คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Deviant android return to your locker: หุ่นแอนดรอยด์ผิดปรกติที่ถูกส่งกลับล็อกเกอร์ของคุณ
ศูนย์วิจัยหุ่นยนต์ Cyber Life
วันที่ 12 ตุลาคม 2035
"สวัสดีครับคุณชอว์น ออสเนอร์ ผมนำหุ่น RK1210 ที่ผิดปรกติไปไว้ที่ห้องวินิจฉัยชั้น -48 แล้วครับ"
เสียงเรียบของแอนดรอยด์คุยกับเจ้าหน้าที่หนุ่มผ่านเครื่องมือสื่อสารขนาดจิ๋วที่ติดอยู่ข้างใบหู ภายในห้องทำงานสีขาวสะอาดภายในชั้น -44 ของตึก Cyber Life มีเพียงชายหนุ่มผมสีดำรูปร่างผอมบางในเชิ้ตสีขาวกำลังจ้องจอคอมพิวเตอร์โปร่งแสง สองมือเล็กๆ เคาะคีย์บอร์ดเลเซอร์เป็นจังหวะ ก่อนที่นิ้วเรียวยาวจะหยุดชะงัก
"ได้ครับ อีก 10 นาที ผมจะเข้าไปตรวจสอบ"
หลังวางสาย เขาละสายตาจากซอร์สโค้ด (Source Code) บนจอโปร่งแสงตรงหน้า ยกถ้วยกาแฟเย็นชืดที่ตั้งอยู่ข้างจอมาซดอึกหนึ่ง เคาะคีย์บอร์ดแก้บั๊คต่ออีกเล็กน้อย ก่อนลุกยืดตัวขึ้น แล้วเดินไปยังลิฟต์แก้วความเร็วสูงที่มีเพียงหนึ่งเดียวของอาคาร ไฟล์แฟ้มรายงานถูกส่งมาในแท็บเล็ตโปร่งใสของเขาแทบจะในทันที ชายหนุ่มใช้มือขยี้ท้ายทอยจนผมสีดำยุ่งเหยิง เขากวาดสายตาอ่านอาการผิดปรกติของแอนดรอยด์แพทย์ผ่าตัดรุ่น RK1210 ซึ่งเป็นแอนดรอยด์ต้นแบบที่อยู่ในระหว่างการทดสอบใช้ในโรงพยาบาลก่อนนำไปผลิตจริง
ฟังก์ชันหลักของหุ่นรุ่นนี้คือสามารถผ่าตัดในส่วนที่ยากได้และยังมีความแม่นยำกว่ามือของมนุษย์ ด้วยวิทยาการที่นำหน้าความสามารถของมนุษย์ ศัลยแพทย์จึงถูกแทนที่ด้วยหุ่นแอนดรอยด์ที่มือนิ่งกว่า สามารถผ่าได้ตรงจุดกว่า และไร้ความรู้สึกกังวลและตื่นตระหนกขณะทำการผ่าตัด ถ้าโครงการนี้ประสบความสำเร็จ การผ่าตัดยากๆ ในส่วนที่ต้องใช้ความระมัดระวังสุดๆ เช่นสมองหรือหัวใจ ก็คงไม่เป็นปัญหาอีกต่อไป ค่ารักษาพยาบาลก็จะถูกลง และมนุษย์ก็จะมีโอกาสรอดชีวิตมากขึ้น แต่จากรายงานที่ถูกส่งมาเกิดความผิดปรกติบางอย่างขึ้นกับหุ่นแอนดรอยด์ต้นแบบ
เนื้อหาในรายงานความผิดปรกติระบุว่าหุ่นมีอาการผิดปรกติหลังผ่าตัด ‘ล้มเหลว’ เนื่องจากคนไข้ถูกนำส่งมายังโรงพยาบาลช้าไป และแพทย์ที่เป็นมนุษย์ไม่ได้อยู่ควบคุมขณะผ่าตัด อาการของหุ่นคือมีของเหลวใสไหลออกมาตลอดเวลา แบบที่มนุษย์เรียกว่า "ร้องไห้" แต่นี่ไม่น่าจะเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นกับแอนดรอยด์ได้ โดยเฉพาะแอนดรอยด์ที่ไม่ได้ตั้งโปรแกรมให้มี 'ความรู้สึก'
ลิฟต์แก้วเปิดออก ชอว์นก้าวเข้าไปในห้องวินิจฉัยในชั้น -48 ความผิดปรกติของโปรแกรมแบบนี้เป็นเคสแรกที่เขาเจอตั้งแต่มาทำงานที่บริษัทผลิตหุ่นแอนดรอยด์มาร่วมหลายปี แอนดรอยด์ตัวนั้นกำลังนั่งก้มหน้า มีของเหลวใสไหลออกมาจากดวงตาตลอดเวลา เขาแทบไม่อยากเชื่อว่าจะเจอแอนดรอย์กำลัง 'ร้องไห้' เหมือนมนุษย์
"RK1210 คุณเป็นยังไงบ้าง"
"ผมรู้สึก… รู้สึกเศร้าครับ มันไม่น่าจะเป็นไปได้"
"ชั้นเองก็คิดอย่างนั้นเหมือนกัน"
ตามปรกติแล้ว แอนดรอยด์ถูกตั้งโปรแกรมให้รีเซตตัวเองเมื่อพบเจอความผิดพลาด จากแฟ้มข้อมูล พบว่า RK1210 ไม่ได้รีเซตตัวเอง เขาจึงถูกนำส่งกลับมาที่โรงงานผลิต ที่ชั้น -48 ซึ่งเป็นแผนกวิจัยและพัฒนา เพื่อให้ทีมวิจัยหาความผิดพลาดที่เกิดขึ้น และแก้ไขมันโดยเร็ว
"ระบบรีเซตของคุณยังปรกติดีหรือเปล่า? "
"ไม่ครับ...ผมไม่สามารถสั่งรีเซตระบบได้"
RK1210 ยืนขึ้น ร่างของแอนดรอยด์สูงกว่าชอว์นพอประมาณ รูปร่างแข็งแรง มีกล้ามเนื้อแขนเป็นมัด มองภายนอกแทบจะเหมือนมนุษย์ ใบหน้าที่ถูกออกแบบให้ดูเป็นมิตร ตอนนี้กลับเศร้าสร้อย ผมสีน้ำตาลทองของเขาดูยุ่งเหยิง แววตาที่มองมาที่ชอว์นทำให้เขาชะงัก น้ำตาเทียมที่เอ่อล้นนัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนของหุ่นแอนดรอยด์ตัวนี้ บอกได้ชัดว่าเขากำลังเสียใจ ทั้งๆ ที่โมเดลของแอนดรอยด์ตัวนี้ เขาก็แทบจะสร้างด้วยมือตัวเอง รวมไปถึงระบบปฏิบัติการต่างๆ ข้างในด้วย
"RK1210 ผมขอวินิจฉัยคุณหน่อยนะครับ"
"เชิญครับ"
ชอว์นแตะสายระโยงระยางเข้ากับผิวหนังของหุ่นแอนดรอยด์ ผ่านการส่งข้อมูลแบบสัมผัส ที่ไม่จำเป็นต้องเสียบปลั๊กแบบสมัยก่อน การถ่ายโอนข้อมูลระหว่างแอนดรอยด์ด้วยกัน หรือกับอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์ก็ทำได้ง่ายขึ้น แค่สัมผัสอีกฝ่าย
เจ้าหน้าที่ชอว์น ออสเนอร์เชื่อมต่อระบบสำรองข้อมูลกับเครื่องวินิจฉัย ภาพบันทึกกระบวนการผ่าตัดปรากฏขึ้นมา ไม่มีแพทย์ผู้เชี่ยวชาญที่เป็นมนุษย์ควบคุมการรักษา หุ่นแอนดรอยด์ประเมินสถานการณ์แล้วตัดสินใจลงมือผ่าตัดด้วยตัวเอง มีการกู้ชีพฉุกเฉิน และระหว่างการรักษามีข้อความแสดงการร้องขอเลือดจากคลัง แต่ไม่มีการอนุมัติจากแพทย์ผู้ควบคุม และนั่นทำให้หุ่นทำงานต่อไม่ได้
จอภาพเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดง ภาพที่ปรากฏคือ RK1210 เริ่มคลุ้มคลั่ง ทิ้งกระบวนการผ่าตัด แล้ววิ่งออกจากห้องผ่าตัดไปยังคลังโลหิตของโรงพยาบาล เขาเบิกโลหิตจากคลังไม่ได้ สุดท้ายคนไข้เสียเลือดจนเสียชีวิต ภาพญาติของคนไข้ร้องไห้กอดร่างไร้วิญญาณของเด็กชายอายุประมาณ 6 ขวบถูกฉายซ้ำไปซ้ำมา ในไฟล์ที่บันทึกไว้มีแต่คำว่า "ขอโทษ" เต็มไปหมดราวกับระบบความทรงจำของหุ่นโดนไวรัส หรือมีบั๊กอยู่
"นี่ไม่ใช่ความผิดของคุณเสียทีเดียว แต่ผมจะระงับการผลิตหุ่นรุ่นนี้ไว้ก่อน" หุ่น RK1210 พยักหน้าตอบเล็กน้อย แต่น้ำตาเทียมยังไหลออกมา
"ให้ผมปิดระบบแสดงอารมณ์ให้คุณนะ" ชอว์นมองอย่างอ่อนโยน ปากของเขาเม้มเล็กน้อย
"..."
RK1210เงยหน้าขึ้นมอง แล้วหลับตาลงแทนคำตอบ ชอว์นใช้นิ้วมือปาดน้ำตาออก เขารู้สึกเหมือนกับกำลังปลอบมนุษย์คนหนึ่งที่กำลังร้องไห้ หุ่นแอนดรอยด์ RK1210 ตอบสนองเขาโดยวางมือทับลงบนมือเล็กๆ นั้น ราวกับพึงพอใจที่ได้รับความอบอุ่นจากมือเล็กๆ นิ้วเรียวเล็กสัมผัสปุ่ม LED ที่ตอนนี้แสดงสีเหลืองเข้ม ข้างศีรษะของ RK1210 สองที เจ้าหน้าที่ชอว์นออกเสียงสั่งการ
"ปิดโหมดแสดงอารมณ์" ปุ่มเปลี่ยนเป็นสีแดง แสดงว่าเขาไม่สามารถปิดโหมดนี้ได้ หรือบางทีอาจจะไม่มีโหมดนี้ก็ได้ เพราะโหมดแสดงอารมณ์จะถูกใส่โปรแกรมในแอนดรอยด์เด็กเท่านั้น
"นี่มันแปลกมาก... RK1210 ผมอาจจะต้องลบความทรงจำบางส่วนของคุณ คุณจะดีขึ้นทันที" ชอว์นบอก
"ได้โปรดอย่าลบเลยครับ ผมยินดีถูกทำลายทิ้ง ความผิดพลาดของผมไม่สมควรได้รับการให้อภัย"
RK1210 สบตากับชอว์นตรงๆ พอพิจารณาแล้ว เครื่องหน้าเขาเหมือนมนุษย์มาก มากเสียจนเขารู้สึกเศร้าตามแอนดรอยด์ตัวนี้ไปด้วย แต่จากทฤษฎี ความผิดปรกติทางจิตใจ ไม่น่าจะเกิดขึ้นกับแอนดรอยด์ได้เลย เขากำลังทำความเข้าใจว่าความเศร้านี้ คือความเศร้าที่เกิดจากประสบการณ์ที่แอนดรอยด์ได้เรียนรู้มา หรือจากคำสั่งให้ตอบสนองของโปรแกรมที่เขียนไว้อย่างดี
"ผมกำลังขัดจังหวะอะไรหรือเปล่า? "
เจ้าหน้าที่ ฮอว์ค แคนสไตน์เนอร์ หัวหน้าของชอว์นนั่นเอง เขาก้าวเข้ามาตรวจสอบการทำงานของชอว์นอีกที ตาเรียวบางของเขามองมาที่ทั้งคู่ เขาเลือกมุมข้างๆ เครื่องวินิจฉัย ยืนกอดอกพิงกำแพง มองพฤติกรรมของมนุษย์และแอนดรอยด์ที่ผิดปรกติตรงหน้าอย่างสนใจ
"คุณสนใจเอาไปดูแลก่อนไหมล่ะ ชอว์น" ฮอว์คดันแว่นขึ้น หลังจากกวาดสายตาอ่านรายงานจนจบ
"ผมสงสัยว่าทำไม RK1210 ถึง ‘เสียใจ’ ที่การผ่าตัดไม่สำเร็จครับ… หุ่นตัวนี้ไม่ได้มีอะไรผิดปรกติระหว่างการลงมือรักษา และนี่เป็นความผิดของแพทย์ผู้ควบคุมที่ไม่อนุมัติเลือด"
"การละทิ้งการรักษา และอาการคลุ้มคลั่งนั่นไม่ได้เรียกว่าผิดปรกติหรือ? " ฮอว์คถาม
"เพราะคนไข้ขาดเลือด แล้วเขาไปเอามา ก็ถูกแล้วนี่ครับ" ชอว์นเถียง
"ปรกติแอนดรอยด์จะรับฟังคำสั่ง และจะไม่ทำนอกเหนือคำสั่งนะ" ฮอว์คกล่าวเสียงเรียบ
"นี่เรียกว่า 'ผิดปรกติ' แล้วล่ะ แล้วคุณล่ะ ...RK1210 คุณว่าตัวคุณผิดปรกติไหม? " ฮอว์คหลิ่วตาถาม
"ผม... ไม่รู้ครับ แต่ผมคิดว่าสิ่งที่ผมทำถูกต้องแล้ว" หุ่นแอนดรอยด์ตอบ แต่น้ำตายังคงไหลออกมาอยู่
[ S h w a n O S N E R ' s P a r t ]
จะว่ายังไงดีล่ะ นี่มันไม่ยุติธรรมสำหรับหุ่นเลย ถ้าโทษว่าผ่าตัดครั้งนี้ไม่สำเร็จเพราะแอนดรอยด์มันฟังดูง่ายกว่าที่จะโทษว่าแพทย์ผู้ดูแลบกพร่องต่อหน้าที่ มนุษย์ปกป้องมนุษย์ด้วยกัน ดังนั้นตำรวจจึงควบคุมตัวหุ่นมาตรวจสอบ แล้วส่งกลับมาให้ผมวินิจฉัยนี่แหละ
มันโคตรจะไม่แฟร์กับหุ่นที่ผมเขียนโปรแกรมขึ้นมาเลย
"ผมยก RK1210 ให้คุณ"
ฮอว์คพูด แล้วกดยืนยันรหัสไอดีของ RK1210 มีข้อความแจ้งเข้ามาที่จอแท็บเล็ตโปร่งแสงของผมว่าผมเป็นเจ้าของ RK1210 ตัวนี้แล้ว
"ยืนยันเจ้าของ ชอว์น ออสเนอร์"
"กรุณาตั้งชื่อ..." หุ่นแอนดรอยด์รุ่น RK1210 พูดโดยอัตโนมัติ
ผมมองแท็บเล็ต สะดุดกับคำสั่ง "Deviant android return to your locker" (หุ่นผิดปรกติที่ถูกส่งกลับคลัง) ชื่อนี่น่าจะเหมาะ
"แดเรียล (DARYL) " ผมพูด
"เป็นชื่อที่ดีนะ ขอให้มีชีวิตใหม่ที่ดี ผมว่าน่าจะใส่โปรแกรมทำอาหารลงไปเพิ่ม คุณจะได้ช่วยให้ชอว์นได้กินอาหารดีๆ นอกจากกาแฟและบิสกิต" ฮอว์คพูดติดตลกกับแดเรียล ส่งหางตามาล้อเลียนผม
"ฮอว์ค คุณอย่าล้อผมน่า" ผมตะโกนไล่หลังฮอว์คที่กำลังขึ้นลิฟต์แก้วออกไป
"ชอว์น คุณอยากให้ผมทำอะไรครับ"
"ผมขอวินิจฉัยคุณต่ออีกสักนิด"
ไม่นานนักการวินิจฉัยก็เสร็จสิ้น ผมพบว่าเขาไม่ได้มีอะไรผิดปรกติ อุปกรณ์ทุกอย่างอยู่ในสภาพสมบูรณ์ รวมไปถึงระบบการคาดคะเนระหว่างการผ่าตัด ความเสถียรของการเคลื่อนไหว แต่ทำไมเขาถึงหยุดร้องไห้ไม่ได้กันนะ
"แดเรียล ผมจะลองสั่งคุณดูนะ ถ้าคุณทำตามไม่ได้ก็ไม่เป็นไรนะ" แดเรียลจ้องมองมาที่ผม
"ผมขอสั่งให้คุณหยุดร้องไห้"
แดเรียลกะพริบตาสองที เป็นการรับคำสั่ง ปุ่ม LED ข้างศีรษะเปลี่ยนเป็นสีฟ้าใส
มันได้ผล น้ำตาของเขาหยุดไหล ผมเข้าใจแล้วว่าทำไมตอนแรกผมถึงสั่งการเขาไม่ได้ เพราะ 'เจ้าของ' ของเขายังเป็นหน่วยงานที่เขาสังกัดอยู่ นั่นก็คือโรงพยาบาลไงล่ะ แต่ตอนนี้กรรมสิทธิ์ในการครอบครองเป็นของผมแล้ว ผมถึงสั่งการเขาได้
"เป็นแอนดรอยด์นี่ก็ดีนะ ได้รับคำสั่งก็หายเศร้าแล้ว" ผมมองนาฬิกา นี่ก็เกือบทุ่มแล้ว ผมคงต้องกลับบ้านก่อน อันที่จริง Cyber Life เปิดทำการตลอด 24 ชั่วโมง ทุกๆ นาทีจะมีหุ่นถูกผลิตออกมาเสมอ ความก้าวหน้าของเมืองดีทรอยต์เกิดจากการที่มีแอนดรอยด์นี่แหละ
"กลับบ้านกัน แดเรียล"
"ครับ"
รถแท็กซี่ของ Cyber Life จอดรอผมอยู่แล้วที่หน้าตึก ผมก้าวขึ้นไปนั่งบนรถยนต์ไร้คนขับ รถแล่นไปถึงประตูทางเข้า
"โปรดยืนยันตัวตน" ทหารยามแอนดรอยด์กล่าวเสียงเรียบ
"ผม ชอว์น ออสเนอร์ และนี่ 'เพื่อน' ของผม แดเรียล RK1210"
"การยืนยันตัวตนสำเร็จ ผ่านได้"
กำแพงแบริเออร์ลดระดับลงจนเรียบกับพื้นถนน รถแท็กซี่ของผมแล่นผ่านประตูข้ามสะพานแขวน กระจกรถสะท้อนภาพตึกสูงระฟ้าสว่างไสวบนเกาะแยกจากตัวเมือง มันดูน่าเกรงขามและเปล่าเปลี่ยวในเวลาเดียวกัน
เมืองดีทรอยต์ในยามค่ำคืนสว่างไสวไปด้วยแสงไฟจากป้ายโฆษณา ร้านค้าต่างๆ แต่ถนนกลับโล่ง เพราะการครอบครองพาหนะส่วนตัวจะต้องเสียภาษีสูงมาก แต่ก็ทำให้คนหันมาใช้ระบบขนส่งสาธารณะแทนแบบผมเนี่ย อันที่จริงมันก็สะดวกดี รถเมล์ แท็กซี่ ใช้ราคาเดียวกันหมด เลยไม่ค่อยมีคนบ่นเรื่องภาษีพาหนะส่วนตัวสักเท่าไหร่ แม้แต่ทางเดินก็เรียบและสะอาด ทุกอย่างสร้างขึ้นเพื่อรองรับการอยู่ร่วมกันระหว่างมนุษย์กับแอนดรอยด์ โดยเฉพาะ 'ที่จอดแอนดรอยด์' ซึ่งจำเป็นต้องใช้ในบางพื้นที่ ที่ไม่อนุญาตให้แอนดรอยด์เข้า
ไม่นานนัก แท็กซี่ก็มาถึงหน้าบ้านผม มันเป็นบ้านสองชั้น มีสวนหย่อมเล็กๆ
"ผมจัดสวนด้วยตัวเองเลยนะ" ผมชวนแดเรียลคุย
"ทำไมคุณไม่มีหุ่นสักตัวละครับชอว์น" แดเรียลคงได้รับข้อมูลแล้วว่าเขาเป็นแอนดรอยด์ตัวแรกของผมทั้งๆ ที่ผมทำงานในโรงงานผลิตหุ่น
"ผมชอบทำอะไรเองน่ะ แล้วก็...ผมก็มีคุณเป็นหุ่นของผมแล้วนี่นา จริงมั้ย" ผมยิ้มตาหยีใส่แดเรียล ผมแอบเห็นสีหน้าเขินเล็กน้อยของเขาด้วย เวลาเขาเขิน ตาเขาจะหยี เหมือนลูกหมาพันธุ์ซามอยด์ (Samoyed)
"แต่ผม...ผิดปรกติ" เขาก้มหน้าลงทันทีที่รู้ตัวว่าผมกำลังมองเขายิ้มอยู่ บางทีนี่ก็คงเป็นเรื่องซับซ้อนของแอนดรอยด์มั้ง
"การร้องไห้เมื่อเสียใจ ผมว่าไม่ผิดปรกติหรอกนะ ปะ เข้าบ้าน" ผมเดินนำ ประตูบ้านเปิดอัตโนมัติ แต่กำแพงเลเซอร์สีแดงขึ้นบังแดเรียลไว้
"ถ้าคุณชักช้า ผมจะทิ้งคุณไว้อย่างนั้นนะแดเรียล" ผมพูดเสียงกวน
"กรุณายืนยันตัวตน" เสียง AI สาวประจำบ้านผมดังขึ้นเรียบ ๆ
"ผมแดเรียล หุ่น RK1210 ของชอว์น ออสเนอร์"
"ยืนยันเรียบร้อย ยินดีต้อนรับค่ะคุณแดเรียล"
แดเรียลเดินตามผมเข้ามาภายในบ้าน ผมนำเขาไปที่ห้องนั่งเล่นก่อน สงสัยผมต้องเตรียมที่นอนให้เขาด้วย มันคงไม่ใช่ความรู้สึกที่ดีที่มีแอนดรอยด์ยืนจ้องคุณอยู่ตอนนอนแน่ๆ
"ผมรู้สึกว่า ผมหิวนิดหน่อยแฮะ" เสียงท้องผมร้องเบาๆ ประท้วงกาแฟที่ผมซดลงไปเมื่อตอนเย็น นั่นเป็นอาหารที่ผมกินเป็นประจำ เหมือนที่ฮอว์คล้อ 'กาแฟกับบิสกิต'
"ให้ผมทำอาหารให้ไหมครับ"
แดเรียลมองมาที่ผมอย่างกระตือรือร้น นี่คงเป็นภารกิจแรกของเขา ในสายงานพ่อบ้านสินะ
"คุณทำเป็นเหรอ เอาเลย"
ผมสงสัยว่าฮอว์คได้ลงโปรแกรมทำอาหารให้เขาแล้วหรือเปล่า ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว ลองกินอาหารฝีมือหุ่นผ่าตัดดูบ้างก็คงจะไม่เป็นไรมั้ง
ผมเอนกายนอนลงบนโซฟาตัวโปรด กอดตุ๊กตาแมวน้ำสีขาวมอมแมมแล้วเปิดทีวีขึ้นมา ข่าวสงครามแย่งชิงคาบสมุทรอาร์กติกยังคงระอุ ทหารแอนดรอยด์อเมริกันกำลังสู้กับทหารมนุษย์ของรัสเซีย ประเทศมหาอำนาจทำสงครามแย่งชิงแผ่นน้ำแข็งกัน ตลกร้ายเป็นบ้า
"จากวัตถุดิบที่คุณมี ผมทำได้แค่นี้ครับ" แดเรียลยื่นบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปรสโปรดของผมมาให้ โรยสาหร่ายมาด้วย
"ขอไข่ดาวด้วยสิ" ผมมองเขาอย่างออดอ้อน
"ในครัวของคุณไม่เหลืออะไรแล้วครับชอว์น เท่าที่ผมประเมิน คุณมีความเสี่ยงโรคไตเนื่องจากปริมาณโซเดียมในอาหารที่คุณกิน และกระดูกพรุนจากการกินกาแฟดำ คาเฟอีนจะไปดึงแคลเซียมในกระดูกของคุณมาใช้ คุณควรทานแคลเซียมเพิ่ม ทำไมคุณถึงมีสาหร่ายอบแห้งเต็มไปหมดล่ะครับ"
"ผมซื้อมาชิงโชคน่ะ... หยุดบ่นเหมือนหมอเลยนะ"
"คุณลืมไปแล้วเหรอครับว่าผมเคยเป็นหมอ" แดเรียลพูดเสียงนิ่ง นัยน์ตาทอดออกไปไกล
"นั่นสินะ... แดเรียล คุณใส่เสื้อผ้าของผมได้นะ ถ้ามันไม่พอดี พรุ่งนี้เราออกไปซื้อกัน"
"ได้ครับชอว์น"
"ตอนนี้คุณไปทำความสะอาดตัวเองก่อนแดเนียล คุณมาจากโรงพยาบาลนี่ ยี้ สกปรก" ผมพยายามเปลี่ยนเรื่อง แอนดรอยด์ตัวนี้ดึงดราม่าเก่งกว่าที่คิด
"ได้ครับ"
ผมแทบจะเข็นเขาเข้าห้องน้ำ หาเสื้อและกางเกงตัวที่ใหญ่ที่สุดที่ผมมีวางไว้ให้เขาเปลี่ยน เป็นเสื้อโอเวอร์ไซซ์ที่ผมชอบ ผมนอนเปิดทีวีวนหารายการดูไปเรื่อยๆ ระหว่างรอเขาอาบน้ำ สุดท้ายผมก็ผล็อยหลับไป
บ้านของชอว์น ออสเนอร์
วันที่ 13 ตุลาคม 2035 7:30 น.
แสงอาทิตย์สาดผ่านหน้าต่างชั้นสองของบ้าน ผมจำได้ว่าเมื่อคืนผมนอนหน้าทีวีบนโซฟาตัวโปรดแน่ๆ แต่ทำไมตอนนี้ผมอยู่ในชุดนอนเรียบร้อยบนเตียง อย่าบอกนะว่า…
"แดเรียลลลลลลลลลลลลลลล" ไม่มีเสียงของเขาตอบกลับมา
"แดเรียลลลลลลลลลลลลลลล" ผมเรียกดังขึ้นอีก
หายไปไหนกันนะ เจ้าหุ่นตัวนี้ ผมรีบลุกขึ้นมาดูแท็บเล็ต มีรายการชำระเงินที่ซูเปอร์มาร์เก็ต พร้อมค่าเดินทาง ผ่านบัญชีการเงินของผมตอนเช้าตรู่
เสียงรถแท็กซี่จอดหน้าบ้านของผม แดเรียลถือถุงกระดาษใบใหญ่มา ข้างในน่าจะเป็นอาหาร ผมรีบลงไปข้างล่าง
"อรุณสวัสดิ์ครับชอว์น" แดเรียลยิ้มทักทาย
"แดเรียล เมื่อคืนคุณทำอะไรกับผม" ผมไม่สนใจรอยยิ้มนั้น คำถามที่ว่าใครอาบน้ำและเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ผมสำคัญกว่า ผมไม่ชอบที่ถูกดูแลเหมือนเด็กๆ จากแอนดรอยด์ที่เพิ่งเจอกันไม่ถึง 24 ชั่วโมงดีด้วยซ้ำ
"เมื่อคืนคุณหลับบนโซฟา กล้ามเนื้อคอคุณอาจจะเคล็ดได้ แบบที่เรียกว่า 'นอนตกหมอน' คุณรักความสะอาด ผมก็เลยอาบน้ำให้คุณ แล้วอุ้มคุณไปนอนบนเตียงไงครับ" แอนดรอยด์ตอบกลับมาหน้าตาเฉย อุ้มถุงใส่อาหารและวัตถุดิบเดินเข้าไปในครัว ผมเดินตามเขาไป
"คุณห้ามทำนอกเหนือหน้าที่สิ" ใบหน้าของผมร้อนขึ้นเรื่อยๆ อาจจะเพราะโกรธ
"ผมมาดูแลคุณนะครับชอว์น ตอนนี้คุณดูไม่สบาย อุณหภูมิจากใบหน้าของคุณดูเหมือนจะสูงขึ้นเรื่อยๆ "
"ผมโกรธคุณน่ะสิ"
"ผมทำตามหน้าที่ของผม คุณจะโกรธทำไมครับ? " แดเรียลเอาวัตถุดิบเรียงลงในตู้เย็นอย่างเป็นระเบียบ ไม่แม้แต่หันกลับมาสบตาผม
"สบตาผมก่อน"
ชอว์นออกคำสั่ง หุ่นแอนดรอยด์ปิดตู้เย็น เดินมาตรงหน้า มองเข้าที่ตาของเจ้านาย แก้มของเจ้านายที่แดงขึ้นเรื่อยๆ แอนดรอยด์สูงกว่าเล็กน้อยจึงก้มศีรษะลงมา แล้วยิ้มให้
"จากการวิเคราะห์ หัวใจของคุณเต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ ผมว่า คุณน่าจะมีอาการ..." แดเรียลหัวเราะคิก
"อาการอะไร"
"เขินอายครับ"
ผมอึ้งกับคำตอบ หน้าผมร้อนไปหมด
"โถ่ ชอว์น อย่าลืมสิครับ ผมเป็นแค่หุ่นแอนดรอยด์ คุณไม่จำเป็นต้องเขินอายกับผม" แดเรียลยิ้มทะเล้น
"....คุณนี่มัน สงสัยต้องบอกฮอว์คแล้วว่าให้ลงโปรแกรมระวังเรื่องความเป็นส่วนตัว"
"โธ่ คุณชอว์น ใจเย็นๆ นะครับ ผมจะไม่อาบน้ำให้คุณแล้วก็ได้"
"...อือ"
ผมเอามือปิดแก้ม ไถขึ้นลง เผื่อความแดงจะลดลงบ้าง
"รอสักครู่นะครับ ผมจะทำอะไรอร่อยๆ ให้ทาน" แดเรียลยิ้มตาหยีอีกแล้ว เขาใส่ผ้ากันเปื้อนแล้วเดินเข้าครัวอย่างทะมัดทะแมง
สักพักอาหารเช้าก็มาเสิร์ฟตรงหน้า
"นี่มันยอดไปเลย! " ไข่ดาว เบคอน แพนเค้ก ซีซาร์สลัด เสิร์ฟอยู่ตรงหน้าของผม กลิ่นหอมชะมัด แถมมีกาแฟดำกับนมอยู่ด้วย
"แต่ผมกินนมไม่ได้"
"ผมทราบครับคุณชอว์น คุณแพ้น้ำตาลแลคโตสในนม ผมเลยซื้อนมอัลมอนด์ผสมแคลเซียมมาให้ คุณจะได้รับแคลเซียมเพียงพอ เพราะทุกครั้งที่คุณดื่มกาแฟแคลเซียมจะถูกนำไปใช้ครับ"
"หยุดเลยคุณหมอ" ผมรู้สึกอายที่แดเรียลดูเหมือนจะรู้จักผมดีกว่าตัวเอง
"คุณอยากให้ผมทำอะไรต่อไหมครับ"
ผมลังเลเล็กน้อย เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่ผมมีใครสักคนอยู่ในบ้าน ถึงจะเป็นแอนดรอยด์ขี้บ่นนี่ก็เถอะ
"เป็นเพื่อนคุยกับผมตอนกินข้าว… ได้มั้ย"
"ผมยินดีครับชอว์น"
แดเรียลยิ้มตาหยี จนผมจะยิ้มตามไปด้วย จะว่าไปการที่แดเรียลมาอยู่กับผม ก็เหมือนมีสัตว์เลี้ยงตัวใหญ่ๆ อยู่ในบ้านเลย บางทีนะ ผมว่าแดเรียลน่าจะมีความรู้สึก… แต่มันจะเป็นไปได้ยังไงล่ะ ก็เขาเป็นแอนดรอยด์นี่นา
ความคิดเห็น