยู่เลย)

 

            “ไม่ได้อยู่บ้าน.....วันนี้ไม่มีงานนี่นา   จะไปเที่ยวเหรอ.....?”

 

            (อืม   วันนี้ไปเที่ยวกันได้ไหม)

 

            “โอเคๆ   ชั้นอยู่คอนโดของจองโม   แป๊ปนะ.....จองโม   ครั้งที่แล้วชั้นได้ทิ้งเสื้อผ้าไว้ที่นี่รึเปล่า.....?”

 

            ฮีชอลหันไปหารุ่นน้องที่นอนอยู่พร้อมทั้งสะกิดเรียก   จองโมตอบด้วยเสียงงัวเงีย

 

            “มีๆ   พี่ไปหาตามตู้เสื้อผ้าไป   ถ้าไม่มีก็ใส่ของผมก็ได้”

 

            “ใส่ของนาย.....?   เสื้อผ้าของนายมีแต่สูทกับเสื้อเชิ้ต   ใครจะใส่ !!”

 

            ร่างโปร่งบางแลบลิ้นใส่อีกคนที่นอนอยู่บนเตียงก่อนจะยกโทรศัพท์ขึ้นมาแนบหู

 

            “ฮัลโหลๆ.....นายเอาเสื้อผ้าชั้นมาด้วยละกัน   เผื่อๆไว้”

 

            “อยู่หลังรถชั้นพอดี   แค่นี้นะ”

 

            “แค่นี้นะ”

 

            ร่างบางวางสายก่อนจะโยนโทรศัพท์สีแดงไว้ข้างๆแล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำทั้งที่ร่างกายยังเปลือยเปล่าโดยไม่อายสายตาร่างสูงที่นอนอยู่บนเตียง   จองโมตะโกนแซวไล่หลังรุ่นพี่ไป

 

            “แฟนมารับแล้วล่ะสิ   วันนี้จะไปเดตด้วยกันซะด้วย ~~”

 

            “บ้านแกสิ !!   เพื่อนกันเว้ย ~!!!   เจ้านั่นไม่มีทางมีรักชั้นหรอก”

 

            ประโยคหลังลดเสียงลงและเจือไปด้วยความโศกเศร้า   ร่างหนาได้ยินดังนั้นจึงมองอย่างเป็นห่วงและเอ่ยปลอบใจรุ่นพี่ของตน

 

            “เอาน่า   พี่   ถ้าพี่ไม่บอกรักพี่ฮันกยอง   พี่ก็ไม่มีทางรู้หรอกว่าพี่ฮันไม่ได้รักพี่   ลองดูสิ   ถ้าไม่ได้รักก็ไม่เห็นเป็นไรนี่นา   ก็แค่ได้ลอง.....”

 

            “นั่นสินะ.....ก็แค่ลอง   ชั้นจะเก็บไปคิดแล้วกัน”

 

            ฮีชอลเอ่ยพลางเดินเข้าไปอาบน้ำ   ในหัวก็ครุ่นคิดถึงบทสนทนาเมื่อครู่ระหว่างอาบน้ำ

                                                                                                       

            “เอาน่า   พี่   ถ้าพี่ไม่บอกรักพี่ฮันกยอง   พี่ก็ไม่มีทางรู้หรอกว่าพี่ฮันไม่ได้รักพี่   ลองดูสิ   ถ้าไม่ได้รักก็ไม่เห็นเป็นไรนี่นา   ก็แค่ได้ลอง.....”

 

            .....แค่ลองดู   ไม่เห็นเสียหายอะไรเลยนี่นา.....

 

            .....แต่.....

 

            .....ฮันกยองรักคนอื่นอยู่ไม่ใช่เหรอ ?   ไม่มีทางที่จะกันมารักเค้าหรอก.....

 

            .....เด็กนั่นไง   ที่เพื่อนของเค้าหลงรัก.....

 

            .....ไม่มีทางที่จะเป็นเค้าไปได้หรอก.....

 

            .....อยู่แบบนี้ก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอ   แค่คนอย่างเค้ามีเพื่อนเป็นฮันกยองก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอ.....

 

            .....เป็นแบบนี้ก็ดีอยู่แล้วล่ะ   ไม่จำเป็นต้องไปเปลี่ยนมันหรอก.....

 

            .....กลัวว่า   ยิ่งเปลี่ยนจะยิ่งเจ็บปวด.....

 

            ร่างบางรีบสลัดความคิดออกจากหัวเมื่อได้ยินเสียงประตูเปิด   หวังว่าเจ้าจองโมคงจะใส่เสื้อผ้าแล้วนะ   ไม่งั้นฮันกยองต้องถามอีกยาว.....และเค้าก็ขี้เกียจอธิบาย

 

            “ฮัน.....เอาเสื้อผ้าชั้นมา”

 

            ร่างบางเจ้าของใบหน้าหวานเดินออกจากห้องน้ำในสภาพที่มีผ้าเช็ดตัวผืนเล็กคาดเอวคอดกิ่วไว้ , มีผ้าเช็ดตัวผืนที่สองพาดบ่า   พร้อมกับใช้อีกผืนหนึ่งเช็ดผม   เจ้าของคอนโดเห็นแล้วก็ตะโกนต่อว่ารุ่นพี่ทันที

 

            “พี่อ่ะ ~!!   พี่กะจะไม่เหลือผ้าให้ผมเช็ดตัวเลยใช่ไหมเนี่ย ?   พี่มานอนที่นี่ทีไรผมก็ต้องไปขอยืมผ้าเช็ดตัวห้องอื่นทุกทีเลย   สงสัยว่าห้องข้างๆจะรำคาญผมแล้ว   ถ้าไม่รู้จักกับห้องข้างๆเนี่ยผมก็คงซวยไม่มีผ้าเช็ดตัวใช้   ตอนนี้ผมจะไม่บากหน้าไปยืมผ้าเช็ดตัวแล้ว   บลาๆๆ”

 

            “เฮ้ย !!   อย่าบ่นเป็นตาแก่ไปเลยจองโม   เอาไปเลย   ผ้าเช็ดตัวของแก”

 

            คนสวยขัดพลางโยนผ้าเช็ดตัวเปียกที่ตนเช็ดผมยาวๆของตนเสร็จแล้วไปโปะหน้าคนบ่นทันที   จองโมที่โดนโยนผ้าใส่ถึงกับร้องยี้ด้วยความขยะแขยงก่อนจะโยนไปให้รุ่นพี่ฮันกยองที่นั่งอยู่บนโซฟาด้วยความเคารพอย่างสูง

 

            “ทำตัวน่ารังเกียจนะพี่   อย่าโยนมาได้ไหม ?   มันสกปรก”

 

            “เอาน่าจองโม   เดี๋ยวให้ฮีชอลไปยืมผ้าเช็ดตัวให้นายแล้วกัน   ฮีชอล , เสื้อผ้านายอยู่ตรงนี้”

 

            ฮันกยองเสนอความคิดเห็นของตนไปบ้าง   แล้วก็ได้รับความเห็นดีเห็นงามจากรุ่นน้อง   ซินเดอเรลล่าสบถอย่างหงุดหงิดก่อนจะเดินไปหยิบเสื้อผ้าข้างๆฮันกยองมาใส่

 

            “ในฐานะที่ชั้นเป็นผู้อาวุโสที่สุดในห้องนี้   ชั้นขอปฏิเสธ”

 

            “ในฐานะที่คอนโดห้องนี้เป็นของผม   ผมขอสั่งให้พี่ไปยืมผ้าเช็ดตัวมาให้ผมซะ”

 

            “ฮัน   นายต้องเข้าข้างชั้นนะ !!   แล้วนาย....!!   ไปใช้ผ้าเช็ดตัวคนอื่น   ไม่กลัวติดเอดส์รึไง !!”

 

            ร่างบางหันไปหาตัวช่วยที่เหลือ   แต่คำตอบที่ได้รับกลับมากลับทำให้ฮีชอลหงุดหงิดอย่างสุดๆที่เอาชนะจองโมไม่ได้   ฮันกยองส่งยิ้มแห้งๆมาให้เพื่อนสนิทตัวบาง   ร่างบางจึงเดินไปลากหนุ่มชาวจีนก่อนจะเดินตึงตังออกไปจากห้องสี่เหลี่ยมทันที

 

            “เฮ้ ~!   ห้องทางขวามือนะพี่   ไม่ใช่ซ้ายมือ ~!!!!”

 

            จองโมตะโกนไล่หลังทั้งสองคนไป   แต่ทั้งสองเดินออกไปไกลกว่าที่จะได้ยินซะแล้ว...

 

            “ห้องทางซ้ายผมไม่รู้จักนะพี่.....”

 

            ร่างสูงที่นั่งอยู่บนเตียงพึมพำกับตัวเองก่อนจะแผ่ตัวลงนอนบนเตียงนุ่มอย่างเหนื่อยใจ

 

--------------------------------------------------- To Love… ----------------------------------------------------

 

            “ฮันเกิง   ห้องไหนที่เป็นพันธมิตรกับจองโมอ่ะ”

 

            “ไม่รู้   นายไปถามจองโมสิ”

 

            “ขี้เกียจ   สงสัยเค้าเป็นมิตรกับทุกห้องมั่ง   ขอห้องไหนก็เหมือนกันนั่นแหละ”

 

            บอกปัดอย่างเกียจคร้านก่อนจะเดินนำหน้าฮันกยองไปยังห้องทางซ้าย   มือเรียวสางผมตนเองให้เรียบร้อยก่อนจะเคาะประตูห้องเสียงดังจนถูกร่างสูงตีมือเบาๆ

 

            “จะบ้าเรอะ !!   เคาะแบบนี้มันไม่มีมารยาท”

 

            “โทษที   พอดีว่าชั้นไม่ใช่ลูกผู้ดีอ่ะนะ   จะเคาะยังไงก็ช่างมันเหอะ”

 

            “ต้องเคาะแบบนี้สิ”

 

            ว่าแล้วร่างสูงก็เคาะประตูเบาๆเป็นตัวอย่างให้คนสวยดู   ฮีชอลเบ้ปากลงอย่างขัดใจก่อนจะดันฮันกยองออกและเคาะประตูให้เพื่อนสนิทดูอีกครั้ง

 

            “อย่างนี้เป็นไง   มีมารยาทพอรึยัง ?”

 

            “อืม   ประมาณนั้นแหละ”

 

            “แล้วทำไมเจ้าของห้องยังไม่เปิดอีกนะ   ตายคาส้วมอยู่รึไง !!”

 

            “รอก่อนสิ   ลองเคาะประตูอีกรอบดู”

 

            “เสียมารยาท   -*-   แต่ก็ลองเคาะดูแล้วกัน”

 

--------------------------------------------------- To Love… ----------------------------------------------------

 

            Knock   Knock !!

 

            “หืม   ใครเคาะประตูเนี่ย”

 

            เสียงเล็กๆเอ่ยย่างัวเงีย   และลุกจากเตียงอย่างเงียบๆเพราะกลัวคนรักของตนตื่น   แต่ทันทีที่เท้าเล็กได้แตะถูกพื้นก็มีมือหนึ่งเอื้อมมาจับไว้

 

            “ไปไหนน่ะ   ฮยอกแจ”

 

            “มีคนมาเคาะประตูอ่ะ   ชั้นจะไปเปิดประตู”

 

            “ใครมาเคาะแต่เช้า.....?   อืม   นายไปเปิดก่อนแล้วกัน   ชั้นได้ยินเสียงเคาะประตูตั้งหลายครั้ง”

 

            “ก็กำลังจะไปดูเนี่ย”

 

            ว่าแล้วฮยอกแจก็เดินออกจากห้องนอนไปยังห้องนั่งเล่นเพื่อเปิดประตู   ชีวอนลุกจากเตียงแล้วเดินตามร่างเล็กไปช้าๆ   ขาเล็กต้องเขย่งขึ้นเพื่อส่องหน้าตาผู้มาเยือนทางตาแมว   แต่กลับไร้เรี่ยวแรงจึงทรุดฮวบลงมาเนื่องจากฤทธิ์แอลกอฮอลล์เมื่อคืน   ร่างสูงต้องรีบประคองฮยอกแจก่อนจะเปิดประตู

 

            “ขอโทษครับ.....คือว่าเรามาจากห้องข้างๆ   ขอยืมผ้าเช็ดตัวหน่อยครับ   ฮีชอล...อยู่เฉยๆสิ !!”

 

            “อะไรเล่า.....!!   เอ๊ะ   ฮันเกิง   นี่ใช่เด็กนั่นรึเปล่า....?”

 

            ฮีชอลอุทานเมื่อเห็นหน้าของบุคคลในห้อง   นี่ตาเค้าฝาดไปรึเปล่านะ !?   ไม่มีทางเป็นไปได้หรอกน่า.....!!!!

 

            “ชะ.....ใช่”

 

            “เป็นอะไรรึเปล่าครับ”

 

            ชีวอนฉงนใจกับท่าทางของคนแปลกหน้าจึงเอ่ยถามขึ้นแต่มือยังคงประคองคนตัวเล็กอยู่ไม่ห่าง   คนสวยเห็นสีหน้าเพื่อนรักของตนไม่ค่อยดีจึงรีบบอกลาเจ้าของห้องและลากฮันกยองออกมาโดยทิ้งให้ชีวอนและฮยอกแจงุนงงกับเมื่อครู่   ร่างสูงที่ยืนทำอะไรไม่ถูกจึงโดนร่างบางลากกลับไป   เค้ายังตกใจกับเหตุการณ์เมื่อครู่   คนที่เค้าชอบ.....มีแฟนแล้วงั้นเหรอ ?   เค้ารู้สึกชอบเด็กคนนั้นเอามากๆ   แต่กลับต้องตัดใจตั้งแต่ยังไม่ทันเริ่ม

 

--------------------------------------------------- To Love… ----------------------------------------------------

 

            “ฮันเกิง   นายเป็นอะไรรึเปล่า”

 

            น้ำเสียงเป็นห่วงถูกส่งผ่านจากริมฝีปากบางพร้อมกับมือเรียวที่เอื้อมไปแตะมือแกร่งเบาๆอย่างเป็นห่วง   ฮันกยองที่กำลังตั้งใจขับรถหันมามองร่างบางแวบหนึ่ง   ปากหนาขยับขึ้นเล็กน้อยเพื่อเอ่ยตอบเบาๆ   ร่างสูงรู้สึกเหมือนถูกตบหน้า   เค้ายังไม่เริ่มทำอะไรเลยด้วยซ้ำ   ร่างเล็กกลับมีแฟนแล้ว   คล้ายกับถูกแย่งของรักไป   ถึงจะคบกันก่อนเจอเค้าก็เถอะ   แต่มันก็อดรู้สึกไม่ได้อยู่ดีว่าคนที่เค้ารักไปรักคนอื่น   ดูท่าจะรักกันมากๆซะด้วย

 

            “ไม่.....ชั้นว่าชั้นไม่เป็นไรนะ.....”

 

            “นายเอาแต่เงียบตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว   จะให้ชั้นคิดว่านายไม่เป็นไรได้ไงเล่า”

 

            “ชั้นอยากกินเหล้า....”

 

            “ที่ไหนเค้ากินเหล้ากันตอนกลางวันแสกๆ   นี่เพิ่งสิบโมงเองนะโว้ย”

 

            “มีร้านเหล้าไหมล่ะ”

 

            “แถวๆนัมแดมุน   ที่นั่นผับเยอะ   ที่เปิดตอนกลางวันก็มีผับของคิบอมอ่ะ   แล้วก็ที่ชั้นไม่รู้จักเจ้าของก็มีผับ vvv   ส่วนผับ zzz เคยไปอยู่ครั้งนึง”

 

            “อืม   งั้นไปผับของคิบอมแล้วกัน”

 

            ว่าแล้วร่างสูงก็ขับรถต่อไปทันที   ฮีชอลห่วงว่าเพื่อนรักของเค้าจะเป็นอะไรมากรึเปล่า   ฮันกยองยิ่งเป็นพวกอยากได้อะไรก็ต้องได้   ถ้าไม่ได้ก็จะผิดหวังอย่างรุนแรงทันที   อาการที่แสดงออกมาให้เค้าเห็นในตอนนี้ยังถือว่าไม่เป็นอะไรมากเหมือนคราวอื่นๆ   ร่างบางต้องทำอะไรสักอย่างที่แน่ใจว่าร่างสูงจะไม่เสียใจ   ในหัวสมองก็ประมวลความคิดทันที

 

            “ถึงแล้ว.....ตรงนี้ใช่ไหม ?”

 

            ฮันกยองเอ่ยถามเมื่อรถสีดำสนิทมาอยู่อยู่ที่หน้าสถานเริงรมย์แห่งหนึ่งซึ่งเค้าแน่ใจว่าเป็นของรุ่นน้อง   ทั้งสไตล์การตกแต่งโทนสีดำเรียบหรูแล้วยังมีรถของคิม คิบอมจอดอยู่ใกล้ๆอีกด้วย   ซินเดอเรลล่าไม่รอช้า   รีบเปิดประตูรถแล้วเข้าไปในผับโดยที่มีร่างสูงเดินตามไม่ห่าง

 

            ภายในผับแห่งนี้ไม่ได้เงียบเหงาอย่างสถานที่เริงรมย์อื่นในตอนกลางวัน   ถึงจะเปิดตอนช่วงกลางวันแต่ผู้คนก็ยังเข้ามาใช้บริการกันไม่ต่างจากตอนกลางคืน   ฮีชอลตรงรี่เข้าไปหาเจ้าของผับซึ่งนั่งอยู่ในห้องทำงานหลังผับทันที   ร่างบางมองผ่านกระจกใสปรากฏภาพคิบอมกับใครอีกคนที่ร่างบางคิดว่าเป็นเลขากำลังนั่งทับกันอยู่   โดยที่มีเลขาร่างเล็กนั่งอยู่บนตัก   ใบหน้าน่ารักขึ้นสีระเรื่ออย่างเขินอายโดยไม่ต้องเดาสาเหตุ   คิบอมกำลังไซร้ซอกคอขาวของคนตัวเล็กที่นั่งทับตนอยู่   ส่วนด้านล่างที่มีโต๊ะทำงานบังไว้ก็มีมือหนากำลังหยอกล้อกับช่วงล่างของร่างเล็กอย่างสนุกมือ   ถึงจะมีใครผ่านไปผ่านมาก็ไม่อาจมองเห็นภาพนี้ได้   แต่คนที่ผ่านอะไรมามากมายอย่างคิม ฮีชอลหรือจะไม่รู้

 

            “คิบอม   นี่ชั้นเองนะ   ขอใช้ห้องวีไอพีของผับนายได้ไหม ?”

 

            ซินเดอเรลล่าเปิดประตูพรวดเข้าไปข้างในห้องทำงานของรุ่นน้องโดยที่ฮันกยองก็ยังห้ามไม่ทัน   ขาเรียวสวยพาตนเองมายังโซฟาสีดำราคาแพงก่อนจะนั่งลงไปอย่างนึกสนุก   ร่างเล็กที่นั่งอยู่บนตักของคิบอมกำลังจะรีบลุกขึ้นหนีด้วยความตกใจแต่ก็โดนมือหนาจับไว้ให้อยู่นิ่งๆ   คิบอมเอ่ยกับพี่สาว(!?)ของตนอย่างปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นก่อนหน้านี้   แต่ทว่าคนที่นั่งอยู่บนตักเค้ากำลังอับอายจนถึงขีดสุด   มือหนาก็ยังคงลูบไปมาบริเวณช่วงล่างของเลขาตนเองเพื่อแกล้งให้ร่างเล็กหลุดเสียงครางออกมา   แต่คนน่ารักก็ยังกัดริมฝีปากตนแน่น

 

            “พี่จะกินเหล้าตอนกลางวันเนี่ยนะ ?”

 

            “เออน่า”

 

            “อ้าว   !!   สวัสดีครับ   พี่ฮันกยอง”

 

            คิบอมหันไปทักทายร่างสูงอีกคนที่ยืนอยู่หน้าประตู   ฮันกยองพยักหน้าเล็กน้อยเป็นเชิงตอบรับ   เจ้าของผับจึงหันมาคุยกับรุ่นพี่ที่นั่งไขว่ห้างอยู่บนโซฟาต่อ

 

            “พี่ฮีชอล   นี่อี ดงเฮ.....เลขาของผม   ผมว่าพี่เคยเจอเค้าไปแล้วนะ”

 

            “เคยแล้วมั้ง !!   ไม่รู้สิ....ชั้นจำไม่ได้”

 

            “ดงเฮ   นายก็ทักทายพี่ของชั้นหน่อยสิ”

 

            คิบอมเอ่ยเบาๆก่อนจะพ่นลมหายใจใส่ใบหูของดงเฮ   ทำให้เจ้าตัวสะดุ้งเฮือกก่อนจะเอ่ยทักทายร่างบางบนโซฟาด้วยลมหายใจติดๆขัดๆ

 

            “สวัสดี.....คะ.....ครับ   อ๊ะ.....คุณฮีชอล....”

 

            “อืม   ตกลงว่าชั้นจะได้ใช้ห้องวีไอพีของนายรึเปล่าเนี่ย ???”

 

            “โอเคๆ   เดี๋ยวผมสั่งให้ลูกน้องไปเปิด   พี่ก็ขึ้นไปเลย”

 

            “ไปล่ะนะ”

 

            “ครับๆ”

 

            แล้วร่างบางก็เดินออกจากห้องทำงานไปพร้อมกับฮันกยอง   เหลือเพียงคิบอมและดงเฮอยู่ในห้องเท่านั้น

 

            “ดงเฮ.....นายต่อสายไปทางพนักงานเฝ้าห้องวีไอพีทีสิ   บอกว่าพี่ฮีชอลจะใช้   หน้าที่นายไม่ใช่เหรอ ?”

 

            “ค.....ครับ”

 

            ร่างเล็กเอื้อมมือที่สั่นเทาไปยังโทรศัพท์ที่ตั้งไว้ก่อนจะกดโทรไปยังฝ่ายห้องวีไอพีทันที

 

            “จากห้องทำงานทะ.....ท่านประธานครับ   ดะ.....เดี๋ยวจะ   อ๊ะ.....จะมีแขก ท…ที่ชื่อ.....อ๊า   ฮีชอล....ปะ....ไปใช้ครับ   อ๊ะ~!!”

 

            ดงเฮวางสายพลางหันมาหาเจ้านายของตนก่อนจะต่อว่าเบาๆ

 

            “ท่านประธาน.....อย่าแกล้งสิครับ”

 

            “ชั้นแกล้งนายเหรอ.....?   แบบไหนที่เรียกว่าแกล้งกัน ?”

 

            มือหนาบีบเข้าไปที่แก่นกายเล็ก   กลีบปากหนาก็ขบที่ติ่งหูร่างเล็กเบาๆ   ดงเฮเชิดหน้าขึ้นก่อนจะครางออกมาเสียงหวาน

 

            “อ๊า ~~~”

 

            “ไม่ใช่ว่าทำแบบนี้แล้วนายมีความสุขไม่ใช่เหรอ.....?   ชั้นแกล้งนายที่ไหนกัน”

 

            “ทะ.....ท่านประธาน.....อ่า”

 

            “ต้องการชั้นรึยังล่ะ.....?”

 

            “ท่านประธาน.....”

 

            To be continue….

 

            ________________________________________________________________________

 

*ดิทครั้งที่สองง  ,!
มาแก้ชื่อน่ะ เปลี่ยนจาก'ทงเฮ'เป็น'ดงเฮ'
เพราะว่า ไรท์เตอร์ลืมไปว่า ภาษาเกาหลีอ่ะ ชื่ออยู่หลังนามสกุล
ตัวทีกึดจะออกเสียงเป็น'ด' ถ้าอยู่ข้างหน้าโดดๆจะออกเสียงเป็น 'ท'
ซึ่งหนูด๊องมีนามสกุลนะ ! แค่นั้นแหละ

ไม่ต้องสับสนว่าไรท์เตอร์เขียนผิด