บ้านของชอว์น
วันที่ 13 ตุลาคม 2035 8:30 น.
"แดเรียล คุณกินข้าวได้ไหม? "
ผมแกล้งหยอกเขาเล่น แอนดรอยด์ตัวไหนจะกินข้าวได้ ผมจิ้มแพนเค้กกับเบคอนเข้าปาก อาหารที่แดเรียลทำอร่อยใช้ได้เลยแฮะ ผมเหลือบมองไฟ LED ข้างหัวเขา มันกะพริบทุกครั้งที่ผมพูดกับเขา
"ผมไม่จำเป็นต้องกินครับ แต่ผมมีแหล่งพลังงานและ..." แดเรียลเว้นวรรค
"พูดต่อสิ"
"ผมชอบดูคุณกินข้าวมากกว่าครับ" คำตอบนี้ทำให้ผมแปลกใจ แก้มของผมเริ่มร้อนขึ้นนิดๆ อีกแล้ว
"คุณไม่เคยเห็นคนกินข้าวเหรอ? " ผมถามประชด
"ก็ผมอยู่แต่ในห้องผ่าตัดนี่ครับ" ก็เขา "เหมือน" มนุษย์จริงๆ ให้ตายสิ ผมมักจะลืมฟังก์ชันของเขาเรื่อยเลย
"แดเรียล คุณชอบชื่อนี้ไหม? "
"ผมชอบมากครับ ถึงแม้ผมพอจะรู้ที่มาของชื่อแล้วก็ตาม"
"ทำไมคุณรู้ล่ะ"
"ทุกข้อมูลการติดต่อของคุณ ถูกส่งเข้ามาที่ผมด้วย ฮอว์คให้ผมช่วยคุณทำงาน ผมเห็นชื่อโปรเจกต์..."
"...คุณอยากได้ชื่อใหม่ไหม? แดเนียลเป็นไง? "
"ไม่ครับ ผมชอบชื่อนี้"
"คุณชอว์นครับ มีข้อความจากคุณฮอว์ค อยากให้คุณไปสืบสวนที่โรงพยาบาลพร้อมกับผม เวลา 9.30 ครับ"
"บอกเขาทีว่า เดี๋ยวผมจะออกไปเลย"
"เขาบอกว่า ให้กินอาหารเช้าให้เรียบร้อยก่อน แล้วก็เช็ดคราบน้ำผึ้งตรงมุมแก้มด้วย"
"ข้อหลังนี้คุณบอกเองสินะ"
ยังไม่ทันจะพูดจบ เขาหยิบผ้ากันเปื้อนมาเช็ดมุมปากผมราวกับผมเป็นเด็กๆ
"เอ้อ...ขอบใจ แต่คราวหน้า ให้ผมเช็ดเองนะ"
"ชอว์น หัวใจคุณเต้นแรงมาก"
"ผมตกใจน่ะ มนุษย์ที่ไม่สนิทกัน ไม่ทำกันแบบนี้"
"ขอโทษครับคราวหน้า ผมจะระวัง"
"เรายังพอมีเวลา ไปเลือกเสื้อใหม่ให้คุณกัน" ผมเปลี่ยนเรื่อง
"แอนดรอยด์ไม่ใส่เสื้อครับ เรามีระบบจำลองชุดเสมือน"
"ไม่เอาสิ ใส่เสื้อให้เหมือนคนบ้าง" ผมจะแต่งตัวคุณให้หล่อๆ เลย
"แดเรียล คุณเรียกรถให้หน่อย ไปร้านเสื้อผ้าตรงหัวมุมถนน"
"เรียบร้อยครับ รถจะมาในอีกสิบนาที"
"ก่อนอื่น คุณใส่นี่ก่อน" ผมยื่นสร้อยคอหนังสีดำให้เขา
"ผมใส่เองไม่ได้ครับชอว์น"
"มานี่ ผมใส่ให้" ผมต้องเขย่งตัวขึ้นเพื่อให้สามารถคล้องสร้อยคอจากด้านหลังได้ ไหล่ของเขากว้างมาก
"เอ้า เสร็จแล้ว" ไฟ LED ของ แดเรียลกะพริบ 2 ที
"ขอบคุณครับชอว์น รถมาแล้วครับ"
ผมนั่งรถแท็กซี่ เปิดเพลงที่ผมชอบ ผมชอบฟังเพลงเก่าๆ เมื่อสักราวๆ 20 ปีที่แล้ว
ผมกดหน้าปัดคำสั่งรถแท็กซี่ หาเพลง Celebration ของ Kool & The Gang
จังหวะสนุกๆ ของเพลงทำให้ผมอดจะโยกหัวเบาไม่ได้
"ชอว์น คุณดูมีความสุข" แดเรียลพูด ผมยิ้มให้เขาแทนคำตอบ
ในที่สุดเราก็มาถึงร้านขายเสื้อผ้า มีป้ายว่า "ห้ามแอนดรอยด์เข้า" ได้เวลาลองสิ่งประดิษฐ์ใหม่ของผมแล้ว ผมจูงมือของแดเรียลเข้าร้าน
"อย่าครับชอว์น มันจะช็อต"
"ไม่เป็นไรหรอกน่า" เป็นไปตามคาด สร้อยคอสีดำที่ผมใส่โปรแกรมลงไป ทำให้ระบบแบ่งแยกมนุษย์กับแอนดรอยด์ไม่ทำงาน
"ผม... ผมแปลกใจ"
"เพราะคุณเป็นมนุษย์แล้วไงล่ะ ฮ่าๆ ๆ " ผมดีใจที่เห็นสีหน้าแปลกใจของเขา
ผมเลือกเสื้อให้เขา แต่ไม่ว่าจะชุดไหน เขาก็ดูดีหมด สุดท้ายผมใช้เงินไปมากโขสำหรับชุดตลอด 1 เดือนของเขา แต่ไม่เป็นไรหรอก ผมอยู่คนเดียว ไม่มีแฟน ไม่มีภาระใดๆ แถมงานที่ทำก็ให้ค่าตอบแทนสูงจนสามารถใช้ชีวิตได้อย่างไม่ลำบากในเมืองทันสมัยนี้
ตอนนี้แดเรียลดูดีทีเดียว เขาใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวปล่อยชาย กับยีนสบายๆ ผมสีน้ำตาลทอง สายตาของเขาที่จ้องมา เหมือนนายแบบคนหนึ่ง
"ของที่เหลือช่วยส่งไปที่บ้านของผมด้วยนะครับ" ผมหันไปพูดกับพนักงานของร้าน
"ได้ค่ะ ขอบคุณที่อุดหนุนนะคะ" ผู้ดูแลร้านที่เป็นมนุษย์ตอบผม แล้วมองไปที่แดเรียล
"แฟนคุณหรือคะ? " หล่อนส่งสายตาแปลกๆ ให้ ปรกติแล้วใครจะซื้อเสื้อให้กันเยอะขนาดนี้ นี่ก็เป็นข้อเสียของมนุษย์นี่นะ ชอบยุ่งเรื่องชาวบ้านเนี่ย
"ไม่ใช่ครับ ผมคงเป็นแฟนกับเขาไม่ได้" ผมยิ้ม แล้วเดินออกจากร้าน
ระหว่างขึ้นรถแท็กซี่ไป Cyber Life ผมสังเกตเห็นไฟ LED ข้างศีรษะเขาเป็นสีเหลือง
"คุณไม่พอใจอะไรหรอแดเรียล"
"....รถติดมากเลยครับ"
"ผมขอสั่งให้คุณพูดความจริง"
เพลงในรถยังดังเป็นจังหวะเบาๆ
"ที่ผมเป็นแฟนกับคุณไม่ได้ เพราะผมเป็นวัตถุใช่ไหมครับ? "
"ฮ่าๆ เรื่องนี้เองเหรอ คุณอย่าคิดมากสิ" ผมแกล้งตลกกลบเกลื่อน ผมพัฒนาโปรแกรมต่อจากต้นแบบ การที่จะเป็น 'แฟน' กับสิ่งที่ตัวเองสร้างมา มันฟังดูพิลึกหน่อยๆ ให้ตายสิ
"อย่างที่ผมเคยบอก เราเป็นเพื่อนกันนะ" ผมยกกำปั้นคว่ำ ค้างไว้
"คุณทำอะไรครับชอว์น"
"อ๋อ เวลาเป็นเพื่อนกัน คุณต้องเอากำปั้นมาชนกันแบบนี้" ผมจับมือเขามาชนกับกำปั้นของผม
"ต่อไปผมจะเรียกคุณว่าแดเรียล หรือไม่ก็ 'นาย' แล้วกัน เพราะผมเรียกเพื่อนของผมแบบนี้ แล้วก็..."
"ครับ? "
"คุณไม่ได้รับใช้ผมนะ พวกเราคือทีมเดียวกัน"
"ครับ ชอว์น" แดเรียลยิ้มตาหยี เอามือลูบกำปั้นที่เพิ่งชกกับผมไป แล้วมองออกไปนอกหน้าต่าง รถแท็กซี่ไร้คนขับแล่นต่อไปเข้าถึงตัวเมืองที่การจราจรค่อนข้างหนาแน่น ในที่สุด เราก็มาถึงที่ทำงานเก่าของแดเรียล โรงพยาบาลกลางดีทรอยต์
โรงพยาบาลกลางดีทรอยต์
10.00 น.
"กำลังรออยู่พอดีเลย"
ฮอว์ค แคนสไตน์เนอร์ พูดทันทีที่เห็นพวกเราลงรถแท็กซี่มา โรงพยาบาลกลางดีทรอยต์เป็นโรงพยาบาลที่ทันสมัยและใหญ่ที่สุดในเอมริกา มีแอนดรอยด์ที่มีประสิทธิภาพคอยรักษามนุษย์ และเพราะมีเจ้าหน้าที่เป็นมนุษย์ไม่มากจึงง่ายต่อการควบคุมโรค และจัดการอะไรหลายๆ อย่าง เช่นการเคลื่อนย้ายผู้ป่วย รวมถึงการดูแลหลังการรักษา
"นายใส่ 'ไอ้นั่น' ให้ RK1210 แล้วสินะ" ฮอว์คจ้องไปที่ปลอกคอสีดำบนคอของแดเรียล
"ทดลองใช้น่ะ"
"คุณใช้ระบบจำลองภาพเสมือนซ่อนปลอกคอนั้นไว้สิ" ผมกระซิบ แดเรียลทำตามอย่างว่าง่าย ตอนนี้ถ้าไม่สังเกตไฟ LED ข้างศีรษะ เขาก็เหมือนเจ้าหน้าที่คนหนึ่งของ Cyber Life เลยทีเดียว
"เจ้าหน้าที่ฮอว์ค และเจ้าหน้าที่ชอว์น ยืนยันการเข้าปฏิบัติงานค่ะ"
"พวกผมขอเข้าไปตรวจสอบสถานที่เกิดเหตุหน่อยครับ"
"การยืนยันตัวตนสำเร็จ เจ้าหน้าที่แดเรียล เชิญค่ะ"
"เห็นไหม มันได้ผล"
ผมกระซิบกับฮอว์ค พวกเราเดินไปตามทางเดินยาวมีแสงไฟนำทางสีฟ้าบนพื้นไปยังห้องผ่าตัดที่เกิดเหตุเมื่อวานซืน สภาพภายในห้องยังเหมือนเดิมทุกอย่าง เพียงแต่ร่างของเคสที่รักษาไม่สำเร็จถูกส่งให้ครอบครัวแล้ว ทันทีที่มาถึงห้องผ่าตัด น้ำตาเทียมของแดเรียลก็ไหลอีกรอบ ผมสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นกับแพทย์ประจำการ พอมองไปรอบๆ ผมเห็นเกล็ดสีแดงๆ หล่นอยู่ข้างเตียงผ่าตัด ให้ตายสิ นี่มันไม่ใช่อย่างที่ผมคิดใช่ไหมเนี่ย?
"แดเรียล นายลองตรวจสอบสารเคมีนี้หน่อยสิ" เขาเอานิ้วแตะสารเคมี แล้วสัมผัสลงบนลิ้น เขาสามารถบอกส่วนประกอบของสารได้แทบจะในทันที
" C17 H21 NO4 นี่มัน Red Ice นี่ครับ"
"นั่นไงล่ะ แพทย์ประจำการมัวแต่พี้ยา เลยไม่ได้อนุมัติเลือดสำรอง" ฮอว์คสบถ
เป็นไปตามที่ผมคิด หลังจากการเข้ามาแทนที่ของแอนดรอยด์ผู้คนเริ่มสะดวกสบายมากขึ้น จนไร้ซึ่งความอยากเอาชนะ หรือความสุข หลายคนหันมาพึ่งพายาเสพติดที่เรียกว่า Red Ice ฤทธิ์ของมันทำให้คนรู้สึกมากขึ้น พูดง่ายๆ ก็คือ มีความคิดมากขึ้น และไร้ซึ่งเหตุผล
"ปิดคดีได้แล้วสินะ" ฮอว์คพูดอย่างอ่อนแรง
"ชอว์น ผมอยากเจอคนๆ นึงครับ" แดเรียลพูดเสียงเบาจนแทบจะกระซิบ
"ใครล่ะ? " ผมเงยหน้าจากสำนวนสรุปปิดคดี มองหน้าเขาเป็นเชิงถาม
"แฮงค์ แอนเดอร์สันครับ"
ผมพลิกแฟ้มคดีในแท็บเล็ตคร่าวๆ ไล่สายตาบนประวัติการรักษา แฮงค์ แอนเดอร์สันเป็นบิดาของ โคล แอนเดอร์สัน คนไข้ของแดเรียล เขาเป็นตำรวจหนุ่มไฟแรง เมื่อวันที่ 11 ตุลาคม 2035 รถที่แฮงค์และโคลนั่งไปด้วยกัน ไถลออกนอกถนนเพราะพื้นที่เย็นจนเป็นน้ำแข็งลื่นจนยางล้อรถไม่สามารถยึดเกาะถนนได้ เหตุการณ์น่าเศร้านี้เกิดหลังจากวันเกิดของโคลประมาณ 1 เดือน
"ผมขอติดต่อเขาก่อนนะ" ผมบอกกับแดเรียล
บ้านของผู้หมวดแอนเดอร์สัน
115 ซอยมิชิแกน, เมืองดีทรอยต์ 18.00 น.
รถแท็กซี่ไร้คนขับของ Cyber Life มาจอดหน้าบ้านหลังหนึ่งปากซอยมิชิแกน 115 บ้านสีขาวดูอบอุ่นทาสีขาว แต่กลับมีไฟสว่างเพียงห้องเดียว แสงสีทองที่ลอดผ่านก้อนเมฆ กำลังกลายเป็นแสงสีฟ้าหม่น ราวกับว่าความสุขของบ้านนี้กำลังจะหายไป
"แดเรียล ผมไม่แน่ใจว่าเขาจะอยู่ในสภาพที่คุยกับคุณเข้าใจ"
"ผมทราบดีครับ"
ผมมองใบหน้าเศร้าสร้อยของแดเรียล ไฟLED ข้างศีรษะของเขาเป็นสีเหลืองเหมือนแสงตะวัน นั่นหมายความว่าเขากำลังทุกข์ใจ
"ผู้หมวดแอนเดอร์สันครับ ผมชอว์น เจ้าหน้าที่จาก Cyber Life ครับ"
"เข้ามา ไอ้พวกบ้า" เสียงของเขาเหมือนคนเมาเลย
ภายในบ้านมีสุนัขเซนต์เบอร์นาร์ดน้อยตัวหนึ่งนอนหงอยอยู่ข้างๆ รองเท้าเด็กผู้ชาย คางของมันเกยกับของเล่นเด็ก ผมกวาดตาไปรอบๆ เห็นผู้หมวดแอนเดอร์สันอยู่ในห้องครัวนั่งบนพื้นพิงกับกำแพง รอบๆ ตัวมีขวดเบียร์จำนวนมาก บนโต๊ะมีรูปของโคล ลูกชายของเขา รอบบ้านถูกตกแต่งเหมือนเพิ่งฉลองวันเกิดให้ใครสักคน คงจะเป็นโคล
"ผมชื่อแดเรียล เป็นแอนดรอยด์ที่ทำการผ่าตัดลูกชายคุณครับ"
หมวดแอนเดอร์สันเขวี้ยงกระป๋องเบียร์ใส่แดเรียลเข้าที่หน้าเต็มๆ แดเรียลยืนนิ่ง สายตาหลบต่ำลง
"นายมาที่นี่ทำไม? "
"ผมมาเพื่อกล่าวคำขอโทษ" น้ำตาของแดเรียลไหลออกมา
"ขอโทษหรอ? นายเป็นแอนดรอยด์ คำขอโทษที่ออกมาจากปากนายก็มาจากโปรแกรมหรอ น่าตลกสิ้นดี? "
หมวดแอนเดอร์สันเสียงแข็งกร้าว แต่ท่าทางเขาเมาจนลุกไม่ไหว
"โคลเป็นทุกอย่างของฉัน แต่พวกแกมาพรากมันไป ทั้งอุบัติเหตุนั่น ทั้งแอนดรอยด์ตัวนี้"
หมวดแอนเดอร์สันตะโกน ใบหน้าของเขาแดงก่ำจนเกือบเป็นสีม่วง ลำคอแข็งเกร็ง เสียงตะโกนทำให้สุนัขเซนต์เบอร์นาร์ดตัวน้อยเห่า
"ซูโม่ เงียบน่า" หมวดแอนเดอร์สันบอกกับลูกสุนัข
"ผมขออนุญาตอธิบาย" ฮอว์คกล่าว
"ผมเสียใจด้วยเรื่องที่เกิดอุบัติเหตุ แต่กระบวนการผ่าตัดนั้นต้องได้รับการอนุมัติเลือดจากแพทย์"
"ฉันรู้ ฉันรู้ดี..." น้ำตาเริ่มไหลออกมาจากตาของผู้หมวด "ฉันสืบคดีนี้เอง"
"ผม... ผมขอโทษ... ผมอนุมัติเลือดสำรองให้โคลไม่ได้"
แดเรียลนั่งลงข้างๆ หมวดแอนเดอร์สัน ในทันใดหมวดแอนเดอร์สันจับไหล่ของแดเรียลกดลงกับพื้น ขึ้นคร่อมตัวของแดเรียล แล้วรัวกำปั้นลงบนหน้า
"นายคงไม่มีความรู้สึกเจ็บปวดสินะ" น้ำตาของหมวดไหลลงบนหน้าของแดเรียล
"ฉันเจ็บ เจ็บที่ใจ แต่นายคงไม่มีหัวใจ ก็นายไม่มีความรู้สึกนี่นา"
"ผม... ขอโทษ.....ผม... ขอโทษ....."
ของเหลวสีฟ้าไหลออกมาจากใบหน้าของแดเรียล เขาไม่แม้แต่จะป้องกันตัว นอนนิ่งให้หมวดแอนเดอร์สันกระทำให้สาแก่ใจ
"คุณมีสิทธิ์ทำลายผมได้ครับ ผมมีสวิตซ์อยู่ตรงท้อง" แดเรียลจ้องมองหมวดแอนเดอร์สันอย่างจริงจัง คว้ามือข้อมือของหมวดแอนเดอร์สันสัมผัสที่แกนพลังงานตรงท้อง
ชายวัยกลางคนชักมือกลับ แล้วล้มลงนอนหงายอย่างหมดแรง
"....ไป.........ออกไป เอาไอ้หุ่นกระป๋องนี่กลับไปด้วย"
"ผมขอโทษจริงๆ ครับ"
แอนดรอยด์ลุกขึ้น ประคองหมวดแอนเดอร์สันนั่งลงบนโซฟา ข้างๆ ขวดเบียร์มีปืนลูกโม่ เลือดสีฟ้าผสมน้ำตาของแดเรียลไหลออกมาปนกัน ทุกอย่างในบ้านนิ่งงัน จนฮอว์คพูดขึ้นมาทำลายความเงียบ
"พวกเราขอตัวก่อนนะครับ"
"ฮอว์ค นายออกไปก่อน"
ผมบอกกับหัวหน้า ที่เป็นทั้งเพื่อนและเจ้านาย เขาพยักหน้าตอบรับ
"ผมกลับก่อนนะครับ หมวด" ผมพูด
"เฮ้! ไอ้หุ่นกระป๋อง ถึงนายพังไป ลูกชายของชั้นก็ไม่ได้ฟื้นขึ้นมา..." หมวดแอนเดอร์สันพูดอย่างออนแรง
"ฉันควรจะโทษหมอที่ไปเสพ Red Ice หรือไม่ก็ตัวฉันเองที่กวาดล้างยาพวกนี้ได้ไม่หมด..."
"...ฉันควรโทษใครดี..."
"พักผ่อนนะครับ ราตรีสวัสดิ์ครับ" แดเรียลกล่าวลาหมวดแอนเดอร์สัน
พวกเราปล่อยหมวดแอนเดอร์สันไว้อย่างนั้น ก่อนอื่นผมต้องพาแดเรียลไปซ่อมที่ Cyber Life ใบหน้าของเขาได้รับบาดเจ็บ หมวดแอนเดอร์ก็หมัดหนักใช่ย่อย แท็กซี่ที่จอดรอรับพวกเราเคลื่อนไปยังเกาะที่ตั้งของที่ทำงานของผม แดเรียลทอดสายตาออกไปนอกหน้าต่าง มองไปทางเมืองดีทรอยต์ในยามค่ำคืน ไม่แม้แต่จะสบตากับผม
"ชอว์นคุณเอาผมไปทำลายเถอะครับ"
ไฟLEDข้างหัวเขากลายเป็นสีแดง ผมสงสัยว่าระบบของเขาจะรีเซ็ตตัวเองเพราะรู้สึกผิดหรือไม่
"...นายอยากถูกทำลายทิ้งงั้นหรอ" ฮอว์คพูดเสียงเรียบ
"ที่นายดูเศร้าเนี่ย มันตลกมากนะ นายดูเหมือนกับ..." ฮอว์คทิ้งจังหวะ "มีชีวิต"
Cyber Life: ห้องซ่อมแซม
21.00น.
แดเรียลกับผมนั่งอยู่ในห้องซ่อมแซม ข้างตัวผมมีถุงสารเคมี Thirium 0825 ที่มีชื่อเล่นว่า 'เลือดสีฟ้า' ซึ่งเป็นแหล่งพลังงานของแดเรียลโดยเฉพาะ เลือดสีฟ้าของหุ่นแต่ละรุ่นจะมีส่วนประกอบต่างกัน ตอนนี้ผมกำลังซ่อมแซมใบหน้าของเขา ระบบวินิจฉัยพบว่า ภายในสมองกลของเขา มีคำว่า "ขอโทษ" เหมือนครั้งแรก และเขาเสียเลือดไปประมาณ 10% ผมจึงเริ่มถ่ายโอนเลือดสีฟ้าให้เขา
"ฟังนะแดเรียล เรื่องนี้นายไม่ได้ผิด"
จอมอนิเตอร์โปร่งแสงแสดงคำว่า "ขอโทษ" ลดลง มันได้ผล ผมน่าจะลองทำอะไรที่ดูเป็นมนุษย์กับเขาดู ผมเอามือของเขามาวางบนมือของผม ผมลองสัมผัสเขาแบบที่มนุษย์ทำ ไฟ LED ของเขากลายเป็นสีฟ้า กะพริบเบาๆ
"ผมจะชดใช้ความผิดนี้ยังไงดีครับชอว์น" แดเรียลสบตาผม แววตาเต็มไปด้วยคำถาม
"นายทำดีที่สุดแล้ว ผมว่าหมวดแอนให้อภัยนายแล้วแหละ"
"คุณคิดอย่างนั้นหรือครับ"
ผมคว้าตัวเขามากอดไว้ จอมอนิเตอร์แสดงข้อมูลว่าเขาสงบลงมาก
"ผมสัมผัสเสียงหัวใจคุณเต้น มันทำให้ผมสงบลงครับชอว์น"
"ผมไม่รู้ว่าความรู้สึกผมถูกส่งผ่านไปยังคุณแบบที่แอนดรอยด์ทำกันได้หรือไม่ แต่ผมอยากให้คุณรู้ความรู้สึกผมตอนนี้จัง แดเรียล"
"ผมว่า... ผมก็รู้สึกเหมือนคุณครับชอว์น"
ผมไม่รู้ว่าแอนดรอยด์มีความรู้สึกจริงหรือไม่ แต่ที่แน่ๆ ผมรู้สึกเศร้าไปกับเขาด้วย ผมคิดว่าความรู้สึกผิดในตัวเขานั้นเป็นของจริง บางทีนี่อาจจะเป็นประวัติศาสตร์หน้าใหม่ของทีมวิจัย Cyber Life ก็ได้ ที่เราสร้างแอนดรอยด์ได้ใกล้เคียงความเป็นมนุษย์มากที่สุด
การปิดคดีนี้ทำให้ผมเกิดคำถามว่า ทำไมแพทย์ถึงเลือกที่จะใช้ยา Red Ice เพื่อลบความรู้สึกบางอย่างออกไป บางทีสิ่งที่สูญหายไปจากเหตุการณ์นี้อาจจะไม่ใช่ระบบควบคุมตัวเองของแอนดรอยด์ให้ทำตามคำสั่ง แต่เป็นความรู้สึกผิดชอบชั่วดีของมนุษย์ต่างหาก และมันทำให้เกิดปัญหามากมายตามมา
ความคิดเห็น