ลำดับตอนที่ #16
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : [Chapter 10]To Love...? {อัพแล้ว ว !}
Title :: To Love…?
Author :: Nukkinz {CHU-HEE}
Chapter :: 10
Rate :: No NC
.
.
แสงแดดสาดส่องทะลุมาตามผ้าม่านสีทึบในเวลาเช้า เปลือกตาบางค่อยๆกระเพื่อมขึ้นเล็กน้อยจากการถูกแสงแดดส่อง ร่างเล็กค่อยๆยกมือขึ้นมาบังตาไว้เพื่อหลบแสงจ้า และขยับเปลี่ยนเป็นท่านั่งอยู่บนเตียง สายตาเหลือบไปเห็นคนที่นอนอยู่ข้างๆที่นอนหันหลังให้กับเค้าอยู่
คงเป็นผู้ชายคนเมื่อคืนนี่สินะ...
คนที่สามารถทำให้เค้าโล่งใจขึ้นได้เหมือนๆกับ’ชีวอน’
เอ๊ะ! ชีวอน...?
ฮยอกแจยังไม่ได้โทรหาชีวอนเลยนี่นา !,ป่านนี้คงเป็นห่วงแย่.
คิดได้คนตัวเล็กก็ผุดลุกขึ้นมาอย่างรีบร้อน ก่อนจะหันไปสำรวจรอบๆห้องที่เค้านอนอยู่อย่างรวดเร็ว เพื่อมองหาอุปกรณ์สื่อสาร
สัมผัสยวบยาบบนเตียงนอนทำให้ชายหนุ่มคนจีนที่กำลังหลับใหลอยู่รู้สึกตัว ฮันกยองปรือตาขึ้นมาพลางพลิกตัวไปมองต้นตอสิ่งที่ทำให้เค้าตื่นนั้น มือหนาขยี้หัวตัวเองด้วยความเคยชินก่อนจะลุกขึ้นมานั่งบนเตียง
“หาอะไรเหรอ ?”
เพราะว่าเพิ่งตื่น น้ำเสียงจึงแหบกว่าเดิมเล็กน้อยจากที่คอแห้งมาตลอดทั้งคืน เสียงนั่นทำให้คนที่ใช้สายตาสำรวจห้องหันกลับมาได้ ฮยอกแจหน้าแดงเพราะผู้ชายอีกคนในห้องกำลังเปลือยท่อนบน เค้าหันหน้าหนีไปทางอื่นก่อนจะเอ่ยถาม
“โทรศัพท์น่ะ ขอยืมหน่อยได้ไหม ? เมื่อคืนจำได้ว่าโทรศัพท์ผมหาย....”
“มือถือผมหายไปพร้อมกับ...เอ่อ....ความซวย ! เออนั่นแหละ !!!,ส่วนโทรศัพท์บ้านถูกตัดแล้ว”
ในใจร่างสูงมีรอยยิ้มร้ายกาจผุดขึ้นมา คำโกหกที่ไม่น่าจะเชื่อได้ถูกพ่นออกไปจากปากของฮันกยองแล้ว แต่คนบอบบางแค่นี้จะเถียงอะไรได้ล่ะ ยังไงก็ต้องเคารพเจ้าของห้องอยู่แล้ว
รถถูกเพื่อนยืมไป,โทรศัท์ถูกตัด,มือถือหาย เอ..ยังมีอะไรก็ติดต่อโลกภายนอกได้อีกไหมนะ ?
“งั้นหรือฮะ ?”
สีหน้าของอี ฮยอกแจแสดงความผิดหวังออกมาอย่างเห็นได้ชัด ถึงจะเอะใจกับความซวยของคนในห้องอีกคน แต่ด้วยมารยาทที่ยังมีอยู่ทำให้ไม่กล้าที่จะแสดงความเคลือบแคลงใจออกไป ร่างเล็กกำลังครุ่นคิดว่าจะติดต่อคนรักของตนได้อย่างไร ในเมื่อที่นี่ไม่มีอะไรก็ติดต่อไปเลย และเค้าก็ไม่รู้ว่าไอ้ที่ที่เค้ากำลังนั่งอยู่เนี่ย,มันอยู่ส่วนในของกรุงโซล
เค้าจะกลับบ้านยังไงดี ?
“เฮ้ย ย !, อย่าเพิ่งทำหน้าแบบนี้สิ เอ่อ...คุณรอผมไปจ่ายค่าโทรศัพท์ได้ไหมล่ะ ? วันนี้ผมก็จะไปจ่ายแล้ว ประมาณบ่ายๆน่ะ”
ประโยคนี้ร่างสูงไม่ได้โกหก เพราะโทรศัพท์ของเค้าถูกตัดจริงๆหลังจากใช้และไม่ได้จ่ายมันมานาน คนตัวเล็กพยักหน้าเบาๆก่อนจะถาม
“ตอนเช้าเลยไม่ได้หรือฮะ ?”
“อ่า...ตอนเช้า....ใช่ๆ ! ผมติดงานน่ะ แล้วงานนั่นด่วนสุดๆเลยด้วย คุณคงต้องรอผมอยู่ในนี้ไปก่อน หรือว่าจะไปด้วยกัน ตอนบ่ายจะได้ไปจ่ายค่าโทรศัพท์”
มุ่งเสนอแนวคิดที่ดีกว่า(เหรอ ?) ร่างเล็กจับจุดได้ จึงเอ่ยต่อ
“ถ้าอย่างนั้นคุณไม่ไปส่งผมที่บ้านเลยล่ะ ? หรือว่ายังไง ?”
“ไม่ได้ !!!! คือแบบว่า ที่นี่ไกลจากตัวเมืองมากๆ แล้วผมก็ไม่รู้จะไปส่งคุณที่ไหนดี อ่า,เอาเป็นว่าผมมีสองข้อให้คุณเลือกแล้วกัน”
“งั้นผมไปกับคุณก็ได้.”
“ก็ดี ! แล้วตกลงเรื่องเมื่อคืน..คุณเป็นไงบ้าง ?”
“เมื่อคืน...อย่าพูดถึงมันอีกเลยฮะ อย่างน้อยผมก็ยังไม่ถูกทำร้ายจริงๆ แค่นิดหน่อยน่ะ.”
รอยยิ้มกว้างของทั้งคู่ผุดขึ้นบนใบหน้า แต่ต่างความหมายกัน
ฮันกยองนึกชื่นชมความคิดของร่างบาง ที่พยายามจะไม่คิดถึงเรื่องเลวร้ายที่ผ่านมา.
ฮยอกแจนึกถึงเรื่องเลวร้ายที่ผ่านมา อย่างน้องเค้าก็ไม่ได้เป็นอะไรไป ถึงจะทำให้จิตอ่อนแอลงไปในช่วงนี้
ฮันกยองพูดถูก ช่วงนี้จิตใจของคนตัวเล็กอ่อนแอลง เปราะบางขึ้น และดปิดรับคนที่ทำดีด้วยได้มากขึ้น นี่ก็อาจจะเป็นโอกาสที่ดีของเค้า อา.....ต้องขอบคุณชายผู้นั้นจริงๆ (ไปขอบคุณคนที่ทำร้ายย๊อกทำไมกัน - -+ ; ไรท์เตอร์)
“งั้น...เดี๋ยวอาบน้ำเสร็จแล้วเราจะไปกัน !!”
ชีวิตยี่สิบห้าปีที่แทบไม่เคยโกหก,มันจะพังก็เพราะเจอตัวเล็กนี้แหละ
มุสาวาทาเป็นว่าเล่นเลยฮันเอ๊ย ย ย !!
.
.
“ฮันกยอง. ผมเห็นคุณขับรถวนไปมาหลายรอบแล้วนะ !”
ฮยอกแจเอ่ยประท้วง เค้าพูดในสิ่งที่ตาเห็น ใช่,คนตัวสูงที่เพิ่งรู้จักขับรถวนถนนนั้นซอยนี้จะครบสิบรอบแล้ว ! ถึงจะไม่คุ้นถิ่นที่เห็นอยู่ แต่การที่ได้มองมันหลายๆครั้งก็ทำให้สามารถจำภาพสถานที่ได้เหมือนกัน ฮันกยองยิ้มเจ้าเล่ห์โดยที่ร่างเล็กไม่ทันสังเกตเห็น
“ไม่นะ. ผมไม่ได้วนรถ แต่ผมขับตามทาง เพราะว่าที่ที่ผมทำงานมันต้องไปทางนี้เท่านั้นน่ะ ถึงจะเร็วที่สุด”
โกหกคำโต...แต่ฮยอกแจก็ยังไม่ว่าอะไร แต่ในใจเริ่มหวาดระแวงซะแล้ว คนตัวสูงเห็นท่าไม่ดีถ้ายังวนรถต่อไปเรื่อยๆ จึงรีบขับไปยังสถานที่เท่างั้นของเค้า หลังจากวนรถไปมาครึ่งชั่วโมง ทั้งๆที่สถานที่ทำงานห่างจากคอนโดของเค้าเพียงสิบนาที !!!
“นี่ไง ถึงแล้ว.”
ร่างสูงยกยิ้มเล็กๆก่อนจะเดินวนมาเปิดประตูรถที่เค้าบอกร่างเล็กไปว่ายืมเจ้าของคอนโดมา ก่อนจะเดินนำคนตัวเล็กเข้าสถานที่ทำงานของเค้า
แกลอลี’Time’s Dream’
ความฝันของกาลเวลา.
“สุดยอด.”
เสียงหวานครางเบาๆทันทีที่เข้าไปในตัวอาคาร ซึ้งเป็นอาคารชั้นเดียวเพดานสูงโค้งมน ดูกว้างและโปร่งสบาย แสงไฟสีส้มเปิดสลัวๆตามจุดต่างๆเพื่อให้แกลอลีนี้ดูมีบรรยากาศคลาสสิกสไตล์ฝั่งชาติตะวันตก แต่ก็ไม่ใช่ว่ายุโรปซะทีเดียว ที่นี่ยังมีศิลปะการตกแต่งของชาติอื่นๆเข้าไปผสมกันอย่างลงตัว นี่แหละคือสเน่ห์แห่งศิลปะ.
“ฮันกยอง.สวัสดี !!!”
เสียงของชิน ดงฮีเอ่ยทักทายเจ้าของแกลอลีแห่งนี้อย่างสดใส ใบหน้าอวบประดับด้วยรอยยิ้มใจดี คนถูกทักยกมือขึ้นพลางส่งยิ้มเล็กๆไปให้แทนคำทักทาย ดงฮี,จิตรกรประจำแกลอลีเดินเข้ามาทักทาย สายตาอยากรู้ถูกส่งไปเมื่อเห็นผู้ชายตัวเล็กๆอีกคนกำลังตื่นตาตื่นใจกับการตกแต่งขึ้นที่แห่งนี้
“อ่อ...เค้าคือแฟนชั้นเอง.”ฮันกยองโน้มตัวลงกระซิบเบาๆ นี่เป็นการโกหกครั้งที่สามสิบแปดในรอบวันนี้ -0-
“หา !!! แฟ..!!!!! อุ๊บ.”
ดงฮีตะโกนเสียงดัง แต่ก็ถูกมือหนาปิดปากเอาไว้ก่อน คนตัวสูงกดเสียงให้เบาลงเพื่อสนทนากับร่างอวบ
“อย่าพูดเสียงดัง.เออนั่นแหละ ! เอาเป็นว่า’เกือบ’เป็นแล้วกัน เงียบไว้.”
“กำลังจีบอยู่ว่างั้น = =;;”เสียงขี้เล่นกระเซ้า และลดระดับตามเจ้านายห้ามให้เค้าเรียกว่าเจ้านาย
“อย่าพูดให้ฮยอกแจได้ยินล่ะ”
กลับมาบทสนทนาด้วยน้ำเสียงปกติเหมือนไร้พิรุธ
“เอ่อ...ฮยอกแจ !! สวัสดี !!!!”ชิน ดงฮีเอ่ยทัก เรียกความสนใจจากคนตัวเล็กได้
“อ่ะ...ครับ ผมชื่ออี ฮยอกแจ ^^”
“คนนี้ชื่อชิน ดงฮีน่ะ.เป็นจิตรกรของแกลอลีนี่”ฮันกยองทำท่าผายมือไปตามร่างอวบที่กำลังยิ้มอย่างภูมิใจ
“จริงเหรอ !? งั้นคุณก็วาดหลายๆรูปในนี้สิฮะ สวยๆทั้งนั้นเลย”
“เรียกว่ารูปไม่ได้หรอก.มันละเอียกละอ่อนกว่านั้นน่ะ แต่ก็...อื้อ ! ก็ใช่ ,ชั้นน่ะ นับว่าเป็นคนวาดภาพที่เก่งที่สุดในนี้เลย..รองจากฮีชอลน่ะ”ประโยคสุดท้ายพูดเสียงเบาเพราะว่าจะได้อวดตัวเองได้อย่างภูมิใจ เค้าไม่ได้โม้นะ ! แค่อีกคนไม่ได้ยินประโยคสุดท้ายนั่น !
“อยากไปดูไหมล่ะ ? เดี๋ยวชั้นจะอธิบายรายละเอียดของภาพให้.”ยิ้มอย่างใจดี
ฮยอกแจหันไปมองคนที่พาเค้ามาเป็นเชิงขออนุญาต เพราะยังไงวันนี้เค้าก็ว่างอยู่แล้ว ไม่รู้จะกลับไปยังไง งั้นขอทิ้งความเศร้ามาบรรเทาด้วยศิลปะแล้วกันนะ !!
คนตัวสูงพยักหน้าเบาๆก่อนจะพูดกับจิตรกรคนเก่ง
“งั้นนายพาฮยอกแจเค้าไปเดินดูรูปแล้วกันนะ ถ้าเสร็จแล้วพามาหาชั้นที่ห้อง อ้อ ! แล้วถ้าเค้าอยากได้รูปอะไรก็ให้ไปเลยแล้วกัน !”
“โอเคๆ.แต่ถ้ามีคนจองล่ะ”
“ก็ถามชั้นก่อนแล้วกัน และอย่าลืม..อย่าหลุดอะไรออกมาล่ะ !”ประโยคสุดท้ายหนุ่มคนจีนก็พูดเสียงเบาไม่ต่างกับดงฮีในตอนแสดงความภาคภูมิใจ
“เจอกันครับ”หันมาบอกคนน่ารักก่อนจะเดินจากไป
ชู้ฮีเซย์เซด ด!
ตอนแรกกะจะแต่งวอนซินลงไปในตอนนี้เลย
แต่คิดไปคิดมา เดี๋ยวมันยาว
งั้นเอาตอนนี้ฮันฮยอกเพียวๆไปเลยแล้วกัน
อีกนัยนึงที่อยากบอกคือ’ขี้เกียจ’ =[]=
อ่า,ช่วงนี้พยายามอัพบ่อยๆ ๆ
เพราะว่าปิดเทอมยังไม่รู้ชะตากรรมตัวเองเลย
ว่าจะได้เล่นเน็ตบ่อยแค่ไหน - -
เอาเป็นว่าพยายามเม้นท์เยอะๆ ให้ไรท์เตอร์อัพเร็วๆเยอะๆแล้วกันดีกว่านะ !!!!
#เชื่อเถอะ...คำว่า’นักอ่านเงา’น่ะ
ไม่เหมาะกับคนดีๆอย่างคุณหรอก ;’D
Do not copy this sentence because it's my BRAIN.
คุยกันได้นะ !
nukky_narak116@hotmail.com
ไรท์เตอร์อารมณ์ดี ขี้เล่น ><
อ้อ ! ใครจะไปคอนคุยกันได้นะ ! จะได้มีเพื่อนเยอะเผื่อไปโซนเดียวกัน
NUKKIEZZZ.:)
๒๔.๐๙.๒๐๐๙ // ๑๕.๔๑
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น