.+.+. รักนี้ ... ไม่มีค่าพอ .+.+.

ลำดับตอนที่ #3 : ^:: Lovelorn ::^ ถนนเดิมๆ ความรู้สึกใหม่ๆ [Rewrite]

นับจากวันที่ฉันบังเอิญเจอพี่หนุ่มในวันนั้น ฉันได้แต่นั่งคิดวกวนไปมา ... เรื่องของพี่หนุ่มที่มันควรจะหลับไหลอยู่ในเบื้องลึกของฉัน

กลับถูกปลุกให้ตื่นขึ้นมาทำร้ายคนอ่อนแออย่างฉันอีกครั้ง ด้วยภาพของเขาและเธอเดินเคียงข้างกัน ...



\"นี่ จะนั่งซึมไปถึงไหนยะ!?\" จอยเอาสมุดตบหัวของฉันเบาๆ ราวกับเป็นการปลุกให้ฉันตื่นขึ้นจากภวังค์เสียที

\"ฉันไม่ได้นั่งซึมนะ แค่คิดอะไรนิดหน่อยเท่านั้นเอง ...\" ฉันไม่ได้โกหกนะ ฉันแค่กำลังนั่งคิดอะไรอยู่จริงๆ ... คิด ... เรื่องของพี่หนุ่ม

\"เฮ้อ เอาเถอะ! ฉันว่าแทนที่เธอจะมานั่งซึมเป็นหมอหงอยอย่างนี้ รีบเข้าเรียนดีกว่านะ ออดมันดังตั้งนานแล้วนะยะ!\"

\"เอ๋!!? ฉันไม่เห็นรู้เรื่องเลย!!\" ฉันรีบลุกพรวด ทำให้ข้าวของที่วางไว้บนตักตกระเนระนาดราวกับเทกระจาดก็ไม่ปาน ... นี่ฉันบ้าหอบฟางขนาดนั้นเลยเรอะ?

จอยรีบช่วยฉันเก็บของอย่างรวดเร็ว ทันทีที่ของทุกชิ้นอยู่ในอ้อมแขนของฉันหมดแล้ว จอยดึงมือฉันวิ่งเข้าชั้นเรียนในทันที



... ครืด ...!

เสียงเปิดประตูห้องดังขึ้น ทำให้นักศึกษาทุกคนในห้องหันมามองฉันและจอยกันเป็นตาเดียว แต่มันก็ไม่รู้สึกแย่มากนักเมื่อเทียบกับ ... สายตาของอาจารย์ที่ยืนสอนอยู่หน้าห้องหันมามองฉันและจอยอย่างน่าเกรงขาม ...





\"พวกเธอไปไหนกันมา?\" อาจารย์วัย 40 ต้นๆเอ่ยถามขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยพอใจนัก

\"เอ่อ ... ขอโทษค่ะอาจารย์ พวกหนูลืมของไว้ที่โรงอาหาร เลยต้องวิ่งกลับไปเอาน่ะค่ะ\" ฉันตอบช้าๆ พลางยื่นของในอ้อมแขนของฉันทุกชิ้นให้อาจารย์ดู อันที่จริง มันก็แค่ของในกระจาดที่ฉันเพิ่งจะเทไป แล้วต้องรีบเก็บเท่านั้นเองแหละ



อาจารย์สำรวจของทุกชิ้นอย่างละเอียดเสียจนฉันสงสัยว่าหล่อนจะเลือกเอาของไปตั้งร้านขายแถวๆประตูน้ำรึไง?



\"เอาเถอะ พวกเธอเข้าไปนั่งได้แล้ว แล้วทีหลังอย่ามาสายอีกนะ\"

สิ้นเสียงอาจารย์ ฉันกับจอยค้อมตัวเดินผ่านหน้าอาจารย์ ก่อนจะรีบวิ่งกลับเข้าที่นั่งตัวเอง และการเรียนการสอนก็เริ่มต่อไปตามปกติ ...



... กริ๊งง ...!



เสียงออดหมดเวลาดังขึ้น นักศึกษาทุกคนรีบเก็บข้าวของเพื่อกลับบ้านกัน แน่นอนว่าฉันและจอยก็เช่นกัน

วันนี้จอยมีธุระต้องไปหาเพื่อนชายที่เธอนัดเอาไว้ เพื่อนคนนั้นชื่อ เก่ง และฉันก็ดูอาการออกอยู่แล้วว่าสองคนนี้ใจตรงกัน

แต่ดูเหมือนจะซื่อบื้อทั้งคู่ เลยได้แต่วิ่งไปวิ่งมาหากันแค่ในฐานะเพื่อน ... เสียดายแทน



ถนนเส้นเดิมที่เคยดูสั้นนัก หากแค่เพียงมีใครสักคนมาเดินเคียงข้าง

แต่ในเวลานี้ ... ฉันต้องเดินคนเดียวบนถนนเส้นเดิมๆ ความเหงาเกาะกุมหัวใจ ... ถนนเส้นนี้มันเคยยาวถึงเพียงนี้เชียวหรือ? ...



รู้สึกตัวอีกที ฉันก็ยืนอยู่ตรงหน้าบ้านตัวเองเสียแล้ว ... ฉันถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะเปิดประตูบ้านเพื่อเข้าไปพักผ่อน และหวังว่ามาม่าจะยังคงเหลืออยู่บ้าง วันนี้ฉันรู้สึกเหนื่อยล้าเหลือเกิน ...



ฉันเปิดทีวีเครื่องเก่าที่เคยนั่งดูกับพี่หนุ่มเวลาที่เขามาหาฉันที่บ้าน และมักจะคาดหวังว่าจะได้กินอะไรอร่อยๆที่เป็นฝีมือของฉันอยู่เสมอ

แต่ฉันมักจะทำเขาผิดหวังซะมากกว่าน่ะ



ถึงจะเปิดดูรายการโปรดแล้ว ฟังเพลงโปรดก็แล้ว แต่มันก็ไม่ได้เรียกความสนใจจากฉันได้เลยแม้แต่น้อย

ภายในหัวของฉันยังคงมีแต่ภาพของพี่หนุ่มวนเวียนเต็มไปหมด เรื่องราวที่เคยทำด้วยกัน คำมั่นสัญญา คำหวานที่เคยพูดให้กัน ของขวัญที่เคยแลกกัน ของที่เคยใช้ร่วมกัน มือนั้นที่เคยกุมมือฉันเอาไว้ อ้อมแขนที่ฉันคิดถึง ไออุ่นจากตัวของพี่หนุ่ม ........... ฉันคิดถึงมันทั้งหมด ..........



น้ำใสๆไหลรินจากดวงตาของฉันโดยที่ฉันไม่รู้ตัว กว่าจะรู้ตัว ... มันก็นองเต็มหน้าฉันเสียแล้ว

ฉันหยิบทิชชู่มาซับน้ำตาเบาๆ แต่เสียงสะอื้นไห้ของฉันก็ยังคงไม่หยุด ....... ทรมานเหลือเกินที่ไม่มีเขา ........



... ออดดด ...!!



เสียงออดประตูบ้านฉันดังขึ้น และนั่นทำให้ฉันสะดุ้งตัวขึ้นทันที ความคิดทั้งหลายกระจายออกไป เหลือแต่เพียงคำถามที่ว่า \"ใครกันนะ?\"



ฉันเดินเอื่อยๆราวกับคนไร้เรี่ยวแรง ทันทีที่ฉันเปิดประตูบ้าน ฉันต้องตกใจกับดอกไม้ช่อใหญ่ที่อยู่ตรงหน้าฉัน

\"สวัสดีครับ! บริการส่งดอกไม้จากร้านฮานะยะครับ! คุณเหมียวใช่ไหมครับ!?\" พนักงานส่งดอกไม้คนนี้ทำเอาฉันตกใจน่าดู ...

รูปลักษณ์ของเขาดูดีเกินกว่าจะมาทำงานส่งดอกไม้นี้ และยังน้ำเสียงสดใสที่ดังขึ้นทันทีเมื่อฉันเปิดประตู ทำให้ฉันแอบอมยิ้มเล็กๆ



\"ขอโทษนะคะ ฉันไม่ได้ชื่อ เหมียว ค่ะ คุณคงจะมาบ้านผิดหลังแล้วล่ะ\" ฉันยิ้มให้พนักงานหนุ่มเล็กๆตามมารยาท

ช่อดอกไม้ช่อใหญ่แทบจะร่วงหล่นจากมือของพนักงานหนุ่ม เขาดูเฟอะฟะกว่าที่ฉันคิดไว้เสียอีกนะนี่

\"จ ... จริงเหรอครับเนี่ย!? ผมมาผิดหลังอีกแล้ว โธ่!!\" พนักงานหนุ่มถอดหมวกออก เผยให้เห็นผมสีดำมันของเขา ช่างรับกับใบหน้าของเขาเหลือเกิน ... ฉันเผลอมองเขาอยู่แวบหนึ่ง ก่อนที่เขาจะเงยหน้าขึ้นมามองฉัน



\"ขอโทษนะครับที่มารบกวนคุณ ... แต่นี่เลยเวลาส่งไปเยอะแล้วเหมือนกันนะนี่ เฮ้อ ...\"

\"คุณจะไปส่งที่ไหนเหรอคะ?\" ฉันถามด้วยความใคร่รู้ ก็ไม่แน่นี่นา บางทีฉันอาจจะพอช่วยเหลือเขาได้บ้างก็ได้

\"อ๋อ ... ที่นี่น่ะครับ เดี๋ยวนะครับ ...\" พนักงานหนุ่มก้มหน้าล้วงหาอะไรบางอย่างในกระเป๋าสีดำมันขลับ กระดาษแผ่นหนึ่งออกมาจากกระเป๋าใบเดิม พนักงานหนุ่มยื่นให้ฉันดู



\"เอ๊ะ ... ฉันรู้จักบ้านหลังนี้ค่ะ เดินไปจากตรงนี้ไปอีก 3-4 หลังก็จะถึงแล้วล่ะค่ะ\" แผนที่คุ้นตาทำให้ฉันสามารถนึกออกได้ภายในระยะเวลาอันสั้น ก็มันแถวบ้านฉันเองนี่ ...



รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าพนักงานหนุ่มคนเดิม เขารีบโค้งตัวพลางเอ่ยขอบคุณฉันอยู่หลายครั้ง ก่อนจะขอตัวไปส่งช่อดอกไม้ให้กับคนสำคัญของใครบางคนเสียก่อน





ฉันเดินกลับเข้ามานั่งหน้าทีวีอีกครั้ง พลางยิ้มให้กับเหตุการณ์ที่เพิ่งจะผ่านมาเมื่อสักครู่ ... พนักงานส่งดอกไม้จอมเฟอะฟะหรือไงนะนั่น?

แต่ ... ถ้าได้เจอกับเขาอีกก็คงจะดี ดูท่าทางเขาจะเป็นคนที่เข้าใจโลกง่ายดีเหมือนกัน



ฉันปิดทีวี พลางเดินไปอาบน้ำด้วยความอุ่นใจเล็กๆ ... ถึงเวลาเข้านอนแล้วล่ะมั้ง?

แต่ความรู้สึกแปลกๆวันนี้ ... ดีเสียจนอยากจะตะโกนกู่ก้องให้ทุกคนรู้ไปเลย ว่าฉันรู้สึกดีกว่าวันก่อนๆที่ผ่านมา





เพราะมาเจอกับพนักงานส่งดอกไม้หนุ่มคนนั้นรึเปล่านะ? ....