คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ตอนที่ 7 เกมส์จบแล้ว (แน่หรือ)
บทที่ 8 – เกมส์จบแล้ว
เฮอร์ไมโอนี่ต้องยอมรับว่าตอนที่เธอตบมัลฟอย เธอรู้สึกได้ถึงความตื่นเต้น แต่ตอนนี้การกระทำของเธอคงต้องมีผลตามมา ตอนนั้นเธอคิดอะไรอยู่กันนะ? คืนนั้นเกิดขึ้นจริงๆเหรอ? การสบประมาทมัลฟอยก็เรื่องหนึ่ง แต่การตบเขานั้นมันคนละเรื่องกันเลย
เขาคงจะโกรธมาก เธอคิด หลังจากที่ฉันได้ตบเขาอย่างแรงเพราะความโกรธและถึงแม้ว่าเขาจะแข็งแรงแค่ไหนก็ตาม เขาก็คงจะรู้สึกเจ็บเหมือนกัน ระหว่างที่เธอเขียนหนังสือเธอสังเกตุเห็นว่ามือของเธอยังคงสั่นเทา
“การตบเขาคงจะมีผลกระทบกับฉันเหมือนกัน” เธอคิดอย่างหดหู่
เฮอร์ไมโอนี่เลิกคิ้วขึ้น เธอนั่งอยู่หลังสุดของชั้นเรียน เพราะเมื่อหมดชั่วโมงเธอจะได้ออกไปได้อย่างรวดเร็ว โดยทุกๆสิบนาทีเธอจะคอยมองที่มัลฟอยซึ่งนั่งอยู่ข้างหน้าห้องเรียน แต่เธอไม่เคยคาดคิดว่าเขาจะทำตัวอย่างนี้! มัลฟอยแค่....นั่งเฉยๆ และคอยจดโน๊ตทุกครั้งที่มีบางอย่างน่าสนใจโผล่ขึ้นมา และจะคอยกระซิบกระซ่าบกับนักเรียนสลิธีรินคนอื่นๆทุกครั้งที่เขามีโอกาส นี่ปรกติแล้วเหรอ?
มันแปลกมาก เขาไม่มีแม้แต่รอยข่วนหรือรอยช้ำบนใบหน้า มันเหมือนกับไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับหน้าเขา เธอนั่งอยู่ตรงนั้นตอนที่เขาเดินเข้ามาพร้อมเครปและกอยส์ เขาดูเย่อหยิ่งเหมือนเช่นเคย และเขาก็นั่งตรงที่ที่เขานั่งประจำ ซึ่งเฮอร์ไมโอนี่เกือบจะตกเก้าอี้กับทัศนคติที่แปลกไปของเขา การจ้องมองอย่างอาฆาต การด่าทอ ซึ่งเฮอร์ไมโอนี่หวังจะได้เห็น แต่ไม่ใช่อย่างนี้เขาดูนิ่งเฉย
สองสามวันผ่านไปก็เหมือนเช่นเคย เธอก็ยังคงเข้าเรียนเหมือนเช่นเคย ไม่มีอะไรใหม่ๆเกิดขึ้น ความกังวลใจของเธอแทบจะจางหายไป และผลสุดท้ายเธอก็ยังคงคิดว่ามัลฟอยได้ยอมแพ้แล้ว ในที่สุดเขาก็ได้เห็นว่าเธอกัดเจ็บเหมือนกันถ้าจี้เธอมากขนาดนั้น เธอยิ้มกับตัวเองให้กับชัยชนะเล็กๆนี้ เฮอร์ไมโอนี่ชมตัวเองในความกล้าหาญของเธอ ตอนนี้เขารู้แล้วว่าฉันเป็นยังไง! ฉันควรจะคิดอย่างนั้นเหมือนกัน!
เฮอร์ไมโอนี่เดินในห้องโถงที่ว่างเปล่าอย่างมีความสุข เธอแทบจะไม่เชื่อว่ามันจบลงแล้ว ตอนนี้เธอสามารถใช้ชีวิตอย่างปรกติได้อีกครั้ง โดยกลับไปมุ่งมั่นกับการสอบและทำหน้าที่ของหัวหน้านักเรียนหญิงได้อย่างเต็มความสามารถ เพราะเธอยังไม่ได้ปฏิบัติหน้าที่ที่เธอได้รับมอบหมายอย่างเต็มความสามารถ เพราะส่วนหนึ่งเธอคอยแต่กังวลเรื่องมัลฟอย
แต่ตอนนี้! ในที่สุดเธอก็สามารถลืมเรื่องทั้งหมดได้ ตอนนี้เธอสามารถปฏิบัติหน้าที่ในฐานะหัวหน้านักเรียนของฮอกส์วอตต์และทำให้โรงเรียนของเธอภาคภูมิใจ เพราะมันเป็นจุดประสงค์ของตำแหน่งนี้อยู่แล้ว การมีอิสระที่หัวหน้านักเรียนชายและหัวหน้านักเรียนหญิงได้รับนั้นมันดีเยี่ยม และเฮอร์ไมโอนี่รู้สึกว่าเธอยังไม่ได้ตอบแทนโรงเรียนที่ได้มอบหมายหน้าที่นี้ให้เธอ
เฮอร์ไมโอนี่นึกย้อนกลับไปในบ่ายวันนั้น ตอนที่เธอคุยอยู่กับแฮร์รี่และรอน พวกเขาคุยกันเกี่ยวกับเรื่องที่มัลฟอยได้รับตำแหน่งแทนที่จะเป็นแฮร์รี่ ซึ่งแน่นอน เฮอร์ไมโอนี่ไม่ได้พูดอะไรนอกจากยืนฟังอย่างเงียบๆ เพราะมัลฟอยไม่ใช่หัวข้อที่เธออยากจะสนทนาถึงสักเท่าไหร่
รอนพยายามอย่างเต็มที่ที่จะปลอบใจแฮร์รี่ เขาพยายามพูดตลกเกี่ยวกับมัลฟอยและพวกสลิธีริน เฮอร์ไมโอนี่ยิ้มกับการพยายามของเขาที่จะทำให้บรรยากาศแถวนี้ดีขึ้น เวลาที่เขาไม่เอาแต่ครวญครางและสติแตกกับสิ่งเล็กๆน้อยๆ เขาก็ดูเหมือนว่าเป็นผู้ชายที่ดีคนหนึ่ง อย่างไรก็ตาม ความพยายามของเขาสัมฤทธิ์ผลเพราะแฮร์รี่ดูเหมือนจะอารมณ์ดีขึ้นและพวกเขาก็เปลี่ยนหัวข้อมาคุยกันเรื่องควิดดิชที่พวกเขาต้องลงแข่งกับสลิธีรินอาทิตย์หน้านี้ พวกเขาพูดคุยกันถึงผู้เล่นของกริฟฟินดอร์ที่อาจจะได้ลงในแมตซ์ที่เจอกับสลิธีริน เกมส์นี้ถูกเลื่อนออกไปอีกสองสามวัน เพราะอากาศที่เลวร้าย แต่เฮอร์ไมโอนี่รู้ว่าไม่มีอะไรจะทำให้แฮร์รี่หลุดออกจากไม้กวาดได้ และดูเหมือนว่ารอนจะตื่นเต้นมากกับเกมส์นี้
เฮอร์ไมโอนี่ถูกเรียกกลับมาในความเป็นจริงเพราะเสียงของนักเรียนที่พากันกลับไปที่หอของตัวเอง วันนี้สิ้นสุดแล้ว ความมืดเข้าปกคลุมฮอกส์วอตต์ เมื่อเธอมาถึงห้องนั่งเล่นรวมกริฟฟินดอร์ เนวิลล์ เดินตรงมาหาเธอ
“เฮอร์ไมโอนี่ศาสตราจารณ์มัลกอลนากัลป์เรียกให้ไปพบที่ห้องพักอาจารณ์”
เฮอร์ไมโอนี่พยักหน้ารับรู้ ใบหน้าของเธอยังคงสงบนิ่ง แต่ภายในใจกลับร้อนรน เธอพอจะรู้ว่าสาเหตุที่มัลกอลนากัลเรียกเธอไปเพราะอะไร แน่นอนมันเป็นความผิดของเธอ อย่างเห็นได้ชัด
เฮอร์ไมโอนี่เดินไปตามทางเดินเพื่อตรงไปยังห้องพักอาจารณ์ซึ่งมีผู้คนบางตา แน่นอนที่สถานที่แห่งนี้ไม่ได้เป็นที่นิยมสำหรับนักเรียนคนอื่นๆที่จะแวะเวียนมาสักเท่าไหร่นัก ถ้าไม่จำเป็นจริงๆ
ในขณะนี้เฮอร์ไมโอนี่ยืนอยู่หน้าประตูทางเข้า ใจของเธอเต้นรัวราวกับวิ่งแข่ง เธอพยายามที่จะวาดเหตุการณ์ล่วงหน้าในสองสามนาทีต่อจากนี้ว่าเธอจะแก้ตัวกับมัลกอลนากัลป์ว่าอย่างไร เฮอร์ไมโอนี่สูดลมหายใจเข้าปอด ลึกๆสองสามครั้งก่อนจะพูดรหัสผ่าน และเดินเข้าไปในห้องพักอาจารณ์ แสงสว่างไสวทำให้เธอมองเห็นมัลกอลนากัลป์ได้อย่างชัดเจน ดวงตาหรี่เล็กของมัลกอลนากัลป์ดูใหญ่ขึ้นด้วยแว่นตากรอบหนาสีดำ เธอนั่งอยู่ที่เก้าอี้ทำงานตัวใหญ่ที่อยู่กลางห้องด้านหลังมีชั้นหนังสือที่เรียงรายอย่างเป็นระเบียบ
“คุณเกรนเจอร์ เชิญนั่ง”เธอเอ่ยทักและชี้มือไปที่เก้าอี้ที่อยู่ฝั่งตรงข้ามของเธอ
เฮอร์ไมโอนี่นั่งลงที่เก้าอี้ตรงข้ามในขณะที่มัลกอลนากัลป์มองเธอครู่หนึ่ง “คุณมีปัญหาอะไรกับหัวหน้านักเรียนชายหรือเปล่าคุณเกรนเจอร์”
เฮอร์ไมโอนี่แทบสะดุ้งเมื่อศาสตราจารณ์ที่เธอชื่นชอบถามตรงประเด็น
“ทำไมศาสตราจารณ์ถึงคิดแบบนั้นล่ะค่ะ”
“จากการที่เธอไม่เคยพักที่หอนอนประธานนักเรียนเลยเป็นสาเหตุหนึ่งที่ทำให้ฉันต้องคิดไปแบบนั้น”เธอพูดอย่างช้าๆสายตาจับจ้องอยู่ที่เฮอร์ไมโอนี่
“หนูกับมัลฟอยไม่ได้มีการขัดแย้งกันค่ะศาสตราจารณ์”เธอสูดลมเฮือก มัลกอลนากัลป์มองเธอและเธอก็มองตอบดวงตาสีน้ำตาลสวยเบิกกว้างและเต็มไปด้วยความหวาดกลัว บ้าฉิบ มัลกอลนากัลราวกับเจาะเข้าไปในความรู้สึกของเธอ มันทำให้เธอหวาดผวา
“แล้วอะไรคือสาเหตุ”มัลกอลนากัลป์ถามด้วยน้ำเสียงประหลาดใจ
เฮอร์ไมโอนี่ข่มใจนั่งนิ่ง มัลฟอยเจ้าคนห่วยแตก เขาต้องเป็นคนวิ่งแร่มาฟ้องมัลกอลนากัลอย่างแน่นอน
“มัลฟอยบอกศาสตราจารณ์หรือค่ะว่าหนูไม่ได้พักที่หอนอนประธานนักเรียน”
“เปล่าเลย”มัลกอลนากัลป์พูดขัดขึ้น” คุณมัลฟอยไม่ได้บอกอะไรฉันคุณเกรนเจอร์ แต่คุณคงลืมไปว่าฉันเป็นคนที่ต้องดูแลหอประธานนักเรียนดังนั้นทุกอย่างจึงไม่สามารถหลุดรอดสายตาไปจากฉันได้ เอาล่ะทีนี้คุณจะบอกสาเหตุที่แท้จริงของคุณได้แล้วหรือยัง”
เฮอร์ไมโอนี่รู้สึกประหลาดใจ มัลฟอยไม่ได้บอกมัลกอลนากัล ทำไมล่ะหรือเขาจะเลิกราในการแก้แค้นเธอเข้าแล้วจริงๆ เธอแทบหยิกแขนตัวเธอเองเพื่อควบคุมความคิด
“หนูต้องติววิชาปรุงยาให้กับเพื่อนๆที่หอกริฟฟินดอร์ หนูก็เลยคิดว่าน่าจะเป็นการสะดวกกว่าถ้าหนูจะพักอยู่ที่หอนอนกริฟฟินดอร์”
“แค่นี้เหรอ”มัลกอลนากัลป์มองเธออย่างถี่ถ้วนคล้ายกำลังมองหาความจริงที่ซ้อนอยู่
“ค่ะ แค่นี้”เธอตอบกลับสั้นๆ
มัลกอลนากัลนั่งพิงหลังแบบสบายๆและยิ้มให้กับหญิงสาว
“ความตั้งใจจริงเป็นสิ่งที่ดีงามคุณเกรนเจอร์ แต่กฎระเบียบและหน้าที่ก็เป็นสิ่งที่สำคัญเช่นกัน ประธานนักเรียนชายและหญิงต้องปรึกษาหารือกันในหน้าที่ของแต่ละฝ่าย ต้องมีการประเมินผล การทำรายงาน และการร่วมมือ ถ้าคุณไม่ได้อยู่ที่หอพักประธานนักเรียนคุณคงจะใช้เวลาร่วมกันได้น้อยลง มันคงจะเป็นสิ่งที่ไม่ดีนักฉันคิดว่าอย่างงั้น”
มัลกอลนากัลยืดตัวตรงและเริ่มพูดเสนอแนะ
“ทำไมคุณถึงไม่ย้ายกลับมาที่หอนอนประธานนักเรียนในวันพรุ่งนี้ล่ะและใช้เวลาว่างช่วงใดช่วงหนึ่งของคุณติววิชาให้เพื่อนๆ ฉันว่าน่าจะเป็นทางออกที่ดีนะคุณเกรนเจอร์”
“แต่ว่า....”เฮอร์ไมโอนี่พยายามขัดแต่แล้วก็หยุด เธอควรจะพูดว่าอะไรล่ะ ว่าพวกเขาขัดแย้งกันและเธอกลัวที่จะอยู่ร่วมกับมัลฟอยยังงั้นเหรอ
“หรือถ้าจะง่ายกว่านั้น เปลี่ยนประธานนักเรียนหญิงเสียเลยเธอจะได้ไม่ต้องลำบากใจ”มัลกอลนากัลพูดเรียบๆแต่ก็หนักแน่นในน้ำเสียงของเธอ
เฮอร์ไมโอนี่แทบจะสำลักขณะที่เธอสั่นสะท้านไปกับความทรงจำว่าครั้งหนึ่งเธอต้องสูญเสียตำแหน่งที่เธอรอคอยมาตลอดชีวิต เพราะความหวาดกลัวคนจิตวิปริตเพียงคนเดียว เธอยอมไม่ได้เด็ดขาด
“ไม่นะค่ะ ศาสตราจารณ์ หนู ขอโทษค่ะ พรุ่งนี้หนูจะย้ายกลับมาที่หอนอนประธานนักเรียน”
มัลกอลนากัลป์พยักหน้าและยิ้มให้อย่างพึงพอใจ “ดีมากคุณเกรนเจอร์ ตอนนี้ไปพักผ่อนได้ อ้อ ถ้าคุณมีปัญหาอะไรหนักใจมาหาฉันได้นะฉันยินดีต้อนรับ”
“ขอบคุณค่ะศาสตราจารณ์”
เช้าวันรุ่งขึ้นเฮอร์ไมโอนี่บอกกับแฮร์รี่และรอนเรื่องที่เธอต้องย้ายไปนอนที่หอนอนประธานนักเรียน ซึ่งสร้างความหงุดหงิดให้รอนและแฮร์รี่เป็นที่สุด แต่เฮอร์ไมโอนี่ก็ยืนยันว่าเธอจะไม่เป็นอะไรและเธอจะมาหาพวกเขาอยู่เสมอๆ นั่นพอที่จะทำให้พวกเขาทั้งคู่คลายความวิตกลงไปได้บ้างเล็กน้อย
ตกตอนเย็นเฮอร์ไมโอนี่ขนข้าวของที่จำเป็นเล็กน้อยย้ายกลับไปที่หอนอนประธานนักเรียน เธอบอกรหัสผ่านซึ่งหัวหน้านักเรียนชายและหญิงเท่านั้นที่จะรู้ เธอเดินผ่านห้องนั่งเล่นรวมเพื่อจะเดินขึ้นไปยังหอนอนของตัวเอง ระหว่างขึ้นบันได เธอได้เผชิญหน้ากับมัลฟอยที่เดินสวนลงมา เฮอร์ไมโอนี่ตัวชาวูบจนเดินแทบไม่ออก
แต่สิ่งที่ทำให้เฮอร์ไมโอนี่ประหลาดใจคือท่าทางเฉยเมยของเขา มัลฟอยเพียงชายตามองเธอแค่แวบเดียวโดยไม่พูดไม่จาเขาเดินผ่านเธอไปเหมือนเธอเป็นอากาศธาตุ
หลายวันผ่านไปโดยที่ไม่มีเหตุการณ์อันน่าระทึกใจเกิดขึ้น เฮอร์ไมโอนี่เก็บตัวอยู่แต่ในห้องนอนเพื่ออ่านหนังสือเงียบๆ เธอออกจากห้องแค่ตอนไปทานอาหารและเมื่อแน่ใจว่ามัลฟอยไม่ได้อยู่แถวนั้น ถึงอย่างนั้นก็ตามมันก็ยังค่อนข้างมีความเสี่ยงอยู่ มัลฟอยนั้นมีชื่อเสียงเน่าเฟะเรื่องเล่ห์เหลี่ยม ใครจะไปรู้ว่าเขากำลังทำอะไรอยู่ ซึ่งเฮอร์ไมโอนี่เองก็ไม่รู้เหมือนกัน
เธอตัวสั่นเทาเมื่อนึกถึงแผนการแก้แค้นของมัลฟอยซึ่งเฮอร์ไมโอนี่ก็ได้เตรียมพร้อมเพื่อรับสถานการณ์อยู่แล้ว โดยเธอเตรียมที่จะใช้วิชาป้องกันตัวจากศาสตร์มืด ซึ่งนั่นคือวิชาโปรดของเขาหากมีอะไรเกิดขึ้นจริงๆ
วันนี้เฮอร์ไมโอนี่มีเวลาเป็นของตัวเองค่อนข้างมากเพราะมัลฟอยออกไปซ้อมควิชดิชตั้งแต่ช่วงเย็นและคงอีกนานกว่าเขาจะกลับ เธอบิดขี้เกียจอยู่บนโซฟาตัวใหญ่ เตาผิงถูกจุดเอาไว้ ทำให้ห้องอบอุ่น มันเป็นสถานที่เหมาะที่จะใช้สำหรับการผ่อนคลายและอ่านหนังสือสำหรับเธอ
หลังจากกึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่ประมาณสิบนาที เฮอร์ไมโอนี่เริ่มรู้สึกหนักที่หนังตา เธอเพิ่งนึกขึ้นได้ว่ามันเป็นเวลาสักพักแล้วที่เธอได้นอนหลับอย่างจริงจัง เกือบจะทุกคืนที่จิตใจเธอจะคิดถึงแต่เรื่องของมัลฟอย เธอหลับตาลงและปล่อยให้ความอบอุ่นจากเตาผิงกล่อมเธอให้นอนหลับ
เธอรู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่เธอสะดุ้งตื่นขึ้น เธอไม่รู้ว่าตอนนี้กี่โมงแล้ว แต่เธอสามารถมองเห็นพระจันทร์ดวงโตส่องแสงสว่างจากหน้าต่างบานใหญ่ ไฟในเตาผิงยังคงติดอยู่ เฮอร์ไมโอนี่พยายามหรี่ตามองในความสลัวเพื่อมองดูว่ามีอะไรอยู่รอบๆตัวเธอ
“เธอรู้ตัวไหมเกรนเจอร์ เธอดูน่ารักจริงๆเวลาที่เธอนอนหลับ” เสียงที่คุ้นเคยเปล่งออกมาจากความมืด
“มัลฟอย นั่นนายเหรอ?” เธอไม่สามารถบอกได้ ดวงตาเธอยังคงพร่ามัวจากการนอนหลับและเธอยังคงมึนงง
“แล้วใครจะมานั่งอยู่ตรงนี้ในเวลาอย่างนี้ล่ะ? แน่นอน ฉันเอง เกรนเจอร์ สำหรับคนที่ฉลาดอย่างเธอ ไม่น่าถามคำถามที่โง่อย่างนี้เลยนะ”
เธอยังคงหรี่ตามองเหมือนคนโง่ เฮอร์ไมโอนี่หมดความอดทนเธอคว้าไม้คฑาและตะโกนคาถาเพื่อจุดไฟ ทันใดนั้นแสงไฟก็ส่องสว่างขึ้น เธอสามารถมองเห็นมัลฟอยแล้ว และเธอก็รู้สึกไม่ค่อยปลอดภัยเท่าไหร่นัก เมื่อเห็นเขานั่งอยู่ตรงข้ามโซฟากับเธอ ใบหน้าเขาปรากฏรอยยิ้มเล็กน้อย
“แล้วทำไมนายถึงมาอยู่ที่นี่ในเวลานี้?” เฮอร์ไมโอนี่ถาม ตายังคงจับจ้องที่เขา เธอจะไม่ปล่อยให้เขามาอยู่ใกล้เธออีกแล้ว มัลฟอยยักไหล่เล็กน้อย ซึ่งแสดงให้เห็นถึงความโอหังของเขา
“ฉันคิดว่าฉันคงจะมีปัญหาเรื่องการนอน ช่วงนี้มีหลายอย่างรบกวนจิตใจฉัน ฉันมีหลายสิ่งที่ต้องคิด” คำพูดของเขาทำให้เฮอร์ไมโอนี่ตัวแข็งทื่อ คิดเหรอ? เขาคิดเรื่องอะไรกัน? เธอตัดสินใจแล้วว่านี่ไม่ใช่เวลาที่เหมาะนักที่จะอยู่ตามลำพังกับมัลฟอย เธอจึงลุกขึ้นจากโซฟา
“อืม งั้นฉันขอตัวกลับห้องก่อนละกัน ราตรีสวัสดิ์” เธอหันหลังให้เขา เธอยืนอยู่ตรงประตู แต่เมื่อเธอพยายามจะบิดลูกบิดมันกลับไม่ยอมหมุนออก เธอถอนมือออกด้วยความโมโห เธอสบถออกมาก่อนที่จะหันมาหามัลฟอย
“ประตูมันเปิดไม่ออก ช่วยหน่อยได้ไหม?” ใบหน้าเขาเต็มไปด้วยความขบขัน เขาดูเซ็กซี่เหมือนกันนะแม้ว่าเขาจะทำตัวน่ารำคาญและทำให้เธอโมโหก็ตาม
“อืม ฉันคิดว่าแค่ดึงมันออกคงไม่ได้ช่วยอะไรมากนักหรอกเกรนเจอร์ เพราะมันถูกร่ายเวทมนตร์ไว้ต่างหาก..” เธออ้าปากค้างเพราะความตกใจและความหวาดกลัว เวทมนตร์งั้นเหรอ? เสียงหัวเราะเงียบๆดังมาจากมัลฟอย เฮอร์ไมโอนี่พยายามบังคับใบหน้าไม่ให้แสดงความหวาดกลัวให้เขาเห็น
“อย่าหัวเราะฉันมัลฟอย! นายจำไม่ได้เหรอว่าเกิดอะไรขึ้นตอนเมื่อครั้งล่าสุดที่นายหัวเราะเยาะฉัน?” เธอพูดอย่างจริงจังและเมื่อเธอพูดเสร็จ ใบหน้าของมัลฟอยเปลี่ยนเป็นปีศาจในทันที
“โอ้ ใช่เกรนเจอร์ ฉันจำได้กับหมัดน้อยๆของเธอ และเธอไม่แม้แต่จะอยู่ดูผลที่เกิดขึ้น ฉันต้องใช้เวลาทั้งวันเพื่อถอนคำสาปและต้องปรุงยาที่น่าขยะแขยงเพื่อจะลบรอยบนใบหน้าฉัน”
เฮอร์ไมโอนี่ไม่สามารถควบคุมรอยยิ้มแห่งชัยชนะไว้ได้ ใช่ มัลฟอยสมควรจะได้รับผลอย่างนั้น
“ช่วยเหลือไม่ได้ นายอยากเล่นเกมส์กับฉันเอง” เฮอร์ไมโอนี่พูดเสียงเยาะเย้ย
“เธอพูดถูกเกรนเจอร์” เขากระซิบ “ฉันกำลังเล่นเกมส์กับเธออยู่ แต่ตอนนี้เกมส์เด็กๆพวกนั้นมันจบลงแล้ว” ก่อนที่เธอจะเข้าใจถึงคำพูดเขาได้ มัลฟอยถลันเข้าหาตัวเธอ
“ยัยเลือดมนุษย์น่าขยะแขยง มันตลกนักหรือไง? เธอล้ำเส้นฉันมากเกินไปแล้ว ตอนนี้ถึงเวลาที่เธอจะได้รับบทเรียนซะมั่ง ยัยตัวน่ารังเกียจ เกิดอะไรขึ้นล่ะ? เธอไม่ยิ้มแล้วนี่! เสียใจหรือไงที่เกมส์มันจบแล้ว?” เฮอร์ไมโอนี่ปล่อยโฮออกมาด้วยความเจ็บปวดเมื่อมัลฟอยกำข้อมือเธอไว้แน่นเหมือนกับที่เขาเคยทำมาก่อนหน้านี้ เขาหันตัวเธออย่างแรงเพื่อเผชิญหน้ากับเขา ดวงตาของมัลฟอยเต็มไปด้วยความสุขที่ได้รับจากการทรมานคนอื่น รอยยิ้มของเขาแปรเปลี่ยนเป็นการยิ้มเยาะเมื่อเห็นน้ำตาของเธอ
“ใช่ เกมส์มันจบแล้ว เลือดมนุษย์น้อย เธอแพ้ และฉันชนะ ...” มัลฟอยขยุ้มผมของเธอและยกหัวเธอขึ้นอย่างแรง ดวงตาของเขาทิ่มแทงเข้าไปในดวงตาเธอ ริมฝีปากของพวกเขาอยู่ห่างกันไม่ถึงหนึ่งนิ้ว เฮอร์ไมโอนี่พยายามหายใจอย่างแหบแห้ง
“ฉันจะทำให้เธอกรีดร้อง เลือดมนุษย์ กรีดร้องอย่างที่เธอไม่เคยทำมาก่อน” เขาพึมพำอย่างรื่นเริง ดวงตาสีน้ำตาลแดงของเธอเบิกกว้างด้วยความหวาดกลัว...”
มัลฟอยยื่นมือมากระชากตัวเฮอร์ไมโอนี่อย่างไม่ปราณีปราศรัย เขาลากตัวเธอมาแนบชิดติดกับร่างของเขามือีกข้างหนึ่งจับหัวของเธอไว้จนขัดขืนไม่ได้ และบดขยี้จูบริมฝีปากเธออย่างรุนแรงและรุกเร้า
การกระทำของมัลฟอยทำให้เฮอร์ไมโอนีทั้งโกรธและกลัว เธอพยายามขัดขืนการกอดรัดที่รุนแรงของเขา เฮอร์ไมโอนี่พยายามจิกเล็บเข้ากับต้นคอของเขาและออกแรงข่วน จนมัลฟอยส่งเสียงครางออกมาด้วยความเจ็บปวด ได้ผล มัลฟอยหยุดชะงักในการสัมผัสเธอ แต่แววตาสีเทาของเขากลับลุกโชนด้วยความขุ่นเคืองเมื่อจ้องมองดูเธอ เขาจับตัวเธอไว้แน่นก่อนจะกระชากลากถูตัวเธอไปกับเขา
เฮอร์ไมโอนี่เบิกตากว้างเมื่อรู้ทิศทางที่เขาจะพาเธอไป มัลฟอยจับเธอและลากเธอขึ้นไปชั้นบน เฮอร์ไมโอนี่พยายามขึนตัวแต่แรงของเดรโกราวกับพยัคฆ์ ในที่สุดเขาลากตัวเธอมายังห้องของเขาจนได้
ก่อนที่เฮอร์ไมโอนี่จะคิดทำอะไรต่อไป เดรโกเหวี่ยงเธอขึ้นไปอยู่บนเตียงของเขาเสียแล้ว
ความคิดเห็น