ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ลำดับตอนที่ 6
เช้าสุดสัปดาห์
ฉันนอนเกลือกกลิ้งอยู่บนเตียงประมาณสามสิบแปดตลบได้ บางทีอาจมากกว่านั้น วันหยุดทั้งที ทำไมที่บ้านถึงได้ดูวุ่นวายกันจังเลยนะ ฉันซึ่งนอนทนเสียงนั้นไม่ไหว จึงลุกจากเตียงขึ้นมาดู
"ทำอะไรกันน่ะแม่ จะเก็บของไปไหนกัน"
"อ้าว...นี่นอยยังไม่รู้หรอลูก ว่าวันนี้พ่อกับแม่จะไปธุระเรื่องงานของพ่อที่เชียงใหม่ นี่พ่อยังไม่ได้บอกหรอ"
"ปล่าวนี่แม่ อ้าว..แล้วนอยล่ะ นอยต้องไปด้วยมั้ย"
"ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวไปวันนี้ พรุ่งนี้พ่อกับแม่ก็กลับมาแล้ว พรุ่งนี้นอยต้องไปโรงเรียนไม่ใช่หรอ"
"หา....กลับพรุ่งนี้หรอ"
"ก็ใช่น่ะสิ นี่เร็วที่สุดแล้ว จะให้ไปวันนี้แล้วกลับวันนี้เลย ไม่ทันหรอกลูก ไม่ได้ไปซื้อกับข้าวที่ตลาดนะ ถึงจะได้ไปวันนี้กลับวันนี้"
"แล้ว...กลางคืน นอยจะนอนกับใครล่ะ นอยไม่เคยนอนอยู่บ้านตอนกลางคืนคนเดียวเลยนะ"
"งั้น เอาอย่างนี้มั้ย เดี๋ยวแม่จะไปบอกพ่อกับแม่ของเมย์แล้วก็มิงค์ ว่าให้มานอนเป็นเพื่อน ดีมั้ย"
"อิอิ....มันต้องอย่างนีเสิถึงจะถูกต้อง จัดของเสร็จแล้ว แม่ไปบอกเลยนะ"
"อืม เดี๋ยวแม่ไปบอกให้"
"งั้น...นอยไปนอนต่อนะ เพิ่งจะ 6 โมงเอง ยังนอนไม่ครบ 8 ชั่วโมงเลย เดี๋ยวปวดหัว"
"เฮ้อ... แทนที่จะมาช่วยกัน"
"ก็แม่ไม่ยอมชวนนอยไปด้วยหนิ"
"บ่นอีกและ งั้นไปนอนเลย เดี๋ยวนอยมาช่วยไปบ่นไปข้างๆหู ไปนอนซะให้อิ่มเลย จะได้ไม่ต้องมาวุ่นวาย"
"..."
หลังจากนั้นฉันเงียบไปช่วงประมาณหายใจเข้า-ออกได้ 2 ครั้ง แม่ก็เหล่สายตามามองที่ฉัน
"ไปก็ได้..."
ฉันหันหลังเดินเข้าไปในห้อง แล้วกระโดดนอนลงบนเตียง หลังจากนั้นก็......หลับไปโดยไม่รุ้ตัว"
Z Z Z Z z z z z z .........
ขณะที่หลับสบายอยู่นั้น ก็มีสัญญาณแห่งความวุ่นวายดังขึ้น
ก๊อก ๆ ๆ ..
ฉันสะดุ้งตื่นขึ้นมา ใครกันนะมาเคาะประตูแต่เช้าเลย ฉันประคองตัวเองลุกขึ้น สายตาชำเลืองไปที่นาฬิกาแขวนตรงหัวนอน ตายละหวา......นี่มันเที่ยงกว่าแล้วนี่หว่า ฉันงีบไปนานขนาดนี้เลยหรอเนี่ย
ฉันเดินออกจากห้องอย่างสะลึมสะลือ นี่พ่อกับแม่ไปกันแล้วหรอ โอ๊ย..โย๋.. เงิน 300 บาท วางอยู่หลังตู้เย็น โห...ไม่น้อยเลยแฮะสำหรับวันเดียว ไม่สิ...พรุ่งนี้ต้องไปโรงเรียนเป็น 2 วัน มันจะพอค่ากับข้าวหรอ นี่ฉันสับสนอะไรเนี่ย สาบานได้ว่าฉันตื่นแล้วนะ
"ใครคะ" ฉันพูดพลางจับที่ลูกบิดประตู แล้วเปิดออกอย่างช้าๆ เพราะยังไม่มีแรง
"จ๊ะเอ๋!!!"
หวายๆๆๆ เสียงเมย์กับมิงค์ตะโกนพร้อมกัน แค่เฉพาะเสียงเมย์คนเดียว ก้สะเทือนไปถึงไส้ติ่งแล้ววววววววว
"กี่โมงแล้วเนี่ยหา ยายนอย ตื่นได้แล้ว"
"ได้ข่าวว่าอยูคนเดียว โดนที่บ้านทิ้งหรอ"
"รู้ได้ไงอ่ะ"
"แหม.....ก็แม่นอยน่ะสิ ไปบอกที่บ้านว่าให้ช่วยดูแลนอยที แล้วให้มาอยู่เป็นเพื่อน"
"ใช่!! ไปบอกที่บ้านฉันด้วย ไปบอกพ่อกับแม่ที่บ้านว่าคืนนี้ให้ฉันมานอนเป็นเพื่อนนอย บอกว่านอยกลัวผี ไปม่กล้านอนคนเดียว"
อืม อืม.... แม่นะแม่ ใครให้ไปบอกอย่างนั้นกันนะ
"เข้ามาข้างในก่อนสิ" ฉันออกปากชวนเมย์กับมิงค์พลางกวักมือเรียกเข้ามา
"อ่อ ไม่เป็นไรหรอก แช่ผ้าที่บ้านไว้นะ จะกลับไปซักก่อน เดี๋ยวมาหาใหม่" มิงค์ตอบ
"เอ้อ... วันนี้วันหยุด พวกเรา 3 คนไปเที่ยวกันมั้ย ไปหาซื้ออะไรมาทำกินกัน " เมย์เอ่ยปากชวน
"'งั้น... ตอนบ่ายๆค่อยไปกันได้ม้า...ยังไม่ทำงานบ้านเลย น้ำก็ยังไม่ได้อาบ"
"โอเค งั้นเดี๋ยวตอนบ่าย3 ตรง จะมาหาที่บ้านใหม่นะ"
"จ้า ตกลง"
"แล้วเจอกันนะ สาวๆ"
พอบ่ายสามตรงพอดิบพอดี เมยืกับมิงค์ก็มาหาที่บ้าน พวกเราสามคนกำลังจะไปบิกซีกัน
นั่งรถไปได้ 20 นาที ก็ถึงแล้ว จำได้ว่าล่าสุดที่มาก็ 3 อาทิตย์ที่แล้ว
"ทำอะไรกินกันดี" มิงค์เปิดฉากถามเป็นคนแรก
"มิงค์...ฉันว่าเปลี่ยนคำถามดีมั้ย"
"เปลี่ยนว่า...."
"พวกเราทำอะไรเป็นกันบ้าง"
พวกเราต่างพากันจ้องหน้ากัน แล้วแอบอมยิ้ม
"ไข่เจียว กะ ไข่ดาวอ่ะ"
"โห..ไม่สร้างสรรค์เลย เราลองมาทำยำกินกันดูมั้ย"
"ยำอะไรล่ะ"
"รวมมิตรเป็นไง"
"ก็ดีนะ....แต่ว่า มีงบกันคนละเท่าไหร่ล่ะ ของฉันไม่ให้ไว้ 2 วัน 300 คงจ้ายได้ 200 นะ"
"ของฉัน 250 " มิงค์เปิดดูในกระเป็าเศษตัง
"ของฉัน...78..78..80..81..80 82 บาทอ่ะ"
"โห.....คนชวนทำ ไหงมีแค่นั้นล่ะ จะเป็นยำมั้ยเนี่ย"
"ต้องเป็นสิ ใส่อย่างละนิดอย่างละหน่อยก็พอ เนาะ"
"ป่ะ...เข้าไปเดินใน super กันเถอะ"
และแล้ว..3 สาว ที่ไม่ประสีประสากับการทำอาหาร ก็มาจ่ายตลาดกันเองนะคะ
พริกขี้หนู ผักชี ลุกชิ้น ปลาหมึก หมูบด ผักกระเฉด วุ้นเส้น หอยแมลงภู่ ปูอัด ไส้กรอก เป็ปซี่ขวดลิตร 2 ขวด ขนมขบเคี้ยวอีก 3ห่อ ทาโร่ 1 ห่อใหญ่ ทั้งของจำเป็นและไม่จำเป็นสำหรับทำยำ ถูกใส่กองเอ้งเม้งอยู่ในตะกร้า จากนั้นพวกเราไปจ่ายเงินที่เคาร์เตอร์
"ทั้งหมด... 390 บาทค่ะ" พนักงานเก็บเงินพูดพลางยิ้มให้ตามหน้าที่
'รอแป๊บนึงนะคะ"
เมย์พูดจบก็รีบวิ่งออกไปจากหน้าเคาร์เตอร์ ไม่ถึง 20 วินาที เมย์ก็กลับมาด้วยสีหน้าหืดหอบ พร้อมกับถือมาม่ามา 2 ซอง
"อ่ะ..นี่ค่ะพี่ คิดอันนี้รวมไปด้วย"
"มาม่า...เอามาใสยำหรอ ก็มีวุ้นเส้นแล้วนี่นา" มิงค์ถามขึ้นมาด้วยความสงสัย
'เออน่า...เอาไว้กันเหนียว"
หลังจากนั้น พวกเราก็เดินจะออกไปพ้นประตูอยู่แล้วเชียว มิงค์ก็เอ่ยปากเรียก
"นี่ๆๆๆ นอย เมย์ เรามาถ่ายรูปสติ๊กเกอร์กันมั้ย วันนี้ลดเหลือแผ่นละ 30 บาทเอง คนละ 10 บาทลงตัวพอดี"
"โห....เค้าเลิกฮิตไปตั้งแต่ชาติไหนแล้ว' เมย์พูดพลางขมวดคิ้ว
"อืม..ถึงจะเชย แต่คนละ 10 บาทเองนะ" แล้วพวกเราก็ไม่ได้ถ่ายรูปด้วยกันมานานแล้ว น่าสนนะเมย์
"อืม...อืม...ก็ได้ ฉันเหลือแค่ 20 บาทเองนะเนี่ย"
"ฉันก้เหลือแค่ 50 กว่าบาทเอง"
"ดีมาก ป่ะ เราไปถ่ายรูปกันนะ" มิงค์ดีใจ ราวกับเด็กที่แม่ซื้อของเล่นให้อย่างไงอย่างงั้น
เสร็จแล้ว พวกเราก็เดินดูรูปกันอย่างตั้งอกตั้งใจ รูปก็มีอยู่แค่ 4 รูป แต่ทำไมถึงดูเท่าไหร่ก็ไม่เบื่อเลยนะ โอ๊ะ!!! ทุกรูป...พวกเราถือถุงกับข้าวกันทุกคนเลย หุหุ
ไม่นานนัก พวกเราก็ลงที่ป้ายรถเมย์ ป้ายประจำ วึ่งจะมีที่นั่งเป็นม้านั่งยาวยาว 2 ตัว แต่ละตัวนั่งได้ประมาณ 5-6 คน ข้างๆป้ายจะเป็นรั้วกั้นระหว่างถนนกับฟุตบาท ฉันเพิ่งสังเกตเห็นว่า เค้าเพิ่งจะเอาต้นเฟื่องฟ้ามาปลูก ทั้งสีชมพูเข้ม สีชมพูอ่อน สีส้ม สีขาว สวยจัง....^^
ขณะที่สายตาของฉันกำลังเพลิดเพลินอยู่กับต้นไม้ข้างทาง ฉันต้องรีบกวาดสายตาไปฝั่งตรงข้าม นั่น!!! พี่วันชนะของฉัน เดินอยู่คนเดียว วันนี้ใส่ชุดธรรมดา ฉันเพิ่งเคยเห็นพี่เค้าใส่ชุดธรรมดาครั้งนี้ครั้งแรกเลยนะเนี่ย ดฃเป็นบุญตาจริงๆ
พี่เค้าใส่เสื้อยืดสีน้ำตาล กางเกงยีนส์ สะพายเป้ข้างหลัง จะไปไหนน้า....เย็นป่านนี้แล้ว ฉันรู้ตัวว่า ฉันไม่กะพริบตาเลยซักวินาทีเดียว จนพี่เค้าเดินลับสายตาไป
"นี่..."
"........."
"นี่!!!!!"
"หะ...หา อะ..อะไรหรอ" ฉันสะดุ้งตอบอย่างรวดเร็ว
"ยืนอยู่อย่างนั้น แล้วจะได้กลับถึงบ้านมั้ย"
"ขะ..ขอ..ขอโทษที เหม่อไปหน่อย"
"อยุ่กับพวกเรา แล้วปันใจให้ชายอื่นหรอ" เมย์แซว
"อ๋อ....คนนนั้นเองหรอ target ของนอย อืม...ก็น่ารักดีนะ" มิงค์ถามพลางแอบชม
ฉันได้แต่พยักหน้าแทนคำตอบ อิอิ วันนี้ยำอร่อยแน่ๆ เชื่อฉันมั้ยล่ะ >_<
........... อ่านต่อคราวหน้านะคะ ^^
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น