คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : 아디오 'ADDIO' : INTRO
INTRODUCTION
ผมสะดุ้งสุดตัวเมื่อรู้สึกถึงแรงยวบที่เตียง ซึ่งเป็นผลมาจากร่างของใครบางคนที่กำลังขึ้นคร่อมอยู่บนตัวผม ตาทั้งสองข้างของผมเบิกโพลงในความมืด ได้ยินเพียงแค่เสียงหอบหายใจของคนแปลกหน้าที่ข้างหู
ผมนิ่งไปราวกับว่าถูกผีอำ ไม่รู้ว่าจะต้องทำอย่างไร เมื่อภาพตรงหน้าปรากฏเป็นใครสักคนที่ผมไม่รู้จัก และมันเลวร้ายตรงที่เขากำลังก้มลงซุกไซร้ซอกคอของผมพลางปลดกระดุมเสื้อนอนของผมทีละเม็ด ผมกลอกตาไปมาในความมืด เพียงไม่นาน สติที่หายไปเริ่มกลับมาปะติดปะต่อทุกสิ่งอย่างเข้าด้วยกัน
เสี้ยววินาที ทำให้ผมเริ่มเข้าใจว่านี่มันไม่ใช่ความฝัน
คิดได้แค่เท่านั้นก็รวบรวมกำลังผลักคนบนร่างออกไปอย่างแรงทันทีโดยไม่สนว่าเขาจะเป็นใคร ทั้งตัวของผมสั่นไปด้วยความกลัวระคนโมโห หากแต่ไม่อาจเปิดปากแผดเสียงถามได้เต็มกำลัง
“กะ...แกเป็นใคร เข้ามาได้ไง!”
เปล่งเสียงตะโกนออกมาพร้อมถดตัวหนีจนหลังสัมผัสได้ถึงความแข็งของไม้หัวเตียง คนๆนั้นที่ผมคาดว่าน่าจะเป็นผู้ชาย หัวเราะหึในลำคอก่อนจะเดินมาเปิดสวิตซ์โคมไฟสีส้มที่หัวเตียงด้วยท่าทีสบายๆ แสงสลัวของมันทำให้ผมเห็นรูปร่างหน้าตาของเขาชัดเจนขึ้นมา
“กูน่าจะถามมึงมากกว่าไหม ว่ามึงน่ะเป็นใคร”
คนที่ย้อนถามทำให้ผมต้องกลืนน้ำลายอย่างฝืดคอ เมื่อนึกได้ว่าเขาคือเจ้าของใบหน้าหล่อเหลาในรูปครอบครัวบานใหญ่ที่ติดอยู่ตรงทางขึ้นบันได
...ลูกชายแท้ๆของคุณพ่อ คุณแม่
ผมทำได้เพียงก้มหน้ามองมือที่สั่นเทาของตัวเอง ในขณะที่เขาจ้องมองผมด้วยแววตาไม่สบอารมณ์ ไม่นานสิ่งที่ผมไม่อยากให้เกิดก็เกิดขึ้น ร่างทั้งร่างของผมถลาไปตามแรงกระชากที่คอเสื้อ...มันทำให้ผมคิดถึงความทรงจำที่เจ็บปวด
...ผมเกลียดการถูกกระชาก หากแต่ผมไม่เคยทำอะไรได้เลย ตอนนี้ก็เช่นกัน ขอบตาของผมเริ่มร้อนผ่าว ไปพร้อมกับหัวใจที่เต้นเร็วและแรงขึ้นด้วยความกลัว
เขากระชากให้ผมเงยหน้าขึ้นมาสบตาอย่างแรงจนผมต้องนิ่วหน้าด้วยความเจ็บ ใช้สายตาดูถูกจ้องผมอยู่เพียงไม่นานก็ยกยิ้มมุมปากเหมือนนึกอะไรได้
“อ้อ...กูรู้ละ...เด็กเหลือขอที่แม่กูรับมาเลี้ยงนี่เอง...ใช่ไหม”
น้ำเสียงเหยียดหยามของเขาเป็นเหมือนหนามแหลมๆที่ทิ่มแทงหัวใจของผมจนต้องกำมือแน่น ผมอยากจะต่อยปากเขาให้สาสมกับสิ่งที่เขาพูด แต่ความจริงแล้วผมไม่กล้าทำอะไรเลย แม้แต่การพ่นลมหายใจออก ผมกลืนน้ำลายอย่างฝืดคออีกครั้งในขณะที่สมองกำลังคิดว่าผมควรจะพูดอะไรสักอย่างกับเขาดีไหม
แต่เขาไม่ปล่อยให้ผมได้คิดนาน ร่างทั้งร่างของผมโดนเหวี่ยงลงไปบนเตียงที่ผมได้ใช้นอนเมื่อไม่กี่นาทีที่แล้ว ก่อนที่ร่างสูงๆของเขาจะตามขึ้นมาคร่อม ผมร้องเสียงหลง พนมมือไหว้ท่วมหัวขอร้องเขาด้วยเสียงที่สั่นขาดๆหายๆ
“อย่า... ผม...ผม...ขอร้องล่ะ”
เขาไม่สนใจ และทำเหมือนเสียงอ้อนวอนของผมเป็นเพียงเสียงแมลงหวี่แมลงวันที่น่ารำคาญ ผมดิ้นอย่างแรงแต่แขนทั้งสองข้างของผมก็ถูกมือแกร่งกดไว้ข้างตัว แสงสีส้มที่กระทบใบหน้าเขา ทำให้ผมเห็นว่าใบหน้าดูดีนั้นมันฉาบไปด้วยรอยยิ้มสมเพชอย่างไม่ปกปิด
“มึงเป็นแค่คนอาศัย มึงเลือกได้ด้วยเหรอ”
“ผมขอโทษ ถ้าทำให้คุณไม่พอใจอะไร แต่ผมขอร้องอีกครั้ง...อย่า...อื้อ...”
...เขาก็คงเป็นแค่คนหูหนวกที่ไม่ได้ยินคำขอร้องอะไรจากคนอย่างผม
แทนที่จะหยุด เขากลับก้มลงจูบหนักๆที่ซอกคอของผม มือข้างหนึ่งกดร่างของผมไว้ ในขณะที่อีกข้างปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีขาวของตัวเองเร็วๆ เขายกยิ้มแบบเดิมซ้ำแล้วซ้ำเล่า ก่อนจะปล่อยคำพูดเลวๆมาทำร้ายความรู้สึกของผมอีกครั้ง
“สร้างความประทับใจครั้งแรกให้กูหน่อยสิ...”
“...”
“แล้วกูจะเลือกให้...ว่ามึงสมควรจะอยู่ หรือไสหัวไป”
#Rose.tint
ความคิดเห็น