คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ลำดับตอนที่ 3
<< ตอนที่ 2 บทเรียน...ที่ต้องจดจำ>>
ตั้งแต่เกิดมา 13 ปี นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตของฉันเลยนะที่ถูกบอกเลิก ฉันจำได้ว่าในทีวี เวลาโดนบอกเลิกเนี่ย จะต้องร้องไห้ บอกว่าอย่าไป แต่....นั่นมันก็เป็นแค่ละครสินะ ทำไมตอนนี้ฉันไม่เห็นรู้สึกเป็นเหมือนในละครทีวีที่ดูเลย แค่รู้สึกอึ้งๆเล็กน้อยไปประมาณ 6 วินาทีเห็นจะได้ หลังจากที่ฉันตั้งสติได้แล้ว ฉันรีบถามไปทันที
"ทำไม" ฉันพูดขึ้นมาอย่างช้าๆ
"............"
"บอกเหตุผลมาได้มั้ย??"
"เพราะเรายังเด็กเกินไป"
"........"
ฉันได้แต่เงียบ พูดอะไรไม่ออก เพราะไม่รู้จะพูดอะไรต่อดี รู้แต่ว่า..คำพูดนั้น มันได้อยู่ในสมองส่วนลึกของฉันไปแล้ว อ่ะนะ คงจะจริงสินะ ฉันยังอยู่แค่ม.1 เอง อายุเพิ่งจะ 13 ตั้งแต่คบกันมาก็ดูไม่เหมือนเป็นแฟนกันเลย ไม่เคยไปเที่ยวด้วยกันซักครั้งเดียว ฉันต้องยอมรับเหตุผลนั้นสินะ ฉันคิดว่า ฉันเข้าใจ
หลังจากนั้น พี่บอลก็เดินกลับไป โดยไมาหันหลังกลับมาเลย
เมย์กับมิงค์เดินเข้ามาหาฉันทันที
"เกิดอะไรขึ้น อย่าบอกนะว่า........"
"ใช่!! เราเลิกกันแล้ว"
"ชิ!!! ว่าแล้ว ผู้ชายก็เป็นแบบนี้แหละ อย่าไปสนใจเลย" เมย์พูดอย่างไม่พอใจ ราวกับว่าในโลกนี้หาผู้ชายดีๆสักคนไม่ได้หรอก
"เป็นอะไรรึเปล่านอย.. " มิงค์ถามต่อทันที
"ฉันไม่เป็นอะไรหรอก แค่นี้สบายมาก" ฉันพูดพลางยิ้มให้เล็กน้อย เพื่อให้เห็นว่า ฉันไม่ได้เป็นอะไรจริงๆ ก็จริงๆนี่นา ฉันไม่รู้สึกเสียใจจริงๆนะ ก็ฉันมีเมย์กับมิงค์ทั้งคน ไม่ใช่สิ ตั้ง 2 คน ถึงจะถูก แค่ฉันอยู่กับเมย์กับมิงค์ แค่นี้ฉันก็มีความสุขแล้ว
พวกเราสามคน เดินกลับบ้านไปด้วยกันตามปกติ รวมทั้งฉันด้วย พอถึงทางแยก ฉันก็เดินไปคนละทางกับเมย์และมิงค์ บ้านฉันอยู่คนละฝั่งกัน
"ไปก่อนนะ" ฉันพูดพลางโบกมือให้ แล้วหันหน้ากลับและเดินต่อไป
"นอย...."
"หา....????"
ฉันหันกลับไปทันที ว่าแต่...ฉันคืนไม้แบดให้ไปแล้วนะ
"อย่ากลับไปร้องไห้คนเดียวล่ะ"
พวกเรามองหน้ากันซักพัก ฉันแอบสังเกตเห็นสีหน้าและแววตาที่เป็นห่วงมากๆ แล้วมิงค์ก็หันกลับไป และรีบวิ่งตามเมย์ไป
ขอบคุณนะ เพื่อนของฉัน
เฮ่อ!! หลังจากที่ฉันกลับบ้านไป ก็กินข้าว แล้วก็อาบน้ำ เตรียมกระเป๋าไปเรียนวันพรุ่งนี้ จนถึง 4 ทุ่มเศษๆ เวลานี่มันผ่านไปเร็วจริงๆ
ฉันฮัมเพลงตามวิทยุเบาๆ ไปพลางก่อนจะล้มตัวลงนอน
จ๊า ดั่ด จ๊า ดั่ด จ้า .... น้า...นา...
ฉันนอนครุ่นคิดถึงเรื่องที่ผ่านมาวันนี้ โดยเฉพาะเย็นนี้
"เพราะเรายังเด็กเกินไป"
อ๊าาา.....คำพูดนั้น อยู่ๆ ก็ผุดขึ้นมาจากสมองของฉัน เฮ่อ... ไม่เห็นจะต้องคิดมากเลย ฉันจะไปนึกถึงมันทำไมอีก เดี๋ยวก็ผ่านไปเดี๋ยวก็ลืมเอง ฉันรีบหมุนวิทยุให้เสียงเพลงดังขึ้น ว้า...เพลงเมื่อตะกี้จบซะแล้ว ฉันชอบเพลงเมื่อตะกี้นะ และแล้วเพลงต่อไปก็บรรเลงขึ้นต่อทันที แหม่ คนละอารมณ์กันเลย เพลงช้าต่อจากเพลงเร็วเนี่ยนะ ดีเจเค้าอารมณ์ไหนเนี่ย
เก็บรัก...เก็บเอาไว้ ไม่เป็นไรเธอไม่รัก...HM...HM.... ไม่เป็นไร ฉันให้เธอ เก็บฟ้า...เก็บความฝัน เวลาที่ฟ้าหม่นหมอง HM...HM... อยากให้เธอเก็บไว้.....
รู้ดี..ว่าเธอยังรักใคร รู้ดี...ว่าเราต้องเสียใจ ไม่เป็นไร....สุขใจได้รักเธอ HM..................
อะไรกันเนี่ย จู่ๆ น้ำตาฉันก็ไหลออกมาเอง ฉันไม่ได้อยากร้องนะ หยุดไหลสิ ฉันบังคับมันไม่ได้ หลังจากนั้น ฉันก็สะอึกสะอื้นอยู่ในห้อง ก่อนจะเผลอหลับไป....
...เพราะนี่เป็นทุกอย่างจากหัวใจ ให้เธอ...
ฉันคงทำได้แค่เพียง ยังรักเธอ ก็เท่านั้น ...
ไม่ใช่คนพิเศษของเธอ ฉันเข้าใจ..
ขอแค่เพียงได้รักเธอ..ก็คง..เพียงพอ............
นางเอกของเราร้องไห้ซะแล้ว....ติดตามอ่านต่อให้ได้คราวหน้านะ ^^
ความคิดเห็น