มาเฟียสังหาร ภาค A Sa Ba Da Hay 1

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

.....คุณเชื่อเรื่องโชคชะตามั๊ย?   ผมเชื่อนะ.... ทำไมนะเหรอ?  หึหึ ก็ถ้าไม่ใช่โชคชะตาผมคงไม่มาเป็นนักฆ่าในแก๊งค์มาเฟียหรอก เอิ๊กๆๆ....

ผมชื่อ แฮกค์  อเลน...

ผมชื่อ แฮกค์  อเลน ครับ...

ผมชื่อ แฮกค์  อเลน คร๊าบบบ...

ตอนนี้ผมอายุได้ 15 ปีเศษๆ

ตอนนี้กำลังหาที่เรียนใหม่อยู่แต่..... ตัวกระผมนั้นเรียนเก่งสะไม่มี ตอนนี้เลยยังไม่รู้จะไปเรียนที่ไหนดี (กลุ้มใจจริงๆ) แต่ก็เอาเถอะตอนนี้ผมเองก็ไม่อยากจะเรียนต่อแล้วละครับ เพราะอะไรนะเหรอ ?? ฮ่า ฮ่า.... ก็ผมจะไปเป็นมาเฟียนะสิครับ เอิ๊กๆๆ การเป็นมาเฟียคือความฝันของผม ..... เห็นงี้ก็เถอะ ผมนะไม่เก่งเรื่องต่อสู้หรอกนะครับ ...... แต่เก่งทางด้านการใช้สมอง อิคคิวซังเรียกพี่นะคร๊าบบบบ...จาบอกให้เอิ๊กๆ

                เช้าวันรุ่งขึ้นอากาศแจ่มใสเหมือนเช่นเคย อเลนตื่นนอนด้วยความเพรียอย่างสุด ๆ เด็กหนุ่มบิดขี้เกียดซ้ายทีขวาที แต่ก็ยังมิวายฮาวอ้าปากกว้าง ราวกับว่าจะเขมือบหมอนข้างที่วางอยู่ตรงหน้า เด็กหนุ่มลุกขึ้นพร้อมกับลงจากเตียงนอนเก่าผุดๆ ของเค้า

                "อเลน..." เสียงตะโกนเรียกของเด็กผู้ชายดังขึ้นทางหน้าต่างบานเล็ก ๆ อเลนขยี้ตาและเดินมาที่หน้าต่าง ชะโงกหัวมองเด็กหนุ่มผู้นั้น แล้วจึงพูดขึ้นว่า... "มีอะไรเหรอ? เจฟ"

                "เจ้าอเลนบ้า! แกจะไม่ไปโรงเรียนหรือไง" เด็กหนุ่มตะโกนบอกทันควัน เมื่ออเลนได้ยินเช่นนั้น ตาของเค้าลุกโพรกและอุทานออกมาว่า "อะสะบาดา เฮ้! สายละสิตู" อเลนวิ่ง ดุ่ย ๆ เข้าไปในห้องน้ำทันที และรีบแต่งตัวอย่างด่วนจี๋.. เพื่อจะรีบไปโรงเรียนกับเจฟที่มารออยู่หน้าบ้านของเค้า .........

                ปัง! เสียงปิดประตูบ้านของเด็กหนุ่มดังขึ้น "รอนานมั๊ยพวก" เค้าหันมาถามเพื่อนและเดินเข้าไปใกล้ๆ เจฟไม่ได้พูดอะไรมาก ยืนมองอเลนผู้รีบร้อน.... "หน้าชั้นมันมีอะไรแปลกหรอ" อเลนหันมาถามเพื่อน พร้อมกับก้าวเท้าเดินก้าวแรก เจฟก็ยังไม่ได้พูดอะไรแอบอมยิ้มมุมปากเล็กน้อย อเลนหันมามองเพื่อนอีกครั้งพร้อมกับใบหน้าสงสัยอย่างสุดๆ  เจฟมองเพื่อนของเค้าอีกครั้ง และพูดขึ้นว่า.... "ถ้าชั้นบอกอะไรแก แกอย่าหัวเราะชั้นนะเฟ้ย" เจฟพูดพรางอมยิ้มเล็กน้อย

                "แกมีอะไรก็ว่ามา อย่ามาทำให้ชั้นโมโห" อเลนทำท่าทางขึงขังเหมือนกับว่าอยากรู้อย่างสุดๆ เจฟทำท่าเขินอาย เอียงไปก็เอียงมา แล้วก็พูดขึ้นมาว่า.... "เอ่อ...คือ...แก..." เจฟพูดกระบิดกระบวนจนทำให้อเลนทนฟังและดู ไม่ไหวจึงแหกปากตะโกนขึ้น "แกมีอะไรก็รีบๆว่ามาสิ!!!!!" ผู้คนที่อยู่ในระแวกนั้นต่างพากันมองอเลนเป็นตาเดียว แต่สายตาพวกนั้นก็ไม่ได้ทำให้อเลนอายสักกะนิดเดียว... เจฟก็ยังคงกระบิดกระบวนอีกตามเคย

                "ถ้าชั้นบอกแกแล้วแกอย่ามาว่าชั้นทีหลังนะเฟ้ย" เจฟพูดพรางทำหน้าแดงกล้ำ อเลนมองหน้าเพื่อนของตนพรางถอนหายใจเฮือกใหญ่ และพูดขึ้นว่า... "เอาเถอะ..ถ้ามันเป็นเรื่องที่สำคัญ จริงๆ ชั้นก็จะรับฟังแก" อเลนพูดพรางจับบ่าเจฟอย่างเบาๆ "ก็แกคือเพื่อนชั้นนิ" เค้าบอกกับเพื่อนเช่นนั้น เจฟยืนอึ้งอยู่พักนึ่งและพูดขึ้นว่า

                "แกไม่รู้สึกเย็นๆบ้างหรอ" อเลนมองหน้าเพื่อนด้วยความฉงวนและตอบกับเจฟว่า..

                "ไม่นิ .... อืม.....แต่ก็นิดหน่อยนะ"

                "แล้ว.......แกไม่รู้สึกว่ามันหวิวๆ บ้างหรอ" เจฟยังคงสักถามอเลนอีก

                "ไม่นิ .....ว่าแต่อะไรคือหวิวของแก" เจฟจ้องมองใบหน้าของเพื่อน แล้วก็ส่ายหน้าไปมาอยู่พักนึ่ง อเลนซูดลมหายใจเข้าเต็มปอด และพูดด้วยเสียงที่ดังลั่นว่า..

                "แล้วมันเรื่องอะไรกันเล่า!!!!!!!!!!" ผู้คนที่อยู่ระแวกนั้นต่างหยุดทำกิจกรรมของตนและหันมามองอเลนกันเป็นตาเดียว  จนทำให้บริเวรนั้นเงียบไปพักนึ่ง กรี๊ดดดดดดดดดดด ไอ้วิตาถาร ไอ้โรคจิต อายยยยยยยยย เสียงผู้คนที่อยู่แถวนั้นส่งเสียงดังขึ้นมาด่าว่าใครคนนึ่งและคน ๆ นั้นก็คือ อเลนนั้นเอง แต่อเลนก็ยังไม่ได้รู้สึกตัวเลยว่าสิ่งเหล่านั้นได้เข้าไปอยู่ในตัวของเค้า เจฟเองก็ยืนอึ้งกิมกี่อยู่ตรงนั้น อ้าปากค้างด้วยความที่อายแทนเพื่อนจึงทำให้เจฟรีบวิ่ง แวกฝุงชนหายไปอย่างไร้ร่องรอย อเลนผู้ซึ่งอดทนกับความด้านชายืนบ่นพึมพำอยุ่เพียงผู้เดียว "เจ้าบ้าเจฟมันไปไหนของมันแล้วฟระ" และสายตาของผู้คนที่เดินผ่านไปมาต่างก็ยังคงมองเด็กหนุ่มผู้ซึ่งไม่สึกถึงความหวิวที่เกิดขึ้นกับตนเอง ..................

ผมชื่อ แฮกค์ อเลน ครับตอนนี้อายุได้ 15ปีเศษ ผมไม่มีพ่อกับแม่ครับท่านจากไปตั้งแต่ผมยังเด็กๆ ตอนนี้ผมอาศัยอยู่กับป้ามาม่า ป้ามาม่าเป็นพี่ของแม่ผมเองครับ แต่ตอนนี้ป้ามาม่าไปอยู่ต่างประเทศแต่ก็ยังคงส่งเงินมาให้ผมใช้ทุกเดือน ผมเลยไม่ขัดสนเรื่องเงิน ตอนนี้ผมเรียนอยู่ที่โรงเรียนเซมอล เป็นโรงเรียนเอกชนที่ค้อนข้างจะมีชื่อเสียงหน่อยๆ เห็นงี้ก็เถอะผมเองก็มีเพื่อนซี้กับเค้าอยู่คนนึ่ง หมอนั่นชื่อ เจฟ ครับ ก็อายุเท่าผมแหละคับ แต่เรียนเก่งสู้ผมไม่ได้หรอกนะเอิ๊กๆ (อันนี้ไม่จริงนะคับ)  เรื่องที่หน้าอายที่สุดในชีวิตก็คือ... ซิก ๆ ลืมใส่กางเกงไปโรงเรียนครับ ฮือๆๆๆ (T T)พูด แล้วก็เจ็บใจ และสุดท้ายท้ายสุด ความฝันของผมคือ การได้เป็นหนึ่งในแก๊งค์มาเฟีย อิอิ หรูมั๊ยละครับ มันอะสะบาดาเฮ้จริงๆเลยละครับ.......