คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : CHAPTER 7 ความใกล้ชิดของสองเรา
ตอนที่ 7 ความใกล้ชิดของสองเรา
จะเสียใจให้ใครดี?จิตใต้สำนึกกระซิบถามเธอ ให้ตัวเองหรือว่าเขา?ให้ฉันต่างหาก เฮอร์ไมโอนี่อยากตะโกนออกมาดังๆนัก มันชัดเจนอยู่แล้ว พวกเขาชอบกัน หรืออาจจะรักกันเลยด้วยซ้ำ แล้วทำไมเธอต้องเสียใจมากมายขนาดนี้ เฮอร์ไมโอนี่ เธอไม่ได้รักเขาไม่ใช่หรือไง ทั้งๆที่เธอพยายามบอกกับใจของเธอว่าเธอไม่ได้รักเขาแต่ทำไมเธอรู้สึกเสียวแปลบในหัวใจ ภาพที่เห็นทำไมมันถึงได้บาดตาบาดใจมากมายขนาดนี้
“เฮอร์ไมโอนี่”เสียงรอนตะโกนเรียกหลังจากวิ่งตามเธอจากตัวบ้านมายังชายหาดได้สักพักแล้ว รอนมีทีท่าลำบากใจอย่างเห็นได้ชัดขณะวิ่งตามเฮอร์ไมโอนี่ออกมา ทำไมภาพที่เดรโกกอดจูบกับทรีโอน่าถึงได้ทำให้เฮอร์ไมโอนี่เสียใจได้ขนาดนี้ เธอรักมัลฟอยใช่หรือเปล่า
“เฮอร์ไมโอนี่ เธอไม่เป็นอะไรใช่ไหม”รอนเห็นเฮอร์ไมโอนี่ท่าทางอึดอัด เธอยืนก้มหน้านิ่ง
“เธอรักมัลฟอย ใช่ไหม”รอนลังเลก่อนหลุดปากถามคำถามที่เพิ่งผุดขึ้นมาในใจ
“รอน ฉัน ฉันไม่รุ้” ความสงสัยของรอนได้รับการยืนยัน แต่ไม่ใช่จากคำตอบของเธอ เธอนิ่งอึ้งไปครู่หนึ่งก่อนที่น้ำตาจะล้นทะลักออกมา รอนถอนหายใจเสียงดัง อันที่จริงแล้วเขาน่าจะเดาได้นะจากพฤติกรรมของเธอที่ดูสนิทสนมกับมัลฟอยจนเกินไป
“ฉันเข้าใจเฮอร์ไมโอนี่ อย่าร้องไห้เลยนะ”รอนเสียงอ่อนอย่างเห็นอกเห็นใจ
“รอน ขอฉันอยู่อย่างนี้สักพักนะ”แววตาคู่นั้นแฝงความอิดโรยและบอบช้ำ มิหนำซ้ำยังแฝงความโกรธขึ้งเอาไว้ด้วย
“ได้สิ ไม่เป็นไรหรอก ถ้าเธออยากร้องไห้ก็ร้องออกมาเถอะแต่ขอครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้ายนะ ฉันไม่อยากเห็นน้ำตาของเธอเลยน่ะ”
ทั้งคู่นั่งมองบรรยากาศยามค่ำคืนเงียบๆอยู่สักพักใหญ่ก่อนที่เฮอร์ไมโอนี่จะเอ่ยคำพูดอะไรออกมา
“รอนขอบใจนะ ฉันดีขึ้นแล้วล่ะ”เธอบอกพลางเม้มริมฝีปากที่สั่นระริกเข้าหากันสักพักต่อมาเธอค่อยๆพยายามควบคุมอารมณ์ตัวเองอย่างยากลำบาก
“อือ “แล้วเขาก็ทำหน้าว่าเข้าใจ
“ฉันอยากดื่ม เธอไปเป็นเพื่อนฉันหน่อยได้ไหมรอน”เฮอร์ไมโอนี่พูดพร้อมด้วยรอยยิ้มเซ็งๆ
“อะไรนะ เฮ้ เฮอร์ไมโอนี่ ไหนเธอบอกว่าไม่เป็นอะไรไง”เด็กหนุ่มอ้าปากค้าง มอง "เด็กสาว" อย่างไม่เข้าใจ ในขณะที่เฮอร์ไมโอนี่หัวเราะเล็กน้อยก่อนตอบกลับเสียงราบเรียบ
“ทำไมล่ะ ฉันไม่เป็นอะไรแล้วจริงๆเพียงแต่ฉันอยากดื่มอะไรที่มันแรงๆสักหน่อยน่ะ ถ้าเธอไม่ไปเป็นเพื่อนก็ไม่เป็นไรหรอกนะฉันไปคนเดียวก็ได้ “ เฮอร์ไมโอนี่ตัดสินใจลุกขึ้นยื่นแล้วปัดทรายออกจากตัวแล้วก้าวเดินออกไปจากตรงนั้นโดยไม่สนใจรอนที่ตะกายลุกขึ้นตามเธอไปติดๆ
“บ้าหรือไง เธอเป็นผู้หญิงนะไปคนเดียวมันอันตรายนะเฮอร์ไมโอนี่”เด็กหนุ่มดุเสียงเครียด ในขณะเดียวกันก็ คอยสังเกตอารมณ์ของเธอจากสีหน้า เขาเห็นเธอทำหน้าตาแบบขบขัน
“ไม่เป็นไรหรอกรอน ฉันกะว่าจะลองกินแค่แก้วสองแก้ว เท่านั้นเอง”
“ยังงั้นก็เถอะ ฉันไม่ปล่อยเธอไว้คนเดียวหรอกเฮอร์ไมโอนี่ ”
รอนและเฮอร์ไมโอนี่เดินไปตามชายหาดมุ่งหน้าไปยังบาร์เบียร์ริมหาดที่ครึกครื้นทุกค่ำคืน ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากที่พักเท่าไหร่นัก โดยที่ทั้งคู่ต่างไม่พูดอะไรกันเลย
_____________________________________________________________________________
เดรโกขยับตัวออกห่างหญิงสาว หลังจากได้ยินเสียงฝีเท้าที่วิ่งออกห่างจากการได้ยินของเขา เขาใช้มือเสยผมสีบลอนส์ที่ยุ่งเหยิงของเขาจากการกอดรัดฟัดเหวี่ยงกับหญิงสาวตรงหน้าอย่างเงอะงะคล้ายกังวลใจในสิ่งที่ตัวเองทำลงไป
“ฉันขอโทษนะทรีโอน่า ฉันไม่น่าทำแบบนี้กับเธอเลย”
“ไม่เป็นไรหรอกเดรโก” เลือดเริ่มฉีดขึ้นหน้า จนแก้มของเธอแดงระเรื่อขึ้นมาทันทีด้วยความเขินอาย ทั้งสองคนต่างนิ่งเงียบไปกันสักครู่ใหญ่ๆ พวกเขากำลังคิดในเรื่องราวที่แตกต่างกันไป เดรโกกำลังคิดคำนึงถึงเฮอร์ไมโอนี่ว่าเขาทำเกินไปหรือเปล่า ส่วนทรีโอน่าคิดถึงเรื่องจูบที่เร่าร้อนของเธอและเดรโก ทรีโอน่าชำเลืองมองดูเดรโกที่มีสีหน้าเคร่งเครียด ไม่มีรอยยิ้มบนใบหน้าของเขาให้เห็น ทรีโอน่ากลั้นลมหายใจก่อนทำลายความเงียบที่น่าอึดอัดนั้น
“ฉันคิดว่าเธอคงหิวแล้ว ไงเราไปกินอาหารกันก่อนเถอะ”ทรีโอน่าลุกขึ้นและดึงแขนของเดรโกอย่างสนิทสนม แต่ดูท่าทางเด็กหนุ่มจะไม่ยอมคล้อยตาม
“ฉันยังไม่หิวเธอทานก่อนเถอะ”ทรีโอน่าเหลือบมองเดรโกแวบนึงแลเห็นแววตากังวลของเด็กหนุ่ม
“ฉันรู้ว่าเธอเป็นห่วงคนพวกนั้น แต่เธอต้องกินอาหารนะเดรโก”
ทรีโอน่าพูดถูกเขาเป็นห่วง ความรู้สึกของเฮอร์ไมโอนี่ในตอนนี้ เขารู้สึกผิดที่ประชดเธอแบบนั้น ความโกรธ ความโมโหหึงทำให้เขาขาดสติยั้งคิด ได้แต่ทำตัวงี่เง่า ไร้เหตุผลใส่เธอ ความหึงหวงไร้เหตุผลของเขาทำให้ทุกอย่างพังลงอย่างไม่เป็นท่า ใช้แล้ว ป่านนี้ เธอคงโกรธเขาและไม่ให้อภัยเขาอย่างแน่นอน แต่ ความถือดีบางอย่างทำให้เดรโกไม่กล้าที่จะแสดงออกต่อเฮอร์ไมโอนี่ เหมือนเช่นในตอนนี้
“เธอเข้าใจผิดแล้วทรีโอน่า ฉันไม่ได้เป็นห่วงพวกเขา” เดรโกเสียงขุ่นเล็กน้อย เขายังคงโกหกคำโตแต่เดรโกไม่รุ้ตัวสักนิดว่ามันสร้างความหวังให้กับหญิงสาวอย่างทรีโอน่าเต็มเปี่ยม
“จะยังไงก็ตามเธอต้องทานอาหารน่ะ ฉันขอร้อง”
ทรีโอน่าออดอ้อนแกมบังคับซึ่งเดรโกเองจำใจลุกขึ้นตามแรงฉุดดึงของอีกฝ่าย เมื่อทั้งคู่มาอยู่ในครัวบนโต๊ะอาหารทรีโอน่าวางอาหารที่เธอทำให้กับเด็กหนุ่มและตัวเธอแต่เดรโกกลับมองหาอะไรบางอย่างบนโต๊ะก่อนลุกขึ้นและค้นหาตามเคาเตอร์ครัวจนทรีโอน่าอดแปลกใจไม่ได้
“เธอหาอะไรเหรอเดรโก”
“มักกะโรนีชีสที่เฮอร์ไมโอนี่ทำให้ฉันน่ะ ฉันว่าฉันเอาวางไว้แถวนี้นะ”คำตอบของเดรโกทำให้ทรีโอน่าเกือบสำลักน้ำที่กำลังดื่มอยู่ใจวูบลงไปในทันที
“เธอจะเอาไปทำอะไรเหรอ ฉันเอาทิ้งไปแล้วล่ะ มันไหม้แล้วกินไม่ได้หรอกนะ”
“ว่าไงนะ เธอเอาทิ้งเหรอ”เดรโกจ้องมองเด็กสาวด้วยดวงตาแข็งกร้าวสีหน้าบอกชัดว่าโกรธจัด
ทรีโอน่าก้มลงมองจานอาหารก่อนตอบรับเบาๆอย่างหวาดๆ
“ใช่ฉันทิ้งไปแล้ว”
“ที่ไหน เธอทิ้งไว้ที่ไหน”เดรโกถามอย่างกระวนกระวายใจแล้วมองตามมือของทรีโอน่าที่ชี้ไปยังถังขยะใบเล็กที่วางอยู่บนพื้นใกล้อ่างล้างจาน เดรโกผวาตามไปโดยที่เขาไม่ได้ทันสังเกตใบหน้าที่โศกสลดของอีกฝ่ายแต่อย่างใด เขาเปิดฝาขยะออกและชะโงกหน้าเข้าไปดูในนั้น สิ่งที่เขาเห็นมักกะโรนีชีสของเฮอร์ไมโอนี่นอนแอ้งแม้งอยู่ในนั้นเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เดรโกรู้สึกเสียใจ ถึงแม้มันจะไม่ได้ดูน่ากินแต่มันก็เป็นอาหารจานแรกที่เฮอร์ไมโอนี่ทำให้เขา และเขาก็ตั้งใจที่จะกินอาหารของเฮอร์ไมโอนี่ด้วย แต่ในตอนนี้คงไม่มีประโยชอีกต่อไป จะโทษทรีโอน่าก็ไม่ถูก เขาเองที่ไม่ได้บอกเธอว่าให้เก็บเอาไว้ เดรโกได้แต่ถอนหายใจออกมาดังๆพลางปิดถังขยะนั้นลงอย่างอ่อนแรง
______________________________________________________________________________
เฮอร์ไมโอนี่และรอนเลือกเข้าไปนั่งที่โต๊ะด้านในสุดของบาร์ชายหาดแล้วจึงสั่งเบียร์มาดื่ม ที่นั่นมีเด็กหนุ่มเด็กสาวมากมายทั้งกิน ดื่มและเต้นรำกันอย่างสนุกสนาน
รอนมองบรรยากาศรอบตัวอย่างสนใจเลยลืมนึกถึงเฮอร์ไมโอนี่ที่ตั้งหน้าตั้งตาดื่มเบียร์ราวกับมันเป็นน้ำหวานเลิศรส
ทุกคนที่ชายหาดต่างสนใจกับความสนุกสนานตามบรรยากาศที่เป็นใจในยามค่ำคืนรวมทั้งเฮอร์ไมโอนี่และรอนเองด้วยพวกเขาเริ่มสนุกไปกับดนตรีที่เร้าใจ โดยลืมนึกถึงสภาพของตัวเอง เวลาผ่านไปจนถึงเกือบห้าทุ่มเกือบๆสามชั่วโมงที่พวกเขาดื่มเบียร์และมองดูผู้คนทั่วชายหาด
เฮอร์ไมโอนี่รู้สึกหัวหมุนและเริ่มฟุบไปกับโต๊ะที่นั่งอย่างเอาไม่อยู่ ในขณะที่รอนมองเฮอร์ไมโอนี่อย่างเป็นกังวล เพราะตัวเขาเองในตอนนี้ถึงแม้ว่าจะพอครองสติได้อยู่ก็ตามแต่เขาเองก็ดื่มไปเยอะเช่นกันการที่จะประคองเฮอร์ไมโอนี่กลับไปบ้านพักมันคงไม่ใช่เรื่องง่ายๆแน่และการที่เขาจะใช้เวทมนต์ในเขตมักเกิ้ลก็เป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้เช่นกัน รอนมองซ้ายมองขวาก่อนจะพยุงร่างเดินโซซัดโซเซไปหาบาร์เทนเดอร์ที่อยู่แถวนั้นพวกเขาทั้งสองคนคุยอะไรกันซักพักก่อนที่รอนจะพยักหน้าและล้วงกระเป๋าเอาเงินยื่นให้กับบาร์เทนเดอร์คนนั้นก่อนจะพาตัวเองกลับมาที่โต๊ะ
รอนเขย่าร่างเฮอร์ไมโอนี่เพื่อปลุกเธอให้ตื่นขึ้นเฮอร์ไมโอนี่ลืมตาขึ้นมองอย่างสลึมสลือเธอยิ้มให้กับเขานิดหนึ่งก่อนยื่นมือมาคว้าเบียร์ในแก้วที่เหลืออยู่แต่รอนไวกว่าเขาคว้าแก้วเบียร์ออกห่างเฮอร์ไมโอนี่
“น๊า อีกแก้วน๊า รอน “ เฮอร์ไมโอนี่พูดเสียงอ้อแอ้พลางทำมือไขว่คว้าอย่างไร้ทิศทาง
“ไม่เอาแล้ว เฮอร์ไมโอนี่ เธอเมา มากแล้ว พอเถอะ ฉันเองก็ชักจะไม่ไหวแล้วด้วย “
เฮอร์ไมโอนี่ส่ายหัวอย่างดื้อรั้นเธอส่ายหน้าเหมือนเด็กๆ เธอลุกขึ้นยืนและเดินเซไปเซมาออกนอกบาร์ไป รอนส่ายหัวอย่างระอาก่อนเดินตามเฮอร์ไมโอนี่ไปติดๆ
รอนคว้าตัวเฮอร์ไมโอนี่เอาไว้ก่อนที่พวกเขาจะล้มลงไปที่พื้นทรายพร้อมกัน
“เฮอร์ไมโอนี่ตั้งสติหน่อยสิ”รอนดุเธอแล้วก็ขำให้กับตัวเองเขากำลังบอกคนเมาให้ตั้งสติก็เหมือนกับการบอกคนโง่ให้อ่านหนังสือนั่นแหละ
“ไปเถอะกลับที่พักกัน ฉันจะคลานอยู่แล้วนะ”
“ไม่ ม่ายยย เอา ม่ายยยไป ฉันไม่อยากเจอ เขา คนใจร้าย นอนนี่ ฉันจะนอนนี่”เธอพูดแล้วก็ล้มตัวลงนอนคลุกทรายอย่างนั้นแน่นิ่ง
“เฮ้ย เฮอร์ไมโอนี่ เฮอร์ไมโอนี่ตื่นสิ “รอนเขย่าร่างเฮอร์ไมโอนี่เมื่อเห็นว่าเธอไม่ยอมตื่นอย่างแน่นอนจึงทรุดตัวลงนั่งกับพื้นข้างๆหญิงสาวอย่างอ่อนแรง“โอ้ย,,,,,,เอาไงก็เอาฉันก็ไม่ไหวแล้วเหมือนกัน”
สักครู่ใหญ่ที่รอนนั่งเฝ้าเฮอร์ไมโอนี่อยู่ข้างๆในขณะที่รอนมองดูใบหน้างดงามของเพื่อนรักของเขาอย่างเพลินๆอยู่นั้นก็มีเสียงแข็งกระด้างของใครคนหนึ่งดังขึ้น
“นี่ พวกนายสองคนเล่นอะไรกันน่ะ”
รอนอ้าปากค้างจ้องมองมาที่เสียงห้าวๆนั้นอย่างดีใจ
“มัลฟอย นายมาได้สักทีนะ“
เดรโกคิ้วขมวดเล็กน้อยแล้วมองข้ามไหล่ของรอนไปที่ร่างเล็กๆของเด็กสาวที่เขาสนใจ
“แล้วทำไมเกรนเจอร์ถึงเมามากมายขนาดนี้”เดรโกถามเรียบๆแต่ความเป็นจริงแล้วเขารู้สึกเจ็บปวดเมื่อคิดว่าตัวเขาเองอาจเป็นสาเหตุของเรื่องทั้งหมดนี้
“นายน่าจะรู้ว่าทำไม ยกเว้นแต่นายแกล้งโง่มัลฟอย”มีแววต่อต้านในน้ำเสียงของรอนแต่ก็ยังมีความเป็นมิตรเพิ่มมากขึ้นกว่าแต่ก่อน
“นายให้คนไปตามฉันมาเพื่อมาชวนฉันทะเลาะหรือเพื่อให้มาช่วยกันแน่”เดรโกชายตามองรอนและพูดเสียงห้วนเล็กน้อย
อันที่จริงหลังจากมีคนที่ชายหาดวิ่งมาบอกเขาให้มารับตัวเฮอร์ไมโอนี่ที่เมาไม่ได้สติอยู่ที่ชายหาดตัวเขาเองก็แทบจะหายตัวมาที่นี่ด้วยความกระวนกระวายใจเลยเสียด้วยซ้ำถ้าไม่กลัวว่าโลกมักเกิ้ลจะต้องปั่นป่วนไปกับพ่อมดแม่มดอย่างพวกเขาด้วยแล้วละก็ เขารีบวิ่งตามเด็กหนุ่มคนนั้นออกจากบ้านโดยไม่ฟังเสียงของทรีโอน่าที่จะขอตามมาด้วย เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าทรีโอน่าวิ่งตามเขามาด้วยหรือเปล่าเพราะใจของเขาตอนนี้มันวิ่งแซงหน้าไปหาเด็กสาวที่เป็นต้นเหตุของความร้อนรนที่อยู่ในใจของเขาในตอนนี้ไปเรียบร้อยแล้ว ดังนั้นในตอนนี้ไม่ว่ารอนจะว่าค่อนขอดเขาสักแค่ไหนเขาจะยอมปล่อยไปก่อนเพราะสิ่งเดียวที่เขาต้องการคือการนำเฮอร์ไมโอนี่กลับบ้านพักอย่างปลอดภัย และหลังจากนั้นเขาและเธออาจจะต้องคุยอะไรกันเล็กน้อย แต่แน่นอน คงไม่ใช่ตอนนี้แน่เพราะดูแล้วเธอคงไม่ได้สติไปจนถึงรุ่งเช้า
“แล้วนายละไหวมั๊ย”เดรโกหันมาถามรอนเสียงนิ่งๆ
“ฉันน่ะไม่เป็นไร แต่ฉันอยากให้นายช่วยพาเฮอร์ไมโอนี่กลับไปบ้านพักหน่อยฉันเป็นห่วงเธอ” อีกฝ่ายตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นทำให้เดรโกอดรู้สึกหมั่นไส้ไม่ได้
“นายไม่กลัวว่าฉันจะปล้ำเธอหรือไง”เดรโกเหยียดยิ้มและหันมาทางรอนอย่างยั่วๆแต่รอนกลับหัวเราะพร้อมกับพูดคำพูดที่เดรโกอดรู้สึกไม่ได้ว่าหางเสียงของรอนนั้นแฝงไว้ด้วยความประชดใครสักคนอยู่ในที
“ฉันเชื่อว่านายคงไม่ชั่วขนาดนั้นแน่มัลฟอย”
“นายไว้ใจคนอื่นเกินไปวิสลี่ส์”เดรโกสวนกลับแต่ก็ไม่รอฟังการตอบโต้จากรอนอีก
เขาเดินตรงไปหาเด็กสาวที่นอนไม่รู้เรื่องอยู่ข้างๆรอนเขาคุกเข่าลงข้างๆเธอและดึงแขนเธอเพื่อพยุงให้ลุกขึ้นนั่งแต่ร่างกายของเฮอร์ไมโอนี่นั่นอ่อนปวกเปียกประคองตัวเองแทบไม่อยู่เธอนั่งได้จากการจับของเดรโกเท่านั้นแต่เมื่อเดรโกปล่อยมือเมื่อไหร่ตัวเธอก็ล้มลงไปกองที่พื้นทรายแทบจะทันทีเหมือนกัน เดรโกส่ายหัวเล็กน้อยก่อนตัดปัญหาโดยการช้อนหัวของเธอเอนพิงเข้ากับอกของเขาอย่างอ่อนโยนและใช้แขนอันแข็งเรงของเขาช้อนตัวเธอขึ้นอุ้มทั้งตัวและเดินตรงกลับไปยังบ้านพักเงียบๆ
เดรโกอุ้มเฮอร์ไมโอนี่กลับมาถึงบ้านโดยมีทรีโอน่ายืนรออยู่ด้วยความกระวนกระวายใจอยู่ที่ประตูรั้ว เมื่อเธอเห็นเดรโกเธอรีบถลาเข้าไปหาเขาทันที แต่เมื่อเธอเข้ามาใกล้เธอจึงเห็นเด็กสาวที่เดรโกอุ้มกลับมาด้วยอย่างชัดเจน
“เดรโก เกิดอะไรขึ้น”เธอชะงักไปสักครู่ก่อนทำหน้าเบ้และหันหน้าหนี
”ยี้ กลิ่นเหล้าคุ้งเลย แล้วทำไมเฮอร์ไมโอนี่ถึงได้เมาขนาดนี้ล่ะ”
เดรโกไม่ตอบเขายังคงอุ้มเฮอร์ไมโอนี่เดินเข้าไปภายในตัวบ้านโดยมีทรีโอน่าเดินตามไม่ยอมห่างทั้งคู่เดินมาจนถึงชั้นบน เดรโกยืนอยู่หน้าประตูห้องๆหนึ่งโดยมีทรีโอน่าเป็นคนเปิดประตูบานนั้นให้แต่ประตู.....ล๊อค
“เดรโกห้องล๊อคน่ะ”
เดรโกวางเฮอร์ไมโอนี่ลงที่พื้นพร้อมกับค้นหากุญแจห้องของเธอตามกระเป๋าเสื้อและกางเกง แต่ก็ไม่พบกุญแจแต่อย่างใด เขาทำหน้ายุ่งเล็กน้อยแล้วอุ้มเฮอร์ไมโอนี่ เดินตามทางเดินไปยังห้องของเขาที่อยู่ห้องข้างๆกัน
เดรโกวางเฮอร์ไมโอนี่ลงบนเตียงของเขาอย่างอ่อนโยนราวกับเด็กสาวเป็นเจ้าหญิง และสิ่งนั้นมันทำให้ทรีโอน่ารู้สึกได้ถึงความไม่สบอารมณ์ที่มีขึ้นในจิตใจของเธอ
“เธอกลับไปก่อนเถอะทรีโอน่า”เขาพูดกับทรีโอน่าเสร็จแล้วจึงเดินออกไปยังห้องน้ำที่อยู่ใกล้ๆกับห้องนอนของเขากับเฮอร์ไมโอนี่และเดินกลับเข้ามาในห้องพร้อมผ้าขนหนูผืนเล็กและอ่างล้างหน้า
“ฉันว่าฉันอยู่เป็นเพื่อนเธอที่นี่ดีกว่า”ทรีโอน่าบอก
“ไม่ต้องหรอกฉันอยุ่คนเดียวได้”เดรโกตอบเนือยๆเขาเอาผ้าขนหนูชุบน้ำและเช็ดไปตามเนื้อตัวของเฮอร์ไมโอนี่เพื่อให้สดชื่นขึ้น
“แต่ฉันอยากอยู่เป็นเพื่อนเธอนี่นาเดรโก” ทรีโอน่ายังคงไม่เลิกรา เธอยังไม่อยากจากไปให้พวกเขาสองคนอยู่ด้วยกันตามลำพังในสภาพแบบนี้แน่
“แต่ฉันอยากอยู่คนเดียวทรีโอน่า”เดรโกถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่ายแต่สายตาของเขากลับมีความกระตือรือร้นในขณะที่จับสายตาอยู่ที่เฮอร์ไมโอนี่ไม่วางตา
“แต่ว่า.....”
“ทรีโอน่า”แววตาและน้ำเสียงของเดรโกเริ่มแข็งกระด้างในทันทีกับความดื้อรั้นของเด็กสาว
เธอขยับตัวในท่านั่งอย่างอึดอัดแววตาที่ขุ่นเคืองสาดประกายแรงกล้าออกจากดวงตาคู่นั้น สักพักหนึ่งจึงถอนใจยาวพลางพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่พยายามทำให้ดูนิ่งที่สุด
“เออ ฉันก็แค่อยากจะช่วยน่ะ แต่ถ้าเธอ.....ไม่ต้องการความช่วยเหลืองั้นฉันกลับก่อนก็ได้”
เดรโกไม่ได้พูดอะไรทำเหมือนไม่ได้ยินซะยังงั้น
ทรีโอน่าลุกขึ้นยืนจากเตียงและหมุนตัวเดินออกไปจากห้องนั้นทันทีแต่ก่อนที่เธอจะก้าวเท้าออกไปเธอเหลียวหน้ากลับมาดูภาพนั้นอีกครั้งหนึ่งภาพของเดรโกที่ขณะนี้นั่งอยู่ข้างๆเฮอร์ไมโอนี่โดยมีเด็กสาวนอนไม่ได้สติอยู่บนเตียงนอนของเขา
ถ้าดูจากภายนอกแล้วเดรโก มัลฟอยผู้ชายคนนี้ไม่ใช่ผู้ชายที่มีความตื่นกลัวกับสิ่งใดง่ายๆแต่อาการที่แสดงออกมาในยามนี้บ่งชัดว่าเขากำลังกระสับกระส่ายเหมือนจะย้ำว่าจิตใจของเขากำลังร้อนรุ่ม ทรีโอน่าถอนหายใจ เธอไม่อยากคิดในสิ่งที่เป็นผลร้ายกับเธอเองแต่ เธอก็อดคิดไม่ได้ เดรโกกำลังตกหลุมรักเฮอร์ไมโอนี่เข้าให้แล้วและมันก็ไม่ใช่ความรักชั่วครั้งชั่วคราวเสียด้วย ทรีโอน่าหันหลังกลับและพยายามรวบรวมสติทั้งหมดที่มีในตอนนี้เพื่อพาตัวเองกลับไปก่อน เธอยังมีเวลาที่จะพิชิตใจเด็กหนุ่มคนนี้ เธอไม่เชื่อว่าเด็กสาวหน้าตาพื้นๆอย่างเฮอร์ไมโอนี่จะชนะคนอย่างเธอได้ ไม่มีทางและเธอจะไม่มีวันยอมให้เป็นแบบนั้นแน่
______________________________________________________________________
“เฮอร์ไมโอนี่ ยายบี้อเอ๋ย ถ้าฉันปล้ำเธอขึ้นมาเธอคงไม่รู้เรื่องเลยสิใช่ไหม”
เดรโกพึมพำเมื่อเขาใช้ผ้าผืนเล็กเช็ดตามเนื้อตามตัวของเฮอร์ไมโอนี่ให้อย่างอ่อนโยนไล่มาตั้งแต่ใบหน้าแดงกล่ำเพราะฤทธ์ของเบียร์ที่ดื่มจนถึงลำคอระหงระเรื่อยมาถึงเนินอก เดรโกชะงักกึกเขากลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก เมื่อมองไปยังเนินอกขาวๆของเฮอร์ไมโอนี่ เดรโกรู้สึกได้ถึงความร้อนระอุในร่างกายของเขาที่พุ่งขึ้นมาอย่างไม่รู้เนื้อรู้ตัว เขาพอจะรู้สาเหตุนั้นดี
เดรโกสะบัดหัวสองสามครั้งเพื่อให้ภาพนั้นผ่านเลยไปเขาตัดสินใจที่จะให้เธอนอนอยู่ในสภาพแบบนั้นมันจะปลอดภัยทั้งกับตัวเธอและตัวของเขาเองที่สุดแล้ว เขาถอยออกห่างจากเฮอร์ไมโอนี่แล้วย้ายตัวเองมานั่งอยู่ที่โซฟามุมห้องอย่างรวดเร็วเพื่อให้ไกลจากการมองเห็นเธอ แต่ยังไม่ทันที่ตัวเขาจะระงับอารมณ์ที่ครุกกรุ่นนี้ให้จางไป เขาได้ยินเสียงหอบหายใจหนักๆและตามมาด้วยเสียงอาเจียนของเฮอร์ไมโอนี่ เดรโกผุดลุกขึ้นทันทีและภาพที่เขาเห็นในตอนนี้คือหญิงสาวที่ผุดลุกขึ้นนั่งพร้อมกับอาเจียน!ที่เปรอะเลอะไปทัวทั้งตัวของเธอ สิ่งที่ออกมาแทบจะไม่มีอะไรเลยนอกจากน้ำใสๆพร้อมกลิ่นเหม็นของเบียร์เท่านั้น แล้วต่อมาเฮอร์ไมโอนี่ก็ล้มตัวลงนอนตามเดิมเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
เดรโกตกตะลึงชั่วครู่ ความคิดที่จะให้เธออยู่ในสภาพแบบนี้คงเป็นไปไม่ได้แน่ทั้งเนื้อทั้งตัวของเธอเต็มไปด้วยสิ่งที่เธอพยายามขย้อนออกมา ถึงจะเป็นเพียงแค่น้ำใสๆของเบียร์ และกลิ่นของมันก็ตามแต่ถ้าจะให้เธออยู่อย่างนี้ทั้งคืนคงไม่ได้เรื่อง เดรโกอยากจะเตะตัวเองในตอนนี้จริงๆเขาไม่น่าไล่ทรีโอน่าออกไปเลย ถ้าจะตามไปเรียกเธอในตอนนี้ก็ไม่ใช่นิสัยของเขาเสียด้วยอีกทั้งดอบบี้และวินนี่ทั้งคู่ก็ถูกดับเบิ้ลดอร์ตามตัวไปตั้งแต่เมื่อเช้าแล้ว ส่วนรอนแทบจะไม่ต้องพูดถึงป่านนี้จะยังเดินกลับมาถึงที่พักแล้วหรือยังก็ไม่รู้ด้วยซ้ำ และตอนนี้จะมีใครที่นี่อีกนอกจากเขา เดรโกเริ่มรู้สึกลำบากใจเมื่อคิดว่าเขาคงต้องเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เธอด้วยตัวเองเสียแล้ว ทั้งๆที่เขาพยายามที่จะหลีกหนีอารมณ์ที่กระเจิดกระเจิงของเขาอยู่เสียด้วยแต่กลับต้องมาเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เธอในตอนนี้ แล้วอารมณ์ที่แตกซ่านของเขาจะควบคุมอยู่ได้ยังไงกัน เดรโกทรุดตัวลงนั่งบนโซฟาอย่างอ่อนแรงเขาหลับตาลงเพื่อรวบรวมสมาธิที่แตกซ่านให้กลับเข้าที่เข้าทางอย่างรวดเร็ว เขาถอนหายใจชั่วครู่ก่อนลุกขึ้นยืน และนี่คงจะเป็นทางเดียวที่เขาจะทำได้ในตอนนี้ เดรโกเดินตรงไปยังตู้เสื้อผ้าของเขาและดึงเสื้อเชิร์ตสีฟ้าคัวใหญ่มาเตรียมพร้อมไว้เขาเอาผ้าขนหนูผืนใหญ่มาคลุมร่างเฮอร์ไมโอนี่ตั้งแต่ต้นคอลงไปเพื่อปิดบังเรือนร่างในขณะที่เขาถอดเสื้อผ้าของเธอออกเดรโกเริ่มถอดชุดของเธอออกที่ละส่วนเริ่มตั้งแต่เสื้อเชิร์ตที่ต้องแกะกระดุมออกก่อนเขาสอดแขนของเขาเข้าไปยังผ้าขนหนูที่คลุมร่างของเธอและนั่นมือไม้ของเขาก็จำเป็นต้องคลำไปตามเนื้อตัวของเธอเพื่อหากระดุมเดรโกกลั้นลมหายใจใบหน้าของเขาเริ่มแดงที่ละน้อยทีละน้อย
อ๊า เธอจะรู้ไหมเนี่ยว่าเขาไม่เคยถอดเสื้อผ้าผู้หญิงมาก่อน มีแต่ผู้หญิงที่ถอดเสื้อผ้าและนอนรอเขาแทบทั้งนั้น เดรโกคิดในใจขณะที่เขาถอดเสื้อเชิร์ตเธอออก จากแขนอย่างทุลักทุเล เขาเริ่มผ่อนลมหายใจแล้วเหวี่ยงเสื้อเชิร์ตของเฮอร์ไมโอนี่ไปข้างหลังอย่างไม่สนใจกับมันมากนัก เขาค่อยๆคลานลงจากเตียงและมานั่งลงอยู่ปลายเท้าของเธอเขาเหลือบสายตามองเฮอร์ไมโอนี่เล็กน้อยก่อนพึมพำเบาๆ
“ขอโทษนะเฮอร์ไมโอนี่ฉันไม่มีทางเลือกจริงๆ”
เขาสอดมือเข้าไปและพยายามคลำหาซิปกางเกงยีนส์ของเธอขณะที่เขาดลำอยู่บริเวณหน้าท้องของเธอเดรโกรู้สึกได้ถึงผิวเนียนนุ่มนั่น เขาผ่อนลมหายใจช้าๆพลางหลับตากับสัมผัสนั้นเมื่อปลายนิ้วของเขาโลมไล้ไปกับผิวเนื้อของเธอ เขาชะงักมือที่สัมผัสนั้นเหมือนต้องมนต์ลมหายใจของขาเริ่มหอบแรงอย่างเห็นได้ชัด
“บ้าเอ๊ยเดรโก.....มีสติหน่อยสิ”เขาสบถออกมาเบาๆพลางสลัดหัวไปมาเหมือนต้องการสลัดความรู้สึกต้องการของเขาออกไปจากหัวสมอง ในตอนนี้เขาต้องทำภารกิจให้เสร็จสิ้นโดยเร็วที่สุดเพราะถ้ายังมัวอ้อยอิ่งอยู่อย่างงี้ คนที่อาการจะแย่คงเป็นเขา
เดรโกถอดเสื้อผ้าของเฮอร์ไมโอนี่ได้เสร็จเรียบร้อยและอีกเกือบๆชั่วโมงที่เขาเช็ดตัวของเธอและใส่เสื้อผ้าตัวใหม่ให้เธอพร้อมกับจิตใจที่สั่นไหวและใบหน้าที่แดงกล่ำตลอดเวลาของเขา
ในที่สุดเขาก็ทำได้สำเร็จในตอนนี้เฮอร์ไมโอนี่นอนหลับอย่างมีความสุขภายในเสื้อเชิร์ตสีฟ้าตัวใหญ่ของเขา
เดรโกมองเธอนิ่งในเวลานี้เฮอร์ไมโอนี่เหมือนเด็กสาวตัวเล็กๆที่ไร้พิษสงน่ารักและน่าทนุถนอม ใบหน้าของเธอดูงดงามไม่ว่าจะยามหลับหรือตื่น เดรโกอดยื่นมือของเขาไปลูบไล้ใบหน้าสวยงามนั้นเล่นไม่ได้ เขาลูบแก้มเธอไปมาอย่างรักใคร่ จากการได้สัมผัสผิวเนื้อของเธอทำให้เขานึกอยากจูบเธอขึ้นมาในทันใด และตอนนี้เดรโกเองก็ไม่คิดที่จะยับยั้งความรู้สึกต้องการอยากจูบเธออีกต่อไปเขาเพียงแค่อยากได้รางวัลเล็กๆน้อยๆที่ช่วยเธอไม่ต้องทนนอนเหม็นกับกลิ่นที่เธออาเจียนออกมาถึงแม้เขาจะรู้ว่าสิ่งนี้ค่อนข้างเจ้าเล่ร์แสนกลอยู่สักหน่อยก็ตาม เขารีบยื่นหน้าเข้าใกล้เธอพลางจูบริมฝีปากเธอเบาๆ แต่นั้นมันกลับไม่เพียงพอสำหรับเขา เดรโกตัดสินใจจูบเธอหนักหน่วงยิ่งขึ้นปลายลิ้นของเขาสอดแทรกริมฝีปากข้ามาสัมผัสปลายลิ้นของเธออย่างดูดดื่ม และริมฝีปากของเธอแย้มออกเพื่อสัมผัสปลายลิ้นของเขาอย่างไม่รู้ตัว เขาได้ยินเสียงหอบหายใจที่หนักหน่วงของเธอ ในตอนนี้เขากำลังขาดการควบคุม
บางอย่างกำลังครอบงำความรู้สึกของเขา
โอ้ว เมอลิน นี่เขากำลังเมาหรือมึนจากการได้กลิ่นเบียร์หรืออำนาจใผ่ต่ำของเขากันแน่ เขาต้องหยุดทุกอย่างก่อนที่มันจะเลยเถิดไปมากกว่านี้
ครั้นแล้วความคิดบางอย่างซึ่งกำลังพลุ่งพล่านอยู่ในจิตใต้สำนึกของเขาก็กระจายตัวออกมา มันเหมือนพลุที่ถูกยิงออกไปอย่างเต็มกำลัง
เดรโกผลุนผลันลุกขึ้นผละตัวเองให้ห่างจากเฮอร์ไมโอนี่ และตรงดิ่งไปยังห้องน้ำอย่างรวดเร็ว เขาเปิดฟักบัวและให้มันรดตั้งแต่หัวผ่านมายังร่างกายของเขาทั้งๆที่เดรโกเองยังคงใส่เสื้อผ้าอยู่ ความพลุ่งพล่านใจเริ่มลดน้อยลงขณะที่น้ำเย็นฉีดใส่ตัว
เฮอร์ไมโอนี่ตื่นขึ้นมาด้วยอาการเวียนหัวเล็กน้อยเธอกระพริบตาถี่ยิบเพื่อเคลียร์สายตาของตัวเองเธอนอนมองเพดานชั่วครู่ เพื่อพยายามนึกถึงสิ่งที่ผ่านมาเมื่อคืนวาน เธอเมา ใช่! เธออยู่กับรอน!ก็ใช่! แล้วหลังจากนั้นล่ะ ?เธอจำมันไม่ได้แล้วรู้สึกว่าเธอเองจะเมาพับหลับไปตั้งแต่อยู่ที่ร้านบาร์แถวชายหาด แล้วหลังจากนั้นเธอเองก็ไม่รู้อะไรต่อจากนั้นอีกเลย เฮอร์ไมโอนี่ถอนหายใจหนักๆ รู้สึกเมื่อยเนื้อเมื่อยตัวไปหมดเธอพยายามที่จะลุกขึ้นนั่งและมองไปที่ผ้าม่านที่คุ้นตา บ้านนี้เป็นบ้านพักของเธอแน่นอนเธอมั่นใจ แต่..... ห้อง...... มันคล้ายห้องของเธอ..... แต่! ไม่ใช่! เฮอร์ไมโอนี่คิดว่าตาเธอคงฝาด เธอหลับตาลงอีกครั้งก่อนลืมตาและภาวนาให้กลับมาเป็นห้องของเธอ
ทุกอย่างเหมือนเดิม เธอขมวดคิ้วและนิ่วหน้าอย่างแปลกใจ ห้องของเดรโก เธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงและใครเป็นคนพาเธอมา อาจจะเป็นรอน ใช่เพราะรอนอยู่กับเธอนี่นา
เฮอร์ไมโอนี่ถอนหายใจยาวๆก่อนสลัดผ้าห่มออกจากตัวและเหวี่ยงขาเพื่อลุกขึ้นจากเตียง และเธอรู้สึกได้ถึงบางอย่างเนื้อตัวของเธอดูเบาๆและโล่งๆเธอก้มลงมองดูตัวเองก่อนที่จะอ้าปากค้างอย่างตกใจ เสื้อเชิร์ตสีฟ้าตัวใหญ่ มันไม่ใช่ของเธอ ของใคร เกิดอะไรขึ้น ใครใส่เสื้อผ้าให้เธออาจจะเป็นวินนี่ ใช่ รอนอาจจะบอกวินนี่ให้ขึ้นมาเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เธอก็ได้ อาจจะเป็นไปได้
“ทำไมไม่นอนต่ออีกสักหน่อยล่ะ”
เสียงแหบห้าวที่เธอคุ้นหูดีที่สุดดังมาจากเตียงที่เธอนอนทำให้เฮอร์ไมโอนี่หันควับกลับไปมองอย่างตกใจ เดรโก มัลฟอย กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนเตียงด้านซ้ายของเธอ ท่าทางงัวเงียเหมือนนอนได้ไม่เต็มตาผมสีบลอนส์กระเซิงเล็กน้อย และสิ่งที่ทำให้เฮอร์ไมโอนี่หน้าแดงแปล๊น จนเธอต้องรีบเบือนหน้าหนี เดรโกไม่ได้ใส่เสื้อทำให้เห็นกล้ามที่ขึ้นตามหน้าท้องและแขนของเขา ความจริงเธอเองก็เคยเห็นกล้ามเนื้อของเขามาบ้างแล้วตอนที่เขาเล่นน้ำและฉุดเธอลงน้ำตามเขาไปด้วยแต่เธอเองก็ยังไม่ชินอยู่ดี แล้วตอนนี้เขาก็ยังมาอวดเรือนร่างของเขาบนเตียงนอนอีก
เฮอร์ไมโอนี่ชะงัก เตียงนอนเหรอ ใช่! นี่เขานอนอยู่บนเตียงเดียวกับเธอนี่!
เธอหันกลับไปดูเดรโกเต็มตาแล้วอ้าปากค้างอย่างตกตะลึงเธอชี้มือไปที่เขาแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นเทา
“นาย มัลฟอย นาย มานอนที่นี่ได้ยังไง แล้ว.... แล้ว ..งทำไมนายมานอนอยู่บนเตียงเดียวกับฉันล่ะ นายทำอะไรฉัน”เฮอร์ไมโอนี่ปากคอสั่น เธอรวบคอเสื้อที่ค่อนข้างกว้างนั้นอย่างตกใจ
ในตอนนี้เธอเพียงแต่ขอวิงวอนต่ออะไรก็ได้ขอให้เรื่องทั้งหมดนี้เป็นเรื่องเข้าใจผิด อย่าให้สิ่งที่เธอคิดเป็นเรื่องจริงเลย
“อะไรนี่เธอคิดว่าฉันจะทำอะไรเธอหรือไงเกรนเจอร์”เดรโกหน้ามุ่ย เขาหรี่ตามองเธออย่างกวนๆทำให้เฮอร์ไมโอนี่อดคิดไม่ได้ว่า ความเป็นเดรโก มัลฟอยในอดีตคงเริ่มเข้าสิงเขาอีกครั้งแล้วละมั้ง
“ก็ใช่ไหมล่ะ “เฮอร์ไมโอนี่ตวาดกลับเธอรู้สึกหน้าร้อนผ่าวไปหมดแล้วเมื่อเห็นสภาพทั้งของเธอและเดรโกมันไม่น่าดูเอาเสียเลย
เดรโกสะบัดผ้าห่มออกจากตัว เขาลุกขึ้นโดยไม่คิดที่จะใส่เสื้อเสียก่อนด้วยซ้ำเขาเดินเข้ามาใกล้เธอที่ยืนตัวสั่นอยู่กลางห้องอย่างท้าทาย
“ก็ได้ ฉันจะบอกความจริงกับเธอ ฟังนะ”
เขารู้สึกขำเมื่อเฮอร์ไมโอนี่กลัวคำตอบที่จะได้รับจนใบหน้าซีดเผือด
“ฉันไม่ได้ทำอะไรเธอแม้แต่นิดเดียวจริงๆนะ” เขาเล่าตามความจริงแต่ก็ยังบิดเบือนในบางเรื่องเพราะถ้าเธอรู้ว่าเขาขโมยจูบเธอแทนที่จะได้ความดีตวามชอบแต่อาจจะโดนหลังมือหรือโดนของแข็งทุบหัวอีกก็ได้
“แล้วนายมานอนอยู่ข้างๆฉันได้ยังไง “เฮอร์ไมโอนี่ถามต่อเธอมองเดรโกอย่างเอาเรื่องและไม่ไว้ใจ
เดรโกยีหัวตัวเองให้มันยุ่งเข้าไปอีก พลางคิดว่านี่เขาต้องโดนสอบสวนอีกสักกี่ข้อกันนะ
“ฉันง่วง เกรนเจอร์และฉันคงจะไม่สละที่นอนตัวเองเพื่อลงไปนอนกับพื้นหรือโซฟาแน่ๆ”
“ห้องของฉันก็มีทำไมนายไม่พาฉันกลับไปนอนที่ห้องล่ะ”
“ห้องเธอล๊อค ฉันไม่มีกุญแจห้องนี่ ที่รัก” เขาแกล้งพูดคำหลังหนักๆให้เธอรู้สึกแต่มันกลับทำให้เฮอร์ไมโอนี่ยิ่งยั๊วเข้าไปอีก
“ไม่ต้องมาเรียกฉันว่าที่รัก นายไปเรียกทรีโอน่าเถอะ”
“ทรีโอน่าเกี่ยวอะไรด้วย”เดรโกเลิกคิ้วทำเป็นหน้าตายเหมือนชื่อๆนี้ดูไม่มีความหมายสำหรับเขาเฮอร์ไมโอนี่ถอนหายใจหนักๆเธอไม่มีอารมร์ที่จะมาโต้เถียงกับเดรโกในเรื่องของทรีโอน่าอีกแล้วเฮอ ร์ไมโอนี่เลยพูดตัดบทไปเรื่องอื่นซะยังงั้น
“กุญแจห้องฉันก็อยู่ในกระเป๋ากางเกงของฉันนั่นแหละ”เธอพูดห้วนๆ
“ค้นแล้วนี่แต่ไม่มี เธอจะให้ฉันทำยังไง”เดรโกตอบกลับเสียงห้วนไม่แพ้กัน
“เป็นไปไม่ได้มันอยู่ใน...”เฮอร์ไมโอนี่ชะงัก “แล้วเสื้อผ้าฉันล่ะ วินนี่อยู่ไหน”เฮอร์ไมโอนี่มองซ้ายมองขวาเหลียวมองดูรอบๆตัวเพื่อหาเสื้อผ้าของตัวเอง
“สมองเสื่อมเหรอเกรนเจอร์วินนี่กับดอบบี้ถูกดับเบิ้ลดอร์เรียกตัวไปตอนเช้าก่อนที่เราจะออกไปซื้อของกันแล้วป่านนี้ยังไม่เห็นหัวพวกมันเลยสักตัว”เดรโกอธิบายให้เธอฟัง เขาเดินไปที่มุมห้องแล้วโกยเสื้อผ้าของเธอที่เขาเหวี่ยงๆไปกองที่มุมห้องรวมๆกันแล้วยื่นส่งให้เธอ
“แล้ว ใครเปลี่ยนชุดให้ฉันล่ะ คงไม่ใช่”เฮอร์ไมโอนี่กลืนน้ำลาย พลางมองจ้องเดรโกเขม็ง
“ช่วยไม่ได้เกรนเจอร์ “เขายักไหล่เหมือนเป็นเรื่องธรรมดา แต่สำหรับเฮอร์ไมโอนี่มันไม่ใช่เรื่องธรรมดาแน่ เธอรู้สึกเหมือนโลกทั้งโลกหยุดหมุนและนิ่งอยู่กับที่ชั่วครู่ก่อนที่โลกใบนั่นจะเอียงวูบอย่างแรง เหมือนแรงโน้มถ่วงของโลกหมดลงตัวเธอเซ ก่อนที่จะล้มลงนั่งพับเพียบลงบนพื้นห้องอย่างหมดแรง
“นาย....นายมันเลว พวกฉวยโอกาส”ร่างบางสั่นสะท้านทั้งเนื้อทั้งตัวร้อนรุ่มไปด้วยความโกรธ
“ว่าไงนะฉันเหรอเลว ฉันหรือฉวยโอกาส “เดรโกทวนย้ำอย่างงุนงง
เฮอร์ไมโอนี่ลุกขึ้นยืนอย่างมั่นคง
“ใช่ นายมันพวกฉวยโอกาส เลวที่สุด”
เฮอร์ไมโอนี่พูดเสียงเข้มก่อนพุ่งเดินชนแขนเดรโกออกไปเธอไม่ต้องการเห็นหน้าเขาอีกต่อไปแล้ว แต่เดรโกก็ไวเหมือนกันเขาจับข้อแขนเด็กสาวไว้แน่นก่อนดึงเข้าหาตัวจนร่างบางเล็กของเฮอร์มโอนี่ตัวปลิวกระแทกกับอกแกร่งของเขาเต็มๆ
“เดี๋ยว เธอยังไปไหนไม่ได้ ขอโทษฉันก่อนเกรนเจอร์ ขอโทษกับสิ่งที่เธอกล่าวหาฉัน”
“ขอโทษเหรอ ฉันเนี่ยนะต้องขอโทษนาย ไม่มีวัน ฉันจะไม่ขอโทษคนอย่างนายแน่”
เด็กสาวสะบัดตัวให้พ้นจากการเกาะกุมนั้นอย่างแรงแต่คราวนี้มันกลับไม่หลุดเหมือนทุกครั้งที่หญิงสาวเคยทำมาก่อนเหมือนคราวนี้เดรโกจะไม่ยอมให้ร่างบางเล็กนั้นต้องหลุดหายไปจากอ้อมกอดของเขาได้อีกเดรโกกระชับร่างบางที่ดิ้นรนนั้นให้แนบแน่นแทบจะละลายเป็นเนื้อเดียวกับตัวเขาจมูกโด่งเป็นสันของเด็กหนุ่มไล้ไปที่แก้มพวงขาวผ่องนั่นก่อนกระซิบที่ข้างใบหูของเฮอร์ไมโอนี่น้ำเสียงดูล้อเลียนในทีแต่คนฟังกลับขนลุกประหลาด
“ไม่ขอโทษก็ไม่เป็นไร แต่นานๆจะหาโอกาสปลอดคนอย่างนี้สักที ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยนะเกรนเจอร์เธอว่าไหม”
เฮอร์ไมโอนี่หายใจแรงขึ้นสะบัดร้อนสะบัดหนาวขึ้นมาอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย
“นาย.....อย่าทำอะไรบ้าๆนะ” เฮอร์ไมโอนี่ส่งเสียงร้องออกมาอย่างตกใจเมื่อรับรู้ถึงแรงสัมผัสนั้นที่เหนี่ยวตัวเธอเข้าชิดใกล้แนบแน่นยิ่งขึ้นจนเธอรู้สึกอึดอัด
ความคิดเห็น