ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Chapter 07: ปรับความเข้าใจ
Chapter 07: ปรับความเข้าใจ
เฮอร์ไมโอนี่ปล่อยดีนทันที และมองมาที่แฮร์รี่อย่างตกใจ
“แฮร์รี่ “เธอพยายามควบคุมการพูดที่ค่อนข้างสั่นของเธอ
“ใช่ ฉันแฮร์รี่ พอตเตอร์ ไม่ใช่เจ้าชายชาลีของเธอ” แฮร์รี่ตอบเสียดสี “ฉันเห็นเธอก็สบายดีนี่เฮอร์ไมโอนี่”
“นายพูดเรื่องอะไร แฮร์รี่”เฮอร์ไมโอนี่ถามเธอลึมการปรากฎตัวของบิลและรอนไปเสียสนิทในตอนนี้เธอกำลังพุ่งความสนใจไปที่อาการกระฟัดกระเฟียดของแฮร์รี่อย่างนึกโมโห
“ฉันกำลังจะบอกกับเธอว่าเธอหนีออกมาจากบ้านโพรงกระต่ายง่ายๆ เมื่อฉัน...ฉัน ...หมายถึงพวกเรารู้ว่าพ่อแม่เธอโดนฆ่า แต่เธอก็ไม่เคยได้บอกอะไรฉันและรอนเลย”
เฮอร์ไมโอนี่ พยายามจะพูดบางอย่างแต่แฮร์รี่ไม่สนใจเขายังพูดต่อ
“ฉันรู้สึกผิดเกี่ยวกับเธอ เฮอร์ไมโอนี่ และบิลบอกว่าเธอไม่ต้องการกลับไปยังบ้านโพรงกระต่ายและเธอก็อยู่ในอพาทเม้นต์ของเขา ฉันไม่ได้ยินดีเลยแม้แต่น้อยแต่ฉันก็เข้าใจว่าเธอต้องการอยู่ตามลำพัง และตอนนี้ฉันมาที่นี่ก็เห็นเธออยู่กับเขา มันอะไรกัน เฮอร์ไมโอนี่”
แฮร์รี่พูดพร้อมกับชี้มือไปที่ดีนซึ่งดีนก็ร้องบอกเพื่อต้องการจะอธิบาย
“เดี๊ยวก่อน”
“หุบปากไปเลยโทมัส” แฮร์รี่ตวาดกลับอย่างเดือดดาล
เขามองไปที่เฮอร์ไมโอนี่ด้วยใบหน้าที่โกรธจัด เขาโกรธเธอ ในขณะที่เฮอร์ไมโอนี่เองก็ไม่แตกต่างจากแฮร์รี่สักเท่าไหร่ ใช่...เธอรักแฮร์รี่มาก แต่บางครั้ง ...เขาก็ทำกับเธอเกินไป
“เธอกล้าดียังไงแฮร์รื่ เธอเข้ามาที่นี่ และพูดเสียดสีใส่ฉัน เธออยากรู้ใช่ไหมว่าทำไม ฉันออกมาจากบ้านโพรงกระต่าย ฉันจะบอกคุณให้ก็ได้แฮร์รี่ ที่ฉันออกจากบ้านโพรงกระต่ายเพราะฉันรู้สึกโดดเดี่ยว ใช่...ฉันโดดเดี่ยว ฉันรุ้ว่ามันอาจแปลกหู แต่ฉันรู้สึกว่าฉันอยู่ที่นั่นโดดเดี่ยวมากกว่าที่นี่ มันเหมือนว่าฉันไม่มีตัวตน พวกนายคุยกันแต่เรื่องควิชดิช และนั่นเป็นเรื่องล่าสุดที่เราคุยกัน แฮร์รี่ ที่เราได้คุยกัน คุณจำได้ไหม “ เฮอร์ไมโอนี่ย้ำคำพูดสุดท้ายอย่างเดือดดาล
“แต่ ....แต่เราก็พูดคุยกันนี่”แฮร์รี่เสียงอ่อนลงเล็กน้อย
“เปล่า แฮร์รี่ฉันไม่ได้พูดถึงการที่เราคุยกันในเรื่องการบ้านหรือ ฮอร์ค..” เฮอร์ไมโอนี่สะดุดเธอไม่อยากพูดถึงฮอกครัชอีก ”.....สงครามแต่ฉันพูดถึงสิ่งเล็กๆน้อยๆ นายเข้าใจไหมการพูดคุยเล็กๆน้อยๆสิ่งที่เพื่อนเขาทำกันน่ะ”เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างดุเดือด
“เฮอร์ไมโอนี่” แฮร์รี่ครางเป็นชื่อเธอ เขาพยายามที่จะพูดแต่เฮอร์ไมโอนี่ก็ไม่ได้สนใจเขาอีกต่อไป
“ฉันคิดว่าปีหก มันเหมือนฝันร้าย แฮร์รี่ ฉันเริ่มตระหนักได้ว่า ฉันไม่ได้สำคัญสำหรับนายและรอนอีกต่อไปแล้ว เมื่อตอนปีหก ฉันมีความสุขมากเมื่อนายเริ่มคบกับจินนี่ นายเองก็รู้ ใช่ ฉันคิดว่ามันก็สมควรแล้วที่นายควรจะมีความสุขกับเขาบ้าง แต่ฉันก็ไม่คิดว่ามันกลับกลายเป็นความห่างเหินไป ในปีที่ดับเบิ้ลดอร์ตาย พวกเราได้ออกล่า ....”เฮอร์ไมโอนี่หยุดกลืนน้ำลายอย่างยากลำบากเมื่อคิดถึงการตามล่าฮอครัชที่อันตรายเหล่านั้น” ...... และในที่สุดพวกเราก็ชนะ สุดท้ายเราก็ได้ทำลายสิ่งชั่วร้ายพวกนั้น และนั่นมันทำให้นายได้ดำเนินชีวิตตามปกติอีกครั้งหนึ่ง”
เฮอร์ไมโอนี่พ่นลมหายใจอย่างต่อเนื่อง
“รอนเริ่มที่จะเดทกับลูน่า ใช่ ฉันต้องสารภาพว่าฉันประหลาดใจแต่ก็ไม่ได้ถึงกับไม่มีความสุข พวกเขาก็ดูเหมาะสมกันดีและเธอ เธอบอกว่าเธอไม่ได้กลับมาคบกับจินนี่อีกแล้ว แต่ทำไมล่ะแฮร์รี่ มันไม่ได้เป็นความจริงเลย นายกำลังหลอกใครกันแน่”
“เฮอร์ไมโอนี่ จินนี่และฉันเป็น........”แฮร์รี่กำลังจะอธิบายอะไรบางอย่าง แต่เฮอร์ไมโอนี่พูดขัดเขาขึ้นมาเสียก่อน
“และฉัน ฉันถูกทิ้ง ฉันไม่ได้สำคัญอีกต่อไป ฉันเป็นประโยชน์จนกระทั้งเมื่อสิ่งสุดท้ายถูกทำลาย และตอนนี้ฉันกลายเป็นคนธรรมดาเท่านั้น เฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์ผู้เกิดจากมักเกิ้ล ผู้รู้มันทั้งหมด เด็กผู้หญิงที่น่าเบื่อ เธอไม่สมควรไปเที่ยวฮ้อกมี๊ดกับเพื่อนของเธอ ใช่ วันนั้นฉันไม่เคยลืมมัน แฮร์รี่ วันที่คุณลืมคอยฉันในวันที่ไปฮ้อกมี๊ดกัน คุณจะคอยยายหนอนหนังสือทำไมกันล่ะ ในเมื่อคุณ มีจินนี่ และรอนมีลูน่าอยู่แล้วนี่”ความอัดอั้นต่างๆที่อยู่ภายในใจของเฮอร์ไมโอนี่พลั่งพลูออกมาทั้งหมดพร้อมหยาดน้ำตาที่รินไหลอาบแก้มของเธอ
แฮร์รี่ใจสั่นเขาทำอะไรแทบไม่ถูกความโกรธที่มีอยู่เหือดหายเป็นความกลัวเข้ามาแทนที่ ใช่ เขากลัวว่าเธอจะโกรธเขา โกรธจนความเป็นเพื่อนลดน้อยลง และเขาคงทนกับมันไม่ได้แน่
“ฉันอยากจะบอกว่าฉันขอโทษในเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในวันนั้น “แฮร์รี่พูด”อีกอย่างเธอบอกกับฉันว่าเธอใช้เวลาตลอดบ่ายเพื่ออ่านหนังสือนี่”
“ฉันโกหกแฮรืรี่ ฉันใช่เวลาตลอดช่วงบ่ายเพื่อร้องไห้แฮร์รี่ ฉันไม่ใช่มีแต่เฉพาะหนังสือเท่านั้น รู้ไว้ซะด้วย”เฮอร์ไมโอนี่ตวาดกลับ
“ฉันเสียใจ”เขากระซิบ เขารู้สึกได้ถึงความผิดที่ก่อตัวอยู่ภายในท้องของเขา เขาจำวันนั้นได้ ทำไมเขาถึงไม่รอเธอนะ บ้าชะมัด ทำไมเขาไม่เคยล่วงรู้หรือสังเกตว่าเพื่อนที่ดีที่สุดถูกทำร้าย และต้องการเขา
“และวันนั้น พ่อแม่ฉันตาย”เฮอร์ไมโอนี่พูดในขณะที่น้ำตาคลอเบ้า”ฉันต้องการเพื่อน และ และ อะไรคือสิ่งที่ฉันได้รับ เสียงหัวเราะ เธอ รอน และจินนี่ หัวเราะฉัน เธอหัวเราะเยาะต่อฉันและและทำเหมือนหนังสือฉันเป็นเรื่องตลก เธอรู้ไหมว่าหนังสือนี้สำคัญกับฉันยังไง แฮร์รี่”
พ่อมดหนุ่มส่ายหน้า เขารู้สึกชาไปทั้งหน้าและร็สึกแย่ไปกับเหตุผลของเธอ เขาไม่รู้ว่าจะอธิบายเกี่ยวกับการกระทำของเขายังไง
“มันเป็นสิ่งสุดท้ายที่พ่อแม่ซื้อให้ฉัน”เสียงของเฮอร์ไมโอนี่สั่นจนแทบจับความไม่ได้
“เฮอร์ไมโอนี่ ฉันเสียใจ ฉัน ฉันเสียใจ” แฮร์รี่เข้ามาใกล้เธอและใช้แขนของเขาโอบรอบตัวเธอไว้อยู่ๆน้ำตาก็ไหลออกมาจากดวงตาที่สำนึกผิดของเขา มันเป็นน้ำตาแห่งความเสียใจและความหวังในการที่จะให้เพื่อนคนนี้ของเขาอภัยให้กับความผิดพลาดของเขา
เฮอร์ไมโอนี่ไม่ปฎิเสธการสวมกอดอย่างอบอุ่นของแฮร์รี่เธอยอมให้เขากอดเธอ ดูเหมือนว่าเขานำความรัก ความไว้ใจนั้นมาสู่เธออีกครั้งหลังจากที่ห่างหายมานานแสนนาน ในที่สุดเธอก็ได้รับในสิ่งที่ปราถนา สิ่งที่เธอเคยต้องการในวันที่เลวร้ายวันนั้น ความอบอุ่นจากแฮร์รี่ แฮร์รี่ผู้ซึ่งเป็นเพื่อนที่ดีของเธอ ผู้ซึ่งเธอชื่นชอบ และสนใจ กว่าใครทุกคนบนโลกนี้
แฮร์รี่กอดเธอมันเป็นความรู้สึกจากส่วนลึกในใจของเขาที่อยากทำมานาน
มันช่างรู้สึกดีอะไรแบบนี้ มันช่างน่าแปลกนัก แม้กระทั่งจินนี่เองเวลาที่เขาสวมกอดเธอก็ไม่ได้ทำให้เขารู้สึกดีแบบนี้มาก่อนเลย แต่ทำไมกับเฮอร์ไมโอนี่มันช่างแตกต่างกันนัก
พระเจ้า กอดนี้มันทำให้เขาเคลิบเคลิ้ม และล่องลอย
มันช่างดีมาก จรืงๆ
มือของแฮร์รี่ลูบไล้ไปที่เส้นผมอ่อนนุ่มของเธอเบาๆ........และ.... มือของเฮอร์ไมโอนี่ก็โอบรอบไปยังด้านหลังของแฮร์รี่ฝ่ามือของเธอปัดผ่านไปตามต้นคอของเขาอย่างนุ่มนวล
พวกเขาทั้งคู่ค่างหมกมุ่นไปกับการสวมกอดกันอย่างอ่อนโยน โดยไม่ได้สังเกตุเห็นว่าตอนนี้ ทั้งดีน บิล และรอนออกไปรอพวกเขาอยู่นอกห้องแล้ว
เมื่อแฮร์รี่ปล่อยเธอออกจากอ้อมแขน แฮร์รี่มองเข้าไปในดวงตาสีน้ำตาลคู่สวยของเธอ เขาไม่เคยตระหนักว่าเธอสวยเพียงใด แน่นอน เขาเคยคิดแต่เพียงว่าเธอเป็นผู้หญิงที่น่ารัก
แต่ตอนนี่เขารู้สึกถึงบางอย่างที่ไม่น่าเชื่อ ความพิเศษ
ความรู้สึกแปลกๆ
“เธอสวยมากเฮอร์ไมโอนี่”แฮร์รี่กระซิบขณะที่มองไปที่ดวงตาที่มีหยาดน้ำตาใสๆเอ่อคลอและริมฝีปากสีชมพูอวบแน่นที่สั่นระริกเพราะเสียงสะอื้นรำไห้ สิ่งนั้นมันช่างดึงดูดสายตาของเขาโดยไม่รู้ตัว
“นายไม่จำเป็นต้องโกหกหรอกแฮร์รี่” เธอกล่าวอย่างอ่อนโยน เธอเสมองไปทางอื่นเพื่อซ่อนแก้มที่แดงจากความเขินอายจากการมองที่ดูแปลกธรรมดาของแฮร์รี่
“ฉันไม่ได้โกหก ไมโอนี่”เขากล่าวพร้อมนิ้วของเขาสัมผัสที่แก้มนวลเนียนของเธออย่างอ่อนโยน
“ฉันไม่จำเป็นต้องโกหก เธอสวยจริงๆ ทั้งภายนอกและภายใน เธอสวย เฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์”
ในขณะนั้นดวงตาของเขาประสานกัน ทุกสิ่งทุกอย่างดูเหมือนหยุดนิ่ง แฮร์รี่ไม่รุ้ตัวว่าเขาทำอะไร ลงไปเขาเพียงแต่เอามือวางไว้ที่ต้นคอด้านหลังของเธอ และดึงศีรษะเธอเข้าใกล้เขา และ........
“โอ้ว แฮร์รี่ เฮอร์ไมโอนี่ ในที่สุดก็จบเรื่องกันสักที” มันคือเสียงตะโกนโหวกเหวกของหนุ่มผมแดง รอนวิสลี่ส์ นั่นเอง
แฮร์รี่ถอนลมหายใจอย่างหนักหน่วง แฮร์รี่ปล่อยเฮอร์ไมโอนี่ที่หน้าแดงเพราะความเขินอายอย่างนึกเสียดาย พ่อมดหนุ่มผมดำนัยตาสีเขียวไม่รู้ว่าเขาอยากจะฆ่า หรือจูบ โรนัล วิสลี่ส์ดีที่มาขัดจังหวะเขาในตอนนี้
“ใช่รอน ฉันและแฮร์รี่ เราปรับความเข้าใจกันได้แล้ว” เฮอร์ไมโอนี่กล่าวเสียงใสในตอนนี้เธอไม่แม้แต่จะกล้าหันมาสบตากับแฮร์รี่แล้ว
“ฉันดีใจด้วย เฮอร์ไมโอนี่” รอนกล่าวแล้วเดินตรงมาที่เธอพร้อมกับอ้าแขนที่มีมัดกล้ามของเขาเพื่อสวมกอดเธอ
“ฉันด้วย”เธอตอบและเดินมาสวมกอดเขา
“ฉันขอโทษ เฮอร์ไมโอนี่ เธอก็รู้ว่าฉันเองก็ไม่ดีในเรื่องนั้น เออ ... ฉันเพียงแต่ต้องการให้เธอรู้ว่า เออ ...” เขาพูดอ้ำๆอึ้งๆ เธอสวมกอดเขาแน่นเพื่อแสดงการรับรู้ถึงความผิดของเขา
“ฉันรู้ รอน ฉันรู้”
พวกเขาคุยกันอีกแค่เพียงเล็กน้อยจนกระทั่งบิลเข้ามาพร้อมดีน บิลบอกกับพวกแฮร์รี่ว่าคงต้องกลับกันก่อนแล้วเนื่องจากบิลมี่ธุระต่อที่กระทรวงในช่วงบ่ายอีก แน่นอนแฮร์รี่ให้เธอกลับไปพร้อมกับพวกเขา แต่เฮอร์ไมโอนี่เพียงแต่บอกว่าอยากอยู่ลำพัง และนั่นเป็นเพียงข้ออ้างของเธอ เธอจะต้องอยู่ที่นี่ก่อนเพื่อทำอะไรบางอย่างถึงแม้เธออยากจะกลับไปพร้อมกับแฮร์รี่ในวันนี้ก็ตาม
ในที่สุดแฮร์รี่ รอน และบิล ก็ยกโขยงกลับไป โดยที่ดีนยังคงอยู่กับเฮอร์ไมโอนี่ต่ออีกสักพัก และหลังจากนั้นดีนก็ขอตัวกลับไปเป็นคนล่าสุด หลังจากที่ทุกคนกลับไปกันหมดแล้ว เฮอรืไมโอนี่ถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อนึกถึงรอนและแฮร์รี่ ที่ไม่ได้ถามเฮอร์ไมโอนี่ ว่าดีนมาทำอะไรกับเธอ และเธอก็ยินดีที่ให้เป็นแบบนั้น
โดยที่เฮอร์ไมโอนี่ไม่รุ้มาก่อนเลยว่าเพียงเพราะเหตุการณ์ในวันนี้จะทำความลำบากใจให้กับเธอในภายหลัง
*~* ~* ~* ~* ~* ~* ~* ~* ~* ~* ~* ~
วันถัดมา
ที่กระทรวงเวทมนต์ แผนกมือปราบมาร
เฮอร์ไมโอนี่อยู่แผนกมือปราบมารในห้องทำงานของท๊องส์ พวกเธอกำลังคุยกันถึงความลับบางอย่าง
“แต่บอกฉันหน่อย เฮอร์ไมโอนี่ มันเป็นความลับมากมายนักหรือไงไอ้เรื่องที่เธอจะบอกฉันเนี่ย เธอถึงไม่ให้ฉันบอกรีมัส กับแฮร์รี่ให้รู้เรื่องนี้ ”
เฮอร์ไมโอนี่พยักหน้า และมองไปรอบๆอย่างหงุดหงิด
โอ้ว เมอร์ลิน เธออยู่ที่นี่เธอรู้ว่าเธอต้องการความช่วยเหลือจากใครบางคน และคนนั้นก็คือท๊องส์
ท๊องส์นิ่งเงียบไปชั่วครู่ก่อน พยักหน้ายอมรับในข้อตกลง “ก็ได้ถ้าเธอต้องการแบบนั้นเฮอร์ไมโอนี่ ว่ามา”
เฮอร์ไมโอนี่ถอนหายใจลึกๆ แม่มดสาวผมสีน้ำตาลพูดขึ้นเบาๆจนแทบจะเป็นเสียงกระซิบ
“ฉันจะไปพาซีริอัสกลับมา”
เฮอร์ไมโอนี่ไม่ได้พูดว่า อาจจะ บางที ต้องการ ไม่! แต่เธอพูดว่าจะ....ซึ่งเป็นคำยินยันว่าต้องพามาให้ได้ และคำพูดนั้นมันทำให้ท๊องส์เกือบหัวใจวายจนแทบล้มลงมาจากเก้าอี้
“อะ อะไรนะ เธอพูดว่าอะไร” หญิงสาวหัวหน้ามิอปราบมารถามอย่างตกใจ
เฮอร์ไมโอนี่กรอกตาอย่างระอาใจเล็กน้อย ก่อนพูดซ้ำอีกครั้ง “ฉันบอกว่าฉันจะไปพาซีริอัสกลับ
มา”
“เออ เฮอร์ไมโอนี่ –ซีรีอัส เขา....เออ” ท๊องส์ไม่รู้จะพูดหรืออธิบายสิ่งใด เธอคิดถึงความเป็นไปได้ แต่เธอก็คิดไม่ออกว่ามันจะเป็นไปได้แค่ไหนในการนำคนตายกลับมาอีกครั้ง
“ตาย ไม่ เขายังไม่ตายและคุณก็รู้เขาเพียงแต่ผ่านไปยังที่ๆเราไม่รู้จัก เขาอยู่ที่อื่น ฉันก็ไม่รู้ว่ามันอยู่ที่ไหน แต่มันเป็นอีกมิติหนึ่ง และเขายังไม่ตาย”
ท๊องรู้ว่าเฮอร์ไมโอนี่มีจุดมุ่งหมายที่แน่วแน่ จากสายตาที่มุ่งมั่นและเด็ดเดี่ยวของเธอแม่มดสาวที่ชาญฉลาดของรุ่น
แต่ในกรณีแบบนี้มันเหลือเชื่อเกินไปหรือเปล่า !
“ก็ได้ สมมติว่าเธอพูดถูก เขายังไม่ตายและเธอสามารถนำเขากลับมาได้ ฉันหมายถึงถ้านี่คือเรื่องง่ายๆสำหรับพ่อมดหรือแม่มดที่จะผ่านไปยังมิติหนึ่งแล้วจะกลับมาได้นะ”
เฮอร์ไมโอนี่ส่ายหน้า
“ไม่มีพ่อมดแม่มดคนไหนผ่านไปยังอีกมิติหนึ่งได้ไม่ว่าจะโดยบังเอิญหรือตั้งใจก็ตามพวกเขาไม่สามารถกลับมาได้ แต่คนพวกนั้นจะกลับมาได้โดยการใช้พิธีกรรม และนั่นเป็นเหตุผลที่ฉันต้องการคุยกับคุณท๊องส์ ฉันอยากให้คุณร่วมทำพิธีกรรมบางอย่างกับฉัน ซึ่งมันบอกเอาไว้ในหนังสือเล่มนี้”
โดยไม่คอยคำตอบเฮอร์ไมโอนี่เอาหนังสืออกจากเสื้อนอกของเธอและแสดงให้ดูในสิ่งที่เธอค้นพบ
“นี่.มันอยู่ที่นี่” เฮอร์ไมโอนี่ยื่นหนังสือให้ท๊องส์ ท๊องส์ลังเลใจชั่วครู่ แต่ก็เอาหนังสือจากมือเฮอร์ไมโอนี่ และเริ่มอ่านมัน
หลังจากผ่านไปไม่กี่นาทีในที่สุดมือปราบสาวก็พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่อดตื่นเต้นไม่ได้
“เธอพบมันจากที่ไหน มัน ...มันช่างวิเศษมาก”
“อพาทร์เม้นต์ของบิล”เฮอร์ไมโอนี่กล่าวแต่ก็ไม่ได้อธิบายอะไรเพิ่มเติมให้ท๊องส์รู้
ท๊องส์กวาดสายตาไปที่หนังสือนั้นอย่างรวดเร็วอีกครั้งก่อนพูดบางอย่าง
“เอาล่ะจากสิ่งที่ฉันเห็นในตอนนี้ เธอจะต้องมีเลือดจากสายพันธ์ของผู้ที่จะนำกลับมาซึ่งจะเอามาทำเป็นยาในวันที่เขาฟื้นคืนชีพ และ ..เออ รูปภาพนกฟีนิกส์สีน้ำเงิน ฉันเชื่อว่าเธอคงมีภาพวาดอยู่แล้วกระมั้ง”
“ดีน โทมัสวาดมันไว้แล้ว”เฮอร์ไมโอนี่บอกให้ท๊องส์รู้ในสิ่งที่เธอทำ
“ ดี และ อย่างที่สาม ความปรารถนาของเธอ.....”
เฮอร์ไมโอนี่เพียงแต่พยักหน้ารับ และไม่ได้พูดอะไรอีกเกี่ยวกับเรื่องนี้ เธอมองหน้าท๊องส์เพื่อรอการตัดสินใจของมีอปราบสาว ที่เฮอร์ไมโอนี่มาขอความช่วยเหลือในวันนี้
“เฮอร์ไมโอนี่ ฉันจะทำสิ่งนี้เพื่อเธอและเพื่อซีริอัสฉันรุ้ว่าฉันเป็นเพียงคนเดียวเท่านั้นทีช่วยเธอได้ ทั้งๆที่ความเป็นจริงสายเลือดบริสุทธิ์ที่ใช้ได้ก็มี ป้าเบล อือ เบลลาทริก และนาซีซัส...”
“และ เดรโก มัลฟอย” เฮอร์ไมโอนี่เพิ่มให้อีกคนหนึ่ง
“ใช่...แต่ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าพวกทึ่มเหล่านั้นจะเป็นญาติฉัน เมอลินครอบครัวอะไรกัน พวกเขาจะไม่มีใครช่วยเหลือเธอแน่นอกจากฉัน “ ท๊องส์หัวเราะเบาๆอย่างสมเพชในครอบครัวสายเลือดบริสุทธิ์ของเธอ ”แต่ เฮอร์ไมโอนี่ ทำไมเธอถึงทำสิ่งนี้ล่ะ” ท๊องส์ถามด้วยความสงสัยอย่างหนัก ในขณะที่มองหน้าเธออย่างครุ่นคิด
เฮอร์ไมโอนี่ไม่ตอบ เธอมองข้ามสิ่งนี้ไปชั่วขณะ เธอกัดริมฝีปากอย่างประหม่า
“นั่นคือแฮร์รี่ ใช่ไหม เธอทำสิ่งนี้เพื่อเขา”
เฮอร์ไมโอนี่สะดุ้ง เธอลืมไปว่าเธอกำลังพูดกับมือปราบสาวที่ชาญฉลาดอย่างท๊องส์อยู่ เฮอร์ไมโอนี่พยักหน้า ”ใช่เพื่อแฮร์รี่ โอ้ว ท๊องส์ เขาสูญเสียมันมามากแล้ว เขาควรได้ค้นพบความสุขที่แท้จริงเสียที”
ท๊องส์กลืนน้ำลายก่อนจะถามคำถามที่แม้แต่ตัวเธอก้ไม่มั่นใจว่าจะได้รับคำตอบที่แท้จริงจากเฮอร์ไมโอนี่หรือเปล่า “เฮอร์ไมโอนี่เธอชอบแฮร์รี่เหรอ”
เฮอร์ไมโอนี่อ้าปากค้าง เธอหลบสายตาท๊องส์ ที่พยายามจะหาคำตอบที่แท้จริงจากสายตาของเธอ
“แน่นอนสิค่ะ เขาคือเพื่อนที่ดีที่สุดของหนู” เฮอร์ไมโอนี่พูดเสียงเบาในลำคอ
“ไม่นั่นมันไม่ใช่ ฉันหมายถึง เธอรักแฮร์รี่”
เฮอร์ไมโอนี่ปิดตาลง เธอคิดถึงเรื่องที่เธอเกือบจะจูบกับแฮร์รี่ที่อพาทธ์เม้นของบิล มันทำให้เธอหายใจติดขัด ใช่เธอรักแฮร์รี่ มันเป็นความรักที่มากกว่ารักที่คนธรรมดาทั่วไปจะมีให้แก่กันได้
“ไม่ค่ะท๊องส์ ฉันไม่ได้รักแฮร์รี่ สิ่งที่ฉันรู้สึกกับแฮร์รี่มันยิ่งใหญ่กว่าความรักฉันตายแทนเขาได้ ท๊องส์ ก่อนจะเจอเขาและรอน ฉันไม่เคยมีเพื่อน ฉันไม่มีใคร เขาทำให้ฉันอยากมีชีวิตอยู่ แต่นี่ไม่ใช่เรื่องรักๆใคร่ๆฉันไม่ต้องการแต่งงานกับเขา จะยังไงก็ตามหลังจากนั้นแล้วเขาก็จะพบคนที่ดีกว่าฉัน”
ท๊องส์มองไปที่เด็กสาวแม่มดด้วยความประหลาดใจแต่เธอไม่ได้พูดอะไรอีก
“เฮอร์ไมโอนี่ เธอรู้ไหมว่าทำไมหน้าสุดท้ายของหนังสือเล่มนี้ถึงว่างเปล่า”มือปราบมารสาวร้องถามเธอพยายามจะเปลี่ยนเรื่องพูดเพื่อให้บรรยากาศคลายความอึดอัดลง
เฮอร์ไมโอนี่ยักไหล่เล็กน้อย “ไม่ ฉันไม่รู้หรอกค่ะ แต่ฉันคิดว่านั่นมันไม่สำคัญเท่าไหร่”
ท๊องพยักหน้ารับพร้อมกับเลิกสนใจในสิ่งที่เธอสงสัย
ท๊องและเฮอร์ไมโอนี่มีโอกาสได้คุยกันอีกสักพัก พวกเธอตัดสินใจที่จะไม่บอกแฮร์รี่และรีมัสเกี่ยวกับเรื่องพิธีกรรม ถ้าเกิดอะไรบางอย่างผิดพลาดพวกเขาจะได้ไม่เสียใจซ้ำสองเมื่อพาซิริอัสกลับมาไม่ได้ อันที่จริง พวกเธอไม่ได้บอกใครเลยเสียด้วยซ้ำ เฮอร์ไมโอนี่ได้กำหนดวันทำพิธีกรรมในวันที่ 1 กุมภาพันธ์
ซึ่งมันเป็นวันโบราณของชาวเซทเฉลิมฉลองชัยชนะจากการรอดชีวิตจากความตาย
พิธีกรรมนี้จะต้องทำกันในห้องที่มิดชิด และมันก็ดีที่ท๊องส์ทำงานในกระทรวง ซึ่งท๊องส์จะเป็นคนจัดหาสถานที่ให้อีกทีหนึ่ง
ในเวลาต่อมาเฮอร์ไมโอนี่ก็ลากลับ ในขณะที่ท๊องส์เดินไปส่งเธอที่ทางออก และได้พบกับคิงสลี่ส์ที่เพิ่งกลับมาจากข้างนอก พอดี
“ท๊องส์คุณช่วยเข้ามาในห้องผมด้วยนะ”
“เกิดอะไรขึ้น คิงสลี่ส์”
“ผมจะเอาเอกสารบางอย่างให้คุณน่ะท๊องส์ สวัสดี เกรนเจอร์ พอดีเลยเธอก็เข้ามาด้วยนะอยากฝากของไปให้แฮร์รี่ด้วย “มือปราบมารอาวุโสทักทาย พร้อมทั้งผายมืออย่างมีมายาทไปยังห้องของเขา เมื่อทั้งคู่เดินเข้าไปยังภายในห้องทำงานของหัวหน้ามือปราบมารแล้วท๊องส์ซึ่งนั่งอยู่ข้างๆเฮอร์ไมโอนี่ก็เอ่ยปากถาม
“คุณจะใช้ให้ฉันทำอะไรตอนนี้หรือค่ะ”
“รอสักครู่” คิงส์สลี่พูดพร้อมกับหันหลังหาเอกสารกองโตที่ดูรุงรังอยู่อย่างลำบาก เฮอร์ไมโอนี่มองบรรยากาศภายในห้องทำงานของคิงสลี่ส์อย่างสนใจ ซึ่งเป็นเรื่องธรรมดากับคนช่างสังเกตุอย่างเธอ
ห้องของคิงสลี่ย์ดูแตกต่างกว่าห้องทำงานของท๊องห้องของท๊องสะอาดไม่มีอะไรบนฝาผนังหรือเก้าอี้ของเธอเลย ในขณะที่ห้องของคิงสลี่ส์มีเอกสารและกระดาษอยู่ไปทุกที่มีป้ายผู้ต้องหาอยู่บนฝาผนังมากมาย
บนโต๊ะของคิงสลี่ส์มีกรอบรูปเล็กๆวางอยู่ แน่นอนอาจจะเป็นรูปครอบครัวของเขาเฮอร์ไมโอนี่คิด
แต่เฮอร์ไมโอนี่ให้ความสนใจ รูปที่อยู่บนโต๊ะของคิงส์สลี่เป็นพิเศษ เพราะเธอเห็นอะไรบางอย่าง ใช่ รูปนั้น มันเป็นรูปชายหนุ่มผิวดำ เธอสังเกตุว่าเขาเหมือนคิงสลี่ส์ เพียงแต่หนุ่มกว่าเธอไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เธอเห็น เขาคือพ่อของดีน โทมัส
“คนนี้คือใครค่ะ”เธอพูดโพล่งออกมาขัดจังหวะท๊องและคิงสลี่ส์ที่สนทนากันอยู่
“อะไร อ้อ นี่คือพี่ชายของฉัน เควิน “ เขากล่าวพร้อมกับยิ้มเศร้าๆ” เขาตายในสงครามศาสตร์มืดครั้งแรก”
เฮอร์ไมโอนี่เบิ่งตากว้าง ใช่ แล้ว เควิน ชื่อนี้ที่เธอได้ยินครั้งแรกจาก ดีน โทมัส
“เควิน เออ หนูขอโทษที่จะถามว่า เขาเสียชีวิตยังไงค่ะ”
“เขาเป็นมือปราบมาร ปีก่อนที่โวลเดอร์มอจะพ่ายแพ้ช่วงนั้นมันเป็นยุคมืดเขาถูกฆ่าตาย”
“ฉันเสียใจค่ะ เออ คุณคิงสล่ส์ค่ะ คุณพอจะรู้ไหมค่ะว่าเขามี เออ มีใครบางคน ฉันหมายถึงผู้หญิง”
“เธอคงหมายถึงแฟน” มือปราบมารถามอย่างเจาะจง ซึ่งเฮอร์ไมโอนี่พยักหน้าและรอฟังอย่างอยากรู้
“อือ รู้สิ”คิงสลี่ส์เงียบก่อนคิดลำดับเรื่องราวชั่วครู่ “ฉันรู้ว่าเขามีใครบางคนที่แมนเชสเตอร์ฉันไม่เคยพบผู้หญิงคนนี้มาก่อน ฉันรู้แต่ว่าเธอเป็นมักเกิ้ล แต่ เธอถามฉันทำไมเหรอ”
เฮอร์ไมโอนี่ยิ้มตอนนี้เธอมั่นใจแล้ว เธอช่วยเพื่อนของเธอได้แล้ว มันช่างบังเอิญจริงๆ
“ดีค่ะ คุณคิงสลี่ส์ค่ะฉันคิดว่าคุณมีหลานชายค่ะ”
*~*~* ~
ในขณะเดียวกันที่บ้านโพรงกระต่าย
“รอนบอกฉันว่าเจอดีนกับเฮอร์ไมโอนี่ที่บ้านของบิล” จินนี่ถามพยายามซ่อนความอิจฉาที่พลุ่งพล่านภายในใจเอาไว้
“อะไรนะ อ้อ เหรอ” แฮร์รี่กล่าว ความคิดเขาล่องลอยไปไกล เขาไม่สามารถที่จะปิดกั้นจิตใจของเขาที่มีต่อเฮอร์ไมโอนี่ได้เขาไม่ได้คิดกับเธอเหมือนเพื่อนอีกแล้ว แฮร์รี่กำลังคิดถึงตอนที่เขาเกือบจูบเธอ อย่างไรก็ตามถ้ารอนไม่มาแสดงตัวในตอนนั้น อะไรจะเกืดขึ้น เขาคงจะได้สัมผัสริมฝีปากของเฮอร์ไมโอนี่ไปแล้ว
“ใช่ ฉันเจอดีนอยู่กับเฮอร์ไมโอนี่”แฮร์รี่ตอบเสียงเรียบและไม่ได้หันมาสนใจจินนี่ที่ตอนนี้กำลังยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์อยู่เบื้องหลังของเขา
“ก็ดี ดูเหมือนพวกเขาตัดสินใจที่จะไม่ซ่อนตัวอีกต่อไป” เธอพูดเบาๆเหมือนเป็นเรื่องปกติธรรมดา
แต่คำพูดทั้งหมดของจินนี่กลับทำให้แฮร์รี่สะดุ้ง
“อะ อะไรนะเธอพูดอะไรน่ะ”คราวนี้แฮร์รี่หันขวับมาทั้งตัวแล้ว
“โอ้ ไม่มี ไม่มีอะไร” จินนี่ตอบพยายามซ่อนร้อยยิ้มอันร้ายกาจเอาไว้
“ไม่จินนี่ คุณบอกว่าพวกเขาไม่ต้องการซ่อน ...ซ่อนอะไร”
จินนี่เดินมาใกล้ๆแฮร์รี่อย่างช้าๆแล้วเอามือไล้ไปที่แก้มของเขาอย่างแผ่วเบา ดวงตาของเธอประสานกับแฮร์รี่เหมือนเด็กสาวที่ไร้เดียงสา ที่พูดความจริงออกมาโดยไม่ได้คิดอะไร
“แฮร์รี่ที่รัก เฮอร์ไมโอนี่และดีนคบกัน”
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
TBC
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น