คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : One -
เสียงผู้คนในงานซุบซิบนินทากันไปต่างๆนาๆกับเหตุการณ์ที่กำลังเกิดขึ้นอยู่ในตอนนี้ บนเวทีมีผู้หญิงรูปร่างเซ็กซี่กำลังถือไมค์อยู่ด้วยสีหน้าเรียบนิ่งจนทำให้ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าเธอเริ่มใจไม่ดี
‘ตอบมาสิ!ยืนเงียบอยู่ทำไม’
‘พอสักที!ที่ฉันพูดไปนายยังไม่เข้าใจอีกหรือไงซึงฮยอน เรื่องของเรามันจบแค่นี้แหละ’หญิงสาวพูดใส่ไมค์เสียงดังให้ทุกคนรับรู้และเป็นสักขีพยานว่าเธอกับซึงฮยอนเลิกกันเรียบร้อยหลังจากรักกันมานานกว่า4ปี เธอขว้างไมค์ทิ้งก่อนจะเดินลงจากเวทีพร้อมกับเดินตรงเข้ามาหาเพื่อนสนิทของเธอที่ยืนอยู่ข้างๆเขา
‘ฉันเบื่อเขาแล้ว ถ้าเธออยากได้ก็เอาไปเลยซานดาร่า ดูแลเขาให้ดีๆล่ะ’ว่าจบเธอก็เดินหายออกไปจากชีวิตของเขาตลอดกาล ไม่มีแม้แต่คำล่ำลาหรือคำปลอบโยนเหมือนที่เคยผ่านมาอีกต่อไป
5 year later
‘พระเอกยังไม่มาอีกหรอ คิวของหมอนั่นมันอีก10นาทีข้างหน้านี้แล้วนะ คิดว่าดังแล้วจะทำอะไรก็ได้หรือไง ใครเป็นคนคัดตัวนักแสดงเนี่ย นี่ถ้าฉันไม่ติดธุระต้องไปต่างประเทศนะอย่าหวังเลยว่าจะให้คนแบบนี้มาแสดงหนังที่ฉันเป็นผู้กำกับ!’
‘เอ่อ ผกก.ใจเย็นๆนะคะ’หนึ่งในทีมงานรีบพูดเพราะกลัวว่าผกก.ของเธอจะเหวี่ยงจนต้องยกเลิกกองกลางคันเหมือนหนังเรื่องที่แล้ว
‘ไม่ยงไม่เย็นมันละ รู้ไหมว่ามาสายแล้วคนอื่นเขาก็ลำบากไปหมด มาถึงเมื่อไหร่แม่จะด่าให้เจ็บถึงทรวงในเลยคอยดู’
‘แค่เห็นหน้าก็เจ็บแล้วครับ’
‘นี่เธ...!’
‘เหวี่ยงบ่อยๆเดี๊ยวหน้าจะแก่เร็วนะ ว่าไหมครับผู้กำกับปาร์ค’
‘ทะ..อ่า..เอิ่ม..คือว่า’ปาร์คบอมได้แต่ทำท่ากระอักกระอ่วนเมื่อผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าเธอคือชเวซึงฮยอน อดีตคนรักเมื่อห้าปีก่อนที่เธอไปทำเรื่องเจ็บแสบให้เขาต้องเสียใจเจียนตายจนถึงวันนี้เธอก็ยังรู้สึกผิดไม่หาย
‘สบายดีหรอครับ’
‘ก็...ดีค่ะ แล้วเอ่อ..คุณมาทำอะไรที่นี่หรอคะ’
‘พูดจริงพูดเล่นเนี่ยคุณผู้กำกับ คุณไม่เช็คหรอครับว่าใครเล่นเป็นพระเอกนางเอก’
‘ไหนบอกว่าพระเอกคือคิมอูบินไงยัยมินจี!’
‘คุณคิมอูบินเขาพึ่งได้รับอุบัติเหตุแขนเจ็บจากละครเมื่ออาทิตย์ก่อนอ่ะค่ะ เราเลยต้องเปลี่ยนพระเอกกะทันหัน แต่โชคดีมากเลยนะคะที่ได้คุณท็อปมา คุณท็อปนี่คิวทองมากเลยนะคะผกก. กว่าจะได้ตัวเขามานี่แทบพลิกแผ่นดินเลยนะอีกอย่างสปอนเซอร์กับท่านประธานก็เห็นด้วยที่จะให้เขามาแสดงแทน พวกเราก็เลยแบบ…’
‘แล้วไม่คิดจะโทรไปบอกฉันสักหน่อยหรือไง ฉันอยู่อเมริกานะไม่ได้อยู่ขั้วโลกเหนือถึงจะโทรไปไม่ได้’
‘ผกก.ครับเราจะเริ่มถ่ายกันได้หรือยัง’
‘เอ่อ...รู้แล้วค่ะ มินจีเตรียมกองเริ่มถ่ายทำได้เลย!’
ช่วงเวลาการถ่ายทำยาวนานไปจนถึงเวลา3ทุ่ม ตอนนี้ทุกคนกำลังเก็บของและเตรียมตัวกลับบ้านเว้นปาร์คบอมที่ยังคงนั่งเช็คงานอยู่ด้วยสีหน้าเคร่งเครียด อันที่จริงเธอกำลังแกล้งจดจ่ออยู่กับงานเพื่อหลีกเลี่ยงใครบางคนอยู่ต่างหาก และคนๆนั้นก็กำลังเดินเข้ามาหาเธอก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม
‘ดูผู้กำกับจะตั้งใจกับงานมากเลยนะครับ’
‘นิดหน่อยค่ะ มันเป็นหน้าที่ของฉันอยู่แล้วที่ต้องตรวจงานให้ละเอียดเพื่อให้ไม่มีข้อผิดพลาดตามมาทีหลัง’ปาร์คบอมพูดโดยไม่เงยหน้าขึ้นมามองซึงฮยอนแม้แต่นิดเดียว ‘คุณซึงฮยอนไม่รีบกลับบ้านหรอคะ ไม่สิ..ต้องเรียกว่าคุณท็อปนี่เนอะ’
‘ผกก.อยากจะเรียกชื่อไหนก็เรียกเถอะครับ ผมไม่รู้สึกอะไรอยู่แล้ว’ถึงคำพูดจะดูธรรมดาแต่คำว่าไม่รู้สึกอะไรของเขากลับทำให้เธอรู้สึกเจ็บปวดขึ้นมาในใจ เธอก้มหน้าก้มตาทำงานต่อไปแต่มือกลับสั่นเทาด้วยความเสียใจ ‘ดาร่ากับลูกสาวตัวน้อยของผมคงหลับไปแล้ว เพราะฉะนั้นผมไม่รีบหรอกครับแค่อยากจะมาคุยกับผกก.ซักหน่อย ไม่ได้เจอกันหลายปีสวยขึ้นเยอะเลยนะครับทั้งๆที่อายุก็ปาเข้าไป30แล้ว ไม่คิดจะหาแฟนใหม่บ้างหรอ ได้ข่าวว่าไอหนุ่มนักธุรกิจที่ผกก.ทิ้งผมไปหามันเมื่อ5ปีก่อนเสียชีวิตจากอุบัติเหตุทางรถยนต์นี่ หรือว่ารักมันมากจนไม่อยากจะคบกับใครอีก ยึดมั่นในความรักจังเลยนะครับ’ปาร์คบอมเพียงแค่นั่งก้มหน้าเงียบๆเพราะรู้ดีว่าเขากำลังโกรธและประชดประชันในสิ่งที่เธอเคยทำกับเขาไว้เมื่อ5ปีก่อน
‘ฉันเสียใจ ขอตัวก่อนนะคะฉันจะกลับบ้านแล้ว’เธอพยายามจะเดินหนีแต่เขากลับคว้ามือเอาไว้ก่อน แรงบีบที่ข้อมือทำให้เธอรู้สึกเจ็บและเริ่มโมโหในความงี่เง่าของเขาบ้างแล้ว ‘ฉันเข้าใจความรู้สึกคุณดี ถ้ามีอะไรจะคุยก็ให้ไปคุยกันในที่ส่วนตัวไม่ใช่ที่ทำงานที่มีลูกน้องของฉันอยู่เยอะแยะแบบนี้’
‘กลัวคนอื่นเขาจะรู้หรือไงว่าเราเคยคบกัน’
‘ใช่ค่ะ ฉันกลัวเพราะคุณเองก็ถือเป็นลูกน้องของฉันเหมือนกัน ถ้าคนอื่นรู้พวกเขาจะนับถือฉันน้อยลงอีกอย่างคุณเองนั่นแหละที่จะเป็นข่าวเสียๆหายๆ ไม่กลัวลูกเมียจะคิดมากหรอคะ!’
‘ผมจะไปส่งคุณที่บ้าน’
‘วะ...ว่าไงนะ’
‘ขอโทษครับที่พูดไม่ดี ผมจะไปส่งผกก.ที่บ้านเอง ตามมาสิครับผมเอารถมา’
บรรยากาศภายในรถเป็นไปอย่างอึดอัด ชเวซึงฮยอนตีสีหน้านิ่งมาตลอดทั้งทางจนทำให้เธออึดอัดแทบจะขาดใจแต่ถึงจะเป็นแบบนี้ภาพความทรงจำเก่าๆที่เขาและเธอเคยอยู่ด้วยกันก็ย้อนกลับมาจนเธออดยิ้มไม่ได้ เมื่อก่อนซึงฮยอนทั้งน่ารักแล้วก็ตลกโปกฮาเหมือนคนบ้าขัดกับหน้าตาที่หล่อเหลาซึ่งแตกต่างจากตอนนี้อย่างสิ้นเชิง สิ่งที่เธอทำลงไปทำให้รอยยิ้มและเสียงหัวเราะของเขาหายไปตลอดกาล ตลอดหลายปีที่ผ่านมีคนคอยส่งข่าวให้เธอเสมอว่าชเวซึงฮยอนต้องใช้ชีวิตอย่างลำบากและมุ่งมั่นหางานดีๆทำจนได้มีโอกาสเข้ามาทำงานในวงการบันเทิงและมีชื่อเสียงโด่งดังจากนั้นก็สร้างข่าวช็อคโลกโดยการตัดสินใจแต่งงานกับซานดาร่าเพื่อนที่เคยสนิทของเธอและมีลูกตัวเล็กน่ารักด้วยกันเมื่อปีก่อน ซึ่งตอนนั้นฉันก็ดีใจที่เขาลืมฉันได้และสร้างครอบครัวกับเพื่อนสนิทที่ฉันรักมากที่สุดแต่การที่ได้มาเจอเขาในวันนี้ทำให้ฉันรู้สึกเสียใจและดีใจในเวลาเดียวกันที่ได้กลับมาเจอกันอีกครั้ง ไม่รู้ว่าการเจอกันครั้งนี้จะเกิดอะไรขึ้นบ้างแต่ก็ยังหวังว่าเราจะทำงานร่วมกันได้แบบไม่มีปัญหา ความจริงคงไม่มีใครอยากเลิกกับคนที่รักกันมาตั้งนานหรอกเว้นแต่ฉันก็มีความจำเป็นส่วนตัวที่ไม่อาจบอกเขาได้
‘ซานดาร่า...สบายดีหรอคะ’
‘สบายดีครับ ผมทำงานหนักเพื่อให้เธอกับลูกได้อยู่อย่างสบายถ้าขาดดาร่าไปผมคงอยู่ไม่ได้ เพราะตลอดหลายปีที่ผ่านมาเธอเป็นคนเดียวที่คอยอยู่เคียงข้างผมเสมอโดยไม่หวังอะไรตอบแทนแล้วก็ดีใจมากที่ได้มีฮานะลูกสาวตัวเล็กๆของเรา ถ้าว่างๆอยากจะแวะไปหาพวกเขาก็โทรบอกผมได้นะครับ’ปาร์คบอมก้มหัวตอบรับพร้อมรอยยิ้มเศร้า เธอควรจะดีใจไม่ใช่หรอที่เขาดูมีความสุขเมื่อพูดถึงดาร่ากับลูกสาวตัวน้อย เธอควรจะตัดใจได้ตั้งนานแล้ว...
………………………………
วันนี้เป็นวันหยุดสุดสัปดาห์คนส่วนใหญ่จะนอนพักอยู่บ้านไม่ก็ไปเดินเล่นในห้างกับครอบครัวแต่ปาร์คบอมเลือกที่จะตื่นแต่เช้าและมาวิ่งออกกำลังกายที่สวนสาธารณะ ช่วงนี้เป็นฤดูใบไม้ผลิดอกซากุระสีชมพูเบ่งบานอยู่บนต้นไม้ที่หนาและแข็งแรงเรียงตามถนนเป็นร้อยๆต้น กลีบดอกปลิวไปมาตามสายลมเหมือนกับว่าเธอกำลังวิ่งอยู่บนสวรรค์ก็ไม่ปานถ้ามีเพลงประกอบอีกนิดคาดว่าคงจะคล้ายๆกับหนังอินเดียที่นางเอกวิ่งยักหัวไปมาพร้อมกับร้องเพลงเสียงสูงๆอย่างกะใครไปเหยียบโดนเท้า
‘บอมอนนี่!!~~’ฉันจำเสียงๆนี้ได้ดี ในเวลางานเธอจะเรียกฉันด้วยความเคารพในฐานะหัวหน้าผกก.แต่พอนอกเวลางานที่ได้เจอกันยังกับว่าเธอเป็นแฟนคลับตัวยงของฉันงั้นแหละเสียงดังแปดหลอดตลอดงาน ยัยมินจีกำลังวิ่งตรงมาทางนี้พร้อมกับเด็กหนุ่มตัวสูงที่ฉันคิดว่าน่าจะเป็นเด็กฝึกงานใหม่ในกองถ่าย
‘มาเดตกันหรอเธอสองคน’
‘ปะ..ป่าวๆๆค่ะ เดตเดิดอะไรไม่ใช่นะคะอนนี่ อย่าเข้าใจผิดสิคะ’
‘ฉันยังไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย ไม่ได้มาเดตแล้วมาทำอะไรกันล่ะ’
‘ก็ผกก.สั่งให้มาดูโลเคชั่นที่มีต้นไม้สวยๆเพื่อจะถ่ายทำฉากต่อไปไม่ใช่หรอคะ หนูกับพี่ตากล้องซึงรีกะจะมาดูสถานที่ด้วยกันแต่พี่ซึงรีดันส่งอีตานี่มาซะได้’มินจีทำหน้างอพร้อมกับชี้มือไปที่เด็กหนุ่มผมบลอนด์ข้างๆที่ตัวสูงและหน้าตาน่ารักมากๆด้วย
‘อ่อชื่ออะไรล่ะเรา’
‘หวังอี้ป๋อครับ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยครับผม!’เด็กหนุ่มโค้งเก้าสิบองศาพร้อมรอยยิ้มเท่ๆนี่ถ้าไม่กลัวคนอื่นจะหาว่ากินเด็กแม่ลากเข้าป่าไปแล้วนะจริงๆ
‘ฝากเนื้อฝากตัวอะไรกันตาบ้า อนนี่เป็นของฉันคนเดียวนะ’- -*
‘พวกเธอนี่ขยันกันจังเลยนะขนาดวันหยุดยังอุสส่าห์มาทำงาน ยังไงก็ไปทำงานเถอะฉันไม่กวนแล้ว เดี๊ยววิ่งอีกสักสองสามรอบแล้วก็กลับ โชคดีเด็กๆ’
‘อ่า~ ขอบคุณมากนะคะอนนี่~’มินจีโค้งเก้าสิบองศาพลางชำเลืองตามองอี้ป๋อที่ยืนอยู่ข้างๆเมื่อเห็นว่าเขาไม่ได้ก้มหัวเหมือนกัน เธอก็จับหัวเขากดลงก่อนจะบ่นงุบงิบว่าจะฆ่าให้ตายอะไรประมาณนี้
หลังจากสูดอากาศบริสุทธิ์ตอนเช้าจนเต็มปอดแล้วตอนบ่ายฉันก็แต่งตัวออกมาเดินเล่นในตรอกใกล้มหาลัยโซลที่มักจะมีนักศึกษามาเปิดบูทเล็กๆขายของในวันหยุดเสมอ ฉันแวะเข้าไปในร้านกาแฟเล็กๆที่ครั้งหนึ่งเคยมีความทรงจำระหว่างฉันกับซึงฮยอนและดาร่าอยู่ สภาพร้านไม่เปลี่ยนไปมากนักมีแค่ต้นเมเปิ้ลเทียมต้นใหญ่กลางร้านที่เพิ่มเข้ามา ใจจริงแค่จะแวะมาซื้อกาแฟสักแก้วแล้วจะกลับแต่สายตาดันไปสบเข้ากับดวงตากลมสีน้ำตาลที่กำลังสั่นไหว ไม่ผิดแน่....ซานดาร่ากำลังจ้องมาที่ฉันและข้างๆก็คือสามีของเธอ...ซึงฮยอน
เขาสองคนเดินเข้ามาหาฉันก่อนที่เราจะโค้งให้กัน ใบหน้าของซานดาร่ายังดูสวยและงดงามอยู่เสมอแต่สีหน้าลำบากใจนั่นมันทำให้ฉันรู้สึกอึดอัดใจเหลือเกิน
‘ไม่ได้เจอกันนานเลยนะดาร่า’
‘จ่ะ เธอ...สวยขึ้นมากเลยนะ...ปาร์คบอม’
‘อ่า~แล้วพวกคุณสองคนมาทำอะไรกันหรอคะ’
‘วันนี้เป็นวันพิเศษน่ะครับ ครบ2ปีที่เราแต่งงานกัน’เขาบอกพร้อมกับเลื่อนมือไปกุมมือซานดาร่าไว้ ‘เรากำลังจะกลับกันแล้ว ฮานะรออยู่ที่บ้านกับพี่เลี้ยงเด็ก อืม...คุณอยากจะไปเล่นกับฮานะไหมล่ะครับ’
‘ไว้วันหลังดีกว่าค่ะ วันนี้เป็นวันครบรอบของคุณสองคนน่าจะฉลองกันแค่คนในครอบครัวมากกว่า ยังไงยินดีด้วยนะคะ’
‘ขอบคุณครับ’พวกเราโค้งให้กันอีกครั้งก่อนที่เขาจะเป็นฝ่ายเดินจูงมือดาร่าออกไปเหลือเพียงแค่ฉันที่ยืนนิ่งแบกรับความรู้สึกเจ็บปวดในใจ ฉันน่ะ...ยังรักคุณอยู่นะ
ความคิดเห็น