คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ~}Chapter 4{~
"โธ่ หนูแจจุงจะกลับบ้านแล้วเหรอจ้ะ" เสียงหวานเอ่ยขึ้นอย่างอดเสียดายไม่ได้
"ครับ ผมคงต้องกลับแล้วละครับ คุณป้า" ร่างบางเอ่ยตอบอย่างนอบน้อม ใบหน้าหวานระบายยิ้มด้วยความเคารพ
"อุ้ย! แม่บอกแจจุงแล้วนะ ว่าให้เรียกแม่ อย่าเรียกป้าสิจ้ะ มันฟังดูแก่ๆไงไม่รู้อ่ะ โหะๆๆ" หญิงสาวเอ่ยเสียงใสก่อนจะหัวเราะร่า สายตาคมมองผู้เป็นแม่ของตนก่อนจะส่ายหน้าไปมาด้วยความเหนื่อยใจ
"นี่ยุนส่ายหน้าทำไม มีปัญหาไรป่ะเนี่ย" หญิงสาวเอ่ยเสียงดุพลางเดินเข้าไปบิดหูของลูกชายตัวดี
"โอ๊ย! แม่อย่าสิครับ" ยุนโฮร้องเสียงสูงพลางเอามือกุมรอบหูของตัวเองอย่างหวงแหน ใบหน้าคมเบ้ออกมาด้วยความเจ็บปวดที่ใบหู
"ชิ ทำไมฉันไม่มีลูกดีๆอย่างหนูแจจุงกับเขาบ้างนะ มีแต่ลูกไม่ได้เรื่อง" หญิงสาวเอ่ยเสียงหวานก่อนท้ายประโยคจะหันไปเหน็บแหนมร่างสูงที่ยืนหน้าเหวอ
"อะไรว่ะ ผมผิดอะไรอีกละเนี่ย" ยุนโฮเอ่ยเสียงเครียดพลางทำหน้าเบื่อโลกจนแจจุงอดที่จะขำไม่ได้
"คิกคิก" ร่างบางเอ่ยเสียงหัวเราะคิกคัก สายตาคมหันมามองขวับ
"แจหัวเราะอะไรครับ" เสียงทุ้มเอ่ยอย่างสงสัย คิ้วหนาขมวดเข้าหากันอย่างต้องการคำตอบ ดวงตากลมหวานจ้องมองก่อนจะคลี่ยิ้มออกมา
"ไม่รู้สิ คิกคิก" แจจุงเอ่ยกลั้วหัวเราะ
"แจครับ" ยุนโฮเอ่ยเสีบงงอย ใบหน้าคมบูดบึ้งนิดๆ ดวงตาสวยหวานมองลูกชายของตนก่อนจะถอนหายใจออกมา
"หึ ทีกะแจจุงพูด ครับ แล้วทีแม่ผู้บังเกิดเกล้ากับพูด อะไรว่ะ งั้นเหรอ ไอ้ลูกกิ๊กก๊อก มันต้องโดนตี ไปส่งหนูแจจุงกลับมาเมื่อไร ก้นลายแน่ ฮี่ฮี่" ผู้เป็นแม่เอ่ยเสียงเหี้ยมพร้อมกับยิ้มอย่างโหดร้าย หวงัว่าจะทำให้ลูกชายกลัว แต่นั่นกลับไม่ได้สะทกสะท้านยุนโฮเลยสัดนิดเดียว แถมยุนโฮยังกลับยิ้มร่า
"ถ้าผมก้นลาย คงไปเรียนไม่ได้แน่เลย แล้วถ้าไม่ไปเรียน แจจุงก็ต้องเดินกลับคนเดียว แล้วถ้าเกิดมีอันตรายเกิดขึ้นกับแจจุง คุณป้าจะทำยังไงคร้าบ" ยุนโฮเอ่ยกระซิบข้างใบหูหญิงสาวด้วยน้ำเสียงทะเล้นจนหญิงสาวขวันแทบออกหู
"แม่จะตีผมมั๊ยครับ?" ยุนโฮเอ่ยถามเสียงใส ใบหน้าคมมองผู้เป็นแม่ด้วยสายตาบ่องแบ๋วอย่างรอคำตอบใจจดใจจ่อ หญิงสาวมองลูกชายคนตนที่แสนจะเจ้าเล่ห์ ชิ ชาตินี้ ผู้เป็นแม่อย่างเขา จะชนะไอ้ลูกชายตัวแสบนี้ได้มั๊ย
"ไม่ ไปส่งหนูแจจุงได้แล้ว อย่าให้หนูแจจุงมีแผลละ ถ้าแม่รู้ละก็...." หญิงสาวเอ่ยเสียงกร้าวก่อนท้ายประโยคจะเงียบไป ริมฝีปากหยักยกยิ้มน้อยๆพลางจ้องมองหน้าผู้เป็นแม่อย่างรอคำตอบ
"ก็อะไรครับ คุณแม่" ยุนโฮเอ่ยถามเสียงทะเล้น จนหญิงสาวต้องเบ้หน้ากับความเจ้าเล่ห์ของลูกชายตน
"ไม่รู้โว้ย!! ไปได้แล้ว เดี๋ยวจะมืด แล้วแม่ของหนูแจจุงเขาจะเป็นห่วงเอา!" หญิงสาวเอ่ยเสียงดังก่อนจะเดินเข้าบ้านปึงปังไป ร่างสูงยิ้มน้อยๆ ชนะยกที่เท่าไรแล้วก็ไม่รู้ ก็ชนะมาตลอดนิ
ร่างสูงหันมามองร่างบางก่อนจะส่งยิ้มให้แจจุงแล้วนำพาเดินมายังโรงจอดรถ ยุนโฮเข้าไปเอาจักรยานยนต์ออกมาก่อนจะขึ้นขี่ ใบหน้าคมหันมามองร่างบางที่ยืนอยู่
"ขึ้นมาสิครับ" ร่างสูงเอ่ยเสียงแผ่ว พลางยื่นมือไปให้ร่างบางจับ ใบหน้าหวานพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะส่งมือไปให้ร่างสูง มือหนาจับมือบางแน่นก่อนดึงตัวแจจุงให้ขึ้นซ้อนท้าย
"แจจับแน่นๆนะ" ยุนโฮเอ่ยเสียงหวานพลางเอือมมือไปด้านหลังจับข้อมือบางให้มาโอบรอบเอวของตัวเอง แต่แจจุงก็ชักมือกลับทันที ใบหน้าหวานแดงระเรื่อ การทำอย่างนี้ มันก็เหมือนเขากอดยุนโฮอยู่นะสิ
"เดี๋ยวแจตกขึ้นมาทำยังไงครับ" ยุนโฮหันมาดุเบาๆ ก่อนจะจับมือบางให้มาโอบรอบเอวตนอีกครา แต่แจจุงก็ชักมือกลับอีกเช่นกัน
"แจเดี๋ยวตกรถนะ" ยุนโฮเอ่ยเสียงเครียดพลางจับมือบางให้มาโอบรอบเอวของตน แต่แจจุงก็ยังคงชักกลับเช่นเดิม ไม่ว่าจะกี่รอบกี่รอบ แจจุงก็ยังไม่ยอมกอดเขาอยู่ดี แล้วอย่างนี้จะทำยังไงละ เพราะว่า รถเขาไม่มีที่เกาะแล้วนอกจากเอวเขาเท่านั้น
"แจอย่าดื้อสิ" ยุนโฮหันมาดุใส่แจจุงก่อนจะลงจากรถ ใบหน้าหวานหันมามอง ร่างสูงที่ยืนจ้องเขาอย่างหงุดหงิด
"แจขอโทษ" ร่างบางเอ่ยเสียงหวานพลางก้มหน้าอย่างสำนึกผิด สายตาคมมองร่างบางแล้วก็อดที่จะถอนหายใจไม่ได้ เฮ้อ ไม่ว่าจะเมื่อไร เขาก็ไม่เคยเกลียดคนตรงหน้า หรือโกรธได้สักที
"แจขยับไปข้างหน้าสิ" เสียงทุ้มเอ่ยอย่างเรียบเฉย ใบหน้าหวานหันมามอง อย่างงงวย แต่ก็ยอมขยับไปข้างหน้าโดยดี ทันทีที่แจจุงขยับไปข้างหน้า ยุนโฮก็ขึ้นซ้อนทันที มือหนาเคลื่อนไปจับแฮนผ่านร่างบางทันที กลายเป็นว่า ยุนโฮกำลังกอดแจจุงอยู่
ใบหน้าหวานหันมามองร่างสูง แต่แล้วก็ต้องหยุดนิ่ง เมื่อหน้าของเขากับยุนโฮห่างกันไม่ถึงคืบ ดวงหน้าหวานขึ้นสีระเรื่ออย่างห้ามไม่อยู่ ก่อนจะรีบกลับหันไป เพราะกลัวว่ายุนโฮจะสังเกตได้
"ไปแล้วนะ" ยุนโฮเอ่ยเสียงเรียบก่อนจะบิดคันเร่งจนแจจุงหน้าเหวอ เมื่ออยู่ๆยุนโฮก็ขับออกมาทั้งเร็วทั้งแรง จนมือเรียวทั้งสองข้างเกาะชายเสื้อยุนโฮแน่น
...............................................................................................................
แสงแดดยามเช้าสาดส่งเข้ามายังตามริยแยกของผ่มานผืนบางสีชมพูนวลตา เปลือกตาบางกระพิบถี่ๆ เพื่อปรับสภาพสายตาให้เข้าแสงแดด ก่อนจะลุกขึ้นนั่ง ดวงตากลมหวานมองไปรอบๆห้องแล้วค่อยลงมาจากเตียง ขาเรียวก้าวไปยังห้องน้ำกว้างเพื่อชำระความสะอาดของร่างกาย
มือเรียวคว้าผ้าเช็ดตัวขึ้นมาก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป สายน้ำเย็นๆหลายผ่านกลุ่มผมสีนิล แล้วค่อยๆไหลมาตามผิวสีชมพูระเรื่อช้าๆ
ใบหน้าหวานเงยขึ้นก่อนจะสะบัดไปมา ดวงตากลมหวานมองไปยังกระจกบานใหญ่ก่อนจะนึกถึงใครบางคน ที่ชอบทำเอาเขาเหม่อลอยอยู่เรื่อย ใครคนนั้นที่ไม่ใช่คนรัก แต่กลับเป็นเพื่อนสนิท
"ก๊อกๆๆ เร็วๆนะลูก ยุนโฮมารับแล้ว" เสียงผู้เป็นแม่เอ่ยดังขึ้น เรียกสติที่หลุดลอยของร่างบางให้กลับมา ร่างบางสะดุ้งเฮือกก่อนใบหน้าหวานจะแดงระเรื่อ นี่ขนาดอาบน้ำ เขายังคิดถึงยุนโฮเลย
"ครับ" แจจุงเอ่ยตอบเสียงหวานก่อนมือเรียวจะเอือมไปปิดวาว แล้วดึงผ้าเช็ดตัวมาเช็ดผม ดวงตากลมหวานยังคงมองไปที่กระจก
"เฮ้อ ขนาดอาบน้ำยังคิดถึง นายจะบ้าไปแล้วเหรอไงกันแจจุง" ร่างบางบ่นเบาๆก่อนจะแต่งตัวจนเสร็จแล้วเดินลงมาข้างล่างก็พบกับร่างสูงที่นั่งคุยอยู่กับพี่สาวของตน
ดวงกลมหวานมองภาพตรงหน้าด้วยความน้อยใจ ที่เห็นยุนโฮยิ้มให้กับพี่สาวของตน ใบหน้าหวานงองำด้วยความไม่พอใจ ก่อนร่างบางจะกระแทกเท้าตึงดังจนทุกคนในบ้านต้องหันมามองเป็นตาเดียว
"ผมไปแล้วนะ" แจจุงเอ่ยเสียงเรียบพลางช้อนตามองยุนโฮอย่างไม่พอใจก่อนจะสะบัดหน้าเดินออกไปทันที ร่างสูงถึงกับทำอะไรไม่ถูก ใบหน้าคมเลิ่กลั่กอย่างเห็นได้ชัด
"ก็อย่างนี้แหละ ยุนโฮรีบตามแจจุงไปเถอะ" หญิงสาวเอ่ยเสียงหวานก่อนจะยิ้มให้ชายหนุ่ม ร่างสูงผงกหัวให้เล็กน้อยก่อนจะรีบขี่จักรยานยนต์แล้วขับไปตามแจจุงทันที
"แจรอด้วยสิ จะเดินไปโรงเรียนหรือไง!!" ยุนโฮเอ่ยตะโกนถามแจจุงก่อนจะขับมาจอดหน้าร่างบาง ร่างบางหยุดชะงัก ดวงตากลมหวานมองยุนโฮอย่างหงุดหงิด
"เออ จะเดินไปโรงเรียน" แจจุงตอบเสียงหวนพลางเดินมาอีกทาง ขาเรียวก้าวเร็วขึ้นกว่าเดิม สายตาคมมองร่างบางพลางส่ายหน้าไปมาก่อนจะขับรถตามออกไปทันที
"แจครับ ให้ผมไปส่งนะ" ยุนโฮเอ่ยเสียงเรียบก่อนจะจอดหน้าร่างบาง มือหนากระชากให้ร่างบางเซมาทางตน มือหนาทั้งสองข้างอุ้มร่างบางขึ้นมาวางข้างหน้าก่อนจะขับรถทันที ใบหน้าหวานถึงกับเหวอ แต่ก็ยอมอยู่เงียบๆ ถึงแม้ในใจจะน้อยใจอยู่ไม่น้อยที่ยุนโฮคุยกับคนอื่น
ตลอดการเดินทางมีเพียงแต่ความเงียบที่คลืบคลานเข้ามา ริมฝีปากบางยังคงไม่ปริปากที่จะเอ่ยคำใดๆออกมา ร่างบางเงียบนิ่งเฉยจนน่าใจหาย สายตาคมมองคนรักอย่างเป็นห่วงเสียไม่ได้จนต้องเอ่ยปากชวนพูดคุย แต่ถึงกระนั้น ร่างบางก็ยังคงเงียบเฉย ถามคำตอบคำ จนยุนโฮชักจะเริ่มเครียดขึ้นทุกที
"แจเป็นอะไรครับ" เสียงทุ้มเอ่ยอย่างกังวลใจ พลางตั้งใจรอฟังคำตอบจากร่างบาง
"เปล่านี่" แจจุงเอ่ยเสียงเรียบก่อนนิ่งเงียบไป ดวงตาหวานจ้องมองพื้นถนนอย่างเจ็บปวดเมื่อนึกถึงภาพของยุนโฮที่ยิ้มให้คนอื่นอย่างอ่อนโยน
"แล้วทำไมแจถึงเอาแต่เงียบอย่างนี้ละครับ" เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงงงงวย คิ้วหนาเลิกขึ้นอย่างต้องการคำตอบ แต่คำตอบที่ได้มา ก็คงจะมีเพียงแต่เสียงสายลมที่พัดผ่านอย่างแผ่วเบา
"แจตอบสิครับ" ร่างสูงยังคงเอ่ยถามอย่างต้องการคำตอบ ดวงตาหวานปลายตามองร่างสูงก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย
"แจจะนอน แจง่วง" สิ้นเสียงหวาน ใบหน้าหวานก็ซบลงกับอกกว้าง ดวงตากลมหวานปิดสนิทโดยที่มีแพขนตามันเงาขลับปกปิดอยู่ พวงแก้มสีชมพูทาบทับลงกับอกแกร่งเช่นเดียงกับใบหูบางที่แนบสนิทเหมือนต้องการจะฟังเสียงหัวใจของร่างสูง
สายตาคมมองร่างบางที่นอนหลับตาพริ้มพลางคลี่ยิ้มออกมา ก็น่ารักซะขนาดนี้ ถึงจะดื้อยังไง ก็คงจะโกรธหรือเกลียดไม่ลง
"แจครับ ถึงแล้ว" เสียงทุ้มเอ่ยเรียกอย่างอ่อนโยน ร่างบางสะดุ้งเฮือกก่อนจะพยักหน้าช้าๆ แจจุงค่อยๆลงจากรถจักรยานยนต์ช้าๆ ริมฝีปากบางคลี่ยิ้มให้กับนักเรียนคนอื่นที่มองทางเขาและยิ้มให้อย่างน่ารัก
"ไปกันเถอะ" เสียงทุ้มเอ่ยอย่างไม่พอใจหลังจากนำรถจักรยานยนต์ไปเก็บเรียบร้อย มือหนาคว้าข้อมือบางก่อนจะออกแรงดึงนิดๆให้แจจุงเดินตาม ใบหน้าหวานแววงงเล็กน้อย แต่ก็ยังคงคลี่ยิ้มอย่างมีความสุข ที่ดูเหมือนยุนโฮจะสนใจตน
"เฮ้ ยุนวันนี้จะไปบ้านโบอาเปล่าว่ะ" เสียงทุ้มๆของยูชอนดังขึ้นพร้อมกับร่างสูงสง่าที่มีร่างบางของจุนซูยืนอยู่ข้างๆ
"ไม่รู้ ดูก่อน" ยุนโฮตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงเซ็งๆ มือหนากำมือบางแน่นกว่าเดิม เมื่อเห็นสายตาของเหล่าผู้ชายที่จ้องมองมาทางแจจุงอย่างหื่นๆ
"วันนี้ยุนจะไปบ้านโบอาหรือ" เสียงหวานเอ่ยถามอย่างไม่พอใจนัก ใบหน้าหวานง้ำงออย่างหงุดหงิด ใบหน้าคมหันมามองก่อนจะพยักหน้าเล็กน้อย
"ก็อาจจะไปนะ วันนี้วันเกิดของโบอาเขา แจจะไปด้วยไหมละ"
"ไม่ละ ขอบใจ" เสียงหวานเอ่ยอย่างหงุดหงิด ใบหน้าหวานแสงดออกมาอย่างเห็นได้ชัดว่าไม่พอใจ ดวงตากลมเล็กของจุนซูมองแจจุงก่อนจะคลี่ยิ้มออกมา ไม่อยากให้ยุนโฮไป แล้วทำไมไม่บอกออกไปเหล่า
"แล้วตอนเย็นแจจะกลับยังไงละ" ยุนโฮเอ่ยถามอย่างนึกได้ เพราะทุกครั้งๆ ยุนโฮจะเป็นคนพาแจจุงกลับ ไม่เว้นแม้แต่วันที่แจจุงจะไปเที่ยวกับซึลกิก็ตาม ยุนโฮก็ต้องโทรเช็ค และตามไปรับแจจุงกลับบ้านทุกที
"ก็คงเดินกลับเอง" เสียงหวานเอ่ยอย่างน้อยใจพร้อมกับใบหน้าหวานที่ก้มลงเมื่อรู้สึกเหมือนน้ำตามันจะไหลออกมา
"แต่...."
"ไม่ต้องหรอก แจเดินกลับเองได้!!!" ร่างบางเอ่ยตะคอกสุดเสียง พลางก้มหน้าลง หยาดน้ำใสๆรื้นขึ้นมารอบดวงตากลมหวาน
"แต่..จะไม่อันตรายเหรอ"
"บอกว่าไปก็ไปสิ ไม่ต้องมาห่วงหรอก!!"
"...."
"ไปก็ไปสิ ไม่มีใครว่าอะไรซะหน่อย"
".....ได้" ร่างสูงเอ่ยเสียงเรียบพลางถอนหายใจออกมาอย่างเจ็บปวด ไม่อยากให้เขาไปส่งถึงขนาดนั้น เขาก็จะไม่ไปส่ง ถ้าอยากให้เขาไปกับคนอื่น เขาไปก็ได้ ถ้ามันทำให้แจจุงสบายใจขึ้น ถึงแม้ว่าตัวเองจะเจ็บแค่ไหนก็ตาม แต่แล้วสายตาคมก็พลันไปเห็นหยาดน้ำใสที่ร่วงหล่นจากดวงตาคู่สวย ทำเอาก้อนเนื้อภายในแทบหยุดเต้นไปชั่วขณะ
"....ฮึก....ฮึก....."
"ยุนไม่ไปก็ได้!!!" เสียงทุ้มเอ่ยตะโกนสุดเสียงพลางดึงร่างบางตรงหน้าเข้ามากอดแนบอก มือหนาลูบไรผมอย่างอ่อนโยน
ใบหน้าหวานซบกับอกกว้าง ริมฝีปากอิ่มคลี่ยิ้มอย่างดีใจ มือเรียวทั้งสองข้างโอบกอดร่างสูงแน่น ก่อนเงยหน้ามองร่างสูงด้วยสายตาดีใจที่ปิดไม่มิด "จริงนะ"
"อือ" ยุนโฮรับคำสั้นๆและคลี่ยิ้มออกมา เขาจะเข้าข้างตัวเองไปไหม ถ้าเขาอยากจะคิดว่า แจจุงก็มีใจให้เขาเหมือนกัน
"เย้!!" เสียงหวานเอ่ยตะโกนร้องอย่างดีใจพลางกอดร่างสูงแน่นกว่าเดิม ใบหน้าหวานซุกลงกับอกกว้าง พวงแก้มใสขึ้นสีชมพูระเรื่ออย่างเขินอาย เมื่อสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นๆที่ต้นคอ
"อือ" เสียงหวานเอ่ยครางเบาๆ เมื่อรู้สึกได้ว่ายุนโฮกำลังซุกหน้าลงกับซอกคอของเขา มือเรียวพลักอกร่างสูงออกเบาๆ ใบหน้าหวานแดงระเรื่ออย่างห้ามไม่อยู่ ดวงตากลมหวานมองร่างสูงก่อนจะหลุบลงต่ำอย่างเขินอาย
"เฮ้ ประเจิดประเจ่อหนะ" เสียงกวนๆของยูชอนเอ่ยขึ้น ใบหน้าคมหันไปมองเพื่อนรักอย่างหงุดหงิด สายตาคมหันมามองใบหน้าหวานก่อนจะเอื้อมมือไปจับมือบางแล้วพาเดินเข้าห้องท่ามกลางเสียงแซวต่างๆนาๆที่เกิดขึ้นอย่างเป็นประจำ
...............................................................................................................
"ยุน วันนี้แจต้องไปกับซึลกิ เพราะฉะนั้นคงไปกับยุนไม่ได้แล้วละ" เสียงหวานเอ่ยอย่างสำนึกผิด เพราะผิดนัดกับร่างสูงที่บอกว่าจะไปกินไอติม
"อือ แจจะกลับเมื่อไรโทรบอกยุนด้วยนะ" เสียงทุ้มเอ่ยอย่างเรียบเฉยพลางคลี่ยิ้มให้อย่างอ่อนโยน ผิดกลับหัวใจที่ตอนนี้เจ็บปวด โศกเศร้า
"ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวแจกลับเองก็ได้" เสียงหวานเอ่ยอย่างร่าเริง ก่อนจะหันกลับไปและหยิบเครื่องสื่อสารตัวจิ๋วโทรหาคนรักทันที
สายตาคมจ้องมองร่างบางอย่างเจ็บปวด เหนื่อยหล้า ไม่ว่าเขาจะพยายามเท่าไร เขาก็ไม่เคยที่จะอยู่ในสายตาของแจจุงเลยใช่ไหม ไม่ว่าจะทำยังไงก็ตาม ยุนโฮถอนหายใจออกมาเบาๆพร้อมกับฟุบหน้าลงบนโต๊ะเรียน
"เฮ้ย! ไอ้ยุน โบอาเรียก!!!" เสียงทุ้มๆของเพื่อนร่วมห้องเอ่ยตะโกนเรียก ใบหน้าคมเงยขึ้นจากโต๊ะพลางพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะลุกขึ้นเดินไป โดยไม่ได้หันมาบอกร่างบางอย่างที่เคยเป็น ดวงตากลมหวานมองตามแผ่นหลังกว้างไปอย่างน้อยใจ
"ซึลกิ เจอกันตอนเย็นนะ แค่นี้นะ" เสียงหวานเอ่ยอย่างหงุดหงิดก่อนกดตัดสายทิ้ง ใบหน้าหวานฟุบลงกับโต๊ะ พร้อมกับหยาดน้ำใสที่รื้นขึ้นมารอบดวงตากลมหวานอีกครา มือเรียวเลื่อนขึ้นมาปาดลวกๆ
ยุนโฮกลับเข้ามาในห้องอีกครั้งก่อนจะทิ้งตัวลงบนเก้าอี้ ใบหน้าคมหันมามองร่างบางที่ฟุบหน้าลงกับโต๊ะอย่างเป็นห่วง
"แจเป็นอะไรหรือเปล่า" เสียงทุ้มเอ่ยอย่างเป็นห่วง ใบหน้าหวานเงยขึ้นมาก่อนจะยิ้มหวานให้อีกฝ่ายพลางส่ายหน้าไปมา "เปล่า"
"อืม อาจารย์มาแล้ว" ใบหน้าคมพยักเล็กน้อยก่อนจะหยิบหนังสือเรียนขึ้นมาวางบนโต๊ะ ก่อนจะเริ่มเรียนวิชาต่อไป
...............................................................................................................
"แจไปก่อนนะ แล้วแจจะโทรไปบอกนะ" เสียงหวานเอ่ยอย่างร่าเริงก่อนจะวิ่งร่าออกไปจากห้องเรียน ริมฝีปากหยักยกยิ้มน้อยๆพลางโบกมือให้ร่างบาง
"เฮ้ย ยุน แกจะมีเวลาว่างไปรับแจหรือไงว่ะ ตอน 3 ทุ่มเครื่องออกไม่ใช่หรือไง" ยูชอนเอ่ยขึ้นพลางมองดูร่างบางของแจจุงที่วิ่งออกไปนอกโรงเรียน ก่อนจะหันมาจับจ้องใบหน้าคมของยุนโฮแทน
"ไม่รู้ดิ รู้แค่ว่าฉันจะไปรับแจกลับบ้านก่อนเดินทางไป" เสียงทุ้มเอ่ยอย่างเรียบเฉยพลางสะพายเป้แล้วออกเดินไปยังห้องชมรม ร่างสูงก้าวเท้ายาวๆไปยังห้องชมรมบาสก่อนจะเปิดประตูเข้าไปโดยมียูชอนวิ่งกระหืดกระหอบตามมา
"พี่ครับ ผมขอลาออกจากชมรม" เสียงทุ้มเอ่ยอย่างนบน้อม ร่างสูงก้มศีรษะให้แก่รุ่นพี่เล็กน้อย
"ไม่น้าาาา อย่าลาออกสิ" เสียงหวานๆเอ่ยอย่างห้ามปรามพลางวิ่งเข้ามาหารุ่นน้องคนโปรด
"ถ้ายุนโฮออก ชมรมเราก็จะมีคนเข้าน้อยนะสิ" เสียงหวานเอ่ยงอนๆ สายตาคมจ้องมองรุ่นพี่พลางยกยิ้มอย่างขอโทษ
"ผมขอโทษจริงๆครับ ผมต้องไปเรียนต่อที่ต่างประเทศตามที่พ่อบอกครับ" เสียงทุ้มเอ่ยอย่างนบน้อม พลางคลี่ยิ้มให้รุ่นพี่คนสวยที่ถึงแม้จะเป็นชายก็ตาม ใบหน้าสวยหวานเบ้ออกมาอย่างหงุดหงิด
"แล้วน้องแจจุงละ ยุนโฮจะทิ้งน้องแจจุงหรือ" เสียงหวานเอ่ยถามอย่างงงงวย พลางนั่งลงบนเก้าอี้ ใบหน้าหวานเงยขึ้นมองร่างสูงอย่างรอคำตอบ
"ไม่ครับ ก็คงจะติดต่อกันไปเรื่อยๆ" เสียงทุ้มเอ่ยอย่างแผ่วเบาจนแทบจะเป็นเสียงกระซิบ ใบหน้าคมหมองลงอย่างเห็นได้ชัด จนคนที่ถามรู้สึกผิดขึ้นมา
"พี่ขอโทษ ยุนโฮอย่าทำหน้าอย่างนั้นสิ" เสียงหวานเอ่ยอย่างรีบร้อนพลางก้มหัวนิดๆเพื่อขอโทษร่างสูง ใบหน้าคมส่ายไปมาเล็กน้อยเชิงบอกว่าไม่เป็นไร
"ไม่เป็นไรครับ ผมต้องเดินทางไปวันนี้แล้ว ยังไงผมก็ฝากพี่บอกคนอื่นๆด้วยนะครับ แล้วเอาไว้ผมจะติดต่อกลับมา" เสียงทุ้มเอ่ยอย่างเรียบเฉยก่อนจะก้มอีกทีแล้วหันหลังกลับโดยมียูชอนเดินตามออกไป
"เดี๋ยวก่อน แล้วยุนโฮจะมาเมื่อไร" เสียงหวานเอ่ยขึ้นอีกครั้ง ใบหน้าคมหันไปตามเสียงเรียกพลางส่งยิ้มหวานให้อีกฝ่าย
"ก็คงสัก 2-3 ปีครับ ผมไปก่อนนะครับ" ยุนโฮเอ่ยเสียงเรียบก่อนจะก้าวออกจากชมรมไป
"เฮ้ย ยุนแกตอบฉันดิว่ะ แกจะไปรับแจงั้นเหรอ" เสียงทุ้มยังคงเอ่ยถามซ้ำๆ ใบหน้าคมหันมามองเพื่อนรักพลางพยักหน้าให้อีกเป็นครั้งที่เท่าไรแล้วก็ไม่อาจรู้ได้
"เฮ้ย แกทำอย่างนั้นไม่ได้หรอก สนามบินกับที่แจไป มันไกลกันนะเฟ้ย" ยูชอนเอ่ยอย่างไม่เข้าใจเพื่อนของตน ทำไมจะต้องทำเพื่อความรักที่ไม่มีวันสมหวังขนาดนี้ด้วย
"ช่างเหอะ ว่าแต่ไหนแกบอกว่าจะเลี้ยงฉันไงละ ก็พาไปซะทีดิ" เสียงทุ้มเอ่ยอย่างเรียบเฉยพลางคลี่ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์
"ไม่ว่ะ ฉันไปก่อนนะเว้ย" ยูชอนส่ายหัวไปมาก่อนจะวิ่งร่าไปทันที สายตาคมจ้องมองเพื่อนของตนที่วิ่งออกไปก่อนจะเดินออกนอกโรงเรียนเพื่อกลับบ้านไตรียมตัวสำหรับการเดินทางในครั้งนี้
...............................................................................................................
'modu gamdang har suga obnungor hullonaerir nunmurggajido obnungor bbyosokggaji pagodun apun sangsirgam ije donun chamur su obnunde '
"ครับ" เสียงทุ้มเอ่ยกรอกลงไปในโทรศัพท์เครื่องจิ๋ว พลางในมือก็ลากกระเป๋าไปยังเก้าอี้ตรงริมหน้าต่างขอสนามบินขนาดใหญ่
("ยุนหรือ แจอยู่ที่....นะ มารับแจได้แล้วละ") เสียงหวานเอ่ยอย่างสดใสจนคนฟังอดที่จะยิ้มไม่ได้
"อือ เดี๋ยวยุนจะไปเดี๋ยวนี้แหละ" เสียงทุ้มเอ่ยอย่างร่าเริงไม่แพ้กัน พลางหันหายูชอนและจุนซูเป็นเชิงรู้กัน ยูชอนยื่นพวงกุญแจรถจักรยานยนต์ให้ มือหนายื่นรับก่อนจะวิ่งไปยังรถจักรยานยนต์ที่ยูชอนจอดไว้
("แค่นี้นะ บายจ้ะ") เสียงหวานเอ่ยบอกลาก่อนจะกดสายทิ้ง
ยุนโฮวิ่งมาถึงรถก็กระโดดขึ้นก่อนจะขับออกทันที ไม่ว่ายังไงเขาก็ต้องไปรับแจจุงให้ได้
...............................................................................................................
ดวงตากลมหวานจ้องมองผู้คนที่เดินผ่านไปผ่านมา มือเรียวยกกระป๋องนมอุ่นขึ้นมาแนบแก้มใส เนื่องจากอากาศที่เย็นหนาว
"เมื่อไรยุนจะมาซะที" เสียงหวานบ่นพึมพำกับตนเองพลางก้มหน้าลงอย่างเซ็งๆ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นเมื่อเห็นเงาของใครบางคน ริมฝีปากบางคลี่ยิ้มอย่างดีใจ
"เป็นไงรอนานไหม" เสียงทุ้มเอ่ยอย่างยินดี พลางมือหนาลูบไล้กลุ่มผมสีนิลเบาๆ ใบหน้าหวานส่ายไปมาก่อนจะโผกอดอีกฝ่าย ทั้งที่เมื่อก่อนไม่เคยจะทำ...แต่ทำไมวันนี้เขาถึงรู้สึกอยากจะกอดคนตรงหน้า...อยากจะกอดไว้ให้แน่น...ไม่ให้ไปไหน ไม่อยากให้เขาจากไป....มันเหมือนมีความรู้สึกว่า คนตรงหน้าจะไม่อยู่อีกแล้ว
"กลับกันยัง" ยุนโฮเอ่ยถามเสียงเรียบเมื่อเขายกนาฬิกาขึ้นดู นี่ก็ใกล้เช็คอินแล้ว คงต้องรีบหน่อย
"อือ" แจจุงพยักหน้าน้อยๆ ทั้งที่ในใจไม่อยากจะกลับเลยสักนิด อยากจะอยู่กับคนตรงหน้าให้นานกว่านี้
รถจักรยานยนต์วิ่งแล่นไปยังตามสายถนนยาสวอย่างรวดเร็วและแรง นัยตาหวานมองร่างสูงของยุนโฮอย่างงงวย
.....ทำไมวันนี้ขี่เร็วกว่าปกติ....
"แจถึงแล้ว" เสียงทุ้มเอ่ยเรียกสติของแจจุง ร่างบางสะดุ้งเฮือกก่อนลงจากรถจักรยานยนต์ มือเรียวหยิบกระเป้ขึ้นมาสะพายก่อนจะเดินเข้าบ้าน แต่มือหนาก็คว้าข้อมือบางไว้ก่อนจะดึงให้แจจุงเซมาตน
ร่างบางเซถลาก่อน มือหนาของอีกฝ่ายจะโอบรอบเอวบางจากทางด้านหลัง ริมฝีปากหยักทาบทับลงบนพวงแก้มสีชมพูระเรื่ออย่างแผ่วเบา ใบหน้าหวานขึ้นสีแดงระเรื่ออย่างห้ามไม่อยู่
"ยุน" ร่างบางเอ่ยเสียงเรียกแผ่วเบา นัยตาหวานปิดลงพร้อมกับความรู้สึกสับสนมากมายที่รุมถาโถมเข้าใส่.....ทำไมเขาจะต้องใจเต้นเวลาอยู่กับยุนโฮ....ทำไมเขาจะต้องดีใจเวลาที่ยุนโฮสนใจ......ทำไมเขาจะต้องหงุดหงิด เวลายุนโฮยิ้มหรือสนใจคนอื่น.......ทำไมทุกครั้งเขาถึงเอาแต่คิดถึงยุนโฮตลอดเวลา ไม่เคยที่จะคิดถึงซึลกิ......
"แจ ขอโทษนะ" เสียงทุ้มเอ่ยอย่างสำนึกผิด มือหนาจับร่างบางให้หันหน้ามาทางตนก่อนจะทาบทับริมฝีปากลงไปบนกลีบปากอ่อนนุ่มสีเชอร์รี่อย่างแผ่วเบา แต่เนินนาน....อ่อนโยน...และเต็มไปด้วยกลิ่นอายของความรัก
ริมฝีปากหนาผละออกจากริมฝีปากบางอย่างอ่อยอิ่ง เนินนาน สายตาคมจ้องมองใบหน้าหวานแดงก่ำ เปลือกตาบางค่อยๆลืมขึ้นช้าๆ นัยตาหวานมองคนตรงหน้าอย่างสับสน และความรู้สึกมากมายที่รุมเข้ามา
.....ทำไม ถึงไม่รู้สึกรังเกียจสัมผัสนั้นเลยสักนิด.........
......ทำไมถึงรู้สึกดี และเสียดายตอนที่ยุนโฮถอนจูบ.......
.......ทำไมจะต้องใจเต้นแรงขนาดนี้ ทั้งที่เคยจูบกับซึลกิแล้ว กลับไม่เห็นจะรู้สึกตื่นเต้น และมีความสุขอย่างนี้........
ริมฝีปากหนาคลี่ยิ้มน้อยก่อนจะทาบทับริมฝีปากลงบนหน้าผากมน
"ยุนโฮ รัก แจจุงนะ" เสียงทุ้มเอ่ยอย่างอ่อนโยน ดวงตากลมหวานเบิกกว้าง พร้อมกับก้อนเนื้อภายในที่เต้นระรัวจนแทบจะออกมานอกอกบาง พวงแก้มสีสีชมพูระเรื่อ แดงยิ่งกว่าเดิมอย่างห้ามไม่อยู่ มือเรียวทั้งสองข้างกำชายเสื้อของตนเองใบหน้าหวานแสดงแววลังเลและลำบากใจอย่างเห็นได้ชัด
นัยตาคมมองใบหน้าหวานพลางคลี่ยิ้มอย่างอ่อนใจ เขาเตรียมใจมาตั้งนานแล้วว่ารักครั้งนี้ คงมิอาจสมหวัง ก็ทำหน้าลังเลขนาดนั้น คำตอบก็คงจะเป็นเพียงคำตอบเดียว......คำตอบที่ว่า ไม่ได้รัก.....มันคงจะเป็นแบบนี้ตั้งแต่ต้น.....รักที่มีเพียงเขาคนเดียว.....
ใบหน้าคมหันไปทางอื่นอย่างเหลี่ยงไม่ได้ เมื่ออยู่ๆน้ำตาก็พลานจะไหลลงมา ดวงตาคมพร่าเรือนไปด้วยหยาดน้ำใส มือหนายกขึ้นปาดลวกๆก่อนจะพยายามทำเสียงให้เป็นปกติที่สุด แล้วเอ่ยออกไป "ยุนไปก่อนนะ รักษาสุขภาพด้วยละ" สิ้นเสียงทุ้ม รถจักรยานยนต์ก็แล่นออกจากที่ตรงนั้นทันที
ร่างบางยังยืนอยู่ที่นอกบ้านเช่นเดิม หลังจากที่ยุนโฮขี่รถจักรยานยนต์ออกไปนานแล้ว จนไม่เห็นแม้แต่เงาที่เป็นเพียงจุดเล็ก ดวงตากลมหวานจ้องมองไปยังถนนสายยาวที่ทอดไปยังเบื้องหน้าอย่างเหม่อลอย ความคิดหลากหลายถาโถมเข้ามาจนแทบจะกระอักกระอวน ความคิดที่ต้องใช้เพียงหัวใจเท่านั้น ที่จะเป็นผู้ตัดสินได้
...............................................................................................................
รถจักรยานยนต์แล่นไปตามพื้นท้องถนนด้วยความเร็วสูง ก่อนจะเลี้ยวเข้าไปยังสนามบินกว้างชื่อดังของกรุงโซล ขายาวๆก้าวเข้าไปภายในอย่างเร่งรีบ ในขณะที่มือหยาบก็เช็ดคราบหยาดน้ำใสที่ไหลตลอดทางของการเดินมาที่นี่
"เฮ้ย มาแล้วเหรอว่ะ เร็วๆเลย เขาเรียกแล้วนะโว้ย!!" เสียงกวนๆของยูชนอดังขึ้น จึงทำให้รีบเร่งฝีเท้าเข้าไปใหญ่ก่อนจะหยุดยืนหน้าของคนทั้งคู่ที่จ้องมองเขาอยู่
"ยุน จะไปจริงๆเหรอ" เสียงหวานๆของจุนซูเอ่ยอย่างเป็นห่วง ใบหน้าหวานจ้องมองเพื่อนรักของตนเองอย่างเป็นห่วง จะไปด้วยความรู้สึกอย่างนี้แน่เหรอ
"อือ" ร่างสูงพยักหน้ารับเล็กน้อย ริมฝีปากหนาฝืนระบายยิ้มออกมาเพื่อบ่งบอกว่าเขาไม่เป็นไร ทั้งที่ภายในมันร้องไห้ และอ่อนแอจนมันยากเกินที่จะรักษาให้หายได้
"แล้วยุนบอกกับแจยังว่ายุนจะไปต่างประเทศ" จุนซูเอ่ยถามยุนโฮอีกครั้ง ใบหน้าคมส่ายไปมาช้าๆ
"ช่างมันเหอะ จุนซูอย่าไปสนใจเลย ยุนจะไปได้ยังว่ะ เขาเรียกนานแล้วนะ" ยูชอนเอ่ยเร่งอีกครั้ง เนื่องจากประชาสัมพันธ์ได้ประกาศอีกรอบ หลังจากที่ประกาศออกมาแล้ว ครั้งนึง ใบหน้าคมหันไปมองเพื่อนก่อนจะยิ้มให้นิดๆ
"งั้นไปก่อนนะ" เสียงทุ้มเอ่ยอย่างเรียบเฉยพลางกอดยูชอนและจุนซูแน่น ก่อนจะเดินไปยังห้องรับรอง
...............................................................................................................
มือเรียวกดหมายเลขโทรศัพท์ที่แสนจะคุ้นเคยก่อนจะแนบหูฟัง แต่ผลที่ได้มาคือ อีกฝ่ายกำลังปิดเครื่อง ใบหน้าหวานมุ่ยลงเล็กน้อย แล้วเริ่มกดหมายเลขใหม่แต่เป็นคนละเบอร์กัน
("สวัสดีคะ บ้านชองคะ") เสียงหวานของปลายสายรับขึ้น
"อ่า คุณแม่หรือครับ ยุนโออยู่ไหมครับ" เสียงหวานเอ่ยยินดีพลางรีบเอ่ยหาอีกคนที่ตอนนี้เขายอมรับว่าเขารักคนๆนี้มากเพียงใด
("หนูแจจุงเหรอจ้ะ")
"ครับ"
("ยุนโฮออกไปนานแล้งละจ้ะ") เสียงปลายสายเอ่ยอย่างร่าเริง
"ไปไหนครับ" เสียงหวานเอ่ยถามกลับไปอย่างฉงน
("อ้าว ยุนโฮไม่ได้บอกหนูแจจุงเหรอจ้ะว่า เขาจะไปเรียนต่อที่ฝรั่งเศส เครื่องออก 3 ทุ่มจ้ะ") เสียงปลายสายเอ่ยตอบอย่างงงงวย ก็ในเมื่อสองคนนี้เป็นเพื่อนสนิทกัน แล้วทำไมถึงไม่รู้เรื่องกันละ
"..." ร่างบางยืนนิ่งอยู่กับที่เหมือนหิน ใบหน้าหวานชาอย่างไร้ความรู้สึก ก้อนเนื้อภายในเต้นช้าลงจนเหมือนจะหยุดให้ได้ หยาดน้ำใสๆรื้อขึ้นรอบดวงตากลมหวานที่บัดนี้หมองมัว มือเรียวสั่นเทาก่อนเครื่องสื่อสารเครื่องตัวจิ๋วจะหลุดออกจากมือลงกระแทกสู่พื้น พร้อมๆกับร่างบางที่วิ่งออกจากบ้านของตนทันที...............วิ่งไปเพื่อตามหาหัวใจที่ทิ้งไว้กับใครบางคน................
~}2 Be CoNt.{~
...............................................................................................................
ความคิดเห็น