.+.+. รักนี้ ... ไม่มีค่าพอ .+.+.

ลำดับตอนที่ #4 : ^:: Lovelorn ::^ หนึ่งวันที่วุ่นวาย

\"เอ๋!? เธอเจอหนุ่มน่ารักเมื่อวานเหรอ!?\" เสียงของจอยดังลั่นโรงอาหาร ทำเอาฉันตกเป็นเป้าสายตาน้อยๆท่ามกลางหมู่นักศึกษาทั้งหมดในโรงอาหารในทันที



\"ชี่ ... เบาๆสิจอย ...\" ฉันกระซิบบอกจอยเบาๆ และหวังว่าเธอจะรู้ตัวว่าคนทั้งโรงอาหารกำลังมองเราอยู่จริงๆ จอยทิ้งตัวลงที่นั่งก่อนจะเริ่มยิงคำถามเป็นชุดใส่ฉันแบบไม่ทันตั้งตัว



\"เขาชื่ออะไรเหรอ!?\"

\"หน้าตาเป็นยังไง!?\"

\"อายุเท่าไหร่น่ะ!?\"

\"เอ๋ ...!!! เธอไม่ได้ถามอะไรเขาเลยเหรอ!!!?\"



คำถามของจอยทั้งหมดหยุดลง แค่เพียงฉันตอบไปว่า ... \"ฉันไม่ได้ถามอะไรเขาเลยนะ นอกจากบอกทางเขาเท่านั้นเอง\"



จอยมีสีหน้าสลดลงอย่างเห็นได้ชัด เธอเงยหน้าขึ้นมองฉันช้าๆ และพูดกับฉันเบาๆด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อย

\"ฉันนึกว่าแกจะได้เริ่มต้นใหม่กับใครเสียทีซะอีกนะ ...\"



ความหวังดีของเพื่อนสาวส่งมาถึงฉันเป็นคำพูด ทำให้ฉันตั้งตัวไม่ติดเลยทีเดียว ...

ตลอดเวลาเธอห่วงฉันเรื่องพี่หนุ่มมากขนาดนี้เลยเหรอจอย?



ฉันเอื้อมมือไปกุมมือเพื่อนสนิทไว้ พลางยิ้มเพื่อหวังให้เธอเบาใจ \"ไม่เป็นไรหรอกน่ะแก เดี๋ยวฉันก็คงได้เจอกันกับเขาอีกล่ะมั้ง?\"

รอยยิ้มปรากฎบนใบหน้าของจอยในทันที เราคุยกันเรื่องหัวใจจนกระทั่งหมดเวลาพักกลางวัน ฉันและจอยจึงเดินขึ้นห้องเพื่อเตรียมเรียนในวิชาต่อไป



~... บอกได้ไหม ฉันมีเวลาที่เหลือสักเท่าไหร่ ที่จะแก้ไข ...~



เสียงริงโทนจากมือถือของฉันดังขึ้นระหว่างทาง ฉันจึงขอปลีกตัวไปรับโทรศัพท์เสียก่อน



\"ฮัลโหล?\"

\"... เอ่อ นั่นใครครับ?\"



เสียงคุ้นหูจากปลายสาย ทำเอาฉันใจสั่นเล็กๆ ...



\"แอนค่ะ แล้วนั่นใครคะ?\"

\"แอนเหรอ ... นี่พี่หนุ่มเองนะ\"



ถ้าไม่ติดว่าฉันเสียดายมือถือ ฉันคงจะเขวี้ยงมือถือทิ้งไปแล้ว ...



\"อ่ะค่ะ มีอะไรหรือคะพี่หนุ่ม?\"

\"... จำได้ไหมวันนี้วันอะไร?\"

\"วัน ... มหาวิปโยคมั้งคะ?\"



ฉันแอบได้ยินเสียงดัง พรืด ..!  จากปลายสาย ... เอ ฉันพูดอะไรผิดเหรอ?



\"ไม่ใช่จ้า ... วันเกิดเราไงล่ะแอน Happy Birthday จ้า!\"

\"อ่ะ ....... ใช่สิ!! วันนี้วันเกิดแอนนี่นา ลืมไปเลย!!\"

\"พี่ก็ว่างั้นแหละ ... ขอให้เรามีความสุขมากๆนะ\"

\"... ค่ะ\"



ความสุขคงจะบินมาหาฉัน ถ้าพี่หนุ่มเลิกติดต่อกับฉันนะ!! ฉันจะได้ตัดใจได้ซะที!



\"งั้นแค่นี้นะแอน\"

\"ค่ะ ขอบคุณค่ะพี่หนุ่ม\"

\"... แอน ... พี่ขอโทษนะ ....... เมื่อ 2 ปีก่อน ......\"



จะพูดถึงทำไมอีก ...?

ยิ่งพูดฉันยิ่งเจ็บ เรื่องที่ควรจะลืมฉันก็ลืมไม่ได้เสียที!!



\"ไม่เป็นไรค่ะ แอนลืมไปแล้ว!! ติ๊ด..!\"



ด้วยอารมณ์โมโหที่พลุ่งพล่าน ทำให้ฉันเผลอกดตัดสายไปโดยไม่ได้ตั้งใจ

แต่อาจจะดีก็ได้ ... หากฉันยังคุยกับพี่เค้านานกว่านี้ ... ฉันต้องเป็นบ้าแน่ๆ





ฉันเดินขึ้นห้องเรียนช้าๆ ... แล้วการเรียนก็เริ่มต้นขึ้นอย่างที่เคยเป็น ... ทุกๆครั้ง





\"แอ .............. แอน .... ยัยแอน!!\"

\"... อืม ...... มีอะไรเหรอจอย ....? ฉันนอนอยู่น่า ...\" ฉันปัดมือไปมาราวกับคนละเมอ แอนยืนกอดอกพลางมองด้วยความรำคาญใจเล็กๆ



\"ก็เพราะเธอนอนน่ะสิยะ เธอนอนที่ห้องเรียนจนหมดเวลาแล้วย่ะ!!\"



โครม ..!!



ฉันรีบลุกจากเก้าอี้ทันที แต่การที่รีบลุกมากเกินไปจะมีผลต่อความดันโลหิตนะคะท่านผู้อ่าน ... โปรดระมัดระวังด้วย ^_^

เพราะอาจจะทำให้เกิดอุบัติเหตุล้มตึงอย่างแอนได้





\"เอ้าๆ ยัยเซ่อซ่า ลุกขึ้นมา กลับกันได้แล้ว\" จอยพยุงตัวฉันขึ้นมาช้าๆ ก่อนจะหยิบข้าวของของฉันยัดใส่มือฉันทั้งหมด

\"จ้าๆ ขอโทษนะคะคุณแม่ ...\" ฉันพูดเป็นเชิงแหย่เล่น



แต่นั่นทำเอาจอยวิ่งไล่ตีฉันจนออกนอกโรงเรียนไปได้เลยล่ะ ...





และแล้ว ... ก็หมดไปอีก 1 วัน ... ที่ฉันต้องอยู่กับความเจ็บปวดในหัวใจ ...