.+.+. รักนี้ ... ไม่มีค่าพอ .+.+.

ลำดับตอนที่ #2 : ^:: Lovelorn ::^ คนที่เคยรัก กับความทรงจำในสายฝน [Rewrite]

รักนี้ ... ไม่มีค่าพอ



มันเป็นวันที่ฝนพรำ ... ในเดือนพฤษภาคม

และคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าฉันในเวลานี้คือ คนที่ฉันรัก และ ... อีกหนึ่งคนที่เขารัก

\"..... แอนนี่?\"



เสียงของเขาที่เอ่ยชื่อฉันราวกับไม่เชื่อว่าฉันจะยืนอยู่ตรงนี้ ... ใช่ และฉันก็ไม่ควรจะยืนอยู่ตรงนี้จริงๆ

\"เอ่อ ... มันไม่ใช่อย่างที่แอนคิดนะ คนๆนี้เป็นเพื่อนของพี่ เขาเคยช่วยพี่ .....................\"

คนที่ฉันรักสาธยายเหตุผลร้อยแปด เพื่อจะให้ฉันเชื่อเขา ... ว่าคนที่ยืนอยู่ข้างๆเขาไม่ใช่ \'อีกคนที่เขารัก\'

แต่ไม่ ฉันเชื่อไม่ได้ รู้ตัวดีอยู่แก่ใจ ว่าเขาหมดรักไปนานเท่าไหร่ แต่ก็ยังจะยื้อ จะรั้งเอาไว้ ทั้งๆที่ ... ความรักของเขาไม่กลับมาอีกแล้ว



\"...... ไม่เป็นไรค่ะพี่หนุ่ม ... แอนเข้าใจค่ะ พี่รักคนๆนั้นมากกว่าแอน ... มันก็ช่วยไม่ได้นี่คะ? ... อึ่ก ..\" คำพูดของฉันที่ฟังดูราวกับปลอบใจตัวเองเสียเหลือเกิน แต่มันเหมือนกับเป็นการตอกย้ำตัวเองเสียมากกว่า ... ทุกคำพูดที่ฉันพูดออกมา น้ำตาของฉันก็เริ่มเอ่อล้นเบ้าตา ... เมื่อเสียงของฉันสิ้นสุดลง น้ำตาของฉันก็ไหลนองเต็มใบหน้า

คนที่ฉันรักรีบวิ่งออกจากร่มที่กางอยู่คู่กับอีกคนที่เขารัก เขาวิ่งมาปลอบโยนฉันเหมือนที่เคย แต่ไม่ ... ฉันสัมผัสถึงความรักของเขาไม่ได้อีกแล้ว



มันจากไปแล้ว ... ความรักของเขา แต่ความรักของฉัน ... ยังคงอยู่ ทุกช่วงเวลาที่หายใจอยู่ ฉันยังคงรักเขา



เขาลังเลที่จะโอบกอดฉันต่อหน้าผู้หญิงคนนั้น ... ฉันเข้าใจดี และตอนนี้ฉันรู้ตัวแล้วว่าตัวเองควรจะอยู่ตรงไหน

ฉันผลักตัวของเขาออกไป พลางแหงนหน้ามองท้องฟ้า หวังให้สายฝนช่วยชะล้างรอยน้ำตา ... ฉันหันมายิ้มให้กับคนที่ฉันรัก เป็นรอยยิ้มเล็กๆที่ฉันมีให้ แต่มันเป็นเพียงสิ่งเดียวที่ฉันสามารถทำได้ในเวลานี้ ...





\"ลาก่อนค่ะพี่หนุ่ม ... แอนรักพี่ แต่พี่ไม่รักแอน ก็ไม่มีเหตุผลที่แอนจะต้องอยู่ตรงนี้อีกแล้ว ขอบคุณ ... \'วันนี้\' ที่ทำให้แอนได้ตาสว่างเสียที\"



ไม่มีคำพูดใดๆออกมาจากปากเขา และฉันก็ไม่คิดที่จะรอให้เขาพูดอะไรออกมาเช่นกัน ... ฉันเดินจากไป ... ลาก่อน ... ความรัก





#########################





\"แอน ............ แอน!!\"

เสียงของเพื่อนสาวทำเอาฉันสะดุ้งเฮือก ฉันรู้สึกราวกับเพิ่งตื่นจากความฝัน ...



\"อ๊ะ ... ว่าไงจ๊ะ จอย?\" ฉันถามเพื่อนสาว \'จอย\' ที่รูปร่างเล็กและบอบบางเสียเหลือเกิน จนบางทีฉันก็แอบอิจฉานะ!

\"ฉันเรียกเธอตั้ง 34 รอบได้แล้วมั้ง! เอาแต่เหม่อลอยมองท้องฟ้าอยู่ได้ นี่มันก็ครึ้มๆเหมือนฝนจะตกแล้วนะ กลับกันเถอะ!\"

จอยบิดตัวไปมาด้วยใบหน้างุดเงี้ยว เธอยื่นกระเป๋าใบเก่าที่ฉันเคยซื้อมาตั้งแต่ ........ ตอนที่พี่หนุ่มยังมีตัวตนอยู่ในหัวใจของฉัน



\"จ้ะๆ ไปกันเถอะ ......... เอ้อ! จอยจ๊ะ วันนี้วันที่เท่าไหร่จ๊ะ?\" ฉันหันไปถามเพื่อนสนิท จอยทำท่าครุ่นคิดอยู่ซักพักนึง ก่อนที่จะตอบฉันด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูร่าเริงตามเคย ..\"8 พฤษภาคมจ้ะ!\"

\"8 พฤษภา งั้นเหรอ ........ ขอบคุณมากจ้ะ ฉันนี่ล่ะก็ ลืมได้แม้กระทั่งวันที่ แย่จังเลยน๊า~\" ฉันหัวเราะกลบเกลื่อนความรู้สึกลึกๆในหัวใจ แต่ฉันคงไม่สามารถตบตาเพื่อนสนิทที่รู้ใจกันมากที่สุดอย่างจอยได้หรอก ... เธอรู้ทุกอย่างที่ฉันเป็นเสมอ



\"ยังไม่ลืมอีกเหรอแอน? 2 ปีมาแล้วนะ เธอน่าจะเริ่มใหม่ได้แล้ว โดยไม่มีตานั่นอยู่ในสมองเธอ\" จอยไม่ชอบพี่หนุ่มเอาซะเลย ช่วงเวลาที่ฉันคบกับพี่หนุ่มเธอก็ฝืนใจอยู่ด้วยกัน 3 คนกับฉันและพี่หนุ่ม เพราะไม่ไว้ใจพี่หนุ่มสักเท่าไหร่ ...

\".... ฉันก็นึกว่าฉันลืมได้แล้วนะ ... แต่ ... ทุกภาพ ทุกความทรงจำที่มีกับพี่เขา ยังหมุนวนอยู่ในหัวของฉันตลอดเลย ... ฉันลืมไม่ได้สักที\" สีหน้าของฉันหมองลง ทั้งๆที่ยังมีรอยยิ้มปรากฎอยู่บนใบหน้า

\"นี่ วันนี้ไปกินไอติมที่ร้านเดิมมั้ย? ฉันเลี้ยงนะ โอเคนะ!\" ถึงนี่จะเป็นประโยคคำถาม แต่น้ำเสียงของจอยเป็นแกมบังคับกันเห็นๆ ฉันพยักหน้าเป็นการตอบรับคำเชิญชวนของเพื่อนรัก



เมื่อถึงร้านไอติม จอยรีบวิ่งเข้าไปที่ร้านเพื่อสั่งไอติมรสมะนาวตามแบบที่เธอชอบเสมอๆ ส่วนตัวฉันเองก็เดินเข้าไปสั่งไอติมช้าๆ เพื่อเผื่อเวลาไว้ให้จอย ที่มักจะคุยจ้อกับคนขายไม่หยุด เธอเป็นคนช่างพูดน่ะ! ฉันไม่ได้หมายความว่าเธอพูดมากนะ!!



\"ช็อคโกแลตค่ะ\" ฉันสั่งไอติมพลางยิ้มให้คนขายไอติม ตามมารยาท

ทันทีที่ฉันและจอยได้ไอติมกันแล้ว เราเดินออกมาจากร้านเพื่อเดินกลับบ้านด้วยกัน ..... แต่แล้วฉันก็ต้องหยุดชะงัก .... ภาพที่ฉันเห็นอยู่ข้างหน้า เป็นภาพที่ ...... ฉันปฏิเสธมาตลอด .... นับตั้งแต่ 2 ปีก่อนเลยทีเดียว .....



\"พ ... พ ... พี่หนุ่ม ...\" น้ำเสียงของฉันสั่นเครือพอๆกับที่ทั้งตัวฉันกำลังสั่นอยู่ขณะนี้ ไอติมรสอร่อยที่เพิ่งจะชิมไปได้แค่คำเดียว ร่วงหล่นจากมือฉันลงพื้นดิน

และนั่นทำให้ ... พี่หนุ่มหันมามองทางฉัน และเราทั้งคู่ก็สบตากัน ด้วยแววตาเดียวกัน ... ไม่น่าเชื่อเลยว่าเราจะต้องมาพบกันอีก .....



\"อ่ะ ...... อ้าว แอน มาทำอะไรแถวนี้น่ะ?\" พี่หนุ่มถามฉันด้วยท่าทีลนลานแปลกๆ .... หรือจะเป็นเพราะ \'เธอคนนั้น\' อยู่ข้างๆเขาด้วยกันแน่นะ?

\"ค ... ค่ะ เอ่อ คือ ... แอนเรียนแถวนี้น่ะค่ะ ก็เลย ... มาเดินแถวนี้\" ฉันคิดคำพูดที่จะตอบไม่ออก คำพูดของฉันมันตะกุกตะกักเสียเหลือเกิน

\"เอ้อ งั้นเหรอ ......\"

ความเงียบเข้าครอบคลุมทุกอย่าง ตอนนี้ราวกับเจอบรรยากาศมาคุ ........



\"พี่หนุ่ม ไปกันเถอะค่ะ หิวแล้วล่ะ\" เธอคนนั้นกระตุกแขนเสื้อพี่หนุ่มเบาๆ ด้วยสายตาที่ไม่สบอารมณ์เท่าไหร่นัก

ก็แน่ล่ะ ...... ใครจะสบอารมณ์มั่งล่ะถ้าจะต้องมาเจอแฟนตัวเองเจอแฟนเก่าของเขา ........



\"พี่ไปก่อนนะแอน โชคดีนะ\" พี่หนุ่มยิ้มให้ฉันที่มุมปากเล็กๆ ก่อนที่จะเดินจากไปด้วยความเร่งรีบของเธอคนนั้น

ฉันยืนมองพี่หนุ่มเดินจากไป เหมือนเช่นวันนั้น ... จนลับสายตา

จอยหันมาสะกิดฉันเบาๆ \"นี่ แอน ไปกันเถอะ\" ดวงตาของฉันยังคงอาลัยอาวรณ์คนที่เดินจากไปอยู่ แต่ฉันรู้ดีว่าฉันควรทำอย่างไร

\"จ้ะ ... ไปกันเถอะ\"