fic แปลHarry potter Hogwarts Twilight (เซดริก/เฮอร์ไมโอนี่)

ลำดับตอนที่ #9 : Chepter : 9 งานเต้นรำและการต่อสู้

 

          บทที่ 9 งานเต้นรำและการต่อสู้

 ฤดูกาลแห่งหิมะได้โปรยปรายลงมาตามบริเวณรอบๆปราสาทฮ๊อกวอตส์ ผู้เข้าแข่งขันทุกคนรู้ดีว่าคง
เหลือเวลาอีกไม่มากแล้ว สำหรับภารกิจที่สองที่จะเริ่มต้นขึ้นในไม่ช้านี้

          แต่ตอนนี้นักเรียนหลายๆ คนรวมทั้งผู้เข้าแข่งขันไตรภาคีคนอื่นๆกลับกังวลอยู่กันงานเต้นรำที่
จะมีขึ้นในช่วงฤดูกาลนี้   บรรดาเด็กผู้หญิงต่างหัวเราะต่อกระซิกและรอคอยบรรดาเด็กชายทั้งหลาย
ที่จะมาขอพวกเธอเป็นคู่ควงในงานที่จะเริ่มมีขึ้น ส่วนเด็กผู้ชายนั้นก็เฝ้ามองดูเพื่อนพ้องแต่ละคนที่
จะมีเทคนิคใดๆในการขอสาวๆควงไปงานและเสื้อผ้าอันเลอเลิศที่พวกเขาจะใส่กัน

          ในขณะที่ภายในฮ๊อกวฮตส์ที่กำลังพูดคุยและตื่นเต้นเรื่องวันงานเต้นรำแต่ภายนอกปราสาท
กลับปรากฏร่างเด็กหนุ่มสาวสองคน ฝ่าความหนาวเย็นของหิมะไปยังโรงเก็บนกฮูกตามลำพัง

          “มันบ้าสิ้นดี” เฮอร์ไมโอนี่บ่นระหว่างที่เธอกับสก๊อตมุ่งหน้าไปยังโรงเก็บนกฮูก โดยเธอต้องกำ
แขนของเขาไว้แน่นระหว่างเดินบนหิมะที่ค่อนข้างลื่นนั้น สก๊อตนั้นได้แต่หัวเราะด้วย ความรู้สึกสนุก
สนานและอารมณ์ดีเป็นพิเศษ ตั้งแต่ที่เขาได้รับจดหมายตอบกลับของ ศาสตราจารณ์ลูปิน เรื่องที่เฮอร์
ไมโอนี่ได้เขียนจดหมายถึงอดีต มนุษย์หมาป่าซึ่งเคยเป็นศาสตราจารณ์ของเธอเพื่อจะถามถึงยาที่เขา
ใช้ระหว่างที่เขาแปลงกาย ซึ่งเธอได้เผยความลับให้สก๊อตรู้ในบ่ายวันหนึ่งว่า ลูปิน จะต้องช่วยเขาใน
การปรุงยาอย่างแน่นอน ให้เขาใจเย็นๆไว้ก่อน และนี่เป็นสาเหตุที่ทำให้พวกเขาทั้งสองมาที่โรงเก็บนก
ฮูกเพื่อส่งจดหมายของสก๊อต เพื่ออยากกล่าวคำขอบคุณแก่ลูปิน

  
        “เธอมีคู่เดทหรือยังเฮอร์ไมโอนี่”   และโดยที่เฮอร์ไมโอนี่ยังไม่ทันตั้งตัว จู่ๆสก๊อตส์ก็หันมาถาม
เธอด้วยแววตาเจ้าเล่ร์ที่เธอไม่ได้ทันสังเกต เฮอร์ไมโอนี่หน้าแดงเมื่อคิดถึงเซดริกที่ให้เธอหาชุดสวย
ๆใส่ไปในงานเต้นรำ

         “คงมีแล้วสิน่ะ เซดริกหรือเปล่า” สก๊อตกล่าวเรียบๆระหว่างที่เธอหันมามองที่เขาก่อนจะเบนหน้า
หนีและยิ้ม ถ้าเฮอร์ไมโอนี่ได้เห็นแววตาของสก๊อตส์ในตอนนี้เธอคงแปลกใจเป็นอย่างมากมันเต็มไป
ด้วยความเศร้าสร้อย และความรักที่เต็มเปี่ยมของหมาป่าหนุ่มคนนี้ แต่มันก็เป็นเพียงแค่ชั่วระยะเวลา
หนึ่งสั้นๆในแววตาของเขา

          สก๊อตหัวเราะเสียงดังเมื่อเธอตีแขนเขาหนักๆ เฮอร์ไมนี่หน้าบึ้งและพูดงึมงำต่อว่าเขาในความรู้
มากของเขา และพยายามจะเดินหนีเขาไปเสียก่อน เพื่อแสดงให้เขาเห็นว่าเธอไม่ค่อยสบอารมณ์มาก
นัก กับการคาดเดาที่ตรงเผงของเขา

          “เธอคงคิดว่างานเต้นรำมันสำคัญมากกว่าการแข่งขันไตรภาคีน่ะสิ ใช่ไหมสก๊อตส์…….. ให้ตาย
เถอะ เดินไปทางไหนก็พูดกันแต่เรื่องนี้ พวกนักเรียนในฮ๊อกวอตส์ ทำเหมือนกับว่ามันสำคัญมากกว่า
การสอบปลายภาคยังงั้นแหละ” เฮร์ไมโอนี่โต้ ซึ่งทำให้สก๊อตหัวเราะอีกครั้ง และยักคิ้วให้เธออย่าง
ทะเล้นๆ

          เมื่อพวกเขาทังสองส่งจดหมายแล้วจึงกลับออกมาเพื่อเข้าปราสาทซึ่งพวกขาจะต้องตัดผ่าน
สนามควิชดิช แต่เมื่อพวกเขาทั้งสองคนเดินอย่างยากลำบากมาถึงสนามควิชดิช 

          เฮอร์ไมโอนี่ที่โดนสก๊อตส์แกล้งร่วมหัวเราะไปด้วยกันกับสก๊อตส์เมื่อเห็นเขาทำท่าทำทางเป็น
เหมือนหมนุษย์หมาป่าและกำลังจะตรงเข้ามาขย้ำเธอ

          พวกเขาหยุดหัวเราะในแทบจะทันทีเมื่อเห็นแฮร์รี่และเซดริกมองกันและกันอย่างเอาเป็นเอาตาย
 กลางสนามนั้น  ก่อนที่แฮร์รี่จะหันหลังและเดินจากไปทิ้งให้เชดริกมองตามด้วยอาการมึนงง สับสน
 แกมโมโห เฮอร์ไมโอนี่รีบเดินตามพื่อนรักของเธอให้ทันแต่เนื่องจากสนามที่เกาะเต็มไปด้วยน้ำแข็ง
การเคลื่อนตัวของเธอจึงค่อนข้างช้าและลำบาก เมื่อเธอเงยหน้าขึ้นเธอก็เห็นเพื่อนรักเธอเดินจากไป
อย่างรวดเร็วแล้ว เธอได้แต่หยุดเดินและหันมามองดูเชดริกด้วยความสับสน

          “เกิดอะไรขึ้น” เธอถาม ระหว่างที่เชดริกมองเธอทีและมองสก๊อตทีก่อนจะยักไหล่

“ฉันคุยกับพอตเตอร์เกี่ยวกับเรื่องไข่มังกร ซึ่งเขาคิดว่าเขาคงจะพลาดอะไรไปเพราะ อยู่ดีๆ เขาก็บอก
ว่าไม่ต้องการฉันอีกแล้ว และมันคงจะดีกว่าถ้าฉันจะอยู่ให้ห่างเขาและเธอ เพราะเขาไม่พอใจนัก

กับการที่เขาถูกทำเหมือนเป็นคนโง่ โดยฉัน” ผมตอบระหว่างที่เฮอร์ไมโอนี่เบิกตากว้างแต่สก๊อตกลับ
มองที่พื้นอย่างครุ่นคิด

          “นายคิดว่ามีใครมาพูดอะไรใส่หูพอตเตอร์หรือเปล่า”สก๊อตส์ถามใส่หูผมเบาๆ

          “นั่นแหละที่ฉันอยากรู้”ผมตอบกลับไปและมองไปที่กลางสนามควิชดิชอย่างมึนงงกับการกระ
ทำของพอตเตอร์

          “เราควรจะทำยังไงดี” สก็อตถามเฮอร์ไมโอนี่ ระหว่างที่เธอกัดริมฝีปากซึ่งผมเองก็หันมามอง
เธอเช่นกัน

          “ฉันต้องไปล่ะ อยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น …….   และถ้ารอนมาพุดอะไรออกไปที่ทำให้แฮร์รี่สับสน
หรือคิดมากฉันจะฆ่าเขาซะ” เฮอร์ไมโอนี่กล่าวโดยโมโหเล็กน้อย เธอรีบตามหลังแฮร์รี่ไปเพื่อคลาย
ปมปริศนาที่แฮร์รี่ทิ้งเอาไว้ โดยให้ทั้งผมและเพื่อนหมาป่าของผมมองตามเธอไป

          “ฉันไม่อยากเชื่อว่าคนอย่างวิสลี่ย์สามารถอยู่ในฮอกส์วอตได้ ทั้งๆที่ไม่มีสมองแม้แต่น้อย” 
สก็อตกล่าวระหว่างที่ผมยิ้มเมื่อมองตามเด็กสาวไปจนไกลตา

          “เขาคิดอะไรอยู่”ผมได้ยินเสียงสก๊อต คิดและชำเลืองมองผม ระหว่างที่ผมก้มหน้า ก่อนจะ
มุ่งหน้าไปยังปราสาทโดยสก็อตตามไปติดๆ

@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@

          ระหว่างที่นักเรียนกลุ่มสุดท้ายออกไปจากห้องโถงใหญ่ ผมผลักจานอาหารของผมออกไปไกลๆ
 โดยไม่ แม้จะมองดูดูสก๊อตยัดอาหารชุดสุดท้ายเข้าปาก ซึ่งมนุษย์หมาป่านั้นเมื่ออยู่ในร่างมนุษย์ 
พวกเขาจะกินอย่างมูมมามที่สุด นั่นเป็นเริ่องปกติที่แวมไพร์หนุ่มอย่างผมเข้าใจดี

ผมได้ยินเสียงผู้หญิงของผมดังอยู่หน้าประตูทางเข้าของห้องโถงใหญ่ซึ่งสก๊อตเองก็คงได้ยินด้วยเช่น
กัน เขาชะเง้อมองจนคอยาวเกือบๆผ่านหน้าผมไปซึ่งผมเองก็แปลกใจเล็กน้อยกับปฎิกิริยาตอบสนอง
ของเขากับเสียงของเฮอร์ไมโอนี่

          เฮอร์ไมโอนี่ทั้งลาก ทั้งดึง และผลักทุกอย่างเท่าที่ผู้หญิงตัวเล็กๆอย่างเธอจะทำได้กับร่างหนา
บึกของพอตเตอร์เพื่อนรักของเธอให้ตรงดิ่งมาที่พวกผมนั่ง

“แฮร์รี่” เฮอร์ไมโอนี่ กระแทกน้ำเสียงก่อน จะผลักเขามายังเซดริกและสก๊อต ซึ่งกำลังมองดูด้วย
ความสงสัยและสนใจ

          “แต่……. แต่” แฮร์รี่ประท้วง แต่เฮอร์ไมโอนี่จ้องมองเขาอย่างจะกินเลือดกินเนื้อ ระหว่างที่นิ้วมือ
เธออยู่ระหว่างใบหูเขา โดยทั้งคู่ยืนอยู่ที่โต๊ะของฮัฟเฟิลพัพ แฮร์รี่เอามือสอดไว้ในกระเป๋ากางเกงและ
สับเท้าไปมาโดยปฏิเสธที่จะมองไปยังเชดริก ระหว่างที่เฮอร์ไมโอนี่ยืนกอดอก และจ้องไปยังเพื่อนรัก
ของเธอ

          ในที่สุดแฮร์รี่ก็เป็นฝ่ายยอมแพ้ “ดิกกอรี่” แฮร์รี่เริ่มก่อนที่จะปิดปากเงียบ ระหว่างที่เฮอร์ไมโอนี่
จ้องมองแฮร์รี่โดยมือเธออยู่ที่ไหล่เขา

          “ก็ได้…….”แฮร์รี่ถอนหายใจ ” ฉันขอโทษที่ฉันได้พูดแรงไป และฉันอยากจะบอกว่าขอโทษที่
พูดไปว่าไม่ต้องการความช่วยเหลือจากนาย ฉันรู้สึกเป็นหนี้นายอย่างมากสำหรับความช่วยเหลือของ
นายและฉันรู้ ถึงแม้ว่าเฮอร์ไมโอนี่จะเอาแต่โวยวายใส่ฉัน- ว่าฉันคงไม่สามารถคิดออกว่า ภารกิจที่สอง
คืออะไรโดยปราศจากความช่วยเหลือของนาย “แฮร์รี่พูดงึมงำระหว่างที่เฮอร์ไมโอนี่ยิ้มให้เขาอย่าง
แยกเขี้ยวก่อนจะหันไปที่เซดริกด้วยแววตาที่อ้อนวอนร้องขอ

ซึ่งเซดริกอาจจะละลายไปพร้อมกับสายตาของเธอก็อาจจะเป็นไปได้ถ้าเขาไม่ยอมยกโทษให้แฮร์รี่

          “ไม่เป็นไรหรอกพอตเตอร์……. ฉันแค่สับสนว่าฉันทำอะไรผิด” เชดริกกล่าวระหว่างที่แฮร์รี่มอง
เขาแต่ในความคิดของแฮร์รี่นั้นกำลังตะโกนว่าเช็คดริกอยู่ซึ่งเขาก็ไม่แปลกใจแม้แต่น้อย

 
         เขาเหลือบมองไปที่เฮอร์ไมโอนี่ เขารู้ว่าเธอได้รู้แล้วถึงสาเหตุที่แท้จริง

          “นายถามโชให้ไปงานเต้นรำแทนที่จะถามเฮอร์ไมโอนี่เหรอ…….. อีกทั้งโชยังบอกด้วย

ว่าเหตุผลที่นายช่วยฉันเพราะไม่ต้องการให้ฮอกส์วอร์ตดูงี่เง่า” แฮร์รี่ร้องอุทานขึ้น และไม่พยายามที่จะ
ฟังคำอธิบายของเซดริก โดยงานนี้ได้รับความสนใจมากมายจากนักเรียนที่ตามหลังเขามา

          
          “พอตเตอร์ฉันไม่เคยถามโช…………. แน่นอนเธออยากให้ฉันถาม แต่ฉันไม่ต้องการที่จะไปกับ
เธอ” เช็คดริกกล่าวและเหลือบสายตาไปทางเธอ โดยเฮอร์ไมโอนี่นั้นหน้าแดงแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร

“และเหตุผลที่ฉันช่วยนายเพราะนายช่วยฉันก่อน และฉันคิดว่ามันคงเป็นการดีสำหรับ เราทั้งคู่ที่

จะช่วยเหลือซึ่งกันและกัน เพราะนี่มันไม่ใช่แค่เราสองคน แต่มันเป็นการที่ฮอกส์วอร์ตจะได้รับชัยชนะ
ไปด้วย”

เซดริกกล่าวและพยายามอธิบาย ระหว่างที่แฮร์รี่ก้มมองดูพื้น ระหว่างที่สก๊อตหัวเราะในลำคอเบาๆอยู่
ข้างหลังเช็คดริกโดยเฮอร์ไมโอนี่จ้องมองดูแฮร์รี่อยู่

          “แต่”แฮร์รี่ตะกุกตะกัก

          “มันไม่มีอะไรพอตเตอร์…….. โชคงจะสับสนน่ะ  เดี๋ยวฉันคุยกับเธอเองและฉันจะพูดให้เธอเข้า
ใจ ถ้านายต้องการพาเธอไปที่งานเต้นรำด้วย”

          เซดริกไม่จำเป็นที่จะต้องอ่านความคิดเฮอร์ไมโอนี่เพราะมันเปล่าประโยชน์อยู่ดี แต่ดูจากสีหน้า
ของเธอเขาก็พอจะดูออกว่าเธอ นั้นไม่ได้คิดอะไรมากเกี่ยวกับผู้หญิงคนอื่นที่มาเกาะแกะเขา

          “ไม่…เออ …..ฉันแค่ …… ฉันแค่ต้องการจะบอกว่าฉันเสียใจ “แฮร์รี่กล่าวอย่างนุ่มนวล  ก่อนที่
เฮอร์ไมโอนี่จะยิ้มให้เขาอย่างปลอบใจ

“นั่นละคือสิ่งที่ฉันต้องการจะเห็นจากนายทั้งสองคืนนี้ แต่ตอนนี้แฮร์รี่มีนัดกับรอนที่จะเล่นหมาก
รุกพ่อมด” เฮอร์ไมโอนี่สั่งระหว่างที่แฮร์รี่ส่งเสียงคำรามแต่ก็ผงกศรีษะยอมรับก่อนที่จะกล่าวลาเซดริกกับ
สก๊อตและถูกลากไปโดยเพื่อนรักของเขา

          “นายรู้ไหม…… อีกไม่นานหรอกเธอก็คงจะทำอย่างนั้นกับนายเหมือนกัน” สก๊อตกล่าวระหว่างที่
เซดริกจ้องมองเขาอย่างจะกินเลือดกินเนื้อ

          “แม่นายจะต้องชอบเธอแน่ๆ “สก๊อตกล่าวระหว่างที่เซดริกย่ำเท้าไปที่ประตูพร้อมสก๊อตที่เดินอยู่
ข้างๆ เขา

          “มันจะต้องเหมือนกับการมีแม่ 2 คน …… คนหนึ่งสำหรับเมื่อนายกลับถึงบ้าน ส่วนอีกคนสำหรับ
ตอนที่นายอยู่ที่นี่ “สก๊อตพูดไปเรื่อยโดยไม่สนใจว่าแวมไพร์แยกเขี้ยวใส่เขา

          “จริงๆ มันก็น่ารักอยู่หรอกนะ ถ้าเป็นเฮอร์ไมโอนี่ นายว่าไหม ฉันว่ามันจะต้องสนุกแน่ๆกับการที่
ได้เห็นแวมไพร์ตัวโตๆโดนเคี่ยวเข็ญโดยแม่มดสาวตัวเล็กๆอย่างเธอ ”

สก็อตอธิบาย โดยเช็คดริกนั้นคิดอยู่ในใจว่าคัมเบิลดอร์จะโกรธมากแค่ไหนถ้าเขาต่อยมนุษย์หมาป่า
ทะลุเข้าไปในกำแพงแต่จากการที่ได้เห็นท่าทางอวดดีของสก๊อตในตอนนี้ เชดริกคิดว่าคัมเบิลดอร์คง
ไม่ว่าอะไรมากนักหรอก หรืออาจจะเห็นดีด้วยเสียด้วยซ้ำไป

  
        @@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@

          มันดูเหมือนแค่เมื่อวาน เมื่อทุกคนกำลังง่วนอยู่กับงานเต้นรำที่ใกล้จะมาถึงในอีกไม่กี่ชั่วโมงข้าง
หน้าเด็กผู้ชายทุกคนที่รอคอยคู่เดทของเขาด้วยความกระสับกระส่าย ระหว่างที่พวกผู้หญิงพากันหัวเราะ
คิกคักและชายตามองเมื่อเดินผ่านพวกเด็กผู้ชายจากฮ๊อกวอกและเดิร์มสแตรง

          ผู้เข้าร่วมการแข่งขันทั้งสี่คนต่างรอกันที่ที่ทางเข้าห้องโถงใหญ่ สก๊อตพูดคุยอยู่กับเซดริก

ระหว่างที่แสดงความเห็นใจเล็กน้อยกับแฮร์รี่ในชุดที่ถูกพันเหมือนเชือกของเขา เซดริกรู้สึกได้ถึงความ
เขินอายของแฮร์รี่ และเพียงหัวเราะดังขึ้นเมื่อแฮร์รี่พยายามจะส่งสายตาราวกับจะกินเลือด

          กินเนื้อให้กับเซดริกและสก๊อตส์ ก่อนที่คู่ควงของพวกแฮร์รี่จะหัวเราะคิกคักกับอะไรบางอย่าง

         “นายตัดสินใจที่จะไม่เข้าไปใกล้บริเวณงานคืนนี้หรือไง ได้ข่าวว่านายขอควงสาวเรเวคอลไม่ใช่
หรือไง แล้วนายมารออะไรแถวนี้สก๊อตส์ ” เช็คดริกถามระหว่างที่สก๊อตถลึงตามองเขาก่อนที่จะหัน
หน้ากลับไปพร้อมแก้มแดง เขาพยายามจะไม่นึกถึงเฮอร์ไมโอนี่เพราะเขารู้ดีว่าเซดริกอ่านใจเขาได้ดี
 

เซดริกรู้สึกถึงความอายระหว่างที่สก๊อตย่ำเท้าไปตาม ซีซี เคน จากเรเวคลอให้ไปงานเต้นรำกับเขา 
เธอตอบตกลงเขาด้วยความเขินอาย แต่เซดริกก็สะกิดใจกับอีกความรู้สึกที่ดูเหมือนสก๊อตส์ไม่อยาก
เปิดเผยมันให้เขารู้ ซึ่งเขาเองก็เป็นสุภาพบุรุษพอที่จะไม่ละลาบละล้วงความคิดของผู้อื่นจนเกินไป

 
         “หุบปากไปเลยไม่แน่นะ เฮอร์ไมโอนี่อาจจะไปกับครัมมากกว่าไปกับนาย” สก็อตตอกกลับด้วย
ความสะใจก่อนที่แวมไพร์จะยักไหล่และกำกำปั้นไว้แน่น โดยทั้งคู่สังเกตเห็นว่าครัมได้จ้องมองที่เซดริก
หลังจาก การมาถึงของพวกเขา

          “นั่นมัน” แฮร์รี่ตั้งคำถามขึ้นอย่างไม่แน่ใจเมื่อมองไปที่บันไดทางเข้า มันทำให้สก็อตที่กำลังจะ
เดินไปพร้อมกับ ซีซี เคน หยุดเดินและหันกลับมามอง จุดที่แฮร์รี่กำลังมองอยู่ โดยที่เซดริกมุ่งความ
สนใจอยู่ที่พื้น เพื่อให้แน่ใจว่าเขาจะไม่ทำอะไรงี่เง่าลงไปเมื่อสิ่งที่ปรากฎคือหญิงสาวที่เขารอคอย
มาตลอดทั้งวัน

          “ใช่แล้ว” แฮร์รี่อ้าปากค้างสูดหายใจก่อนที่สก๊อตจะผละออกจากคู่ควงของเขา แล้วเดินเข้าไป
ใกล้เพื่อกระแทกไหล่เซดริก ก่อนจะมุ่งหน้าไปที่บันได เซดริกหันหน้ากลับไปก็เจอ กับเฮอร์ไมโอนี่ที่
ก้าวลงบันไดมา เธอกัดริมฝีปากอย่างรู้สึกประหม่าเล็กน้อย เมื่อผู้คนต่างพากันสนใจหันมามองในตัว
เธอ

          เซดริกรู้สึกถึงปากของเขาที่ยังคงอ้าค้างอยู่ระหว่างที่ ชายกระโปรงของเธอปลิวไสว

          ผมของเธอที่ดูยุ่งเหยิงตลอดเวลาตอนนี้ถูกรวบไว้อย่างเรียบร้อย เซดริกสังเกตได้ว่าเธอแต่ง

หน้าไม่มากนักซึ่งเค้าก็พอใจเพราะตอนนี้ความงามของเธอเปล่งออกมาจากข้างใน เซดริกนั้นหุบปาก
ของเขากลับไปเหมือนเดิมและจ้องมองดูเหล่าเด็กผู้ชายที่ยังคงจ้องมองเฮอร์ไมโอนี่อยู่อย่างชื่นชม

          เฮอร์ไมโอนี่ ก้าวมาข้างหน้าโดย เซดริกรีบมุ่งหน้าไปที่เฮอร์ไมโอนี่เพื่อทำให้ทุกคนรู้ว่าเธอเป็น
คู่เดทของเขาและผู้ชายทุกคนก็ควรจะหยุดมองผู้หญิงของเขาเสียที   เฮอร์ไมโอนี่จ้องมองเขาด้วย
สายตาตำหนิโดยไม่ต้องสงสัยว่าเธอตำหนิถึงการปรากฏตัวของเขาที่แสดงถึงความเป็นเจ้าของโดย
ไม่พยายามที่จะปิดบัง

          “เกรนเจอร์” เซดิกกล่าว พร้อมกับจับที่มือของเธอและโน้มตัวเพื่อก้มลงจูบด้วยริมฝีปากที่เย็นๆ
ของเขา เพียงแค่ช่วงเวลาหนึ่ง ที่เขาแกล้งโดยกดริมฝีปากของเขาแช่อยู่ที่หลังมือของเธอเพื่อดูปฎิ
กิริยาของเธอที่มีต่อเขา

          สิ่งที่ทำให้เขาประหลาดใจก็คือ เฮอร์ไมโอนี่ไม่ได้ถอนมือเธอกลับเพราะความเย็นของริมฝีปาก
เขาหรือเพราะความกลัวเขา เซดริกยิ้มอย่างพึงพอใจ เมื่อเขาแน่ใจว่าทุกคนรู้แล้วว่า เฮอร์ไมโอนี่คือ
คู่เดทของเขา เขายืนขึ้นและจ้องเข้าไปในดวงตาของเธอและต้องแปลกใจเมื่อเห็นบางอย่างในดวงตา
ของเธอบางอย่างที่ดูสวยงามจนทำให้เขาตื่นตะลึงดังต้องมนต์

          “โอ้ อย่ากินอย่างมูมมามล่ะ” สก๊อตสั่งพร้อมทั้งฉวยมือของเฮอร์ไมโอนี่ไปจากเซดริก และจูบมือ
เธออย่างสกปรกทำให้เฮอร์ไมโอนี่หัวเราะคิก และปล่อยมือเธอจากมือเขา

          “น่าขยะแขยงจริงๆ” เฮอร์ไมโอนี่ครวญคราง พยายามเช็ดมือเธอที่กระโปรงของเธอ โดย

สก๊อตหัวเราะพร้อมทั้งแฮร์รี่และปาราวตี

          เมื่อสก็อตสร้างความวุ่นวายเสร็จสิ้น เซดริกจ้องมองสก๊อตส์อย่างจะกินเลือดกินเนื้อ เฮอร์ไมโอนี่
ถอนหายใจ ก่อนที่จะมองดูเซดริกอย่างแปลกๆ เมื่อเขาจับมือเธอ แล้วนำมาสอดไว้ที่แขนของเขา เฮอ
ร์ไมโอนู้สึกเขินอาย และยิ่งเมื่อเห็นโซแซงมองเธออยู่ เฮอร์ไมโอนี่จึงพยายามที่จะดึงแขนออกแต่
เซดริกกลับล๊อคแขนเธอไว้แน่นจนเธอดึงออกไปไม่สำเร็จ แต่ก่อนที่เธอจะทำวิธีอื่นเสียงของมัลกอล
นากัลป์ก็ดังขึ้นทั่วห้อง แสดงถึงงานเต้นรำได้เริ่มขึ้นแล้ว

          “ผู้เข้าแข่งขันทุกคนได้โปรดยืนขึ้น” มัลอลนากัลป์สั่ง ก่อนที่เฮอร์ไมโอนี่จะโบกมือลาสก๊อต
และก่อนที่จะเซดริกจะพาเธอไปทางมัลกอลนากัลป์ โดยมีแฮร์รี่และปาราวาตีตามมาติดๆเซดริกโน้ม
ศรีษะของเขามาที่ข้างหูของเธอพลางกระซิบด้วยรอยยิ้มที่แจ่มใส

“เธอสวยจัง เกรนเจอร์” ใบหน้าของเฮอร์ไมโอนี่ปกติก็แดงเพราะความเขินอยู่แล้ว หน้าของเธอกลับ
แดงมากกว่าเก่า ทำให้เซดริกมีความคิดอยากหอมเธอสักฟอด ถ้าไม่เพราะมีผู้คนต่างจ้องมองพวก
เขาอย่างสนใจเป็นตาเดียวแล้วละก็เขาคงจะทำอย่างใจต้องการเป็นแน่

          เฮอร์ไมโอนี่โอบแขนเขาไว้แน่น เซดริกยิ้มให้เธอ แก้มเธอยังคงแดงอยู่แต่ไม่นานนักสีหน้าเธอ
ก็ดูจริงจังและเธอดูตื่นตัว เซดริกไม่พร้อมสำหรับการถูกเธอนำเมื่อเขาถูกเธอลากและดึงเข้ามาใกล้ 
เขาดูตกใจเล็กน้อยแต่เมื่อเธอกระซิบที่หูของเขาอย่างร้อนรนมันทำให้เขาแทบกลั้นหัวเราะไว้ไม่อยู่

          “ได้โปรดบอกฉันที่ว่าในเวลาร้อยปีที่เธอมีชีวิตอยู่นี่เธอเคยเรียนเต้นรำมาก่อน” เฮอร์ไมโอนี่พูด
กระแทกเสียง ระหว่างที่เซดริกหัวเราะเล็กน้อย ก่อนจะหันไปสบตาแล้วขยิบตาให้เธอ เธอดูมี

ชีวิตชีวา จากนั้นเซดริกยืดตัวขึ้นและนำเธอไปสู่ห้องโถง

          ระหว่างที่เพลงถูกเเปลี่ยนไปเป็นอีกเพลงหนึ่ง มีนักเรียนบางกลุ่มที่ไม่ได้สนใจกับการเต้นรำแต่
กลับสนใจที่จะดื่มและกิน บางกลุ่มก็มีการแข่งขันกันดื่มเป็นที่สนุกสนานเฮฮาเป็นยิ่งนัก

เฮอร์ไมโอนี่เต้นรำอย่างมีความสุข เธอรู้สึกดีใจและประหลาดใจว่า ในช่วงชีวิตเป็นร้อยปีของเขา
 เขาได้เรียนที่จะเต้นรำกับเขาด้วย   บางครั้งเธอก็อดหัวเราะ เมื่อเขาเต้นบางท่าทีแม้แต่คัมเบิลดอร์ยัง
รู้จักสมัยที่เขายังเด็ก

          ในที่สุดเฮอร์ไมโอนี่ก็เต้นรำกับเซดริกจนจบเพลง เธอมองไปยังสก๊อตที่เต้นรำกับคู่เดทของเขา
จนกระทั่งเพลงจบพวกเขาทั้งสองคู่ก็เดินมายังนอกฟลอร์เพื่อไปหาอะไรดื่มที่ห้องโถงก่อนที่จะเปลี่ยน
เรื่องไปยังเรื่องเท้าของเธอที่จะคอยเหยียบเซดริกตลอดเวลา และหัวเราะให้กับบางอย่างที่สก๊อตพูด
กับเธอ

  
        เธอผ่อนคลายขึ้นเมื่อเห็นว่าแฮร์รี่กับรอนนั่งพักอยู่ เธอมุ่งหน้าไปยังเขาก่อนจะทิ้งตัวลงพร้อม
รอยยิ้มอันกว้างบนใบหน้าเธอ

            “มีอะไรหรือเปล่าแฮร์รี่”เธอถามเมื่อเห็นรอนหน้าบึ้งมาที่เธอ

          “รอนเขาพะวงเรื่องการเต้นรำของเขาน่ะ”แฮร์รี่บอกอย่างเหนื่อยๆกับชีวิต

          
           “ไม่เอาน่ารอนนายไม่ได้เต้นเลวร้ายขนาดนั้นหรอก” เฮอร์ไมโอนี่พูดปลอบใจเขาระหว่างที่เขา
จ้องมองเธออย่างจะกินเลือดกินเนื้อโดยที่เธอจ้องมองไปที่แฮร์รี่เพื่อขอกำลังสนับสนุน เธอพบว่าเขา
เองก็อยู่ในอาการเบื่อหน่ายในความงี่เง่าของรอนเช่นกัน

          “รอนนายเป็นอะไรไป” เฮอร์ไมโอนี่กล่าวขึ้นโดยรู้สึกได้ถึงความสุขที่ค่อยๆเลือนหายไป และ
ความโกรธที่ค่อยๆ เพิ่มขึ้น

          “กับฉันน่ะเหรอ” รอบกระแทกเสียงก่อนที่จะหันไปมองแฮร์รี่จากนั้นหันกลับมาที่เฮอร์ไมโอนี่
แล้วเอนหลังกลับไปอย่างหงุดหงิด

          “ฉันไม่เป็นมิตรกับศัตรูหรอก……… ทำไมเธอไม่บอกพวกเราว่าเธอจะมากับเขา” รอนกระแทก
เสียงใส่เธอทำให้เฮอร์ไมโอนี่เกร็งตัวอย่างโกรธจัด

          แฮร์รี่สังเกตได้ถึงการโต้เถียงที่จะระเบิดออกมาในไม่ช้า และเขาดูตื่นตัว เพราะเขารู้ถึงคู่เดท

ของเฮอร์ไมโอนี่ว่าเป็นใครนานกว่าที่รอนจะรู้

          เซดริกเดินเข้ามาใกล้เมื่อเขารู้สึกถึงอารมณ์รุนแรงของรอนที่มีต่อเฮอร์ไมโอนี่นั่นทำให้รอน
สติขาดผึงเขาลุกขึ้นยืนเผชิญหน้ากับเซดริกอย่างท้าทาย

          “รอนนี่ไม่ใช่ความคิดที่ดีนะ” เฮอร์ไมโอนี่พูดเตือนเมื่อเห็นปฎิกิริยาที่รอนมีต่อเซดริก โดยดึง
เพื่อนของเธอให้ออกห่างระหว่างที่รอนจ้องมองเซดริกเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อ

            เขาสะบัดแขนออกจากมือของเฮอร์ไมโอนี่จนทำให้เธอเกือบล้ม รอนเดินเข้าประชิดเซดริก
แต่แวมไพร์หนุ่มก็ไม่ได้สะทกสะท้านเขาไม่ได้เดินหนีไปไหนเมื่อไหล่ของรอนประชิดกับเขา

          “ถ้านายอยากดูตลกนะ วิสลี่ส์ ฉันแนะนำให้นายดูที่ชีวิตของตัวเอง บอกฉันมาสิว่านายไม่มีความ
สุขกัน แต่นายคิดบ้างไหมว่านายมีเพื่อนที่ดีที่สุดคือเฮอร์ไมโอนี่อยู่แล้ว เขาทำสิ่งดีๆหลายๆอย่างเพื่อพ
วกนาย แต่นายกลับมองว่าเธอเป็นอะไรน่ะ ฉันว่าเฮอร์ไมโอนี่น่าจะได้เพื่อนที่ดีกว่านี้ หรือสิ่งที่ดีกว่านี้
นะ นายว่าไหม” เซดริกกระแทกเสียง โดยลดไหล่ลงเพราะไม่อยากจะสู้ด้วย

          รอนตัวสั่นเพราะรู้สึกหัวเสียกับเรื่องนี้แต่เขารู้ว่าอย่างไรซะ เขาจะต้องแพ้ในการต่อสู้ครั้งนี้รอน
สะบัดตัวเดินหนีไปเสียดื้อๆโดยมี แฮร์รี่รีบตามรอนไปติดๆ โดยหันกลับมามองที่เชดริกเพื่อขอความ
ช่วยเหลือ แต่เขารู้ว่าอย่างไรเสียเชดริกก็คงช่วยไม่ได้

          “นายต้องขอบคุณเธอที่เป็นเพื่อนนายนอกเหนือจากพ่อแม่ของนาย ที่สามารถจะช่วยเหลือนาย
ได้ เพราะวันหนึ่งเธอจะต้องหยุด และฉันไม่อยากจะเป็นเบี้ยล่างนาย เมื่อวันนึงนายได้ค้นพบว่าเธอเป็น
สิ่งเดียวที่ดีที่สุดของนาย” เช็คดริกกล่าวเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่จะสะบัดแขนออกจากมือสก๊อตที่จับเขา
ไว้เพื่อเรียกสติของเขาและพุ่งไปอย่างรวดเร็วเพื่อตามหาเฮอร์ไมโอนี่ที่เดินหายไปไหนไม่รู้ตอนที่รอน
กับเขามีปัญหากัน

          เมื่อเขาตามกลิ่นเธอเจอเขาก็พบว่าเธออยู่กับวิกเตอร์ ครัม ซึ่งทำให้เซดริกแยกเขี้ยวอันแหลมคม
ของเขาและพบว่าเขานั้นเริ่มเปลี่ยนแปลงไปตามอารมณ์ที่ไม่สามารถควบคุมไว้ได้แล้วในตอนนี้ 
สก็อตรีบโอบเขาไว้และลากเขากลับมาก่อนที่เขาจะทำอะไรงี่เง่าลงไป และคราวนี้เห็นทีสก๊อตคงต้อง
เป็นพี่เลี้ยงเซดริกบ้างแล้ว

          “ห้องครัว” สก็อตคำรามเข้าไปในหูแวมไพร์

          ก่อนที่จะลากเชดริกลงไปที่ห้องครัวทั้งๆที่เขายังคงต่อสู้อยู่ ซึ่งในห้องครัวนั้นพวกเอลฟ์ได้ให้สัญ
ญาที่จะเก็บความพินาศทั้งหมดไว้กับตัวเอง

         

ตอนที่ 10 คำพูดจากคนที่ไร้หัวใจ

เชดริกคำราม ระหว่างที่เฮอร์ไมโอนี่ตัวสั่นและพยายามที่จะดึงตัวเองให้ออกห่างเขาแต่เขาดึงเธอไว้
และผลักเธอเข้ามาใกล้

          “เธอหยุดฉันไม่ได้หรอก เธอก็เห็นว่าฉันไม่บาดเจ็บเลยสักนิดเดียวจากการต่อสู้กับมังกร เธอไม่
สามารถทำอะไรฉันได้แน่” เชดริกกล่าวโดยรู้สึกถึงความกลัวของเธอ แต่เขาก็ไม่ได้ปล่อยเธอไป