คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Bang & Zelo With You by はせがわ あゆ i
ระหว่างที่คุณกำลังเดินกลับบ้านจู่ๆฝนก็เกิดเทลงมาอย่างหนักทำให้คุณต้องเดินเข้าไปหลบตรงป้ายรถเมย์ใกล้ๆ ที่ป้ายรถเมย์นั่นคุณเห็นเด็กผู้ชายผมสีน้ำเงินเนื้อตัวเปียกปอนกำลังนั่งกอดเข่าด้วยความหนาวสั่น หน้าตาของเขาซีดเผือกจนเหมือนคนที่กำลังจะขาดอากาศหายใจ
‘เฮ้ นาย เป็นอะไรรึเปล่า’คุณเดินเข้าไปเขย่าตัวเขาเบาๆ เด็กชายค่อยๆเงยหน้าขึ้นมาและโผเข้ากอดคุณเพื่อหาความอบอุ่น คุณตกใจมากแต่ไม่ได้ถือสาอะไรกลับถอดเสื้อตัวนอกออกเหลือเพียงเสื้อกล้ามโครมฮาร์ทสีดำและนำเสื้อนอกไปคลุมตัวเด็กผู้ชายคนนั้นไว้ คุณคิดอะไรไม่ออกเมื่อฝนค่อยๆซาคุณจึงพาเขากลับมาที่บ้านด้วย
เมื่อมาถึงบ้านคุณก็ปล่อยเขานอนกองลงกับพื้นเพราะโซฟาที่บ้านของคุณมันเล็กเกินไปสำหรับเด็กชายหน้าตาน่ารักคนนี้ คุณเดินไปเดินมาและหาทางถอดเสื้อของเขา คุณหมายความอย่างที่ว่าจริงๆเพราะถ้าไม่ถอดเสื้อของเขาออกเขาต้องเป็นปอดบวมตายแน่ๆ คุณทำใจอยู่สักพักแล้วเริ่มถอดเสื้อของเขาออกจนเผยให้เห็นแผงอกล่ำกับเนื้อตัวที่ขาวนวลราวกับผิวเด็ก เหลือเพียงแค่กางเกงยีนส์แล้ว เกิดมาคุณไม่เคยทำอะไรที่หน้าอายขนาดนี้มาก่อน คุณหลับตาปี๋และค่อยๆถอดกางเกงยีนส์ของเขาออก โชคดีที่เขาใส่บ๊อกเซอร์ไว้อีกทีหนึ่งไม่งั้นคงได้เห็นอะไรอุจาดตาแน่ๆ เมื่อจัดการกับเสื้อผ้าเสร็จเรียบร้อยคุณจึงหาผ้ามาเช็ดเนื้อตัวให้เขาหาหมอนกับผ้าห่มมาให้และปล่อยเขานอนอยู่กับพื้นในบ้านจนเช้า
รุ่งเช้าคุณตื่นมาด้วยอาการมึนหัวอาจเป็นเพราะว่าเมื่อคืนตากฝนเยอะไปหน่อย บวกกับใช้แรงในการแบกเด็กชายแปลกหน้ากลับบ้านยิ่งทำให้คุณปวดเนื้อตัวเข้าไปใหญ่ เอ๊!จริงสิคุณปล่อยให้เขานอนในบ้านของคุณเมื่อคืนนี่นา เมื่อรู้สึกตัวคุณจึงชะโงกหน้าจากเตียงห้องใต้หลังคาลงมาดูเด็กชายแปลกหน้าที่นอนอยู่กับพื้น แต่ตอนนี้ตรงพื้นไม่มีร่างยักษ์ของเขาอีกแล้ว
‘กำลังหาใครอยู่หรอฮะ’
‘ก็เด็กผู้ชายคนที่ฉันพามาด้วยเมื่อคะ..คืน กรี๊ดดดดดดดดด’คุณกรี๊ดลั่นเมื่อเห็นเขานอนอยู่ข้างๆคุณนี่เอง เขายังอยู่ในชุดเดิมคือบ๊อกเซอร์เพียงตัวเดียว ส่วนคุณก็ใส่เพียงแค่ชุดชั้นในสีชมพูนอนเป็นปกติอยู่แล้ว คุณรีบหยิบผ้าห่มขึ้นมาปิดจนมิดยันคอทันที
‘นายมานอนตรงนี้ได้ยังไง!’
‘ปีนขึ้นมาหน่ะฮะ พี่สาวใจร้ายมากไปรึเปล่าผ้าห่มบางขนาดนั้นเมื่อคืนผมเกือบจะแข็งตายอยู่แล้วเลยปีนขึ้นมานอนด้วย เมื่อคืนพี่สาวนอนกอดผมด้วยแหละตัวอุ๊นอุ่น’
‘ย๊า!เจ้าเด็กบ้า ฉันอุสส่าห์สงสารพานายกลับมาด้วย แต่นายดันถือวิสาสะขึ้นมานอนกับผู้มีพระคุณอย่างนี้หรอ ไปเลยนะออกไปเลย!’
‘ฮึก..’เด็กชายเริ่มเบะปากและจู่ๆน้ำตาของเขาก็เริ่มไหลออกมาเรื่อยๆ คุณที่นั่งดูอยู่ถึงกับใจอ่อนยวบลงไปอยู่ที่ตาตุ่มเลย ทำไมคุณถึงรู้สึกผิดมากมายขนาดนี้ก็ไม่รู้
‘ยะ..หยุดร้องไห้เดี๊ยวนี้นะ!!’
‘ฮือออออออออ’คราวนี้เด็กยักษ์ยิ่งร้องไห้หนักกว่าเดิม คุณรู้สึกปวดหัวมากจึงใช้ผ้าห่มที่คลุมตัวอยู่ยัดใส่ปากเขาไป เมื่อรู้ตัวอีกทีคุณก็นั่งโป๊อยู่ต่อหน้าเขาซะแล้ว
‘ซวยแล้ว’ตอนนี้เด็กยักษ์เริ่มหยุดร้องและจ้องมาที่เรือนร่างของคุณแทนพลางทำตาเป็นประกายวิบวับใส่
‘อย่าเข้ามานะ กรี๊ดดดด’ยังไม่ทันพูดจบเด็กยักษ์ก็กระโดดตะครุบร่างของคุณและขึ้นคร่อมคุณไว้ เขาประสานมือและจ้องตากับคุณก่อนจะก้มหน้าลงมาจนปลายจมูกชิดกัน
‘ตัวหอมจังเลยฮะ’
‘….’
‘ไม่ต้องเกร็งนะฮะ ทำตามที่ผมบอกแล้วทุกอย่างจะไปได้สวย’เขากระซิบที่ข้างหูของคุณและค่อยๆเล้าโลมโดยการดูดเม้มที่ต้นคอ หัวใจของคุณเต้นรัวและเร็วมากจนเหมือนแทบจะหลุดออกมาเลยก็ว่าได้
‘ลืมแนะนำตัวเลย ผมชื่อจุนฮงนะ’เขายิ้มจากนั้นจึงรวบมือของคุณไว้เหนือหัวและมืออีกข้างก็วนไปมาบริเวณท้องน้อยของคุณ คุณที่มัวแต่อึ้งถึงกับสะดุ้งและใช้ฟันกัดไปที่หูของเขาแรงๆ
‘โอ๊ยยยยยยยยย!! เจ็บนะยัยเจ๊’จุนฮงร้องแต่มือก็ยังไม่ปล่อยร่างของคุณให้เป็นอิสระ
‘อ่อยอั๊นอ๊ะ’คุณพูดแต่ปากก็ยังงับหูเขาไม่ปล่อย
‘โอ๊ยๆปล่อยแล้วๆ ยอมๆ’เขาผลักคุณออกและเอามือไปจับหูที่แดงแจ๋ของตัวเองทันที คุณรีบเอาผ้าห่มมาห่อตัวไว้เหมือนเดิมและนั่งหลังชิดกำแพง หน้าแดงด้วยความโกรธปนเขินอาย
‘ก็แค่แกล้งเล่นอ่ะ ไม่ได้จะทำจริงๆซะหน่อย กัดซะหูแทบขาดเลย’จุนฮงขมวดคิ้วก่อนจะปีนลงไปยืนที่ชั้นล่างของบ้าน
‘ห้องน้ำอยู่ทางไหนหรอฮะ’
‘ตรงผ่านห้องครัวไป อยู่ซ้ายมือ’คุณตอบ
เมื่อเขาเดินเข้าห้องน้ำไปคุณจึงรีบปีนลงมาพร้อมกับผ้าห่มผืนโตที่ยังคลุมตัวอยู่พร้อมกับตรงไปยังโทรศัพท์บ้านเพื่อโทรขอความช่วยเหลือจาก(ชื่อเพื่อนสนิทคุณ)เพื่อนของคุณ มือไม้ของคุณสั่นไปหมดตอนกดหมายเลขโทรศัพท์
‘ว่าไง(ชื่อคุณ) โทรมามีไรคิดถึงหรอ’
‘คิดถึงจะแย่อยู่แล้ว’คุณพูดเสียงสั่นเหมือนคนจะร้องไห้
‘เฮ้ย เป็นไรป่ะวะเสียงสั่นๆนะ’
‘บอกเพื่อนไปสิฮะ ว่าไม่ได้เป็น-อะ-ไร’คุณตัวแข็งทื่อเมื่อจุนฮงมายืนชิดข้างหลังและเอาหน้าหล่อๆมาเกยไหล่ของคุณไว้ ‘บอกไปสิ’ เขาย้ำอีกครั้ง
‘คือว่า ตู๊ดๆๆ..!’จุนฮงกดตัดสายทิ้งไปแล้ว เขาอุ้มคุณจนตัวลอยขึ้นจากพื้นจากนั้นจึงไปนั่งตรงโซฟาและวางคุณลงบนตักของเขา
‘ให้ตายสิ ผ้าห่มนี่เกะกะจริงๆเลย’
‘อย่าเอามันออกนะ ฉันหนาว!’
‘หืม..~’
‘ฉันบอกว่าฉันหนาวไง’คุณตอบเสียงแผ่ว
‘โอเค ไม่เอาออกก็ได้ว่าแต่ผมยังไม่รู้ชื่อพี่เลย’คุณเบือนหน้าหนีจุงฮงแต่เขาก็จับหน้าของคุณให้หันมาสบตาของเขา
‘ถามว่าชื่ออะไร’ตาของคุณแดงเหมือนคนจะร้องไห้คุณจ้องเขาก่อนจะเบือนหน้าไปทางอื่น
‘ไม่บอกก็ไม่เป็นไร งั้นผมเรียกว่าพี่สาวนะ’เขาหัวเราะเบาๆและจูบที่แก้มของคุณหนึ่งทีก่อนจะเอื้อมมือไปกดรีโมตเปิดทีวี
‘นายเป็นโรคจิตรึเปล่า’
‘หืม น่าหล่อๆแบบนี้จะเป็นโรคจิตได้ไงฮะ’
‘ฉันเจอนายสลบอยู่ตรงป้ายรถเมย์ เนื้อตัวมอมแมม’
‘ทะเลาะกับพ่อเลยหนีออกจากบ้าน ไม่มีไรหรอก’
‘นายควรกลับไปคุยกับพ่อนะ ไม่ใช่มาอาศัยอยู่บ้านฉันแล้วคิดจะทำไม่ดีไม่ร้ายแบบนี้ ฉันกลัว’น้ำตาของคุณไหลออกมา ตอนนี้หน้าของจุนฮงดูเศร้ามากเขาใช้นิ้วโป้งปาดน้ำตาบนแก้มของคุณออก
‘อย่าร้องสิฮะ ผมไม่ใช่โรคจิตหรืออะไรทั้งนั้นผมแค่ไม่อยากให้ใครรู้ว่าผมอยู่ที่ไหน ให้ผมอยู่ด้วยสักพักได้ไหมฮะ’
‘……….’
‘ผมสัญญาว่าจะเป็นเด็กดี ถึงผมจะไม่ได้เรียนลูกเสือ แต่ขอสาบานด้วยเกียรติของ..เอ่อ..’
‘ของอะไร’
‘ช่างมันเถอะฮะ แต่ผมสัญญาจริงๆ ให้ผมอยู่ด้วยคนน้า~’จุนฮงเอาหัวซบลงที่ไหล่ของคุณและกระชับกอดแน่นขึ้น
‘รู้แล้วๆ อย่าส่ายไปมาได้ไหมฉันเวียนหัว’
‘ยอมให้ผมอยู่ด้วยแล้วใช่ไหม’
‘อืม’
‘Yesssss รักพี่สาวจังเลย’
‘แต่มีข้อห้ามนะ ห้ามลวนลาม ห้ามแตะเนื้อต้องตัว ห้ามมองด้วยสายตาหื่นกาม ห้ามขึ้นไปบนเตียง ห้ามๆๆๆๆ’
‘เยอะจังแต่เอาเป็นว่าจะจำไว้แล้วกันฮะ’
‘จำอย่างเดียวไม่ได้ต้องทำด้วย!’
‘*--*ครับผม’
‘บอกว่าห้ามทำสายตาหื่นกามไง’
‘หื่นกามตรงไหน นี่มันสายตาแห่งความรักของจุนฮงที่มีให้พี่สาวเลยนะ’
‘อีกอย่างฉันไม่ได้ให้นายอยู่ที่นี่ตลอดหรอกนะอาทิตย์นี้ฉันยุ่งทุกวันเลย เพราะฉะนั้นอาทิตย์หน้าฉันจะพานายไปส่งที่บ้าน ตกลงตามนี้นะ’
‘อืม อาทิตย์หนึ่งก็ยังดี เอาเป็นว่าตกลงฮะ’
‘เอาล่ะทีนี้ปล่อยฉันลง’จุนฮงค่อยๆปล่อยคุณให้ยืนบนพื้นและทำหน้าตาทะเล้น
‘ไม่ต้องมาทำหน้าทะเล้น ไม่น่ารักหรอกย่ะ ฉันจะไปอาบน้ำนายนั่งนิ่งๆดูโทรทัศน์ไปห้ามลุกไปไหนเด็ดขาดเข้าใจไหม’
‘Yesser!’
คุณรีบไปอาบน้ำแต่งตัวทันทีเพราะวันนี้คุณนัดกับเพื่อนไว้เรื่องการจัดแสดงผลงานของมหาวิทยาลัยประจำปี และตอนนี้มันก็สายมากแล้วด้วย
‘นี่จุนฮง’คุณเรียกจุงฮงในขณะที่เขากำลังนั่งดูโทรทัศน์อยู่ที่เดิมตามคำสั่งของคุณ
‘ว่าไงฮะ’
‘ฉันต้องไปมหาลัยแล้ว ในตู้เย็นมีข้าวกับกิมจิอยู่ ยังไงเอามาอุ่นกินไปก่อนนะฉันจะกลับมาตอนมืดๆหน่อยเดี๊ยวซื้อของกินมาฝาก’
‘โอเคฮะ กลับไวๆนะ’
‘อยู่คนเดียวกลัวผีหรอ’
‘เปล่าฮะ คิดถึง’
‘-////- เจ้าเด็กบ้า ฉันไปแล้วนะ’ เป็นครั้งแรกที่คุณมีความรู้สึกไม่อยากออกจากบ้านไปไหน เป็นเพราะอะไรกันนะ เจ้าเด็กที่ชื่อจุนฮงงั้นหรอ ไม่มั้งคงรู้สึกไปตามอารมณ์ของสาวโสดนั่นแหละแต่เดี๊ยวนะถ้ารู้สึกแบบนี้ก็หมายความว่าคุณหวั่นไหวกับเจ้าเด็กนั่นน่ะสิ เด็กที่คุณพึ่งรู้จักได้แค่ไม่กี่ชั่วโมง!คุณแทบจะเอาหัวโขกกำแพงเลยทีเดียว ทำไมถึงได้ใจง่ายขนาดนี้นะ
‘แกวันนี้แกแปลกๆนะเนี่ย นั่งเหม่อทั้งวันเลย เมื่อเช้าก็โทรมาหาฉันพูดจาไม่รู้เรื่องเลยไม่สบายป่ะวะ’เพื่อนสนิทของคุณถามขณะที่กำลังนั่งกินข้าวเย็นกันอยู่
‘ปะ..เปล่านี่ สบายดี’
‘เมื่อเช้าโทรมามีเรื่องไรป่าว ฉันได้ยินเสียงผู้ชายด้วย เป็นห่วงแทบแย่เกือบจะบุกไปบ้านแกแล้วถ้าไม่ติดว่าแกมาถึงมหาลัยซะก่อน’
‘ห๊ะ..ไม่มีอะไรทั้งนั้นแหละ ผู้ชงผู้ชายอะไรกัน หูฝาดรึเปล่าฉันก็แค่คิดถึงแกเลยโทรไปหา แค่นี้โทรไม่ได้ใช่ป่ะ’
‘มีพิรุธนะแก’
‘พิรุธอะไร ฉันปกติดีย่ะ’
‘เอ้อ เชื่อก็ได้ ว่าแต่วันนี้ฉันขอไปนอนด้วยได้ป่ะวะ แม่กับพ่อไปต่างจังหวัดอ่ะอยู่คนเดียวมันเหงา’
‘ไม่ได้!!...เอ่อ....ฉันหมายถึงไม่ได้ก็เพราะว่าพ่อฉันเขาพึ่งมาจากบ้านต่างจังหวัดเมื่อวานเพื่อมาดูฉันอ่ะ แกอยู่ไม่ได้หรอก’
‘อ่อ งั้นหรอ เออๆไม่เป็นไร ยังไงวันนี้ก็กลับบ้านดีๆนะแก แล้วว่างๆจะแวะไปสวัสดีพ่อแกนะ’
‘ไม่ต้องก็ได้มั้ง’
‘ว่าไงนะ’
‘ไม่มีไรๆ กลับบ้านไปเหอะแก บาย~’ หลังจากที่เพื่อนรักของคุณกลับไปแล้วคุณก็ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่การโกหกนี่มันตื่นเต้นจริงๆ คุณเผลอแสดงอาการมีพิรุธออกไปตั้งหลายครั้ง แต่หวังว่าเพื่อนรักของคุณจะไม่สงสัยอะไรนะ วันนี้คุณทำงานเสร็จเร็วกว่าปกติเพื่อนกับอาจารย์เลยอนุญาตให้คุณกลับบ้านก่อน คุณแวะตลาดเพื่อซื้อของไปทำกับข้าวให้จุนฮงกินกว่าจะถึงบ้านก็มืดค่ำพอดี คุณเปิดประตูเข้ามาในบ้านและพบว่าในบ้านทั้งเงียบและมืดเหมือนตอนที่คุณอยู่คนเดียวไม่มีผิด
‘จุนฮง...’คุณเดินไปดูทุกที่ในบ้านจนทั่วแต่ก็ไม่เจอ คุณรู้สึกใจหายและเหมือนน้ำใสๆกำลังไหลออกมาจากในตา
‘จุนฮงนายอยู่ไหน’คุณเรียกหาเขาพร้อมกับน้ำตาที่ไหลลงมาไม่หยุด คุณตัดสินใจออกไปดูที่สวนหลังบ้านและพบเข้ากับร่างสูงที่นอนหลับอยู่ตรงเสื่อผืนใหญ่ คุณเดินเข้าไปและตีที่หน้าอกของเขาแรงๆ
‘โอ้ยๆพี่สาวตีผมทำไมฮะ อ่าวแล้วนี่ร้องไห้ทำไม’จุงฮงรวบมือของคุณไว้และดึงคุณเข้ามาในอ้อมกอด ‘หาผมอยู่หรอฮะ’เขาหัวเราะเบาๆและกระชับกอดแน่นขึ้น คุณชักสับสนกับความรู้สึกของตัวเองซะแล้วนี่คุณร้องไห้เพราะเขาหรอ คุณร้องไห้เพราะกลัวเขาหายไปจริงๆใช่ไหม คุณรู้สึกว่าตัวเองนี่ช่างงี่เง่าจริงๆ
‘ไม่ใช่สักหน่อย’คุณรีบเช็ดน้ำตาและลุกขึ้นเดินเข้าไปในบ้านเพื่อนไปทำอาหารทันที
‘จุนฮงเปิดไฟให้ที’เขาเดินไปเปิดไฟตามคำสั่งของคุณและนั่งลงที่โต๊ะมองคุณทำอาหาร
‘ทำอะไรกินฮะ’
‘ฉันทำกับข้าวไปค่อยเก่งหรอกนะ เลยซื้อปลามาทอดกับซื้อซุปสาหร่ายมา นายกินได้รึเปล่า’
‘ได้ฮะ’จุนฮงตอบพร้อมกับเอามือเกยคางแล้วยิ้มให้คุณ
‘เมื่อตอนกลางวันนายได้กินข้าวหรือเปล่า แล้ววันนี้ได้ออกไปไหนมาไหม’
‘ผมกินกล้วยไปหวีหนึ่งฮะ แล้ววันนี้ก็ออกไปซื้อเสื้อผ้าที่ตลาดมา เออพี่ฮะผมเอาเสื้อผ้าในเครื่องไปตากให้แล้วนะ’
‘นายว่าไงนะ!’คุณวางมีดที่กำลังหั่นผักลงและหันมาถามเขา
‘ผมตากผ้าที่อยู่ในเครื่องให้แล้ว’เขาย้ำอีกที
‘จุนฮง!ในเครื่องนั่นมีแต่เสื้อผ้าของฉัน ชุดชั้นในและเอ่อ..เสื้อผ้าผู้หญิงทั้งนั้น’
‘ฮะ’จุนฮงยิ้ม ‘เห็นตัวเล็กๆแบบนี้ไม่คิดว่าจะใส่คัพ B เลย’เขาหัวเราะคิกคักและเดินไปนั่งหน้าทีวี
‘ย่าส์!เจ้าเด็กบ้า เดี๊ยวเอามีดจิ้มให้ตายเลย’
‘ถ้าผมตายพี่ก็เป็นม่ายสิฮะ’
‘-///- จะบ้าหรอ ฉันกับนายไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย’
‘อยากเป็นไหมล่ะฮะ ตอนนี้ผมอยากแล้วนะ’
‘พูดอะไรน่ะห๊ะ พอได้แล้ว’คุณแทบจะกลั้นยิ้มไว้ไม่ไหวอยู่แล้วนะ
หลังจากกินมื้อค่ำจนเสร็จคุณก็ต้องมานั่งคิดหนักว่าคืนนี้จะให้จุนฮงนอนตรงไหนดี เจ้าเด็กนี่ไว้ใจไม่ได้เลยถ้าคืนนี้เกิดคึกปีนขึ้นมาปล้ำคุณ คุณจะทำยังไง
‘คิดอะไรอยู่หรอฮะ’
‘กำลังคิดว่าจะให้นายนอนตรงไหน’
‘นอนข้างบนกับพี่ไง คิดไรเยอะแยะ’
‘ฉันเป็นผู้หญิง นายเป็นผู้ชายจะนอนด้วยกันได้ยังไง’
‘ทำไมจะนอนด้วยกันไม่ได้ ผู้หญิงนอนกับผู้ชายก็ถูกแล้วนี่ฮะ’
‘ฉันไม่ได้หมายความว่านอนแบบนั้นนะจุนฮง’
‘แล้วจะให้ผมนอนไหน ถ้าเป็นแบบเมื่อคืนผมไม่นอนนะ พื้นมันแข็ง ผ้าห่มก็บาง อากาศก็หนาว ผมเจ็บหลังและปวดตัวๆมากเลยเนี่ยเหมือนกระดูกจะทิ่มออกมาเลยฮะ พี่สาวคิดดูนะถ้าเกิดว่ากระดูกไขสันหลังผมเกิดหักขึ้นมาผมจะกลายเป็นอัมพาตเลยนะแล้วทีนี้ใครจะรับผิดชอบ พี่สาวต้องเลี้ยงดูผมไปตลอดชีวิตพี่สาวยอมหรอฮะ แล้วถ้าเกิดว่ามีโรคแทรกซ้อนอย่างโรคเบาหวานหรือไขมันอุดตันเส้นเลือดจะทำไง เผลอๆคืนนี้ฟ้าผ่าหัวใจวายตายกันพอดี’
‘เยอะเนอะ...... โซฟาก็เล็กเกินไปสำหรับนายอีก งั้นเอางี้นายขึ้นไปนอนข้างบนแล้วกัน’
‘Victory!’จุงฮงตะโกนออกมาพร้อมทำหน้าภาคภูมิใจสุดๆ
‘ส่วนฉันจะลงมานอนตรงโซฟาเอง’ครางนี้คุณยิ้มอย่างสะใจใส่เขาพลางสะบัดผมแล้วเดินเริดๆเข้าห้องน้ำไป รู้จัก(ชื่อคุณ)น้อยไปซะแล้วจุนฮง
รุ่งเช้าคุณตื่นมาด้วยใบหน้าสดใสเพราะเมื่อคืนนี่หลับสบายสุดๆหลับสนิทแบบไม่มีใครรบกวนคุณลุกขึ้นยืดขาลงจากโซฟาและ ‘อุ้ก!’เสียงทุ้มๆดังขึ้นเมื่อคุณเอาเท้าเหยียบลงไป
‘เฮ้ จุนฮงนายมานอนที่พื้นทำไมเนี่ย’
‘ก็พี่สาวลงมานอนข้างล่างแบบนี้ จะให้ผมทนนอนสบายอยู่คนเดียวได้ไง’
‘อ้าวก็ไหนบอกนอนข้างล่างแล้วจะปวดตัว กระดูกสันหลังหักเป็นอัมพา..!’
‘พอแล้วๆฮะ จุนฮงแข็งแรงจะตายไม่เป็นโรคอะไรแบบนั้นหรอกฮะรับรองจะอยู่จนลูกของเราโตเลยล่ะ’
‘-///- เพ้อเจ้อแต่เช้าเลยนะ’
‘พูดจริง’
(เสียงโทรศัพท์ - เป็นจั๋งได๋น้อความฮัก เป็นจั๋งได๋น้อความฮัก
ที่เคยหอมเคยกอด คิดฮอดแล้วหนาวหัวใจ)
‘นั่นเสียงโทรศัพท์พี่หรอฮะ’
‘แฮ่ๆ’คุณรีบกดรับโทรศัพท์ทันที ‘ฮัลโหล อ่อๆพี่ฮิมชานนี่เองมีจั๋งได๋ก็เว่ามาโลด’
(มื้อนี้พี่บ่อยู่ทำงานกับเจ้าเด้ แต่พี่ฝากงานไว้กับอ้ายยงกุกแล้ว ยังไงเดี๊ยวจะให้อ้ายยงกุกไปรับที่บ้านแล้วกัน)
‘เฮ้ย บ่เป็นหยัง เดี๊ยวน้องไปมหาลัยเอง’
(บ่ทันแล้ว อ้ายบังมันพึ่งออกไปเมื่อกี้นี้เอง รอรับมันด้วยเด้อ มื้อนี้พี่ติดธุระด่วนจริงๆมีบางอย่างต้องเฮ็ด คงอยู่ช่วยเจ้าบ่ได้)
‘บ่เป็นหยังดอกอ้าย แค่นี้เด้อ’หลังจากวางสายเสร็จจุนฮงก็มอบจุดมากมายแทนความรู้สึกให้กับคุณ……………………………………..
‘มีหยัง เอ้ย มีอะไรรึเปล่าจุนฮง มองหน้าฉันทำไม’
‘เปล่าหรอกฮะ ผมไม่เคยได้ยินอ่ะ ภาษาอะไรหรอฮะ’
‘ภาษาถิ่นน่ะ อยากพูดเป็นหรอ’เขาพยักหน้า
‘ไว้ว่างๆฉันจะสอนนะ’คุณบอกพร้อมกับยีผมสีน้ำเงินของเขาที่เริ่มจะกลายเป็นสีควันบุหรี่ก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป หลังจากจัดการทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยแล้วเสียงกริ่งหน้าบ้านของคุณก็ดังขึ้น ไม่ต้องสงสัยเลยว่าใครมา
‘อรุณสวัสดิ์ค่ะพี่ยงกุก’คุณยิ้มจนแก้มแทบปริเพราะบังยงกุกเนี่ยเป็นรุ่นพี่ในมหาลัยที่คุณปลื้มสุดๆเลยล่ะ
‘อื้ม พี่มารับไปมหาลัย วันนี้งานเยอะหน่อยนะ’
‘ไหวอยู่แล้วค่ะ (ชื่อคุณ)ซะอย่าง’
‘อยู่บ้านคนเดียวหรอ’
‘เอ่อ..ค่ะอยู่คนเดียว’ตอนนี้อยู่คนเดียวเพราะคุณให้จุนฮงไปซ่อนตัวอยู่ในตู้เสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว ตอนแรกเขาไม่ยอมแต่คุณก็ขู่จนเขายอมไปซ่อนจนได้
‘ไปกันเลยไหมคะ’
‘ป่ะ’ยงกุกพยักหน้าพร้อมกับเอื้อมมือมากุมมือของคุณไว้ มือของพี่ยงกุกอบอุ่นมากๆจนคุณจินตนาการไปว่าอ้อมกอดของเขาจะอุ่นขนาดไหน ฝ่ายจุนฮงที่แอบแง้มประตูตู้เสื้อผ้าดูอยู่ถึงกับหน้าเสียเลยทีเดียว ไอผู้ชายคนนั้นมันเป็นใครทำไมถึงมาจับมือของคุณด้วยท่าทางสนิทสนมแบบนั้น...!
ที่มหาวิทยาลัย
คุณทำงานนิทรรศการของมหาลัยทั้งวันจนไม่มีเวลาจะกินข้าวหรือแม้กระทั่งโทรไปหาจุนฮงก็ตาม ตกเย็นบังยงกุกจึงชวนคุณไปกินข้าวแถวๆมหาลัย
‘หมดแรงเลยล่ะสิ’
‘ค่ะ ปวดตัวไปหมดเลยอ่า~’
‘พรุ่งนี้พี่ให้หยุดหนึ่งวันเอาไหม?’
‘โอ้ย ไม่เป็นหรอกค่ะพี่ ถ้า(ชื่อคุณ)หยุดงานก็จะช้าลงไปอีก ไม่ต้องห่วงค่ะ’^^
‘พี่มีอะไรจะถาม’
‘คะ?’
‘...คบกับพี่ได้ไหม...’
บังยงกุกพาคุณมาส่งบ้าน ระหว่างทางกลับคุณกับเขาแทบไม่ได้พูดกันเลยสักคำเพราะคุณเขินอายมากๆ คุณไม่นึกไม่ฝันเลยว่าคนที่คุณแอบชอบจะมาขอคุณเป็นแฟนแบบนี้ ส่วนคำตอบที่คุณบอกกับเขาไปคือ ‘ตกลง’ คุณตกลงคบกับบังยงกุกไปแล้ว!อยากจะกู่ร้องให้ทั่วสวนสัตว์
‘ถึงบ้านแล้วล่ะแฟนของพี่’
‘-////- อ่า ถึงแล้วหรอคะ’
‘นี่ ทำไมต้องทำหน้าแดงขนาดนั้นด้วยล่ะ ตลกจังเลย’
‘พี่ว่าหน้าฉันตลกหรอคะ’ คุณทำหน้างอนใส่เขา
‘โอ๋ ไม่เอาไม่งอนนะ’ เขาเอื้อมมือมาหยิกแก้มแดงๆของคุณเบาๆคุณกับเขาสบตากันและเหมือนมีแรงดึงดูดอะไรบางอย่างที่ทำให้ใบหน้าของคุณและเขาค่อยๆเลื่อนเข้าหากันเรื่อยๆ.....เรื่อยๆและ ก๊อกๆ! กระจกรถฝั่งของคุณถูกเคาะอย่างดังและคนที่เคาะอยู่นั่นก็คือจุนฮง!!
‘พี่สาว จะลงมาได้รึยังฮะ’
‘นั่นใครน่ะ’
‘อ่ะเอ่อ..เด็กนี่คือเอ่อ...น้องชายค่ะน้องเขาพึ่งมาจากบ้านต่างจังหวัด’
‘พี่พึ่งรู้นะว่าเรามีน้องชายด้วย’
‘อ่อ ฮ่าๆมีค่ะแต่ไม่ใช่น้องแท้ๆ’คุณปั้นยิ้มด้วยสีหน้ากังวลสุดๆ ‘เอ่อ..กลับบ้านดีๆนะคะพี่ยงกุก’
‘โอเคจ่ะ เดี๊ยวคืนนี้พี่โทรหานะ’
‘ได้ค่ะ ^^’
หลังจากบังยงกุกกลับไปคุณก็รีบเดินดุ่มๆเข้าบ้านโดยไม่สนใจเสียงของจุนฮงที่ตะโกนโหวกเหวกโวยวายและเอาแต่ถามว่าพี่ยงกุกคือใครชื่ออะไรทำไมถึงมาส่งคุณที่บ้านแล้วเหตุการณ์ในรถเมื่อกี้คืออะไร
‘พี่สาว ทำไมไม่ตอบผมมาล่ะฮะอย่าเงียบสิ’จุนฮงเดินเข้ามากอดคุณจากด้านหลังและจูบลงบนต้นคอของคุณเบาๆ
‘อย่าสิจุนฮง ไม่มีอะไรหรอก พี่ยงกุกเขาเป็นรุ่นพี่ฉันเอง’คุณสะบัดเขาออกก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป หลังจากอาบน้ำเสร็จคุณก็เดินออกไปนั่งที่ชิงช้าในสวนหลังบ้านเพื่อโทรหาบังยงกุก คุณรู้สึกว่าพี่ยงกุกมีความเป็นผู้ใหญ่มาก เขาดูอบอุ่นและบางทีก็ยังปล่อยมุขตลกๆจนทำให้คุณขำออกมา ผ่านไป1อาทิตย์ตอนเช้าตื่นนอนกินข้าวพร้อมจุนฮงตอนกลางวันไปมหาลัยทำงานกับพี่ยงกุกและกลับมาดึกๆก็นั่งคุยกับพี่ยงกุกอีกจนจุนฮงอดน้อยใจไม่ได้ที่คุณไม่ให้ความสนใจเขาเลย
‘ฮ่าๆๆ จริงหรอคะ พี่ไปทำกับพี่ฮิมชานอย่างนั้นได้ไงอ่ะ น่าสงสารเขาออก’
‘พี่สาวฮะ จุนฮงหิวจังเลย’
‘รอแป๊ปหนึ่งนะคะพี่ยงกุก...’คุณเอาโทรศัพท์ออกจากหูและหันหน้ามาหาจุนฮง
‘บนชั้นมีรามยอนอยู่นายต้มน้ำทำกินเองได้ไหม ฉันไม่ว่างทำกับข้าวให้หรอก’
‘พี่สาวไม่รักจุนฮงแล้วหรอ...’
‘นี่จุนฮง..ฉันต้องรักนายอยู่แล้วถึงจะเจอกันไม่กี่วันแต่นายคือ..น้องชายของฉันไง’
‘แต่ก่อนหน้านี้พี่ไม่ได้เห็นผมเป็นน้องชายแน่นอน’
‘พูดอะไรน่ะ อย่ามาไร้สาระได้ไหม’
‘พี่สาวคบกับคนที่ชื่อยงกุกใช่ไหม’
‘นี่นายแอบฟังฉันคุยโทรศัพท์หรอจุนฮง มันจะมากไปแล้วนะ พอเลย นี่ก็ครบหนึ่งอาทิตย์แล้วพรุ่งนี้ฉันว่างและฉันจะพานายไปส่งที่บ้าน’
‘ไม่กลับ!’
‘อย่ามาตะคอกใส่ฉันนะจุนฮง ไปนอนเลยไป’คุณตะคอกใส่เขาและหันไปคุยโทรศัพท์เหมือนเดิม
‘ค่ะพี่ยงกุก ไม่มีอะไรหรอกค่ะ เด็กเอาแต่ใจน่ะ อ๊ะ!’โทรศัพท์ของคุณถูกจุนฮงกระชากไป
‘นี่จุนฮง เอาโทรศัพท์ฉันคืนมานะ!’
‘พี่รู้ไหมว่าผมเจ็บปวดขนาดไหนที่สองสามวันมานี้พี่เอาแต่คุยโทรศัพท์ พี่ไม่ถามผมสักคำว่าผมกินข้าวหรือยัง วันนี้ผมเป็นยังไงบ้าง ผมจะแตะต้องตัวพี่ก็ไม่ได้ พี่ไม่สนใจผมแม้กระทั่งจะมองหน้าผม’จุนฮงกำหมัดแน่นและต่อยมือลงไปบนกำแพงบ้าน
‘นี่หยุดนะจุนฮง!’คุณเข้าไปจับมือเขาไว้ไม่ให้ต่อยกำแพง ‘บ้าไปแล้วรึไง อย่าพูดเหมือนกับว่านายเป็นคนรักของฉันจะได้ไหม เราไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อยนี่!’
จุนฮงหยุดชะงักและค่อยคุกเข่าลงกับพื้น ‘นั่นสินะฮะ เราไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย ถ้าพรุ่งนี้ผมไม่ได้อยู่ที่นี่แล้วพี่สาวคงสบายใจมากกว่านี้ ขอโทษนะฮะที่ทำให้พี่ต้องลำบากใจ’เขาพูดก่อนจะเดินเข้าบ้านไปอย่างเงียบๆ เหลือเพียงคุณที่ใจเต้นแรงอยู่กับเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อกี้ นี่จุนฮง..นายจะบอกว่านายหลงรักฉันหรอ ...
จุนฮงเดินเข้าบ้านและล้มตัวนอนลงบนพื้นข้างโซฟาที่เดิม เขาหลับตาลงและปล่อยให้น้ำตาไหลออกมา ส่วนคุณก็ปีนขึ้นไปนอนบนเตียงใต้ห้องหลังคาเหมือนเดิม ภายในความมืด..หัวใจของคุณว้าวุ่นจนนอนไม่หลับ คุณปีนลงจากเตียงในยามวิกาลเพื่อไปหานมร้อนๆกินจะได้หลับสบายขึ้น ระหว่างที่กำลังจิบนมร้อนอยู่ก็มีวงแขนหนาโอบเข้าที่เอวของคุณ
‘ยังไม่นอนอีกหรอจุนฮง’คุณถาม
‘ผมจะนอนหลับได้ยังไงกัน’
‘พรุ่งนี้นายต้องกลับบ้านได้แล้วนะ’
‘หยุดพูดเรื่องนี้เถอะฮะ ผมไม่อยากได้ยิน…’
‘นายนี่มันดื้อจริงๆเลย’คุณหันหน้าเข้าหาจุนฮงและหยิกแก้มเขาเบาๆ ‘แล้วนี่ใครใช้ให้มากอดบอกแล้วใช่ไหมว่าห้ามน่ะ’จุนฮงจ้องมองใบหน้าของคุณก่อนจะกดจูบลงบนริมฝีปากบางอย่างเบาๆ คุณพยายามจะขัดขืนแต่ยิ่งคุณขยับตัวจุนฮงยิ่งรุกมากขึ้นกว่าเดิม เขาอุ้มคุณขึ้นวางบนเคาท์เตอร์และจับเอวไว้ไม่ให้หนีไปไหน
‘อะ..อื้ม จุนฮงอย่า พอได้แล้ว’คุณเบือนหน้าหนีแต่ก็โดนจุนฮงจับมาจูบอีก ‘อื้ม..! บอกให้พอไง!’คุณปัดแจกันดอกไม้ที่อยู่ใกล้ๆจนมันแตกลงบนพื้น
‘รังเกียจผมรึไง’
‘นายไม่ควรทำแบบนี้ นายยังเด็ก และ...และฉันมีแฟนแล้ว’
‘เด็กงั้นหรอ?หึหึ ผมไม่ใช่เด็กอีกต่อไปแล้ว’รอยยิ้มของจุนฮงเปลี่ยนไป เขายกยิ้มที่มุมปากก่อนจะดันตัวคุณให้นอนลงบนเคาท์เตอร์แล้วปีนขึ้นมาคร่อมตัวคุณไว้
‘ปล่อยนะจุนฮง!’คุณพยายามใช้มือฟาดเขาแต่ก็โดนรวบไปไว้เหนือหัว ตอนนี้ใจของคุณเต้นไม่เป็นส่ำเหมือนหัวใจดวงน้อยๆนี้กำลังจะแหลกสลายด้วยน้ำมือของเด็กที่เคยไร้เดียงสา...
‘พี่ต้องรักผมคนเดียว...........เป็นของจุนฮงนะ’
(ฉากหลังจากนี้จินตนาการกันเอาเองนะคะทุกคน -///-) เรื่องนี้ชักจะยาวแล้วอ่ะ จบตอนนี้เลยได้ไหม จบเถอะค่ะ 5555555555555 หรือจะต่อดี...
ความคิดเห็น