คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Dream Girl : Chapter 7
Chapter 7
หลายชั่วโมงต่อมา เฮอร์ไมโอนี่ตื่นขึ้น หนังสือที่วางอยู่บนหน้าอกของเธอก่อนที่จะเผลอหลับไปได้ตกลงสู่พื้น การอ่านช่วยทำให้ความปรารถนาอันแรงกล้าของเธอหายไป หลังจากผละออกจากเดรโกเธอรู้สึกคล้ายกับเลือดในร่างกายพลุ่งพล่าน เธอพยายามที่จะอ่านเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจของเธอออกจากแรงดึงดูดราวแม่เหล็กที่เกิดขึ้น เธออดทนต่อแรงกระตุ้นที่จะกลับไปที่ห้องของเขา ที่สุดแล้วเธอก็ผล่อยหลับไปด้วยความอ่อนเพลีย
ในตอนนี้ไม้กายสิทธิ์ของเธอส่องแสงเป็นสีฟ้าเรืองรอง และอุ่นเมื่อสัมผัส มันกำลังเรียกเธอไปหาเดรโก เธอรีบกระโดดออกจากเตียง และรีบกลับไปที่ห้องของเขา เขากำลังส่ายหัวไปมาพึมพำอะไรที่ไม่อาจเข้าใจได้ โดยอัตโนมัติ เฮอร์ไมโอนี่ร่ายคาถาที่จะส่งให้เธอเข้าไปในความฝันของเดรโก
เธอพบตัวเองอยู่ในห้องนอนเหมือนกับที่เธอเพิ่งจากมา เป็นห้องที่เธอพักขณะที่อยู่ที่คฤหาสน์มัลฟอย ห้องที่มีแสงไฟของเตาผิงซึ่งคอยให้แสงสว่าง มัลฟอยยืนอยู่หน้ากองไฟ เขาสวมเสื้อคลุมพ่อมด มือข้างหนึ่งจับไม้กายสิทธิ์แน่นจนข้อมือเป็นสีขาว มืออีกข้างกำมัดแน่นอยู่ข้างตัวเขา เสียงร้องไห้แผ่วเบาของผู้หญิงคนหนึ่งจับความสนใจของเฮอร์ไมโอนี่ และเธอหันไปเห็น นาร์ซิสซา มัลฟอย นั่งอยู่บนโซฟา
“ฉันจะฆ่าเขา” มัลฟอยพูด และยังคงยืนแน่นิ่งอยู่ตรงหน้าไฟ เสียงของเขาเต็มไปด้วยความโกรธ
“เดรโกลูกรัก ได้โปรดฟังแม่ ได้โปรดอย่าพูดเช่นนั้น ลูกก็รู้ ว่าแม่เจ็บปวดที่ได้ยินลูกพูดแบบนั้น”
“อะไรนะ! คำพูดของผมมากกว่าความเจ็บปวดที่เขาทำให้แม่ต้องเจ็บปวดอย่างนั้นเหรอ?” เดรโก คำราม หันกลับไปเผชิญหน้ากับแม่ของเขา
“ทำไม ทำไมแม่ยังอยู่กับเขา แม่กลับไปอยู่กับครอบครัวของแม่ได้ พวกเขาจะไม่โทษแม่ที่ทิ้งเขา”
“เขาไม่ยอมให้ลูกอยู่ห่างจากเขา ลูกรักแม่และแม่จะไม่ทิ้งลูก”
“เขาเป็นสัตว์ป่าเขาไม่ใช่มนุษย์”
“เขาจะไม่เป็นอย่างนั้นเดรโก” เสียงของเธอแตกพร่า เมื่อเธอรีบพูดด้วยเสียงกระชับและแผ่วเบา
“ถ้าลูกจะทำตามที่เขาบอก!” นาร์ซิสซา เคลื่อนที่และแสงจากไฟตกกระทบอยู่ทั่วใบหน้าของเธอ เฮอร์ไมโอนี่อ้าปากค้างที่ได้เห็นใบหน้าบวมๆของเธอ มันเต็มไปด้วยรอยบาดแผลและรอยฟกช้ำ เธอใช้ผ้าเช็ดที่ใบหน้าของเธอเบาๆ เมื่อเธอพูดปากที่ผิดรูปผิดร่างของเธอทำให้คำพูดบิดเบือนไป
“เขาโกรธแม่ เพราะคิดว่าแม่ไม่พยายามมากพอที่จะทำให้ลูกรับตรา เดรโก เขาพูดว่า เจ้าแห่งศาสตร์มืดเริ่มสงสัยแล้วว่าทำไมลูกยังไม่รับตรามารอีก และนั้นทำให้เราทั้งหมดตกอยู่ในอันตราย พ่อของลูกแค่อยากให้ลูกยอมรับตรามารเท่านั้น และทุกอย่างจะดีขึ้นเอง ครอบครัวของเราจะมีความสุข และจะกลับมาเป็นปกติ”
เดรโกหลับตาลง ทำหน้าบูดบึ้งที่ได้ยินคำพูดของแม่ แม่ที่คอยช่วยเหลือเขาอยู่เสมอ ผู้ที่อยู่เคียงข้างเขาต่อสู้เป้าหมายแห่งศาสตร์มืดของพ่อในที่สุดก็ล้มเหลว สุดท้ายลูเซียส ก็ทำให้แม่ต้อง ทำให้สิ่งที่เขารู้ว่าเธอไม่อยากจะทำ เธอกำลังส่งเสริมให้เขากลายเป็นผู้เสพความตาย
ในฉับพลัน ความรู้สึกเสียใจท่วมท้นเขา เขาเปิดตาและจ้องมองไปที่ใบหน้าของแม่ เขาอยากจะเห็นดวงตาของเธอ เห็นว่านี่คือสิ่งที่เธอต้องการจริงๆนะเหรอ? และคิดถี่ถ้วนดีแล้วใช่ไหม
เขาประหลาดใจเมื่อจ้องไปที่เธอ เขาเห็นดวงตาของแม่จับจ้องอยู่ที่รูปปั้นยักษ์ทศกัณฑ์ทองสำริดซึ่งเป็นยักษ์ในตำนานของฮินดู เดรโกจำได้ว่ามันเป็นของขวัญที่พ่อของเขาให้ไว้กับแม่ อาทิตย์ก่อนนี้เขาเดินทางไปเอเชียตะวันออกเพื่อทำธุรกิจในเวลาสั้นๆ และซื้อมันกลับมาฝากเธอ
ยักษ์สิบหัว สวมมงกุฎแหลมคม และส่องแสงเป็นประกายอยู่บนหัวของทุกตน แขนทั้งสิบแยกออกจากแต่ละด้านบนลำตัว มือยี่สิบมือถือกริซอันแหลมคม
เมื่อพิจารณาจากทั้งหมดแล้วเดรโกคิดว่ามันเป็นของขวัญที่ไม่น่าดึงดูดใจมากที่สุดที่
ผู้ชายคนหนึ่งจะให้ภรรยาได้ พ่อของเขาเป็นปลื้มกับสิ่งน่าเกลียดนี้ และ ยืนกรานให้นาร์ซิสซาวางโชว์ไว้ในห้องของเธอ
“นั่นจะทำให้คุณรู้ว่า คุณจะคิดถึงผมเป็นสิ่งแรกในตอนเช้า และเป็นสิ่งสุดท้ายก่อนที่คุณจะหลับไป” พ่อเขาพูดในขณะที่ช่วยเธอจัดวางมันลงบนชั้นในห้องนอนของเธอ
ในตอนนี้เดรโกคิดถึงคิดถึงคำพูดสละสลวยที่ผิดธรรมชาติ การแสดงความรักจากพ่อของเขาที่มีให้แก่แม่ ผู้หญิงที่เขาชอบทรมาน และ ทำให้ขายหน้า อันที่จริงเขาแทบจะไม่ปฏิบัติกับภรรยาด้วยความนุ่มนวลเว้นแต่จะอยู่ในสาธารณะเท่านั้น
ในตอนนี้ความหนาวเย็นวิ่งลงไปยังกระดูกสันหลังของเขา เมื่อความสนใจของแม่อยู่ที่รูปปั้นอย่างมั่นคง
เดรโกมองไปรูปปั้นอย่างเพ่งพินิจ เขาตกตะลึงที่ได้เห็นว่าหัวเล็กๆหัวหนึ่งของรูปปั้นส่องแสงประกายด้วยดวงตาสีฟ้าออกเทาสดใสแบบเดียวกับพ่อของเขา เมื่อเขามองมัน ดวงตาสีฟ้าหายไปเหลือไว้แต่เพียงรูปปั้นที่เผชิญหน้ากับแม่ของเขา
และในที่สุดเดรโกก็เข้าใจว่าพ่อของเขาร่วมเป็นพยานรับรู้การสนทนาระหว่างตัวเขากับแม่ รูปปั้นถูกร่ายเวทมนตร์สอดแนม ไม่ต้องสงสัยว่าที่แม่ของเขาถูกทำร้ายอย่างป่าเถื่อนในเช้าวันนั้นที่เธอยืนอยู่ในห้องนี้เพื่อร้องขอให้เดรโกหาวิธีทางใดก็ตาม ที่จะเอาตรามารออกไป
เขายืนนิ่ง และสวมกอดแม่ของเขา เธอลูบผมของเขาราวกับว่าเขาเป็นเด็กแม้ว่าเขาจะดูราวๆ 17 ได้แล้ว “ผมเข้าใจแล้ว” เขาพูดข้างหูของเธอด้วยเสียงกระซิบแผ่วเบาที่สุดจากนั้นพูดเสียงดัง
“ผมจะทำทุกอย่าง เพื่อที่จะไม่ให้เรื่องนี้เกิดขึ้นกับแม่อีก ผมจะรับตรามาร” เดรโก กอดแม่ของเขาแน่นขึ้นและ ความฝันเปลี่ยนแปลงไป
เฮอร์ไมคิดว่า มันเป็นช่วงเวลาเดียวกันกับความฝันครั้งก่อน ผมและความสูงของเดรโกเหมือนเดิม หัวใจของเฮอร์ไมโอนี่แทบจะกระโดดออกไปจากอกเมื่อเธอรู้ว่าเขาอยู่ในป่า
ตรงหน้าเขา เปลวไฟสีเขียวลุกโชนอยู่บนพื้นดินทำให้ต้นไม้ที่อยู่รอบข้างบิดเป็นเกลียว และลู่เอน เต้นไปกับความมืด เดรโกกำลังคุกเข่าอยู่ตรงหน้าเปลวไฟในที่โล่งขนาดเล็ก กลุ่มชายในผ้าคลุมล้อมรอบเขาเป็นวงกลม ผู้เสพความตาย 10 คนยืนอยู่ใกล้กับเปลวไฟ และโวลเดอมอร์
ขณะที่เดรโกกำลังคุกเข่าอยู่นั้นโวลเดอมอร์พูดบางอย่างที่เฮอร์ไมไม่ได้ยิน จากนั้นลูเซียสที่ยืนอยู่ทางขวาของโวลเดอมอร์ก้าวขึ้นไป คว้าข้อมือข้างขวาของเดรโก และถกแขนเสื้อของเขาขึ้น ผิวสีขาวซีดของท่อนแขนที่เปลือยเปล่าของเดรโก เปล่งแสงในความมืด
เดรโกคอยเลี่ยงหนีเมื่อโวลเดอมอร์ยื่นนิ้วมือที่มีผิวหนังสีเทามาสัมผัสท่อนแขนของเขา จารึกลวดลายรูปงู และหัวกะโหลกลงสู่ผิวที่ไร้ที่ติของเขา เฮอร์ไมโฮนี่มองเดรโกกัดฟันแน่นในขณะที่ตรามาร ทำให้เกิดควันกลิ่นการเผาไหม้ของผิวหนังฟุ้งไปทั่วป่า
เธอยังคงมองดูด้วยความตกใจ ในขณะที่โวลเดอมอร์ฝากร่องรอยของตราลงบนแขนของเดรโก มันถูกเติมเต็มด้วยน้ำหมึกสีดำ และเขียว อย่างน่าอัศจรรย์ งูเลื้อยผ่านปากของกระโหลก เมื่อมันปรากฏลงบนแขนของเดรโก เฮอร์ไมโอนี่เห็นถึงความทรมานอย่างเงียบๆบนใบหน้าของเดรโก และอยากจะร้องตะโกน เพื่อป้องกันเขาจากความเจ็บปวดของมัน
เมื่อทุกอย่างเสร็จสิ้น โวลเดอมอร์กดฝ่ามือสีเทาหุ้มกระดูกของเขาลงที่ตรา และ ดึงเดรโกให้ลุกขึ้น เดรโกที่ยังคงนิ่งเงียบด้วยความเจ็บปวดลุกขึ้นมาอย่างโซเซ
“และในตอนนี้เด็กหนุ่ม เจ้าคือผู้เสพความตายแล้ว นับตั้งแต่วันนี้จนถึงวันตาย เจ้าให้สัญญาว่าจะมอบความภักดี และชีวิตต่อข้าเพียงผู้เดียว” เขาจับหัวของเดรโก และบังคับให้มองตรงเข้าไปในดวงตาของเขาชั่วขณะต่อมา เฮอร์ไมโอนี่สะดุ้งตกใจเพราะโวลเดอมอร์กรีดร้องด้วยความความโกรธ ทันทีทันใดเดรโก ถูกมัดด้วยเกลียวเชือกหนาสีดำซึ่งระยิบระยับคล้ายเกล็ดของงูที่สะท้อนกับแสงจันทร์
จากนั้นโวลเดอมอร์โจมตีด้วยความว่องไวที่ไม่อาจมองเห็นได้ แสงวาบสีเขียวออกจากปลายไม้กายสิทธิ์ของเขา และพุ่งชนที่ตรงหน้าอกของ เซเวอร์รัส สเนป
“ไม่!”
เดรโกร้องตะโกน แต่เขาถูกมัดแน่นไม่สามารถขยับตัวเพื่อช่วยเหลือพ่อทูนหัวของเขาได้เลย สเนปหงายหลัง ตัวงอล้มลงสู่พื้นภายใต้ความเจ็บปวดของคำสาป Cruriatos
เสียงร้องแหลมสูงของโวลเดอมอร์กลบคืนอันเงียบสงบนี้
“คนทรยศ!”
โวลเดอมอร์คำราม และยกไม้กายสิทธิ์ขึ้น ใบหน้าของเขาบิดเบี้ยวด้วยความเดือดดาล เหล่าผู้เสพความตายทั้ง 2 ด้านข้างกายเขาหลบหมอบด้วยความกลัว เมื่อโวลเดอมอร์ขยับเข้าไปใกล้สเนป ที่แน่นิ่งไปแล้ว
“ใครอีก เซเวอร์รัส ที่ทรยศข้า” เขาร้องถามด้วยเสียงกระซิบกระซาบ เขาคุกเข่าลงข้างสเนป และใช้นิ้วมือตะปุ่มตะป่ำของเขาปัดผมที่ปิดตาของสเนปอย่างใจดี
“อ้า เซเวอร์รัส ผู้เสพความตายที่ภักดี ที่ไว้ใจได้ และ อุทิศตนเพื่อข้ามากที่สุด เจ้าจะตายในคืนนี้ ถ้าเจ้าทรยศข้าได้ บอกข้ามาว่ามีใครอีกบ้างที่ทำเช่นเจ้า ใครกัน ณ ที่ตรงนี้เป็นเช่นเจ้า?”
เขากวาดตามองไปรอบๆเมื่อเขาพูดประโยคสุดท้าย จ้องมองไปที่ผู้เสพความตายของเขา
ที่ในตอนนี้กำลังหาที่หลบอยู่ใกล้ต้นไม้ ราวกับว่าพวกเขาพร้อมที่จะหนี
“หรือจะเป็นเจ้า! แมคแนร์ ริกกิ้นส์ เครน!” ชายที่โวลเดอมอร์เอ่ยชื่อก้มหน้าลง หลบเข้า
ไปใต้พุ่มไม้ในป่า พวกเขาร้องตะโกนว่าเป็นผู้เสพความตายที่ภักดี และไม่ทรยศต่อเจ้าแห่งศาสตร์มืด โวลเดอมอร์พูดกับพวกเขาโดยไม่หยุดด้วยน้ำเสียงโกธรจัด
“บางที ใครบางคนที่ไม่ภักดี ไม่อุทิศตนเพื่อข้า อาจจะเป็นผู้มาใหม่ที่ไม่ซื่อสัตย์ต่อข้า” แสง
สีเขียวพุ่งออกมาจากปลายไม้กายสิทธิ์ของเขา และเดรโกที่ยังคงถูกมัดลอยผ่านอากาศ ตกลงสู่พื้นดินใกล้กับสเนป
“นายท่าน!” ลูเซียสก้าวมาข้างหน้า
“เขาบริสุทธิ์ เขาไม่ได้ทรยศ เขา - - -”
“ใครบางคนที่ยังเด็ก และอ่อนแอ” โวลเดอมอร์ร้อง ความโกธรของเขาถึงจุดสูงสุดอีกครั้งเมื่อเขาพูดตัดบท ลูเซียสโดยไม่แลตามอง เขาเสกคาถาใส่ชายทั้งสองที่นอนนิ่งอยู่บนพื้นดิน และทั้งคู่ตัวงอในทันที
เฮอร์ไมโอนี่คิดว่าเธอได้ตายจากความเจ็บปวดแสนสาหัส ที่ต้องมองดูเดรโก อดทนต่อการ
ทรมานที่น่าสยดสยองเช่นนี้ ที่สำคัญคำสาปพิฆาตจะเปลี่ยนความเกลียดชังไปเป็นความเจ็บปวด ความเกลียดชังของผู้เสกคาถาจะเปลี่ยนแปลง และแสดงให้เห็นถึงความเจ็บปวดบนร่างของเหยื่อ
เฮอร์ไมโอนี่รู้ดีว่าความเกลียดชังที่โวลเดอมอร์มีจะรุนแรง และทำให้เจ็บปวดมากกว่าที่พ่อมด หรือ
แม่มดปกติทั่วไปจะทำได้
ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยน้ำตาเข่าของเธออ่อนลง และทรุดตัวลงสู่พื้นดิน ยังคงไม่อาจ
ละสายตาไปจากชายทั้ง 2 คนได้ ขณะที่พวกเขาทุรนทุรายด้วยความเจ็บปวดอยู่บนผืนป่าซึ่งปกคลุมไปด้วยใบไม้ที่ชื้นแฉะ
“พูดมาเดรโก” เขากู่ร้องแทบจะเหมือนรักใคร่ และ ใช้ปลายไม้กายาสิทธิ์ลูบตรงหน้าผาก
ของเดรโก “บอกข้ามาว่าเจ้าไม่ได้ทรยศข้า! บอกข้ามาว่ามีเพียงแค่เซเวอร์รัสที่ทำงานให้กับภาคี และ ข้าจะให้โอกาสเจ้า ข้าจะให้เจ้าฆ่าเซเวอร์รัสด้วยตัวของเจ้าเอง”
“นายท่าน!” ลูเซียส ร้องอีกครั้ง เดินก้าวมาข้างหน้าพ่อมดทั้งสามกลางที่โล่ง
“เขาไม่ใช่ผู้ทรยศ เขาไม่เคยทรยศ - -” ลูเซียส ถอยหลังกลับ แต่ตัวของเขากระแทกกับ
ต้นไม้ ด้วยการสะบัดไม้กายสิทธิ์ของโวลเดอมอร์
“หุบปาก!” โวลเดอมอร์ถ่มน้ำลาย จากนั้นน้ำเสียงของเขาเปลี่ยนกลับไปเป็นน้ำเสียงนุ่มแบบล่อลวงอีกครั้ง
“ข้าจะให้หนุ่มน้อยคนนี้เป็นคนทำ” โวลเดอมอร์โน้มตัวลงไปหาเดรโกที่พื้น เขาพยายามหายใจเข้าออกอย่างรวดเร็วจากความเจ็บปวดที่เขาต้องทน
“ช่างดูดีจริงๆ เด็กชายเลือดบริสุทธิ์” โวลเดอมอร์สัมผัสแก้มของเดรโกด้วยมือขาวซีดหุ้ม
กระดูกของเขา
“เขาจะไม่ทำมันแน่ๆ”
เดรโก พยายามลุกขึ้นนั่งแต่ไม่สามารถทำได้ เพราะเชือกหนาสีดำที่พันรอบเขาไว้
โวลเดอมอร์ก้าวออกห่างจากเขา และสะบัดไม้กายสิทธิ์อีกครั้ง ในฉับพลันเชือกร่วงหล่น
ลง เดรโกกลิ้งลงบนพื้น และพยายามพยุงตัวขึ้น เขายังคงหายใจหอบ เศษใบไม้ ดินชื้นแฉะติดอยู่บนเสื้อผ้า และผมของเขา
เขากำลังลุกขึ้นเมื่อโวลเดอมอร์ถกแขนเสื้อของเขา เปิดให้เห็นตรามารของเขา โวลเด
อมอร์กดนิ้วอันน่าสยดสยองลงไปที่ตรามาร ในทันใดผู้เสพความตายทุกคน ทั้งเดรโก และสเนปร้องด้วยความเจ็บปวด จับตรามารที่อยู่บนแขนของพวกเขา ทรุดตัวลงอย่างไร้เรี่ยวแรง
“ข้าบอกให้เจ้าพูด หนุ่มน้อย!” โวลเดอมอร์พูดด้วยความโกธรแค้น เดรโกเงยหน้าขึ้น
อย่างท้าทายอีกครั้ง ความเจ็บปวด และความเดือดดาลปรากฏอยู่บนใบหน้าขาวซีดของเขาอย่างชัดเจน
“ไม่-ใช่-แค่-เขา!” เขาร้องดังผ่านฟันที่ขบกันแน่นของเขา
“เดรโก!” พ่อ และพ่อทูนหัวของเขาตะโกนขึ้นพร้อมกัน เสียงแรกร้องด้วยความตกใจใน
ขณะที่อีกเสียงร้องเตือนไม่ให้สารภาพเพื่อช่วยชีวิตตัวเขาเอง
“ภาคีรู้แผนการของท่าน เราทั้งคู่อาจจะตายที่นี่คืนนี้ และภาคีจะจัดการท่านได้สำเร็จ จำ
คำพูดของข้าไว้ พวกเขาจะหยุดท่านเพราะพวกเขาแข็งแกร่งกว่า และท่านเป็นคนบ้าเสียสติ” คำพูดต่างๆดังก้องออกมาสู่ป่าอันหนาวเย็นคล้ายเปลวไฟจากปืนใหญ่ ดวงตาของโวลเดอมอร์ส่องประกายสีแดง และหรี่แคบลงเมื่อเขายกไม้กายสิทธิ์ขึ้น
ในทันทีที่เขาเริ่มจะลงมือ และจบชีวิตของเดรโก แสงวาบสีแดงปะทุจากต้นไม้ด้านหนึ่งของที่โล่ง แสงจากคาถาที่พุ่งออกมาเปลี่ยนความสนใจของโวลเดอมอร์ และในทันทีเขาป้องกันตัวเองจากคาถามากมายที่พุ่งตรงมาจากหลายทิศทางรอบตัวเขา ท้องฟ้าเต็มไปด้วยเสียงร้องของความเจ็บปวด และคำสาปที่เสกใส่กันห่าใหญ่ สมาชิกภาคีต่อสู้กับผู้เสพความตาย มีกลุ่มควันสีขาว และกลุ่มควันสีดำตัดกันมากมาย เดรโกวิ่งเข้าไปคุ้มกันสเนป และพาเขาหลบเข้าที่ปลอดภัย
การต่อสู้โหมกระหน่ำเป็นเวลากว่า 20 นาที เวลาเพียงพอที่จะทำให้เดรโก และสเนปฟื้น
ตัว พวกเขาเข้าร่วมการต่อสู้กับภาคี การต่อสู้ดำเนินต่อไป และในที่สุดเธอเห็น แฮร์รี่กำลังต่อสู้กับโวลเดอมอร์ พ่อมดทั้งคู่ต่อสู้กันอย่างดุเดือดท่ามกลางวงล้อมของการต่อสู้นั้น คาถากระจายไปทั่วท้องฟ้าแต่คำ สาปแช่งที่พุ่งผ่านแฮร์รี่ และโวลเดอมอร์เต็มเปี่ยมไปด้วยพลังราวกับลำแสงของดาวกระจาย 10 นาทีต่อมาของการต่อสู้ ดูเหมือนแฮร์รี่กำลังอยู่เหนือกว่าโวลเดอมอร์
ในฉับพลันจากด้านข้างของที่โล่ง ลูเซียสกระโจนไปข้างหน้า ไม้กายสิทธิ์ของเขาชูไปที่
แฮร์รี่ ผู้ที่เพ่งความสนใจไปที่โวลเดอมอร์เพียงคนเดียว วินาทีต่อมาเดรโกขวางพ่อของเขาไม่ให้โจมตีแฮร์รี่ และ แสงสีเขียวปะทุจากไม้กายสิทธิ์ของเขาไปที่ ลูเซียส พ่อของเดรโกล่วงลงสู่พื้นดิน ตายแทบเท้าของลูกชาย ดวงตาของเขายังคงเบิกกว้างด้วยความตกใจ
สเนปลากเดรโกออกไปในทันทีที่โวลเดอมอร์พูดบางอย่างด้วยภาษาพาเซล และ สะบัดไม้
กายสิทธิ์ของเขาในลักษณะแปลกๆ แฮร์รี่แสดงสีหน้าคล้ายเจ็บปวด เมื่อเลือดเปื้อนบริเวณด้านหน้าเสื้อของเขา แต่แล้วแฮร์รี่ไม่สนต่อความเจ็บปวดนั้น เขายืนขึ้น และ พ่งความสนใจของเขาอีกครั้ง ด้วยความพยายามอย่างมากในครั้งสุดท้าย เขาเสกคาถาพิฆาตใส่โวลเดอมอร์ และด้วยแสงที่สว่างวาบขึ้น โวลเดอมอร์ล้มลงกับพื้น และตายในทันที
เฮอร์ไมโอนี่ตั้งต้นวิ่งตรงไปยังแฮร์รี่ และเดรโก แต่แล้วนึกได้ว่านี่เป็นแค่ความทรงจำใน
ความฝัน เธอเชื่อมโยงกับร่างกายของเธอใหม่อีกครั้ง แทบจะไม่น่าเชื่อเลยว่าเหตุการณ์ต่างๆที่เธอเพิ่งพบเห็นจะเกิดขึ้นเมื่อ 2 ปีที่แล้ว เธอรู้สึกถึงความอบอุ่นในมือของเดรโก และที่กุมมือเธอไว้ เธอออกจากความทรงจำ และพบว่าตัวเองทับเขาบางส่วน ในขณะที่เธอคุกเข่าอยู่ข้างๆเตียงของเขา
ชั่วขณะต่อมา ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยน้ำตา เธอกอดเขาแน่นแล้วไม่ต้องการให้เขาทน
ทุกข์อยู่กับฝันร้ายอีกต่อไป เธอจึงเขย่าเขาเบาๆจนกระทั่งเขาตื่น
เขาสะดุ้งตื่น ตัวชุ่มเหงื่อ และหายใจเร็ว เขาเกือบจะทำให้เธอล้มลงสู่พื้นในทันที ผิวของ
เขาเต็มไปด้วยเหงื่อ เขาหายใจเร็ว และ ถี่ เขามองไปรอบๆด้วยสายตาที่พร่ามัวอยู่ชั่วครู่ จากนั้นดวงตาเขาก็จับจ้องไปที่เธอ เฮอร์ไมโอนี่มองเข้าไปในดวงตาคู่นั้น และรอคอยจนกว่าเขาจะเห็นเธอแล้วจริงๆ เมื่อเธอรู้ว่าเขาตื่นแล้วและเขาเห็นหน้าเธอ เขาดึงเธอเข้ามากอดแนบแน่น ฝังหน้าลงสู่คอของเธอ
เฮอร์ไมโอนี่กอดเขากลับ ลูบหลัง และไหล่ของเขาเบาๆเพื่อปลอบประโลม จนกระทั่งเขารู้สึกดีขึ้น เมื่อเขาคลายอ้อมกอด เธอมองเขาอีกครั้ง มือทั้ง 2 ข้างจับใบหน้าของเขาไว้
“เดรโก ฉันไม่เคยรู้ ทำไมนายไม่บอกฉัน ทำไมไม่บอกใครๆ?” เดรโกปิดตาราวกับว่าคำถามคงจะผ่านไปในไม่ช้า
“มันไม่สำคัญแล้ว เฮอร์ไมโอนี่ สงครามสิ้นสุดลงแล้ว เรื่องในอดีตก็ปล่อยให้มันผ่านไปเถอะ”
“ไม่ เดรโก ไม่นะ” เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างแน่วแน่ คนอื่นไม่รู้ว่าเธอทำอะไรในสงคราม ผู้คนยังคงคิดว่าครอบครัว มัลฟอย เป็นพวกผู้เสพความตาย นายเป็นเหมือนฮีโร่ได้มากพอๆกับสมาชิกภาคีคนอื่น หรือ เป็นมากกว่าเพราะอันตรายจากสิ่งที่นายทำ นายใกล้ชิดกับโวลเดอมอร์!”
“เฮอร์ไมโอนี่ อย่า!” น้ำเสียงของเขาดุดัน เฮอร์ไมโอนี่รู้ว่านี่ไม่ใช่เวลาที่จะกระตุ้นเขา เธอจึงปล่อยให้มันผ่านไป
“มันเป็นความฝัน เดรโก คามฝันที่มีคำสาปแช่ง นายเห็นมัน นายแค่ไม่รู้เพราะนายสนใจแค่พ่อ…เอ่อ…แค่ ลูเซียส” ดวงตาของเธอประสานกันกับเขา และเธอรู้ดีว่า นี่ไม่ใช่หัวข้อที่เขาเต็มใจอยากจะพูดถึงนักในเวลานี้ เขาฆ่าพอของเขาเพื่อช่วย แฮร์รี่ พอตเตอร์
เธอโน้มตัวไปข้างหน้า และ กอดเขาเนิ่นนานอีกครั้ง นั้นก็เพราะเขาดูต้องการที่จะกอดเธอไว้ด้วยวงแขนทั้ง 2 ข้าง และอยู่อย่างนั้นเงียบๆ สัก 2-3 นาที
“ฉันต้องใช้ผงฟลูไปหาบิล เขา และ เจ้าหน้าคนอื่นๆที่ทำลายคำสาปแช่งต้องรีบแก้คำสาปแช่งนั้น ในทันที พวกเขาจำเป็นต้องเห็นความทรงจำโดยเร็วที่สุด บิล วีสลีย์ มีเพนชิพที่ห้องพักของเขา และ-”
ในขณะที่เธอพูด เฮอร์ไมโอนี่ยืนขึ้น และ ก้าวไปข้างหน้าเตาผิง
“อย่าบอกนะว่าเธอจะไปหาวีสลีย์แล้วแต่งตัวแบบนั้น!” เดรโกพูดเสียงขึงขัง เขายืนขึ้นทันที ส่งสายตาให้เธอในแบบเอาเป็นเอาตาย เขาหันกลับ เดินอาดๆไปจากห้อง และกลับมาในไม่กี่วินาที พร้อมกับเสื้อคลุมของเขาชุดหนึ่ง เขากางมันคลุมตัวเธอ และ ติดกระดุมเข้าด้วยกันอย่างแน่นหนาที่สุด เธอพยายามที่จะไม่ยิ้มใส่เขา ที่ทำสีหน้าขุ่นเคืองในขณะที่เธอยกเสื้อคลุมที่ยาวเกินไปขึ้นเพื่อที่จะก้าวเข้าไปใน
เตาผิงด้วยผงฟลู
“ห้องพักของบิล วีสลีย์!” เธอตะโกน และภาพของเดรโกที่เลือนรางก็หายลับไป
ความคิดเห็น